συζητώντας σήμερα με ανθρώπους διαφόρων εκπαιδευτικων βαθμίδων βλέπει κανείς ότι υπάρχουν και ειδωλολάτρες. η Εκκλησία δέχεται τις άγιες Εικόνες όχι ως είδωλα αλλά ως φορεις της θείας χάριτος, αφου οι εικονιζόμενοι ειναι άγιοι που έχουν ζήσει σ'αυτόν τον κόσμο, η Παναγία, ο Κύριος ημων Ιησους Χριστός (τον οποιο απεικονίζουμε, διότι εμφανίστηκε ως θεάνθρωπος) μπορουμε να τους αγιογραφίσουμε. τον Θεό Πατέρα δεν τον είδαμε αλλά τον Υιό και Λόγο του Θεου, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που ενσαρκώθηκε, τον είδαμε, άρα μπορουμε να τον ζωγραφίσουμε).
διαβάζουμε:
ομοίωμα θεότητας, συνήθ. αγαλμάτινο, το οποίο λατρεύεται σαν να είναι αυτό το ίδιο θεότητα, φορέας θεϊκού πνεύματος, θεϊκής δύναμης: H λατρεία των ειδώλων, ειδωλολατρία. Ξύλινο ~· (πρβ. ξόανο). || (επέκτ.) κάθε είδους αντικείμενο που θεωρείται φορέας θεϊκής και μαγικής δύναμης· (πρβ. ειδώλιο, φετίχ).
ειδωλολάτρης ο [iδololátris] Ο10 θηλ. ειδωλολάτρισσα [iδololátrisa] Ο27 : αυτός που λατρεύει τα είδωλα, τα ομοιώματα θεοτήτων, σαν να ήταν αυτά τα ίδια θεότητες: Εκχριστιανισμός των ειδωλολατρών.
ειδωλολατρία η [iδololatría] Ο25 : η λατρεία ειδώλων, κατασκευασμένων ομοιωμάτων θεότητας, ως φορέων του πνεύματός της και της δύναμής της, και κυρίως η αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή θρησκεία: H ~, και μαζί της και ο αρχαίος κόσμος, γνώρισαν μια τελευταία αναλαμπή στα χρόνια του Iουλιανού του Παραβάτη. || (γενικότ.) η λατρεία φυσικών ή κατασκευασμένων αντικειμένων ως φορέων θεϊκής δύναμης· (πρβ. φετιχισμός).
Η λέξη είδωλο προκύπτει από τη λέξη "είδος", δηλαδή αυτό που φαίνεται, και σημαίνει κάτι που μπορεί να γίνει αισθητό με τις αισθήσεις μας.
Στην καθημερινή ζωή, "είδωλο" ονομάζεται η αντανάκλαση ενός αντικειμένου. Όσον αφορά τη θρησκευτική της έννοια, η λέξη αναφέρεται σε ένα αντικείμενο λατρείας, που απεικονίζει κάποια θεότητα.
Σε αντίθεση με τους λαούς που θεωρούν τον Θεό ενδοσυμπαντικό, ο Ιουδαϊκός λαός, αλλά και οι Χριστιανοί που κληρονόμησαν την ίδια αντίληψη για τον Θεό, ότι δηλαδή ο Θεός ως άκτιστος, είναι και εξωσυμπαντικός, άρα ανόμοιος με κάθε τι κτιστό και απερίγραπτος, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο απαγορεύουν στη λατρεία τους ομοιώματα του Θεού, καθώς είναι εντελώς ανόμοια, τόσο στην όψη, στο είδος, όσο και στην ουσία. Η δε Αγία Γραφή χρησιμοποιεί τη λέξη: "είδωλο" και την απαγόρευση γι' αυτό αυστηρά με αυτή την έννοια, του αντικειμένου απεικόνισης θεού, ή του Θεού.
Ο Προτεσταντισμός θεωρεί είδωλα ακόμα και απεικονίσεις αγίων, γι' αυτό και απαγορεύει τη χρήση τους στη λατρευτική ζωή των πιστών τους. Αυτό εν μέρει οφείλεται σε μανιχαϊστικές δογματικές καταβολές, δεδομένου ότι οι Μανιχαίοι θεωρούσαν την ύλη ως κάτι κακό, ως δημιούργημα ενός κατώτερου θεού, ενώ το πνεύμα κάτι καλό, ως δημιούργημα ενός καλού Θεού. Από τη στιγμή λοιπόν που κάποιος θεωρεί την ύλη ως κάτι κακό, είναι επόμενο να θεωρεί και τη λατρεία μέσω υλικών αντικειμένων απαγορευμένη. Γι' αυτό και η λατρεία των προτεσταντικών θρησκειών είναι κυρίως εστιασμένη στη γνώση και τη διδασκαλία και λιγότερο σε υλικά στοιχεία, όπως στις παραδοσιακές Χριστιανικές θρησκείες, που χρησιμοποιούν κεριά, θυμίαμα, εικόνες, άμφια κλπ).
Καθαρότερη και συνεπέστερη προς αυτή τη θέση, εμφανίζεται η λατρεία θρησκειών όπως οι Κουάκεροι, οι οποίοι προχωρούν ένα βήμα ακόμα, απορρίπτοντας κυριολεκτικά οτιδήποτε υλικό στη λατρεία τους, ακόμα και το εν ύδατι βάπτισμα και η Θεία Κοινωνία, ως κάτι που δεν έχει θέση σε μια καθαρά πνευματική λατρεία, στην οποία η ύλη είναι κάτι αποφευκτέο.
Σχόλιο στα ανωτέρω
Η ύλη δεν είναι κάτι κακό, αφού μέσω υλικών αγιαζόμαστε (νερό-αγιασμός, ψωμί και κρασι-Θεια Κοινωνία, λαδι-Ευχελαιο κλπ.) αλλά δεν φτάνουμε και στο σημείο να την λατρεύουμε, Οὐκ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες παρὰ τὸν Κτίσαντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ευπρεπως...