Ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Ἰωάννης Ρωμανίδης ἔγραφε: «Δὲν πηγαίνω ποτὲ σὲ Ἱερατικὰ Συνέδρια ὡς ὁμιλητής. Διαπίστωσα ὅτι οἱ ἑκασταχοῦ Μητροπολίτες πλὴν ὀλίγων ἐξαιρέσεων μὲ βλοσυρότητα Σουλτάνου προσπαθοῦν νὰ κατατρομοκρατήσουν τοὺς ἱερεῖς, κυρίως αὐτοὺς ποὺ σέβονται τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ἀθεολόγητη ἰδεοληψία τους τὸν ἀδογμάτιστο κοινωνισμό τους ἢ ἀκόμα καὶ τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας τους. Μὲ τέχνη καὶ τρομοκρατία προσπασθοῦν νὰ τὰ ἐπιβάλλουν καὶ αὐτά. Οἱ γαστρίμαργοι λένε: «Δὲν βλάπτουν τὰ φαγητὰ καὶ τὰ ποτά, τὰ ἐξερχόμενα βλάπτουν». Φανερὴ ἡ δεσποτικὴ σοφιστεία στὴν παρερμηνεία τῶν λόγων τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο της. Οἱ ἠθικιστὲς λένε: «Δράση θέλει ὁ Χριστός». Ἐννοεῖται ποιμαντικὴ δράση. Χωρὶς ἀγῶνα ἐσωτερικῆς κατάστασης. Δράση… δράση… βράση… βράση… καὶ στὸ τέλος ἐξατμίζονται ὅλα καὶ μένει ἄδεια ἡ κατσαρόλα. Οἱ ἀμοραλιστές… ἐκεῖ νὰ ἀκοῦτε φωνές: «Δὲν ἀσχολεῖται ὁ Θεὸς μὲ τὸ πῶς λειτουργοῦν οἱ γενετήσιες ὁρμές μας, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιά μας». Καλὰ εἶπα σὲ κάποιον: «Ἀκρωτηριασμένοι θὰ μποῦμε στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Τὰ γεννητικὰ ὄργανα, δὲν συντονίζονται λειτουργικὰ μὲ τὴν καρδιά; Ἂν εἶναι καθαρὴ ἡ καρδιά, ὅλος ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ, διότι δὲν ἐκφεύγει λειτουργικὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ ἀτέλεστον τέλος τῆς ὑποστάσεως, δηλαδὴ τὸ κατ’ εἰκόνα καὶ τὸ καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Ἀρχετύπου Συνανάρχου Λόγου. Στὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ σώματος δὲν πηγαίνει ἡ Θεία Κοινωνία; Δὲν θεοῦται ὅλος ὁ ἄνθρωπος; Ὑπάρχουν σημεῖα ποὺ ἐπικρατεῖ ὁ Χριστὸς καὶ ἄλλα ποὺ διαφεντεύει ὁ διάβολος; Τί εἴδους πίστη ἔχετε; Τί δυαλισμὸ εἰσάγετε στὴν Ἐκκλησία;».
– «Μὰ ἐσεῖς, ἀπάντησε μὲ κομμένη ἀνάσα, εἶσθε ἐνάντια στὴν ἠθική. Πῶς τὰ λέτε αὐτά;»
– «Στὴ στείρα ἠθικὴ τῆς ἐπιφάνειας, τοῦ ἐξήγησα. Ὄχι στὴν ψυχοσωματικὴ ἠθικὴ τοῦ βάθους ποὺ στὴν ὀρθόδοξη γλώσσα λέγεται Ἀσκητική».
Κατάπιε τὴν γλώσσα του ὁ τυραννίσκος… (Ἐπίσκοπος ἔτσι;)
Ἄλλος μὲ κόλλημα στὰ λεφτά: «θέλω λεφτὰ γιὰ νὰ κάνω ἔργο». Βαρέθηκαν οἱ παπάδες του νὰ ἀκοῦνε γιὰ λεφτά, ἐπιχειρήσεις, ἐπενδύσεις, ἱδρύματα, οἰκονομικὰ προγράμματα… Αὐτὰ τὰ βαπτίζει «ἔργο», «διαποίμανση»! Χρειάζονται καὶ αὐτὰ σὲ ἕνα βαθμό, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὰ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο… Ἄλλος βρίζει τοὺς Ἁγίους. Εἶπε κάποιος: «ἐπιβάλλω νὰ οἰκοδομοῦν Ναοὺς ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων. Τοὺς νεώτερους δὲν τοὺς ἐμπιστεύομαι». Δὲν ἤθελε τὴν Ὁσία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου καὶ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο. Καὶ ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ νομίζεις πὼς τὸ ἐγκόλπιό σου λειτουργεῖ σωστά, ὅταν δὲν ἔχεις ἐγκολπωθεῖ μὲ νοερὰ προσευχὴ τὸ φρόνημα τῶν θεουμένων μέσα στὴν καρδιά; Τότε μπορεῖς νὰ ξεχωρίζεις ἀπλανῶς. Τώρα συγχέεις… Τί τὸ φορᾶς αὐτὸ τὸ στρογγυλὸ στὸ στῆθος πάνω στὴν καρδιά; Δὲν ἔμαθες ποτὲ ὅτι ὁ «ἔσω ἄνθρωπος τοῖς ἔξωθεν σχήμασι διατυποῦται;» Ἐσὺ τί νομίζεις, ἄσχετε; Τὸ ἐγκόλπιό σου, πρέπει νὰ ξέρεις, ποὺ τὸ λανσάρεις ἐπιδεικτικὰ ὡς ἔμβλημα ἐξουσίας, ἔχει μία συνάρτηση μὲ τὸ βαθύτερο φρόνημά σου. Μὲ τὸ ἦθος τῆς καρδιᾶς σου. Γι’ αὐτὸ τὸ φορᾶς στὸ στῆθος σου. Ἀντανακλᾶ πρὸς τὰ ἔξω «τὸν φερόμενον ἐν τῇ καρδίᾳ». Ἂν δὲν τὸ ξέρεις καὶ τὸ φορᾶς, γιὰ νὰ λιτανεύεις μία Κολωνακιώτικη ἐκκλησιαστικὴ ἀριστοκρατία ὡς δεῖγμα ποικίλης ὑπεροχῆς, εἶσαι ἕνας μασκαρεμένος ἀπατεωνίσκος, ποὺ ἐκμεταλλεύεσαι τὴν Ἀποστολικὴ ἐξουσία, ἀλλὰ μισεῖς τὴν Ἀποστολικὴ ἀξία… Τελεῖς μυστήρια, ἀλλὰ δὲν θεραπεύεις ψυχές. Ἀπεναντίας διαφθείρεις περισσότερο τὶς ἤδη πάσχουσες καὶ ἀρρωσταίνεις καὶ τὰ ὑγιῆ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Εἶσαι ἐπικίνδυνος. Ἔπρεπε νὰ εἶσαι στὶς τάξεις τῶν κατηχουμένων. Τὸ ἐγκόλπιο στὸ στῆθος σημαίνει: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Βέβαια, ἂν καὶ εἶναι ἀνούσια τὰ ἐξωτερικὰ δείγματα χωρὶς καρδιακὴ συνάρτηση, ὑποστηρίζω ἀκράδαντα, ὅτι πρέπει νὰ διατηρηθεῖ τὸ ὀρθόδοξο σχῆμα περιβολῆς τῶν κληρικῶν στὴν Ἑλλάδα. Εἶναι τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει νὰ θυμίζει ὅτι εἶναι θεραπευτές.
Ὁ ἄλλος φωστήρας λέει σὲ πανορθόδοξες διασκέψεις (τὸ ἐπέβαλε ἀργότερα στὸ Μπαλαμάντ): «Παπικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι ἔχουν τὴν ἴδια Ἱερωσύνη!!! Ὁδηγοῦν δηλαδὴ στὴ θέωση ταυτοτρόπως. Οἱ διαφορές τους εἶναι ἰδεολογικὲς καὶ δὲν ἐπηρεάζουν τὸ ἀποτέλεσμα τῆς δουλειᾶς τους…». Φταίω τώρα ποὺ ὀνομάζω εἰδωλολατρικὴ τὴν εὐχαριστία του καὶ τὴν ἐσχατολογία του; Μεγάλη πληγὴ γιὰ τὴν πίστη αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος…
Δὲν θὰ παύσω νὰ λέω ὅτι ὁ διάβολος σήμερα πῆγε διακοπές, γιατί τὸ ἔργο του τὸ συνεχίζουν οἱ Ἐπίσκοποι. Τρομοκράτες τῶν ἀγωνιζομένων καὶ ἐκπαιδευτὲς τῶν ἀλλοτριωμένων…Τὰ ἔχω ζήσει… Εἶπα κάποτε στὸν Ἀμερικῆς Μιχαήλ, πού μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι εἶμαι ἀνεξέλεγκτος ἀντάρτης: «Ἄλλο ὑπάκουος καὶ ἄλλο δουλοπρεπής».
Τὸ μεγαλύτερο σημερινὸ πρόβλημα εἶναι οἱ Ἀρχιερεῖς. Τί πίστη ἔχουν;… Ἔχει ὑποχρέωση ὁ Ἐπίσκοπος νὰ διδάσκει μὲ ἔμπνευση τὸν κλῆρο πρωτίστως καὶ τὸ λαὸ ἔπειτα, ἀλλὰ ὄχι μὲ ὅσα ἐκφράζουν καὶ βολεύουν τὸν ἴδιο. Κάποτε, στὴ χειροτονία του, μπῆκε ἀνοιχτὸ τὸ Εὐαγγέλιο πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι του… Δὲν εἶναι λοιπὸν αὐτόβουλος. Δὲν ἔχει ἴδιον θέλημα. Εἶναι φερέφωνο τοῦ Χριστοῦ. Θὰ μοῦ πεῖς, πῶς νὰ μὴ εἶναι τέτοιος, ἀφοῦ δὲν ἔχει καρδιακὰ γευθεῖ τὴν Χάρη καὶ τὸν πνίγουν τὰ πάθη, ποὺ τρέφονται σὰν γιγαντιαῖα παράσιτα μέσα στὴν καρδιά του; Τότε νὰ ἔχει τὸν ἀνδρισμὸ νὰ ἀκολουθεῖ αὐτούς, τοὺς ὁποίους ὁρκίσθηκε ὅτι θὰ ἔχει ὁδηγούς, λίγο πρὶν τὴν χειροτονία του. Πάνω στὸ Εὐαγγέλιο ὁρκίσθηκε. Καὶ Εὐαγγέλιο σημαίνει ὅλη τὴν παράδοση τῶν θεουμένων. Δὲν χωρίζουν αὐτά.
Ἕνας σὲ μία συνάντηση μοῦ εἶπε: «Πουθενὰ στὸ Εὐαγγέλιο δὲν μίλησε γιὰ σαρκικὰ καὶ ἀρσενοκοῖτες ὁ Χριστός. Γιὰ ἀγάπη μίλησε, τοὺς πλούσιους ἤλεγξε». «Αὐτὸ δείχνει τὴν πονηριά σου, ἀπάντησα, τὴν ἀσχετοσύνη σου. Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι ὁ εὐαγγελικὸς λόγος ἔκλεισε; Καὶ ἂν χαθοῦν ὅλα τὰ ἁγιογραφικὰ κείμενα, ὅσο ὑπάρχει ἡ δύναμη τῆς Πεντηκοστῆς ἐνεργουμένη στὶς καρδιὲς τῶν θεουμένων, πάλι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ τὰ ὑπαγορεύσει… Στόμα Χριστοῦ ἦταν καὶ ὁ Παῦλος καὶ καθένας ποὺ μετέχει ἐμπειρικὰ στὸ θεμελιακὸ αὐτὸ γεγονὸς ποὺ συνιστᾶ «πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν»». Ποιὰ εἶναι ἡ «Πᾶσα ἡ ἀλήθεια;».
Ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ καὶ ὁμιλεῖ ἑπομένως ὁ Χριστὸς μέσῳ Αὐτῆς Μέσῳ ποίων ὅμως; Τῶν ὑγιῶν μελῶν τοῦ σώματος, τῶν τεθεραπευμένων. Σὲ σκότος μπορεῖ νὰ εἶσαι ἐσὺ τοῦ εἶπα, ὁ διαχειριστὴς τῆς Χάριτος καὶ νὰ σοῦ βάλλει τὰ γυαλιὰ μία ἁπλὴ γιαγιούλα ἢ ἕνας τσοπάνος ἀπὸ τὰ Ἄγραφα… Ἔπειτα, ἐπειδὴ λὲς ὅτι ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο δὲν τὰ καυτηριάζει αὐτά, μᾶλλον δὲν ξέρεις νὰ τὸ διαβάζεις σωστά. Δὲν ἔχεις ἑρμηνευτικὰ κλειδιά. Δὲν ἀναφέρει ὁ Χριστὸς «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται γῆ Σοδόμων καὶ Γομόρρας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ»; Τί σημαίνει τὸ «ἀνεκτότερον ἔσται»; Ὅτι ἡ σοδομιτικὴ ἁμαρτία ἦταν μέτρο σύγκρισης καὶ ἀξιολόγησης γιὰ κάθε ἄλλη πνευματικὴ ἀσθένεια! «Τῶν Σοδομιτῶν ἡ θεήλατος κόλασις φοβερωτέρα πάσης ἐδόκει πᾶσιν…» ἑρμηνεύουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Τί ἦταν αὐτό; Ὅτι «ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας» (Ἰούδα 7) ἀσελγοῦσαν ἄνδρες μεταξύ τους, ἐπέκτειναν τὴν ἀνώμαλη λύσσα καὶ στὶς γυναῖκες τους καὶ ἔκαναν καὶ μὲ αὐτὲς τὴν ἴδια παρὰ φύση σιχαμερότητα, καὶ τὸ φοβερότερο, ἀκόμη καὶ τὰ παιδιὰ μόλυναν μὲ αὐτὲς τὶς ὀρέξεις κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Αὐτὴ ἡ φοβερὴ ἁμαρτία, ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, ἐπιφέρει καυστικότερη τὴν Ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ πάνω τους. Αὐτὸ εἶναι ἡ κόλασις. Ἀκαθαρσία, ἀρρώστια νοός, πληγὴ βαθειὰ ποὺ ἐπεκτείνεται στὸν ὅλο ἄνθρωπο. Καὶ ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ βιώνεται ὡς ἀφόρητη καῦσις… Καίγεται ὁ ἄρρωστος νοῦς καὶ κατὰ προέκταση ὅλος ὁ ἄνθρωπος ποὺ συντονίζεται ἀπ’ αὐτόν. Τὸ Ἄκτιστο Φῶς γίνεται «πῦρ καταναλίσκον».
Ἄρα ὁ ὑποκτηνώδης σοδομισμὸς εἶναι μέτρο σύγκρισης γιὰ ὅλες τὶς ἄλλες πνευματικὲς ἀσθένειες. Μόνο ποὺ τὸ κακὸ ἀρχίζει μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά, γι’ αὐτὸ ὅλα τὰ τοποθέτησε στὴν ἀρχή, στὴ γένεση τοῦ κακοῦ. «ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανεία, ἀφροσύνη· πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κινεῖ τὸν ἄνθρωπον» καὶ τὸ πρᾶγμα δὲν συμμαζεύεται…
Ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Ἰωάννης Ρωμανίδης ἔγραφε: «Δὲν πηγαίνω ποτὲ σὲ Ἱερατικὰ Συνέδρια ὡς ὁμιλητής. Διαπίστωσα ὅτι οἱ ἑκασταχοῦ Μητροπολίτες πλὴν ὀλίγων ἐξαιρέσεων μὲ βλοσυρότητα Σουλτάνου προσπαθοῦν νὰ κατατρομοκρατήσουν τοὺς ἱερεῖς, κυρίως αὐτοὺς ποὺ σέβονται τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ Παράδοση καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ἀθεολόγητη ἰδεοληψία τους τὸν ἀδογμάτιστο κοινωνισμό τους ἢ ἀκόμα καὶ τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας τους. Μὲ τέχνη καὶ τρομοκρατία προσπασθοῦν νὰ τὰ ἐπιβάλλουν καὶ αὐτά. Οἱ γαστρίμαργοι λένε: «Δὲν βλάπτουν τὰ φαγητὰ καὶ τὰ ποτά, τὰ ἐξερχόμενα βλάπτουν». Φανερὴ ἡ δεσποτικὴ σοφιστεία στὴν παρερμηνεία τῶν λόγων τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλο τὸ μεγαλεῖο της. Οἱ ἠθικιστὲς λένε: «Δράση θέλει ὁ Χριστός». Ἐννοεῖται ποιμαντικὴ δράση. Χωρὶς ἀγῶνα ἐσωτερικῆς κατάστασης. Δράση… δράση… βράση… βράση… καὶ στὸ τέλος ἐξατμίζονται ὅλα καὶ μένει ἄδεια ἡ κατσαρόλα. Οἱ ἀμοραλιστές… ἐκεῖ νὰ ἀκοῦτε φωνές: «Δὲν ἀσχολεῖται ὁ Θεὸς μὲ τὸ πῶς λειτουργοῦν οἱ γενετήσιες ὁρμές μας, ἀλλὰ μὲ τὴν καρδιά μας». Καλὰ εἶπα σὲ κάποιον: «Ἀκρωτηριασμένοι θὰ μποῦμε στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Τὰ γεννητικὰ ὄργανα, δὲν συντονίζονται λειτουργικὰ μὲ τὴν καρδιά; Ἂν εἶναι καθαρὴ ἡ καρδιά, ὅλος ὁ ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ, διότι δὲν ἐκφεύγει λειτουργικὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ ἀτέλεστον τέλος τῆς ὑποστάσεως, δηλαδὴ τὸ κατ’ εἰκόνα καὶ τὸ καθ’ ὁμοίωσιν τοῦ Ἀρχετύπου Συνανάρχου Λόγου. Στὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ σώματος δὲν πηγαίνει ἡ Θεία Κοινωνία; Δὲν θεοῦται ὅλος ὁ ἄνθρωπος; Ὑπάρχουν σημεῖα ποὺ ἐπικρατεῖ ὁ Χριστὸς καὶ ἄλλα ποὺ διαφεντεύει ὁ διάβολος; Τί εἴδους πίστη ἔχετε; Τί δυαλισμὸ εἰσάγετε στὴν Ἐκκλησία;».
– «Μὰ ἐσεῖς, ἀπάντησε μὲ κομμένη ἀνάσα, εἶσθε ἐνάντια στὴν ἠθική. Πῶς τὰ λέτε αὐτά;»
– «Στὴ στείρα ἠθικὴ τῆς ἐπιφάνειας, τοῦ ἐξήγησα. Ὄχι στὴν ψυχοσωματικὴ ἠθικὴ τοῦ βάθους ποὺ στὴν ὀρθόδοξη γλώσσα λέγεται Ἀσκητική».
Κατάπιε τὴν γλώσσα του ὁ τυραννίσκος… (Ἐπίσκοπος ἔτσι;)
Ἄλλος μὲ κόλλημα στὰ λεφτά: «θέλω λεφτὰ γιὰ νὰ κάνω ἔργο». Βαρέθηκαν οἱ παπάδες του νὰ ἀκοῦνε γιὰ λεφτά, ἐπιχειρήσεις, ἐπενδύσεις, ἱδρύματα, οἰκονομικὰ προγράμματα… Αὐτὰ τὰ βαπτίζει «ἔργο», «διαποίμανση»! Χρειάζονται καὶ αὐτὰ σὲ ἕνα βαθμό, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὰ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο… Ἄλλος βρίζει τοὺς Ἁγίους. Εἶπε κάποιος: «ἐπιβάλλω νὰ οἰκοδομοῦν Ναοὺς ἐπ’ ὀνόματι τῶν Ἁγίων τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων. Τοὺς νεώτερους δὲν τοὺς ἐμπιστεύομαι». Δὲν ἤθελε τὴν Ὁσία Εἰρήνη Χρυσοβαλάντου καὶ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο. Καὶ ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ νομίζεις πὼς τὸ ἐγκόλπιό σου λειτουργεῖ σωστά, ὅταν δὲν ἔχεις ἐγκολπωθεῖ μὲ νοερὰ προσευχὴ τὸ φρόνημα τῶν θεουμένων μέσα στὴν καρδιά; Τότε μπορεῖς νὰ ξεχωρίζεις ἀπλανῶς. Τώρα συγχέεις… Τί τὸ φορᾶς αὐτὸ τὸ στρογγυλὸ στὸ στῆθος πάνω στὴν καρδιά; Δὲν ἔμαθες ποτὲ ὅτι ὁ «ἔσω ἄνθρωπος τοῖς ἔξωθεν σχήμασι διατυποῦται;» Ἐσὺ τί νομίζεις, ἄσχετε; Τὸ ἐγκόλπιό σου, πρέπει νὰ ξέρεις, ποὺ τὸ λανσάρεις ἐπιδεικτικὰ ὡς ἔμβλημα ἐξουσίας, ἔχει μία συνάρτηση μὲ τὸ βαθύτερο φρόνημά σου. Μὲ τὸ ἦθος τῆς καρδιᾶς σου. Γι’ αὐτὸ τὸ φορᾶς στὸ στῆθος σου. Ἀντανακλᾶ πρὸς τὰ ἔξω «τὸν φερόμενον ἐν τῇ καρδίᾳ». Ἂν δὲν τὸ ξέρεις καὶ τὸ φορᾶς, γιὰ νὰ λιτανεύεις μία Κολωνακιώτικη ἐκκλησιαστικὴ ἀριστοκρατία ὡς δεῖγμα ποικίλης ὑπεροχῆς, εἶσαι ἕνας μασκαρεμένος ἀπατεωνίσκος, ποὺ ἐκμεταλλεύεσαι τὴν Ἀποστολικὴ ἐξουσία, ἀλλὰ μισεῖς τὴν Ἀποστολικὴ ἀξία… Τελεῖς μυστήρια, ἀλλὰ δὲν θεραπεύεις ψυχές. Ἀπεναντίας διαφθείρεις περισσότερο τὶς ἤδη πάσχουσες καὶ ἀρρωσταίνεις καὶ τὰ ὑγιῆ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Εἶσαι ἐπικίνδυνος. Ἔπρεπε νὰ εἶσαι στὶς τάξεις τῶν κατηχουμένων. Τὸ ἐγκόλπιο στὸ στῆθος σημαίνει: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Βέβαια, ἂν καὶ εἶναι ἀνούσια τὰ ἐξωτερικὰ δείγματα χωρὶς καρδιακὴ συνάρτηση, ὑποστηρίζω ἀκράδαντα, ὅτι πρέπει νὰ διατηρηθεῖ τὸ ὀρθόδοξο σχῆμα περιβολῆς τῶν κληρικῶν στὴν Ἑλλάδα. Εἶναι τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει νὰ θυμίζει ὅτι εἶναι θεραπευτές.
Ὁ ἄλλος φωστήρας λέει σὲ πανορθόδοξες διασκέψεις (τὸ ἐπέβαλε ἀργότερα στὸ Μπαλαμάντ): «Παπικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι ἔχουν τὴν ἴδια Ἱερωσύνη!!! Ὁδηγοῦν δηλαδὴ στὴ θέωση ταυτοτρόπως. Οἱ διαφορές τους εἶναι ἰδεολογικὲς καὶ δὲν ἐπηρεάζουν τὸ ἀποτέλεσμα τῆς δουλειᾶς τους…». Φταίω τώρα ποὺ ὀνομάζω εἰδωλολατρικὴ τὴν εὐχαριστία του καὶ τὴν ἐσχατολογία του; Μεγάλη πληγὴ γιὰ τὴν πίστη αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος…
Δὲν θὰ παύσω νὰ λέω ὅτι ὁ διάβολος σήμερα πῆγε διακοπές, γιατί τὸ ἔργο του τὸ συνεχίζουν οἱ Ἐπίσκοποι. Τρομοκράτες τῶν ἀγωνιζομένων καὶ ἐκπαιδευτὲς τῶν ἀλλοτριωμένων…Τὰ ἔχω ζήσει… Εἶπα κάποτε στὸν Ἀμερικῆς Μιχαήλ, πού μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι εἶμαι ἀνεξέλεγκτος ἀντάρτης: «Ἄλλο ὑπάκουος καὶ ἄλλο δουλοπρεπής».
Τὸ μεγαλύτερο σημερινὸ πρόβλημα εἶναι οἱ Ἀρχιερεῖς. Τί πίστη ἔχουν;… Ἔχει ὑποχρέωση ὁ Ἐπίσκοπος νὰ διδάσκει μὲ ἔμπνευση τὸν κλῆρο πρωτίστως καὶ τὸ λαὸ ἔπειτα, ἀλλὰ ὄχι μὲ ὅσα ἐκφράζουν καὶ βολεύουν τὸν ἴδιο. Κάποτε, στὴ χειροτονία του, μπῆκε ἀνοιχτὸ τὸ Εὐαγγέλιο πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι του… Δὲν εἶναι λοιπὸν αὐτόβουλος. Δὲν ἔχει ἴδιον θέλημα. Εἶναι φερέφωνο τοῦ Χριστοῦ. Θὰ μοῦ πεῖς, πῶς νὰ μὴ εἶναι τέτοιος, ἀφοῦ δὲν ἔχει καρδιακὰ γευθεῖ τὴν Χάρη καὶ τὸν πνίγουν τὰ πάθη, ποὺ τρέφονται σὰν γιγαντιαῖα παράσιτα μέσα στὴν καρδιά του; Τότε νὰ ἔχει τὸν ἀνδρισμὸ νὰ ἀκολουθεῖ αὐτούς, τοὺς ὁποίους ὁρκίσθηκε ὅτι θὰ ἔχει ὁδηγούς, λίγο πρὶν τὴν χειροτονία του. Πάνω στὸ Εὐαγγέλιο ὁρκίσθηκε. Καὶ Εὐαγγέλιο σημαίνει ὅλη τὴν παράδοση τῶν θεουμένων. Δὲν χωρίζουν αὐτά.
Ἕνας σὲ μία συνάντηση μοῦ εἶπε: «Πουθενὰ στὸ Εὐαγγέλιο δὲν μίλησε γιὰ σαρκικὰ καὶ ἀρσενοκοῖτες ὁ Χριστός. Γιὰ ἀγάπη μίλησε, τοὺς πλούσιους ἤλεγξε». «Αὐτὸ δείχνει τὴν πονηριά σου, ἀπάντησα, τὴν ἀσχετοσύνη σου. Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι ὁ εὐαγγελικὸς λόγος ἔκλεισε; Καὶ ἂν χαθοῦν ὅλα τὰ ἁγιογραφικὰ κείμενα, ὅσο ὑπάρχει ἡ δύναμη τῆς Πεντηκοστῆς ἐνεργουμένη στὶς καρδιὲς τῶν θεουμένων, πάλι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ τὰ ὑπαγορεύσει… Στόμα Χριστοῦ ἦταν καὶ ὁ Παῦλος καὶ καθένας ποὺ μετέχει ἐμπειρικὰ στὸ θεμελιακὸ αὐτὸ γεγονὸς ποὺ συνιστᾶ «πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν»». Ποιὰ εἶναι ἡ «Πᾶσα ἡ ἀλήθεια;».
Ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Σῶμα Χριστοῦ καὶ ὁμιλεῖ ἑπομένως ὁ Χριστὸς μέσῳ Αὐτῆς Μέσῳ ποίων ὅμως; Τῶν ὑγιῶν μελῶν τοῦ σώματος, τῶν τεθεραπευμένων. Σὲ σκότος μπορεῖ νὰ εἶσαι ἐσὺ τοῦ εἶπα, ὁ διαχειριστὴς τῆς Χάριτος καὶ νὰ σοῦ βάλλει τὰ γυαλιὰ μία ἁπλὴ γιαγιούλα ἢ ἕνας τσοπάνος ἀπὸ τὰ Ἄγραφα… Ἔπειτα, ἐπειδὴ λὲς ὅτι ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο δὲν τὰ καυτηριάζει αὐτά, μᾶλλον δὲν ξέρεις νὰ τὸ διαβάζεις σωστά. Δὲν ἔχεις ἑρμηνευτικὰ κλειδιά. Δὲν ἀναφέρει ὁ Χριστὸς «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀνεκτότερον ἔσται γῆ Σοδόμων καὶ Γομόρρας ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ»; Τί σημαίνει τὸ «ἀνεκτότερον ἔσται»; Ὅτι ἡ σοδομιτικὴ ἁμαρτία ἦταν μέτρο σύγκρισης καὶ ἀξιολόγησης γιὰ κάθε ἄλλη πνευματικὴ ἀσθένεια! «Τῶν Σοδομιτῶν ἡ θεήλατος κόλασις φοβερωτέρα πάσης ἐδόκει πᾶσιν…» ἑρμηνεύουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Τί ἦταν αὐτό; Ὅτι «ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας» (Ἰούδα 7) ἀσελγοῦσαν ἄνδρες μεταξύ τους, ἐπέκτειναν τὴν ἀνώμαλη λύσσα καὶ στὶς γυναῖκες τους καὶ ἔκαναν καὶ μὲ αὐτὲς τὴν ἴδια παρὰ φύση σιχαμερότητα, καὶ τὸ φοβερότερο, ἀκόμη καὶ τὰ παιδιὰ μόλυναν μὲ αὐτὲς τὶς ὀρέξεις κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Αὐτὴ ἡ φοβερὴ ἁμαρτία, ἀσθένεια τῆς ψυχῆς, ἐπιφέρει καυστικότερη τὴν Ἄκτιστη ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ πάνω τους. Αὐτὸ εἶναι ἡ κόλασις. Ἀκαθαρσία, ἀρρώστια νοός, πληγὴ βαθειὰ ποὺ ἐπεκτείνεται στὸν ὅλο ἄνθρωπο. Καὶ ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ βιώνεται ὡς ἀφόρητη καῦσις… Καίγεται ὁ ἄρρωστος νοῦς καὶ κατὰ προέκταση ὅλος ὁ ἄνθρωπος ποὺ συντονίζεται ἀπ’ αὐτόν. Τὸ Ἄκτιστο Φῶς γίνεται «πῦρ καταναλίσκον».
Ἄρα ὁ ὑποκτηνώδης σοδομισμὸς εἶναι μέτρο σύγκρισης γιὰ ὅλες τὶς ἄλλες πνευματικὲς ἀσθένειες. Μόνο ποὺ τὸ κακὸ ἀρχίζει μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά, γι’ αὐτὸ ὅλα τὰ τοποθέτησε στὴν ἀρχή, στὴ γένεση τοῦ κακοῦ. «ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανεία, ἀφροσύνη· πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κινεῖ τὸν ἄνθρωπον» καὶ τὸ πρᾶγμα δὲν συμμαζεύεται…
