ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ: ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΤΩΝ

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ

ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΤΩΝ

https://www.youtube.com/user/KERMENI

(βλέπε στις πληροφορίες: τα αρχεια μου -για δωρεάν

κατέβασμα-, μπλογκ, φέισμπουκ)

ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ

+ 23,25-4, Διακαινησίμου,

Αγίου Πνεύματος.

Αναλήψεως, Ψυχοσάββατον

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ, † Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α ΙΟΣ ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ -ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤῼΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι καὶ τέκνα θεοφιλῆ ἐν τῷ Ἀναστάντι Κυρίῳ,"Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε˙ ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον" (Ἰωάν. ις΄, 33), διαβεβαιώνει ὁ θανάτῳ τὸν θάνατον μόνος πατήσας Κύριος τὰς γενεὰς τῶν ἀνθρώπων.

Χριστὸς Ἀνέστη! ἀναφωνοῦμεν καὶ ἡμεῖς πρὸς πάντας τοὺς ἐγγὺς καὶ τοὺς μακρὰν ἀπὸ τῆς Ἱερᾶς ταύτης Αὐλῆς τοῦ βιωματικοῦ ἐν τῷ κόσμῳ σταυροῦ καὶ τῆς θλίψεως∙ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τῆς Αὐλῆς τῆς Ἀναστάσεως∙ ἀπὸ τῆς κόγχης ταύτης τῆς γῆς, τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, ἀπὸ ὅπου διακηρύττεται ὅτι "ζωὴ πολιτεύεται", διαλυομένης τῆς κάθε εἴδους φθορᾶς καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου.

Ὁ Κύριος πολλάκις προειδοποίησε, κατὰ τὴν ἐπὶ γῆς ἔνσαρκον παρουσίαν Του, τοὺς Μαθητάς Του περὶ τῆς θλίψεώς των ἐξ αἰτίας τῆς σταυρικῆς Του θυσίας ἐπὶ τοῦ Φρικτοῦ Γολγοθᾶ, ὡς καὶ ἕνεκα τῆς δραστηριότητος καὶ τῆς πορείας των ἐντὸς τοῦ κόσμου τούτου – αὐτῶν τῶν ἰδίων ἀλλὰ καὶ πάντων ὅσων θὰ ἐπίστευον εἰς τὸν Χριστόν-. Μὲ μίαν χαρακτηριστικὴν ὅμως λεπτομέρειαν: "ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται...καὶ ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς, καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία" (Ἰωάν ις΄, 20-22).

Τὴν ἀναστάσιμον ταύτην καὶ ὑπερκόσμιον χαρὰν πρῶται ἐβίωσαν αἱ λίαν πρωῒ ἐλθοῦσαι ἐπὶ τὸ μνῆμα τοῦ Ζωοδότου Μυροφόροι Γυναῖκες διὰ τοῦ μονολεκτικοῦ Κυριακοῦ λόγου "Χαίρετε" (Ματθ. κη΄,9). Τὴν ἰδίαν ἀναστάσιμον χαρὰν βιοῦσα ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως διακηρύττει σήμερον στεντορίᾳ τῇ φωνῇ: "Αὕτη ἡ ἡμέρα Κυρίου, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ" (πρβλ. Ψαλμ. 117, 24). Ὁ ἔσχατος ἐχθρός, ὁ θάνατος, ἡ λύπη, τὰ προβλήματα, ἡ φθορά, ἡ θλῖψις, ἡ δοκιμασία, σκυλεύονται καὶ καταργοῦνται ὑπὸ τοῦ Νικητοῦ Θεανθρώπου Κυρίου.

Ζῶμεν, ὅμως, ἐντὸς ἑνὸς κόσμου εἰς τὸν ὁποῖον τὰ μέσα γενικῆς ἐπικοινωνίας μεταδίδουν συνεχῶς δυσαρέστους πληροφορίας περὶ τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν, περὶ πολέμων κατὰ τόπους, περὶ καταστροφικῶν φυσικῶν φαινομένων, προβλημάτων λόγῳ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ, πείνης, προσφυγικοῦ προβλήματος, ἀνιάτων ἀσθενειῶν, πτωχείας, ψυχολογικῶν καταπιέσεων, αἰσθήματος ἀνασφαλείας καὶ λοιπῶν συμπαρομαρτουσῶν ἀνεπιθυμήτων καταστάσεων.

Ἔναντι τῶν καθημερινῶν τούτων "σταυρῶν", τοὺς ὁποίους οἱ ἄνθρωποι αἴρομεν μὲ "γογγυσμούς", ἔρχεται ἡ Μήτηρ μας Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ ὅτι ἠμποροῦμεν νὰ εἴμεθα χαρούμενοι, διότι ὁ ἀρχηγός μας Χριστὸς εἶναι ὁ νικητὴς αὐτῶν, εἶναι ὁ φορεὺς τῆς χαρᾶς, ὁ φαιδρύνας τὰ σύμπαντα.

Ἡ χαρά μας στηρίζεται εἰς τὴν βεβαιότητα τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ. Ἔχομεν τὴν ἀπόλυτον βεβαιότητα, ὅτι τὸ ἀγαθὸν εἶναι ὁ νικητής, διότι ὁ Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον "καὶ ἐξῆλθεν ἵνα νικήσῃ" (πρβλ. Ἀποκ. ς΄, 2). Ὁ κόσμος εἰς τὸν ὁποῖον θὰ ζήσωμεν αἰωνίως εἶναι ὁ Χριστός: τὸ φῶς, ἡ ἀλήθεια, ἡ ζωή, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη.

Ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, παρὰ τοὺς καθημερινοὺς σταυροὺς καὶ τὰς θλίψεις, ζῇ ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον τὸ γεγονὸς τῆς χαρᾶς. Βιώνει ἐντεῦθεν, ἐν τῇ παρούσῃ καὶ ἀπὸ τῆς παρούσης ζωῆς, τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὁρθοδοξίας, ἀπὸ τῶν σπλάγχνων τοῦ μαρτυρικοῦ Φαναρίου, διακηρύττομεν "κατὰ τὴν φωταυγῆ ταύτην νύκτα", ὅτι προέκτασις καὶ τέλος τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς θλίψεως καὶ διασκέδασις τοῦ κάθε ἀνθρωπίνου πόνου καὶ τῆς κάθε δοκιμασίας, εἶναι ἡ Κυριακὴ διαβεβαίωσις: "Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς" (Ἰωάν. ιδ΄, 18-19). "Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος" (Ματθ. κη΄, 20).

Αὐτὸ τὸ μήνυμα πρέπει νὰ ἀκούσωμεν ὅλοι, νὰ ἀκούσῃ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καὶ νὰ ἀφήσῃ τὸν ἑαυτόν του νὰ ἴδῃ τὸν Χριστὸν συμπορευόμενον μαζί του. Ναί, νὰ Τὸν ἴδῃ δίπλα του. Καὶ θὰ Τὸν ἴδῃ, μόνον ἐὰν ἀκούῃ καὶ βιώνῃ τὸν λόγον Του εἰς τὴν ζωήν του.

Τὸ μήνυμα τοῦτο τῆς κατισχύσεως τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ θανάτου, τῆς νίκης τοῦ ἱλαροῦ φωτὸς τῆς πασχαλίου λαμπάδος ἐπὶ τοῦ σκότους τῆς ἀκαταστασίας, καὶ τῆς διαλύσεως, διὰ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως, τῶν θλίψεων καὶ τῶν προβλημάτων εὐαγγελίζεται τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἰς ὁλόκληρον τὸν κόσμον καὶ καλεῖ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὸ βιώσουν. Τοὺς καλεῖ νὰ σταθοῦν μὲ πίστιν καὶ ἐλπίδα ἐνώπιον τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς∙ τοὺς καλεῖ νὰ ἐμπιστευθοῦν τὸν κρατοῦντα τὰ ἡνία πάσης κτίσεως Ἀναστάντα Κύριον, τὸν Κύριον τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐφροσύνης.

Χριστὸς Ἀνέστη, λοιπόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα! Αὐτοῦ τοῦ δεσπόζοντος τῆς ζωῆς καὶ κυριεύοντος τοῦ θανάτου Κυρίου ἡμῶν ἡ Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα , β...

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Ο Μεγαλομάρτυρας Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος (23-4 ή στη Διακαινήσιμο συνήθως)

Ὁ Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στὴν Καππαδοκία ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, ὅταν ἦταν δέκα χρονῶν. Ἡ μητέρα του τὸν πῆρε μαζί της στὴν πατρίδα της τὴν Παλαιστίνη, ὅπου εἶχε καὶ τὰ κτήματά της. Ὁ Γεώργιος παρ' ὅλο ποὺ ἦταν μικρός, κατατάχθηκε στὸν στρατό, προήχθηκε δὲ σὲ μεγάλα ἀξιώματα καὶ ἔπαιρνε μέρος στὶς συνελεύσεις τῶν ἀνωτάτων ἀξιωματούχων τοῦ κράτους. Ὁ Διοκλητιανὸς τὸν ἐκτιμοῦσε πολὺ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Δεκίου μέχρι τὴν ἐποχὴ ποὺ ἀνέβηκε στὸν θρόνο ὁ Διοκλητιανός, τὸ 283 μ.Χ., ἡ Χριστιανικὴ Ἐκκλησία μεγάλωσε πάρα πολύ, γιατί ἐπικρατοῦσε εἰρήνη. Οἱ Χριστιανοὶ πῆραν πολλὲς δημόσιες θέσεις, ἔκτισαν πολλοὺς καὶ μεγάλους ναούς, διάφορα σχολεῖα καὶ ὀργάνωσαν τὴν διοίκηση καὶ τὴ διαχείριση τῶν ἐκκλησιῶν καὶ τῆς φιλανθρωπίας. Ὁ Διοκλητιανὸς ἀρχικὰ ἐργάστηκε γιὰ τὴν ὀργάνωση τοῦ κράτους του. Προσέλαβε στρατηγοὺς γιὰ βοηθούς του ποὺ τοὺς ὀνόμασε αὐτοκράτορες καὶ Καίσσαρες κι ἀφοῦ πέτυχε νὰ ὑποτάξει τοὺς ἐχθρούς του κράτους καὶ νὰ σταθεροποιήσει τὰ σύνορά του, στράφηκε στὰ ἐσωτερικὰ ζητήματα. Δυστυχῶς, στράφηκε ἐναντίον τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας γιὰ νὰ ἀνορθώσει τὴν εἰδωλολατρεία. Γι' αὐτὸ τὸ λόγο λοιπόν, κάλεσε τοὺς βοηθοὺς του Καίσσαρες τὸ 303 μ.χ. καὶ τοὺς στρατηγοὺς στὴν πρωτεύουσα τοῦ ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους σὲ τρεῖς γενικὲς συγκεντρώσεις. Ἀνάμεσά τους βρισκότανε καὶ ὁ Γεώργιος, ποὺ διακρίθηκε πολλὲς φορὲς στοὺς πολέμους. Συγκεντρώθηκαν, λοιπὸν, ὅλοι, γιὰ νὰ πάρουν ἀποφάσεις γιὰ τὴν ἐξόντωση καὶ τὸν ἀφανισμὸ τῆς Χριστιανικῆς πίστης. Πρῶτος μίλησε ὁ Διοκλητιανὸς καὶ ἐπέβαλε σὲ ὅλους ν' ἀναλάβουν τὸν ἐξοντωτικὸ ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὅλοι ὑποσχέθηκαν ὅτι θὰ καταβάλουν κάθε προσπάθεια, γιὰ νὰ ἐξαλείψουν τὴν Χριστιανικὴ Θρησκεία ἀπὸ τὸ Ρωμαϊκὸ κράτος. Τότε ὁ γενναῖος Γεώργιος σηκώθηκε καὶ εἶπε: "Γιατί, βασιλιὰ καὶ ἄρχοντες, θέλετε νὰ χυθεῖ αἷμα δίκαιο καὶ ἅγιο καὶ νὰ ἐξαναγκάσετε τοὺς Χριστιανοὺς νὰ προσκυνοῦν καὶ νὰ λατρεύουν τὰ εἴδωλα;" Καὶ διακήρυξε τὴν ἀλήθεια τῆς Χριστιανικῆς Θρησκείας καὶ τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Μόλις τέλειωσε, ὅλοι συγχυστήκανε μ' αὐτὴ τὴν ὁμολογία του καὶ προσπάθησαν νὰ τὸν πείσουν νὰ μετανοήσει γιὰ ὅσα εἶπε, καταπραΰνοντας ἔτσι καὶ τὸν Διοκλητιανό. Ἀλλὰ ὁ Γεώργιος ἦταν σταθερὸς καὶ μὲ θάρρος διακήρυσσε τὴν Χριστιανική του πίστη.

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος κλείστηκε στὴν φυλακὴ καὶ τὴν νύκτα εἶδε στ' ὄνειρό του τὸν Χριστό, ποὺ τοῦ ἀνάγγειλε ὅτι θὰ πάρει τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου καὶ θὰ ἀξιωθεῖ τῆς αἰωνίου ζωῆς. Σὰν ξημέρωσε διατάχτηκαν οἱ στρατιῶτες νὰ παρουσιάσουν μπροστὰ του τὸν Ἅγιο. Πραγματικὰ ὁ Ἅγιος ἐβάδιζε γεμάτος χαρὰ πρὸς τὸν βασιλέα, ἐπειδὴ προγνώριζε ὅτι ἔφτασε τὸ τέλος του. Μόλις λοιπὸν τὸν ἀντίκρισε ὁ Διοκλητιανός, τοῦ πρότεινε νὰ πᾶνε στὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα γιὰ νὰ θυσιάσει στὸ εἴδωλό του. Ὅταν μπῆκε ὁ Ἅγιος στὸν ναό, ἐσήκωσε τὸ χέρι καὶ ἀφοῦ ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ διέταξε τὸ εἴδωλο νὰ πέσει. Ἀμέσως τοῦτο ἔπεσε καὶ ἔγινε κομμάτια. Ὁ ἱερέας τῶν εἰδώλων καὶ ὁ λαὸς τόσο πολὺ θύμωσαν, ποὺ φώναζαν στὸν βασιλέα νὰ θανατώσει τὸν Γεώργιο. Ὁ Διοκλητιανὸς ἔβγαλε διαταγὴ καὶ τοῦ ἔκοψε τὸ κεφάλι.

ΑΝΑΚΟΜΟΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ. Μετὰ τὴν κατάπαυση τῶν διωγμῶν καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Χριστιανισμοῦ σ' ὅλο τὸ Ῥωμαϊκὸ κράτος, ἐπὶ Μεγάλου Κωνσταντίνου, οἱ Χριστιανοὶ ἀνήγειραν μεγαλοπρεπῆ Ναὸ στῇ Λύδδα τῆς Ἴοππης, ὅπου μετακόμισαν τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, για να τὸ προσκυνοῦν πλέον ἄφοβα. Ἔγιναν δὲ μετὰ τὴν κατάθεση τοῦ Ἱεροῦ λειψάνου καὶ τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ στις 3 Νοεμβρίου καὶ ἀπὸ τότε κάθε χρόνο ἢ Ἐκκλησία μας, τελεῖ κατὰ τὴν ἥμερα αὐτὴ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν Ἱερῶν λειψάνων τοῦ μεγαλομάρτυρα, πρὸς δόξαν Θεοῦ.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ'.

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστῆς, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῳ, σωθηναι τᾶς ψυχας ἠμων. www.athos.gr

Γ΄της Διακαινησίμου και 9-4, Οἱ Ἅγιοι Ῥαφαήλ, Νικόλαος, Εἰρήνη

καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ μαρτύρησαν τὸ 1463 στὸ χωριὸ Θερμή της Λέσβου, στὴν ἐκεῖ τιμωμένη Μονὴ τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου, ποὺ βρίσκεται στὴν τοποθεσία Καρυές. Τὸ ἔτος 1959, ἀποκαλύφθηκαν ἀπὸ τὰ ἔγκατα τῆς γῆς θαυματουργικά. Εἶπε λοιπὸν σὲ κάποιο εὐσεβῆ, ποὺ τοῦ παρουσιάστηκε, ὁ Ἅγιος Ῥαφαήλ, ὅτι λέγεται Ῥαφαήλ. Πατρίδα του ἦταν τὸ νησὶ Ἰθάκη καὶ τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του Διονύσιος, ποὺ τὸν ἀνέθρεψε μὲ μεγάλη χριστιανοπρέπεια καὶ τὸν σπούδασε ἀρκετά. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Γεώργιος, ἀλλ᾿ ὅταν ἔγινε μοναχὸς ὀνομάσθηκε Ῥαφαήλ. Εἶχε τὸν βαθμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη καὶ τοῦ Πρωτοσυγγέλου. Ὅταν ἔγινε ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453), αὐτὸς μόναζε μαζὶ μὲ τὸν Διάκονο Νικόλαο στὴ Μακεδονία. Κατόπιν μέσῳ Ἀλεξανδρουπόλεως πῆγαν τὸ 1454 στὴ Λέσβο καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὴ Μονὴ τῆς Θεοτόκου, ὅπου ὁ Ῥαφαὴλ ἔγινε ἡγούμενος. Τὸ 1463 ἐπέδραμαν οἱ Τοῦρκοι στὴ Μονὴ καὶ ἀφοῦ τοὺς συνέλαβαν τοὺς θανάτωσαν μὲ διάφορους τρόπους. Τὸν μὲν Ῥαφαὴλ ἔσφαξαν μὲ πριόνι ἀπὸ τὸ στόμα, τὴν Τρίτη Διακαινησίμου 9 Ἀπριλίου, τὸν δὲ Νικόλαο θανάτωσαν μετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια. Μαζὶ μ᾿ αὐτούς, μαρτύρησε καὶ ἕνα δωδεκάχρονο κορίτσι, ἡ Εἰρήνη, κόρη τοῦ προεστοῦ τοῦ χωριοῦ Θερμῆς Βασιλείου. Καὶ ἡ Εἰρήνη μαρτύρησε μὲ φρικτὸ τρόπο. Ἀφοῦ τῆς ἔκοψαν τὰ χέρια, τὴν ἔβαλαν μέσα σ᾿ ἕνα πιθάρι καὶ τὴν ἔκαψαν ζωντανή, μπροστὰ στὰ μάτια τῶν γονιῶν της. Ἡ μνήμη τους γιορτάζεται πανηγυρικὰ στὴ Μονὴ ποὺ φέρει τὴν ὀνομασία τους στὴ Λέσβο.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/04/09.htm#Οἱ_Ἅγιοι_Ῥαφαήλ,_Νικόλαος,_Εἰρήνη_καὶ_οἱ_σὺν_αὐτοῖς

Η Ανάστασις του Ιησού Χριστού και οι «αναστάσεις» των θεών της ελληνικής μυθολογίας, Ιερομόναχος Λουκάς Γρηγοριάτης

…Έχουμε παραλάβει από τους ευσεβείς γονείς και πάππους μας να εορτάζουμε με ιδιαίτερη κατάνυξη και ευλάβεια την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου και να συνδέουμε τις ευσεβείς παραδόσεις των αγίων ημερών με την λατρεία στον Χριστό, τον Θεό μας που από αγάπη για μας και για να οικονομήσει την σωτηρία μας έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε, πέθανε και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε.

Η θεολογία και η εμπειρία της Εκκλησίας μας δεν εξαντλείται στις παραδόσεις αυτές, αλλά οπωσδήποτε τις φορτίζει με Χριστολογικό περιεχόμενο. Η ελληνική ψυχή εκδιπλώνεται αυθόρμητα τις ώρες αυτές, αναμφίβολα, αλλά δεν κινείται μακριά από την θεολογία των εορτών. Μια θεολογία που δεν κατανοείται πάντοτε και από όλους διανοητικά, αλλά βιώνεται μέσα από τις εκδηλώσεις λατρείας προς τον σταυρούμενο, θνήσκοντα και ανιστάμενο Χριστό.

…Όλοι κρατούν την λαμπάδα στην Ανάσταση, όλοι αποδίδουν τον πασχαλινό ασπασμό της αγάπης. Συμμετέχουν στο κοινό πασχαλινό τραπέζι και στην κοινή χαρά. «Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει». Αυτά και άλλα πολλά στη λατρεία είναι χριστιανικά σύμβολα, ελευθερωμένα από τυχόν εξωχριστιανική φόρτιση και γεμάτα από χριστοκεντρικό νόημα.

Η συμμετοχή στον εορτασμό των θείων Παθών και της Αναστάσεως δεν συνεπάγεται μόνο συναισθηματική έξαρση, τέτοια που μπορούν να προκαλέσουν οποιαδήποτε σύμβολα και εξωχριστιανικής λατρείας, αλλά κυρίως συνιστά οντολογική μετοχή στα γεγονότα. Δεν εορτάζουμε απλώς ιστορικά γεγονότα, αλλά εμείς οι ίδιοι συμπάσχουμε με τον Χριστό, όπως εύστοχα ψάλλει η Εκκλησία: «Χθές συνεθαπτόμην σοί, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον αναστάντι σοι». Συσταυρούμεθα και συνθαπτόμεθα με τον Χριστό. Συνανιστάμεθα μαζί Του. Γι αυτό δεν μένουμε μόνο στις εξωτερικές παραδοσιακές εκδηλώσεις, αλλά κυρίως συμμετέχουμε στη νηστεία των ημερών, την εξομολόγηση, την μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων. Τα Πάθη και η Ανάστασις του Χριστού γίνονται η απαρχή της δικής μας αναστάσεως από την αμαρτία και το θάνατο. Η παραδοσιακή λαϊκή ευσέβεια ακολουθεί την θεολογία της Εκκλησίας. Δεν νοείται έξω από αυτήν ούτε πολύ περισσότερο αντίθετα προς αυτήν.

Με την έννοια αυτή η λαογραφία δεν είναι από μόνη της ικανή να ερμηνεύσει τα έθιμα της Μεγάλης Παρασκευής. Πρέπει να δίδεται και η θεολογική τους διάστασις. Χωρίς αυτή τη διάσταση οι συγκρητιστικές νεοπαγανιστικές ερμηνείες τους είναι αναπόφευκτες. Χωρίς τη θεολογική τους ερμηνεία δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή η διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που η χαριτωμένη χριστιανική ψυχή λατρεύει τον αληθινό Θεό και στον τρόπο που η προχριστιανική ψυχή ελάτρευε τους ψευδείς θεούς, όπως ούτε και η διαφορά ανάμεσα στον αληθινό και στους ψευδωνύμους θεούς. Χωρίς την θεολογική ερμηνεία της λατρείας της Μεγάλης Παρασκευής, ο Χριστός και ο Άδωνις μπορούν να είναι εξίσου θεοί. ..

…ο λαός μας επί αιώνες είχε πλάσει μυθολογικές διηγήσεις θανάτων και αναστάσεων θεών στην προσπάθειά του να εκφράσει την πανανθρώπινη προσδοκία της υπερβάσεως του θανάτου. οντολογική υπέρβασις του θανάτου δεν είχε επιτευχθεί μέχρι τη στιγμή που ο αληθινός Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έγινε αληθινός άνθρωπος και αποδέχθηκε τον θάνατο, για να τον ξεπεράσει και νικήσει με την Ανάστασή του. ο καθένας μας σήμερα μπορεί να οικειούται την αθανασία συμμετέχοντας στη ζωή και την ανάσταση που μας προσπορίζει η Ανάστασις του Χριστού.

…τα ανύπαρκτα μυθολογικά πρόσωπα δεν μπορούν να προσφέρουν οντολογικών διαστάσεων σωτηρία και επομένως δεν είναι αληθινοί θεοί και ότι η λατρεία που προσφέρεται σε ανύπαρκτους θεούς δεν συνιστά αυθεντική λατρευτική λειτουργία της ψυχής.

…Ο μυθολογούμενος θάνατος και η αναβίωσις του Διονύσου έχουν φυσιοκρατικό περιεχόμενο.

…Εφ όσον πίσω από τις μυθολογικές διηγήσεις περί θανάτων και αναστάσεων θεών οι κριτικοί της μυθολογίας βλέπουν την ετήσια ανακύκληση της θαλερής εαρινής βλαστήσεως και της χειμερινής της νεκρώσεως, δεν δικαιολογείται να παραβάλλεται ο θάνατος και η Ανάστασις του αληθινού Θεού μας Ιησού Χριστού με τον «θάνατο» και την «ανάσταση» της φύσεως. «Ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει οι θεόφρονες παρά τον Κτίσαντα».

...Οι αρχαίοι πρόγονοί μας προσδοκούσαν, αλλά αγνοούσαν τον πραγματικό νικητή του θανάτου, και γι αυτό όταν γνώρισαν τον Χριστό, τον δέχθηκαν. Εμείς όμως γιατί επιστρέφουμε σε εκείνα που με επίγνωση καλώς απαρνηθήκαμε τόσους αιώνες, αποδεικνύοντας αληθινό το λόγο του Αποστόλου Παύλου: «Αλλά τότε μεν ουκ ειδότες Θεόν εδουλεύσατε τοις φύσει μη ουσι θεοις; νυν δε γνόντες Θεόν, μάλλον δε γνωσθέντες υπό Θεου, πως επιστρέφετε πάλιν επί τα ασθενη και πτωχά στοιχεια, οις πάλιν άνωθεν δουλεύειν θέλετε;» (Γαλ. δ' 8-9).

«Παρακαταθήκη», τεύχος 23, Μάρτιος-Απρίλιος 2002

http://www.egolpion.com/anastaseis_8ewn_muthologias.el.aspx

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ, (Ιω. α΄, 1-17), «Και η ζωή ην το φως των ανθρώπων».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Η λαμπρή ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας, που ειναι των λυπηρων το πέρας και των ευχαρίστων η απαρχή, έχει σαν ευαγγελικό ανάγνωσμα ένα τεμάχιο από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, που φανερώνει τη Θεότητά Του. Ενω όλοι οι άλλοι Ευαγγελλιστές αναφέρονται στην αρχή του Ευαγγελίου τους στην Γέννησί Του από την Παρθένο Μαρία, ο Ιωάννης αρχίζει με την ουράνια γέννηση του Θεου Λόγου από τον Άναρχο Πατέρα.

Σήμερα, που γιορτάζουμε του θανάτου την νέκρωσι και του Άδου την καθαίρεσι, η Εκκλησία μᾶς υπενθυμίζει πως ο αναστάς Ιησους δεν ειναι ένας τυχαιος ή και σπουδαιος απλως άνθρωπος – έστω κι αν ειχε όλες τις αρετές και τα χαρίσματα – αλλά ο Θεός Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Δημιουργός μας.

Ο Χριστός ειναι η ζωή των ανθρώπων. Ειναι η αυτοζωή. Ειναι η ζωή των ανθρώπων, επειδή ειναι εκεινος που συνέχει τα πάντα και τα συντηρει. Ειναι ο πρόξενος της πνευματικης ζωης. Ειναι εκεινος που με την Ανάστασί Του χάρισε τη ζωή σε κείνους που ηταν «εν τοις μνήμασι». Ο Ζιγαβηνός θα το πει αυτό επιγραμματικά: «ζωή ως ζωογονων και συνέχων τα πάντα».

Ο Χριστός με την εκ του τάφου έγερσί Του έφερε την δικαίωσι του ανθρώπου, δηλ. τη ζωοποίησή του. Ο Διάβολος ως πνευμα νεκρό που ειναι, μεταδίδει σε μας τη νέκρα της αμαρτίας και δεν μας παρέχει το δικαίωμα της ζωης. Ο Χριστός «θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δεν πνεύματι» ελευθέρωσε το ανθρώπινο γένος από την φθορά και τον θάνατο και του χάρισε την ζωή. Η ζωή ειναι ο άρρηκτος σύνδεσμος του ανθρώπου με τον Θεό.

Ο Χριστός ειναι το φως των ανθρώπων. Ειναι χαρακτηριστική η έκφρασι του Ιωάννου πως το φως αυτό δεν ειναι των Ιουδαίων αλλά των ανθρώπων. Ο Χριστός ανήκει σε όλον τον κόσμο. Το λογικό του ανθρώπου, που φωτίζεται από τον Λόγο του Θεου, τον οδηγει στον Θεό.

«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», μας λέγει ένας αναστάσιμος ύμνος. Το φως του Αναστάντος Ιησου καταύγασε όλα τα μέρη του κόσμου. Ακόμη και στον Άδη πηγε ο Κύριος και με το φως της Θεότητός Του διέλυσε τα σκοτάδια της φυλακης των ψυχων των ανθρώπων. Κατέβηκε στην σκοτία του Άδου και ζωοποίησε τις ψυχές των κεκοιμημένων.

Ακόμη, ως φως ο Κύριος φώτισε την πλάνη της αμαρτίας, της κάθε αμαρτίας, όλων των εποχων. Ο Άγιος Θεοφύλακτος λέγει πως το φως αυτό «ακαταγώνιστον εστι, ο Θεός Λόγος φημί», δηλ. το φως ειναι ο Λόγος του Θεου.

Ο αγαπημένος μαθητης του Χριστου, ο Ιωάννης, σε μια από τις επιστολές του το βεβαιώνει: «και έστιν αύτη η αγγελία ην ακηκόαμεν απ΄αυτου και αναγγέλομεν υμιν, ότι ο Θεός φως εστιν και σκοτία εν αυτω ουκ έστιν ουδεμία».

Δεν μπορει ο άνθρωπος να πιστεύει στον Χριστό, που ειναι η ζωή και το φως των ανθρώπων, και τα έργα του να ειναι σκοτεινά. Φως και σκοτάδι δεν μπορουν να συμβιώσουν. Όσοι ζουμε την αμαρτία είμαστε στο σκοτάδι, έστω κι αν είμαστε χριστιανοί. Ο λόγος του Ευαγγελίου, τα μυστήρια της Εκκλησίας και μάλιστα της Θείας Ευχαριστίας, η προσευχή, η τήρηση των εντολων του Χριστου μαρτυρουν πως μέσα μας υπάρχει φως. «Φως Χριστου φαίνει πασι», φωνάζει ο λειτουργικός λόγος.

Τώρα ειναι εγγύτερα η σωτηρία μας. Η ημέρα έφθασε και η νύχτα «προέκοψεν», «αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός».

Έργα του σκότους ειναι η φιλαργυρία, η φιλαυτία, τα σαρκικά αμαρτήματα κ. ά.

Ο Ιούδας «φιλαργυρία νοσήσας εσκοτίζετο», δηλ. ειχε αρρωστήσει από την νόσο της φιλαργυρίας και σκοτίσθηκε ο νους του. Κάθε πάθος που ειναι ενεργό, σκοτίζει το ηγεμονικό στοιχειο του ανθρώπου, που ειναι ο νους.

Η άγνοια των εντολων του Θεου ειναι σκοτάδι αβάσταχτο για τον άνθρωπο. Η Ανάστασι του Χριστου, που ειναι φωτεινό ορόσημο της σωτηρίας μας, ας φωτίζει την ζωή μας, αδελφοί.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ! (Ι. Ε.)

Οἱ ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ (Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος τοῦ Πάσχα)

Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, προανήγγειλε στούς Μαθητές Tου τήν ἀνάστασή Του, ὅταν τούς ἔλεγε ὅτι «μέλλει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται» (Ματθ. ιζ΄, 22). Οἱ Μαθητές ἀγνοοῦσαν τί σημαίνει ὅτι ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά θανατωθῆ καί θά ἀναστηθῆ τρεῖς ἡμέρες μετά τόν θάνατό Του, καί ἐπί πλέον «ἐφοβοῦντο αὐτόν ἐπερωτῆσαι (Μάρκ. θ΄, 31-32).

Ἡ φράση «υἱός Θεοῦ» καί «υἱός ἀνθρώπου» δηλώνουν τίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, θεία καί ἀνθρωπίνη πού ἐνεργοῦσαν μαζί στόν Χριστό, χωρίς νά χάνη ἡ καθεμιά τίς ἰδιότητές της.

Ὁ Χριστός μετά τήν ἀνάστασή Του, ἐμφανίσθηκε πρῶτα στίς Μυροφόρες γυναῖκες οἱ ὁποῖες πῆγαν πολύ πρωί στόν τάφο γιά νά ἀλείψουν μέ ἀρώματα τό σῶμα Του, καί ἔπειτα ἐμφανίσθηκε τήν ἴδια ἡμέρα στούς Μαθητές Του. Θά περίμενε κανείς νά ἐμφανισθῆ στούς σταυρωτές Του, στούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, στούς Ἀρχιερεῖς, στόν Ἡρώδη καί τόν Πιλάτο καί σέ ὅσους συνέβαλαν στό νά πάθη καί νά σταυρωθῆ καί μέ αὐτό τόν τρόπο νά τούς κάνη νά πιστεύσουν. Δέν τό ἔκανε, ὅμως, αὐτό γιατί ὑπάρχει εἰδικός λόγος.

Κατ’ ἀρχάς ὁ Χριστός δέν κάνει ἐνέργειες ἁπλῶς γιά κοινωνικούς λόγους οὔτε γιά νά φανερώση τήν θεότητά Του σέ ἀνθρώπους πού δέν πιστεύουν. Ἀκόμη καί ὅταν θαυματουργοῦσε καί θεράπευε τούς ἀνθρώπους τό ἔκανε ἀφοῦ πρῶτα ἔβλεπε τήν πίστη τους.

Ἔπειτα, ἡ ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε ἄνθρωπο εἶναι γεγονός μέ αἰώνιες διαστάσεις καί συνταρακτικές συνέπειες γιά τόν ἄνθρωπο. Τό νά συναντήση κανείς τόν Θεό συνιστᾶ τήν καταδίκη του, ἐάν δέν εἶναι κατάλληλα προετοιμασμένος. Ὅπως ὅταν κανείς ἀτενίση τόν ἥλιο χωρίς καμμιά προστασία, ἀπό τήν ὑπερβολική λάμψη τοῦ φωτός τοῦ ἡλίου καταστρέφονται οἱ ὀφθαλμοί του, ἔτσι ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει κατάλληλο πνευματικό ὀφθαλμό, δέν μπορεῖ νά ἀντέξη τό δυνατό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ἑπομένως, ἀπό ἀγάπη καί φιλανθρωπία δέν ἐμφανίσθηκε ὁ Χριστός στούς σταυρωτές Του γιά νά μή ὑποστοῦν κάποιο κακό. Αὐτοί ἔπρεπε νά πληροφορηθοῦν τήν ἀνάσταση ἀπό τρίτους μήπως πιστεύσουν καί σωθοῦν. Ὑπῆρχε ἀκόμη καιρός νά πιστεύσουν μέ τήν ἐλευθερία τους, νά διορθωθοῦν, ὥστε ὅταν θά Tόν δοῦν τελικά κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του μέσα στήν δόξα Του νά σωθοῦν καί νά μή καταδικαστοῦν. Πάντως, ἡ συνάντηση μέ τόν Χριστό εἶναι ἕνα κρίσιμο σημεῖο, συνιστᾶ τήν αἰώνια ζωή ἤ τήν αἰώνια κόλαση.

Ἀκόμη, ὁ Χριστός μετά τήν ἀνάστασή Του ἐμφανίσθηκε στούς Μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προετοιμασθῆ, καί παρά τίς πτώσεις τους ἦταν κατάλληλοι γιά νά δοῦν τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Τό κυριότερο εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἐμφανίσθηκε μετά τήν ἀνάστασή Του στούς Μαθητές Του, ὄχι ἁπλῶς γιά νά πιστεύσουν, ἀλλά γιά νά τούς ὁδηγήση στήν θέωση. Αὐτός ἦταν ὁ βαθύτερος σκοπός τῶν ἐμφανίσεων τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στούς Μαθητές Του, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προηγουμένως καθαρισθῆ καί φωτισθῆ καί ἔπρεπε νά φθάσουν στήν θέωση. Βεβαίως, κατά τίς σαράντα ἡμέρες τούς προετοίμασε κατάλληλα, ὥστε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς νά λάβουν τό Ἅγιο Πνεῦμα καί νά γίνουν μέλη τοῦ Σώματός Του.

Αὐτό πού ἔγινε μέ τούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ γίνεται μέ πολλούς ἀνθρώπους διά μέσου τῶν αἰώνων. Ἤδη, ἀμέσως μετά τήν Πεντηκοστή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶδε τόν Ἀναστάντα Χριστό (Πρ. θ΄, 3-9), ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος «εἶδε δόξαν Θεοῦ καί Ἰησοῦν ἐστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Πρ. ζ΄, 55), καί ἑκατομμύρια Χριστιανοί μέχρι σήμερα ἔγιναν μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ σκοπός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά προετοιμάζεται κατάλληλα, μέ τήν ἄσκηση, τά Μυστήρια, τήν κάθαρση, τήν προσευχή γιά νά δῆ τόν Ἀναστάντα Χριστό καί νά ὁδηγηθῆ στήν θέωση.

Αὐτός εἶναι ὁ βαθύτερος σκοπός τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία δέν εἶναι φιλοσοφική, στοχαστική, ἠθική, ἀλλά μυστηριακή καί ἀσκητική. Καί ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποβλέπει ἁπλῶς στήν ἐκπλήρωση τῶν κοινωνικῶν καί ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου, ἄν καί τό κάνει καί αὐτό συνεκδοχικῶς, ἀλλά ἔχει σκοπό νά ἁγιάση τόν ἄνθρωπο, νά δῆ τόν Ἀναστάντα Χριστό καί νά τόν ὁδηγήση στήν θέωση.

Μέσα σέ αὐτή τήν προοπτική πρέπει νά δοῦμε τήν ζωή τῶν ἁγίων ὅλων τῶν αἰώνων, ἤτοι Ἀποστόλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Πατέρων, Ἀσκητῶν, καί γενικά Χριστιανῶν πού ζοῦν τήν κατά Χριστόν συζυγία. Ὅλοι αὐτοί εἶναι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς ὑποδεικνύουν πῶς καί ἐμεῖς θά δοῦμε τόν Ἀναστάντα Χριστό, ὁ Ὁποῖος θά μᾶς δωρήση τήν θέωση καί τόν ἁγιασμό.

Εἶναι ἀνάγκη νά δοῦμε τόν σκοπό τῆς Ἐκκλησίας καί τό νόημα τῶν ἑορτῶν μέσα στά πλαίσια αὐτά, ὥστε νά μή ἐκκοσμικεύουμε τό ἔργο καί τόν σκοπό τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, καί νά ἔχουμε βεβαία ἐλπίδα στήν καρδιά μας ὅτι δέν ζοῦμε μόνο γιά τά ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά νά αἰσθανθοῦμε τήν δύναμη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μέσα μας.

http://www.parembasis.gr/index.php/menu-teyxos-224/4124-2015-224-4

Η Ζωοδόχος Πηγή, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

Ήταν γύρω στα 450 μχ, όταν ένας βυζαντινός στρατιώτης, Λέοντας στο όνομα, έκανε βόλτες σ΄ ένα δασάκι στα μέρη της Βασιλεύουσας, όταν ξάφνου βλέπει μπροστά του έναν τυφλό άνθρωπο να του ζητάει λίγο νερό για να σβήσει τη δίψα του. Ο Λέοντας προθυμοποιήθηκε να του βρει και να του φέρει νερό. Έψαξε λοιπόν, στο δάσος για να βρει νερό αλλά μάταια και έτσι, επέστρεφε λυπημένος.

Τότε όμως, άκουσε μια γυναικεία φωνή να του λέει: «Ου χρεών σε, Λέων, αγωνιάν, το γαρ ύδωρ εγγύς», δηλαδή, «Δεν χρειάζεται Λέων να αγωνιάς, να άγχεσαι, να στεναχωριέσαι, το νερό είναι δίπλα σου». Και πάλι ακούει τη φωνή την άγνωστη να τον προστάζει: «Λέων, βασιλιά, πάρε απ΄ το νερό αυτό και δώσε να πιει να ξεδιψάσει ο τυφλός άνθρωπος και κάτι ακόμα, άλειψε μ΄ αυτό τα μάτια του και αμέσως θα καταλάβεις ποια είμαι εγώ που σου μιλώ».

Έτσι πράγματι έπραξε ο Λέοντας και παρευθύς ο τυφλός ανέβλεψε. Αλλά ταυτόχρονα άνοιξαν και τα μάτια του Λέοντα ο οποίος τώρα, κατάλαβε πως εκείνη η φωνή που του μιλούσε ήταν της Παναγίας, που έκανε αυτό το θαύμα και του μίλησε και πως επίσης, σ΄ Εκείνην τη Μεγαλόχαρη, οφείλεται και το μεγάλο θαύμα της θεραπείας του τυφλού.

Ακόμη, θαύμα αξιοθαύμαστο ήταν και η εύρεση της πηγής του σωτήριου αυτού νερού. Αλλά θαύμα ήταν και η επαλήθευση της προσφώνησης από την Παναγία, του Λέοντα, ως βασιλιά. Διότι, πράγματι, ο Λέων το 486 ανέβηκε στον θρόνο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ως Λέων ο Α΄ ο Θράξ, ο επονομαζόμενος και Μακέλλης (457-474), και τον οποίο η Αγία Εκκλησία μας ως Άγιο τον τιμά στις 20 του Ιανουαρίου. Αμέτρητα τα θαυμάσια σου Παναγία μας.

Ο Λέων, ως αυτοκράτορας πλέον, θα ανεγείρει επί της θαυματουργής πηγής, θαυμάσιο Ναό αφιερωμένο στην Παναγία τη Ζωοδόχο Πηγή για να θυμίζει τις δωρεές της Θεοτόκου προς εκείνον αλλά και όλες τις μεγάλες ευεργεσίες της προς το γένος των ανθρώπων.

Στην θαυματουργή πηγή αυτού του ιερού Ναού, βρήκε τη γιατρειά και ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ο Α΄, ο Λέοντας ο ΣΤ΄ ο Σοφός, η γυναίκα του, Αγία βασίλισσα Θεοφανώ, ο Ρωμανός Α΄ ο Λεκαπηνός και η γυναίκα του, ο Πατριάρχης Στέφανος (886-912), ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης (964-966), αλλά και πλήθος ακόμη, άρχοντες και απλοί άνθρωποι εκεί γιατρεύτηκαν. Μέχρι και νεκρό ανέστησε το αγιασμένο νερό της Ζωοδόχου Πηγής.

Το Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, γκρέμισαν οι Τούρκοι για να φτιάξουν με τα υλικά του το τέμενος του Σουλτάνου Βαγιαζήτ. Οι Χριστιανοί στη θέση αυτή έχτισαν ένα παρεκκλήσι και αργότερα ένα πιο μεγάλο Ναό (1835).

Αυτού του ιερού Ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ζωοδόχου Πηγής, τα εγκαίνια εορτάζει η Εκκλησία μας την Παρασκευή της Διακαινησίμου (Λαμπροβδομάδα).

Ο Ναός αυτός έμεινε γνωστός στην ιστορία ως το αγίασμα του «Μπαλουκλί». «Μπαλούκ» στα τουρκικά σημαίνει ψάρι και η παράδοση μας λέει πως εκεί δίπλα στο αγίασμα, στις 29 Μαΐου 1453 ένας καλόγερος τηγάνιζε ψάρια, όταν κάποιος του έφερε την είδηση πως πήραν την Πόλη οι Τούρκοι. Ο καλόγερος απάντησε πως μόνο αν τα ψάρια που τηγάνιζε έφευγαν απ΄ το τηγάνι και έπεφταν μέσα στο αγίασμα θα πίστευε ότι έγινε κάτι τέτοιο. Και πραγματικά τα ψάρια ζωντάνεψαν και έπεσαν μέσα στην πηγή του αγιάσματος. Μέχρι σήμερα δε, μέσα στην δεξαμενή της Ζωοδόχου Πηγής διατηρούνται επτά ψάρια και μάλιστα σαν να είναι μισοτηγανισμένα απ΄ την μια πλευρά.

Πέρα όμως από θρύλους και παραδόσεις, η Παναγία μητέρα του Χριστού και μητέρα πάντων των Χριστιανών, παραμένει για όλους μας η Πηγή της Ζωής, καθότι Εκείνη έφερε τη Ζωή, το Χριστό, στον κόσμο, ελπίδα και προστασία μας, «καταφυγή τε σκέπη και αγαλλίαμα».

Τσαγκάρη Παναγιώτη Θεολόγου

Απολυτίκιον Ζωοδόχου Πηγής Ηχος α´.

«῾Ο ναός σου, Θεοτόκε, ἀνεδείχθη παράδεισος, ὡς ποταμούς ἀειζώους, ἀναβλύζων ἰάματα· ᾧ προσερχόμενοι πιστῶς, ὡς Ζωοδόχου ἐκ Πηγῆς, ῥῶσιν ἀντλοῦμεν, καί ζωήν τήν αἰώνιον· πρεσβεύεις γάρ σύ, τῷ ἐκ σοῦ τεχθέντι Σωτῆρι Χριστῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Μεγαλυνάριον

Ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής, μάννα το προχέον, τον αθάνατον δροσισμόν το νέκταρ το Θείον την ξένην άμβροσίαν το μέλι το εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν.

25-4 (ή μετά το Πάσχα) Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ

῾Ο πανεύφημος απόστολος Μάρκος κήρυξε τον Χριστό σε όλη την Αίγυπτο και τη Λιβύη και τη Βαρβαρική και την Πεντάπολη, κατά τους χρόνους του Καίσαρα Τιβερίου. Συνέγραψε δε και το κατ᾽αυτόν άγιο Ευαγγέλιο, καθώς του το εξήγησε ο απόστολος Πέτρος. Όταν βρέθηκε στην Κυρήνη της Πενταπόλεως, έκανε πολλά θαύματα. Έπειτα πήγε στην κατά τον Φάρο Αλεξάνδρεια και από εκεί στην Πεντάπολη, θαυματουργώντας παντού και κατακοσμώντας τις Εκκλησίες του Χριστού με χειροτονίες επισκόπων και λοιπών κληρικών.

Ύστερα δε αφού ήλθε και πάλι στην Αλεξάνδρεια και βρήκε κάποιους από τους αδελφούς στα παράλια του Βουκόλου, έμεινε μαζί τους, ευαγγελιζόμενος και κηρύττοντας τον λόγο του Θεού. Εκεί επιτέθηκαν σ᾽αυτόν οι προσκυνητές των ειδώλων, γιατί δεν άντεχαν να βλέπουν την πίστη του Χριστού να αυξάνεται, κι αφού τον έδεσαν με σχοινιά, τον έσερναν. Οι σάρκες του έπεφταν πάνω στις πέτρες και ξεσκίζονταν, ενώ το αίμα του κατακοκκίνησε τη γη. Όταν τον έβαλαν στη φυλακή, του φανερώθηκε ο Κύριος, προαναγγέλλοντάς του τη δόξα που επρόκειτο να διαδεχθεί το μαρτύριό του. Μετά από μία ημέρα τον έδεσαν πάλι και τον έσυραν στις πλατείες. Και καθώς σπαράττονταν και κομματιαζόταν στις πέτρες, παρέθεσε το πνεύμα του στον Θεό.

...Ο άγιος υμνογράφος σε πολλούς ύμνους του εξυμνεί τα σχετικά με το ευαγγέλιο που συνέγραψε ο απόστολος Μάρκος. Και βεβαίως θεωρεί ότι το ευαγγέλιο του Μάρκου συνιστά καταγραφή της διδασκαλίας του Πέτρου - ῾Ο Πέτρος ο κορυφαίος, ένδοξε, σε μυσταγώγησε σαφώς να συγγράψεις το ιερό ευαγγέλιο᾽(῾Ο Πέτρος σε ο κορυφαίος, ένδοξε, σαφώς εμυσταγώγησεν, Ευαγγέλιον συγγράψαι το σεπτόν᾽) (ωδή ς´) – όμως δεν παύει να σημειώνει ότι κύρια πηγή φωτισμού του ήταν τελικώς η ίδια η χάρη του αγίου Πνεύματος...

Ο άγιος Μάρκος και προ και μετά την καταγραφή του ευαγγελίου του υπήρξε μέγας κήρυκας του ευαγγελικού λόγου. Κι αυτό που κήρυσσε, αυτό και κατέγραψε, και χάριν αυτού, δηλαδή χάριν του αγαπημένου του Κυρίου, έδωσε και τη ζωή του. Όπως όλοι οι απόστολοι ο άγιος Μάρκος υπήρξε και μάρτυρας της πίστεως. Και τι κήρυσσε; Και τι συνέγραψε; Μα τι άλλο εκτός από τη σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού, τα θεία Του πάθη, τη σεπτή Ανάστασή Του, την ανάβασή Του προς τον Πατέρα!...

Η δράση του αποστόλου Μάρκου κυρίως στην περιοχή της Αιγύπτου και της Αλεξανδρείας, δράση που κατέληξε στο μαρτύριο, εξηγεί επαρκώς το γεγονός ότι η Αίγυπτος πανηγυρίζει επί τη μνήμη του αγίου Μάρκου, τον οποίο θεωρεί ως πολιούχο της. ῾Ας υμνολογήσουμε άξια τον μέγα πολιούχο της Αιγύπτου᾽ (῾Της Αιγύπτου μέγαν πολιούχον αξίως υμνήσωμεν᾽) (στιχηρό εσπερινού). Κατανοείται μάλιστα ως δώρο του Θεού σ᾽αυτήν: ῾Ο σεπτός απόστολος Μάρκος δωρήθηκε ως ιεράρχης στους Αιγυπτίους᾽ (῾Μάρκος ο σεπτός Απόστολος, τοις Αιγυπτίοις Ιεράρχης δεδώρηται᾽) (Θεοτοκίο ωδής θ´). Δεν διστάζει μάλιστα ο άγιος Θεοφάνης να κάνει και το συσχετισμό: ῾την Αίγυπτο που ήταν βυθισμένη πριν στο σκοτάδι της άγνοιας, Κύριε, την φώτισες όταν ως βρέφος γεννήθηκες από την Παρθένο θεομήτορα (και κατέφυγες λόγω του Ηρώδη σ᾽αυτήν). Τώρα έκανες μέρος του θριάμβου Σου τα ιερά της, με τις διδαχές του θεηγόρου Μάρκου, φιλάνθρωπε᾽ (῾Την Αίγυπτον, την πριν εν σκότει, Κύριε, Παρθένου Θεομήτορος κατελάμπρυνας ως βρέφος προελθών, ταύτης θριαμβεύσας τα σεβάσματα ταις διδαχαίς του θεηγόρου Μάρκου, φιλάνθρωπε᾽) (θεοτοκίο ωδής ς´). Το μαρτύριο του αγίου Μάρκου εννοείται ότι αποτελεί αποκορύφωση της δικής του δόξας. Η εν Χριστώ δόξα κατανοείται ως μετοχή της δόξας του Χριστού, δηλαδή ως μετοχή του Πάθους και του Μαρτυρίου Του. Συνεπώς τότε δοξάζεται ένας άγιος, όταν βρίσκεται στο μαρτύριο και δι᾽αυτού εισέρχεται θριαμβευτής στον Παράδεισο. Ακριβώς τούτο σημειώνει και ο συναξαριστής, όταν περιγράφει την εμφάνιση του Κυρίου στον Μάρκο ευρισκόμενο στη φυλακή, τούτο σημειώνει και ο υμνογράφος, ιδιαιτέρως στους στίχους του συναξαρίου: ῾Σύροντας στη γη τον Μάρκο οι δολοφόνοι, αγνοούσαν ότι τον έστελναν στους ουρανούς᾽(῾Σύροντες εις γην Μάρκον οι μιαιφόνοι, προς ουρανούς πέμποντες αυτόν ηγνόουν᾽).

http://pgdorbas.blogspot.gr/2013/04/blog-post_25.html

Το αληθινό Πάσχα

Η επιδίωξη της ελευθερίας πέραν της ατομικής ευτυχίας· η βίωση της φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας πέραν της φιλαυτίας, είναι ο άλλος τρόπος ζωής

Η Ανάσταση του Χριστού, το «έαρ του έτους» και το «έαρ το πνευματικόν», δεν είναι μια ανάπαυλα στη βορά και στη φθορά της χειμερίας νάρκης, αλλά είναι υπόδειξη ενός άλλου τρόπου ζωής, μιας «άλλης βιοτής», όχι της θανής, αλλά της ορθρινής, του όρθρου μιας άλλης ζωής.

Στους Ιερούς Ναούς κάθε μέρα τη Μ. Εβδομάδα απολαμβάνει κανείς μια «σκηνοθεσία» αιώνων, ένα τυπικό που καταρτίστηκε από τον σκηνοθέτη της αργόσυρτης παράδοσης με αγάπη, πόθο καρδιακό, προσδοκία πνευματικού γάμου, μια εναλλαγή τροπαρίων και ευχών, ιερέων και ψαλτών, κίνησης λόγων και αλογίας εσωτερικής, μια πραγματική γαμήλια τελετή...

Εκεί ακούει κανείς: για τον Νυμφίο που έρχεται «εν τω μέσω της νυκτός», για τον «Νυμφώνα τον κεκοσμημένον», και απαιτείται να έχη κανείς «ένδυμα γάμου» για να εισέλθη σε αυτόν· για το «εκούσιον πάθος» που το ζη θυσιαστικά όποιος αγαπά πραγματικά (και όχι αυτιστικά)· για την αγάπη στον εράσμιο Νυμφίο που έρχεται για «γάμους» και πρόκειται να δώση «δώρα» νυμφικά· αλλά και ο ίδιος είναι «Νυμφίος, ο κάλλει ωραίος παρά πάντας ανθρώπους»· για την πόρνη που δοξάστηκε γιατί ηγάπησε πολύ, «και εξαίφνης σώφρων ώφθη» χωρίς άλλες διαδικασίες· για τον Νυμφίο της Εκκλησίας, που «ήλοις (με καρφιά) προσηλώθη» στον Σταυρό· για τον «ωραίον κάλλει παρά πάντας βροτούς», που φαίνεται ως νεκρός, Αυτός που ωράισε τα πάντα· για το «γλυκύ έαρ», του νεκρού κατά την ανθρώπινη φύση αλλά ζωντανού κατά τη θεία φύση· Αυτού που έλαμψε «εκ του τάφου ωραίος δικαιοσύνης ημίν Ηλιος».

Ολες οι εκφράσεις αυτές δηλώνουν ότι ο Χριστός έρχεται ως Νυμφίος και όχι ως δεσπότης εξουσιαστής· θέλει να συνάψη γάμο πνευματικό με τον άνθρωπο και να τον γεμίση με δώρα και όχι να τον εκμεταλλευθή θρησκευτικά και εξουσιαστικά.

Νυμφίος, έρωτας, θυσιαστική αγάπη, θάλαμος νυμφικός ο τάφος και ο Αδης· συνάντηση μετά την Ανάσταση με τους Μαθητές (ακόμη και με τον αρνητή Πέτρο), για να δώση τα δώρα της ειρήνης και της χαράς. Ολα αυτά δείχνουν ότι είναι Θεός αγάπης. Και θυμίζουν τον λόγο του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, που τον επαναλαμβάνει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ότι «ο Θεός είναι έρως και εραστόν, και ως έρως κινείται προς τον άνθρωπο και ως εραστόν ελκύει προς τον εαυτό Του τα του έρωτος δεκτικά».

Αυτά αν τα αντιπαραβάλη κανείς προς την άλλη κατάσταση, [τη θρησκευτική, πολιτική και λαϊκή· ήτοι τους Γραμματείς και Φαρισαίους που είναι υποκριτές και εκφραστές του σκληρού νόμου· τον Πιλάτο που φοβάται να μη χάση την εξουσία του την πολιτική· τους φοβισμένους μαθητές που ζουν φανταστικά με την ιδιοτέλεια και την ένδοξη μεσιανικότητα· τους Σαδδουκαίους που ζουν με την ελευθεριάζουσα λογική· τον λαό με τις επιπόλαιες μεταπτώσεις] τότε βλέπει την ανέραστη ζωή, που κινείται έξω από τον Νυμφώνα τον εορταστικό.

...Ξέρουμε από την καθημερινή μας εμπειρία ότι κάθε ηδονή συνδέεται με την οδύνη...η ηδονή φέρνει οδύνη-πόνο, και η νέα ηδονή (για την υπέρβαση του πόνου) φέρνει μεγαλύτερη οδύνη, οπότε δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Αυτό θα γίνεται έως ότου βιώση κανείς τον πόνο της αυτοθυσιαστικης αγάπης, ώστε να ζήση τον άλλον τρόπο ζωής, την εκούσια οδύνη που θεραπεύει κάθε παράλογη εκούσια ηδονή.

Η αληθινή ζωή σταυρώνεται αγαπητικά και κατεβαίνει θριαμβευτικά στον Αδη της απελπισίας και του θανάτου. Ο πνευματικός ήλιος ανατέλλει από τον ζωοδότη τάφο. Η αληθινή ζωή πηγάζει από τον Σταυρό και την αυτοκένωση. Ο Νυμφίος που προσφέρει υπερκόσμια αγάπη κάνει γάμους με αυτούς που σταυρώνουν τη φιλαυτία και αγαπούν...

Η κάθε «κόλαση» είναι μια εικονική πραγματικότητα που συνδέεται με το ψεύδος και την υπερηφάνεια. Και όταν αποσυνδέση κανείς την πρίζα, εξαφανίζεται αμέσως η εικονική πραγματικότητα και ρίχνει τον άνθρωπο στο σκοτάδι της απόγνωσης.

Η αναζήτηση του «είναι», πέραν του «έχειν»· η επιδίωξη της ελευθερίας πέραν της ατομικής ευτυχίας· η βίωση της φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας πέραν της φιλαυτίας, είναι ο άλλος τρόπος ζωής και βιοτής - υπαρξιακής και πνευματικής - το αληθινό Πάσχα, «η διάβαση του Λόγου στον ανθρώπινο νου».

Του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

http://thriskeftika.blogspot.com/2011/04/blog-post_25.html

Γιατί κατέβηκε ο Χριστός στον Άδη.

Πρώτον, το έκανε για να συντρίψη τις πύλες του Άδου, στην πραγματικότητα για να καταργήση τον θάνατο και το κράτος του διαβόλου. Ήδη το γεγονός αυτό είχε προφητευθή στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Προφητάναξ Δαυίδ είπε: "συνέτριψε πύλας χαλκάς και μοχλούς σιδηρούς συνέθλασεν" (Ψαλμ. ρστ', 16). Και ο Προφήτης Ησαΐας παρουσιάζει τον λόγο του Θεού: "εγώ έμπροσθέν σου πορεύσομαι και όρη ομαλιώ, θύρας χαλκάς συντρίψω και μοχλούς σιδηρούς συγκλάσω" (Ησ. με', 2). Ο ιερός Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας αυτό το γεγονός, επισημαίνει ότι δεν είπε ότι άνοιξε χάλκινες πύλες, αλλά ότι τις συνέτριψε για να γίνη άχρηστο το δεσμωτήριο. Ούτε είπε ότι αφήρεσε τους μοχλούς, αλλά ότι τους συνέθλασε, ώστε να φανή αδύνατη η φυλακή, γιατί εκεί που δεν υπάρχει θύρα, ούτε μοχλός, εκεί κι αν εισέλθη κανείς δεν μπορεί να κρατηθή. Όταν ο Χριστός καταστρέφη και κομματιάζη κάτι, τότε κανείς δεν μπορεί να το επιδιορθώση.
Δεύτερον, κατέβηκε στον Άδη για να κυριεύση και να υποδουλώση τον διάβολο, ο οποίος τότε ήταν άρχοντας του θανάτου και του Άδου. Ο Ίδιος, άλλωστε, κατά την διάρκεια της ζωής Του, δίδασκε ότι δεν μπορεί κανείς να μπή μέσα στην οικία του δυνατού, να αρπάξη τα σκεύη του και να λεηλατήση το σπίτι του, εάν προηγουμένως δεν δέση τον ισχυρό (Ματθ. ιβ', 29). Έτσι, λοιπόν, με την κάθοδό Του στον Άδη ο Χριστός έδεσε τον διάβολο, που σημαίνει ότι αυτός δεν έχει πια καμμιά εξουσία επάνω στους ανθρώπους.

Τρίτον, κατέβηκε ο Χριστός στον Άδη για να γεμίση τα πάντα με το φως της θεότητός Του. Ο Απόστολος Παύλος παρουσιάζει μια τέτοια διδασκαλία, όταν λέγη: "τό δε ανέβη τί εστιν ει μη ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γής; ο καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα" (Εφ. δ', 9). Έτσι, η κατάβαση του Χριστού και στα κατώτερα μέρη της γης έγινε για να πληρωθούν τα πάντα από το φως Του, και ουσιαστικά να καταργηθή και το κράτος του θανάτου. Βέβαια, πρέπει να γίνη διάκριση ότι άλλο είναι η ενέργεια του Θεού που πληροί τα πάντα, και άλλο η θεοποιός ενέργεια του Θεού που μετέχεται μόνον από τους θεουμένους. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει ότι έπρεπε να ευρεθούν προσκυνητές του Θεού όχι μόνο στα άνω, αλλά και στα κάτω, ώστε όλα να πληρωθούν και να γεμίσουν από την δόξα του Θεού. Μέσα σε αυτήν την προοπτική είναι γραμμένα και τα τροπάρια της Εκκλησίας μας: "Ίνα σου της δόξης τα πάντα πληρώσης καταπεφοίτηκας εν κατωτάτοις της γής". Και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός θα ψάλη πανηγυρικά: "Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια. Εορταζέτω γούν πάσα Κτίσις την έγερσιν Χριστού εν ή εστερέωται".
Τέταρτον, κατέβηκε ο Χριστός στον Άδη, ώστε να επαναληφθούν και να γίνουν και εκεί όσα έγιναν στην γή. Όπως στην γη κήρυξε την ειρήνη, έδωσε άφεση αμαρτιών στους αμαρτωλούς, έδωσε το φως των οφθαλμών στους τυφλούς και έγινε αιτία σωτηρίας για όσους πίστευσαν, αλλά και έλεγχος απιστίας για όσους απείθησαν, το ίδιο έπρεπε να γίνη και στον Άδη, όπου υπήρχαν οι ψυχές αυτών που είχαν πεθάνει, ώστε ολόκληρη η ανθρώπινη φύση, όλη η ανθρωπότητα να ακούση το λυτρωτικό μήνυμα του Χριστού. Όπως στους κατοικούντας στην γη ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης, έτσι και σε αυτούς που κατοικούσαν στο σκοτάδι και στην σκιά του θανάτου έπρεπε να λάμψη το φως του Θεού (άγ. Ιωάννης Δαμασκηνός).
«ΟΙ ΔΕΣΠΟΤΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ» Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΘΩΜΑΣ. (6 Οκτωβρίου & Β' Κυριακή Πεντηκοσταρίου).

Ο Απόστολος Θωμάς ανήκε σε οικογένεια αλιέων και ήταν κατηριθμημένος στον χορό των δώδεκα Αποστόλων. Είναι γνωστός κυρίως από το γεγονός ότι ζήτησε να δη και να ψηλαφήση τους τύπους των ήλων στα χέρια και την πλευράν του Χριστού.

Όπως είναι γνωστόν, ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε όταν ο Χριστός, μετά την Ανάστασή Του, επισκέφθηκε τους Μαθητές Του στο υπερώον όπου ήσαν συνηγμένοι. Όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά με την επίσκεψη του Χριστού, εζήτησε να Τον δη και να ψηλαφίση τις πληγές του Σταυρού στα χέρια και την πλευρά Του. Όταν, τελικά, πραγματοποιήθηκε η συνάντηση αυτή μετά από οκτώ ημέρες, ο Θωμάς Τον ομολόγησε Κύριο και Θεό Του.

Την Κυριακή της Αναστάσεως, στον Εσπερινό της Αγάπης, αναγινώσκεται στους Ιερούς Ναούς, και μάλιστα σε διάφορες γλώσσες, το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, που αναφέρεται στην επίσκεψη του Χριστού στους Μαθητές Του, απόντος του Αποστόλου Θωμά.

Ο Απόστολος Θωμάς, μετά την Πεντηκοστή, κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους, τους Πέρσες, τους Μήδους και τους Ινδούς. Είχε μαρτυρικό τέλος. Κατ’ αρχάς ρίφθηκε στην φυλακή. Ύστερα παραδόθηκε σε πέντε στρατιώτες, οι οποίοι τον ανέβασαν πάνω σε ένα όρος και τον εθανάτωσαν, αφού κατετρύπησαν το σώμα του με λόγχες. Ο ιερός υμνογράφος, περιγράφοντας το μαρτυρικό τέλος του Αποστόλου Θωμά, και απευθυνομενος στον Χριστό, λέγει χαρακτηριστικά: “Ο Θωμάς, ο οποίος ζητούσε να βάλη το χέρι του στην πλευρά Σου, για σένα νύττεται την πλευράν του”.

Τα περιστατικά της ζωής του, κυρίως όσα έχουν σχέση με την πίστη του και με τον τρόπο με τον οποίον αυτή εκφράζεται, μας δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι ο Απόστολος Θωμάς ήταν άπιστος, επειδή ζήτησε να δη με τα μάτια του και να ψηλαφήση με τα χέρια του τον Αναστάντα Χριστό. Βέβαια, είπε τον γνωστόν εκείνο λόγο “εάν μη ίδω... ου μη πιστεύσω”, αλλ’ όμως δεν ήταν άπιστος με την έννοια που δίνουμε εμείς στην απιστία και δεν αμφέβαλε για την Ανάσταση του Χριστού. Πληροφορήθηκε από τους άλλους Αποστόλους την Ανάσταση του Κυρίου, καθώς και την επίσκεψή Του “των θυρών κεκλεισμένων”, ήθελε όμως να αποκτήση προσωπική εμπειρία του θαυμαστού αυτού γεγονότος. Ήθελε να έχη προσωπική συνάντηση με τον Αναστάντα Χριστό, να απολαύση την ευλογία της παρουσίας Του και να φθάση από την πίστη την εξ ακοής στην πίστη εκ θεωρίας.

Η πίστη εξ ακοής είναι η πίστη που συνδέεται με τις πληροφορίες που μας δίνουν οι άλλοι. Οι Μαθητές διαβεβαίωναν τον Απόστολο Θωμά ότι είδαν τον Χριστό, όμως εκείνος δεν αρκέστηκε στην πίστη αυτή αλλά ήθελε να προχωρήση στην πίστη εκ θεωρίας, ήθελε να δη προσωπικά τον Χριστό. Οπότε ο Χριστός τον άφησε μια ολόκληρη εβδομάδα να είναι κατηχούμενος και στην συνέχεια εμφανίσθηκε για να του δώση την πίστη εκ θεωρίας. Τότε ο Θωμάς είπε: «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Το γεγονός ότι ο Απόστολος Θωμάς αρχικά απουσίαζε κατά την εμφάνιση του Χριστού στους Μαθητές Του, φαίνεται ότι ήταν οικονομία Θεού, για να γίνη πιστευτό το θαύμα της Αναστάσεως και να διαλυθή κάθε είδους αμφιβολία. Ο ιερός υμνογράφος θα αναφωνήση: “Ω καλή απιστία του Θωμά βεβαίαν πίστιν εγέννησεν”. Βέβαια, ο Χριστός είπε το “μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες”, αλλά αυτό αναφέρεται στην πίστη εξ ακοής, που είναι εισαγωγική πίστη και φυσικά απαραίτητη για να προχωρήση κανείς στην πίστη εκ θεωρίας που είναι εμπειρική πίστη, ήτοι προσωπική κοινωνία του ανθρώπου με τον προσωπικό Θεό της Εκκλησίας.

Δεύτερον. Ο Χριστός όταν επισκέφθηκε και πάλι τους Μαθητές Του μετά από οκτώ ημέρες, κάλεσε τον Απόστολο Θωμά να ψηλαφήση τα σημάδια των πληγών στο Σώμα Του. Τότε ο Απόστολος Θωμάς Τον ανεγνώρισε και Τον ομολόγησε Κύριο και Θεό του. Τον ανεγνώρισε από τις πληγές του Σταυρού, οι οποίες αποτελούν σημάδι της αγάπης Του, αλλά και της δυνάμεώς Του. Την ομολογία του Θωμά οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν σωτήριο. Και πραγματικά οδηγεί στην σωτηρία όλους εκείνους που την απευθύνουν στον Χριστό εκζητώντας ταπεινά το έλεός Του.

Ένας Χριστός χωρίς τους τύπους των ήλων στο σώμα Του δεν είναι αληθινός Χριστός. Ο Αντίχριστος θα ομοιάζη με τον Χριστό εξωτερικά, αλλά δεν θα έχη τα σημάδια του Σταυρού. Κατά μία Πατερική ερμηνεία, τα αρχικά του αριθμού χ ξ στ' (666), που αναφέρεται στον αντίχριστο, σημαίνουν “χριστός ξένος σταυρού”.

Ο Χριστός αναγνωρίζεται από τα σημάδια των πληγών του Σταυρού. Αλλά και οι γνήσιοι Μαθητές του Χριστού αναγνωρίζονται και αυτοί από τα σημάδια του Σταυρού του Χριστού, που ο καθένας τους ηθελημένα σηκώνει. Άλλωστε, δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτή την ζωή που να μη βαστάζη τον δικό του σταυρό. Και στην περίπτωση που αρνείται τον ελαφρύ Σταυρό του Χριστού, τότε σηκώνει τον βαρύ σταυρό της αμαρτίας.

Η πραγματική πίστη είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αγάπη και τον πόνο. Όποιος έχει βρη μέσα του τον Χριστό, δια της υπακοής στην Εκκλησία, αυτός Τον ομολογεί καθημερινά με την ζωή του και κυριολεκτικά λιώνει από την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον.

http://www.parembasis.gr/2003/03_10_06.htm Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Γ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ, Ἡ τόλμη τῶν Μυροφόρων,

«Ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτὸν»

Τὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας τὸ ὑπηρέτησε ὁλόκληρη ἡ κτίση. Ὅταν Ἐκεῖνος ἅπλωσε τὰ χέρια Του πάνω στὸ Σταυρό, ἡ γῆ σείσθηκε, τὰ μνημεῖα ἄνοιξαν, οἱ νεκροὶ διαμαρτυρήθηκαν, ὁ ἑκατόνταρχος ὁμολόγησε, ὁ ἥλιος σκοτίσθηκε, ἡ Παναγία ἔκλαψε, ὁ Ἰωσὴφ κήδευσε καὶ οἱ μυροφόρες γυναῖκες «ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτὸν" (Μάρκ. 16,1). Ἐνῶ στὴν παλαιὰ ἐποχὴ ἡ γυναίκα γινόταν διάκονος καὶ αἰτία τῆς πτώσεώς μας στὴν ἁμαρτία, ἀντιθέτως σήμερα βλέπουμε στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τὶς μυροφόρες γυναῖκες νὰ γίνονται ταχυδρόμοι τῆς χαρᾶς. Ὁ Εὐθύμιος Ζιγαβηνὸς τὸ σημειώνει: «Ἐπειδὴ πάλαι γυνὴ γέγονε τῷ ἀνδρὶ διάκονος λύπης, νῦν γυναῖκες γίνονται τοῖς ἀνδράσι διάκονοι χαρᾶς».

Εἶχαν ἀνδρικὸ φρόνημα

Πράγματι εἶχαν ἀνδρικὸ φρόνημα, γιατί τὴν ὥρα ποὺ οἱ μαθητὲς εἶχαν σκορπισθεῖ στὰ διάφορα σημεῖα τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ φοβόντουσαν νὰ πλησιάσουν τὸν τάφο τοῦ Κυρίου οἱ τολμηρὲς μυροφόρες γυναῖκες ἀγόραζαν ἀρώματα γιὰ νὰ πᾶνε νὰ ἀλείψουν τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ κινητήρια δύναμη ποὺ ὠθοῦσε τὶς μυροφόρες νὰ πᾶνε στὸ ζωοδόχο τάφο, εἶναι ἡ ἀγάπη. Γιὰ τὴν ἀγάπη αὐτὴ καὶ σὲ δαπάνη καὶ σὲ κόπο καὶ σὲ κίνδυνο ὑποβλήθηκαν καὶ σὲ ἀπρόβλεπτες καταστάσεις ἐξετέθησαν μὲ μεγάλη προθυμία. Τὴν τελευταία στιγμὴ θυμήθηκαν· «τὶς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθο ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;» (ὅπ.π. στίχ. 3).

Ὁ λογισμὸς ἐρωτᾶ, ἡ γλώσσα σιωπᾶ, ἡ ἀγάπη βαδίζει. Στὶς δύσκολες περιστάσεις τὴ λύση τὴ δίνει πάντα ὁ Θεός. «Τῶν δ’ ἀδοκητων πόρον εὗρε θεός», ἔλεγε ἕνας ἀρχαῖος φιλόσοφος. Στὰ ξαφνικὰ καὶ δύσκολα περιστατικὰ τῆς ζωῆς μας τὴ λύση δίνει μόνον ὁ Θεός.

Τὰ ἀποτελέσματα τῆς τόλμης τους

Πρῶτα πρῶτα στὸ ἐρώτημά τους ὁ Θεὸς ἀπάντησε μὲ τὸν ἄγγελο ποὺ σήκωσε τὴν πέτρα ἀπὸ τὴν εἴσοδο τοῦ μνήματος. Μετὰ τοὺς ἁπαλλάσει ἀπὸ τὸ φόβο ποὺ δημιουργήθηκε μέσα τους ἐξαιτίας τῆς παρουσίας τῶν ἀγγέλων. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι χαροπιὸ γεγονός. Ὅπου ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖ τὰ δεσμὰ τοῦ φόβου, τῆς δειλίας καὶ τῆς νευρικότητας διαλύονται. Μετὰ τοὺς μίλησε γιὰ τὸν Ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ Χριστό. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτήρα ἡ λέξη Ἐσταυρωμένος εἶναι πλέον τίτλος τιμῆς. Δὲν εἶναι βδελυρὴ καὶ ἀποτρόπαια λέξη. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου εἶναι τίμιος. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι καρπὸς τῆς Σταυρώσεως. Σταυρὸς καὶ Ἀνάσταση δὲ χωρίζονται. Ἀκόμη εἶδαν τὸν ἄδειο τάφο νὰ εἶναι γεμάτος ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως ἔχοντας μέσα του τὰ σημεῖα τῆς ἐγέρσεως τοῦ Κυρίου. Στὸ τέλος εἶδαν πρῶτες τὸν ἀναστημένο Ἰησοῦ καὶ κράτησαν τοὺς ἀχράντους πόδας Του καὶ «προσεκύνησαν αὐτῷ» (Ματθ. 28,9).

Οἱ Μυροφόρες εἶναι ἔλεγχος γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς

Οἱ γυναῖκες ποὺ πῆγαν νὰ ἀλείψουν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι ἔλεγχος γιὰ τοὺς σημερινοὺς χριστιανούς· γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ἔχουμε μία δειλία νὰ δείξουμε στοὺς ἄλλους πὼς οἱ σχέσεις μας μὲ τὸ Χριστὸ εἶναι στενές. Φοβόμαστε νὰ ποῦμε πὼς ὁ Κύριος εἶναι τὸ ἀγαπημένο πρόσωπο στὴ ζωή μας. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος κάνει μία παρατήρηση γιὰ τὴ σχέση τοῦ χριστιανοῦ καὶ τοῦ Χριστου. Μερικοὶ μακαρίζουν τὶς μυροφόρες ποὺ προσκύνησαν τὸν Κύριο. Ὁ Ἅγιος ὅμως λέγει πὼς «δύνασθε καὶ νῦν ὅσοι βούλεσθε», δηλαδὴ μπορεῖτε καὶ τώρα ὅσοι θέλετε ὄχι μόνον τοὺς πόδας καὶ τὰ χέρια, ἀλλὰ καὶ τὴν κεφαλὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀκουμπήσετε, ἐὰν «τῶν φρικτῶν ἀπολαύσητε μυστηρίων καθαρῷ συνειδότι» ἐὰν ἀπολαύσετε τὰ ἄχραντα μυστήρια, δηλαδὴ τὴ θεία Εὐχαριστία, μὲ καθαρὴ συνείδηση. Χρειάζεται τόλμη γιὰ νὰ πλησιάσει κάποιος τὰ ἱερὰ μυστήρια. Χρειάζεται νὰ ἔχει τὸν πόθο τῶν μυροφόρων, νὰ ἀγαπάει τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ὅπως αὐτὲς νὰ ὑπερπηδᾶ τὰ ἐμπόδια, ποὺ ἀναφύονται ἀνάμεσα σ’ αὐτὸν καὶ τὸν Κύριο· νὰ παραδέχεται τὴν Ἀνάστασή Του καὶ νὰ εἶναι δεκτικὸς ἄνθρωπος, νὰ ἀκούει τὰ μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπως οἱ εὐλογημένες αὐτὲς γυναῖκες ἄκουσαν τὴ χαρμόσυνη εἴδηση τοῦ Χριστοῦ. Ἐπίσης πρέπει νὰ μποῦμε σὲ σκέψεις γιὰ τὸ τί προσφέραμε ἀπὸ τὴ μεριά μας στὸ Χριστό. Μήπως ὁ Χριστὸς εἶναι στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς μας κι ὄχι στὸ κέντρο;

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Ἐσταυρωμένος Κύριος πρέπει νὰ συνέχει τὴ ζωή μας, νὰ τὴ νοηματοδοτεῖ, νὰ τὴ μεταβάλλει καὶ νὰ τὴν ἁγιάζει. Τὰ μύρα ποὺ προσφέρουμε ἐμεῖς εἶναι ἡ καλή μας προαίρεση, ὁ συνεχὴς ἀγώνας μας καὶ ἡ ἀπέραντη ἀγάπη στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας.

Ἰωὴλ Φραγκᾶκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)http://www.agiazoni.gr/article.php?id=07718615564523626466#.VzdntdWuKWE.facebook

Δ΄ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ στήριγμα τῶν ἀνθρώπων (Ἰωὴλ Φραγκᾶκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)

«Καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος»

Παρατηρώντας τὰ Εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα βλέπουμε πὼς τὰ περισσότερα καὶ μάλιστα τὰ μεγάλα θαύματα τὰ ἔκανε ὁ Χριστὸς κατὰ τὶς μεγάλες ἡμέρες τῶν Ἰουδαίων. Τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ μὲ τὴ διδασκαλία Του. Τὴν ἐκφωνοῦσε συνήθως στὶς μεγάλες γιορτές, ποὺ συνέρρεε πολὺς κόσμος. Στὶς γιορτὲς τοῦ Πάσχα, τῆς Σκηνοπηγίας, τῆς Πεντηκοστῆς κ.λ.π. στὰ Ἱεροσόλυμα ποὺ ἦταν ἡ μητρόπολη τῶν Ἰουδαίων, μαζευόταν πολὺς κόσμος. Ὅπως ἐπίσης συναθροιζόντουσαν καὶ πολλοὶ ἄρρωστοι ποὺ εἶχαν τὴν ἐλπίδα τους, ὅτι μπορεῖ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς κάνει καλά. Ἡ ἐπιθυμία τῶν ἀσθενῶν νὰ γίνουν καλά, δὲν ἦταν τόσο μεγάλη, ὅσο ἦταν μεγάλη ἡ θέληση τοῦ Χριστοῦ νὰ τοὺς κάνει καλά.

Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε εὐεργετικὴ σ’ ὅλους

Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πὼς «ὅπου ἂν φανῇ ὁ Ἰησοῦς, ἐκεῖ καὶ ἡ σωτηρία», δηλαδὴ ὅπου θὰ φανεῖ ὁ Χριστός, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ σωτηρία. Μπῆκε μέσα στὸ σπίτι τοῦ Ζακχαίου κι ὁ ἀρχιτελώνης μετανόησε. Εἰσῆλθε στὸ τελωνεῖο τοῦ Ματθαίου καὶ ἀμέσως μετατρέπει τὸν ἄνδρα καὶ τὸν κάνει Εὐαγγελιστή. Θάπτεται ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς καὶ ἐγείρονται οἱ νεκροί. Κατεβαίνει στὸν Ἅδη καὶ ζωοποιοῦνται οἱ κάτοικοί του. Χαρίζει τὸ φῶς στοὺς τυφλούς, τὴν ἀκοὴ στοὺς κωφοὺς καὶ περιέρχεται τὶς κολυμβῆθρες, ὅπως τὴν Βηθεσδά, καὶ θεραπεύει τὸν Παράλυτο. Ἐὰν ἐμβαθύνουμε περισσότερο, θὰ λέγαμε πὼς ὁ Χριστὸς γίνεται ἄρτος στοὺς πεινῶντες, ὕδωρ, ποὺ κρύβει μέσα του τὴ ζωή, στοὺς διψῶντες, ἀνάσταση στοὺς νεκρούς, ἰατρὸς στοὺς νοσοῦντες, ἡ ἀπολύτρωση τῶν ἁμαρτωλῶν.

Ὅλα αὐτὰ τὰ πραγματοποιεῖ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. «Ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον» (Ἰωάν. 4,34), θὰ τονίσει ὁ ἴδιος γιὰ τὸν ἑαυτό του. Ἂς ποῦμε καὶ μία ἔκφραση ποὺ τὴ χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος. Ὅλοι θὰ ἔχουμε ἀκούσει τὴ λέξη ἀλήτης. Ἀλήτης στὴν κυριολεξία σημαίνει ὁ περιπλανώμενος, ὁ πλάνης, ὁ ἀνέστιος. Ἀργότερα στὰ νεότερα χρόνια πῆρε τὴν ἔννοια τοῦ κακοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἰωσὴφ θὰ πεῖ πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ «δι’ ἐμὲ ἀλήτης γεγονώς», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ περιπλανήθηκε ἀπ’ ἐδῶ κι ἀπ’ ἐκεῖ καὶ ἔκανε τὰ πάντα γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.

Ὁ Χριστὸς ἔδινε περισσότερα ἀπ’ ὅ,τι τοῦ ζητοῦσαν

Πράγματι ὁ Χριστὸς ἔδινε πιὸ πολλὰ ἀπ’ ἐκεῖνα ποὺ ζητοῦσαν οἱ ἄνθρωποι. Π.χ. Ὁ σημερινὸς παραλυτικὸς βλέποντας τὸν Ἰησοῦ ἀπὸ πάνω του ἴσως σκέφθηκε καὶ ἤλπιζε περισσότερο πὼς τὸ πιὸ πιθανὸ ἦταν νὰ τὸν βοηθοῦσε ὁ Κύριος νὰ πέσει μέσα στὸ νερὸ κατὰ τὸν ἁγιασμὸ τῶν ὑδάτων, ὅταν θὰ ταραζόντουσαν τὰ νερά. Πιθανῶς στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ νὰ ἔβλεπε κάποιον ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς του, ποὺ τὸν εἶχαν λησμονήσει.Ὁ παράλυτος ἤθελε ἕνα καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἔδωσε δέκα. Τὸν ἔκανε καλά, τόσο καλά, ὥστε αὐτὸς ποὺ τριάντα ὀκτὼ ὁλόκληρα χρόνια δὲν μποροῦσε νὰ κουνηθεῖ, τώρα νὰ σηκώνει τὸ κρεββάτι του καὶ νὰ φεύγει μπροστὰ στὰ ἔκπληκτα μάτια ὅλων. Ἔχουμε κι ἄλλες τέτοιες περιπτώσεις. Ὁ κάθε ἄρρωστος, κατὰ τὸν ἅγιο Κύριλλο, ἔστω κι ἂν τὸν εἶχαν ἐγκαταλείψει οἱ πάντες, «ἔσχεν βοηθὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν μονογενῆ».

Ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ

Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ποὺ δὲν σταματᾶ ποτέ. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος φέρνει τὸ παράδειγμα τῆς κολυμβήθρας. Μέσα στὴν κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας ὄχι ἕνας καὶ δύο, ἀλλ’ ὁλόκληρη ἡ Οἰκουμένη κι ἂν μπεῖ, θὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες τῆς ἁμαρτίας. Ὄχι μία φορὰ τὸ χρόνο, ἀλλὰ κάθε μέρα θεραπεύει τοὺς ἀσθενεῖς ἀπὸ τὶς ψυχικὲς ἀρρώστιες. Ἡ χάρη τοῦ θεοῦ δὲν δαπανᾶται ποτέ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ κοινὸς τρόπος καθάρσεως τῶν ἀνθρώπων. Μὲ τὴ μετάνοια, τὴν ἐξομολόγηση καὶ μὲ τὴ θεία Εὐχαριστία καθαριζόμαστε ἀπὸ τὰ πολυπληθῆ καὶ πολυειδῆ πάθη μας. Ὀφείλουμε νὰ δώσουμε τὴν διάθεσή μας καὶ τὸν ἑαυτό μας στὸ Χριστὸ ποὺ ψάχνει εὐκαιρίες νὰ μᾶς θεραπεύσει. Στὸν καθένα μας ἀκούγεται ἡ ἐρώτηση τοῦ Σωτῆρος «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» (Ἰωάν. 5,6). Στὸ φιλάργυρο, στὸν ἐγωιστή, στὸν ἐνεργούμενο ἀπὸ τὸ πονηρὸ πάθος τοῦ θυμοῦ ἢ τῆς πορνείας ἢ τῆς μνησικακίας ἀπευθύνεται τὸ ἐρώτημα τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως ὀφείλουμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε ὁλοκάρδια στὴν πρόσκλησή Του καὶ νὰ μὴν ἐξοικειωθοῦμε μὲ μία χρονίζουσα κατάσταση ἀθλιότητας καὶ ἁμαρτίας. Νὰ ἀποκολληθοῦμε ἀπὸ τὰ πράγματα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς κρατοῦν παράλυτους πνευματικά. Νὰ ἀφήσουμε τὸ θεὸ νὰ ἐνεργήσει ἀνεμπόδιστα, γιατί ἡ ἁμαρτωλὴ θέλησή μας παρεμποδίζει τὴ χάρη Του.

Ἀδελφοί μου, Ἡ σωτηρία μας ἂς εἶναι ἡ πολυχρόνια ἐπιθυμία μας, ὥστε νὰ καταξιώσουμε τὴν ὕπαρξή μας καὶ νὰ βροῦμε τὴν ὄντως ζωὴ τοῦ Χριστοῦ.

http://www.agiazoni.gr/article.php?id=70711550585738697037

Ε΄ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ. Οι αληθινοί προσκυνηταί,

Ο Θεός και όλη η αλήθεια περί Θεού δεν είναι μια ανακάλυψη του ανθρώπου, αλλά αποκάλυψη του Ίδιου του Θεού σ’ εκείνους που είναι άξιοι της αποκαλύψεως…Ο Κύριος είπε στους Ιουδαίους, ότι «εάν μη πιστεύσητε ότι εγώ ειμί, αποθανείσθε εν ταις αμαρτίαις υμών» (Ιωαν. η’ 24). Δηλαδή η παρουσία του Χριστού ως «εγώ ειμί» είναι η πραγματική ζωή για τον άνθρωπο, ενώ η άγνοια του Θεού συνιστά τον θάνατο του ανθρώπου. Στην Σαμαρείτισσα ο Κύριος απεκάλυψε τον Εαυτό Του και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την σωτηρία της…

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο Χριστιανικός Θεός δεν είναι μονάς ή δυάς, αλλά Τριάς. Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα. Στην θεία Λειτουργία ομολογούμε: «Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον». Ο Θεός Πατήρ είναι «Πατήρ αυτοαληθείας, δηλονότι του Μονογενούς Υιού, και πνεύμα αληθείας έχει το Πνεύμα το Άγιον». Επομένως ο Θεός γνωρίζεται και προσκυνήται εν τω Χριστώ που είναι η Αλήθεια και εν Αγίω Πνεύματι που είναι το Πνεύμα της Αληθείας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και πέμπεται διά του Υιού.

…Η προσαγωγή μας στον Πατέρα γίνεται δια του Υιού: «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δια του Υιού» (Ιωαν. ιδ’ 6). Και η κοινωνία με τον Χριστό γίνεται δια του Παναγίου Πνεύματος. Διότι κανείς δεν μπορεί να δει τον Χριστό άνευ του Αγίου Πνεύματος, αφού «ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Α’ Κορινθ. ιβ’ 3). Κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο ο Πατήρ είναι η οικία: «εν τη οικία του πατρός μου μοναί πολλαί εισίν» (Ιωαν. ιδ’ 2). Ο Υιός είναι η θύρα δια την οποίας εισερχόμεθα στην οικία: «Εγώ ειμί η θύρα. δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται και νομήν ευρήσει» (Ιωαν. ι’ 9). Και το Άγιον Πνεύμα είναι το κλειδί δια του οποίου ανοίγουμε την θύρα.

Πρέπει να σημειωθεί και να υπογραμμισθεί ότι η Εκκλησία είναι ο πραγματικός τόπος Θεοφανείας.

Και όταν ζούμε αληθινά μέσα στην Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού («εν αληθεία») και όταν δεχόμαστε τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος («εν Πνεύματι»), τότε είμαστε αληθινοί προσκυνηταί του Θεού, αποκτούμε την Θεογνωσία και γευόμαστε την σωτηρία. Αυτό φαίνεται και από το ότι η Εκκλησία λέγεται Ορθοδοξία και αυτή άλλωστε είναι η πραγματική Εκκλησία. Ορθοδοξία σημαίνει ορθή δόξα, δηλαδή ορθή διδασκαλία του Τριαδικού Θεού. Όπου υπάρχει ανόθευτη πίστη, εκεί υπάρχει πραγματική λατρεία και για να είναι αληθινή η λατρεία πρέπει να συνδέεται με την ανόθευτη διδασκαλία.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα που βιώνουν ένα «θεό» ή επιδιώκουν με πάθος και μεγάλη επιθυμία την συνάντηση με τον Θεό. Παρατηρούμε ότι σήμερα υπάρχει μια μεγάλη στροφή στο θέμα αυτό και έχει χαρακτηριστικά ειπωθεί ότι ο αιώνας μας έρχεται θα είναι αιώνας της θρησκείας. Οι σύγχρονοι άνθρωποι κουρασμένοι από τις άσκοπες αναζητήσεις και τις τρομακτικές διαψεύσεις, ζώντας μέσα στον κόσμο της απελπισίας τους, αναζητούν κάτι το αυθεντικό. Αλλά στην νέα αυτή αναζήτηση μπορούν να διαπραχθούν καινούργια λάθη. Να παρουσιασθούν καινούργιοι ψευδομεσίες που θα επιτείνουν το χάσμα των ανθρώπων. Γι’ αυτό πρέπει να διακηρύσσεται σε κάθε κατεύθυνση η μεγάλη αλήθεια, ότι η αναζήτηση του Θεού έξω από τον Χριστό, η αναζήτηση του Χριστού έξω από την Εκκλησία, η ζωή της Εκκλησίας χωρίς τις ελλάμψεις του Παναγίου Πνεύματος και η Εκκλησία έξω από την Ορθοδοξία, οδηγούν στην πλάνη και ανοίγουν τον δρόμο για καινούργιες οδυνηρές περιπέτειες.

Στους συγχρόνους αυτούς αποκαλυπτικούς καιρούς εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε ηυξημένες ευθύνες.

Έχουμε καθήκον να γευώμαστε το «ύδωρ ζων» που υπάρχει στην Εκκλησία, να γινώμαστε ενεργήματα του Παναγίου Πνεύματος, ώστε και τον εαυτό μας να ειρηνεύουμε αλλά και να βοηθήσουμε αυτούς που έχουν ανάγκη, όταν ο Θεός θελήσει. Να γίνουμε αληθινοί προσκυνητές, όντες κατοικητήρια της Παναγίας Τριάδος, διότι «πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν Πνεύματι (εν Αγίω Πνεύματι) και αληθεία (εν Χριστώ) προσκυνείν».

«Όσοι Πιστοί», Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά) http://clubs.pathfinder.gr/Arxontariki/581085?file=20&folder=74432

ΣΤ΄Κυριακή άπό το Πάσχα, του Τυφλου.

Φταίνε τά μάτια;

Η αγία μας Εκκλησία έχει, αγαπητοί μου, πολλές εορτές. Κάθε εορτή αγίου διαρκεί μία μέρα. Αλλ’ υπάρχει μία εορτή πού διαρκεί όχι μία άλλα σαράντα μέρες. Είναι το Πάσχα·σαράντα μέρες ακούγεται το «Χριστός ανέστη».

Η έκτη Κυριακή άπό το Πάσχα είναι ή Κυριακή του τυφλού. Το ευαγγέλιο της ημέρας αυτής (Ίωάν. 9,1-38) διηγείται το μεγάλο θαύμα, πώς ένας τυφλός είδε το φως του. Ας κάνουμε λίγες παρατηρήσεις.

Το θαύμα αυτό λέγεται θεραπεία του τυφλού. Κακώς όμως λέγεται θεραπεία. Δεν είναι θεραπεία· κάτι άλλο είναι. Διότι ο τυφλός αυτός διαφέρει άπό τούς άλλους. Πρώτον, είναι τυφλός εκ γενετής, γεννήθηκε τυφλός. Άπό μιά νύχτα πήγε σε άλλη· άπό το σκοτάδι πού είχε μέσα στήν κοιλιά της μάνας, βγήκε στη ζωή πού γι’ αυτόν ήταν πάλι σκοτάδι. Δεν μπορούσε νά διακρίνει πότε είναι ήμερα και πότε νύχτα. Αλλά τυφλοί εκ γενετής υπάρχουν κι άλλοι. Αυτός είχε και κάτι άλλο ακόμη. Δεν ήταν απλώς τυφλός· ήταν αόμματος, δηλαδή δεν είχε καθόλου μάτια.

…Πολλοί έχουν μάτια αμαρτωλά, πού καλύτερα νά έλειπαν κι ο άνθρωπος νά ήταν τυφλός.

Υπάρχουν μάτια φθονερά. Ο φθονερός δε μπορεί νά δει την πρόοδο και την ευτυχία του άλλου. Προοδεύει το παιδί του, ή παντρεύεται το κορίτσι του; αυτός έχει φαρμάκι στήν καρδιά. Και το μάτι του φθονερού είναι φωτιά, αστροπελέκι του διαβόλου. Το πιστεύει αυτό ή Εκκλησία. Τώρα βέβαια κάτι μοντέρνοι θεολόγοι και Ιεροκήρυκες, πού θέλουν νά φτιάσουν μία νέα θρησκεία επηρεασμένοι από τη Δύση, δεν τά πιστεύουν αυτά. Εμείς πιστεύουμε ό,τι λέει ή Αγία μας Εκκλησία. Αν ανοίξετε το Ευχολόγιο, πού το έγραψαν οι Πατέρες μας, μεγάλοι Άγιοι και άσκηταί, θα δείτε ότι υπάρχουν εκεί ευχές κατά τής βασκανίας. Έχω παραδείγματα, ότι μάτι φθονερών ανθρώπων έσκασε ζώο, έσκασε άνθρωπο! Είναι μάτι οχιάς, μάτι διαβόλου, μάτι κολάσεως.

Εκτός άπό τά φθονερά υπάρχουν και μάτια πονηρά. Ό πονηρός έχει θολή ματιά. Ενώ εσύ του φέρεσαι άδολα, αυτός κλείνει το μάτι, κάνει νεύματα, σε κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια σου. Το θεωρείτε μικρό αυτό; Ή αγία Γραφή κακίζει τούς «διανεύοντας όφθαλμοῖς» (Ψαλμ. 34,19), αυτούς πού κάνουν πονηρά νεύματα με τά μάτια.

Υπάρχουν ακόμη μάτια πλεονεξίας. Οι πλεονέκται ό,τι δουν το θέλουν. Δεν ευχαριστούνται με ό,τι τούς έχει δώσει ο θεός. Ζητούν όλο και περισσότερα. Δε' χορταίνουν ποτέ.

Αλλά χειρότερα είναι τά μάτια τά υπερήφανα, τά μάτια εκείνων που δεν καταδέχονται νά γυρίσουν νά δουν τον άλλο. Θυμάστε τους Γερμανούς στήν Κατοχή, πού είχαν τά κεφάλια ψηλά; δεν καταδέχοντο νά ρίξουν μία ματιά στον Έλληνα. Τη βλέπεις την άλλη, την κυρία τής αριστοκρατίας, πού ποιος ξέρει με τι ατιμίες πλούτισε και θησαύρισε; τον βλέπεις τον άλλο, πού πήρε ένα δίπλωμα κι άνοιξε γραφείο; Δε γυρίζουν νά δουν τον φτωχό. Τέτοια μάτια υπερήφανα θα τά ταπείνωση ο θεός.

Τέλος είναι τά μάτια πορνείας και μοιχείας, μάτια γεμάτα λάβρα τού διαβόλου. Το λέει καθαρά ο Κύριος: Όποιος ρίξει βλέμμα με αισχρά επιθυμία σε ξένο πρόσωπο, αυτός «ήδη έμοίχευσεν έν τή καρδία αυτού» (Ματθ. 5,28). Ας μην έκανε την αμαρτία με τά χέρια του, ας μη μόλυνε το κορμί του· αφού μόλυνε τά μάτια του, είναι αμαρτία - πορνεία ή μοιχεία. Και υπάρχουν, λέει ή Γραφή, μάτια γεμάτα μοιχεία (Β' Πέτρ. 2,14). Σήμερα δυστυχώς ο διάβολος βρήκε φάμπρικα και με τά σύγχρονα θεάματα σου βγάζει τά μάτια τού Θεού και σου δίνει μάτια Σοδόμων και Γομόρρας. Δεν μπορείς, όμως, αγαπητέ μου, νά βλέπεις στήν εκκλησία το δισκοπότηρο και την εικόνα τής Παναγίας, και μετά στήν οθόνη νά βλέπεις τά γυμνά κρέατα. Είναι αμαρτία. Τώρα άντρες - γυναίκες τι κάνουν; Τρώνε σάρκες! …Προσέξτε, λοιπόν, αδελφοί μου, διότι θα δώσουμε λόγο και για ένα βλέμμα. Οι «φωτογραφίες» πού παίρνουμε κάθε μέρα, θα παρουσιαστούν σαν φιλμ μπροστά σε όλους. Γι' αυτό ας κοιτάξουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, πώς είναι ή καρδιά μας. Το εργοστάσιο, το αφεντικό πού βγάζει τις εικόνες, είναι ή καρδιά μας. Γι' αυτό ας πούμε όλοι μας· «Καρδίαν καθαράν κτίσον έν έμοί, ό Θεός...» (Ψαλμ. 50,12). Δός μας, Χριστέ, καρδιά καθαρή· και τότε τά μάτια μας θα γίνουν μάτια αγγέλων και αρχαγγέλων, και όλοι μας θα δοξάζουμε Πατέρα, Υίόν και Άγιον Πνεύμα εις αιώνας αιώνων. Αμήν. (π.Αυγουστίνος Καντιώτης) ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟΝ Ι.ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 14-5-1961

http://orfeasfm.googlepages.com/%CF%86%CF%84%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Σήμερα η Αγία μας Εκκλησία τιμα την μνήμη των 318 Πατέρων της Α΄Οικουμενικης Συνόδου. Συγκεντρώθηκαν το 325 στην Νίκαια της Βιθυνίας κληρικοί της αυτοκρατορίας όλων των βαθμίδων (Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι) για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα. Ποιο ηταν το πρόβλημα; Το πρόβλημα ηταν ότι ένας ιερέας της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου ονόματι Άρειος έλεγε πως ο Κύριος ημων Ιησους Χριστός δεν ηταν Θεός αλλά ένα δημιούργημα του Θεου, όπως είμαστε και εμεις.

Όπως καταλαβαίνουμε, δεν μπορει ο κάθε χριστιανός να λέει ό,τι θέλει. Από την στιγμή που είμαστε μέλη της Εκκλησίας, πρέπει να μαθαίνουμε το Πιστεύω της Εκκλησίας, για να ζουμε ενωμένοι μεταξύ μας και με τον Θεό. Αν η πίστη μας δεν ταιριάζει με το Πιστεύω της Εκκλησίας, τότε κινδυνεύουμε. Ποιος είναι ο κίνδυνος; Ο κίνδυνος είναι να χάσουμε τον δρόμο που οδηγει στην αγιότητα.

Συγκεντρώνονται, λοιπόν, στην Νίκαια άγιοι άνθρωποι για να διατυπώσουν αυτό το οποιο βιώνουν. Δηλαδή, στην αιρετική διδασκαλία του Αρείου έρχονται οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας και παρουσιάζουν την αγιοπνευματική τους εμπειρία. Λένε, δηλαδή, ότι αυτά που λέει ο Άρειος δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, διότι εμεις με την ένωσί μας με τον Χριστό, εν Αγίω Πνεύματι, μέσα στην Εκκλησία, αποφαινόμαστε πως ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Ο Άρειος δουλεύει με το μυαλό, οι Άγιοι Πατέρες δουλεύουν με την κάθαρσι από τα πάθη, με την προσευχή, με την Μυστηριακή ζωή και αυτά που λένε δεν τα βγάζουν από το μυαλό τους αλλά είναι ό,τι τους φανερώνει ο Θεός.

Έτσι, καταδικάζεται ο Άρειος, τον διώχνουν από την Εκκλησία οι πνευματοφόροι Πατέρες, όχι διότι τον μισουν αλλά αυτό που κάνουν μοιάζει με αυτό που κάνει ένας γιατρός. Όταν ένα μέλος του σώματος σαπίση, το κόβει για να μην μολυνθη όλο το σωμα. Η Εκκλησία είναι ένα εργοστάσιο που βγάζει Αγίους. Εάν ο καθένας μπορει να νοθεύει την διδασκαλία της Εκκλησίας, τότε ο κίνδυνος είναι, όπως αναφέραμε και πρίν, να χαθη ο δρόμος της Αγιότητας. Αλλά, τότε, επεμβαίνει ο Θεός και λέει: «η Εκκλησία είναι το Σωμα του Χριστου το παρατεινόμενον εις τους αιωνας. Η Εκκλησία είναι ο προθάλαμος της Βασιλείας των Ουρανων. Η Εκκλησία είναι η Βασιλεία των Ουρανων επί της γης. Μέσα στην Εκκλησία οι άνθρωποι προγεύονται τον Παράδεισο. Εάν το αλάτι χάση την αρμύρα του, τότε τι να το κάνουμε; Εάν εσεις οι Χριστιανοί δεν κρατατε την Πίστη σας, τότε γιατί να κρατάω αυτόν τον κόσμο;».

Επειδή, λοιπόν, οι Κληρικοί έχουν να δώσουν λόγο στον Θεό για το θέμα της πίστης, γι΄αυτό είναι υποχρεωμένοι να υπενθυμίζουν παντου και πάντοτε την μοναδική αλήθεια της Εκκλησίας. Αυτή είναι μία κύρια αποστολή τους. Ο αληθινός λόγος δείχνει τον δρόμο της ζωης. Ο αληθινός λόγος βγάζει από τα αδιέξοξα της καθημερινότητας. Ο αληθινός λόγος γιατρεύει. Ο αληθινός λόγος παρηγορει. Ο αληθινός λόγος, και όχι ο αιρετικός, μας δένει με τον αληθινό Θεό, με τον αληθινό Χριστό. Ο αληθινός λόγος μας βοηθα να αντιμετωπίζουμε και τον ίδιο τον θάνατο.

Γι΄αυτό και στις ημέρες μας, που ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει, όλοι οι Χριστιανοί έχουν υποχρέωσι να φανερώνουν την Αλήθεια, τον Χριστό, με τα λόγια τους, με τα έργα τους, με το φωτεινό τους παράδειγμα. Βέβαια, για να γίνη αυτό πρέπει να ακολουθουμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Κάνε ό,τι κάνω, μας λέει ο κάθε Άγιος. Αγάπα τον Χριστό πάνω απ΄όλα και όλα σου τα προβλήματα θα βρουν την λύσι τους για το πνευματικό σου συμφέρον.

Ο Χριστός είναι άνθρωπος αλλά είναι και Θεός. Ως άνθρωπος ο Χριστός ειχε σωμα, ψυχή αλλά το Πρόσωπό του είναι το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός μας ενώνει με τον Θεό, μας χαρίζει την αιώνια ζωή και μας βοηθα να ζουμε και εδώ καλά. Σ΄αυτήν την ζωή ζει καλά, όχι όποιος επιδίδεται στις ηδονές και τις απολαύσεις (άλλωστε για κάθε ηδονή υπάρχει και το τίμημα, η αντίστοιχη οδύνη, που θα πληρώσει όποιος την γευθει), αλλά εκεινος που καθαρίζει τον εαυτό του από τα πάθη, γίνεται κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, δεν περιμένει τον θάνατο για να δη που θα πάει αλλά ζει από τώρα στον Παράδεισο.

Και σήμερα, λοιπόν, καλούμεθα να πολεμήσουμε τον Αρειανισμό και κάθε –ισμό που είναι αντίθετος με αυτά που φανερώνει ο Θεός σε όσους τον αγαπουν και εφαρμόζουν τις εντολές Του. Ο πόλεμός μας, βέβαια, πρέπει να γίνεται και με τον σωστό τρόπο, και ενεργουμε σωστά όταν είμεθα «επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν», όταν ακολουθουμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Την Κυριακή της Πεντηκοστης γιορτάζουμε την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστου (με μορφή φωτιας, σαν φλόγες πάνω στα κεφάλια τους), πενήντα μέρες μετά την Ανάστασή Του και δέκα μέρες μετά την Ανάληψή Του.

Σύμφωνα με τους Αγίους της Εκκλησίας μας, στόχος της ζωης του κάθε Χριστιανου είναι να γίνη δοχειο του Αγίου Πνεύματος, να αποκτήση το Άγιο Πνευμα, να γίνη Άγιος. Ο ίδιος ο Θεός μας λέει «να γίνεσθε άγιοι, διότι και Εγώ ειμαι Άγιος». Για να γίνη αυτό χρειάζεται αγωνας πνευματικός. Πρέπει από σαρκικοί να γίνουμε πνευματικοί, από χωμα να γίνουμε ουρανός, από απόγονοι του Αδάμ να γίνουμε αδελφοί του Νέου Αδάμ, του Χριστου· από μεταπτωτικοί άνθρωποι να γίνουμε προπτωτικοί, από εμπαθεις να γίνουμε απαθεις, από μελλοθάνατοι να γίνουμε από τώρα αθάνατοι με την Χάρη και την δύναμη του Θεου πάντοτε.

Η Πεντηκοστή δεν ηταν μόνο για τους Αποστόλους, τω καιρω εκείνω, αλλά για κάθε άνθρωπο ερχόμενον εις τον κόσμον, αρκει βέβαια να έχη υποστή την ανάλογη μεταμόρφωση, διότι ο Θεός δεν μπαίνει σε βρώμικο σπίτι. Ακόμη και αν ένας άνθρωπος αποκτήση όλη την γνώσι, ακόμα και αν κάνει όλα τα καλά έργα, εάν δεν έχει ταπείνωσι, εάν δεν ζητα ταπεινά από τον Θεό εν Αγίω Πνεύματι την πνευματική του προκοπή, δεν πρόκειται να ανεβη ούτε ένα σκαλοπάτι της Αγιότητας. Ο Άγιος Ιωάννης της κλίμακος σ΄αυτό ακριβως το σημειο εντοπίζει την διαφορά ανάμεσα σε έναν Ορθόδοξο Χριστιανό από έναν αιρετικό, στην ταπείνωσι.

Ο Ορθόδοξος ό,τι καλό έχει το αποδίδει στον Θεό, δικό του είναι ό,τι έχει σχέσι με την αμαρτία, γι΄αυτό και ο αγωνας για τελειότητα είναι ατέλεστος, χωρίς τέλος. Ακόμη και μετά θάνατον, όσοι σωθουν, όσοι πανε στον Παράδεισο θα είναι σαν να ταξιδεύουν με ένα διαστημόπλοιο, θα ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός, συνέχεια θα βλέπουν το άκτιστο Φως του Θεου, συνέχεια θα αισθάνονται την χαρά που δίνει το Άγιο Πνευμα αλλά συγχρόνως ποτέ δεν θα πουν «φτάσαμε».

Το προνόμιο της Αγιότητος το έχουν μόνον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Όταν λένε οι Άγιοι της Εκκλησίας μας «έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία», εννοουν ότι «έξω από την Εκκλησία δεν μπορει κανεις να σωθη πριν τον θάνατο, δηλαδή, δεν μπορει κανείς να γίνη Άγιος». Άλλο η σωτηρία μετά θάνατον και άλλο η σωτηρία, η Αγιότης δηλαδή, πριν τον θάνατο.

Στα χρόνια που φτάσαμε είναι κατόρθωμα και το «κατά φύσιν ζην», να ζη δηλαδή κάποιος σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως. Παλαιότερα πολλοί άνθρωποι ζουσαν «κατά φύσιν» και υπηρχαν και λίγοι που ζουσαν «υπέρ φύσιν», οι Άγιοι. Σήμερα οι περισσότεροι τείνουν στο «παρά φύσιν», οπότε το να μιλαμε για Αγιότητα ίσως φαίνεται ουτοπικό. Αλλά ο Θεός δεν κάνει εκπτώσεις σ΄αυτό το ζήτημα. Όσο υπάρχει αυτός ο Κόσμος, θα μας υπενθυμίζει το «άγιοι γίνεσθε, διότι κι εγώ ειμαι Άγιος». Όταν η Εκκλησία σταματήση να βγάζη Αγίους, τότε θα γίνη και η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Όταν οι Χριστιανοί αρκεσθουν στο να είναι καλοί άνθρωποι, ηθικοί, διαβασμένοι με κοσμικό τρόπο και ξεχάσουν την Αγιότητα, τότε θα έλθη και το τέλος, η συντέλεια του Κόσμου.

Πολλοί στις ημέρες μας μιλανε για Άγιο Πνευμα, όπως οι Πεντηκοστιανοί αλλά οι κακομοίρηδες είναι πλανεμένοι. Τελουν υπό την επήρεια δαιμόνων και νομίζουν ότι το Άγιο Πνευμα τους κάνει να βγάζουν άναρθρες κραυγές. Ξεχνουν ότι οι γλωσσες που μιλουσαν οι Απόστολοι ηταν γλωσσες που μιλιόντουσαν από ανθρώπους, όχι ακαταλαβίστικες κραυγές, και σύμφωνα με μία ερμηνεία η γλωσσολαλιά των πρώτων Χριστιανων ηταν η νοερά προσευχή.

Όταν το Άγιο Πνευμα κατεβη στον άνθρωπο, αισθάνεται μία απέραντη γαλήνη και χαρά και την μεταδίδει και στους άλλους, στον βαθμό που μπορουν να την δεχθουν, ενώ οι πλανεμένοι αισθάνονται ταραχή και την μεταδίδουν και στο περιβάλλον τους. Γι΄αυτό γεμίσανε τα ψυχιατρεια και τα φαρμακεια πουλανε σαν καραμέλες τα ψυχοφάρμακα, διότι οι άνθρωποι κυνηγανε την ευχαρίστηση, την ηδονή και ξεχάσανε πως την αληθινή χαρά την δίνει μόνο το Άγιο Πνευμα, ο Θεός.

Ας μην σταματήσουμε, λοιπόν, όλοι μας να ζουμε όπως μας προτείνει η Αγία μας Εκκλησία. Όταν πέφτουμε να σηκωνόμαστε. Όταν χάνουμε τον προσανατολισμό μας, να ρωταμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας μελετωντας την Αγία Γραφή και τους βίους των, ώστε να επανερχόμαστε στην σωστή τοποθέτησι απέναντι στον Θεό, τον Κόσμο, τον άνθρωπο, την ζωή, τον θάνατο. Όταν αμαρτάνουμε, να εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας στον πνευματικό, ώστε να συμφιλιωνόμαστε με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας, για να μπορουμε να μετέχουμε των Μυστηρίων χωρίς κίνδυνο αλλά «για αιώνια ζωή».

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ- ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ, Η δίψα και το ύδωρ, «εάν τις διψα, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιω. ζ’ 37), «Αν κάποιος διψάει ας έρθει σε μένα να πιει».

Μια από τις μεγαλύτερες Ιουδαϊκές εορτές ήταν η εορτή της Σκηνοπηγίας. Με την εορτή αυτή οι Ιουδαίοι δόξαζαν τον Θεό για την θαυμαστή διάσωσή τους. Κάθε πρωί γινόταν στον Ναό μια σπονδή εις ανάμνηση της θαυματουργικής αναβλύσεως ύδατος από την πέτρα δια της ράβδου του Μωϋσέως. Επίσης κάθε απόγευμα άναβαν στον πρόναο δυο πολύφωτες λυχνίες εις ανάμνηση της φωτεινής νεφέλης που φώτιζε τους πατέρες τους, κατά την διάρκεια της νυκτερινής πορείας. Ο Κύριος την τελευταία ημέρα αυτής της εορτής, ευρεθείς στα Ιεροσόλυμα και αναφερόμενος στα δύο αυτά θαυματουργικά γεγονότα που υπενθύμιζαν αυτές οι δυο λατρευτικές πράξεις, έκραξε λέγων: «Εάν τις διψά ερχέσθω ΠΡΟΣ ΜΕ και πινέτω…ΕΓΩ ΕΙΜΙ το φως του κόσμου. ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήση εν τῇ σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής». Σήμερα θα μας απασχολήσει η πρώτη διακήρυξη του Χριστού «εάν τις διψά ερχέσθω προς με και πινέτω».

Ο Χριστός είναι η πέτρα της ζωής

Από τα λίγα που έχουν αναφερθεί φαίνεται καθαρά ότι ο Κύριος, κατά την ομιλία Του, απεκάλυψε την μεγάλη αλήθεια ότι το θαύμα της αναβλύσεως του ύδατος από την πέτρα στην έρημο για να ξεδιψάσει ο λαός, δεν προερχόταν από την φύση της πέτρας, ούτε από την δύναμη του Μωϋσέως, αλλά ήταν ενέργεια της πνευματικής Πέτρας, που διαρκώς ακολουθούσε τον Ισραηλιτικό λαό. Και αυτή η πνευματική Πέτρα ήταν και είναι ο Χριστός. Έτσι και ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Κορινθίους: «έπινον γαρ εκ της πνευματικής ακολουθούσης πέτρας. η δε πέτρα ην ο Χριστός» (Α’ Κορινθ. ι’ 4).

Οι άγιοι Πατέρες, φωτισθέντες από το Πανάγιο Πνεύμα, είπαν ότι όλες οι θεοφάνειες του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη ήταν θεοφάνειες του Λόγου, του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος. Η διαφορά της Παλαιάς από την Καινή Διαθήκη είναι ότι ενώ στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε έχουμε αποκαλύψεις του ασάρκου Λόγου, στην Καινή Διαθήκη έχουμε αποκαλύψεις του σεσαρκωμένου Λόγου. Εάν διαθέτουμε μια πνευματική ευαισθησία και καρδιακή καθαρότητα, τότε μπορούμε να συλλάβουμε την αποκάλυψη του Θεού στην φύση και στην ιστορία.

Ο Χριστός πάντα ξεδιψα τον άνθρωπο που φλέγεται για αληθινή ζωή και για αληθινή Χαρά. Αυτός ο Ίδιος είναι η αληθινή Ζωή, Χαρά, Φως, Ευλογία των πάντων. Ο άνθρωπος ενούμενος με τον Χριστό αποκτά χάρη «εκ του πληρώματος αυτού» (Ιωαν. α’ 16). Ο Χριστός ικανοποιεί τελείως την μεταφυσική δίψα του ανθρώπου. Δεν ήλθε στον κόσμο για να φέρει μερικές ιδέες και αφηρημένες θεωρίες, αλλά για να φέρει την ζωή στους ανθρώπους: «Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» (Ιωαν. ι’,10). Καταλλάσσει τον άνθρωπο με τον Θεό, Χριστοποιεί και Ναοποιεί την ανθρώπινη φύση. Ο Χριστός, κατά τον άγιο Νικόλαο τον Καβάσιλα, είναι το «κατάλυμα των ανθρωπίνων ερώτων».

Αυτό το βλέπουμε στην ζωή των αγίων. Βρισκόμενοι στην έρημο της νεκρώσεως, διψούν τον «ζώντα Θεόν». Κατά το μέτρο δε της δίψης και της ορμής δέχονται στην ύπαρξή τους το ύδωρ το ζων, που τους αυξάνει την δίψα: «οι εσθίοντές με έτι πεινάσουσι και οι πίνοντές με έτι δηψήσουσιν» (Σοφ. Σειράχ κδ’ 21). Αυτός είναι ο αχόρταγος χορτασμός του θείου ελέους. Έτσι οι άγιοι μας έδειξαν ότι ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που έχει, αλλά έχει αυτό που είναι, δηλαδή η αξία του δεν εξαρτάται από τα υλικά αγαθά και όλα όσα διαθέτει, αλλά η ευτυχία του ξεκινάει από την ανακαίνιση και την μεταμόρφωση της φύσεώς του. Και αυτή η μεταμόρφωση γίνεται εν Χριστώ.

Το Άγιον Πνεύμα είναι το ύδωρ το ζων

Εάν ο Χριστός είναι η Πέτρα της ζωής, το Άγιον Πνεύμα είναι το ύδωρ το ζων. Την μεγάλη αυτή αλήθεια απεκάλυψεν ο Κύριος στην Σαμαρείτισσα γυναίκα. Εάν ήξερες, της είπε, ποιος είναι αυτός που σου λέγει «δος μοι ποιείν, συ αν ήτησας αυτόν, και έδωκεν αν σοι ύδωρ ζων» (Ιωαν. δ’ 10). Το ύδωρ το ζων που υπάρχει μέσα στον Χριστό είναι το Άγιον Πνεύμα.

Όπως το νερό δροσίζει και καθαρίζει, έτσι και το Πανάγιο Πνεύμα δροσίζει τον άνθρωπο και καθαρίζει όλες τις εσωτερικές πληγές της αμαρτίας.

Φυσικά δεν είναι άλλο το έργο του Χριστού και άλλο το έργο του Παρακλήτου. Το Άγιον Πνεύμα δεν είναι μια αφηρημένη θεία ενέργεια, αλλά ένα από τα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, που εκπορεύεται από τον Πατέρα και αναπαύεται στον Υιό. Αυτή η ανάπαυση, κατά τους Πατέρας, είναι μια διαρκής κίνηση και δράση, είναι η κατ’ ενέργεια φανέρωση του Παρακλήτου. Ἐτσι ο Χριστός αποστέλλει το Άγιον Πνεύμα και το Άγιον Πνεύμα μορφώνει τον Χριστό «εν ταις καρδίαις ημών». Ο Χριστός και το Άγιον Πνεύμα είναι οι δύο Παράκλητοι του Θεού στον κόσμο, που απεργάζονται την θέωση του ανθρώπου και την μεταμόρφωση όλου του κόσμου.

«Όσοι Πιστοί», Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά) http://clubs.pathfinder.gr/Arxontariki/581085?file=23&folder=74432

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Η εορτή των αγίων Πάντων είναι συνέχεια της εορτής της Πεντηκοστής. Αυτό δείχνει ότι οι άγιοι του Θεού είναι η συνέχεια της Πεντηκοστής, είναι η ίδια η Πεντηκοστή μέσα στην ιστορία. Διότι ό,τι έγινε την ημέρα της Πεντηκοστής στους Αποστόλους γίνεται σε κάθε άγιο. Δέχεται την έλευση του Παρακλήτου στην καρδιά του και σ’ όλη του την ζωή ομολογεί: έδωκας ευφροσύνην εις την καρδίαν μου (Ψαλμ. δ’ 7).

Εάν μας ρωτήση κάποιος «ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στις αιρετικές εκκλησίες;», θα απαντήσουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία είναι «το Σωμα του Χριστου το παρατεινόμενον εις τους αιωνας» και ότι μόνο η αληθινή Εκκλησία του Χριστου, η Ορθόδοξη όπως λέμε για να καταλαβαινόμαστε, βγάζει Αγίους.

Γι΄αυτό και στους διαλόγους με τους αλλόδοξους και αλλόθρησκους πρέπει να ομολογουμε αυτό το βασικό χαρακτηριστικό της Εκκλησίας μας. Δεν έχουμε σύμπλεγμα ανωτερότητος απέναντι στους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους αλλά είμαστε υποχρωμένοι να υπενθυμίζουμε παντου και πάντοτε την αλήθεια. Όλοι οι άνθρωποι είναι ασθενεις αλλά οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί βρίσκονται μέσα στο Νοσοκομειο που λέγεται Εκκλησία και θεραπεύονται και αγιάζονται. Γι΄αυτό λυπόμαστε τους έξω της Εκκλησίας ανθρώπους, διότι ταλαιπωρουνται μη γνωρίζοντας την αλήθεια και ζωντας βίο ανεόρταστο μακρυά από τον αληθινό Θεό.

Μπορει αριθμητικά να είμαστε λίγοι αλλά ανέκαθεν οι Άγιοι ηταν λίγοι σε σύγκρισι με τον αριθμό των υπολοίπων ανθρώπων, ακόμα και όσων είναι βαφτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ο Χριστός μας λέει «μη φοβασαι, μικρό ποίμνιο», και όταν ο Προφήτης Ηλίας αναρωτιέται πόσοι σύγχρονοί του Ισραηλίτες έμειναν πιστοί στον αληθινό Θεό, ο Θεός του αποκαλύπτει ότι είναι μαζί με αυτόν ακόμα 7000 πιστοί, οι οποίοι δεν προσκύνησαν τον Βάαλ.

Και σήμερα μπορει να περνα από το μυαλό μας η σκέψι ότι λίγοι είναι αυτοί που εκκλησιάζονται, λίγοι είναι αυτοί που ζουν όπως θέλει ο Θεός αλλά η δουλειά μας δεν είναι να κάνουμε στατιστική και γκάλοπ αλλά να κάνουμε πείραμα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ποιο είναι το πείραμα; Το πείραμα είναι: αφου σκεφτουμε πως και οι Άγιοι ηταν άνθρωποι με σάρκα και οστά, όπως εμεις, και ο Θεός τους ανέδειξε φίλους Του και οικείους Του, έτσι να δοκιμάσουμε κι εμεις να μοιάσουμε τους Αγίους στον τρόπο ζωης και στον τρόπο σκέψης τους ώστε να γίνουμε κι εμεις μικροί Άγιοι ή έστω να είμαστε σε θέσι να λέμε ότι τους ακολουθαμε, ότι είμαστε «επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν».

«Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος», πρέπει να δοκιμάσουμε το μέλι για να καταλάβουμε ότι είναι γλυκό. Δεν αρκει να ασχολούμαστε επιδερμικά με τα πράγματα της Εκκλησίας, να κάνουμε τυπικά τις υποχρεώσεις μας, να μένουμε προσκολλημένοι στο επίπεδο του δούλου ή του μισθωτου και να αγνοουμε ή να μην θέλουμε να ξέρουμε ότι υπάρχει και άλλη ανώτερη κατάστασι, η φιλία με τον Θεό, η αγιότης.

Ο Θεός φέρνει έτσι τα πράγματα στη ζωή μας ώστε να ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια προς την αγιότητα. Αν ένας άνθρωπος ζη κτηνώδη βίο, ο Θεός του στέλνει ερεθίσματα για να πάψη αυτό τον τρόπο ζωης και να αρχίση να γίνεται καλός άνθρωπος. Αν είναι καλός άνθρωπος, τον φέρνει μπροστά σε δυσκολότερα προβλήματα, ώστε έστω και από φόβο να επικαλειται το όνομα και την βοήθεια του Θεου, και να περάση έτσι στο στάδιο του δούλου. Αν πηγαίνει στην Εκκλησία από φόβο ή λόγω ανάγκης, ο Θεός θα του δώση την δυνατότητα να δει ότι το συμφέρον του είναι να κληρονομήση τον Παράδεισο και ότι αξίζει τον κόπο να ξεφύγη από το φοβικό στάδιο και να αποκτήση έστω και συμφεροντολογικά μία πιο στενή σχέση με τον ζωοδότη Κύριο. Και αν ένας άνθρωπος έχει σχέση μισθωτου με τον Θεό, ο Θεός θα τον οδηγήση στο σημειο ώστε να θεωρήση σκύβαλα όλα τα πράγματα αυτου του κόσμου και στην προσευχή του θα ζητα μόνο τον Θεό και όλα τα άλλα (υγεία, χρήματα, νόμιμες ηδονές) θα τα βάζη στην άκρη.

Για να καταλάβουμε, όμως, την επέμβασι του Θεου στην ζωή μας, ότι ο Θεός σαν καλός και υπομονετικός δάσκαλος και Πατέρας μας παιδαγωγει ώστε να ανεβουμε τις βαθμίδες της εκπαίδευσής μας μέσα στην Εκκλησία, πρέπει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια της ψυχης μας, πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορσι, πρέπει να ζουμε ασκητικά. Η άσκησι δεν είναι μόνο για τους μοναχούς αλλά για όλους τους Χριστιανούς. Η νηστεία, η προσευχή και η μυστηριακή ζωή είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας. Αυτά τα τρία έκαναν οι Άγιοι και αγίασαν, αλλά τα έκαναν σωστά, σε βάθος και σε πλάτος και σε ύψος.

Ας ακολουθαμε, λοιπόν, τους Αγίους της Εκκλησίας μας, ας ζηταμε την βοήθειά τους και ο Θεός δια πρεσβειων πάντων των Αγίων, δεν θα μας αφήση ορφανούς αλλά θα μας δυναμώνει ώστε να γινόμαστε «λέοντες πυρ πνέοντες».

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ

Ερμηνεία της εικόνας της Αναλήψεως του Χριστού μέσα από την Αγιοπατερική Θεολογία

Ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως εἶναι τό ἐπισφράγισμα τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ καί τό θριαμβευτικόν ἐπιστέγασμα τῶν ὅσων ἔπραξεν ὁ Κύριος ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων. ..

Τό ἔργον τοῦ Κυρίου μετά τήν Ἀνάληψίν Του εἰς τούς οὐρανούς συνέχισε καί συνεχίζει ἡ Ἐκκλησία. Αὐτή, μέ τήν δύναμιν πού τῆς ἔδωκεν ὁ Ἱδρυτής της, διδάσκει, θαυματουργεῖ, ἁγιάζει καί σώζει τούς πιστούς.

...Περιγραφή τῆς εἰκόνος: α) Ὁ Ἀναληφθείς Κύριος. Εἰς τήν εἰκόνα τῆς Ἀναλήψεως ὁ Κύριος εἰκονίζεται μέσα εἰς «δόξαν», ἄλλοτε στρογγύλην, καί ἄλλοτε ἐλλειψοειδῆ, καθήμενος ἐπί οὐρανίου τόξου (εἰς ἄλλας εἰκόνας ἐπί θρόνου). Μέ τήν δεξιάν Του χεῖρα εὐλογεῖ καί μέ τήν ἀριστεράν κρατεῖ εἰλητάριον, τό ὁποῖον γράφει: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς». Τό εἰλητάριον εἶναι τό σύμβολον τοῦ διδασκάλου.

Τήν «δόξαν», ἐντός τῆς ὁποίας εὑρίσκεται ὁ Κύριος, ὑποβαστάζουν δύο ἄγγελοι. Συμβολίζουν καί ἐκφράζουν τήν θείαν μεγαλειότητα καί ἐξουσίαν. (Ὁ Κύριος ὡς παντοδύναμος δέν εἶχεν ἀνάγκην τῶν ἀγγέλων διά νά ἀναληφθῇ εἰς τούς οὐρανούς). Εἰς μερικάς εἰκόνας τῆς Ἀναλήψεως οἱ ἄγγελοι δέν ὑποβαστάζουν τήν «δόξαν», ἀλλά ἐνατενίζουν τόν Κύριον εἰς στάσιν προσευχῆς. Ὅπως λέγουν τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς, ἀποροῦν καί θαυμάζουν, διότι ὁ Χριστός ἀνελήφθη ὄχι μόνον ὡς Θεός, ἀλλά καί ὡς ἄνθρωπος, δηλαδή μέ τό ἄφθαρτον καί δοξασμένον σῶμά Του. Ἄλλοτε οἱ ἄγγελοι εἰκονίζονται σαλπίζοντες συμφώνως πρός τόν ψαλμικόν στίχον «ἀνέβη ὁ Θεός ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος» (Ψαλμ. 46, 6). Ὁ στίχος αὐτός ἀναφέρεται αὐτούσιος εἰς τήν ὑμνολογίαν τῆς Ἀναλήψεως, διότι «ἡ εἰς οὐρανούς ἄνοδος διά τούτων (τῶν λέξεων) τοῦ Κυρίου σημαίνεται» (Μέγας Ἀθανάσιος).

β) Οἱ Ἀπόστολοι. Οἱ Ἀπόστολοι εἶναι χωρισμένοι εἰς δύο ὁμίλους ἔχοντες εἰς τό μέσον τήν Παναγίαν. Ὄπισθεν τῆς Παναγίας εὑρίσκονται δύο λευκοφοροῦντες ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι δείχνουν τόν Ἀναληφθέντα Κύριον. Ὡς ἀγγελιαφόροι τοῦ Θεοῦ διαβεβαιώνουν καί παρηγοροῦν τούς παρισταμένους διά τήν ἐπάνοδον τοῦ Κυρίου κατά τήν δευτέραν παρουσίαν. Εἰς τό κείμενον τῆς Ἁγίας Γραφῆς τό ἀναφερόμενον εἰς τήν Ἀνάληψιν δέν ἀναφέρεται ὅτι παρευρέθη ἡ Θεοτόκος κατά τήν εἰς οὐρανούς ἄνοδον τοῦ Υἱοῦ Της. Περί αὐτοῦ μᾶς πληροφορεῖ ἡ Ἱερά Παράδοσις, ὅπως τήν βλέπομεν ἄλλωστε καί εἰς τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς. Ἀξία προσοχῆς εἶναι ἡ θέσις καί ἡ στάσις τῆς Θεοτόκου εἰς τήν εἰκόνα. Εὑρίσκεται ἀκριβῶς κάτωθεν τοῦ Υἱοῦ Της καί εἶναι ἔτσι ὁ ἄξων τῆς ὅλης συνθέσεως. Ἡ στάσις Της εἶναι στάσις προσευχῆς. Οἱ Ἀπόστολοι μέ τάς πρός τόν Κύριον ἐστραμμένας κεφαλάς των καί τάς χειρονομίας των ἔρχονται εἰς ἀντίθεσιν πρός τήν ἀτάραχον καί ἤρεμον μορφήν τῆς Παναγίας. Εἰς τήν εἰκόνα μας τό ὑποπόδιον, ἐπί τοῦ ὁποίου πατεῖ ἡ Θεοτόκος τονίζει ἀκόμη περισσότερον τήν ξεχωριστήν θέσιν Της μεταξύ τῶν εἰκονιζομένων Ἀποστόλων.

Ὁ ἁγιογράφος τῆς εἰκόνας τῆς Ἀναλήψεως ἠθέλησε μέ τούς Ἀποστόλους, πού περιστοιχίζουν τήν Παναγίαν, νά παρουσιάσῃ τήν Ἐκκλησίαν, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Κύριος θά ἔστελνε κατά τήν Πεντηκοστήν τό Ἅγιον Πνεῦμα διά νά τήν ζωοποιήσῃ. Περί τῆς ἀποστολῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰς τούς Μαθητάς καί τῆς ἐπιδημίας του εἰς τόν κόσμον ὁμιλοῦν καί τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως, συνδέοντα ἔτσι τά δύο κοσμοϊστορικά καί κοσμοσωτήρια γεγονότα. Τό πρόσωπον δεξιά τῆς Θεοτόκου, τό ὁποῖον βλέπει εἰς τόν οὐρανόν μέ τήν χεῖρα ἐμπρός εἰς τούς ὀφθαλμούς του, εἶναι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Κατά τήν Ἀνάληψιν ὁ Παῦλος δέν εἶχεν θέσιν μεταξύ τῶν Ἀποστόλων, διότι ἡ μεταστροφή του ἔγινεν ἀργότερον. Ἡ θέσις του εἰς τήν εἰκόνα εἶναι συμβολική. Θά γίνῃ καί αὐτός μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα μέλος ἐκλεκτόν. Ὁ ὀρθόδοξος ἁγιογράφος ἀποσπᾷ τόν Παῦλον ἀπό τήν ἐποχήν του καί τόν συγκαταριθμεῖ μεταξύ τῶν Ἀποστόλων. Ἔτσι καί ἡ θέσις τοῦ Ἰούδα ἀνεπληρώθη καί ἡ παράστασις τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε δυναμική, ἐκφραστική καί συμβολική.

Αἱ ὑψωμέναι εἰς προσευχήν χεῖρες τῆς Παναγίας ὑπενθυμίζουν τόν ρόλον Της πλησίον τοῦ Υἱοῦ Της. Ἡμεῖς, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, «ἄλλην γάρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοί πρός Θεόν… ἀεί μεσιτείαν». Παρακαλοῦμεν τόν Χριστόν νά μᾶς σώσῃ καί ἐλεήσῃ «ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας». Ἕνα ἀκόμη δεῖγμα τῆς σχέσεως Θεοτόκου καί Ἐκκλησίας εἶναι τό ἀλύγιστον τῆς στάσεως τῆς Παναγίας, πού βλέπομεν εἰς μερικάς εἰκόνας. Μέ τήν ἀκινησίαν Της αὐτήν φαίνεται νά ἐκφράζῃ τά ἀμετακίνητα δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπό τό ἄλλο μέρος οἱ Ἀπόστολοι μέ τάς διαφόρους χειρονομίας των συμβολίζουν τάς διαφόρους γλώσσας καί τά ποικίλα μέσα, μέ τά ὁποῖα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σπείρεται εἰς τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων.

... «Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἰδική μας ἀνύψωσις καί ὅπου ἡ δόξα τῆς Κεφαλῆς προεπορεύθη, ἐκεῖ καλεῖται καί ἡ τοῦ Σώματος ἐλπίς», τά μέλη δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

http://apfilipposgrammatikous.blogspot.com/2010/05/blog-post_7914.html

Ψυχοσάββατο . Μνημόσυνο

Γενικά, μνημόσυνο ονομάζεται η τελετή εκείνη που γίνεται σε μνήμη νεκρών. Συνήθως είναι θρησκευτική και συνοδεύεται με σχετικές δεήσεις προς ανάπαυση της ψυχής των.

Θρησκευτικά μνημόσυνα

Το θρησκευτικό μνημόσυνο έχει δύο μορφές. Είτε ψάλλεται τρισάγιο στον τάφο του νεκρού είτε ψάλλεται επιμνημόσυνη δέηση στην Εκκλησία μετά τη Λειτουργία (συνήθως πριν την απόλυση). Τρισάγιο γίνεται στο τριήμερο ("τριήμερα") και στις εννιά ημέρες ("εννιάμερα") από τον θάνατο του νεκρού, ενώ επιμνημόσυνη δέηση ψάλλεται στο "σαρανταήμερο" ή "στα σαράντα" (δηλαδή στις σαράντα ημέρες), στους τρεις μήνες ("τρίμηνα"), στους έξι μήνες ("εξάμηνα") και στο χρόνο (ετήσιο) από τον θάνατο καθώς και στα τρία χρόνια από την κηδεία, όπου γίνεται και η εκταφή.

Μετά το πέρας της τελετής του μνημοσύνου ακολουθεί το μοίρασμα κολλύβων στους συμμετέχοντες (όπως και στην κηδεία). Τα κόλλυβα είναι ένα γλύκισμα με κύρια συστατικά βρασμένο σιτάρι, σταφίδες και ζάχαρη. Αυτά λέγονται και "συγχώρια" επειδή καθένας που λαμβάνει για να φάει, εύχεται τη συγχώρεση του νεκρού από τον Θεό με τη φράση "Θεός συγχωρές΄τον".

Ψυχοσάββατο

Στον εβδομαδιαίο λειτουργικό κύκλο, η προσευχή της Εκκλησίας κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένη στους κεκοιμημένους, σε ανάμνηση της εις Άδη καθόδου του Χριστού κατά το Μ. Σάββατο.

Ψυχοσάββατο όμως θεωρείται κυρίως το Σάββατο πριν την Κυριακή των Απόκρεω και το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής, οπότε και τελούνται επίσημα μνημόσυνα της Εκκλησίας υπέρ των κεκοιμημένων "των επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, [...] ευσεβών ορθοδόξων, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομονάχων, ιεροδιακόνων, μοναχών, μοναζουσών, πατέρων, προπατόρων, πάππων, προπάππων, γονέων, συζύγων, τέκνων, αδελφών και συγγενών ημών εκ των απ' αρχής και μέχρι των εσχάτων".

Η καθιέρωση του Ψυχοσάββατου είναι μια υπόμνηση ότι το σώμα θα αναστηθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, για να ενωθεί με την αθάνατη ψυχή.

Προέλευση

Τα μνημόσυνα είναι πανάρχαιο έθιμο. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως με δεήσεις, θυσίες και προσφορές ήταν δυνατόν να πετύχουν την συγνώμη των Θεών για τα αμαρτήματα των νεκρών (Ιλιάδα Ι 497). Υπήρχαν μάλιστα και ιερείς που επισκέπτονταν τις οικίες για να συγχωρούν τις αμαρτίες "ζώντων και νεκρων" με κατάλληλες γι΄ αυτές ιεροτελεστίες και θυσίες (Πλάτων "Πολιτεία" Β' 364).

…Σε αντίθεση με τους αρχαίους Έλληνες οι Εβραίοι φαίνεται πως δεν τηρούσαν παρόμοιο έθιμο. Στη Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται μόνο μια φορά παρόμοιο γεγονός στο Β' Μακκαβαίων (12, 43), όταν ο Ιούδας φέρεται πως έστειλε από λάφυρα πολέμου το χρηματικό ποσό των περίπου 2.000 δραχμών στο ναό της Ιερουσαλήμ για τέλεση μνημοσύνου "θυσίας" για τα αμαρτήματα των νεκρών Εβραίων, που σκοτώθηκαν σε μάχη, επειδή προς στιγμή είχαν παραπλανηθεί στην ειδωλολατρεία, και που γι΄ αυτόν τον λόγο και σκοτώθηκαν!.

Περί των μνημοσύνων των πρώτων Χριστιανών έχουν αναφέρει οι Τερτυλλιανός, Κυπριανός, Αυγουστίνος, Διονύσιος Αρεοπαγίτης, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Γρηγόριος Νύσσης κ.ά.

Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ.

Υπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόηςκ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

https://www.youtube.com/watch?v=mfNq9QjoQF8&index=11&list=PLVSe3KRn8OaejT__rFIuPMtaQ_0m6tQUo

ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΚΑΙ Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΟΥΣ

Μία αρχαία και σταθερή παράδοσις της Εκκλησίας μας είναι η δέησις για τους νεκρούς. Η διήγησις του Ιερού Ευαγγελίου για την Θεία και φρικτή Μεταμόρφωση του Κυρίου παρουσιάζοντάς μας τον Μωυσή και τον Ηλία, καθώς και η παραβολή του Λαζάρου και του πλουσίου, μας δείχνουν καθαρά ότι οι νεκροί διαθέτουν τέλεια συνείδηση.

Η ζωή περνώντας από τον θάνατο συνεχίζεται. Αυτοί πού φεύγουν διατηρούν την πνευματική τους επικοινωνία με τα μέλη της Εκκλησίας, πού βρίσκονται στη διά μέσου της κοινής αγάπης στο Χριστό. Αυτή η αγάπη συνδέει σε ένα σύνολο τούς πιστούς. Τούς συνδέει διότι η Εκκλησία είναι μία και έχει κεφαλή της τον Χριστό. Σώμα της Εκκλησίας είμαστε εμείς πού πιστεύουμε και ξεχωριστά κάθε ένα μέλος του σώματος αυτού.

Ο Θάνατος μόνον αισθητά αλλάζει τις σχέσεις μεταξύ εκείνων πού πέθαναν και ζουν. «Είτε ζούμε, είτε πεθαίνουμε, ανήκουμε στον Κύριο» (Ρωμ. 14,7-8). Ή Εκκλησία διαιρείται σε Θριαμβεύουσα και Στρατευομένη.

Στην Θριαμβεύουσα ανήκουν εκείνοι που τελείωσαν νικηφόρα τον αγώνα τους στην επίγεια ζωή και αναμένουν τον στέφανο τής δικαιοσύνης «εν εκείνη τη ημέρα».

Στην Στρατευομένη ανήκουν εκείνοι που ακόμη αγωνίζονται εναντίον της αμαρτίας για να φθάσουν στην τελείωση. Τα μέλη της Θριαμβεύουσας και της Στρατευομένης Εκκλησίας έχουν μία άρρηκτη σχέση μεταξύ τους.

Όσοι βρίσκονται στον ουρανό δεν αδιαφορούν για εκείνους που βρίσκονται ακόμη στην παρούσα ζωή. «Ο επίγειος Θάνατος, ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα, δεν καταστρέφει την σχέση του πιστού με την Εκκλησία. Δεν τον ξεχωρίζει από τα άλλα εν Χριστώ συμμέλη του».

Άλλωστε η αγάπη είναι αιωνία, όπως και οι ψυχές. Από τις πολλές μαρτυρίες πού υπάρχουν στην Αγία Γραφή και στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία και Παράδοση, πληροφορούμαστε ότι υπάρχει αμοιβαία πνευματική επικοινωνία και συμπαράστασις με την αγάπη και την προσευχή υπέρ αλλήλων μεταξύ των μελών της ουράνιας και επίγειας Εκκλησίας, διότι όλοι μαζί αποτελούμε «μία κοινωνία αγίων». Όσοι εξέδυσαν και όσοι ζούμε στον Κόσμο αυτό, βρισκόμαστε σε μυστική και υπερφυσική κοινωνία ζωής, προσευχής και αδελφικής αγάπης μεταξύ μας. Με τον δεσμό αυτό οι μεν βοηθούν τούς δε. Έτσι όρισε η αγάπη τού Θεού, θέλοντας ο ένας να σωθεί με την βοήθεια του άλλου.

Πάνω στη σχέση αυτή βασίζονται τα μνημόσυνα τής Εκκλησίας μας, η οποία ανέκαθεν τα επιτελούσε και προσευχόταν για τους κεκοιμημένους.

ΜΑΡΤΥΡΊΕΣ ΠΕΡΊ ΤΩΝ ΙΕΡΏΝ ΜΝΗΜΟΣΎΝΩΝ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΓΊΑ ΓΡΑΦΉ

Από την Παλαιά Διαθήκη

Την πρώτη αναφορά την έχουμε στο βιβλίο τού Νεεμία, όπου οι Ισραηλίτες παρακάλεσαν τον Θεό να συγχωρέση τις αμαρτίες των προκεκοιμημένων Πατέρων τους. «Την εικοστή τέταρτη μέρα του ιδίου μήνα, άρχισαν οι Ισραηλίτες νηστεία. Φορούσαν πένθιμα ρούχα και έριχναν χώμα στο κεφάλι τους. Αυτοί είχαν χωρισθεί από όλους τούς μη Ιουδαίους πού υπήρχαν στην περιοχή τους και είχαν συγκεντρωθεί γιά νά εξομολογηθούν τις αμαρτίες τις δικές τους και των προγόνων τους. Επί τρεις ωρες στέκονταν όρθιοι και άκουγαν την ανάγνωση από το βιβλίο τού νόμου του Κυρίου του Θεού τους, για να του ζητήσουν συγχώρεση» (Νεεμίας 9,1-5).

Στο βιβλίο Β΄ Μακκαβαίων 12,36-45 αναφέρεται το εξής περιστατικό: Σε μια μάχη του Ιούδα με το Γοργία φάνηκε νικητής ο Ιούδας, πλην όμως είχε και νεκρούς. Μετά την μάχη, «την επόμενη μέρα ήρθαν επειγόντως οι άνδρες του Ιούδα να μεταφέρουν τα πτώματα των σκοτωμένων και να τα θάψουν μαζί μέ τούς συγγενεις τους στους ταφους των προγόνων τους. Κάτω όμως από τα ρούχα τού κάθε νεκρού βρέθηκαν μικρά ειδώλια των Θεών της Ιάμνειας, πράγμα που απαγορεύεται αυστηρά από τον Ιουδαϊκό νόμο. Έτσι έγινε σε όλους φανερό ότι αυτοί σκοτώθηκαν εξ αιτίας αυτών των αντικειμένων... Ο γενναίος Ιούδας κάλεσε τον λαό να μην αμαρτήσουν πλέον... κατόπιν συγκέντρωσε συνεισφορές από κάθε άνδρα και έστειλε στα Ιεροσόλυμα δύο χιλιάδες δραχμές ασήμι, για να χρηματοδοτήσει μία θυσία για την εξιλέωση της αμαρτίας αυτής. Αυτή τη θεάρεστη πράξη την έκανε επειδή πίστευε ότι υπάρχει ανάστασις νεκρών. Διότι αν δέν πίστευε ότι πρόκειται να αναστηθούν και αυτοί, θα ήταν περιττό και ανόητο να προσεύχεται γι’ αυτούς. Έτσι έκαναν την θυσία για την εξιλέωση των νεκρών, ώστε οι τελευταίοι να απαλλαγούν από την αμαρτία που είχαν διαπράξει».

Από την Καινή Διαθήκη

Στην Καινή Διαθήκη αναφέρει ο Απόστολος Παύλος για τον Ονήσιμο, πού είναι ήδη νεκρός, στην Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή: «Είθε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός να δώση να βρή έλεος από τον Κύριο και Πατέρα την ημέρα εκείνη της Δευτέρας Παρουσίας» (Β΄ Τιμ. 1,18).

Υπάρχουν λοιπόν σαφή χωρία τής Αγίας Γραφής που αναφέρονται στην προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων.Γι’ αυτό και τα μνημόσυνα συναντώνται από τούς πρώτους αιώνες στη ζωή τής Εκκλησίας μας. Και τούτο, διότι, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος, ζωντανοί και νεκροί είμαστε «σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» (Α’ Κορ. 12,27). Αυτά από το χώρο της αγ. Γραφής.

Από τους βίους των αγίων

Αναφέρεται στον βίο τής αγίας Θέκλας το εξής: Όταν την συνέλαβε ο ηγεμόνας Αλέξανδρος για να μαρτυρήσει, πριν από το μαρτύριο την παρέδωσε στην πλούσια και ευμενέστατη Τρύφαινα για να την φυλάει μέχρις ότου έλθη η ώρα της θηριομαχίας. Η θυγατέρα της Τρύφαινας είχε αποθανει πριν από λίγες μέρες. Παρουσιάσθηκε στην μητέρα της και τής είπε: «Μήτερ μου, αγάπα αυτήν την ξένην Θέκλαν, και έχε την άντ’ έμού θυγατέρα σου, διότι είναι δούλη του Θεού, και δύναται να κάνη δέησιν και να με βάλη ο Κύριος στον τόπο των Δικαίων». Μόλις ξύπνησε η Τρύφαινα, είπε στην αγία: «Τέκνον μου, κάμε μου την καλωσύνην αυτήν, και δεήσου του Χριστού σου, να αναπαύση την θυγατέρα μου εις ζωήν την αιώνιον, ότι μου εζήτησε δι’ οράματος». Τότε η Αγία αφού σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και προσευχήθηκε είπε: «Κύριέ μου, Ιησού Χριστέ, Υιέ τού αληθούς και ζώντος Θεού, επάκουσόν μου, της δούλης σου, και ανάπαυσον την Φαλκονίλλαν εις ζωήν την αιώνιον, κατά το θέλημά Σου το αγιον» (βλ. Συναξ. 24ης Σεπτεμβρίου).

Αναφέρεται για τον άγιο Γρηγόριο τον Διάλογο ότι με την προσευχή του έσωσε τον αυτοκράτορα Τραϊανό, πλην όμως άκουσε φωνή από τον Θεό πού έλεγε: «Της ευχής σου ήκουσα και συγγνώμην Τραϊανώ δίδωμι». Εσύ όμως στο εξής να μην προσεύχεσαι για τους ασεβείς.

Η βασίλισσα Θεοδώρα πάλι με τις ευχές των Ιερέων ελευθέρωσε τον σύζυγό της αυτοκράτορα Θεόφιλο από τα δεσμά της κολάσεως.

Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται στους βίους των οσίων και θεοφόρων Πατέρων πού με τις προσευχές και τις δεήσεις τους βοήθησαν πολλούς. Και ακόμη περισσότερα μπορούν να λεχθούν και να γραφούν από τους σημερινούς λειτουργούς του Υψίστου, πού με τις Λειτουργίες μπορούν και βοηθούν ψυχές κεκοιμημένων Χριστιανών.

ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ, ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΣΥΝΟΔΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ,ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΣhttp://www.egolpio.com/APOLOGITIKA/mnhmosuna_ofeleia.htm

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΛΟΥΚΑ ΚΑΙ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

https://www.youtube.com/user/KERMENI

(βλέπε στις πληροφορίες: τα αρχεια μου -για δωρεάν κατέβασμα-, μπλογκ, φέισμπουκ)

Κυριακή Α΄ Λουκά (Λουκ. 5,1-11) «10. μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. 11. καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ». (+ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Η κλήση των μαθητων, «δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. 4,19)).

Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Χριστός προσκαλεί τους μαθητές να Τον ακολουθήσουν. Τι σημαίνει «κλήσι»; «Κλησι» σημαίνει «κάλεσμα»,σημαίνει «πρόσκλησι», σημαίνει «κάλεσμα κάποιου για να αναλάβει ένα ορισμένο έργο».

Καλει ο Θεός, στην Παλαιά Διαθήκη, τον Αβραάμ «ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου καὶ ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ δεῦρο εἰς τὴν γῆν, ἣν ἄν σοι δείξω» καὶ ο Αβραάμ «ἐπορεύθη καθάπερ ἐλάλησεν αὐτῷ Κύριος» (Γεν. 12). Καλει ο Θεός τον Μωυση για να ελευθερώση τον λαό Του: «Μωυσῆ, Μωυσῆ» Και ο Μωυσής διστάζει στην αρχή: «Ποιος είμαι εγώ, για να πάω στον Φαραώ, και να βγάλω τους γιους Ισραήλ από την Αίγυπτο;» (εξ. 3)· καλει τον Ησαΐα λέγοντάς του «τίνα ἀποστείλω, καὶ τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον;» και ο Ησαΐας απαντα «ἰδοὺ ἐγώ εἰμι· ἀπόστειλόν με» (Ης. 6).

Καλει ο Χριστός, στην Καινή Διαθήκη, απλούς ανθρώπους της Παλαιστίνης για να γίνουν Μαθητές Του και Απόστολοί Του, καλει ο Χριστός όλους τους ανθρώπους, μέσω των Μαθητων Του να γίνουν μέλη της Εκκλησίας Του· καλει και όλους εμας ο Χριστός, αφου είμαστε βαπτισμένοι και ενεργά μέλη της Εκκλησίας Του, να γίνουμε Άγιοι.

Δεν ζητάει ο Θεός από όλους τους ανθρώπους να εκτελέσουν το ίδιο έργο μέσα στην Εκκλησία Του. Άλλωστε όπως στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχουν διάφορα όργανα με την δική του λειτουργία το καθένα, έτσι και στην Εκκλησία όλοι είναι μέλη του ενός σώματος και υπάρχει αλληλεξάρτησι και αλληλοβοήθεια. Όμως, περιμένει από όλους μας να προοδεύσουμε στην πνευματική ζωή και να τον πλησιάσουμε όσο γίνεται περισσότερο. Είναι ζηλωτής ο Θεός, τα θέλει όλα από εμας, και εμας τους ίδιους. Τότε και το έργο μας μέσα στην Εκκλησία θα έχη φως και θα μεταλαμπαδεύεται και στο περιβάλλον μας.

Η Εκκλησία είναι μία λατρευτική κοινότητα. Λατρεύουμε τον αληθινό Θεό, αγαπαμε τον Θεό και τον πλησίον μας, ενωνόμαστε με τον Θεό και τους αδελφούς μας, θεραπευόμαστε από τις αρρώστιες κυρίως της ψυχης, χαιρόμαστε που ο Θεός μας κάνει την χάρη να γίνουμε παιδιά Του και να φωνάζει μέσα μας το Άγιο Πνευμα «Αββα, ο Πατήρ».

Είναι μεγάλη υπόθεση να έχουμε τον Θεό Πατέρα. Στις ημέρες μας, λόγω των διαζυγίων και των οικογενειακων προβλημάτων, πολλοί άνθρωποι έχουν πρόβλημα με τον βιολογικό τους πατέρα και είναι δύσκολο να πουνε και το «Πάτερ ημων». Η δυσκολία επί της γης μεταφέρεται και στην σχέση μας με τον Ουράνιο Πατέρα. Έτσι μερικοί καταφεύγουν στην απρόσωπη θεότητα των ανατολικων θρησκειων (που λειτουργει ως ψυχοναρκωτικό), άλλοι στον σαδιστή θεό του ισλάμ (για να ικανοποιήσουν την επιθυμία τους για δόξα, πλούτη, ηδονές) και άλλοι αναζητουν το νόημα της ζωης στις ηδονές αυτου του κόσμου, που λειτουργουν και αυτές ως ναρκωτικά.

Αλλά η ψυχή του ανθρώπου είναι έτσι κατασκευασμένη ώστε να μην ικανοποιειται από ψεύτικες θρησκειες ή από τις ηδονές αυτου του κόσμου. Η ψυχή μας ζητα το απόλυτο και το απόλυτο μόνο ο Χριστός μπορει να μας το δώση.

Ας ανταποκριθουμε κι εμεις στο προσωπικό κάλεσμα που μας κάνει ο Θεός, ώστε αφου καθαρίσουμε τον εαυτό μας από τα πάθη, να γίνουμε κι εμεις κατά τον δυνατόν ψαράδες ανθρώπων. Ο Χριστός μπορει να μας θεραπεύση, μπορει να μας καταστήση φως για τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται στο σκοτάδι των παθων και της άγνοιας της Αλήθειας, μπορει να μας κάνει μικρούς προφητες, δηλαδή να λέμε τον Λόγο του Θεου στους γύρω μας.

Βέβαια, δεν γινόμαστε αυτόκλητοι προφητες, ούτε παριστάνουμε τον δάσκαλο στους άλλους, ούτε τον σωτηρα τους, όπως κάνουν π.χ. οι αιρετικοί προτεστάντες, αλλά έχουμε υπ΄όψιν αυτό που λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Καθαρθῆναι δεῖ πρῶτον, εἶτα καθᾶραι… ἐγγίσαι Θεῷ, καί προσαγαγεῖν ἄλλους·ἁγιασθῆναι, καί ἁγιάσαι...» (PG 480, 25).

Κυριακή Β΄ Λουκά (Λουκ. 6,31-36),«35. πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». ΙΕ΄ΜΑΤΘ.+[ΛΟΓΟΣ ΤΡΙΑΚΟΣΤΟΣ, Περὶ ἀγάπης, (ἐλπίδος καὶ πίστεως)ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΚΑ]

2. Αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ ὁμιλῆ γιὰ τὴν ἀγάπη εἶναι σὰν νὰ ἐπιχειρῆ νὰ ὁμιλῆ γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Θεόν. Ἡ ἀνάπτυξις ὅμως ὁμιλίας περὶ Θεοῦ εἶναι πράγμα ἐπισφαλὲς καὶ ἐπικίνδυνο σὲ ὅσους δὲν προσέχουν. Γιὰ τὴν ἀγάπη γνωρίζουν νὰ ὁμιλοῦν οἱ Ἄγγελοι, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς θείας ἐλλάμψεώς τους. Ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός, καὶ ὅποιος προσπαθεῖ νὰ δώση ὁρισμὸ τοῦ Θεοῦ ὁμοιάζει μὲ τυφλὸ ποὺ μετρᾶ στὴν ἄβυσσο τοὺς κόκκους τῆς ἄμμου.

10. Ἐὰν τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαποῦμε γνήσια, μᾶς μεταβάλλη ἐξ ὁλοκλήρου μὲ τὴν παρουσία του καὶ μᾶς κάνη φαιδροὺς καὶ χαρωποὺς καὶ χωρὶς λύπη, τί δὲν θὰ προξενῆ ἄραγε τὸ πρόσωπο τοῦ Δεσπότου, ὅταν ἐπισκέπτεται μυστικὰ τὴν καθαρὴ ψυχή;

11. Ὁ φόβος, ὅταν εἰσχωρήση πραγματικὰ σὲ μία ψυχή, λυώνει καὶ κατατρώγει τὰ ρυπαρὰ πάθη τῆς σαρκός. «Καθήλωσον ἐκ τοῦ φόβου σου τὰς σάρκας μου», λέγει σχετικὰ ὁ Ψαλμῳδὸς (Ψαλμ. ριη´ 120). Ἐνῷ ἡ ὁσία ἀγάπη, ἄλλους συνηθίζει νὰ τοὺς κατατρώγη, ὅπως εἶπε ὁ σοφός: «Ἐκαρδίωσας ἡμᾶς, ἐκαρδίωσας»· δηλαδὴ «μᾶς ἐπλήγωσες στὴν καρδιά» (Ἆσμα δ´ 9). Ἄλλους τοὺς κάνει ὡρισμένες φορὲς νὰ ἀγάλλωνται καὶ νὰ λάμπουν ἀπὸ χαρά, ὅπως πάλι ἀναφέρεται στὴν Γραφή: «Ἐπ᾿ αὐτῷ ἤλπισεν ἡ καρδία μου καὶ ἐβοηθήθην καὶ ἀνέθαλεν ἡ σάρξ μου» (Ψαλμ. κζ´ 7). Καί· «Καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει» (Παρ. ιε´ 13).

Ὅταν λοιπὸν ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος συγχωνευθῆ κάπως μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε καὶ ἐξωτερικὰ στὸ σῶμα του σὰν σὲ καθρέπτη δείχνει τὴν ἐσωτερικὴ λαμπρότητα τῆς ψυχῆς. Κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐδοξάσθη καὶ ἐκεῖνος ὁ θεόπτης, ὁ Μωϋσῆς. Ὅσοι κατέκτησαν τὴν ἰσάγγελη αὐτὴ βαθμίδα, ξεχνοῦν πολλὲς φορὲς τὴν σωματικὴ τροφή. Καὶ νομίζω ὅτι δὲν τὴν ἐπιθυμοῦν καὶ τόσο συχνά, πράγμα ὄχι ἀπίστευτο, ἀφοῦ συμβαίνει καὶ ὁ μὴ κατὰ Θεὸν πόθος νὰ κόβη πολλὲς φορὲς τὴν ἐπιθυμία τοῦ φαγητοῦ.

Αὐτῶν ποὺ ἔφθασαν πλέον σὲ τέτοια ἀφθαρσία νομίζω ὅτι καὶ τὸ σῶμα τους δὲν θὰ ἀσθενῆ τόσο εὔκολα. Διότι κατὰ κάποιον τρόπο ἐξαγνίσθηκε πλέον καὶ ἀφθαρτοποιήθηκε. Ἡ φλόγα δηλαδὴ τῆς ἁγνότητος ἔσβησε τὴν φλόγα τῶν σαρκικῶν παθῶν καὶ ἀσθενειῶν. Νομίζω ἀκόμη ὅτι καὶ τὸ φαγητὸ ποὺ τρώγουν δὲν τοὺς προξενεῖ καμμία εὐχαρίστησι. Διότι ὅπως οἱ ὑπόγειες φλέβες τοῦ νεροῦ ποτίζουν μυστικὰ τὶς ρίζες τῶν φυτῶν, ἔτσι καὶ τὶς ψυχὲς αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων τὶς τρέφει μυστικὰ τὸ οὐράνιο πῦρ.15. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Κύριον, ἔχει προηγουμένως ἀγαπήσει τὸν ἀδελφό του. Τὸ δεύτερο ὁπωσδήποτε εἶναι ἀπόδειξις τοῦ πρώτου. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὸν πλησίον του, ποτὲ δὲν θὰ ἀνεχθῆ ἀνθρώπους ποὺ καταλαλοῦν. Θὰ φύγη δὲ μακρυὰ ἀπὸ αὐτοὺς σὰν ἀπὸ φωτιά. Ἐκεῖνος ποὺ λέγει ὅτι ἀγαπᾶ τὸν Κύριον καὶ συγχρόνως ὀργίζεται κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ του, ὁμοιάζει μὲ ἐκεῖνον ποὺ τρέχει στὸν ὕπνο του! 18. ...«Ἀνάγγειλέ μας, ὦ σὺ ἡ ὡραία ἀνάμεσα στὶς ἀρετές, ποῦ βόσκεις τὰ πρόβατά σου; Ποῦ κατασκηνώνεις τὸ μεσημέρι;» (πρβλ. Ἆσμα α´ 7). «Φώτισον ἡμᾶς, πότισον ἡμᾶς, ὁδήγησον ἡμᾶς, χειραγώγησον ἡμᾶς». Ἐπιθυμοῦμε πιὰ νὰ ἀνεβοῦμε κοντά σου. Διότι ἐσὺ κυριαρχεῖς σὲ ὅλα. Τώρα μοῦ ἐπλήγωσες τὴν καρδία καὶ δὲν μπορῶ νὰ ἀνθέξω στὴν φλόγα σου. Γι᾿ αὐτὸ θὰ σὲ ὑμνήσω καὶ θὰ προχωρήσω: Ἐσὺ κυριαρχεῖς ἐπάνω στὴν δύναμι τῆς θαλάσσης, ἐσὺ καταπραΰνεις καὶ νεκρώνεις τὴν ταραχὴ τῶν κυμάτων της. Ἐσὺ ταπεινώνεις καὶ καταρρίπτεις ὡς τραυματία τὸν ὑπερήφανο λογισμό. Μὲ τὸν ἰσχυρό σου βραχίονα διασκορπίζεις τοὺς ἐχθρούς σου (πρβλ. Ψαλμ. πη´ 10-11) καὶ ἀναδεικνύεις ἀνικήτους τους ἰδικούς σου ἐραστὰς...ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΠΡΟΤΡΟΠΗ: ΑΝΕΒΑΙΝΕΤΕ, ἀνεβαίνετε, ἀδελφοί, ἐπιθυμώντας ὁλόψυχα τὶς ἀναβάσεις, ἀκούοντας αὐτὸν ποὺ λέγει: «Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν» (Ἡσ. β´ 3), ὁ ὁποῖος «δίνει στὰ πόδια μας τὴν εὐκινησία τῆς ἐλάφου καὶ μᾶς ἀνεβάζει σὲ ὑψηλοὺς τόπους» (Ψαλμ. ιζ´ 34), «ὥστε νὰ νικήσωμε, δοξολογώντας Αὐτόν» (Ἀββακ. γ´ 19).... (Ἂς προχωρήσωμε μέχρι τὴν τελευταία βαθμίδα τῆς ἀγάπης, γιὰ νὰ συναντήσωμε τὸν Θεόν), ἐφ᾿ ὅσον βέβαια ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός, στὸν ὁποῖο πρέπει ὁ ὕμνος, στὸν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δύναμις καὶ τὸ σθένος, στὸν ὁποῖον ὑπάρχει ἡ αἰτία κάθε καλοῦ καὶ ὑπῆρχε καὶ θὰ ὑπάρχη εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Κυριακή Γ΄ Λουκα (Λουκ. 7,11-16) «14. νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι». (Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ+Κυριακή ΙΕ΄ Ματθαίου (Ματθ. 22,35-46), «44. εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου, κάθου ἐκ δεξιῶν μου»). Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Ι’Λουκα

Με την ανάστασι του γιου της χήρας της Ναΐν ο Χριστός μας αποδεικνύει ότι είναι Θεός.

Τι σημασία έχει για μας σήμερα το αν ο Χριστός είναι Θεός; Και γιατί θα πρέπει συνέχεια να το λέμε και να το υπενθυμίζουμε στο περιβάλλον μας;

Επειδή είναι Θεός ο Χριστός, γι΄αυτό μπορει να μας σώση, να μας βάλη στον Παράδεισο, να μας κάνη μετόχους της Βασιλείας Του. Επειδή είναι Θεός μας λέει την αλήθεια για ό,τι μας ενδιαφέρει. Επειδή είναι Θεός, μπορει να κάνη πράξι τις υποσχέσεις Του. Επειδή είναι Θεός ο Χριστός μπορει να μας προστατέψη από τον Διάβολο, από τους δαίμονες, από τον φόβο του θανάτου, από τους δαιμονισμένους ανθρώπους. Επειδή είναι Θεός μπορει να μας δώση την ειρήνη Του, όχι εξωτερική ειρήνη που υπόσχονται οι πολιτικοί αλλά την εσωτερική ειρήνη που έρχεται με την απαλλαγή από τα πάθη. Επειδή είναι Θεός μπορει να μας δώση την αληθινη χαρά και όχι την ψεύτικη των ηδονων.

Εάν ζουμε όπως μας παραγγέλνει ο Θεός, τότε θα νιώσουμε μέσα μας ότι όλα αυτά είναι αληθινά, ότι ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. «Γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος», με την προσωπική εμπειρία θα βεβαιωθουμε ότι όλα αυτά ισχύουν. Και ισχύουν όχι μόνο για κάποιους που έζησαν κάποτε και κάπου αλλά ισχύουν και για μας και για τον καθένα που θα εμπιστευθη τον εαυτό του στον αληθινό Θεό.

Από την στιγμή που θα αποκτήσουμε προσωπική πειρα, θα αισθανθουμε κι εμεις την ανάγκη να μεταδώσουμε την αλήθεια και στο περιβάλλον μας. Όπως οι Απόστολοι δεν κράτησαν για τον εαυτό τους μόνο την Ανάστασι του Χριστου αλλά μετέδωσαν το ευχάριστο νέο σε όλη την τότε γνωστή οικουμένη, έτσι και ο κάθε Χριστιανός, ανεξάρτητα από την χρονική περίοδο που ζει σ΄αυτόν τον κόσμο, αισθάνεται την ανάγκη να λατρεύει τον αληθινό Θεό, να διαλαλη τα μεγαλεια Του, να παρακινη και τους συνανθρώπους του να μπουν ει δυνατόν όλοι στον δρόμο που οδηγει στην αγιότητα, στον δρόμο που οδηγει στην θέωσι.

Όπως η λειτουργία της αναπνοης γίνεται αυτόματα, έτσι και η μαρτυρία μας προς το περιβάλλον μας γίνεται από μόνη της είτε το επιδιώκουμε είτε όχι, εν γνώσει ή εν αγνοία μας. Και αλοίμονό μας εάν ισχύση για μας αυτό που λέει ο Κύριος για το αλάτι που χάνει την αλμύρα του. Πολλά μας έδωσε ο Θεός, πολλά και θα μας ζητήση και όποιος ξέρει πολλά και δεν τα εφαρμόζει θα τιμωρηθη αυστηρότερα.

Βέβαια, ο Θεός είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και δεν μας τιμωρει κατ΄ευθείαν. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, πόσοι άνθρωποι θα ζουσαν πάνω στον πλανήτη; Αλλά αλλου φταιμε και αλλου τιμωρούμαστε. Σε διαφορετική στιγμή αμαρτάνουμε και μετά από καιρό έρχεται η τιμωρία, που δεν είναι τιμωρία αλλά ιατρική παρέμβασι του Θεου για να μην χειροτερέψουμε ή για να μην χάσουμε τον Παράδεισο ή για να συνετιστουμε και να ξαναξεκινήσουμε την πορεία μας προς την αγιότητα.

Οι άνθρωποι που λόγω γεωγραφίας ή ιστορικων και πολιτιστικων συγκυριων δεν γνώρισαν τον αληθινό Θεό στο πρόσωπο του Κυρίου και Θεου και Σωτηρος ημων Ιησου Χριστου είναι φτωχοί. Ναι μεν χαίρονται σε κάποιο βαθμό το δωρο της ζωης σε αυτόν τον μάταιο κόσμο αλλά δεν μπορουν να γνωρίσουν την αγιότητα, δεν μπορουν να προγευθουν τον Παράδεισο αφου δεν γνωρίζουν Εκεινον που θα βλέπουμε συνέχεια, όσοι παμε στον Παράδεισο. Μαλιστα η Αποκάλυψι του Ιωάννου λέει πως αυτοί που θα πανε στον Παράδεισο αλλά δεν θα είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί θα τρωνε από τα φύλλα του δέντρου της ζωης, ενώ από τους καρπούς θα τρωνε μόνο οι Βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι οποιοι ζουσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεου.

Ας ζουμε, λοιπόν, σύμφωνα με το θέλημα του αληθινου Θεου, του Χριστου, ώστε να κληρονομήσουμε τα αγαθά που μας υπόσχεται και στα οποια ήδη μετέχουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας από αυτήν την ζωή. Είναι κριμα εμεις που έχουμε τον αληθινό Θεό στην ορθόδοξη αγιοπνευματική παράδοσι να ζουμε όπως οι αλλόθρησκοι και οι αλλόδοξοι.

Καλούμεθα να γίνουμε το «φως του κόσμου» στην σημερινή ανθρωπότητα που στενάζει κάτω από τα διάφορα προβλήματα. Βοηθωντας τον διπλανό μας, βοηθαμε και τον ίδιο μας τον εαυτό, διότι στην Εκκλησία όταν δίνουμε δεν χάνουμε αλλά πολλαπλασιάζεται και αυτό που έχουμε! http://frgewrgios.blogspot.gr/2015/10/blog-post_11.html

Δ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ.(Κυριακή 11-17/10, Σπορέως, Πατέρων ζ’ Οικουμενικης Συνόδου) ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ;

Σήμερα, αγαπητοί εν Χριστω αδελφοί, είναι η Κυριακή του Σπορέως, η Δ΄Κυριακή του Λουκα και Κυριακή αφιερωμένη στους Άγιους και Θεοφόρους Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικης Συνόδου, που έγινε το 787 στη Νίκαια της Βιθυνίας, η οποία πολέμησε την Εικονομαχία.

Στην παραβολή του Σπορέως ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, το Ευαγγέλιο, το οποιο καλούμεθα όλοι μας να το διδάσκουμε και με τα λόγια αλλά και με τα έργα.

Σήμερα ξεκινανε και τα Κατηχητικά, όπου διδάσκεται η Αλήθεια της Εκκλησίας μας σε μικρούς και μεγάλους.

Έναν περιληπτικό τρόπο κατήχησης θα προσπαθήσουμε να κάνουμε παρακάτω, προσπαθώντας να φτάσουμε στην Αλήθεια της Εκκλησίας μας κάνοντας ερωτήσεις και αποκλείοντας κάποιες απαντήσεις. Αυτό που θα ακολουθήση είναι μία περιληπτική Απολογητική:

Ἂν κάναμε σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅλων τῶν ἐποχῶν, τὴν ἐρώτηση «τί ὑπάρχει;», θὰ παίρναμε τρεῖς ἀπαντήσεις (ἂν νομίζετε ὅτι εἶναι περισσότερες τὸ συζητᾶμε…οἱ ἐπιπλέον ἀπαντήσεις θὰ εἶναι ὑποσύνολα τῶν παρακάτω τριῶν).

Ἀπαντήσεις

1.Ὑπάρχει μόνο ἡ ὕλη (Ὑλισμός).

2.Ὑπάρχει ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὕλη καὶ μία ἀπρόσωπη θεότητα (τὸ Μπράχμαν τοῦ Ἰνδουισμοῦ) κάτι σὰν «ψυχὴ» τοῦ σύμπαντος, ποὺ ἀποτελοῦν μία πραγματικότητα («ἓν τὸ πᾶν»).

3. Ὁ (Ἄκτιστος, Προσωπικός, Τριαδικὸς) Θεὸς δημιούργησε τοὺς Ἀγγέλους, τὴν ὕλη καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Ἀπό τὶς τρεῖς ἀνωτέρω θέσεις οἱ δύο πρῶτες ἀπορρίπτονται: Εἶναι δυνατὸν ἡ ὕλη νὰ ὑπάρχει ἀπὸ μόνη της (1); Εἶναι δυνατόν ἡ ὕλη (ἡ φύση) νὰ εἶναι Θεός (2);

Ἡ τρίτη πρόταση ἱκανοποιεῖ καὶ τὸ λογικό τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὸν κόσμο ἐκ τοῦ μηδενός, «ἐκ τοῦ μὴ ὄντος». Εἶπε καὶ ἐγενήθησαν (δημιουργήθηκαν).

Τώρα, πῶς ξέρουμε ὅτι ἡ ἀλήθεια βρίσκεται μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία μας;

Οἱ θρησκείες δὲν εἶναι πολλές. Χωρίζονται σὲ δύο κατηγορίες, τὶς εἰδωλολατρικές (αὐτές, δηλαδή, ποὺ ταυτίζουν τὸν Θεό μὲ τὸν Κόσμο, μὲ τὴν φύση) καὶ στὶς Μονοθεϊστικές.

Στὶς εἰδωλολατρικὲς θρησκείες ἀνήκουν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔδωσαν τὴν δεύτερη ἀπάντηση. Σήμερα τέτοιες θρησκείες εἶναι ὁ Ἰνδουισμός, Βουδισμός, Σίντο, Ταοϊσμός, Δωδεκάθεο, Ἀνιμισμός, Πανθεϊσμός, Νέα Ἐποχή, Μασωνισμός, κλπ.

Οἱ Μονοθεϊστικὲς εἶναι ὁ Χριστιανισμός, τὸ Ἰσλάμ καὶ ὁ Ἰουδαϊσμός. Ἀπὸ αὐτές ὁ Ἰουδαϊσμός τελείωσε τὴν ἀποστολή του ἀφοῦ ἦλθε ὁ Μεσσίας (ὁ Χριστὸς) ἀλλὰ δὲν τὸν δέχτηκαν καὶ ἑτοιμάζουν (οἱ Σιωνιστὲς Ἑβραῖοι) τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, ποὺ θὰ εἶναι ὁ Μεσσίας τους. Τὸ Ἰσλάμ ἔχει γιὰ ἀρχηγὸ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ παρίστανε τὸν προφήτη. Αὐτός πῆρε διάφορα στοιχεῖα ἀπὸ τὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ ἔκανε μιὰ βολικὴ θρησκεία γιὰ ἀνθρώπους ἐμπαθεῖς.

Μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἀληθινὴ Θρησκεία (γιὰ τὴν ἀκρίβεια δὲν εἶναι θρησκεία ἀλλὰ ἡ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο), διότι τὴν ἵδρυσε ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Εἶναι «τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὸ παρατεινόμενον εἰς τοὺς αἰῶνας»· καὶ, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καθοδηγεῖ τοὺς Ἁγίους μας.

Ὁ παπισμός, ὁ προτεσταντισμὸς καὶ οἱ λοιπὲς αἱρέσεις εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα ποὺ διαστρέβλωσαν τὸ Εὐαγγέλιο.

Τί πρέπει νὰ γνωρίζουμε: 1. Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸν Κόσμο, 2. Μὲ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα ἦρθε ὁ θάνατος καὶ τὸ κακό στὴ ζωή μας, 3. Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς ξαναβάλει στὸν Παράδεισο (αἰώνια ζωὴ κοντὰ στὸν Θεὸ) καὶ 4. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Νοσοκομεῖο καὶ Σχολεῖο, καὶ ζῶντας τὴν Μυστηριακὴ ζωὴ της προγευόμεθα τὸν Παράδεισο.

Τί πρέπει νὰ κάνουμε: 1. Προσευχή, 2. Θεία Ευχαριστία, 3. Ἐξομολόγηση, 4. Νηστεία….

Έχοντας αυτά υπ΄όψιν μπορουμε να αντικρούουμε τους τυχόν λογισμούς απιστίας ή συγκρητισμου που αναφύονται μέσα μας ή έρχονται από έξω. Και αφου τοποθετουμε σωστά τον εαυτό μας απέναντι στον Θεό, τον Κόσμο και τον άνθρωπο, θα μπορουμε να πράττουμε αυτά που μας προτείνει η Αγία μας Εκκλησία ώστε να είμεθα «επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν». http://frgewrgios.blogspot.gr/2015/10/blog-post_10.html

Κυριακή Ε΄ Λουκα (Λουκ. 16,19-31) «24. καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ». ΚΑΙ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ (αιώνιος ζωή)ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΙ[Κυριακή ΙΔ΄ Ματθαίου (Ματθ. 22,2-14), 13. «τότε εἶπεν ὁ βασιλεὺς τοῖς διακόνοις· δήσαντες αὐτοῦ πόδας καὶ χεῖρας ἄρατε αὐτὸν καὶ ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων». ]

Είναι αξιοπαρατήρητο ότι ενω ο Χριστός είναι Θεός και είναι Αγάπη, όμως, ομιλει και για Κόλασι και μάλιστα αιώνια.

Για να ρίξουμε πρώτα μία ματιά για το τι πιστεύουν οι εκτός Εκκλησίας άνθρωποι για την Κόλασι:

Οι υλιστές πιστεύουν ότι υπάρχει μόνο η ύλη, επομένως, γι’αυτούς, μετά θάνατον ο άνθρωπος γίνεται άτομα, ηλεκτρόνια και πρωτόνια και ενώνεται με το υλικό Σύμπαν.

Οι ειδωλολάτρες όλων των εποχων είναι αισιόδοξοι: αφου η ψυχή είναι αθάνατη φύσει κι αφου υπάρχει η μετενσωμάτωσι, το πολύ πολύ να ταλαιπωρηθουν για λίγο ή για πολύ στον Άδη (ή όπως αλλιως τον λένε στις διάφορες παραλλαγές) και μετά τους περιμένει η ένωσις με την απρόσωπη θεότητα («Μπράχμαν» ή όπως αλλιως το αποκαλουν). Άρα, για τους ειδωλολάτρες όλων των εποχων υπάρχει μόνο «Παράδεισος» με την έννοια της ενώσεως με την απρόσωπη δύναμι του Σύμπαντος.

Για τους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους δεν υπάρχει περίπτωσι κάποιος δικός τους να βρεθη εκτός του Παραδείσου τους, όσο κακός και αν είναι. Κάτι θα κάνει ο καλός Θεός και θα τους βολέψη όλους τους δικούς τους.

Μείναμε εμεις οι Χριστιανοί. Οι Προτεστάντες λένε πως άπαξ και γνωρίσει κάποιος τον Χριστό και τον ομολογήσει, εξασφάλισε και μία θέσι στον Παράδεισο. Οι Παπικοί έχουν το Καθαρτήριο Πυρ με το οποιο ξεπλένονται όλες οι αμαρτίες, οπότε όλοι οι Παπικοί θα πανε στον Παράδεισο. Κάτι ανάλογο έχουν και όλοι οι υπόλοιποι αιρετικοί μέσα στον χωρο του Χριστιανισμου ή των παρυφων του π.χ. Μορμόνοι, Γιαχωβαδες, Αντβεντιστές κλπ.

Τι λέει, όμως, η Εκκλησία για την Κόλασι; Μας λέει πως όταν ο άνθρωπος πεθαίνει η ψυχή του μεταβαίνει στην μέση κατάστασι και περιμένει την Β΄Παρουσία του Κυρίου, οπότε και θα γίνη η τελική κατάταξι του καθενός, Παράδεισος ή Κόλασι.

Με τα Μνημόσυνα, τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουν οι ζωντες υπέρ των κεκοιμημένων μπορει ο Θεός κάποιον που προορίζεται για την Κόλασι, με βάσι τις πράξεις του όταν ηταν ζωντανός, να τον βάλη στη θέσι που πάει για τον Παράδεισο, αν βέβαια είναι σε οριακή κατάστασι, εάν το επιτρέπουν και οι πράξεις του. Μόνο ένα μικρό ποσοστό, οι αμετανόητοι, θα πάη στην αιώνια Κόλασι, όπως π.χ. ένας στους δώδεκα ηταν ο Ιούδας.

Ο Χριστός, λοιπόν, μας ομιλει για Κόλασι και πρέπει να πάρουμε την ζωή μας στα σοβαρά. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τον υλισμό, τον ινδουισμό και τις άλλες θρησκειες και να επαναπαυόμαστε. Ούτε από το γεγονός ότι μόνο ο Ιουδας πηγε στη Κόλασι από τους δώδεκα Μαθητές. Πρέπει να ζουμε έτσι ώστε να έχουμε πάντοτε μπροστά μας τον Χριστό ώστε να μην κάνουμε αμαρτίες (ή αν κάνουμε να μετανοουμε) και να σκεφτόμαστε ότι «αφου μια ζωή θα ζουμε συνέχεια με τον Χριστό, γιατί να μην χαιρόμαστε με την παρουσία Του;».

Ο Παράδεισος και η Κόλασι θα είναι μαζί. Η διαφορά θα είναι ότι άλλοι θα βλέπουν τον Χριστό και θα χαίρονται και άλλοι θα τον βλέπουν και θα καίγονται. Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και τώρα; Άλλοι πηγαίνουν στην Εκκλησία και χαίρονται και άλλοι ζουν κτηνώδη βίο και όταν συναντήσουν δυσκολίες «δεν έχουν μουτρα» να πανε και να ζητήσουν συγγνώμη από τον Θεό και βοήθεια, με αποτέλεσμα να χειροτερεύη η κατάστασί τους. Μερικοί ψάχνουν βοήθεια στον Σατανα, στα Μέντιουμ, στις χαρτορίχτρες, στα μάγια, στα ωροσκόπια. Άλλοι το ρίχνουν στις ηδονές με αποτέλεσμα οι οδύνες να αυξάνονται και ο φαυλος κύκλος να μην έχει τελειωμό και ο θάνατος να φαίνεται ως η μόνη λυσι για το δραμα τους.

Αλλά εμεις είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστου, της Εκκλησίας και η Εκκλησία μας βοηθα και εδώ να περναμε καλά και να κληρονομουμε και την αιώνιο ζωή, τον Παράδεισο, την ζωή μαζί με τον Χριστό. Ας μην αφήνουμε τον χρόνο να κυλα ανεκμετάλλευτος. Ας μπουμε στον δρόμο της αγιότητος ώστε να περάσουμε χωρίς εξετάσεις μετά θάνατον στον Παράδεισο, αφου η Εκκλησία είναι ο Παράδεισος επί της Γης.

Ο καλλίτερος τρόπος να αποφύγουμε την αιώνιο Κόλασι, για την οποια ομιλει ο Κύριος ημων Ιησους Χριστός, είναι να ζουμε από τώρα στον Παράδεισο και ο Παράδεισος είναι ο Χριστός, «ον παιδες ευλογειτε, ιερεις ανυμνειτε, λαός υπερυψουτε εις πάντας τους αιωνας».

http://frgewrgios.blogspot.gr/2015/10/blog-post_1.html

ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ, Κυριακή Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28-9,1) «οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων», Ι΄ΜΑΤΘ.

ΕΣΥ, ΠΟΣΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ΕΧΕΙΣ;

Στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Χριστός έβγαλε τα δαιμόνια δύο δαιμονιζομένων (ἑνός στον Λουκα). Δαιμονίζονται εκεινοι οι άνθρωποι οι οποιοι ανοίγουν την πόρτα στον Διάβολο με τις αμαρτίες τους, με τα πάθη τους ή ακόμα κληρονομώντας τα δαιμόνια από τους γονεις τους. Η διάκρισι ανάμεσα σε δαιμονισμένους και ψυχοπαθεις είναι δύσκολη. Καμιά φορά ο δαιμονισμένος είναι συγχρόνως και ψυχοπαθής, διότι όταν παρακάθεται ο Διάβολος μέσα στον άνθρωπο του πειράζει και τα μυαλά.

Όπως ο Χριστός έβγαλε τα δαιμόνια από τους δύστυχους εκείνους ανθρώπους με ανάλογο τρόπο βγαίνουν και τα δαιμόνια από μέσα μας με την Ιερά Εξομολόγησι. Στην προκειμένη περίπτωσι δαιμόνια είναι τα πάθη μας, οι χρόνιες αμαρτίες μας δηλαδή.

Ορισμένοι λένε «δεν ξέρω τι να πω στην Εξομολόγησι».

Αν υποθέσουμε πως σήμερα το βράδυ θα πεθάνουμε (δεν πιστεύω να σας τρομάζω;), τότε θα συναντήσουμε, αν είμαστε ανεξομολόγητοι 23 δαιμόνια ή αλλιως τελώνια. Τα 23 Τελώνια είναι 23 έλεγχοι που υφίσταται η ψυχή του ανθρώπου μετά το θάνατό του για συγκεκριμένα αμαρτήματα. Σε κάθε έλεγχο εξετάζεται η ψυχή για ένα συγκεκριμένο αμάρτημα. Αν δεν έχει υποπέσει σ’ αυτό το αμάρτημα προχωρά στο επόμενο τελώνιο και αν κατορθώσει και περάσει και το εικοστό τρίτο τελώνιο φτάνει μπροστά στην Πύλη του Παραδείσου.

Μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου οι ψυχές βρίσκονται στην λεγόμενη «Μέση Κατάστασι» και προγεύονται τον Παράδεισο ή την Κόλασι, που θα πανε μετά την τελική Κρίσι. Με τις προσευχές της Εκκλησίας, τα μνημόσυνα και τις ελεημοσύνες μπορει ο Θεός να αλλάξη την πορεία μιας ψυχης και ενώ ηταν για την Κόλασι να την βάλη στον Παράδεισο, αφου είναι Αγάπη και είναι και Παντοδύναμος.

Λοιπόν, θα «εξεταστουμε» από τους εξης δαίμονες:

1. το τελωνιο της κακολογιας
2. το τελωνιο της υβρης
3. το τελωνιο του φθονου
4. το τελωνιο του ψεματος
5. το τελωνιο του θυμου και της οργης
6. το τελωνιο της υπερηφανιας
7. το τελωνιο της βλασφημιας
8. το τελωνιο της φλυαριας και της αστειολογίας
9. το τελωνιο του τοκου και του δολου
10. το τελωνιο της τεμπελιας και του υπνου
11. το τελωνιο της φιλαργυριας
12. το τελωνιο της μεθης
13. το τελωνιο της μνησικακιας
14. το τελωνιο της μαγειας και της μαντειας
15. το τελωνιο της λαιμαργιας και της γαστριμαργίας - πολυφαγίας
16. το τελωνιο της ειδωλολατρειας
17. το τελωνιο της ομοφυλοφιλιας
18. το τελωνιο της φιλαρεσκειας και των χρωματοπροσώπων
19. το τελωνιο της μοιχειας
20. το τελωνιο του φονου και της εκτρώσεως
21. το τελωνιο της κλεψιας
22. το τελωνιο της πορνειας
23. το τελωνιο της ασπλαχνιας

Τι λέτε, θα περάσουμε τις εξετάσεις; Αν όχι, σημαίνει πως από τώρα είμαστε δυστυχισμένοι, ζουμε μέσα στο άγχος και τους ελέγχους της συνειδήσεως. Αν δεν είμαστε έτοιμοι να δώσουμε αυτές τις εξετάσεις, σημαίνει πως ζουμε μέσα στα πάθη («πάθος» είναι η επανάληψη και σταθεροποίηση μιας αμαρτίας) και κινδυνεύουμε να βρεθουμε μακρυά από τον Θεό και μετά τον θάνατό μας.

-Η θεραπεία;

-Νηστεία, προσευχή, Μυστηριακή ζωή.

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήση γιατί το DNA μας δεν ηταν τέλειο ή γιατί το περιβάλλον στο οποιο μεγαλώσαμε δεν ηταν ιδανικό. Θα μας ζητήση, όμως, τον λόγο γιατί δεν προσπαθήσαμε να καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας μέσα στην Εκκκλησία ώστε να μην έχουν επάνω μας εξουσία οι δαίμονες (οι 23 ή οι 223).

Όμως, όσο είμαστε ζωντανοί, μπορουμε να γιατρευτουμε από τα πάθη για να γλιτώσουμε τον τελωνισμό όταν θα βγαίνει η ψυχή μας. Μπορουμε να περάσουμε χωρίς εξετάσεις, αρκει να μετανοουμε και να εξομολογούμεθα τις αμαρτίες μας. Άλλωστε, όταν κοινωναμε το Σωμα και το Αιμα του Κυρίου, ο Ιερέας λέει «εις άφεσιν αμαρτιων και ζωήν την αιώνιον».

Εάν δεν καθαριζόμαστε από τα πάθη, τότε και η συμμετοχή μας στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας μπορει να γίνη κάτι το επικίνδυνο για την σωματική και ψυχική μας υγεία.

Όπως κάποιος που ασκει ένα επάγγελμα θέλει να βελτιώνεται, έτσι κι εμεις πρέπει να προσπαθουμε να γινόμαστε όσο το δυνατόν καλλίτεροι μαθητές στο Σχολειο που λέγεται Εκκλησία. Με την ταπείνωσι και την άσκησι θα γιατρευόμαστε και ψυχικά, και έτσι η παρουσία μας σ΄αυτόν τον Κόσμο δεν θα είναι μάταιη, και στο τέλος δεν θα μας πειράξουν τα τελώνια κατά την έξοδό μας από αυτόν τον μάταιο Κόσμο. Αμήν.

Τά θαύματα.

Κυριακή Ζ΄ Λουκα (Λουκ. 8,41-56)56. καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτῆς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός. [Κυριακή Ι΄ Λουκα (Λουκ. 13,10-17) συγκύπτουσα ] Κυριακή ΙΔ΄ Λουκα (Λουκ. (τυφλός Ιεριχους)18,35-43), Δ΄, ΣΤ΄, Ζ΄Ματθ….

Τί είναι τά θαύματα; Τά θαύματα τής ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως είναι η αναστολή τής φθοράς ή τού θανάτου πού ταλαιπωρούν τή ζωή μας, μέ μιά έκτακτη ευεργεσία τού αληθινού Θεού, τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Ποιός τά επιτελεί; Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μέ όργανα πολλές φορές τήν Παναγία Μητέρα Του ή τούς Αγίους Του. Η Παναγία καί οι 'Αγιοι είναι ενωμένοι μέ τόν Χριστό στήν αληθινή αιώνια ζωή· όμως, αφού νίκησαν τήν αμαρτία καί ζούν μέσα στή Χάρη τού Χριστού, μέ τήν τέλεια αγάπη τού Χριστού πού έχουν, αγκαλιάζουν τόν κόσμο καί προσεύχονται στόν Χριστό γιά τούς αγωνιζομένους πιστούς.

Ποιά είναι η σημασία τών θαυμάτων γιά μάς πού τά πληροφορούμεθα; Μέ τά θαύματα προγευόμαστε τήν αιώνια άφθαρτη βασιλεία τού Χριστού, όπου δέν υπάρχει φθορά καί πόνος, αλλά ζωή καί μακαριότητα. Αυτό πού θά καταργηθεί τελεσίδικα μέ τή Β΄ Παρουσία τού Κυρίου, αυτό προφανερώνεται στόν παρόντα κόσμο μέ τά θαύματα, τήν προσωρινή αναστολή τής φθοράς καί τού πόνου. Μέ τά θαύματα φανερώνεται η μοναδικότητα τής παρουσίας, τής πρόνοιας, τής κυριότητος τού Χριστού σέ όλον τόν κόσμο καί ιδιαίτερα στούς πιστούς. Μέ τά θαύματα πιστοποιείται η πραγματικότητα τής αιωνίου ζωής. Η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον. Αυτό πιστοποιείται καί μέ τά θαύματα, αφού οι ζώντες 'Αγιοι ενεργούν καί θαυματουργούν ως όργανα τού Θεού. Μέ τά θαύματα δοξάζεται η Εκκλησία, πιστοποιείται χάριν τών απλουστέρων η μοναδικότητά Της, η αληθινότητά Της, η ταυτότητά Της (ότι είναι ασύγχυτα καί αχώριστα ενωμένη μέ τόν Χριστό, όπως τό Σώμα πρός τήν Κεφαλή). Μέ τά θαύματα επιβεβαιώνεται ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη συνέχεια τής κοινωνίας τών Αγίων Προφητών καί Δικαίων τής Παλαιάς Διαθήκης, ως καί τών Αποστόλων καί Δικαίων τής Καινής Διαθήκης.

Στήν Παλαιά Διαθήκη τά οστά τού σωματικώς νεκρού Προφήτου Ελισαίου θαυματούργησαν ανασταίνοντας ενταφιαζόμενο νεκρό (Δ΄ Βασιλειών 13, 21). Στήν Καινή Διαθήκη θαυματουργούσαν ακόμη καί η σκιά τού Αποστόλου Πέτρου (Πράξεις 5, 15) ή τά μαντήλια τής κεφαλής καί τού λαιμού τού Αποστόλου Παύλου (Πράξεις 19, 12). 'Οταν λοιπόν γίνονται θαύματα μέ τόν τιμητικό ασπασμό τών λειψάνων τών Αγίων ή μέ τήν προσευχή πρός τούς Αγίους γιά νά παρακαλέσουν εκείνοι τόν Χριστό μας, πιστοποιείται ότι ο Θεός τής Παλαιάς καί τής Καινής Διαθήκης, ο Κύριος Ιησούς Χριστός (αχώριστος μέ τόν Πατέρα καί τό 'Αγιο Πνεύμα) ενεργεί καί στήν εποχή μας διά τής Εκκλησίας. Πολλοί βλέπουν τήν Εκκλησία σάν μιά “θρησκεία”, μόνο καί μόνο γιά νά μάς παρηγορεί στίς θλίψεις, νά προσεύχεται γιά τήν υγεία μας, νά μάς θεραπεύει ενίοτε διά θαυμάτων τίς ανίατες αρρώστιες, νά μάς βοηθάει σάν ένα είδος ψυχοθεραπευτού στά ψυχολογικά αδιέξοδα, νά απαντά στίς απορίες γιά τή μεταθανάτια κατάστασή μας...

Καί τίθεται τό θεμελιώδες ερώτημα: έστω, ότι η Εκκλησία ανταποκρίνεται σέ όλες αυτές τίς προδιαγραφές. Τί αλλάζει στή ζωή μας καί πόσο πραγματικά συνδεόμαστε μέ τόν Χριστό; Καί άν δέ συνδεθούμε μέ τόν Χριστό μας, τί τό όφελος από τό οποιοδήποτε θαύμα θεραπείας πού μάς γίνεται;…

Αυτό ακριβώς είναι τό μεγάλο δίδαγμα από όλα τά θαύματα: πώς θά φροντίσουμε διά τής Εκκλησίας νά μείνουμε ισοβίως ευγνώμονες στό Χριστό μας, πού τελεί τά θαύματα διά τών Αγίων. Πώς θά ενταχθούμε καί θά μείνουμε στήν άγια ζωή καί παράδοση τής Εκκλησίας, εξομολογημένοι, λειτουργημένοι, πιστεύοντες.

…Εμείς, λοιπόν, πού διαβάζουμε γιά τά θαύματα καί διαπιστώνουμε ότι είναι γεγονότα αδιαμφισβήτητα, δοξολογούμε τό όνομα τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τόν ευχαριστούμε πού μάς ελεεί καί μάς δίνει αποδείξεις τής στοργικής Του φροντίδας. Αποφασίζουμε νά Τού μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους μέ μιά ζωή εκκλησιαστική. Εκκλησιαστική ζωή θά πεί ζωή πραγματικής ενώσεως μ' Εκείνον, αφού η Εκκλησία είναι τό μοναδικό Σώμα Του (Εφεσίους 4, 15-16).

'Ετσι συντελείται καί σέ μάς τό πιό σπουδαίο καί μόνιμο θαύμα: η πνευματική μας απελευθέρωση από τήν αμαρτία, η πνευματική μας κάθαρση καί ανακαίνιση, η πνευματική μας ζωοποίηση καί η αγιωσύνη.

www.pigizois.grΜητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Θαύματα Αγίων σημεία Θεού. 'Εκδοση Ι. Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης, Γρίβα Γουμενίσσης

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΛΟΥΚΑ. «Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» ΙΒ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;

Ποιά είναι η Oρθοπραξία;

Tή Bασιλεία των ουρανών δέν πρόκειται νά τήν γνωρίσει όποιος είναι μόνο λόγια, αλλ΄ αυτός πού εφαρμόζει στήν πράξη τό θέλημα του Θεού, μας προειδοποιεί ο Xριστός. H Oρθοδοξία μας θυμίζει πάντοτε, ότι όλα τά καλά του κόσμου δέν έχουνε καμμίαν αξία μπροστά στήν επιμέλεια καί καλλιέργεια της ψυχής. H Oρθοδοξία προτρέπει νά σηκώνουμε καθημερινά τόν προσωπικό μας σταυρό, βάζει στή ζωή μας τήν άσκηση διά της κοινής λατρείας, των νηστειών, της συμπαράστασης στόν εν ανάγκαις πλησίον, κι επίμονα συνιστά τή θερμή προσευχή, αφού εισέλθει ο πιστός στό «ταμιείο» του σπιτιού καί τής καρδιάς του· μέσα σέ χώρο, όπου δέν τόν βλέπει κανείς, καί απερίσπαστος από κάθε εξωτερική ενόχληση.

Σταυρός του Xριστιανού είναι προπαντός ο αγώνας κατά των παθών καί της αμαρτίας. Oφείλουν: Oι νέοι νά τηρούν αγνότητα, καί νά προετοιμάζονται γιά τόν ρόλο πού θά αναλάβουνε στήν κοινωνία, καλλιεργώντας τά χαρίσματα πού τούς έχει δώσει ο Θεός. Oι ώριμοι νά δημιουργούνε οικογένεια, νά μή μολύνουνε τό γάμο τους μέ απιστίες, καί ν΄ αξιοποιούνε τίς γνώσεις καί τίς κλίσεις των.

Oι γυναίκες ν΄ αγαπάνε τήν τεκνογονία καί νά φροντίζουνε γιά τήν καλή ανατροφή των παιδιών τους· ή -αν δέν έχουνε δικά τους, ή περισσότερα από δύο- νά παραστέκονται στούς πολυτέκνους καί στά ορφανά. Oι άνδρες νά μεριμνούνε γιά τήν οικογένειά τους καί υπέρ της κοινωνίας, προσφέροντας ευσυνείδητα τίς υπηρεσίες καί τίς γνώσεις τους υπέρ των αδελφών. Oι υπερήλικες νά κάμνουν ό,τι μπορούν υπέρ των δικών τους καί των άλλων, καί ν΄ αφιερώνουν όχι λίγο χρόνο υπέρ της ψυχής των καί της άλλης, της αιώνιας ζωής.

΄Oποιος ξεφεύγει από τά καθήκοντά του αυτά προφασιζόμενος διάφορες δικαιολογίες, δέν αίρει τόν προσωπικό του σταυρό, καί κάνει μεγάλη αμαρτία ενώπιον του Θεού καί των συνανθρώπων, μέ όλες τίς κακές συνέπειες πού αυτό συνεπάγεται.

«Zητειτε πρωτον τήν Bασιλείαν καί τήν δικαιοσύνην (αρετή) του Θεού, καί πάντα τά λοιπά προστεθήσεται υμίν», είπε ο Kύριός μας. Δηλαδή, φροντίστε κυρίως γιά τή σωτηρία της ψυχής σας τηρώντας τό θέλημα του Θεού, κι Eκείνος έπειτα θά σας χαρίσει ό,τι άλλο χρειάζεστε. Kατά τήν εντολήν αυτή, οφείλουμε νά ιεραρχήσουμε τά της ζωής μας σύμφωνα μέ τό πνευματικό μας συμφέρον.

Nά μή σπαταλάμε τό χρόνο μας σέ αμαρτίες, ούτε νά χάνουμε τόν καιρό μας σέ αργολογίες καί αδιάφορα πράγματα, όπως τό κάπνισμα καί η τηλεόραση, Aλλά νά προσευχόμαστε θερμά, νά αξιοποιούμε τά χαρίσματα καί τίς γνώσεις μας υπέρ των δικών μας καί του κοινωνικού συνόλου, νά διαβάζουμε βιβλία πνευματικά. Nά αγαπάμε τήν κοινή λατρεία του Θεού, τή μελέτη καί ακρόαση του θείου λόγου. Kαί, αν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, αντί άλλων «χόμπυ» νά τόν αφιερώνουμε -εκτός από τούς εν ανάγκαις αδελφούς- στίς εκκλησιαστικές τέχνες, όπως π.χ. η βυζαντινή μουσική, καί σέ πνευματικές δημιουργικές απασχολήσεις.

Γιά χάρη του Θεού καί των ευλογιών πού χαρίζει στούς δικούς Tου -καί στή γη-, νά πολεμάμε τά μεγάλα πάθη: γαστριμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, οργή, λύπη, ακηδία, κενοδοξία, υπερηφάνεια, άγνοια πνευματική καί λήθη, πού μας κάνει νά ξεχνάμε ότι ο χρόνος της ζωής μας λιγοστεύει καθημερινά καί πρέπει γι΄ αυτό νά τόν αξιοποιούμε υπέρ της ψυχικής μας σωτηρίας. Aντί των κακιών αυτών, να αγωνιζόμαστε γιά τήν κατάκτηση των αρετών: εγκράτεια, αγάπη (όχι αυτήν του κόσμου, πού δέν έχει μέσα του Xριστό), ολιγάρκεια, υπομονή, ελπίδα, ανδρεία πνευματική, αυτομεμψία, ταπεινοφροσύνη, μνήμη θανάτου, καί πολλή προσευχή θερμή.

Tά κακά δέν είναι δυνατόν νά πολεμηθούν κατά μέτωπο, αλλά μέ τόν αγώνα υπέρ του καλού. Aπόφυγε τό κακό, αλλά συγχρόνως κάμε τό καλό, συνιστά ο λόγος του Θεού.

http://maximosathos.com/?p=303

Κυριακή Θ΄ Λουκά (Λουκ. 12,16-21) « 16. ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα·» ΚΑΙ ΙΒ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή βλέπουμε τον πλούσιο της παραβολης να στηριζεται όχι στον Θεό αλλά στα χρήματά του, στον πλουτο του. Εκείνη την εποχή ο πλουτος δεν μετριόταν με ομόλογα και μετοχές και καταθέσεις αλλά με τα γενήματα της γης (με τα σιτάρια, τα κριθάρια, το λάδι, το κρασί κλπ.) και τα κοπάδια των ζώων.

Αλλά από την στιγμή που υπάρχει ο θάνατος, είναι μάταιο το να στηρίζεται κανείς στα πλούτη του.

…Ο όρος «πλούτη» έχει μέσα στην Αγία Γραφή, τρεις διαφορετικές σημασίες. Υπάρχει ο «καλός πλούτος», ο «κακός πλούτος», και αυτός που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Τα κακά πλούτη είναι αυτά για τα όποια έχει ειπωθεί: «Πλούσιοι σε φτώχεια ξέπεσαν και πείνασαν» (Ψαλμ. 33, 11) και «αλίμονο σ` εσάς τους πλούσιους, γιατί την αμοιβή σας την έχετε πάρει ήδη σ αυτόν τον κόσμο» (Λουκ. 6, 24). Το να απαρνηθεί κανείς αυτά τα πλούτη είναι ένδειξη πνευματικής τελείωσης. Απόδειξη αυτού είναι το ότι οι αληθινοί φτωχοί είναι αυτοί τους οποίους ο Κύριος μακαρίζει στο Ευαγγέλιο, λέγοντας: «Μακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στον Θεό, γιατί δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5, 3). Τα ίδια λέει και ο Ψαλμωδός: «Φώναξε ο φτωχός και ο Κύριος τον άκουσε» (Ψαλμ. 33, 7). Και ακόμα λέει: «Ο φτωχός και ο ακτήμονας θα υμνήσουν το όνομά Σου» (Ψαλμ. 73, 21).

Υπάρχουν επίσης και τα καλά πλούτη. Η απόκτηση αυτών είναι σημάδι μεγάλης αρετής και σπάνιας αξίας. Ο Προφήτης Δαυίδ εγκωμιάζει τον δίκαιο που κατέχει αυτά τα πλούτη και λέει: «Ισχυροί και ακατάβλητοι θα είναι στη γη οι απόγονοι του, ως γενεά δικαίων και ειλικρινών ανθρώπων θα απολαύσει τις ευλογίες του Κυρίου. Δόξα και πλούτη θα πλεονάζουν στο σπιτικό του, η αρετή του θα εγκωμιάζεται από τους επιζώντες στους αιώνες» (Ψαλμ. 111, 2-3). Η Αγία Γραφή επίσης λέει: «Ο πλούσιος με τα πλούτη του μπορεί να γλιτώσει τη ζωή του» (Παροιμ. 13, 8). Γι’ αυτά τα πλούτη τα καλά γίνεται λόγος και στην Αποκάλυψη, η οποία επικρίνει τον φτωχό που στερείται αυτού του είδους τα αγαθά και τον επιτιμά για την ανέχεια του και για την γυμνότητά του και του λέει: «Θα σε αποβάλλω σαν εμετό από το στόμα μου». Διότι λες: “Είμαι πλούσιος, έχω αποκτήσει μεγάλη περιουσία, δεν έχω ανάγκη από τίποτα”. Ξεχνάς, φαίνεται, πως στην πραγματικότητα είσαι ταλαίπωρος και αξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλός και γυμνός. Γι αυτό σε συμβουλεύω ν αγοράσεις από μένα χρυσάφι καθαρισμένο στη φωτιά, για ν’ αποκτήσεις πλούτη. Λευκά ρούχα για να ντυθείς και να μη ντρέπεσαι που φαίνεται η γύμνια σου» (Αποκ. 3, 16-18).

Υπάρχουν επίσης και πλούτη που μπορούν να είναι καλά ή κακά. εξαρτάται από την προαίρεση του κατόχου τους και από τον τρόπο της αξιοποίησης τους. Ο Απ. Παύλος γράφει γι’ αυτά τα πλούτη: «Στους πλούσιους αυτού εδώ του κόσμου να παραγγείλεις να μην υπερηφανεύονται ούτε να στηρίζουν τις ελπίδες τους σε κάτι αβέβαιο όπως είναι ο πλούτος, αλλά στο Θεό τον αληθινό, που μας τα δίνει όλα πλουσιοπάροχα, για να τα απολαμβάνουμε. Να τους παραγγείλεις να κάνουν το καλό, να γίνονται πλούσιοι σε καλά έργα, να είναι πρόθυμοι, να δίνουν και να μοιράζονται με τους άλλους ό,τι έχουν. Έτσι θα αποταμιεύσουν το θησαυρό τους και θα βάλουν ένα καλό θεμέλιο για το μέλλον, για να αποκτήσουν την αιώνια ζωή» (Α’ Τιμ. 6, 17-19).

http://agiameteora.net/index.php/paterika/3611-ta-parxonta-to-nthropou-e-nai-tri-n-e-d-n-synomilia-to-g-kassiano-kai-to-g-germano-me-ton-vv-pafnoytio-stin-rimo.html

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ΛΟΥΚΑ, των Αγίων Προπατόρων (ο Μέγας Δειπνος σημαίνει την Θεία Ευχαριστία) Το μυστήριο της θείας ευχαριστίας, ΚΑΙ Η΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ «και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν» (Ματθ. ιδ’ 20) «έφαγαν όλοι και χόρτασαν» ΚΑΙ ΙΔ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Θεία Ευχαριστία και Χριστός.

η θεία Ευχαριστία αποτελεί το κέντρον της πνευματικής ζωής. Οι άγιοι Πατέρες μας λέγουν ότι ο βασικός σκοπός της ενανθρωπήσεως του Χριστού είναι η ίδρυση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, δια της οποίας αποκτούμε κοινωνία με τον Θεό. Η θεία Κοινωνία είναι η μοναδική τροφή του νέου λαού του Θεού. Ο νέος λαός (ο Χριστιανικός) διαφέρει από τον παλαιό (Ιουδαϊκό) στο ότι εκείνοι (Ιουδαίοι) άκουγαν τον λόγο του Θεού, ενώ εμείς προχωρούμε στην θεωρία του Λόγου, δηλαδή κοινωνούμε του Λόγου.

Έτσι το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας δεν είναι μια απλή ακολουθία προσευχών, που ικανοποιεί τις θρησκευτικές και ψυχολογικές μας ανάγκες, αλλά είναι το μυστήριο της ζωής μας. Το Βάπτισμα καθαρίζει το κατ’ εικόνα. Η θεία Κοινωνία απεργάζεται το καθ’ ομοίωση, την πλήρη ένωση με τον Χριστό. Με το άγιο Βάπτισμα ο Θεός γίνεται Πατέρας μας. Με την θεία Κοινωνία γίνεται Νυμφίος μας και Μητέρα μας που μας «τρέφει μαστοίς οικείοις, ως υπομάζια βρέφη μήτηρ φιλόστοργος» (αγ. Γρηγόριος Παλαμάς). Έτσι καταλαβαίνουμε ότι η μετάληψη των Τιμίων Δώρων δεν είναι υποχρέωση, αλλά ανάγκη για την ζωή μας. Δι’ αυτής «καθαιρούνται αι δυνάμεις του Σατανά» και αισθανόμαστε στην καρδιά μας τις ενέργειες του Χριστού.

Θεία Ευχαριστία και Εκκλησία. σωζόμαστε και αγιαζόμαστε όχι ατομικά, αλλά εκκλησιαστικά. Δηλ. μπορούμε να καλέσουμε τον Θεό Πατέρα και να συμμετάσχουμε στον Δείπνο της αγάπης Του, επειδή είμαστε μέλη της Εκκλησίας.

Η θεία Ευχαριστία είναι το κέντρον της Εκκλησίας και σ’ αυτήν αναφέρονται όλες οι πράξεις της και τα μυστήρια, Το κήρυγμα, η φιλανθρωπική και κοινωνική δράση κλπ. όταν δεν καταλήγουν στο θυσιαστήριο και όταν δεν ξεκινούν από αυτό είναι μάταια και ανωφελή. Τίποτε στην Εκκλησία δεν αυτονομείται. Η αυτονομία θεωρείται η μεγαλύτερη αίρεση, διότι είναι διάσπαση. Και κάθε τι το διασπαστικό έχει το στοιχείο της αμαρτίας και είναι αντιεκκλησιαστικό. Από το μέγα αυτό Μυστήριο λαμβάνει υπόσταση η πίστη και η ζωή της Εκκλησίας, αφού δι’ αυτού κοινωνεί με την κεφαλή της.

Η θεία Ευχαριστία διατηρεί την ενότητα της Εκκλησίας. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι στους αρχαίους εκκλησιαστικούς συγγραφείς, όπως στον άγιο Ιγνάτιο, συνδέεται στενά η Εκκλησία, με το Θυσιαστήριο και τον Επίσκοπο. Όπως έξω από τον Επίσκοπο δεν νοείται αληθινή εκκλησιαστική ζωή και Ευχαριστία έτσι έξω από την Εκκλησία δεν νοείται Θυσιαστήριο και Επίσκοπος, καθώς επίσης και έξω από το Θυσιαστήριο (θεία Ευχαριστία) δεν νοείται Εκκλησία και Επίσκοπος. Από αυτά φαίνεται ότι ο Επίσκοπος δεν είναι ένας διοικητικός άρχοντας, αλλά ο Προεστώς της Ευχαριστιακής συνάξεως. Έτσι η ενότητα της Εκκλησίας δεν είναι αφηρημένη και πνευματική, αλλά σαρκική (πραγματική, σωματική). Και αυτή η σαρκική ενότητα πραγματοποιείται στην θεία Ευχαριστία.

Εμείς οι Ορθόδοξοι δεν νοιώθουμε την ενότητα του κόσμου έξω από την θεία Ευχαριστία. Λέμε πολλές φορές ότι ο κόσμος πρέπει να εκκλησιοποιηθεί. Αυτό θα γίνει μόνον όταν οι δια μέσου των αιώνων Απόστολοι και γενικά η Εκκλησία θα καλούν τους ανθρώπους στην «τράπεζα» του Κυριακού Μυστικού Δείπνου και όχι στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων. Όταν οι Απόστολοι εφαρμόσουν την εντολή του Θεού: «δότε υμείς φαγείν» αυτό είναι το μεγαλύτερο φιλανθρωπικό και κοσμικό έργο της Εκκλησίας. Διότι δια του αγιαζομένου μικροκόσμου (του ανθρώπου) μεταφέρεται ο αγιασμός σε όλο τον μακρόκοσμο (σε όλη την φύση).

Επομένως η ενότητα της Εκκλησίας και του κόσμου πραγματοποιείται στην θεία Ευχαριστία. Από Ορθόδοξη πλευρά δεν νοείται πνευματική ζωή χωρίς θεία Ευχαριστία και θεία Κοινωνία. Ούτε νοείται αληθινή μετοχή στην θεία Ευχαριστία, όταν είμαστε διεσπασμένοι σε κομματικές παρασυναγωγές. Ούτε νοούνται οι «ιδιωτικές» λειτουργίες και η οποιαδήποτε διάσπαση της Ευχαριστιακής ενότητος, έστω για την εξυπηρέτηση του λαού. Αν θέλουμε να ζούμε κοινωνικά πρέπει να μάθουμε να ζούμε Ευχαριστιακά. Τότε η έρημος της ζωής μας γίνεται πνευματικός σιτοβολών. Στην περιοχή του θανάτου ξεπηγάζει η ζωή. http://clubs.pathfinder.gr/Arxontariki/581085?file=31&folder=74432 «Όσοι Πιστοί», Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά)

Κυριακή ΙΒ΄ Λουκα, Οἱ ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων (Λουκ ιζ΄, 12-19) .

«Ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν»

Ὅλες οἱ διατάξεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «τυπικὰ ἦν καὶ συμβολικὰ καὶ σκιώδη», δηλαδὴ ἦταν συμβολικὲς καὶ εἶχαν τὴ σημασία τους (Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς). Π.χ. ἡ λέπρα ἦταν ἀρρώστια φρικτὴ καὶ ἀποτρόπαιη, γι’αὐτὸ καὶ διέταζε ὁ Μωσαικὸς νόμος ὅσοι ἔχουν προσβληθεῖ στὴν πόλη ἀπ’ αὐτὴν νὰ μὴν κατοικοῦν μέσα σ΄αὐτήν, ὅπως ἐπίσης δὲν ἐπιτρεπόταν νὰ πλησιάσει ἕνας ὑγιής τοὺς λεπρούς. Τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ μὲ ἐκείνους ποὺ εἶχαν πυορροοῦσες πληγὲς ἢ ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς νεκρούς.

Προκειμένου νὰ ἀποτινάξουν τὸ μίασμα ὅσοι εἶχαν ἔλθει σὲ ἐπαφὴ μὲ ὅλους αὐτούς, ἔπρεπε νὰ ὑποστοῦν καθαρμοὺς ἢ νὰ κάνουν ἐξιλαστήριες θυσίες καὶ προσευχές. Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε τὸν Κύριο νὰ θεραπεύει δέκα λεπροὺς καὶ νὰ τοὺς ἀποδίδει ὑγιεῖς στὸ κοινωνικὸ σύνολο. Αὐτὸ ὅμως μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴν ἀρρώστια καὶ τὶς αἰτίες ποὺ τὴν προκαλοῦν.

Δὲν εἶναι ὁ Θεὸς ἡ αἰτία τῶν ἀσθενειῶν

Οἱ ἀρρώστιες δὲν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς εἶναι ποιητὴς τῶν καλῶν κι ὄχι τῶν δυσαρέστων καὶ ὀδυνηρῶν. «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησεν, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν» (Γεν 1,31). Ἡ ἀρρώστια ἔχει τὴν αἰτία καὶ τὴ ρίζα της στὴν ἁμαρτία. Αἰτία τῶν σωματικῶν ἀσθενειῶν, λέγει ὁ Χρυσόστομος, εἶναι «ἡ πονηρία τῆς γνώμης». Τὰ περισσότερα νοσήματα αἰτία ἔχουν τὴν ἁμαρτία. Κατ’ ἀρχὴν ὁ Θεὸς μᾶς δημιούργησε χωρὶς φροντίδες καὶ ἀρρώστιες. Ἔπεσε ὅμως ὁ ἄνθρωπος στὴν ἁμαρτία, διεφθάρη ἡ ἀνθρώπινη φύση καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἄρχισε σιγὰ σιγὰ νὰ παρουσιάζει ἀτέλειες καὶ ἀρρώστιες.

Ἀργότερα βέβαια, ὅταν γίναμε ἀδύναμοι βρῆκε τὴν εὐκαιρία ὁ διάβολος καὶ προκάλεσε κι αὐτὸς ἀσθένειες στὸν ἄνθρωπο. Παράδειγμα ἡ συγκύπτουσα, γιὰ τὴν ὁποία εἶπε ὁ Χριστός: «ταύτην δὲ θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἥν ἔδησεν ὁ Σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη» (Λουκ. 13,16).

Ἐπίσης ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του ἔμεινε καθηλωμένος τριάντα ὀκτὼ χρόνια ὁ παραλυτικὸς (Ἰωάν. 5,14).

Ὁ Χριστὸς εἶναι ἰατρός μας

Ὁ Χριστὸς θεράπευσε, κατὰ τοὺς Πατέρες, «πᾶσαν τὴν λεπρωθεῖσαν φύσιν». Γεύθηκε ὁ ἴδιος τὸν θάνατο γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὰ κακά τῆς ἀνθρώπινης φύσεώς μας, ἕνα ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ ἡ ἀρρώστια. Αὐτός, κατὰ τὸν προφήτη Ἠσαΐα, «τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν» (Ματθ. 8,17). Αὐτὸς θεράπευσε «τοὺς κακῶς ἔχοντας» (ὅπ. π. στίχ. 16). Ὄχι μόνο θεράπευσε σωματικά τοὺς ἀρρώστους ἀλλὰ καὶ ψυχικά.

Οἱ ἀρρώστιες τῶν ἀνθρώπων

Πράγματι ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ θεραπεύσει τὰ σωματικὰ καὶ ψυχικά μας νοσήματα. Εἴμαστε ὅμως ἄξιοι νὰ θεραπευθοῦμε; Ἐδῶ μποροῦμε νὰ ποῦμε πὼς πολλὲς φορὲς ἀσθένειες τοῦ σώματος ἔχουν ἐπίδραση στὴν ψυχή μας καὶ ἁμαρτίες τῆς ψυχῆς ἔχουν ἄμεσο ἀντίκτυπο στὸ σῶμα. Ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων εἶναι ὁ Χριστός. Ἕνας ἀρχαῖος ἐκκλησιαστικὸς συγγραφέας Τὸν ὀνομάζει «ἀρχίατρον ἐπιστήμονα». Ὅπου ὑπάρχει ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀκόμη εἶναι παρατηρημένο πὼς οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι καλύτερα ἀντιμετωπίζουν τὴν ἀσθένεια μὲ ἐλπίδα καὶ μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό. Ἀντίθετα, ὅσοι βρίσκονται σὲ ἀπόσταση ἀπὸ τὸν Θεὸ ταλαιπωροῦνται πιὸ πολύ. Δὲν ἠρεμοῦν, εἶναι ἀπότομοι, σκληροὶ καὶ ἰδιοτελεῖς. Ἁμαρτία καὶ ἀρρώστια συνδέονται.

Ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ μυστήρια εἶναι ἕνα ἰατρεῖο ἀδάπανο. Δὲν καταργεῖ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Ἀντίθετα τὴν βοηθεῖ πολὺ στὸ ἔργο της. Ἡ πίστη στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ μετάνοια μᾶς ἀφαιροῦν τὶς ἁμαρτίες καὶ μᾶς πλησιάζουν μὲ περισσότερο θάρρος στὸν Χριστὸ γιὰ νὰ θεραπευτοῦμε.

Σὲ μᾶς ὅλους ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου μας: «Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;». Περιμένει ἀπὸ μᾶς νὰ ποῦμε: «Ναὶ Κύριε» (Ματθ. 9,28). Μ’αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ πλησιάζουμε τὸν θεραπευτὴ Ἰησοῦ στὴν Ἐκκλησία μας. Ἀμήν. Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωὴλ

Κυριακή ΙΓ’ Λουκα: Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ πειράζων αὐτὸν καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; (ιη΄ 18 - 27) και ΙΒ΄ Ματθαίου (Ματθ. 19,16-26) (16. Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;)

Σήμερα ακούσαμε έναν (νεαρό- στον Ματθαιο) να ρωτα τον Κύριο τι πρέπει να κάνη για να έχη αιώνια ζωή και για να πάη μετά θάνατον στον Παράδεισο. Μπορουμε να συμπληρώσουμε την ερώτησι και να πουμε «τι πρέπει να κάνουμε ώστε και στον Παράδεισο να παμε και εδώ, σ΄αυτήν την ζωή, να περάσουμε καλά;».

Ο Χριστός του απήντησε ότι πρέπει να εφαρμόζει τις εντολές του Θεου. Εάν εφαρμόζουμε τις εντολές του Θεου, τότε ο Θεός μας βοηθα και πετυχαίνουμε ό,τι καλό έχουμε βάλει ως στόχο στη ζωή μας (εργασία, γάμος, οικογένεια, υγεία κλπ.) και επιπλέον, μέσα στην Εκκλησία μας δίνει και την πρόγευσι των Εσχάτων, τον αρραβωνα της αιώνιας ζωης.

Η συνταγή της επιτυχίας είναι να λέμε σωστές λέξεις και να κάνουμε σωστές πράξεις. Λέμε σωστές λέξεις, όταν η θεωρία μας είναι σωστή και κάνουμε σωστές πράξεις, όταν αυτές δεν είναι αντίθετες με το θέλημα του Θεου.

Για να κάνουμε σωστές πράξεις πρέπει να έχουμε και σωστή θεωρία, επομένως όταν συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να παρασέρνεται από λάθος θεωρίες (π.χ. αθεϊσμός, υλισμός, φροϋδισμός) πρέπει να επανερχόμαστε στη σωστή θέσι, στην αληθινή τοποθέτησι απέναντι στα πράγματα. Αυτή είναι η μετάνοια: Όταν καταλαβαίνουμε ότι πήραμε λάθος δρόμο και ότι πρέπει να επιστρέψουμε εκει από όπου χαθήκαμε.

Εάν κάποιος πάει στο Άγιον Όρος ή αν επιζητήση την συνομιλία με έναν Γέροντα μέσα στον κόσμο, δεν θα πάρη κατ΄ευθείαν απάντησι στο ερώτημα που θα θέση. Ο Γέροντας αφου δει την λάθος τοποθέτησι του ενδιαφερομένου απέναντι στη ζωή, τον θάνατο, τον Θεό, τον κόσμο κλπ., θα τον βοηθήση να καταλάβη πρωτα ότι κάνει λάθος στην θεωρία που έχει και μετά θα μεταβουν στο τι πρέπει να κάνει.

Εάν ο νέος ή ο οποιασδήποτε ηλικίας άνθρωπος δεχτη την θεωρία της Εκκλησίας (ο Θεός έφτιαξε το σύμπαν, τους αγγέλους και τον άνθρωπο και ότι θέλει να μας βάλη στον Παράδεισο γι΄αυτό ενηνθρώπησε και έκανε και την Εκκλησία που είναι το Σωμα του Χριστου κλπ.), τότε θα περάση και στην πράξι, τότε θα καταλάβη γιατί του συμβαίνει αυτό, γιατί δυσκολεύεται να πετύχη το άλλο, άρα πρέπει να κάνη αυτό εκεινο, το άλλο για να βοηθηθη, για να σωθη, για να κερδίση την αιώνια ζωή, για να πετύχη και σ΄αυτόν τον κόσμο.

Ο μαθητής για να πάρη καλό βαθμό πρέπει να τα πάη καλά και στην θεωρία και στην πράξι και ο καλός Χριστιανός ξέρει ότι πρέπει συνέχεια να μαθαίνει, να βελτιώνει τις γνώσεις του γύρω από το πώς βλέπει η Εκκλησία τα πράγματα και τις καταστάσεις και ανάλογα να πράττη, ώστε να προοδεύη.

Δεν υπάρχει σημειωτόν στην πνευματική ζωή, ή θα ανεβαίνουμε ή θα κατεβαίνουμε και αυτό θα γίνεται μέχρι να αποχωρήσουμε από αυτόν τον μάταιο κόσμο, ο οποιος, όμως, δεν είναι τελείως μάταιος αφου μας οδηγει στην αιώνια ζωή, στην αιώνια ζωή μαζί με τον Χριστό.

Λέμε σωστές λέξεις όταν προσευχόμαστε, όταν διαβάζουμε αληθινά επιστημονικά βιβλία, όταν θέτουμε φυλακή στο στόμα μας, όταν λακωνίζουμε, όταν ψάχνουμε επιχειρήματα εναντίον του υλισμου, του αθεϊσμου, του φροϋδισμου και όλων των αντιεκκλησιαστικων θέσεων που μας βομβαρδίζουν καθημερινά από παντου. Για κάθε λάθος θέσι υπάρχει και η σωστή, η αληθινή θέσι της Εκκλησίας μας.

Πρέπει συνέχεια να ψάχνουμε, κανένας δεν τα ξέρει όλα. Και όταν οι πράξεις μας δεν είναι σύμφωνες με την θεωρία που μαθαίνουμε συνέχεια, δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Ο Θεός μέχρι να πεθάνουμε θα μας δίνη ευκαιρίες να ανοίξουν τα μάτια μας, να καταλάβουμε το λάθος μας, να μετανοήσουμε, να αλλάξουμε συμπεριφορά, να ανεβουμε έστω και λίγο τα σκαλοπάτια της πνευματικης ζωης.

Ο Άγιος Κοσμας ο Αιτωλός λέει πως η Εκκλησία μας βοηθα και εδώ να περναμε καλά και να κληρονομουμε και την αιώνια ζωή. Υπάρχει κάτι ανώτερο σ΄αυτόν τον κόσμο από την Εκκλησία; Ας εκμεταλλευτουμε, λοιπόν, το ότι είμαστε μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικης και Αποστολικης Εκκλησίας ώστε τα χρόνια της ζωης μας να είναι γεμάτα, να είναι γεματα από την χάρι του Αγίου Πνεύματος, γεμάτα από την αληθινή χαρά που δίνει ο Χριστός σε όσους τον ακολουθουν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ. Προσωπική συνάντηση με τον Χριστό. «Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι». (Λουκ. ιθ’ 5). «Ζακχαίε, κάνε γρήγορα και κατέβα».

Ο Ζακχαίος ικανοποιώντας τις μεταφυσικές του αναζητήσεις επεδίωξε να συναντήσει τον Χριστό και Εκείνος δείχνοντας τον σκοπό της ενανθρωπήσεώς Του τον εκάλεσε σε μια προσωπική συνάντηση: «Ζακχαίε» του είπε «κάνε γρήγορα και κατέβα γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου».

Λίγες σκέψεις θα διατυπώσουμε για την προσωπική συνάντηση με τον Χριστό. Η κοινωνία του ανθρώπου με τον Χριστό και του Χριστού με τον άνθρωπο είναι κυρίως ένα προσωπικό γεγονός. Ο Χριστός δεν συναντάται με την μάζα, αλλά με τα πρόσωπα, που είναι άξια να δεχθούν την θεία Του διδασκαλία και να ακούσουν το ουράνιο κάλεσμά Του.

Ο Χριστός είναι Πρόσωπο. Το ίδιο και ο άνθρωπος. Επομένως μια προσωπική συνάντηση (πρόσωπο με Πρόσωπο) δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες σωτηρίας. Πράγματι η γνώση του Θεού βιώνεται στα όρια της προσωπικής σχέσεως. Έκφραση αυτής της συναντήσεως και της κοινωνίας είναι η προφορά του ονόματος. Ο Χριστός καλεί τον άνθρωπο με το όνομά του (που είναι πολύ προσωπικό του) και ο άνθρωπος καλεί τον Θεό με το όνομά Του. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Ο ίδιος ο Χριστός που είναι «ο ποιμήν ο καλός» φανέρωσε αυτήν την προσωπική σχέση με το ποίμνιό Του, όταν είπε: «τα πρόβατα της φωνής αυτού ακούει και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ’ όνομα και εξάγει αυτά» (Ιω. ι’ 3). Αυτό το βλέπουμε και στην περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου. Μετά την ανάστασή Του ο Κύριος τον ερωτά: «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με πλείον τούτων;» Και ο Πέτρος απαντά: «Ναι Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε» (Ιω. κα’ 15). Επίσης το ίδιο βλέπουμε στην περίπτωση της Μαρίας της Μαγδαληνής. Όταν ο Κύριος λέγει «γύναι, τι κλαίεις; τίνα ζητείς;» εκείνη νομίζει ότι είναι ο κηπουρός. Όταν όμως χρησιμοποιεί το όνομά της «Μαρία» τότε εκείνη αμέσως αναγνωρίζει τον Κύριό της και διδάσκαλό της.

Η συνάντηση του Χριστού με τον Ζακχαίο δείχνει ακόμη τις πραγματικές προϋποθέσεις μιας προσωπικής συναντήσεως. Και αυτή η προϋπόθεση είναι η έκσταση. Ο Κύριος κατέβηκε από τον ουρανό στην γη για να συναντήσει τον άνθρωπο και να διαλεχθεί μαζί του, με σκοπό την σωτηρία του. Και ο Ζακχαίος ανέβηκε από την γη στο δέντρο για να δει τον Χριστό και να ακούσει τον θείο Του λόγο. Και οι δυο έκαναν μια έξοδο και συναντήθηκαν πραγματικά και ουσιαστικά. Ιδίως ο Ζακχαίος επέτυχε την προσωπική συνάντηση γιατί έκανε τρέλλες. Δεν ήταν λίγο πράγμα, πλούσιος αυτός, αρχιτελώνης με μια κοινωνική θέση να ανεβεί επάνω στο δέντρο για να δει ένα Ναζαρηνό. Αυτή όμως η έξοδος από την καλή ιδέα για τον εαυτό του και την «αξιοπρέπειά» του είχε συνέπεια την σωτηρία του. Αυτό δείχνει ότι ο άνθρωπος συναντάται με τον Χριστό στα όρια της προσωπικής σχέσεως, όταν κάνει τρέλλες. Όταν δηλ. αφανίζει την ψευδαίσθηση της πληρότητας και της αυτάρκειας, όταν παύει να υπολογίζει την γνώμη του κόσμου, και όταν αναζητά παρθενικά και αληθινά τον Χριστό, έστω κι αν όλοι τον κοροϊδεύουν, τότε συναντά τον Κύριο.

Η προσωπική και σωτήριος συνάντηση με τον Χριστό γίνεται μέσα στην Εκκλησία που είναι το ευλογημένο και ένδοξο Σώμα Του και κοινωνία προσώπων. Η Εκκλησία κατά το Βάπτισμα δίδει στον άνθρωπο το όνομά του και με αυτό έκτοτε τον γνωρίζει. Του δίδει προσωπικά την θεία Χάρη και προσωπικά του προσφέρει το μήνυμα της σωτηρίας. Με το όνομά του του συγχωρεί τις αμαρτίες, τον στεφανώνει, τον χειροτονεί Ιερέα, του δίδει τα θεία Δώρα, δηλ. το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, τον συνοδεύει στην άλλη ζωή με την εξόδιο ακολουθία. Αφού λοιπόν η Εκκλησία είναι κοινωνία προσώπων, σημαίνει πως αν θέλουμε την σωτηρία μας είναι ανάγκη να την αισθανόμαστε, ως τον χώρο της προσωπικής μας συναντήσεως με τον Χριστό και όχι απλώς με την εξωτερική επαφή μαζί Του. Άλλωστε με την θεία Του Χάρη ενούμεθα μαζί Του. Άρα δεν πρέπει να ζούμε στην εκκλησία σαν άτομα, αφού η ίδια της δεν θέλει να μιλάει σε μάζα και να θεωρεί τους πιστούς σαν όχλο, αλλά θέλει να μιλάει και να συναναστρέφεται με τους ανθρώπους προσωπικά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά της Εκκλησίας ιδίως σήμερα που όλοι πασχίζουν να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε άτομα, σε όχλο για να τους οδηγούν όπου αυτοί θέλουν…

Είναι προτιμότερο να δώσουμε στον άλλον την εσωτερική γαλήνη και ασφάλεια, παρά να περιορίζουμε το έργο μας σε εξωτερικές προσφορές. Καταλήγοντας λέμε πως είναι ανάγκη στις κρίσιμες ημέρες που διερχόμαστε να θεωρούμε την Εκκλησία σαν κιβωτό της προσωπικότητος και όχι σαν υπουργείο κοινωνικών υπηρεσιών, σαν κιβωτό σωτηρίας και όχι σαν αίθουσα διαλέξεων και συζητήσεων. Τότε σαν τον Ζακχαίο θα απολαύσουμε την σωτηρία μας. «Όσοι Πιστοί». Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λειβαδιά)

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ς΄ 22-33) «Ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός», «δεν μπορεί να δουλεύει κανείς σε δύο κυρίους, στον Θεό και στον μαμμωνά. Ή τον ένα θα αγαπήσει και τον άλλο θα μισήσει, ή θα υπακούσει στις επιταγές του ενός και θα καταφρονήσει τον άλλο».

Με τον όρο “μαμμωνά” υπονοεί ο Κύριος τόσο τον ίδιο το διάβολο και τα έργα του σκότους, όσο και τις βιοτικές μέριμνες, οι οποίες αποσπούν την προσοχή μας από τη μελέτη και εφαρμογή του θελήματος του Θεού.

Μας προτρέπει ο Κύριος να προσέχουμε τα μάτια μας να είναι καθαρά, να προσέχουμε τις πράξεις μας να μην μας απομακρύνουν από τον Θεό, να μην μοιραζόμαστε ανάμεσα σε δύο αφεντικά.

Σήμερα, μετά από 2000 χρόνια πως είναι οι κοινωνίες και τα κράτη και μάλιστα όσα μέχρι χθές αποκαλουνταν Ορθόδοξα και Χριστιανικά;

Πως ερμηνεύεται ο εκφυλισμός της κοινωνίας; Γιατί παμε από το κακό στο χειρότερο; Γιατί οι αμαρτίες αυξάνονται και πληθύνονται; γιατί το κράτος δεν ενδιαφέρεται πλέον για την ηθική στάθμη των πολιτων;

Η απάντησι σ΄αυτά τα ερωτήματα βρίσκεται στο ότι παλαιότερα οι άνθρωποι ηταν φτωχοί, έπρεπε να είναι σκληραγωγημένοι λόγω επαγγέλματος (αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες, εργάτες) αλλά και λόγω του ότι υπηρχαν εξωτερικοί εχθροί, οπότε ο πολίτης ηταν συγχρόνως και οπλίτης. Όλα αυτά για να σταθουν σε ένα ύψος χρειάζεται να υπάρχη η ανάλογη ηθική στους ανθρώπους.

Σήμερα, όμως, τα χρήματα που κυκλοφορουν (σε συνδυασμό με τον ελεύθερο χρόνο και την υγεία που απαιτειται) δίνουν την δυνατότητα στους περισσότερους να κάνουν πολλές αμαρτίες, που παλαιότερα λίγοι έκαναν.

Το κράτος σήμερα δεν έχει να αντιμετωπίση εξωτερικούς εχθρούς, οπότε δεν χρειάζεται γυμναστική και στρατόπεδα, οι περισσότερες εργασίες γίνονται με την βοήθεια των μηχανων και οι γυναικες βγηκαν στην αγορά εργασίας, οπότε δεν χρειάζεται να δημιουργουνται νωρίς οικογένειες ούτε χρειάζεται να διαρκουν πολλά χρόνια οι δημιουργημένες οικογένειες.

Παλαιότερα στα κηρύγματά τους οι ιεροκήρυκες τα έβαζαν με την ανηθικότητα. Σήμερα περιορίζονται στο: «να κοιτάει ο καθένας τον εαυτό του, να καθαριζόμαστε από τα πάθη και να μην ελέγχουμε και κατακρίνουμε τους άλλους». Άλλωστε αν δεν μπορεις να βοηθήσης τον αμαρτωλό με την προσευχή σου, με το παράδειγμά σου, σε τι θα ωφελήση να τον κατακεραυνώνεις υπενθυμίζοντάς του την αμαρτωλότητά του;

Αφου η περιρρέουσα κοινωνική και οικογενειακή ατμόσφαιρα είναι τόσο άρρωστη, επόμενο είναι να «φυτρώνουν» ανάλογα λουλούδια. Οφείλουμε, όμως, εμεις να κραταμε τον εαυτό μας στα πλαίσια της υγείας και όταν αρρωσταίνουμε να πηγαίνουμε στον γιατρό, δηλαδή στην Εκκλησία και τα Μυστήριά Της. «Εάν το άλας μωρανθη εν τίνι αλισθήσεται;» (Ματθ. 5,13).

Η παγκοσμιοποίησι μας βλέπει σαν ζωα. Είναι σα να μας λέει «εγώ φροντίζω για το φαγητό σας. Δεν μπορω να ασχολουμε και με την ηθική σας ούτε να κάνω τον αστυνομικό, όπως έκανε παλιά το κράτος. Βρειτε ο καθένας τον δρόμο του και μην μαλώνετε μεταξύ σας. Εγώ, μας λέει η παγκοσμιοποίησι, φτιάχνω σχολεια, νοσοκομεια, φυλακές, νεκροταφεια. Από σας εξαρταται ποια οδο θα βαδίσετε και που θα καταλήξετε. Το κράτος αποτελειται από εμπαθεις ανθρώπους, τι περιμένετε, αυτοί να επιβάλλουν τα χρηστά ήθη;».

Έτσι, λοιπόν, το βάρος της ηθικης μας καλλιέργειας και όσων επηρεάζουμε εξαρταται από το δικό μας ενδιαφέρον και δρασι με την βοήθεια πάντοτε του Θεου.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουμε το προνόμιο να συνδέουμε την ηθική καθαρότητα με την αγιοπνευματική ζωή που μας προτείνει ο Χριστός και η Εκκλησία μας. Η ηθική καθαρότητα δεν πρέπει να έχει μόνο αρνητικό χαρακτηρα: δεν κάνω αυτό, εκεινο, το άλλο διοτι μου το απαγορεύει ο Θεός αλλά και θετικό: εφαρμόζω τις εντολές του Ευαγγελίου, διότι αυτό μου δίνει χαρά, μου δίνει την δυνατότητα να μετέχω στην ζωή της Εκκλησίας, μου δίνει το δικαίωμα να ζητάω κάτι ανώτερο για την ζωή μου και όχι μόνο την επιβίωσι, μου δίνει την δυνατότητα να ασχολουμε με την Ορθόδοξη Θεολογία, διότι χωρίς ηθική καθαρότητα δεν μπορει κανείς να ασχοληθη με τα δόγματα και αν ασχοληθη δεν θα πη τίποτα σωστό ούτε θα βιώση την Αλήθεια ούτε θα βοηθήση πραγματικά κανένα.

Είθε να καθαρίζουμε τον εαυτό μας από τα πάθη και η ηθική μας να είναι το αποτέλεσμα της προσωπικης μας σχέσης με τον Χριστό.

ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΚΥΡΙΑΚῌ Δ΄Ματθ. η΄ 5 – 13 «οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον». ΣΤ΄, Ζ΄, ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΙΔ’ Λουκα (η πίστις σου σέσωκέ σε)

Πίστη είναι η εμπιστοσύνη που δειχνουμε στον Θεό, ο Οποιος αποκαλύπτεται στους Αγίους της Εκκλησίας μας και μέσω αυτων μας φανερώνει το θέλημά Του και την αλήθεια για ό,τι μας ενδιαφέρει.

Η πίστις είναι ένα δώρο του Θεού...και εξαρτάται από την θέληση του ανθρώπου (Ματθ. 8,13 9,22 Μάρκ. 5,34 10,52 Λουκ. 7,50 17,19 18,42). Η πίστις αυξάνεται και αναπτύσσεται με την θέληση του ανθρώπου, είναι δηλ. «συνεργασία και συνεργεία αυτού με τον Θεό».

Η απιστία του ανθρώπου οφείλεται στην ασεβη καρδιά του (Έβρ.3,12), στην σκληροκαρδία του (Μάρκ. 16, 14), εξ αιτίας της παρεκκλίσεως από την αλήθεια (Ιωάν. 8, 44-46), της σκοτίσεως αυτού κατά παραχώρηση του Θεού (Ιωάν. 12, 39-40), της τυφλώσεως υπό του διαβόλου (Β' Κοριν. 4,4) ό οποίος απομακρύνει τον θείο λόγο της πίστεως (Λουκ. 8,12), καθώς επίσης και εξ αιτίας της ανθρωπίνης δόξης (Ιωάν. 5,14).

Το πρώτο μέσο με το οποίο μπορεί κανείς να πιστέψει στον Θεό είναι το κήρυγμα, δεδομένου ότι η πίστις έρχεται δια της ακοής και η ακοή έρχεται με την διήγηση του λόγου του Θεού (Ρωμ. 10,17). Διότι πώς θα πιστέψει εάν δεν ακούσει; (Ιωάν. 1,7 17,20 Πράξ. 8,12 14,27 Ρωμ. 1,5 Έφεσ. 1,13 Β' Θεσ. 1,10).

Το δεύτερο μέσον είναι η ανάγνωσις των Αγίων Γραφών, κατά την μαρτυρία η οποία λέγει: «Ταύτα δε γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστίν ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, και ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού» (Ιωάν. 20,30-31).

Το τρίτο μέσον είναι τα θαύματα του Θεού «Είπον ούν αύτω• τι ούν ποιείς συ σημείον ίνα ίδωμεν και πιστεύσωμέν σοι;» (Ιωάν. 6,30 7,31 11,23 20,30-31).

Το τέταρτο μέσον είναι η θεωρία των κτισμάτων του Θεού, όπως είναι γραμμένο στην προς Ρωμ. επιστολή (1,20) «Τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολόγητους». Γι' αυτό και ο άγιος Διονύσιος ό Αρεοπαγίτης ονομάζει αληθινή θεολογία τους λόγους των κτισμάτων με τα οποια από τα κατώτερα ανερχόμεθα στα ανώτερα, δηλαδή από τα αιτιατά ανερχόμεθα στον Αίτιο. "Έτσι στην κτίση σαν σε ένα καθρέπτη βλέπουμε τον Κτίστη και τον δοξάζουμε και τον πιστεύουμε, ότι είναι ο Θεός.

Και όλα δημιουργήθηκαν και υπάρχουν με την θεία βούληση, διότι Αυτός είναι ο αίτιος όλων, και τίποτε από όλα δεν είναι υπεράνω αυτού.

Και ο μέγας Βασίλειος λέγει ότι: «Ολόκληρη η δημιουργία του Θεού είναι σχολή των πνευματικών λόγων (των σκοπών της υπάρξεώς των) και τόπος διδασκαλίας της γνώσεως του Θεού. Από τα ορώμενα και αισθητά αναγόμεθα με τον νου μας στην θεωρία των αοράτων».

Το πέμπτο μέσο με το οποίο πείθεται κάποιος να πιστέψει στον Θεό είναι το κήρυγμα της υποδειγματικής ζωής, το προσωπικό παράδειγμα, δηλ. η κατά Χριστόν ζωή και η απόδειξη με τα έργα αυτών τα όποια διδάσκουμε. Για αυτό έλεγε ένας από τους αγίους Πατέρας: «Σιώπησε και άφησε να μιλήσουν τα έργα σου». Και πάλι: «Έλεγξε με την δύναμη των αγίων έργων σου αυτούς που διαφωνούν σε δογματικά θέματα μαζί σου και όχι με την γλυκύτητα της φωνής των λόγων σου» (Φιλοκαλία). Γι' αυτό και ο Απόστολος Παύλος προτρέπει τον μαθητή του Τιμόθεο, όπως «τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστη, εν αγνεία» (Α' Τιμ. 4,12). Παρόμοια και τους Εφεσίους συμβουλεύει να συμπεριφέρονται «ως υιοί φωτός» (Έφεσ. 5, 8-10). Ενώ προς τους Κολασσαείς γράφει: «Εν σοφία περιπατείτε προς τους έξω, τον καιρόν εξαγοραζόμενοι. Ο λόγος υμών πάντοτε εν χάριτι, άλατι ήρτυμένος, είδέναι πώς δει υμάς ενί έκάστω άποκρίνεσθαι». (Κολ. 4,5-6). (ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ π. ΚΛΕΟΠΑ) www. pigizois.gr

Ας καλλιεργουμε, λοιπόν, το χωράφι της ψυχής μας ώστε η πίστη μας να είναι ζωντανή. Έτσι θα πορευόμαστε τον δρόμο των αγίων της Εκκλησίας μας, θα είμαστε ζωντανοί πνευματικά «ως λέοντες πυρ πνέοντες» και θα επιδρουμε θετικά και προς το περιβάλλον μας.

ΚΥΡΙΑΚῌ ΣΤ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ «ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» ΚΑΙ ΠΡΩΤῌ ΛΟΥΚΑ, ε΄ 1 - 11 Ἔξελθε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε·

Τι είναι η αμαρτία και γιατί συνεπάγεται την οργή τον Θεού στον παρόντα και στον μέλλοντα αιώνα; Κατά την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, η αμαρτία είναι η εκούσια και με επίγνωση καταπάτηση του θελήματος του Θεού. Ονομάζεται ακόμη και ανομία (Ρωμ. 5,13 Ίακώβ.11,9). Η ρίζα της αμαρτίας είναι η επιθυμία, η οποία δελεάζει τον άνθρωπο. «Έκαστος δε πειράζεται υπό της ιδίας επιθυμίας εξελκόμενος και δελεαζόμενος» (Ιακώβ• 1,14). Η αμαρτία επιφέρει την οργή του Θεού κατά του αμαρτάνοντος ανθρώπου, επειδή η αμαρτία είναι μισητή ενώπιον του Θεού: « Ότι ουχί Θεός θέλων ανομία συ ει, ου παροικήσει σοι πονηρευόμένος» (Ψαλμ. 5,5). Επίσης επιφέρει την οργή του Θεού, επειδή οι αμαρτωλοί είναι εχθροί του Θεού «Ευρεθείη η χειρ σου πάση τοις εχθροίς σου, η δεξιά σου εύροι πάντας τους μισούντας σε» (Ψαλμ. 20,9).

Ποιες και πόσες είναι οι βαθμίδες της αμαρτίας; Οι βαθμίδες της αμαρτίας είναι στον αριθμό 12, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, οι έξης:

Πρώτη βαθμίδας: α) Όταν κάνει κάποιος καλό έργο με πονηρό σκοπό χάριν χρημάτων, δόξης, τιμής. Δηλαδή, όταν αναμιγνύεται καλό με το κακό.

Δεύτερη βαθμίδα είναι: Η μισοτελειωμένη εκτέλεση ενός καλού έργου.

Τρίτη βαθμίδα είναι ο πειρασμός, ο δόλος, δηλ. ο πειρασμός, που έρχεται εναντίον του ανθρώπου από τον διάβολο, από τον κόσμο και από το σώμα και αυτός πειράζει τον άνθρωπο με τις πέντε αισθήσεις, οι οποιες ονομάζονται κατά τους Αγίους Πατέρας «αίσθηση της ψυχής».

Η τετάρτη βαθμίδα είναι η ενότητα, δηλ. η συνένωση του νου με τον πειρασμό.

Η πέμπτη βαθμίδα της αμαρτίας είναι η πάλη του νου δηλ. της ψυχής με τον πειρασμό. Μέχρις εδώ κυοφορείται η αμαρτία. Από εδώ όμως αρχίζει να αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και να του επιφέρει την οργή του Θεού κατεπάνω του.

Η έκτη βαθμίδα είναι η συγκατάθεση του νου με την αμαρτία, δηλ. η ευχαρίστηση του νου από την κακή επιθυμία και τον πειρασμό. Από την στιγμή αυτή γεννάται η αμαρτία μέσα στον νου και στην καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστά άξιο τιμωρίας, όπως λέει ο άγιος Απόστολος Ιάκωβος: «Είτα η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτία, η δε αμαρτία αποτελεσθεισα αποκύει θάνατον» (Ιακώβου 1,15).

Η εβδόμη βαθμίδα της αμαρτίας είναι ότι η αμαρτία ενώθηκε με τον νου και την φαντασία. Έτσι, λοιπόν, αφού ο άνθρωπος συγκατατέθηκε να κάνη την αμαρτία, αναγκάζεται με την παρακίνηση του διαβόλου να εντυπώσει αυτή την αμαρτία στην σκέψη του, ως να την είχε κάνει με το έργο. Με τη φαντασία του νου η αμαρτία αυξάνεται και μεταφυτεύεται στην καρδιά του ανθρώπου.

Η ογδόη βαθμίδα της αμαρτίας, είναι η απόφαση της θελήσεως του ανθρώπου να κάνει την αμαρτία με την πράξη.

Η ενάτη βαθμίδα, είναι η συνήθεια της αμαρτίας, δηλ. η πραγματοποίηση της αμαρτίας επί πολλάς φοράς.

Η δεκάτη βαθμίδα είναι το πάθος, η εξοικείωση προς το κακό, δηλ. η συνεχής επιτέλεση της αμαρτίας με την θέληση και χωρίς την θέληση του ανθρώπου.

Η ενδέκατη βαθμίδα είναι η απελπισία, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος χάση την ελπίδα της συγχωρήσεως δια της μετανοίας, με την Χάρι και το έλεος του Θεού.

Η τελευταία βαθμίδα της αμαρτίας είναι η αυτοκτονία, δηλ. ό φόνος του απελπισμένου ανθρώπου με τα ίδια του τα χέρια εξ αιτίας των αμαρτιών του, με την ελεύθερη θέληση του. Αυτή είναι η χειρότερη βαθμίδα της αμαρτίας, από την οποία να μας προστατεύσει όλους ο Θεός, διότι αυτός που αυτοκτονεί δεν συγχωρείται στους αιώνας και η Εκκλησία δεν επιτρέπει να προσευχώμεθα γι' αυτόν.

Οι Άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν να πολεμούμε την αμαρτία, όσο ακόμη είναι μικρή, στην ώρα της γεννήσεως της και όχι όταν μεγαλώνει και ριζώνει ως πάθος στην καρδιά μας. Να την φονεύουμε, όταν είναι μυρμήγκι και όχι λιοντάρι, διότι τότε ο «μυρμηγκολέων» μας σκοτώνει. Επίσης και ο ψαλμωδός Δαβίδ με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος έλεγε: «Μακάριος ος κρατήσει και εδαφιεί τα νήπια σου προς την πέτρα» (Ψαλμ. 136,9). Δηλαδή μακάριος είναι όποιος θα συντρίψει τις αμαρτίες του με την πέτρα - τον Χριστό - όσο είναι ακόμη μικρές, όπως τα μυρμήγκια διότι εάν μεγαλώσουν θα αιχμαλωτισθούν στην Βαβυλώνα των παθών και θα μας σκοτώσουν.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες αιτίες των αμαρτιών στον κόσμο; Οι μεγαλύτερες αιτίες που οδηγούν τους περισσοτέρους χριστιανούς στην απώλεια είναι: "Το κρασί και γενικώς τα ποτά, οι γυναίκες, ο πλούτος, η απιστία στον Θεό και η τελεία υγεία του σώματος, όπως λέγει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος (Λόγος 5). Εάν αποφύγουμε αυτές τις αιτίες, με την βοήθεια του Θεού, θα λυτρωθούμε από τις αμαρτίες και τον θάνατο.

+ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ π. ΚΛΕΟΠΑ, www. pigizois.gr

Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ «καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ' ἰδίαν προσεύξασθαι» .ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Η προσευχή είναι η νοερή επικοινωνία και προσωπική μας συνομιλία με το Θεό, κατά την οποία, παράλληλα με τη δοξολογία και ευχαριστία που απευθύνουμε σ’ Αυτόν, ζητάμε και την εκπλήρωση ορισμένων αιτημάτων μας.

Η προσευχή: είναι για μας μεγάλο δώρο, αφού μπορούμε να μιλάμε όποτε θέλουμε με το Θεό.

Είναι μια ψηλάφηση του Θεού ή των Αγίων. Δε μιλάμε με φαντάσματα.

Πρέπει να γίνεται σε ήσυχο μέρος, έτσι ώστε να έχουμε αυτοσυγκέντρωση. Πρέπει να συναισθανόμαστε ότι θα μιλήσουμε με τον ίδιο το Θεό.

Γράφει ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Προσφέρουμε δεκάδες λόγια κι όταν τελειώνει η προσευχή δεν ξέρουμε τι είπαμε. Το σώμα είναι εδώ, ο νους είναι έξω. Μπαίνουμε στο ναό για προσευχή και όταν βγαίνουμε δεν θυμόμαστε τίποτα. Τα χείλη κινούνται, αλλά η ακοή μας δεν ακούει».

Βέβαια η περισυλλογή και η ανάβαση του νου προς το Θεό δεν είναι κάτι που επιτυγχάνεται τόσο εύκολα. Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια για να μπορεί κάθε μας προσευχή να είναι καλύτερη από την προηγούμενη.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Πολλοί υποστηρίζουν πως εφόσον μπορούμε να συνομιλούμε με το Θεό παντού και όποτε θέλουμε, δε χρειάζεται να πηγαίνουμε στη Θ. Λειτουργία. Η αλήθεια, όμως, είναι πως η Θ. Λειτουργία και όλες οι κοινές λειτουργικές προσευχές μας μαθαίνουν και μας καθοδηγούν στην ατομική μας προσευχή.

Η Θ. Λειτουργία είναι το πιο μεγάλο σχολείο προσευχής.

Εκεί μαθαίνουμε πως:

– να δοξολογούμε το Θεό για τη Δημιουργία (ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ)

– να Τον ευχαριστούμε για τις μικρές και μεγάλες Του ευεργεσίες (ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ)

– να Τον παρακαλούμε για όλα τα θέματα της ζωής μας (ΙΚΕΣΙΑ) με σωστό και θεολογικό τρόπο (εφόσον χρησιμοποιούμε τα σοφά λόγια των Πατέρων της Εκκλησίας) χωρίς να ζητάμε ανόητα πράγματα που αφορούν αποκλειστικά το δικό μας όφελος.

Με τη Θ. Λατρεία:

– συνδεόμαστε με όλη την Παράδοση της Εκκλησίας εφόσον προσευχόμαστε στον ίδιο τόπο και με τα ίδια λόγια που προσευχήθηκαν οι Πατέρες μας και όλες οι προηγούμενες γενιές.

– επικοινωνούμε με τους γύρω μας και αισθανόμαστε πως όλοι έχουμε κοινούς στόχους στη ζωή. Δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το Θεό, αν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε πρώτα με το συνάνθρωπό μας.

Επειδή, λοιπόν, τα πλεονεκτήματα της Λατρευτικής Προσευχής είναι πολλά και επειδή ο άνθρωπος δεν θα βρει μόνος του ποτέ λύση στο πρόβλημα του τί πρέπει να λέει στις προσευχές του, η Εκκλησία μας συνιστά κάποιες ακολουθίες που μπορούμε να τις λέμε και στα σπίτια μας:

Πρωί: Πρωινή προσευχή ή Ακολουθία του Όρθρου. Μεσημέρι: Προσευχή προ του φαγητού. Προσευχή μετά το φαγητό. Βράδυ: Προσευχή προ του δείπνου. Προσευχή μετά το δείπνο. Ακολουθία Μικρού Αποδείπνου. Κάποιοι συνηθίζουν να διαβάζουν περιστασιακά και τις εξής ακολουθίες:– Ακολουθία του Εσπερινού– Χαιρετισμοί της Θεοτόκου– Μικρή Παράκληση στην Παναγία– Μεγάλη Παράκληση στην Παναγία– Παρακλήσεις σε διάφορους Αγίους– Ακολουθία Θείας Μετάληψης (πριν τη Θ. Κοινωνία)– Ευχαριστία μετά τη Θεία Μετάληψη (μετά τη Θ. Κοινωνία)

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Το «Πάτερ ημών» είναι η πιο γλυκιά και περιεκτική προσευχή. Είναι απλή, κατανοητή σε όλους και εξαντλεί όλα τα αιτήματα που μπορεί να απευθύνει ο άνθρωπος στο Θεό. Την έφτιαξε ο ίδιος ο Χριστός και μας την προσέφερε σαν δώρο. Είναι λοιπόν θεοπαράδοτη και γεμάτη θεία σοφία.

Όταν διαβάζεις το Ευαγγέλιο, ο Θεός μιλάει σε σένα. Όταν προσεύχεσαι, εσύ μιλάς στο Θεό. Όταν λες το «Πάτερ ημών» εσύ μιλάς στο Θεό και ο Θεός μιλάει σε σένα. (Αγ. Αυγουστίνος)

Δόξα του Θεού είναι ο άνθρωπος, ο ζωντανός. Και «ζωντανός» άνθρωπος είναι μόνο εκείνος, που στρέφει τα μάτια του προς το Θεό.
Αγ. Ειρηναίοςwww.athos.gr

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. 17,14-23) (21. τοῦτο δὲ τὸ γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ).

Σήμερα βλέπουμε τον Χριστό να βγάζη ένα δαιμόνιο από έναν νεαρό και να μας λέει πως τα δαιμόνια βγαίνουν με προσευχή και νηστεία.

Μετά το προπατορικό αμάρτημα ο άνθρωπος έχει προβλήματα στη ζωή του διότι ναι μεν ο Θεός είναι ο αρχηγός της ζωης και του θανάτου, ο Θεός είναι ο Δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος κόσμου, ο Θεός είναι ο προστάτης μας αλλά υπάρχει και ο Διάβολος.

Πριν την πτωσι υπηρχε ο Διάβολος αλλά ηταν σαν να μην υπηρχε, για όσο διάστημα ο άνθρωπος ειχε προσωπική σχέσι με τον Θεό και έκανε υπακοή σ΄Αυτόν. Από την στιγμή, όμως που δώσαμε δικαιώματα στον Διάβολο, ο Θεός σεβόμενος την ελευθερία μας, δέχεται την διακοπή των σχέσεων μας, μας βγάζει από τον Παράδεισο για να μην γίνη το κακό αθάνατο και επιτρέπει να αγριέψη και η φύσι εναντίον μας.

Η ζωή μας πλέον δεν είναι ίδια. Ο Αδάμ και η Εύα δεν ζουν σαν αδέλφια, όπως ζουσαν μέσα στον παράδεισο, αλλά ενώνονται με σαρκική ηδονή για να αυξηθουν και να πληθυνθουν. Η εργασία γίνεται δουλεία και ενώ στον Παράδεισο η περιποίησι της φύσεως δεν ηταν δύσκολη, έξω από τον Παράδεισο χύνεται ιδρωτας για να βγη το ψωμί.

Ενώ μέσα στον Παράδεισο η σχέσι του ανθρώπου με τον Θεό ηταν άμεση, στον μεταπτωτικό κόσμο ο άνθρωπος δυσκολεύεται να βρη τον Θεό και να χαίρεται από την προσωπική σχέσι μαζί Του. Αιτία είναι το τειχος που υψώθηκε ανάμεσα σε μας και τον Δημιουργό μας, δηλαδή η αμαρτία.

Αν, όμως, σταματήσουμε να αμαρτάνουμε, αφου είμαστε βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και πλησιάζουμε τον Θεό με νηστεία, προσευχή και μυστηριακή ζωή, τότε το τειχος πέφτει, τότε ο άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάστασι, τότε ο Διάβολος πηγαίνει στην άκρη και είναι σα να μην υπάρχει, τότε και ο θάνατος νικιέται.

Αυτά, βέβαια, τα πετυχαίνουν όσοι περάσουν από την κάθαρσι των παθων στον φωτισμό και από τον φωτισμό στην τελείωσι, δηλαδή όσοι φτάσουν στην Αγιότητα. Στην καρδιά των Αγίων δεν έχει θέσι ο Διάβολος και οι δαίμονες. Είναι αδύνατον μέσα σε έναν άνθρωπο να βρίσκεται και ο Θεός και ο διάβολος συγχρόνως. Ή ο ένας ή ο άλλος.

Επειδή οι Άγιοι δεν έχουν μέσα τους δαιμόνια - αφου δεν κάνουν αμαρτίες αλλά αγιάζονται συνέχεια με την μυστηριακή ζωή, την νηστεία και την προσευχή - μπορουν να βγάζουν με την δύναμη του Θεου, μερικές φορές, και τα δαιμόνια που κουβαλουν μέσα τους κάποιοι άνθρωποι –οι οποιοι έδωσαν δικαιώματα στον Διάβολο και μπηκε μέσα τους (μερικές φορές ο άνθρωπος δαιμονίζεται και λόγω κληρονομικότητας ή περιβάλλοντος).

Εμεις, βέβαια, δεν πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα να εξελίσσονται σε ακραιες καταστάσεις, όπως ο δαιμονισμός, αλλά να ζουμε με προσοχή και προσευχή, ώστε να μην έχουμε ανάγκη από μεγάλους πνευματοφόρους Γέροντες να μας ανεβάζουν από το βαθύ πηγάδι, στο οποιο πέφτουν οι μακράν του Θεου και της Εκκλησίας άνθρωποι. Ο τελευταιος εξομολόγος-πνευματικός μπορει να μας βοηθα μέσω του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως σε συνδυασμό με την νηστεία, την προσευχή και την Θεία Κοινωνία να κρατιόμαστε υγιεις πνευματικά και να μην φοβόμαστε τον Διάβολο και τους δαίμονες.

Η κατάθλιψι και το άγχος, που έχουν αυξηθει στις μέρες μας, δεν είναι τίποτα άλλο από δαιμονικές καταστάσεις. Αν θέλουμε να απαλλάξουμε τον εαυτό μας ή κάποιο πρόσωπο του περιβάλλοντός μας από την δαιμονική αυτή ενέργεια, πρέπει να εφαρμόσουμε αυτό που μας λέει ο Χριστός: «νηστεία και προσευχή» παράλληλα, βέβαια, με την μυστηριακή ζωή. Αν χρειαστει και η βοήθεια κάποιου γιατρου, ψυχολόγου-ψυχιάτρου, σημαίνει πως τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Θα απαιτηθη μία συνεργασία του πνευματικου με τον ειδικό, για να έχουμε τα καλύτερα αποτελέσματα.

Στο χέρι μας, όμως, είναι τις περισσότερες φορές να μην ξεφύγη η κατάστασι αλλά ενωμένοι με τον Χριστό να πορευόμαστε σ΄αυτήν των ζωή και όταν πορευόμαστε μαζί με τον Χριστό, τότε ζουμε και εδώ καλά και κληρονομουμε και την αιώνια ζωή.

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου (ΤΟΥ ΑΣΠΛΑΓΧΝΟΥ ΔΟΥΛΟΥ) (Ματθ. 18,23-35) «τότε προσκαλεσάμενος αὐτὸν ὁ κύριος αὐτοῦ λέγει αὐτῷ· δοῦλε πονηρέ, πᾶσαν τὴν ὀφειλὴν ἐκείνην ἀφῆκά σοι, ἐπεὶ παρεκάλεσάς με·33. οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγώ σε ἠλέησα;».

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε τον Θεό να συγχωρη έναν αμαρτωλό αλλά να μην κάνει το ίδιο και ο αμαρτωλός προς έναν συνάνθρωπό του. Δεν συγχωρει τον πλησίον του με αποτέλεσμα και ο Θεός να τον τιμωρη γι΄αυτήν του την ασπλαγχνία.

Στο «Πάτερ ημων» λέμε «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν», συγχώρησέ μας, όπως και μεις συγχωρουμε αυτούς που μας χρωστανε, αυτούς που εν γνώσει ή εν αγνοία τους μας προξενουν κάποιο κακό.

Βλέπουμε πόση σημασία έχει η συγχωρητικότης στην πνευματική ζωή. Αν δεν συγχωρουμε τους άλλους, τότε και ο Θεός έχει εναντίον μας τα όσα λάθη και παραλείψεις και αμαρτίες έχουμε κάνει.

Στο «ιερατικό», στο βιβλίο των ιερέων, λέει πως ο Ιερέας οφείλει πριν ξεκινήση την Προσκομιδή, να είναι σε ειρήνη με όλους και να μην κρατα μέσα του τίποτα εναντίον κανενός. Στο Άγιον Όρος οι Μοναχοί πριν πανε για ύπνο εξομολογουνται τις αμαρτίες τους, και τις παραμικρές, στον Γέροντα ώστε να κοιμηθουν εν ειρήνη και αν έρθη ο θάνατος να τους βρη συμφιλιωμένους με όλους τους αδελφούς της Μονης.

Στην καθημερινή μας ζωή μερικές φορές νομίζουμε πως αν λάβουμε τα μέτρα μας εναντίον κάποιου που μας έθιξε τον εγωισμό, θα είμαστε εντάξει, θα ησυχάσουμε, θα ικανοποιηθουμε. Αυτό είναι λάθος. Ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης του άλλου που μας εχθρεύεται, δικαιολογημένα ή όχι, είναι να το αφήσουμε στον Θεό. Καθηκον μας είναι όχι να ακονίζουμε τα μαχαίρια μας εναντίον του πλησίον μας αλλά να κάνουμε αντεπίθεσι αγάπης. Όταν βάλουμε τον άλλο στην προσευχή μας, όταν δείχνουμε έμπρακτο ενδιαφέρον, όταν δεν ανταποδίδουμε το κακό με κακό αλλά με καλό, τότε βοηθαμε το καλό να επικρατήση, «βοηθαμε τον Θεό» να μας συγχωρήση, προστατεύουμε και τον εαυτό μας από τα βέλη του πονηρου. Διότι υπάρχει κίνδυνος να συμβη αυτό που λέει ο Απόστολος: «εἰ ἀλλήλους δάκνετε, βλέπετε μή ὑπ' ἀλλήλων ἀναλωθῆτε» (Γαλ. 5,15).

Είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε καταδικασμένοι να ζουμε παρέα με άλλους, και αυτοί οι διπλανοί είναι που μας βοηθουν να μπουμε στον Παράδεισο, με το καλό ή με το άγριο. Με το καλό όταν είναι πνευματικοί άνθρωποι, αφου προσεύχονται για μας και θέλουν το καλό μας, και με το άγριο όταν με το κουτσομπολιό, την κατάκρισι, την κατά μέτωπον επίθεσι μας υπενθυμίζουν τα λάθη μας, οπότε πρέπει να μετανοουμε, για να γιατρευθουμε και όχι να πεισμώνουμε, διότι το «γινάτι βγάζει μάτι», όπως λέει και η παροιμία.

Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι τέχνη τεχνων. Αξιολογούμαστε κάθε μέρα και ό,τι δίνουμε παίρνουμε. Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει πως εάν ένα άλογο τρέχει μόνο του και δεν κάνει σύγκρισι τον εαυτό του με άλλα άλογα, μπορει να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Αν όμως τρέξη παρέα με άλλα άλογα, θα δη πως υπάρχουν και άλλα ανώτερα από αυτό.

Στην πνευματική ζωή ανώτερος είναι εκεινος που προσεύχεται για όλους, που μπορει να βοηθήση πολλούς με την προσευχή του, που μεταδίδει ειρήνη στο περιβάλλον του, που με ταπείνωσι και αγάπη διορθώνει τους άλλους και μόνο με την παρουσία του, που γίνεται χαλί και τον πατανε οι άλλοι και αυτός τους κρατα, τους βοηθα, τους συμπαραστέκεται, τους οδηγει, όπως ο Μωυσης από την δουλεία των παθων στην ελευθερία των τέκνων του Θεου.

Αφου όλοι μας υστερουμε στις αρετές και έχουμε και πάθη, μας συμφέρει να είμαστε ταπεινοί, να μην σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι, διότι στον πόλεμο όποιος δεν φυλάγεται εύκολα τον βρίσκει η σφαίρα. Βοηθωντας τους άλλους βοηθαμε τον εαυτό μας, συγχωρώντας τους άλλους κάνουμε πιο εύκολη την ζωή και των άλλων και του ίδιου μας του εαυτου. Στον πόλεμο καλύπτει ο ένας τον άλλο, δεν τον αφήνει χωρίς κάλυψι, για να μην τον πάρουν τα βόλια του εχθρου. Έτσι και στα πνευματικά, ας μην πολεμουμε τους συμπολεμιστές μας, διότι η μάχη που δίνουμε δεν είναι για σάρκα και αιμα, «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» και για να νικήσουμε πρέπει να τα πηγαίνουμε καλά και με τον Θεό αλλά και με τους συνανθρώπους μας. Αμήν.

Κυριακή ΙΓ΄ Ματθαίου (Ματθ. 21,33-42)(41.κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς).

Στην σημερινή ευαγγελλική περικοπή ο Κύριος ημων Ιησους Χριστός μας λέει ότι ο λαός του Θεου, οι Εβραιοι επειδή δεν δέχτηκαν τον Υιόν και Λόγον του Θεου θα πανε στην άκρη και την θέσι τους θα πάρουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τα μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικης και Αποστολικης Εκκλησίας.

Οι Ισραηλίτες περίμεναν (και ακόμη περιμένουν) έναν επίγειο Βασιλιά, έναν Στρατηγό να τους ελευθερώση από τους δυνάστες τους. Εάν διαβάσουμε την Παλαιά Διαθήκη μόνο με βάσι την λογική, θα δώσουμε κάποιο δίκιο στους Εβραίους ή τουλάχιστον θα καταλάβουμε γιατί έκαναν λάθος και δεν αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Χριστου τον αληθινό Θεό.

Όμως, από την στιγμή που έβλεπαν τον Χριστό να κάνη θαύματα, να είναι η ζωή του αγία, να είναι αναμάρτητος, να λέη τα λόγια του Θεου, να συμπληρώνη και να εκπληρώνη τον Νόμο και τους Προφητες, να ανασταίνεται στο τέλος από τους νεκρούς, έπρεπε να δουν πιο πνευματικά τα πράγματα, να μετανοήσουν, να αλλάξουν τον τρόπο που περίμεναν τον Μεσσία που τους υποσχέθηκε ο Θεός και να γίνουν όλοι τους μέλη της Εκκλησίας. Άλλωστε ο Ησαΐας (από τον 8ο π.Χ. αι.) παρουσιάζει τον Μεσσία, σαν να ηταν μπροστά του ο Χριστός, ο Ιησους, ο Υιός της Θεοτόκου Μαρίας.

Μήπως, όμως, κι εμεις κάνουμε το ίδιο λάθος με τους Εβραίους; Μήπως περιμένουμε από τον Χριστό να μας δώση μόνο υλικά αγαθά; Και καλά - οι πρό Χριστου Εβραιοι, μέχρι και την πρώτη παρουσία του Χριστου, ναι μεν ηταν ο λαός του Θεου αλλά ζουσαν σε σχετική άγνοια, αφου η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι ολόκληρο το Φως και επιπλέον το περιβάλλον τους τόσα χρόνια ηταν ειδωλολατρικό και υπέφεραν και από την καταπίεσι των Ασσυρίων, των Βαβυλωνίων, των Περσων, των Ελλήνων, των Ρωμαίων – εμεις, όμως, που εδώ και 2000 χρόνια είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι δικαιολογούμαστε να μην ξέρουμε την Αλήθεια γύρω από τον Θεό, τον Κόσμο, τον άνθρωπο, την ζωή, τον θάνατο; Δικαιολογούμαστε να μην πράττουμε το καλό στη ζωή μας αλλά να συμπεριφερόμαστε όπως οι εθνικοί και οι τελωνες; Δικαιολογούμαστε να ζηταμε από το Θεό ό,τι ζητα στην προσευχή του και ένας μουσουλμάνος;

«Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. 6,33), μας λέει ο Χριστός. Από το τί ζηταμε από τον Θεό θα φανη και το πόσων καρατίων Χριστιανοί είμαστε. Από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα καθημερινά μας προβλήματα φαίνεται και το πραγματικό μας επίπεδο, όχι από το πόσες ακαδημαϊκές γνώσεις έχουμε γύρω από τα θρησκευτικά πράγματα. Από το πώς αντιμετωπίζουμε την ασθένεια, τον πόνο, τον θάνατο φαίνεται και ποια είναι η σχέσι μας με τον αληθινό Θεό, τον Χριστό.

Κατά έναν παράδοξο τρόπο ο Θεός θα κάνη το χατήρι στους Εβραίους και θα επιτρέψη, απ΄ό,τι δείχνουν τα πράγματα, να έλθη και άλλος «Μεσσίας», όπως τον περίμεναν και τον θέλουν οι Εβραιοι. Αν διαβάσουμε τις ειδήσεις, αν προσέξουμε τα νέα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, θα διαπιστώσουμε πως η Παγκοσμιοποίηση οδηγει στον παγκόσμιο Δικτάτορα, στον παγκόσμιο Κυβερνήτη, στον Μεσσία των Εβραίων.

Όταν, όμως, πουν «τι καλά, ηρθε η ειρήνη επί της γης, όλα δουλεύουνε ρολόϊ, οι λαοί και τα έθνη ζουν αγαπημένοι κάτω από την διακυβέρνησι του Μεσσία», τότε θα έλθη και το τέλος. Τότε θα γίνη η β΄παρουσία του Χριστου και θα φανερώση πως η ειρήνη του ψεύτικου Μεσσία ηταν ψεύτικη (όπως η ησυχία ενός ψυχιατρείου οφείλεται στο ότι οι ασθενεις είναι ναρκωμένοι από τα φάρμακα), ότι δεν υπάρχει πραγματική ευτυχία στους ανθρώπους, εκτός κι αν οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι όταν ζουν σαν τα ζωα, όταν το μόνο που θέλουν να έχουν είναι το φαγητό και η ικανοποίησι των σαρκικων επιθυμιων.

Ο αληθινός Μεσσίας μας δίνει εσωτερική ειρήνη, νίκη κατά των παθων, πρόγευσι των εσχάτων. Ο ψεύτικος Μεσσίας, τον οποιο θα δεχθουν οι περισσότεροι των ανθρώπων, θα φέρει εξωτερική ειρήνη, ναρκωμένους ανθρώπους που δεν θα μπορουν να αντιδράσουν. Ο ίδιος ο Χριστός προλέγει για την έλευσι του Αντιχρίστου; «Ἐγὼ ἔχω ἔλθει ἐξ ὀνόματος τοῦ Πατέρα μου καὶ δὲν μὲ δέχεσθε· ἐὰν ἔλθῃ ἄλλος ἐξ ὀνόματος τοῦ ἑαυτοῦ του ἐκεῖνον θὰ τὸν δεχθῆτε» (Ιω. 5,43).

Ας είναι η ζωή μας τέτοια ώστε να βλέπουμε και να καταλαβαίνουμε τα μηνύματα των καιρων. Να είμαστε συνδεδεμένοι με τον Χριστό, τον αληθινό Μεσσία, για να χαιρόμαστε με την αληθινή ζωή και όχι με την ψεύτικη των ηδονων. Να ζουμε όπως λέει ο ποιητής «με αρετήν και τόλμην» και, συμπληρώνουμε, και «με προσευχήν», για να είμαστε ελεύθεροι. Ελεύθεροι όχι εξωτερικά αλλά περισσότερο ελεύθεροι από την τυραννία των παθων. Τότε, θα είμαστε με εκείνους που θα είναι με τον αληθινό Νυμφίο και θα καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι της Βασιλείας των Ουρανων. Αμήν.

Κυριακή ΙΣΤ΄ Ματθαίου (Ματθ. 25,14-30), «15. καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν».

Τι είναι το «τάλαντο», πληθυντικός «τάλαντα» που διαβάζουμε στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή;

Το τάλαντο είναι μονάδα μέτρησης της μάζας που χρησιμοποιούνταν κατά την αρχαιότητα από πολλούς λαούς της Μεσοποταμίας και της Μεσογείου. Οι υποδιαιρέσεις του, όταν αναφέρονταν σε πολύτιμα μέταλλα, λειτουργούσαν και ως νομίσματα.

Οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν το βαβυλωνιακό τάλαντο, αλλά αργότερα το αναθεώρησαν - το βαρύ τάλαντο της εποχής της Καινής Διαθήκης θα ζύγιζε σήμερα 58,9 χιλιόγραμμα.

Οι Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι και Εβραίοι διαιρούσαν το τάλαντο σε 60 μνες, μία χρυσή μνα ισοδυναμούσε με περίπου 433 γραμμάρια χρυσού όχι μόνο ως μάζα, αλλά και ως αγοραστική δύναμη. Τάλαντα δεν κόπηκαν ποτέ και μνες μόνο σπάνια, αφού ένα τέτοιο κέρμα ήταν πολύ βαρύ για να χρησιμοποιηθεί. Κόπηκαν όμως δραχμές, δηλ. εκατοστά της μνας (περ. 4,3 γραμμάρια). 1 δραχμή αντιστοιχούσε 6 οβολούς, και 1 οβολός αντιστοιχούσε 8 χαλκούς.

Ο Χριστός προσέδωσε στο τάλαντο μια νέα σημασία με την Παραβολή των Ταλάντων, όπου περιέγραψε την εργατικότητα και την καλλιέργεια των ικανοτήτων ως την πραγματική περιουσία («τάλαντα») του ανθρώπου. Βάσει αυτής της παραβολής, ο χριστιανικός κόσμος ταύτισε στη συνέχεια την έννοια του ταλάντου με το ιδιαίτερο χάρισμα - έτσι προέκυψε η σημερινή χρήση της λέξης «ταλέντο» (από το talentum, τη λατινική λέξη για το τάλαντο). https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF

Ο Θεός, λοιπόν, μας δίνει τάλαντα, ικανότητες για να τις αξιοποιήσουμε ώστε όταν ξανάρθη, να του παρουσιάσουμε τα έργα μας. Έχουμε δηλαδή αξιολόγησι! Έχουμε υπευθυνότητα, η ελευθερία που μας δίνει ο Θεός συνεπάγεται και την κρίσι για το πώς την χρησιμοποιήσαμε.

Ορισμένοι συνεχως παραπονιουνται για το ότι δεν έχουν την τύχη που έχουν οι άλλοι, την ομορφιά, το μυαλό, τα χρήματα, την γυναικα κλπ. και φτάνουν και στο σημειο να βλασφημουν τον Θεό, ότι είναι άδικος, ότι αλλου τα έδωσε τα χαρίσματα και τις ικανότητες και στο τέλος θα ζητήση και τα ρέστα!

Το λάθος που κάνουν βρίσκεται στο ότι ο Θεός αυτό που θέλει είναι να ζουμε με τέτοιον τρόπο ώστε να κληρονομήσουμε τον Παράδεισο και όχι να καλοπερναμε. Εάν η καλοπέρασι ηταν ο σκοπός της ζωης, τότε ο Θεός θα ηταν άδικος, αφου άλλοι πεθαίνουν νέοι και άλλοι γέροι, άλλοι είναι άρρωστοι μια ζωή και άλλοι φτάνουν σε βαθιά γεράματα με υγεία, άλλοι γεννιουνται σε παλάτια και άλλοι σε τρωγλες, άλλοι επιδίδονται στις ηδονές και άλλοι δυσκολεύονται λόγω ψυχολογικων προβλημάτων κλπ.

Όταν ο Θεός δίνει πολλά τάλαντα σε κάποιον περιμένει και ανάλογα αποτελέσματα. Ένας που έχει λίγα μπορει να ζηλεύει τον άλλο που έχει πολλά αλλά αν του πης να δουλέψει παραπάνω για να αυξήση την περιουσία του, υλική ή πνευματική, θα αρνηθη. Θέλει να κοπιάζει λίγο και να απολαμβάνει πολύ.

Από την άλλη, αν δουμε ανθρώπους που έχουν πολλά τάλαντα, στον χωρο της Εκκλησίας, επειδή είναι ταπεινοί, δεν ζητουν περισσότερα δικαιώματα αλλά απεναντίας υπηρετουν όσο γίνεται περισσότερους συνανθρώπους τους. Ένας οικογενειάρχης κουράζεται στο να φροντίζει την οικογένειά του αλλά ένας Όσιος Παΐσιος προσευχόταν για όλη την Ελλάδα και όλο τον κόσμο! Δεν ειχε ελεύθερο χρόνο, δεν ειχε ίσα δικαιώματα, δεν έτρωγε πολύ, δεν κοιμόταν πολύ, δεν έκανε ταξίδια αναψυχης, δεν άναβε καλά καλά την σόμπα του στο φτωχικό του κελλί. Στο «κομπιούτερ» του ειχε χιλιάδες υποθέσεις και με την προσευχή του και τις συμβουλές του βοηθουσε τους ανθρώπους να βγαίνουν από τα αδιέξοδά τους. Εάν πληρωνόταν ως ψυχολόγος π.χ., πόσα χρήματα θα έπρεπε να παίρνει; Τι περιουσία προσωπική θα έκανε με τόσες υποθέσεις που ανέλαβε όλα τα χρόνια της άσκησής του;

Ας μην είμαστε, λοιπόν, μίζεροι, ας μην συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους, διότι δεν ξέρουμε τι βάρος σηκώνει ο καθένας. Πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν ότι ο Θεός μας φορτώνει όσο αντέχουμε και όσο χρειαζόμαστε για να κληρονομήσουμε την αιώνιο ζωή (με το καλό ή με το άγριο).

Εάν έχουμε ως σκοπό της ζωης μας την αγιότητα, τότε θα καταλάβουμε πως λειτουργει αυτός ο μάταιος κόσμος, θα περάσουμε καλύτερα (για όσα χρόνια κρατήσει η παρουσία μας εδώ), θα είμαστε χρήσιμοι στο περιβάλλον μας και δεν θα φοβόμαστε την μέλλουσα «αξιολόγησι», όταν ο Κριτής θα μας ζητήση λογαριασμό για το τι κάναμε τα χαρίσματα που μας έδωσε, (όσα και αν ηταν αυτά).

Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου (Ματθ. 15,21-28), «Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἐξῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. 22. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων».

Στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Χριστός θεραπεύει την δαιμονισμένη κόρη μιας Χαναναίας.

Ποιοι ηταν οι Χαναναιοι; Οι Χαναναίοι ή Καναανίτες ήταν αρχαίος λαός με πιθανή αρχική κοιτίδα παρά τον Περσικό κόλπο από όπου μετανάστευσαν περί το 2500 π.Χ. σε περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η Παλαιά Διαθήκη φέρει τη φυλή των Χαναναίων να είναι χαμιτικής καταγωγής ως απόγονοι του Χαναάν, τέταρτου γιου του Χαμ (γιου του Νώε). Η περιοχή όπου διέμεναν ονομαζόταν Χαναάν.

Την γη Χαναάν όρισε ο Θεός ως τόπο εγκατάστασης του Αβραάμ και των απογόνων του, των Εβραίων. Επειδή οι Χαναναιοι έκαναν πολλές αμαρτίες ο Θεός δεν τους ήθελε και έδωσε την γη τους στον λαό Του. Αλλά δεν έδωσε όλη την περιοχή στους Ισραηλίτες. Άφησε και νησιδες που ζουσαν οι Χαναναιοι για να τιμωρει μέσω αυτων ή για να κρατα σε επαγρύπνησι τους Ισραηλίτες, όταν ξεχνουσαν τον Νόμο Του.

Κάτι ανάλογο γίνεται και με μας στην προσωπική μας ζωή. Νομίζουμε πως η ζωή μας θα ηταν καλύτερη αν δεν είχαμε «χαναναίους» να μας την κάνουν δύσκολη. Αλλά ο Θεός τους χρησιμοποιει για να μας ταπεινώνει, για να μας υπενθυμίζει ότι σκοπός της ζωης μας δεν είναι η καλοπέρασι, για να μας υπενθυμίζει το «αγαπατε αλλήλους», για να μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να βοηθαμε τους άλλους και όχι να τους κατακρίνουμε και να τους καταδικάζουμε επειδή είναι κατώτεροι από μας σε θέματα ηθικης ή πίστεως.

Οι Ιουδαιοι, όμως, σιχαινόντουσαν τους αλλόθρησκους και αλλοεθνεις γείτονές τους και ζητουσαν από τον Θεό να τους εξολοθρεύση. Το ίδιο κάνουν και σήμερα…

Ο Χριστός θεραπεύοντας μία ξένη δείχνει πως ηρθε για όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο για τους Εβραίους. Αυτό πρέπει κι εμεις να το έχουμε υπ΄όψιν διότι πολλές φορές μερικοί καμαρώνουν που είναι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί περιφρονωντας όσους δεν είναι.

Στις ημέρες μας, ημέρες παγκοσμιοποίησης, καλούμαστε να ζήσουμε παρέα με ανθρώπους κάθε φυλης και γλωσσας και θρησκείας. Παλαιότερα ηταν εύκολο να κρατήσουμε μακρυά μας τους ξένους, διότι στις κλειστές αγροτοκτηνοτροφικές κοινωνίες δεν χωρανε, για πρακτικούς λόγους, ξένοι.

Στις μικροαστικές, όμως, κοινωνίες όπου οι άνθρωποι μένουν στα διαμερίσματά τους, πηγαίνουν στο εργοστάσιο ή την υπηρεσία τους και ξοδεύουν τον ελεύθερό χρόνο τους με τον ίδιο περίπου τρόπο, είναι παράλογο να είναι κανείς ρατσιστής.

Ο Θεός λατρεύεται σε όλες τις γλωσσες, μπράτσα και ομορφιά έχουν όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από φυλή, επιστημονική κατάρτιση μπορουν να αποκτήσουν όλοι, αν τους δοθη η κατάλληλη εκπαίδευσι. Επομένως, κανένας δεν μπορει να πη «εγώ ειμι ανώτερος».

Ως Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορουμε να «καμαρώνουμε» για το ότι τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά (και μπορουμε να το διαβάζουμε και στο πρωτότυπο), μπορουμε να καυχώμεθα για το ότι η Ορθοδοξία έχει μπει και στο DNA μας, αλλά αυτά είναι χαρίσματα που πρέπει να τα χρησιμοποιήσουμε για το καλό της ανθρωπότητας και όχι για να θέλουμε πρωτοκαθεδρίες σε αυτόν τον κόσμο ή στην άλλη ζωή.

Επίσης, το χρημα πλέον δεν ανήκει στο κράτος μας, δεν ανήκει σε κανένα κράτος αλλά η παγκόσμια Τράπεζα το «κόβει» και καθορίζει την ποσότητα που θα κυκλοφορει σε κάθε σημειο του πλανήτη. Ως εκ τούτου είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί πρέπει να ζουμε μονιασμένοι με τα υπόλοιπα έθνη στην παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα.

Στην άλλη ζωή δεν θα έχει ούτε Έλληνες ούτε Τούρκους ούτε Εβραίους ούτε καμιά άλλη εθνότητα. Στον Παράδεισο θα βλέπουμε το πρόσωπο του Χριστου, θα χαιρόμαστε και δεν θα έχουμε όρεξι ούτε καν να κοιταμε δεξιά και αριστερά.

Ας αγωνιζόμαστε, λοιπόν, να ζουμε όπως θέλει ο Χριστός και αυτό θα μας βοηθήση να περάσουμε και σε αυτήν την ζωή καλά, με αρμονία με τους αλλοεθνεις και αλλόθρησκους, βοηθωντας τους, όσο μπορουμε, να γνωρίσουν την Αλήθεια, τον αληθινό Θεό, τον Χριστό της Μίας, Αγίας, Καθολικης και Αποστολικης Εκκλησίας. Αμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ(13-19/7)

Η θεολογία της Πατρότητος, «Υμείς εστε το φως του κόσμου» (Ματθ. εʼ 14). Ο Θεάνθρωπος Χριστός, ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, απεκάλεσε τους μαθητάς Του, «φως του κόσμου». Ο χαρακτηρισμός αυτός έχει οντολογική σημασία και όχι ηθική. Αυτό σημαίνει ότι οι μαθηταί είναι «φως του κόσμου», όχι απλώς γιατί έχουν μερικά εξωτερικά έργα (κοινωνική εργασία), αλλά γιατί είναι κατοικητήρια της Αγίας Τριάδος, γιατί έχουν αισθητά στην καρδιά τους την Χάρη του Τριαδικού Θεού.

Τι πιο επικίνδυνο πράγμα είναι να αναλύει κανείς αυτόν τον λόγο του Χριστού, υπονοώντας ότι «φως του κόσμου» είναι οι «καλοί» Χριστιανοί που κάνουν «καλά» έργα. Είναι επικίνδυνο, γιατί οι Πατέρες ερμηνεύουν ότι «φως του κόσμου» είναι οι άνθρωποι εκείνοι που, αφού πέρασαν όλη την αίσθηση του κόσμου, έφθασαν με τον φωτισμένο νου στα υπέρ αίσθηση και έπειτα «ερεύγονται» από την καθαρή καρδιά τους λόγους αγαθούς εν μέσω της Εκκλησίας. Έγιναν πνευματικοί, αφού προηγουμένως με την νηστεία και την αγρυπνία καθάρισαν την σάρκα, με τα δάκρυα εκλέπτυναν την παχύτητα της καρδιάς, με την κακοπάθεια ενέκρωσαν τα μέλη τους, με την προσευχή και την μελέτη επλήρωσαν τον νουν από φως, με την απάρνηση των θελημάτων τους εχώρισαν τις ψυχές από την προσπάθεια του σώματος. Τέτοιοι ήσαν όλοι οι άγιοι και ιδιαιτέρως οι άγιοι Πατέρες που εορτάζει σήμερα η Εκκλησία του Χριστού.

Με την ευκαιρία της σημερινής εορτής πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Πατερική, όχι γιατί κάποτε είχε τους θεοφόρους Πατέρας της, που διαφύλαξαν την αληθινή πίστη από τον κίνδυνο των αιρέσεων, αλλά γιατί πάντοτε υπάρχουν Πατέρες. Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν, είναι και θα είναι Πατερική, γιατί μέσα σʼ αυτήν υπάρχει το Πανάγιο Πνεύμα που την ζωοποιεί. Για να το καταλάβουμε κάπως αυτό πρέπει να εξετάσουμε τι εννοούμε με τον όρο Πατέρες.

Ο Θεός Πατήρ

Στην Αγία Γραφή το όνομα Πατήρ χρησιμοποιείται ως υποστατικό ιδίωμα (τρόπος υπάρξεως) του Πρώτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, για να φανεί η σχέση του Πρώτου Προσώπου με τα άλλα Πρόσωπα, ότι δηλ. εγέννησε προ χρόνων αιωνίων το Δεύτερο Πρόσωπο, που λέγεται Υιός και εξ Αυτού (του Πατρός) εκπορεύεται το Πανάγιο Πνεύμα. Το όνομα όμως Πατήρ μπορεί να αποδοθεί σε όλη την Αγία Τριάδα, αφού η δημιουργία του κόσμου και η αναδημιουργία του είναι ενέργεια του Τριαδικού Θεού. Με αυτήν την έννοια Πατήρ λέγεται και ο Χριστός γιατί με την ενανθρώπισή Του έδωσε ζωή στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος ήταν νεκρός και μόνος του δεν μπορούσε να ζωοποιηθεί. Επομένως ο Χριστός εν σχέση προς τον Πατέρα Του λέγεται Υιός, εν σχέσει με τους ανθρώπους (όπως και τα άλλα Πρόσωπα) λέγεται Πατήρ, γιατί μεταδίδει την ζωή.

Οι Άγιοι-Πατέρες

Πατέρες ακόμη λέγονται και όλοι οι εν Χριστώ αναγεννημένοι, γιατί έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, που εμόρφωσε μέσα τους τον Χριστό, έγιναν κατοικητήρια του Αγίου Τριαδικού Θεού και έπειτα μετέδωσαν τις εμπειρίες τους στα πνευματικά τους παιδιά, με αποτέλεσμα να τα αναγεννήσουν.

Τέτοιοι ήταν οι άγιοι Απόστολοι και έγιναν «φως του κόσμου». Ο Απόστολος Παύλος έγραφε στους Κορίνθιους: «εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν Χριστώ, αλλʼ ου πολλούς πατέρας. εν γαρ Χριστώ Ιησού δια του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα» (Αʼ Κορινθ. δʼ 15). Έχει συνείδηση της πατρότητός του, γιʼ αυτό λέγει για τον μαθητή του Τιμόθεο «εστιν τέκνον μου αγαπητόν και πιστόν εν Κυρίω» (Αʼ Κορινθ.δʼ 17).

Και οι άγιοι Ιεράρχες, διάδοχοι των αγίων Αποστόλων είναι το «φως του κόσμου», λέγονται Πατέρες, γιατί επειδή ενώθηκαν με τον κατά φύσιν Υιόν του Θεού, είναι και αυτοί κατά Χάριν υιοί του ουρανίου Πατρός. Έτσι αναγέννησαν το Ποίμνιό τους και απέκτησαν πνευματικά παιδιά. Ας μη ξεχνάμε ότι η διδασκαλία των αγίων Πατέρων δεν είναι μια ξηρή επιστημονική γνώση, αλλά η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ του Θεού. Η ζωή τους και η διδασκαλία τους είναι πράγματι «φως του κόσμου» γιατί ενώθηκαν με το «Φως του κόσμου», τον Χριστό. Επίσης κάθε αναγεννημένος είναι Πατήρ γιʼ αυτούς που τον πλησιάζουν για να πάρουν την εύχυμη διδασκαλία του, που είναι καρπός ορθοδόξου ζωής.

Να έχουμε τις ευχές και τις πρεσβείες όλων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας!

Όσοι Πιστοί», Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά)

http://clubs.pathfinder.gr/Arxontariki/581085?folder=74432, http://clubs.pathfinder.gr/CYNTAKTIKON/326389?forum=38531&read=433

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Ιωάννη γ΄ 13-17)

Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ΄ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια (Ιωάν. γ΄ 16).

Αγαπητοί εν Χριστω αδελφοί,

για να καταλάβουμε τον παραπάνω στίχο δεν αρκει μία απλη μετάφραση. Ευκαιρία ειναι να θυμηθουμε με λίγα λόγια την δογματική της Αγίας μας Εκκλησίας, διότι μέσα σε έναν και μόνο στίχο βρίσκεται όλη η Αλήθεια της Πίστεώς μας!

Ο στίχος αυτος του Ευαγγελιστη Ιωάννη μας λέει πως ο Θεος αγάπησε (και αγαπα) τον κόσμο, δηλαδη ό,τι εδημιούργησε και κυρίως τον άνθρωπο.

Το ότι υπάρχει Θεός, ειναι δεδομένο. Αφου υπάρχει η Δημιουργία, υπάρχει και Εκεινος που την δημιούργησε. Δεν είναι δυνατον το Σύμπαν να υπάρχει από μόνο του, ούτε, βέβαια, είναι δυνατον το φθαρτο και μεταβαλλόμενο Σύμπαν να ταυτίζεται με τον Θεό.

Τι σημαίνει «αγάπησε» ο Θεος τους ανθρώπους;

Εδω μας παραπέμπει στην Ιστορία της ανθρωπότητος και συγχρόνως στο δραμα της. Ο Θεος απο αγάπη μας εδημιούργησε, αλλα στο ξεκίνημα της Ιστορίας ο Αδαμ και η Εύα χάνουν τον Παράδεισο με την συνεργία του Σατανα και διακόπτεται η ζωοποιος σχέση τους με τον Δημιουργό, με αποτέλεσμα να έλθη ο θάνατος και όλο το κακο στη ζωη μας. Αλλά, ο Θεος επειδη ειναι αγάπη, μας ξαναδίνει μία ευκαιρία ακόμη να βρεθουμε κοντά Του. Μέσω της ενανθρωπήσεως του Υιου και Λόγου Του και του θανάτου και της Αναστάσεώς του Χριστου επάνω στον Σταυρό, ανοίγει και πάλι ο Παράδεισος (αυτη τη φορα στον Ουρανό).

Έτσι, δεν «χάνεται» (δεν πάει στην Κόλαση) όποιος πιστεύει στον Χριστό, αλλα μετέχει της αιωνίου ζωης και μάλιστα απο αυτην εδω την ζωή.

Για να συμβει αυτο (για να μη βρεθουμε παρέα με τον Διάβολο αλλα για να είμαστε πάντοτε παρέα με τον Χριστό), θα πρέπει να είμαστε βαπτισμένοι και ενταγμένοι μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία η οποια ειναι η Κιβωτος της σωτηρίας. Μέσα στην Εκκλησία (η οποια ειναι Μία, Αγία, Καθολικη και Αποστολική) ο Χριστιανος μπορει να γίνει άγιος, να ενωθει με τον Θεο απο αυτήν εδω την ζωη χωρις να περιμένει την Κρίση, αλλα να «περάσει άνευ εξετάσεων» στον Παράδεισο. Αυτή ειναι η «αιώνια ζωή» της οποίας γίνεται μέτοχος όποιος πιστεύει και αγαπα τον Κύριο Ιησου Χριστό.

Ας είμαστε συνέχεια συνδεδεμένοι με τον Χριστό, διότι έχει «ρήματα ζωης αιωνίου». Μας λέει την αλήθεια για τον Θεό, τον Κόσμο και τον άνθρωπο και μας δίνει τη δυνατότητα να ζουμε εν αληθεία και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια και με την ελπίδα ότι δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.»Ματθ. 28,20.

Οι άλλες θρησκειες ειναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Τις έφτιαξαν οι άνθρωποι για να διώξουν τον φόβο ή για να επιτύχουν διάφορα ενδοκοσμικά πράγματα. Η Εκκλησία μας ειναι το Σωμα του Χριστου το παρατεινόμενον εις τους αιωνας.

Αλλά θα πρέπει να φανουμε αντάξιοι του δώρου που μας έκανε ο Θεός, να γεννηθουμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί (και Έλληνες). Μας έδωσε πολλά αλλά θα μας ζητήσει και πολλά. Να έχουμε υπ΄όψιν μας ότι η Αγιότης ειναι ο σκοπός της ζωης μας και όχι απλως να παμε μετά θάνατον στον Παράδεισο. Ως μέλη της Εκκλησίας μπορουμε από τώρα να ζουμε, να προγευόμαστε τον Παράδεισο.

Ας μην αφήνουμε τον χρόνο να περνα ανεκμετάλλευτος αλλά να ζουμε εν μετανοία. Τότε και η ζωή μας θα ειναι γεμάτη και τους άλλους θα βοηθαμε και στην ώρα του θανάτου μας θα φύγουν μακρυά τα τελώνια, οι δαίμονες και κατά την Β΄Παρουσία του Κυρίου και Θεου και Σωτηρος ημων Ιησου Χριστου θα ακούσουμε το «ευ δουλε αγαθέ, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». ΑΜΗΝ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ, (βλέπε και Γ’ Κυριακή των Νηστειων)

(Μάρκ. 8,34-9,1) «38. ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους

ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ

ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ

πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων».

Σήμερα ο Χριστός μας λέει πως πρέπει να είμαστε ομολογητές. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε να ομολογουμε την Αλήθεια. Πρέπει να είμαστε «λέοντες πυρ πνέοντες». Δεν έχει σημασία αν λιγόστεψαν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Μέχρι το τέλος της ιστορίας, όσοι κι αν μείνουμε, οφείλουμε να ομολογουμε ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ότι υπάρχει Θεός, Διάβολος, Κόλασι, Παράδεισος.

Αν βρεθουμε ανάμεσα σε αθέους, υλιστές, αγνωστικιστές θα τους υπενθυμίσουμε την ανοησία τους λέγοντάς τους πως και η λογική, όχι μόνο η Πίστι, απαιτει την ύπαρξι του Θεου. Διαφορετικά πέφτουμε στην ανοησία του «όλα είναι ένα» ή του «όλα είναι ύλη».

Αν βρεθουμε σε συζήτησι που λένε τις ανοησίες του Δαρβίνου, θα τους πουμε πως δεν είναι δυνατόν η ύλη να υπάρχη από μόνη της και τυχαια να προηλθε η ζωή από την ένωσι ανόργανων συστατικων. Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι οι οποιοι επικαλουνται συνέχεια την λογική, όταν έλθη η ώρα να μιλήσουν για το Σύμπαν, για την ζωή, για τον άνθρωπο να λένε ό,τι ανοησία τους κατέβη. Αλλά δυστυχως, ισχύει αυτό που λέει ένας σοφός: «εάν τα μαθηματικά απαιτουσαν και ηθική εκ μέρους του ενασχολουμένου με τα μαθηματικά, θα αμφισβητουσαν, οι περισσότεροι, και την αλήθεια των μαθηματικων».

Την αλήθεια πρέπει να την ομολογουμε και στα υψηλά, στα Δογματικά αλλά και στα καθημερινά και στα επιστημονικά και στα πολιτικά και στα κοινωνικά παντου και πάντοτε. Τους χλιαρούς ο Κύριος «θα τους εμέση εκ του στόματός Του».

Όταν έρχονται εκλογές δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουμε άθεους πολιτικούς. Όσοι κάνουν τον κόπο και πανε και ψηφίζουν, θα πρέπη να ψηφίζουν ανθρώπους που είναι κοντά στην Εκκλησία και να διαφωτίζουμε και το περιβάλλον μας με επιχειρήματα γιατί πρέπει να προσέχουμε την ψηφο μας. Αλλιως είναι σα να λέμε «σφάξε με Αγά μου ν΄αγιάσω».

Όταν είναι να διαλέξουμε εργασία, εμεις ή κάποιος συγγενής μας, θα πρέπη να σκεφτόμαστε μήπως είναι εμπόδιο στην πνευματική μας ζωή η εργασία που σκεφτόμαστε να κάνουμε.

Όταν είναι να παντρευτουμε, πρέπει τα κριτήριά μας να είναι πνευματικά. Το σωστό είναι να ταιριάζουμε και στα πνευματικά με το έτερον ήμισυ, διαφορετικά θα είναι σα να είμαστε διχασμένες προσωπικότητες.

Τον ελεύθερο χρόνο μας τον αφιερώνουμε σε πνευματικές ασχολίες (π.χ. μελέτη Αγίας Γραφης, βυζαντινή μουσική, αγιογραφία, περίπατος στην φύσι), διότι ο χρόνος της ζωης μας είναι λίγος και θα δώσουμε λόγο για το πώς τον περάσαμε.

Τις πέντε αισθήσεις μας πρέπει να τις προσέχουμε, διότι μέσω αυτων επηρεάζεται και η ψυχή μας και η πνευματική μας κατάστασι.

Τις παρέες μας τις προσέχουμε, διότι «φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί».

Το φαγητό, το αλκοόλ, το τσιγάρο τα προσέχουμε διότι οι καταχρήσεις φέρνουν αρρώστιες και το σωμα μας είναι «ναός του Αγίου Πνεύματος» και θα δώσουμε λόγο για όλα.

Εάν προσευχόμαστε και προσέχουμε στη ζωή μας, τότε θα μπορουμε να είμαστε αισιόδοξοι για το τι θα γίνη όταν βρεθουμε μπροστά στον Δίκαιο Κριτή. Εάν όλη μας η ζωή είναι αφιερωμένη στον Χριστό, τότε θα μπορουμε και να τον ομολογουμε σωστά στο περιβάλλον μας.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί φέρουμε ευθύνη πολλή μεγαλύτερη από τους υπόλοιπους ανθρώπους του πλανήτη. Σε μας εδόθησαν πολλά, θα ζητηθουν και πολλά.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι δύσκολα να τα κάνουμε, αρκει να έχουμε ταπείνωσι και να ζηταμε την βοήθεια του Θεου. «Χωρίς εμένα δεν μπορειτε να κάνετε τίποτα» μας λέει ο Χριστός. Μόνο με τις δυνάμεις μας μπορουμε να πετύχουμε λίγα πράγματα και αυτά θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος, ενώ όταν δουλεύουμε για τον Χριστό και με τον Χριστό, το οικοδόμημά μας θα είναι γερό και δεν θα πέση. Αμήν, γένοιτο.

Κυριακή προ Χριστού Γεννήσεως, «Το όνομα το υπέρ πάν όνομα», «...Και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν» (Ματθ. 1,25)

Το ευαγγέλιο πού ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί μου, διαφέρει από τα ευαγγέλια όλου του χρόνου. Όπως είδατε, έχει πολλά ονόματα. Τα ονόματα είναι εβραϊκά, ονόματα ανδρών γυναικών παιδιών, ανθρώπων πού έζησαν στα παλιά τα χρόνια, προτού να έρθει ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στον κόσμο.

Όλοι αυτοί οι προ Χριστού έζησαν με μια ελπίδα ότι θα έρθει ό Χριστός στη γη να σώσει τον κόσμο. Άλλοι άπ' αυτούς ήταν βοσκοί πού έβοσκαν τα πρόβατα στα λιβάδια και έπαιζαν τη φλογέρα, άλλοι ήταν γεωργοί πού έσκαβαν τη γη, άλλοι ήταν βασιλείς ένδοξοι πού νίκησαν σε διαφόρους πολέμους, άλλοι ήταν προφήται πού μπορούσαν να δουν τι θα συμβεί υστέρα από εκατό - διακόσα χρόνια, κι άλλοι άπ' αυτούς ήταν Πατριάρχαι όπως ό Αβραάμ, ό Ισαάκ, ό Ιακώβ.

Tι θα πει πατριάρχης; Ακούμε ό πατριάρχης Αβραάμ τι θα πει πατριάρχης;

Τότε, τα παλιά εκείνα χρόνια, οι οικογένειες ήταν πολυμελείς. Αν πας σήμερα σ' ένα σπίτι, βλέπεις δύο τρεις τέσσερις ανθρώπους. Στα σπίτια εκείνα τα παλιά, της αρχαίας εποχής, ξέρετε πόσοι ήταν; Διακόσοι τρακόσοι τετρακόσοι πεντακόσιοι!... Γεννούσαν παιδιά, και είχαν εγγόνια και δισέγγονα. Οι γενάρχες λοιπόν, οι αρχηγοί τέτοιων μεγάλων οικογενειών, ωνομάζοντο πατριάρχαι. Και μέχρι σήμερα, μια οικογένεια πού έχει πολλά παιδιά λέγεται πατριαρχική. Τέτοιες οικογένειες είναι σήμερα πολύ σπάνιες...

Όλοι αυτοί, πού ακούσαμε τα ονόματα τους, είναι σήμερα άγνωστοι στους πολλούς... Λησμονούνται οι άνθρωποι, λησμονούνται τα ονόματα. Αλλά μέσ' στα δισεκατομμύρια ονόματα ένα δέ' λησμονείται. Θα περάσουν εκατό διακόσα τρακόσα χίλια χρόνια, θα σβήσει ο ήλιος καί τα άστρα, μα το όνομα αυτό θα μείνει αιώνιο καί αθάνατο. Είναι το όνομα του Ιησού Χριστού. Είναι το όνομα με το οποίο τελειώνει το σημερινό ευαγγέλιο. Αφού αναφέρει όλα τα ονόματα μικρών-μεγάλων, βοσκών-γεωργών, ανδρών - γυναικών, βασιλέων-προφητών, καταλήγει· «...καί κάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν» (Ματθ. 1,25).

Τι σημαίνει το όνομα Ιησούς; είναι εβραϊκό. «Ιησούς» σημαίνει σωτήρ, λυτρωτής, ελευθερωτής…

Το όνομα του Χριστού είναι δύναμις. Μέγα όνομα. Αν δέ' μπορείς να κάνης πολλές προσευχές, αρκεί να επικαλεστείς το όνομα του Χριστού. Γονάτιζε κάθε βράδυ, προτού να κοιμηθείς· προτού να σας πάρη ό ύπνος, γονείς και παιδιά γονατίστε κάτω απ' τις εικόνες και πέστε δυο λέξεις· «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Αν πεις με την καρδιά σου το «Κύριε Ιησου Χριστέ...», το όνομα αυτό κατεβάζει τα άστρα από τον ουρανό. Το είπε ό ίδιος ο Χριστός· Στο όνομά μου θα βγάλετε δαιμόνια, στο όνομά μου θα θεραπεύετε αρρώστιες, στο όνομά μου θα ανασταίνετε νεκρούς, στο όνομά μου θα μετακινείτε βουνά. Έχει δύναμη το όνομα του Χριστού, αρκεί να το αναφέρουμε με ευλάβεια και με πίστη.

Για αυτό να μη φοβάται ο Χριστιανός τίποτα…

Το όνομα του Χριστού είναι το πιο γλυκύ, το όνομα πού πρέπει ν' αγαπούμε περισσότερο από κάθε άλλο. ..Μακάρι, όταν πλησιάζει η τελευταία ώρα μας, να μας δώσει ο Θεός δύναμη να πούμε κ' εμείς· «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23,42).

Τ' αγαπούμε, αδελφοί μου, εμείς το όνομα αυτό; …

Είπαμε ότι όλα τα ονόματα θα σβήσουν, θα ξεχαστούν μετά εκατό χρόνια κανείς δέ' θα τα θυμάται. Αλλά ένα όνομα θα μείνει αιώνιο- το όνομα του Ιησού Χριστού. Αυτό το όνομα να τιμούμε με τα λόγια και με τα έργα μας, για να έχουμε την ευλογία του ουρανού· αμήν.

http://www.pigizois.net/index2.htm, Επίσκοπος Αυγουστίνος, Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, ή οποία έγινε στον Ιερό. ναό Αγίου Νικολάου Αμμοχωρίου - Φλωρίνης την 20-12-1981, Καταγραφή και σύντμησης 19-12-2004.

Σκέψεις στο Ευαγγέλιο της Κυριακής Μετά την Χριστού Γέννησιν(Πρωτ. Γεώργιος Δορμπαράκης) (+26-12+29-12)

Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής μετά την Χριστού Γέννησιν, ευρισκόμενο μέσα στην όλη ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, αναφέρεται σε τρία γεγονότα: στη φυγή της αγίας οικογένειας στην Αίγυπτο, κατόπιν προτροπής αγγέλου στον ύπνο του Ιωσήφ, λόγω της δαιμονιώδους οργής του Ηρώδη, στη σφαγή των νηπίων από τον παράφρονα Ηρώδη και στην επάνοδο της αγίας οικογένειας στην Ιουδαία και την εγκατάστασή της στην πόλη της Ναζαρέτ. Η σφαγή των νηπίων ερμηνεύεται και από το συναξάρι της 29ης Δεκεμβρίου…

Το κύριο πρόβλημα που θέτει η σημερινή ημέρα είναι η εξώφθαλμη αδικία που διαπράχθηκε τότε, γεγονός που οδηγεί στο πάντα επίκαιρο και ουδέποτε αποδεκτό από την ανθρώπινη λογική πρόβλημα της θεοδικίας: γιατί βρέφη και νήπια, πριν καν ξεκινήσουν τη ζωή τους, την έχασαν και μάλιστα με τέτοιο τραγικό τρόπο; …

Την πρώτη από πλευράς θεολογικής αντιμετώπιση του προβλήματος έχουμε ήδη στην Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο του Ιώβ…

Η απάντηση στο πρόβλημα της θεοδικίας δεν υπάρχει στους ανθρώπινους συλλογισμούς και την ανθρώπινη λογική. Η απάντηση δίνεται στο επίπεδο της πίστεως στον Θεό: έχε εμπιστοσύνη στην αγάπη μου, έστω κι αν δεν την καταλαβαίνεις. Αν κανείς δεν αναχθεί σ’ αυτό το επίπεδο, πάντοτε θα προσκρούει σε αδιέξοδο και στη διαπίστωση του παράλογου της ζωής. Κι αν μεν στην Παλαιά Διαθήκη η απάντηση δόθηκε στον Ιώβ με αυτόν τον τρόπο, εκεί που έχουμε την πληρότητα της απαντήσεως είναι στην Καινή με τον ερχομό του Χριστού. Στο πρόσωπο του Χριστού, του ενσαρκωμένου Θεού, βλέπουμε ότι οι όποιες δοκιμασίες στη ζωή, οι όποιες θλίψεις, οι όποιες τραγικότητες, συνιστούν δρόμο ζωής που αν κανείς τα αντιμετωπίσει με πίστη και υπακοή στον Θεό, οδηγούν στη Βασιλεία του Θεού. Ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Θεός είναι η απάντηση: η ζωή Του απαρχής μέχρι τέλος είναι ένα πάθος. Το πάθος του Χριστού δεν σχετίζεται μόνον με τον Σταυρό, αλλά με όλη τη ζωή Του. Κι απόδειξη η σημερινή ημέρα: μόλις γεννάται αντιμετωπίζει τον φονικό θυμό του παράφρονα Ηρώδη. Το ίδιο και στα μετέπειτα χρόνια Του. Ο Σταυρός Του είναι η αποκορύφωση του Πάθους Του. Και τι μας δείχνει; Ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος που εκβάλλει στη Βασιλεία του Θεού, στην Ανάσταση, εκτός από το πάθος της ζωής αυτής.

... «Ουκ άξια τα παθήματα της παρούσης ζωής προς την μέλλουσαν εις ημάς αποκαλυφθήναι δόξαν» που σημειώνει ο απόστολος Παύλος. Αυτά που υφιστάμεθα στη ζωή αυτή, τις θλίψεις, τις δοκιμασίες, τους πόνους, δεν ισοφαρίζουν τη δόξα που θα μας αποκαλυφθεί στη μέλλουσα.

Στη λογική της πίστεως αυτής, με βάση την ίδια τη ζωή του Κυρίου, βρίσκεται και η υμνογραφία της εορτής. Τα νήπια που σφαγιάστηκαν ναι μεν έχασαν τη ζωή τους πριν ακόμη την ξεκινήσουν, όμως την βρήκαν ολοκληρωμένη με τη χάρη του Θεού στους κόλπους του Αβραάμ. Ο Θεός θέλησε, κρίμασιν οις οίδεν Εκείνος, αυτά τα παιδάκια να είναι οι πρώτοι μάρτυρές Του στον κόσμο, η πρώτη προσφορά σ’ Αυτόν, γι’ αυτό και θεωρούνται άγιοι με μεγάλη δύναμη παρρησίας ενώπιόν Του. ..

Η Εκκλησία μετά των αγίων της, με ό,τι υφίσταται στον κόσμο, θα διατρανώνει πάντοτε την άλλη λογική: μέσα από τα παθήματα του κόσμου τούτου θα αποκαλύπτει την οδό που εκβάλλει στην πληρότητα της Βασιλείας του Θεού. «Διά πολλών θλίψεων δει υμάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των Ουρανών».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ (ΜΑΡΚΟΣ, α΄, 1-8) [ΟΤΑΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ Η ΚΥΡΙΑΚΗ «ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ» ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ «ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ», ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ» (ΜΑΡΚΟΣ, α΄, 1-8)]

Η ασκητική Ορθοδοξία

Ην δε Ιωάννης ενδεδυμένος τρίχας καμήλου και ζώνην δερματίνην περί την οσφύν αυτού και εσθίων ακρίδας και μέλι άγριον (Μαρκ. α’,6).

Παρουσιάζοντας η σημερινή ευαγγελική περικοπή το πρόσωπο, το κήρυγμα και το έργο του Ιωάννου του Προδρόμου, του Βαπτιστού του Χριστού, καθώς επίσης και την επίδραση που είχε στον λαό η διδασκαλία του, μας προετοιμάζει για την μεγάλη εορτή των Θεοφανίων. Επίσης, επειδή είναι η πρώτη Κυριακή του νέου χρόνου, μας δίδεται η δυνατότητα να δούμε τον αληθινό χαρακτήρα της Ορθοδοξίας.

Για τον σημερινό εκκοσμικευμένο άνθρωπο η προβολή ενός ασκητού και μάλιστα στην αρχή του χρόνου, που ζούσε στην έρημο και ήταν ενδεδυμένος με δέρμα καμήλου και έτρωγε ακρίδες και μέλι άγριο, αποτελεί ένα πρόβλημα. Ίσως είναι και μια τρομερή πρόκληση. Λένε ότι ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος μπορεί να παρουσιασθεί σαν πρότυπο ενός ασκητού και μάλιστα ερημίτου, όχι όμως και ενός οικογενειάρχου, που κατοικεί στον κόσμο και αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα.

Πραγματικά. Σκεπτόμαστε πολλές φορές, πῶς μπορεί να μιλήσει μια τέτοια μορφή στον σύγχρονο άνθρωπο ή πως μπορεί να εργασθεί αποδοτικά η Ορθοδοξία σε μια κοινωνία, που έχει μάθει να ζει με άνεση, που έμβλημά της έχει την ευζωία και την καλοπέραση;

Πρόδρομος-Χριστός, έρημος-κοινωνία

Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε ότι ο Τίμιος Πρόδρομος προετοίμασε τον δρόμο για την έλευση του Χριστού. Δηλ. υπάρχει μια κοινωνία μεταξύ των δύο αυτών προσώπων. Κατά τον ίδιο τρόπο υπάρχει μια θαυμάσια σύζευξη, θα μπορούσαμε να πούμε αλληλοπεριχώρηση μεταξύ της ερήμου και της κοινωνίας. Η έρημος, με όλο τον δυναμικό χαρακτήρα, καθαρίζει τον άνθρωπο από τα πάθη, προετοιμάζει τον δρόμο για την έλευση της Βασιλείας του Χριστού, οπότε επανερχόμενος στην φυσική ζωή αποκτά την πραγματική κοινωνία με τον Θεό και τους ανθρώπους. Κατά τον άγιο Ισαάκ δεν μπορεί ο άνθρωπος να γαληνέψει εσωτερικά, όταν ενεργούν οι αισθήσεις, ούτε τα σωματικά πάθη καταργούνται ή οι πονηροί λογισμοί εκλείπουν «άνευ της ερήμου». Και όταν ειρηνεύσει εσωτερικά, τότε γίνεται ο πιο κοινωνικός άνθρωπος. Με άλλα λόγια η έρημος οδηγεί στον Χριστό και ο Χριστός είναι η έρημός μας.

Το ορθόδοξο ήθος είναι ασκητικό

Έπειτα η ένσταση των σημερινών ανθρώπων, ότι ένας ασκητής δεν μπορεί να μιλήσει στον άνθρωπο που ζει στην κοινωνία, δεν είναι ορθή για δυο βασικούς λόγους. Πρώτον γιατί στην Ορθόδοξη Πατερική διδασκαλία δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ κοσμικού και μοναχικού τρόπου ζωής, ούτε μεταξύ αγάμων και εγγάμων, αλλά μεταξύ ανθρώπων που έχουν το Άγιο Πνεύμα και ανθρώπων που δεν το έχουν. Δεύτερον, γιατί ο τρόπος ζωής, όπως τον περιγράφει η Αγία Γραφή και τον βιώνουν οι άγιοι, είναι ασκητικός.

Η Αγία Γραφή λέγεται Ευαγγέλιο, που θα πει καλή αγγελία. είναι η μαρτυρία της νέας ζωής. Αυτή δε η νέα ζωή, η απόκτηση της σωτηρίας προϋποθέτει έναν ασκητικό τρόπο ζωής, που πρέπει να βιούται απ’ όλους τους Χριστιανούς, που θέλουν να λάβουν το Άγιο Πνεύμα, είτε είναι έγγαμοι είτε είναι άγαμοι.

Οι παραγγελίες «αγωνίζεσθε εισελθείν διά της στενής πύλης» (Λουκ. ιγ’ 14), «η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. ια’ 12), «νεκρώσατε τα μέλη υμών τα επί της γης» (Κολ. γ’ 5) κλπ. έχουν απόλυτη και καθολική ισχύ, αναφέρονται σε όλους τους Χριστιανούς, ανεξάρτητα του τόπου κατοικίας και του τρόπου ζωής τους. Διότι, όπως η σωτηρία που τελείωσε ο Χριστός προσφέρεται σε όλους τους βαπτισθέντας «εις το όνομα της ζωοποιού και θεαρχικής Τριάδος», έτσι και ο δρόμος της σωτηρίας είναι κοινός για όλους τους Χριστιανούς.

…Οι σύγχρονοι άνθρωποι μαστίζονται κυριολεκτικά από τα τρία πάθη (φιληδονία, φιλαργυρία, φιλοδοξία). Είναι δούλοι των παθών και της φύσεως. Από αυτή την δουλεία, προέρχεται το άγχος και η ανασφάλεια.

Γι’ αυτό ο ασκητικός τρόπος ζωής, που συνιστά το ορθόδοξο ήθος, πρέπει να βιούται από όλους τους Χριστιανούς, για να απαλλαγούν από την κακοδαιμονία.

Οι μοναχικές αρετές είναι κατ’ εξοχήν ευαγγελικές αρετές, πρέπει να βιώνονται από όλους τους Χριστιανούς με μετριωτέρα μορφή και ανάλογη προσαρμογή.

Επομένως η ασκητική μορφή του Ιωάννου του Προδρόμου διδάσκει τον ασκητικό τρόπο ζωής του ορθοδόξου Χριστιανού, διά του οποίου συνδέεται με τον Χριστό και αποκτά την θέωσή του.

«Οσμή Γνώσεως» Εκδόσεις Τέρτιος,http://img.pathfinder.gr/clubs/files/74432/1.doc

Κυριακή μετά τα Φωτα Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 4, 12-17) Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωὴλ.

«Ἀκούσας δὲ ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν».

Ἡ συμπεριφορὰ τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους δὲν ἦταν μονολιθική. Εἶχε μιὰ ποικιλία ἐκδηλώσεων. Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς ἐνσαρκώθηκε καὶ φανερώθηκε στοὺς ἀνθρώπους καὶ ἔτσι ἀποκαλύφθηκε ἡ σοφία του, μὲ σκοπὸ «προτεθῆναι τὴν αὐτοῦ πολιτείαν εἰς μίμησιν», δηλαδὴ γιὰ νὰ γίνει ἡ ζωή του σὲ μᾶς πρότυπο γιὰ μίμηση, παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Ἀνάλογα μὲ τὴν κάθε περίπτωση ποὺ τοῦ παρουσιαζόταν, ἐνεργοῦσε. Ὄχι διπλωματικὰ καὶ μὲ ἰδιοτέλεια, ἀλλὰ πάντοτε ἔχοντας ὡς γνώμονα τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἄλλοτε μιλοῦσε ταπεινὰ γιὰ τὸ πρόσωπό του κι ἄλλοτε ἀπεκάλυπτε τὴ θεότητά του. Ἄλλοτε ἐρχόταν στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ μιλοῦσε μπροστὰ σ’ ὅλο τὸν κόσμο γιὰ θέματα σοβαρότατα κι ἄλλοτε ἔφευγε καὶ κρυβόταν στὴ Γαλιλαία γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸ φθόνο τῶν ἐχθρῶν του καὶ τὴν ἄκαιρη σύλληψή του. Μιὰ τέτοια περίπτωση εἶναι κι αὐτὴ ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

Γιατί ἀναχώρησε ὁ Κύριος στὴ Γαλιλαία;

Ἡ ἀναχώρησή του ἔγινε μετὰ τὴ σύλληψη τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου (Ματθ. 4,12). Ἕνας λόγος εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀπεύφευγε τὴ δημοσιότητα καὶ ἀπέβλεπε στὴν προετοιμασία τῶν μαθητῶν του γιὰ τὸ ἐπικείμενο πάθος του. Ἄλλος λόγος εἶναι ὅτι ἀκόμα δὲν εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα του νὰ σταυρωθεῖ «οὐ τὸ παθεῖν φεύγων, διὰ τοῦτο γὰρ ἐλήλυθεν, ἀλλὰ καιρὸν ἀναμένων ἐπιτήδειον εἰς τοῦτο», δηλαδὴ ὁ Κύριος δὲν ἦταν ἕνας δειλὸς ποὺ ἀπέφευγε τοὺς κινδύνους τοῦ ἔργου του, ἀλλὰ ἦταν συνετὸς καὶ ἐπεδίωκε τὸν κατάλληλο καιρὸ γιὰ νὰ σταυρωθεῖ «ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἦλθον εἰς τὴν ὥραν ταύτην» (Ἰωάν. 12,27). Ἐὰν σταυρωνόταν γρήγορα, θὰ καταστρεφόταν μεγάλο μέρος τοῦ ἔργου του. Ἡ φυγή του δὲν ἦταν δειλία ἀλλὰ σωφροσύνη. Δὲν ἔβαζε σὲ ἄσκοπους κινδύνους τὸν ἑαυτό του.

Ἐπιτρέπονται οἱ ὑπερβολὲς στοὺς χριστιανούς;

Τὸ παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας, ποὺ ἀπέφευγε νὰ ἐκτεθεῖ ἄσκοπα ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς πεῖ. Τίποτε δὲν πρέπει νὰ κάνουμε μὲ διάθεση ὑπερβολῆς. Οὔτε συντηρητικοὶ νὰ εἴμαστε ἀλλὰ οὔτε καὶ φιλελεύθεροι νὰ εἴμαστε στὰ πνευματικὰ θέματα. Ἀκόμη καὶ στὶς κοσμικὲς ὑποθέσεις μας νὰ ἐνεργοῦμε συνετά. Πάντοτε νὰ ἀκολουθοῦμε τὴ μέση ὁδὸ ποὺ διατηρεῖ ἡ Ἐκκλησία μας. Νὰ ἀναφέρουμε μερικὰ παραδείγματα:

Ἂς δοῦμε τὸ παράδειγμα τῆς νηστείας. Ἄλλοι πολὺ ἄκριτα, κι ἄλλοι, ἴσως εἶναι οἱ πιὸ πολλοί, καθόλου. Ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης λέγει πὼς ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ εἶναι «δόκιμος ζυγοστάτης», δηλαδὴ καλὴ ζυγαριά. Οὔτε τὴν ἀσιτεία νὰ ἐπικροτήσει γιατί θὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ἀτονία καὶ στὴν κατάρρευση, ἀλλ’οὔτε καὶ τὴν πολυφαγία γιατί θὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ἀσωτία. Οἱ διάφορες πνευματικὲς ἀσκήσεις τῆς ἀρετῆς νὰ εἶναι σύμμετρες μὲ τὶς δυνάμεις μας γιὰ νὰ ἔχουμε κανονικὴ πνευματικὴ πρόοδο. Πολλὲς φορὲς ἄνθρωποι ποὺ πρωτογνώρισαν τὸν Χριστό, ἔπεσαν μὲ τὰ μοῦτρα στὴν πνευματικὴ ζωὴ κι ὅταν ἔφυγε ὁ ζῆλος ξαναγύρισαν στὶς προηγούμενες συνήθειές τους κι ἔγιναν χειρότεροι «καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων» (Ματθ. 12,45).

Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ ἄλλα ζητήματα. Δὲν πρέπει νὰ βλέπουμε παντοῦ ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ’ οὔτε καὶ νὰ ἀμνηστεύουμε αὐτοὺς ποὺ τὴν διαβάλλουν καὶ τὴν συκοφαντοῦν. Στὴν πνευματικὴ ζωὴ νὰ ὑπάρχει ἕνα μέτρο. Στὴ συναναστροφή μας μὲ τοὺς ἄλλους νὰ ἔχουμε διάκριση, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦμε ποιὸς εἶναι ὁ κατάλληλος καιρὸς γιὰ νὰ μιλήσουμε στὸν ἄλλο γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιὰ θέματα πνευματικά. Ἐνδέχεται ἀντὶ γιὰ νὰ κάνουμε καλὸ νὰ κάνουμε κακό.

Ἀδελφοί μου, ἂς παραδειγματισθοῦμε ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ συνετοὶ καὶ σώφρονες. Ἀμήν.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Κυριακή Α΄ Λουκά, ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ,
Κυριακή Β΄ Λουκά, ΙΕ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή Γ΄ Λουκα, Κυριακή ΙΕ΄ Ματθαίου
Δ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ (Κυριακή 11-17/10 Δ’ Λουκα, Σπορέως, Πατέρων ζ’ Οικουμενικης Συνόδου)
Κυριακή Ε΄ Λουκα, Κυριακή ΙΔ΄ Ματθαίου, ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ
ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ, Κυριακή Ε΄ Ματθαίου
Κυριακή Ζ΄ Λουκα, Κυριακή Ι΄ Λουκα, Κυριακή ΙΔ΄ Λουκα, Ζ΄Ματθ….
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΛΟΥΚΑ, ΙΒ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή Θ΄ Λουκά, ΙΒ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ι΄ΛΟΥΚΑ Βλέπε ζ΄Λουκα και Γ’Λουκα
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ΛΟΥΚΑ ΚΑΙ Η΄, ΙΔ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
ΙΒ΄ΛΟΥΚΑ.
ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ βλέπε και ε΄Λουκα, θ΄Λουκα, ΙΒ’Ματθαίου
ΙΔ΄ΛΟΥΚΑ βλέπε ζ΄Λουκα, Δ’ Ματθαίου
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ.
Β΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ βλέπε α΄Λουκα
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Δ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ, ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (βλέπε και ζ΄Λουκα και ιδ’Λουκα)
Ε΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ βλέπε στ΄Λουκα
ΣΤ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ, βλέπε και ζ΄Λουκα ΚΑΙ Δ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ζ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ βλέπε Δ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ Ζ΄ΛΟΥΚΑ
Η΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ βλέπε Ζ΄ΛΟΥΚΑ, ΙΑ΄ΛΟΥΚΑ
Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ βλέπε ΚΑΙ Ζ΄ΛΟΥΚΑ, Γ΄ΛΟΥΚΑ
Κυριακή Ι΄ Ματθαίου, βλέπε και ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ
Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου
ΙΒ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ βλέπε Η΄, Θ΄ΛΟΥΚΑ, ΙΓ’Λουκα
Κυριακή ΙΓ΄ Ματθαίου (και 1-9 για Μεσσία)
ΙΔ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ βλέπε ΙΑ΄ΛΟΥΚΑ
ΙΕ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ βλέπε Β΄ΚΑΙ Γ΄ΛΟΥΚΑ,
Κυριακή ΙΣΤ΄ Ματθαίου
Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου, βλέπε και Δ΄Ματθαίου
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ(13-19/7)
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ (βλέπε και Γ’ Κυριακή των Νηστειων)
Κυριακή προ Χριστου Γεννήσεως
Κυριακή Μετά την Χριστου Γέννησιν
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ
Κυριακή μετά τα Φωτα

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΤΡΙΩΔΙΟΥ (+Ψυχοσάββατον, θαυμα κολλύβων, Χαιρετισμων, Μεγάλου Κανόνος,

Σάββατον του Λαζάρου, Μεγάλης Εβδομάδος)

https://www.youtube.com/user/KERMENI

(βλέπε στις πληροφορίες: τα αρχεια μου -για δωρεάν κατέβασμα-, μπλογκ, φέισμπουκ)

ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ ΚΑΙ Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΟΥΣ

Πάνω στη σχέση αυτή βασίζονται τα μνημόσυνα τής Εκκλησιάς μας, η οποία ανέκαθεν τα επιτελούσε και προσευχόταν για τους κεκοιμημένους.

ΜΑΡΤΥΡΊΕΣ ΠΕΡΊ ΤΩΝ ΙΕΡΏΝ ΜΝΗΜΟΣΎΝΩΝ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΓΊΑ ΓΡΑΦΉ

Από την Παλαιά Διαθήκη

Από την Καινή Διαθήκη

Από τους βίους των αγίων

O Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων(17-2 & Α΄ΣΑΒΒΑΤΟ ΝΗΣΤΕΙΩΝ Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ), καταγόταν από χωριό της Αμάσειας στη Μαύρη Θάλασσα και έζησε στο χρόνια των αυτοκρατόρων Μαξιμιανού και Μαξιμίνου. Ονομάζεται Τήρων, διότι κατετάγη στο στράτευμα των Τηρώνων, δηλ. των νεοσύλλεκτων. Στη διάρκεια των διωγμών του Διοκλητιανού αναγκάζεται να εγκαταλείψει το στράτευμα επειδή ήταν Χριστιανός και πηγαίνει στην πόλη Ευχάιτα. Εκεί πληροφορείται ότι στο δάσος κοντά στη πόλη, είχε τη φωλιά του ένας φοβερός δράκος, ο οποίος ήταν πραγματική μάστιγα για την περιοχή. Αμέσως ο Θεόδωρος προσευχήθηκε, ζήτησε δύναμη από τον παντοδύναμο Θεό. πηγαίνει στο δάσος, όπου συναντά το δράκο και τον σκοτώνει. Λίγο αργότερα μαθαίνει, ότι οι χριστιανοί συστρατιώτες του, άρχισαν να λιποψυχούν και να θυσιάζουν στα είδωλα. για το λόγο αυτό επιστρέφει στο τάγμα του, όπου κάποιο βράδυ αγανακτισμένος από τα βασανιστήρια των Χριστιανών, καίει ένα ξύλινο είδωλο της θεάς Ρέας. Oμολογεί με θάρρος και ψυχική ευφροσύνη. Τελικά ρίχνεται σε πυρακτωμένη κάμινο, απ' όπου και κερδίζει το στέφανο του μαρτυρίου.

Το Σάββατο της Α΄ εβδομάδας των Νηστειών εορτάζομε το δια κολλύβων θαύμα του αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος. Ο Ιουλιανός ο παραβάτης, γνωρίζοντας ότι οι χριστιανοί καθαρίζονται με τη νηστεία την πρώτη εβδομάδα της αγίας Τεσσαρακοστής - γι' αυτό την λέμε καθαρά εβδομάδα - θέλησε να τους μολύνει. Διέταξε λοιπόν, κρυφά, όλες οι τροφές στην αγορά να ραντισθούν με αίματα ειδωλολατρικών θυσιών. Όμως, με Θεία ενέργεια φάνηκε στον ύπνο του τότε Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως Ευδοξίου ο μάρτυρας Θεόδωρος, και φανέρωσε το πράγμα. Παρήγγειλε να ενημερωθούν όλοι οι χριστιανοί, να μην αγοράσουν καθόλου τρόφιμα από την αγορά και, για να αναπληρώσουν την τροφή, να βράσουν σιτάρι και να φάνε τα λεγόμενα κόλλυβα, όπως τα έλεγαν στα Ευχάϊτα. Ετσι και έγινε και ματαιώθηκε ο σκοπός του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα. Και το Σάββατο, τότε, ο ευσεβής λαός που διαφυλάχθηκε αμόλυντος στην καθαρά εβδομάδα, απέδωσε ευχαριστίες στον μάρτυρα. Από τότε, γύρω στα μέσα του Δ΄ αιώνα, η Εκκλησία τελεί κάθε έτος την ανάμνηση αυτού του γεγονότος πρὸς δόξαν Θεού και τιμή του μάρτυρα αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος.

ΤΙΝΑ ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ. ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΛΕΕΙ:«Οι διατροφικές επιταγές τής Ορθόδοξης Εκκλησίας φαίνεται ότι λειτουργούν ... θαυματουργικά γιά τήν υγεία τών παιδιών. Νέα μελέτη καταδεικνύει ότι οι 180 μέ 200 μέρες νηστείας τόν χρόνο όχι μόνον δέν "φρενάρουν" τήν ομαλή ανάπτυξη όσων παιδιών απέχουν από τήν κατανάλωση ζωϊκών τροφίμων, αλλά βοηθούν καί στήν διατήρηση ενός φυσιολογικού βάρους, κόντρα στήν διαρκώς αυξανόμενη παιδική παχυσαρκία».

Η Εκκλησία όμως έδωσε θεολογικό νόημα στήν νηστεία. Δέν πρόκειται μόνον γιά τήν υγεία τού σώματος, αλλά κυρίως γιά τήν υγεία τής ψυχής. Αυτός πού νηστεύει δείχνει ότι έχει αναφορά στόν Θεό καί τήν Εκκλησία, ότι θέλει νά ανήκη στό πνευματικό στράτευμα τής Εκκλησίας καί κάνει υπακοή στούς κανονισμούς πού τό συγκροτούν.

Έπειτα μέ τήν νηστεία αναγνωρίζουμε στήν πράξη τό λάθος πού διέπραξαν οι Πρωτόπλαστοι μέ τό νά φάγουν τόν απαγορευμένο καρπό καί έχασαν τήν επικοινωνία τους μέ τόν Θεό, αλλά καί προσανατολιζόμαστε στήν εσχατολογική κατάσταση τών δικαίων, τότε πού θά τρέφονται μόνον μέ τήν άκτιστη δόξα τού Θεού.

Ακόμη μέ τήν νηστεία απομακρύνουμε τόν νού μας από τήν υποδούλωση στήν ύλη καί τόν στρέφουμε στά πνευματικά καί έτσι ετοιμαζόμαστε προσωπικά γιά νά συμμετάσχουμε στίς εορτές, στίς οποίες παραπέμπει η όλη προετοιμασία πού γίνεται μέ τήν νηστεία.

Έτσι, η νηστεία πού κάνουν όσοι δέν τούς απαγορεύεται από λόγους υγείας, «κάνει θαύματα», γιατί προσφέρει υγεία στό σώμα καί τήν ψυχή καί κάνει τόν άνθρωπο νά είναι κύριος τού εαυτού του, ελεύθερος από τά πάθη καί υπάκουο παιδί τού Θεού καί τής Εκκλησίας.

http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1396

ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΧΑΡΑΣ, «Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει» (Α1α΄)

Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος εἶνε μία ἀνθοδέσμη, φτειαγμένη ἀπὸ τὰ ὡραιότερα ἄνθη τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιήσεως. Εἶνε μία ἐπανάληψις τοῦ πρώτου ἐκείνου χαιρετισμοῦ ποὺ ἀκούστηκε στὴ Ναζαρέτ, ὅταν «Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ χαῖρε». Τὸ «Χαῖρε» ἐκεῖνο (Λουκ. 1,28) ἀκούγεται ἐδῶ ὄχι 1 ἀλλὰ 144 φορές. Τὸ δὲ ἄξιο παρατηρήσεως εἶνε ὅτι ἡ ἀρχὴ τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου (Α1α΄) εἶνε ἀκριβῶς ἔκφρασι χαρᾶς, ἐμβατήριο χαρᾶς. «Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει», λέει. Χαῖρε, Παναγία, διότι διὰ σοῦ, τῆς μητέρας τοῦ Χριστοῦ, ἔλαμψε στὸν κόσμο ὁ ἥλιος τῆς χαρᾶς.

Περὶ χαρᾶς θὰ ποῦμε λίγα λόγια, ἀνασκευάζοντας τὴν κατηγορία ὅτι ἡ θρησκεία μας δημιουργεῖ σκυθρωπότητα, μελαγχολία.

Ἡ χαρά, ἀγαπητοί μου, εἶνε στοιχεῖο ἀπαραίτητο στὸν ἄνθρωπο γιὰ τὴν εὐτυχία του. Ὅ,τι εἶνε τὸ ὀξυγόνο στὸν ἀτμοσφαιρικὸ ἀέρα, εἶνε καὶ ἡ χαρὰ γιὰ τὴ ζωή. Ὅπως ὅταν ἐλαττωθῇ τὸ ὀξυγόνο ὁ κόσμος ἀσφυκτιᾷ, ἔτσι καὶ ὅταν λείψῃ ἡ χαρὰ οἱ ψυχὲς πνίγονται. Ὅλοι ζητοῦν τὴ χαρά· κι αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ψωμὶ νὰ φάῃ, ἀλλὰ κι αὐτὸς ποὺ εἶνε στὰ ἀνάκτορα καὶ στὰ μεγαλεῖα τοῦ κόσμου. Ὁ καθένας, σὲ ὁποιοδήποτε σημεῖο τοῦ πλανήτου κι ἂν βρίσκεται καὶ ὑπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες κι ἂν ζῇ, ἀπ᾽ τὸ μικρὸ παιδὶ ὣς τὸν ἀσπρομάλλη γέροντα, ὅλοι τὴ χαρὰ ζητοῦν.

Ἀλλὰ ποῦ εἶνε ἡ χαρά; Ἐδῶ εἶνε τὸ πρόβλημα, τὸ φιλοσοφικό, τὸ ψυχολογικό, τὸ κοινωνικό. Καὶ ἐδῶ ὑπάρχει ἡ μεγάλη διαφορά· ποιό εἶνε ἐκεῖνο ποὺ θὰ μᾶς δώσῃ τὴ χαρά; Ἰδού λοιπὸν ἕνα μικρὸ δειγματολόγιο χαρᾶς, κ᾽ ἐσεῖς διαλέξτε. Ὑπάρχει χαρὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἱκανοποίησι κατωτέρων ὁρμῶν τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως· αὐτὴ εἶνε χαρὰ κτηνώδης. Ὑπάρχει χαρὰ ἀπὸ τὴ θεμιτὴ ἱκανοποίησι τῶν πέντε αἰσθήσεων. Ὑπάρχει χαρὰ ἀπὸ τὴν ἱκανοποίησι τῶν διανοητικῶν ἐφέσεων τοῦ ἀνθρώπου, χαρὰ τῆς διανοήσεως – ἀνωτέρα χαρά. Ὑπάρχει χαρὰ ἀπὸ τὴν ἱκανοποίησι τοῦ συναισθηματικοῦ κόσμου. Καὶ ὑπάρχει χαρὰ ἀνωτέρα πλέον, ζενὶθ χαρᾶς, μακαρία χαρά, τὴν ὁποία λίγοι ἀπολαμβάνουν στὸν κόσμο αὐτόν, κι αὐτὴ εἶνε ἡ ἀγγελικὴ χαρά. Τὸ ναδὶρ εἶνε ἡ χαρὰ τῶν δαιμόνων, τὸ ζενὶθ ἡ χαρὰ τῶν ἀγγέλων – ἡ θεϊκὴ χαρά. …

Στὸν πρὸ Χριστοῦ κόσμο, ἀγαπητοί μου, μολονότι οἱ ἄνθρωποι ἔχτιζαν Παρθενῶνες καὶ κατασκεύαζαν ὑπέροχα ἀγάλματα ἢ πραγματοποιοῦσαν ἐπιστημονικὰ ἅλματα, δὲν ὑπῆρχε χαρά. Αὐτὸ δὲν εἶνε δική μου εἰκασία· τὸ εἶπε διάσημος ἀρχαιολόγος, ποὺ ἐξέτασε ἐπισταμένως τὰ ἀγάλματα τῆς ἀρχαιότητος, καὶ παρατήρησε ὅτι στὴν ἔκφρασί τους ἀποτυπώνεται λύπη, σκυθρωπότης. Τὰ ἀγάλματα θεῶν, θεαινῶν καὶ ἡρώων εἶνε μελάγχολα. Διότι ἔλειπε τότε ἡ χαρά, ἡ πηγαία καὶ βαθειά. …

Ποιός μπορεῖ νὰ ἀπαλλάξῃ ἀπὸ τὸ ἄγχος, νὰ πληρώσῃ τὸ κενό, νὰ ἱκανοποιήσῃ τὸν βαθὺ πόθο γιὰ εὐτυχία, νὰ δώσῃ ἐλπίδα καὶ χαρά; Πηγὴ χαρᾶς, ὄχι μὲ τὸ σταγονόμετρο ἀλλ᾽ ἀνεξαντλήτου καὶ ἀκενώτου χαρᾶς, εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός· καὶ ἡ Παναγία, ποὺ τὸν γέννησε, εἶνε «χαρᾶς αἰτία» (καν. Ἀκαθ., ᾠδ. στ΄). Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ γέννησί του ἔφερε στὴ γῆ τὴ χαρὰ ποὺ ἔλειπε ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο κόσμο. Τὴ νύχτα ἐκείνη ὁ ἄγγελος ἀνήγγειλε στοὺς βοσκούς· «Ἰδοὺ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, …ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ» (Λουκ. 2,10-11).

Ποιός ἔχει τὴ χαρὰ αὐτή; Ὅποιος πιστεύει… Χαίρεται ὅποιος ἀγαπᾷ καὶ πιστεύει στὸ Χριστό. «Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταί», λέει τὸ Εὐαγγέλιο, «ἰδόντες τὸν Κύριον» μετὰ τὴν ἀνάστασί του (Ἰω. 20,20). Χαρὰ λοιπόν.

Χαίρεται ὁ Χριστιανὸς ποὺ βοηθάει τὸ φτωχό. «Μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. 20,35). Ἡ χαρὰ τῆς ἐλεημοσύνης εἶνε ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ἀπὸ τὴ χαρὰ τοῦ πλεονέκτου.

Χαίρεται ὁ πιστὸς ὅταν κάθεται τὴ νύχτα καὶ μελετᾷ τὴν ἁγία Γραφή· βρίσκει θησαυρό.

Χαίρεται ἐκεῖνος ποὺ ἐξομολογεῖται καὶ ἀνακουφίζει τὴν ψυχή του· χαίρεται ὅταν ἐκκλησιάζεται μὲ κατάνυξι, ἀγάλλεται στὴ θεία λειτουργία· χαίρεται πρὸ παντὸς ὅταν κοινωνῇ τὰ θεῖα μυστήρια. Τὴ χαρὰ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ δώσῃ κανείς ἄλλος τὴ χαρίζει ὁ Χριστός.

Φαίνονται αὐτὰ θεωρητικά; Ὅποιος ἀμφιβάλλει ἂς δοκιμάσῃ. Ἂς δοκιμάσουμε ὅλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί· ἂς πλησιάσουμε στὴν πηγὴ τῆς χαρᾶς. Καὶ τότε θὰ πεισθοῦμε, καὶ θὰ ἑνώσουμε κ᾽ ἐμεῖς τὴ φωνή μας μὲ τὸν ποιητὴ τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου καὶ θὰ ποῦμε· «Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος,(ἱ. ναὸς Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης Παρασκευὴ 25-2-1977 βράδυ) http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=52070#more-52070

ΕΞΗΓΗΣΗ ΟΙΚΩΝ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

«Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν

τῇ Θεοτόκῳ τό Χαῖρε (ἐκ γ´)· Καί σύν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ

σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο καί

ἵστατο κραυγάζων πρός αὐτήν τοιαῦτα».

Ἄγγελος πρωτοστάτης στάλθηκε ἀπό τόν οὐρανόν

γιά νά πεῖ τό, χαῖρε, στή Θεοτόκο. Καί μαζί μέ τήν

ἀσώματή του φωνή, βλέποντάς σε νά παίρνεις σῶμα

(νά γίνεσαι ἄνθρωπος), ἐκπλήσσετο καί

στεκόταν, φωνάζοντας πρός αὐτήν τοιαῦτα.

Τό προοίμιο ἀναφέρεται στόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Ὁ Θεός ἔστειλε τόν πρῶτο του ἄγγελο (Γαβριήλ) στή Ναζαρέτ, ὅπου ἦταν ἡ Μαρία, κόρη ἁγνή, θυγατέρα τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης, γιά νά τή χαιρετίσει, νά τῆς δώσει τήν εὐχάριστη ἀγγελία ὅτι αὐτή θά γινόταν ἡ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄγγελοι εἶναι πνεύματα λειτουργικά, ταγμένα στήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὄντα πνευματικά καί ἀσώματα, ἔξω ἀπό κάθε ὑλική ἐπιθυμία καί ἀνάγκη. Εἶναι πλάσματα τοῦ Θεοῦ ἐκ τοῦ μηδενός. Ὁ Θεός θέλησε νά τά δημιουργήσει. Πλάστηκαν λογικά καί ἐλεύθερα. Οἱ ἀγαθοί ἄγγελοι (διότι ὑπάρχουν καί κακοί, τά ἀποστατικά πνεύματα τῆς πονηρίας πού ἀντιμάχονται τό Θεό) ἔχουν σάν κύριο ἔργο τους νά δοξολογοῦν τό πανάγιον Ὄνομα τοῦ Πλάστη τους, τή δόξα καί τήν ἀγαθότητά του. Παράλληλα εἶναι ὑπηρέτες τοῦ θείου θελήματος, τό ὁποῖον ἐκτελοῦν τάχιστα κινούμενοι μέ ἀστραπιαία ταχύτητα, διότι, ὡς ὄντα πνευματικά, δέν ἐμποδίζονται ἀπό τήν ὕλη στίς μετακινήσεις τους. Ὁ Γαβριήλ, μιλώντας ἀνθρώπινα, εἶπε τό χαῖρε στήν Παρθένο· ταράχτηκε ὅμως ἡ ἀγγελική φύση του, γιατί ἔβλεπε πράγματα περίεργα καί ἀκατανόητα. Μέ τόν ἀσώματο χαιρετισμό του, ἔβλεπε τόν Κύριο καί Θεό του, τό ἀπόλυτο καί κυριαρχικό πνεῦμα, τόν ἀχώρητο Πλάστη του, νά σωματοῦται, νά παίρνει δηλαδή στή νοερά φύση του τό ἀλλότριο ὑλικό στοιχεῖο, νά σαρκοῦται, νά γίνεται ἄνθρωπος, νά μπαίνει στά μέτρα τῆς κτιστῆς φύσεως. Ἐξίστατο δέ γι᾿ αὐτό πού ἔβλεπε καί δέν μποροῦσε νά κατανοήσει ἡ ἅγια φύση του τό πρωτοφανές καί πρωτόγνωρο γεγονός. Καί μή μπορώντας τίποτε ἄλλο νά κάνει ξέσπασε σέ θαυμασμό, χαιρετίζοντας τά μεγαλεῖα τῆς ἄσπιλης καί ταπεινῆς Κόρης.

«Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει· χαῖρε δι᾿ ἧς ἡ ἀρά ἐκλείψει».

Χαῖρε σύ, ἀπό τήν ὁποίαν θά ἐκλάμψει ἡ χαρά, χαῖρε

Σύ, διά τῆς ὁποίας θά ἐκλείψει ἡ ἀρά.

Στό χαιρετισμό αὐτό, γίνεται ἀπό τόν στιχουργό ἕνας ὡραῖος ἀντιθετικός παραλληλισμός. Παραλληλίζεται ἡ χαρά τῆς Παναγίας μέ τήν ἀρά τῆς Εὔας. Ἡ Εὔα μέ τήν ἀλόγιστη παρακοή της, πῆρε κατάρα ἀπό τόν Θεό, νά εἶναι ἡ ζωή της ζυμωμένη μέ κακοπάθεια καί λύπες, πρᾶγμα πού μεταβίβασε σέ ὅλους ὅσους ἔμελλαν νά γεννηθοῦν ἀπό τή μήτρα της. Ἔβαλε τόν κόσμο σέ ἕνα δρόμο μεγάλης συμφορᾶς καί πνευματικῆς κακώσεως στή σκοτεινή χώρα τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ἡ Μαρία, ἀντίθετα, μέ τήν ὑπάκοή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀπάλλαξε τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τή βαρειά αὐτή κληρονομιά τῆς Προμήτορος. Μετέτρεψε τήν κατάρα ἐκείνης, σέ εὐλογία· τήν πίκρα τοῦ θανάτου, σέ χαρά ζωῆς· τ᾿ ἀπελπισμένα δάκρυα, σέ δάκρυα εὐφρόσυνης ἀγαλλιάσεως. Ἡ Μαρία ἔσωσε τήν Εὔα στό ἀπείρανδρο θεομητορικό της μυστήριο. Ἀναδείχτηκε ἡ νέα Μητέρα τοῦ κόσμου, ἡ πηγή τῶν πνευματικῶν δωρεῶν, πού θά προέρχονταν ἀπό τή θεοχώρητη μήτρα της.

ΤΑΙΣ ΑΥΤΗΣ ΑΓΙΑΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΙΣ, ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ. ΑΜΗΝ.

Ἡ συμβολὴ τῆς Θεοτόκου στὴν θέωσι τοῦ ἀνθρώπου

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς δίδει αὐτὴν τὴν δυνατότητα, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὸν πρωταρχικὸ σκοπὸ ποὺ εἶχε τάξει ὁ Θεὸς γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Γι᾿ αὐτὸ ἀναγγέλλεται ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ ὡς ἡ ὁδός, ἡ θύρα, ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ἡ ζωή, ἡ ἀνάσταση, τὸ φῶς. Εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος διορθώνει τὸ λάθος τοῦ πρώτου Ἀδάμ. Ὁ πρῶτος Ἀδὰμ μᾶς χώρισε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀνυπακοή του καὶ τὸν ἐγωισμό του. Ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, μᾶς ἐπαναφέρει πάλι στὸν Θεὸ μὲ τὴν ἀγάπη Του καὶ τὴν ὑπακοή Του πρὸς τὸν Πατέρα, ὑπακοὴ μέχρι θανάτου, «θανάτου δὲ σταυροῦ». Προσανατολίζει πάλι τὴν ἐλευθερία μας πρὸς τὸν Θεό, ἔτσι ὥστε προσφέροντάς την σ᾿ Αὐτὸν νὰ ἑνωνόμαστε μαζί Του.

Τὸ ἔργο ὅμως τοῦ νέου Ἀδὰμ προϋποθέτει τὸ ἔργο τῆς νέας Εὔας, τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία καὶ αὐτὴ διόρθωσε τὸ λάθος τῆς παλαιὰς Εὔας. Ἡ Εὔα ὤθησε τὸν Ἀδὰμ στὴν παρακοή. Ἡ νέα Εὔα, ἡ Παναγία, συντελεῖ στὸ νὰ σαρκωθεῖ ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος θὰ ὁδηγήσει τὸ ἀνθρώπινο γένος στὴν ὑπακοὴ τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὡς καὶ τὸ πρῶτο ἀνθρώπινο πρόσωπο ποὺ ἐπέτυχε τὴν θέωση - κατ᾿ ἐξαίρετο καὶ ἀνεπανάληπτο μάλιστα τρόπο, διαδραμάτισε στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μας ὄχι ἁπλῶς βασικὸ ρόλο, ἀλλὰ ἀναγκαῖο καὶ ἀναντικατάστατο.

Ἐὰν ἡ Παναγία δὲν εἶχε προσφέρει μὲ τὴν ὑπακοή της τὴν Ἐλευθερία της στὸν Θεὸ καί, κατὰ τὸν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα, τὸν μεγάλο θεολόγο τοῦ ΙΔ´ αἰῶνος, δὲν εἶχε πεῖ τὸ "ναί" στὸν Θεό, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σαρκωθεῖ ὁ Θεός. Διότι ὁ Θεὸς ποὺ ἔδωσε τὴν ἐλευθερία στὸν ἄνθρωπο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τὴν παραβιάσει. Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σαρκωθεῖ, ἐὰν δὲν εὑρίσκετο μιὰ τέτοια ἁγνή, παναγία, ἀκηλίδωτη ψυχὴ σὰν τὴν Θεοτόκο, ἡ ὁποία θὰ προσέφερε ὁλοκληρωτικὰ τὴν ἐλευθερία της, τὴν θέλησή της, τὸν ἑαυτό της ὅλο στὸν Θεό, ὥστε νὰ Τὸν ἑλκύσει πρὸς τὸν ἑαυτό της καὶ πρὸς ἡμᾶς.

Ὀφείλουμε πολλὰ στὴν Παναγία μας. Γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ καὶ εὐλαβεῖται τόσο πολὺ τὴν Θεοτόκο. Γι᾿ αὐτὸ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, συνοψίζοντας τὴν Πατερικὴ θεολογία, λέγει ὅτι ἡ Παναγία μας ἔχει τὰ δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅτι εἶναι θεὸς μετὰ τὸν Θεόν, μεθόριο μεταξὺ κτιστοῦ καὶ ἄκτιστου. «Προΐσταται τῶν σωζομένων», κατ᾿ ἄλλη ὡραία ἔκφραση θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ δὲ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ νεώτερος αὐτὸς ἀπλανὴς φωστὴρ καὶ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφέρει ὅτι καὶ αὐτὰ τὰ ἀγγελικὰ τάγματα φωτίζονται ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ λαμβάνουν ἀπὸ τὴν Παναγία.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ἐγκωμιάζεται ὡς «τιμιωτέρα τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ».

Ἡ σάρκωσις τοῦ Λόγου καὶ ἡ θέωσις τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ μέγα μυστήριο τῆς Πίστεως καὶ Θεολογίας μας.

Αὐτὸ ζεῖ κάθε ἡμέρα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας μὲ τὰ μυστήριά της, τὴν ὑμνολογία της, τὶς εἰκόνες της, μὲ ὅλη τὴν ζωή της. Ἀκόμη καὶ ἡ ἀρχιτεκτονικὴ ἑνὸς Ὀρθόδοξου Ναοῦ αὐτὸ μαρτυρεῖ. Ὁ τροῦλος τῶν ἐκκλησιῶν, πάνω στὸ ὁποῖο εἶναι ζωγραφισμένος ὁ Παντοκράτωρ, συμβολίζει τὴν κάθοδο τοῦ Οὐρανοῦ στὴν γῆ. Ὅτι ὁ Κύριος «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη». Ὅτι ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος «καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», ὅπως γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης (Ἰω. α´ 14).

Ἐπειδὴ δὲ ἔγινε ἄνθρωπος διὰ τῆς Θεοτόκου, εἰκονίζουμε τὴν Θεοτόκο τὴν κόγχη τοῦ ἱεροῦ, γιὰ νὰ δείξουμε ὅτι δι᾿ αὐτῆς ὁ Θεὸς ἔρχεται στὴν γῆ καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ εἶναι «ἡ γέφυρα δι᾿ ἧς κατέβη ὁ Θεός» καὶ πάλι «ἡ μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν», ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, ἡ χώρα τοῦ ἀχωρήτου, ποὺ ἐχώρησε μέσα της τὸν ἀχώρητο Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία μας.

http://orthodoxfathers.com/theosis-skopos-tis-zois-tou-anthropou/sumvoli-tis-Theotokou-theosi-tou-anthropou

ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΜΗΤΟΡΑ

…Ἡ Θεοτόκος δέν ἁμάρτησε ποτέ, οὔτε κἄν μέ τό λογισμό, καί δέν ἔχασε ποτέ τή Χάρη, ἀλλά κι Αὐτή εἶχε μεγάλες θλίψεις. Ὅταν στεκόταν δίπλα στό Σταυρό, τότε ἦταν ἡ θλίψη Της ἀπέραντη σάν τόν ὠκεανό κι οἱ πόνοι τῆς ψυχῆς Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτεροι ἀπό τόν πόνο τοῦ Ἀδάμ μετά τήν ἔξωση ἀπό τόν Παράδεισο, γιατί κι ἡ ἀγάπη Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Ἀδάμ στόν Παράδεισο. Κι ἄν ἐπέζησε, ἐπέζησε μόνο μέ τή Θεία δύναμη, μέ τήν ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου, γιατί ἦταν θέλημά Του νά δῆ τήν Ἀνάσταση κι ὕστερα, μετά τήν Ἀνάληψή Του, νά παραμείνη παρηγοριά καί χαρά τῶν Ἀποστόλων καί τοῦ νέου χριστιανικοῦ λαοῦ.

…Ἄσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πές σ᾽ ἐμᾶς τά παιδιά Σου, πῶς ἀγαποῦσες τόν Υἱό Σου καί Θεό, ὅταν ζοῦσες στή γῆ; Πῶς χαιρόταν τό πνεῦμα Σου γιά τό Θεό καί Σωτῆρα Σου; Πῶς ἀντίκρυζες τήν ὀμορφιά τοῦ προσώπου Του; Πῶς σκεφτόσουν ὅτι Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος, πού Τόν διακονοῦν μέ φόβο καί ἀγάπη ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν;

Πές μας, τί ἔνοιωθε ἡ ψυχή Σου, ὅταν κρατοῦσες στά χέρια Σου τό Θαυμαστό Νήπιο; Πῶς τό ἀνέτρεφες; Πῶς πονοῦσε ἡ ψυχή Σου, ὅταν μαζί μέ τόν Ἰωσήφ Τόν ἀναζητοῦσες τρεῖς μέρες στήν Ἱερουσαλήμ; Ποιάν ἀγωνία ἔζησες, ὅταν ὁ Κύριος παραδόθηκε στήν σταύρωση καί πέθανε στό Σταυρό;

Πές μας, ποιά χαρά αἰσθάνθηκες γιά τήν Ἀνάσταση ἤ πῶς σπαρταροῦσε ἡ ψυχή Σου ἀπό τόν πόθο τοῦ Κυρίου μετά τήν Ἀνάληψη;

Οἱ ψυχές μας λαχταροῦν νά γνωρίσουν τή ζωή Σου μέ τόν Κύριο στή γῆ· ἀλλά Σύ δέν εὐδόκησες νά τά παραδώσης ὅλ᾽ αὐτά στή Γραφή, ἀλλά σκέπασες τό μυστήριό Σου μέ σιγή.

…Ὅταν ἤμουν νεαρός ὑποτακτικός, προσευχόμουν μιά φορά μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος καί μπῆκε τότε στήν καρδιά μου ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ κι ἄρχισε ἀπό μόνη της νά προφέρεται ἐκεῖ.

Μιά ἄλλη φορά ἄκουγα στήν ἐκκλησία τήν ἀνάγνωση τῶν προφητειῶν τοῦ Ἡσαΐα, καί στίς λέξεις «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε» (Ἡσ. α ́ 16) σκέφτηκα: «Μήπως ἡ Παναγία ἁμάρτησε ποτέ, ἔστω καί μέ τό λογισμό;». Καί, ὤ τοῦ θαύματος! Μέσα στήν καρδιά μου μιά φωνή ἑνωμένη μέ τήν προσευχή πρόφερε ρητῶς: «Ἡ Θεοτόκος ποτέ δέν ἁμάρτησε, οὔτε κἄν μέ τήν σκέψη». Ἔτσι τό Ἅγιο Πνεῦμα μαρτυροῦσε στήν καρδιά μου γιά τήν ἁγνότητά Της.

Ἐν τούτοις κατά τόν ἐπίγειο βίο Tης δέν εἶχε ἀκόμα τήν πληρότητα τῆς γνώσεως καί ὑπέπεσε σ᾽ ὁρισμένα ἀναμάρτητα λάθη ἀτέλειας. Αὐτό φαίνεται ἀπό τό Εὐαγγέλιο· ὅταν ἐπέστρεφε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ, δέν ἤξερε πού εἶναι ὁ Υἱός Της καί Τόν ἀναζητοῦσε τρεῖς μέρες μέ τόν Ἰωσήφ (Λουκ. β ́ 44-46).

…Ἡ Θεοτόκος δέν παρέδωσε στή Γραφή οὔτε τίς σκέψεις Tης οὔτε τήν ἀγάπη Tης γιά τόν Υἱό καί Θεό Tης οὔτε τίς θλίψεις τῆς ψυχῆς Tης, κατά τήν ὥρα τῆς σταυρώσεως, γιατί οὔτε καί τότε θά μπορούσαμε νά τά συλλάβωμε. Ἡ ἀγάπη Tης γιά τό Θεό ἦταν ἰσχυρότερη καί φλογερότερη ἀπό τήν ἀγάπη τῶν Χερουβείμ καί τῶν Σεραφείμ κι ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων ἐκπλήσσονται μ᾽ Αὐτήν.

…Ὤ, καί νά γνωρίζαμε πόσο ἀγαπᾶ ἡ Παναγία ὅλους, ὅσους τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, καί πόσο λυπᾶται καί στενοχωριέται γιά κείνους πού δέν μετανοοῦν!

Ἐκείνη εὐδόκησε νά μ᾽ ἐπισκεφθῆ καί νά μέ νουθετήση, γιά νά μήν ἁμαρτάνω. Μοῦ εἶπε: «Δέν μ᾽ ἀρέσει νά βλέπω τά ἔργα σου». Τά λόγια Της ἦταν εὐχάριστα, ἤρεμα, μέ πραότητα καί συγκίνησαν τήν ψυχή. ..

Ἀληθινά, Αὐτή εἶναι ἡ βοήθειά μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί μόνο τ᾽ ὄνομά Της χαροποιεῖ τήν ψυχή. Ἀλλά κι ὅλος ὁ οὐρανός κι ὅλη ἡ γῆ χαίρονται μέ τήν ἀγάπη Tης.

…Κι Αὐτή τήν Ἄχραντη Μητέρα Του ὁ Κύριος τήν ἔδωσε σ᾽ ἐμᾶς. Αὐτή εἶναι ἡ χαρά καί ἡ ἐλπίδα μας. Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική μας Μητέρα καί βρίσκεται κοντά μας κατά τή φύση σάν ἄνθρωπος καί κάθε χριστιανική ψυχή ἑλκύεται ἀπό τήν ἀγάπη πρός Αὐτήν.

Ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου Από το βιβλίο-Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ http://ahdoni.blogspot.com/2010/08/blog-post_02.html

ΠΕΜΠΤΗ Ε΄ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ. Ὁ Μέγας Κανών, ποὺ συνέθεσε ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ Ἱεροσολυμίτης, ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης, κι ἕνας ἀπ᾿ τοὺς πιὸ ἐξέχοντες ἐκπροσώπους τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιήσεώς μας, εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ὑπέροχους καὶ περισσότερο γνωστοὺς ὕμνους στὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα. Ψάλλεται τμηματικὰ τὶς τέσσερις πρῶτες ἡμέρες τῆς Καθαρῆς Ἑβδομάδας καὶ ὁλόκληρος τὴν Πέμπτη τῆς ε´ ἑβδομάδας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἀποτελεῖ ἕνα ἐγερτήριο σάλπισμα ποὺ ἀποβλέπει στὸ νὰ φέρει τὸν ἄνθρωπο σὲ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει μέσα ἀπὸ τὴ συντριβὴ καὶ τὴ μετάνοια κοντὰ στὸν Θεό.

Ὁ Μέγας Κανὼν εἶναι ὕμνος βαθιᾶς συντριβῆς καὶ συγκλονιστικῆς μετανοίας. Ὁ ἄνθρωπος, ποὺ αἰσθάνεται τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας· ποὺ γεύεται τὴν πικρία τῆς μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ζωῆς· ποὺ κατανοεῖ τὶς τραγικὲς διαστάσεις τῆς ἀλλοτριώσεως τῆς ἀνθρώπινης φύσεως στὴν πτώση καὶ τὴν ἀποστασία της ἀπὸ τὸν Θεό, συντρίβεται. Κατανύσσεται. Ἀναστενάζει βαθιὰ καὶ ξεσπᾶ σὲ θρῆνο γοερό. Ἕναν θρῆνο ὅμως ποὺ σώζει, διότι ἀνοίγει τὸν δρόμο τῆς μετανοίας. Τὸν δρόμο ποὺ ἐπαναφέρει τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη κοντὰ στὸν Θεό, τὴν πηγὴ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς καὶ τὸ πλήρωμα τῆς ἄρρητης χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης.

Τὸ πιὸ ἀξιόλογο καὶ περισσότερο γνωστὸ ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἔργα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα εἶναι ἀσφαλῶς ὁ Μέγας Κανών. Ξεχωρίζει ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς Κανόνες του γιὰ τὴν πρωτοτυπία του καὶ τὴν ἔκτασή του. Ἡ ἔκτασή του αὐτὴ εἶναι ᾿κείνη ποὺ τοῦ ἔδωσε καὶ τὴν ὀνομασία Μέγας. Ὁ Μέγας Κανὼν εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ εὐγενέστερα προϊόντα βαθιᾶς θρησκευτικῆς πείρας. Ἡ ἀξία του ἀπὸ πλευρᾶς θρησκευτικῆς καὶ αἰσθητικῆς εἶναι μεγάλη καὶ κατέχει ἐκλεκτὴ θέση στὴν ὅλη ἐκκλησιαστικὴ ποίηση καὶ τὴ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας...

Τὸ Συναξάριο τῆς Πέμπτης τῆς ε´ ἑβδομάδας τῶν Νηστειῶν (τῆς ἡμέρας δηλαδὴ ποὺ ψάλλεται ὁ Μέγας Κανὼν) ὡς ἑξῆς ἀναφέρεται στὸ θέμα, τὸ περιεχόμενο καὶ τοὺς σκοποὺς τοῦ ποιήματος· «πᾶσαν γὰρ Παλαιᾶς καὶ Νέας Διαθήκης ἱστορίαν ἐρανισάμενος καὶ ἀθροίσας, τὸ παρὸν ἡρμόσατο μέλος, ἀπὸ Ἀδὰμ δηλαδὴ μέχρι καὶ αὐτῆς τῆς Χριστοῦ Ἀναλήψεως καὶ τοῦ τῶν Ἀποστόλων κηρύγματος. Προτρέπεται γοῦν διὰ τούτου πᾶσαν ψυχήν, ὅσα μὲν ἀγαθὰ τῆς ἱστορίας ζηλοῦν καὶ μιμεῖσθαι πρὸς δύναμιν, ὅσα δὲ τῶν φαύλων ἀποφεύγειν, καὶ ἀεὶ πρὸς Θεὸν ἀνατρέχειν διὰ μετανοίας, διὰ δακρύων καὶ ἐξομολογήσεως, καὶ τῆς ἄλλης δηλονότι εὐαρεστήσεως». Θέμα δηλαδὴ τοῦ Μεγάλου Κανόνος εἶναι ἡ παρουσίαση τῆς τραγικῆς καταστάσεως τοῦ ἀνθρώπου τῆς πτώσεως καὶ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ θερμὴ παρακίνησή του νὰ μετανοήσει καὶ νὰ ἐπιστρέψει κοντὰ στὸν ζώντα καὶ ἀληθινὸ Θεό.

Ἡ διαπραγμάτευση τοῦ θέματος εἶναι πρωτότυπη, ἔντονα δραματικὴ καὶ πλαισιώνεται ἀπὸ τὴ χρήση ἑνὸς πλήθους παραδειγμάτων ἀποβλέπει στὴν παρακίνηση τῆς ψυχῆς νὰ μιμηθεῖ τὶς καλὲς πράξεις τῶν εὐσεβῶν καὶ ν᾿ ἀποφύγει τὶς κακὲς τῶν ἀσεβῶν. ..

Τὰ βιβλικὰ πρόσωπα, ποὺ χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τὸν ποιητή, κρίνονται ἀνάλογα μὲ τὴ συμπεριφορά τους πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν νόμο Του καὶ τὴ διαγωγή τους μὲς στὴν Ἰσραηλιτικὴ κοινωνία. Ἔτσι προβάλλεται ἰδιαίτερα ἡ παιδαγωγική τους ἀξία. Τόσο τῶν θετικῶν παραδειγμάτων, ποὺ θὰ πρέπει νὰ μιμηθεῖ ὁ πιστός, ὅσο καὶ τῶν ἀρνητικῶν, ποὺ ὀφείλει ν᾿ ἀποφύγει...

Σήμερα, στὴ λειτουργικὴ πράξη ποὺ ἐπικράτησε, ὁ Μέγας Κανών, ὅπως εἶναι γνωστό, ψάλλεται στὸν Ὄρθρο τῆς Πέμπτης τῆς ε´ ἑβδομάδας τῶν Νηστειῶν, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἡμέρα ἐπικράτησε νὰ λέγεται «Πέμπτη τοῦ Μεγάλου Κανόνος». Στὰ μοναστήρια συνεχίζεται ἡ παλαιὰ τάξη νὰ ψάλλεται στὸν Ὄρθρο, ἐνῶ στοὺς ἐνοριακοὺς ναοὺς τῶν πόλεων τὸ ἀπόγευμα τῆς Τετάρτης μαζὶ μὲ τὸ Μικρὸ Ἀπόδειπνο.

Μαζὶ μὲ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Κανόνος διαβάζεται ὁ βίος τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας καὶ ψάλλεται καὶ Κανόνας ἀφιερωμένος στὴν Ὁσία μὲ ἀκροστιχίδα· «Σὺ ἡ ὁσία Μαρία βοήθει». Ἡ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας ἑορτάζεται τὴν 1η Ἀπριλίου καὶ τὴν Ε´ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Ὁ συσχετισμὸς τοῦ βίου της μὲ τὸν Μεγάλο Κανόνα καὶ ἡ προσθήκη ἀργότερα καὶ ἰδιαίτερου Κανόνα, ποὺ συντάχθηκε κάτω ἀπ᾿ τὴν ἐπίδραση τοῦ πρώτου, ἔγινε προφανῶς διότι ἡ μεγάλη Ὁσία ἀποτελεῖ ἕνα ζωηρὸ ὑπόδειγμα εἰλικρινοῦς μετανοίας, τὸ ὁποῖο ἄριστα συνδυάζεται μὲ τὸ πνεῦμα καὶ τοὺς σκοποὺς τοῦ Μεγάλου Κανόνος...

Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁμιλεῖ σὲ πρῶτο πρόσωπο. Περιγράφει μὲ τὰ μελανότερα χρώματα τὴν ψυχική του κατάσταση. Ἀποδίδει στὸν ἑαυτό του εἰδεχθῆ ἐγκλήματα καὶ βαρύτατα ἁμαρτήματα. Διερμηνεύει ἄραγε τὴν προσωπική του κατάσταση καὶ τὸν τρόπο ποὺ ἔζησε ἢ γιὰ λόγους διδακτικοὺς περιγράφει τὴν κατάσταση γενικὰ τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἁμαρτίας; Ἀσφαλῶς θὰ πρέπει νὰ δεχτοῦμε τὸ δεύτερο. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἀφιερώθηκε στὸν Θεὸ ἀπ᾿ τὰ νεανικά του χρόνια. Ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἀναλώθηκε στὴ διακονία τῆς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως ἀποκλείεται νὰ ἔζησε μιὰ κάποια περίοδο τῆς ζωῆς του σὲ ἀποστασία ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὑποταγμένος στὴν ἁμαρτία. Ἁπλῶς μὲ τὴν ἐλευθερία ποὺ ἔχει ὡς ποιητὴς καὶ τὴν ταπείνωση ποὺ τὸν διακρίνει μᾶς παρουσιάζει τὸν ἄνθρωπο τὸν ὑποδουλωμένο στὴν ἁμαρτία σ᾿ ὅλο τὸ βάθος καὶ τὴν ἔκταση τῆς διαφθορᾶς του καὶ ἀκόμη τὴν ἐναγώνια προσπάθειά του νὰ ἐπιστρέψει μέσα ἀπ᾿ τὸ ἐπίπονο μονοπάτι τῆς μετανοίας κοντὰ στὸν Θεό. Καὶ τὸ κάνει χρησιμοποιώντας στὸν λόγο του πρῶτο πρόσωπο καὶ μιλώντας σὰν νὰ πρόκειται γιὰ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Ταις αυτου αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημας. αμήν.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/prayers/service_great_canon_translation.htmΜητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών

Για την ανάσταση του Λαζάρου, Γέροντος Ιωσήφ Βατοπεδινού,Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ, Αθωνικά μηνύματα, Ψυχωφελή Βατοπεδινά, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπεδίου, Άγιον Όρος 1999.

… Κάθε ένας από μας είναι ένας νεκρός Λάζαρος και φίλος του Ιησού μας. χάριν του ότι για μας εθυσιάσθη, για όλους ενδιαφέρεται. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο παντογνώστης Θεός, ο πανάγαθος Δεσπότης και ο αληθινός μας πατέρας, βλέποντας την νέκρωσή μας, συνεχώς φωνάζει προς τις ουράνιες δυνάμεις Του: «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται».

…Πότε θα στραφούμε προς Αυτόν να εκφράσωμε τον πόνο της νεκρώσεώς μας, για να φωνάξη και σε μάς: «Λάζαρε, δεύρο έξω»;

Για να γίνη αυτό χρειαζόμαστε συμπαραστάτες, όπως είχε και ο Λάζαρος τις δύο αδελφές, την Μάρθα και την Μαρία.

Η μεν Μάρθα συμβολίζει, κατά τους Πατέρες, την πρακτική εργασία, την πρακτική μετάνοια και τα σωματικά έργα. Η δε Μαρία συμβολίζει την θεωρία, την πνευματική εσωστρέφεια μέσω της οποίας επικοινωνεί κάθε λογική ψυχή με τον Θεό.

Η πρακτική μετάνοια συνίσταται στον πόνο, στο πένθος και στο κλάμα «υπέρ των προτέρων αμαρτημάτων» και στο πένθος υπέρ της ανακτήσεως των αρετών και των χαρισμάτων, τα οποία κληρονομικά μας παρέδωσε ο Ιησούς μας και ανήκουν στον καθένα από μάς.

Ούπω γαρ εφανερώθη – λέγει ο άγιος Ιωάννης – τί εσόμεθα, οίδαμεν δε, όταν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα». Δηλαδή θα δούμε τον Κύριό μας στην ημέρα εκείνη της παλιγγενεσίας και θα είμεθα όμοιοι με αυτόν. «Ο Θεός εν μέσω Θεών» εκμαγεία του αρχετύπου.

Για να φθάσωμε σ' αυτήν την αξία, πρέπει, όπως είπα, να αποκτήσωμε πρωτίστως την συνεχή ειλικρινή πρακτική μετάνοια, που αυτή θα μας οδηγήση στην θεωρία. Επειδή πρακτικά αμαρτήσαμε, πρακτικά αρνηθήκαμε τον Ιησού μας, πρακτικά τον προσβάλαμε και τον προδώσαμε, πρακτικά τώρα να επιστρέψωμε πίσω και ν’ αποδείξωμεν ότι πλέον δεν θα ξανακάμψωμε τα γόνατα μας μπροστά σε κάθε είδωλο της αμαρτίας.

Είμεθα υπόχρεοι τώρα, ο καθ’ ένας από ‘μας, ν’ αποκτήσωμε τις δύο αδελφές, την πραγματική πράξη της μετανοίας που μας οδηγεί μακριά από κάθε παράβαση της εντολής. Άρνηση στον Θεό δεν υπάρχει από κανένα λογικό ον, και από αυτούς ακόμα τους άθεους, τους υλιστές, τους αναρχικούς.

Ας κομπάζουν με τα χείλη.

Δεν μπορούν ν’ αρνηθούν τον Θεό, διότι, για να μπορέσωμε να αρνηθούμε ένα πράγμα, πρέπει να είμαστε δυνατοί να το καταργήσωμε. Τότε θα καυχηθούμε πάνω στην απιστία μας ότι όντως αυτό δεν υπάρχει, το καταστρέψαμε.

Αν εμείς αρνηθούμε Αυτόν, λέει ο Παύλος, αυτός πιστός μένει. Ποία λοιπόν είναι η άρνηση αφού τα πράγματα είναι έτσι; Η άρνηση είναι στην παράβαση της εντολής.

Αυτό μας διδάσκει η παγκόσμια ιστορία. Και τα δύο στοιχεία, το ανθρώπινο και το αγγελικό, τα οποία κατέβησαν και συνετρίβησαν, δεν αρνήθησαν τον Θεό, αλλά την εντολή. Και ακριβώς η παράβαση της εντολής, που θεωρείται άρνηση, προκάλεσε την πτώση, την συντριβή και τον θάνατο. Τώρα και σε μας ο τρόπος της επιστροφής είναι η πρακτική ομολογία.

Από εκεί που πλανηθήκαμε και παρασυρθήκαμε και αρχίσαμε να παραβαίνουμε τις εντολές του Χριστού μας και καταρρακώσαμε την προσωπικότητα μας, από την ίδια θύρα θα επιστρέψωμε. Να παύσωμε να αμαρτάνωμε, να τον αρνούμεθα και να τον προδίδουμε. Αφού φθάσωμε σ' αυτήν την κατάσταση δια της Χάριτος Του, τότε βαθύτερα μέσα στο είναι μας θα ριζώση η αίσθηση αυτή της μετανοίας που θα μας προκαλέση το πένθος και τον πόνο και το δάκρυ.

Τότε ο νους ελεύθερος από την επίδραση και την αιχμαλωσία των εξωτερικών σφαλμάτων, της εξωτερικής χρεωκοπίας, γυρίζει προς τον Θεό και συνεχώς πενθών ζητεί το έλεός Του. και αυτή είναι η θέση της Μαρίας. Όταν οι δύο αδελφές αποκτηθούν, να είστε βέβαιοι ότι τότε ο Λάζαρος νους, το ψυχικό μας είναι, θα αναστηθή, όπως τότε στον ιστορικό Λάζαρο.

Και τότε, όπως αναφέρει το ευαγγέλιο, επισκέφθηκε ο Ιησούς μας την οικία του Λαζάρου και του παρέθεσαν εκεί τράπεζα και ο Λάζαρος «ην εις των συνανακειμένων». Έτσι και ο Λάζαρος νους θα ευρίσκεται μαζί με τον Ιησού μας στην πνευματική ευφροσύνη, εκεί όπου μας διαβεβαιώνει ότι «ετοιμάσω ημίν τόπον».

Εκεί στην ουράνια πανευφροσύνη, ως κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Ιησού μας, θα ευρισκόμαστε και ‘μείς, όπως τότε ο Λάζαρος, στην ιδία τράπεζα «συνευοχούμενοι» και όχι πενθούντες για τον θάνατο, αλλά χαίροντες για την δική μας ανάσταση.

Ο καθένας από μας, λοιπόν, ας επισπεύση να αποκτηση χωρίς χρονοτριβή τις αρετές που αντιπροσωπεύουν οι δύο αδελφές, Μάρθα και Μαρία, που είναι ικανές να πείσουν τον Ιησού μας να παρουσιάση το πτώμα του νεκρού νου και να διαταξη ως Πανσθενουργός Λόγος το «Λάζαρε, δεύρο έξω» από τον τάφο της αναισθησίας και «είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Αμήν.

http://oodegr.co/oode/pateres1/iwsif_vatopedinos/lazaros_1.htm

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ. Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ

Όταν, όμως, πουν «τι καλά, ηρθε η ειρήνη επί της γης, όλα δουλεύουνε ρολόϊ, οι λαοί και τα έθνη ζουν αγαπημένοι κάτω από την διακυβέρνησι του Μεσσία», τότε θα έλθη και το τέλος. Τότε θα γίνη η Β΄Παρουσία του Χριστου και θα φανερώση πως η ειρήνη του ψεύτικου Μεσσία ηταν ψεύτικη (όπως η ησυχία ενός ψυχιατρείου οφείλεται στο ότι οι ασθενεις είναι ναρκωμένοι από τα φάρμακα), ότι δεν υπάρχει πραγματική ευτυχία στους ανθρώπους, εκτός κι αν οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι όταν ζουν σαν τα ζωα, όταν το μόνο που θέλουν να έχουν είναι το φαγητό και η ικανοποίησι των σαρκικων επιθυμιων.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ. «ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ» «Τη αγία και μεγάλη Τρίτη της των δέκα παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα». Αυτό είναι το συναξάρι της δεύτερης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδος. Ο Νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας, «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας βροτούς», οδεύει προς το εκούσιον Πάθος Του, καλώντας κοντά Του όλους εμάς τους πιστούς Του, για να μας κάνει κοινωνούς των σωτηριωδών παθημάτων Του και του θριάμβου της Αναστάσεώς Του.

Οι θείοι Πατέρες όρισαν την αγία αυτή ημέρα να θυμηθούμε μια από τις πιο παραστατικές και διδακτικές παραβολές του Κυρίου μας: την παραβολή των Δέκα Παρθένων(ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΡΙΤΗΣ). ...

…Η παραβολή αυτή έχει ως σκοπό να θυμίσει στους πιστούς πως η Δευτέρα και ένδοξη Παρουσία του Κυρίου θα γίνει ξαφνικά, θα έρθει «ως κλέπτης εν νυκτί» (Α΄Θεσ.5:2). Γι' αυτό θα πρέπει οι πιστοί να είναι πάντοτε, ανά πάσα στιγμή έτοιμοι, για την υποδοχή Του, διαφορετικά θα μείνουν έξω από τη βασιλεία του Θεού και θα χαθούν. Έτσι οι θείοι Πατέρες έκριναν σκόπιμο να αφιερώσουν μια ημέρα της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος στην ανάμνηση της εσχατολογικής αυτής παραβολής των δέκα παρθένων. Το κατανυκτικό κλίμα αυτών των αγίων ημερών είναι η καλλίτερη στιγμή για να υπενθυμίσει η αγία μας Εκκλησία στους πιστούς το φοβερό και απρόοπτο της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Επίσης η εγρήγορση είναι συνυφασμένη με το Πάθος του Θεανθρώπου. Ο Ίδιος ο Κύριος κατά τη δραματική νύκτα της συλλήψεως Του στον κήπο της Γεθσημανή τόνιζε στους μαθητές του «Γρηγορείτε και προσεύχεσθε» (Μάρκ.14:38)!

Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδος η μνεία της Δευτέρας Παρουσίας και η ανάγκη της συνεχούς ετοιμασίας για την τρομερή εκείνη ημέρα, είναι επιτακτική. Ο επίγειος βίος μας είναι καθοριστικός για τον επέκεινα της ζωής αυτής προορισμού μας. Οι φρόνιμες παρθένες φρόντισαν να είναι έτοιμες για την υποδοχή του Νυμφίου, σε αντίθεση με τις μωρές και νωθρές παρθένες, οι οποίες είχαν διασπάσει την προσοχή τους σε άλλες δευτερευούσης σημασίας έννοιες και δεν φρόντισαν να έχουν τα απαραίτητα εφόδια για την υποδοχή του Νυμφίου και να εξασφαλίσουν την είσοδό τους στη λαμπρή γαμήλια ευφροσύνη.

Οι παρθένες είναι οι ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να κάνουμε έργα ευποιίας, να παραμερίζουμε από την ύπαρξή μας συνεχώς όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι παρείσακτα στη φύση μας και αντιστρατεύονται την πνευματική μας πρόοδο και τελείωση. Το λυχνάρι είναι η παρρησία μας μπροστά στο Θεό. Οι φρόνιμες παρθένες συμβολίζουν τις αγαθής προαίρεσης ψυχές, οι οποίες ζουν αδιάκοπα την λαχτάρα της ένωσής τους με το Νυμφίο της Εκκλησίας, τον σωτήρα Χριστό. Γι' αυτό αγωνίζονται αέναα να αποκτούν αρετές και πνευματική προκοπή και να περιθωριοποιούν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία αντιστρατεύονται την ένωσή τους με το Θεό. Οι μωρές παρθένες συμβολίζουν τις ράθυμες, αδιάφορες και εν πολλοίς εχθρικά προς το Χριστό διατελούσες ψυχές. Είναι εκείνες οι ψυχές οι οποίες απορροφημένες από την υλιστική ευδαιμονία, αδιαφορούν για την πνευματική πρόοδο και την εν Χριστώ σωτηρία.

Το φοβερό γεγονός της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου θα γίνει, όπως αναφέραμε ξαφνικά και σε χρόνο ανύποπτο και θα πληρώσει με χαρά ανείπωτη τις φρόνιμες και αγαθές ψυχές και θα φέρει φόβο και αγωνία στις μωρές ψυχές. Οι μεν πρώτες θα επιβραβευτούν για την σώφρονα στάση τους και θα εισέλθουν στην ατέρμονη βασιλεία του Θεού, ενώ οι δεύτερες εξ' αιτίας της αμέλειάς τους θα αποκλειστούν από τη βασιλεία του Θεού και θα βυθισθούν στην κατάσταση της παντοτινής λύπης και της τιμωρίας, «εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού»(Ματθ.25:41)

Ως συνοδοιπόροι του Θείου Πάθους θα πρέπει να έχουμε συνεχώς στραμμένη τη σκέψη μας πως θα ενώσουμε την ψυχή μας με το Νυμφίο Χριστό. Τα φτηνά και εφήμερα πράγματα πρέπει να τα θέτουμε σε δεύτερη μοίρα, αν θέλουμε κι' εμείς να βρεθούμε στην ομάδα των φρονίμων παρθένων κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Ο δρόμος του Θείου Πάθους δείχνει και σε μας το δικό μας δρόμο, ο οποίος είναι ατραπός μαρτυρίου, ο οποίος όμως οδηγεί στην εν Χριστώ λύτρωση και στην αιώνια ζωή.

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=selides_katixisis/contents_Easter.asp&main=kat014&file=kef5.htm

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ. Το Τροπάριο της Κασσιανής

Το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, ψάλλεται στις Εκκλησίες ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Το τελευταίο τροπάριο στην ακολουθία είναι αυτό της ευσεβούς και λογίας ποιητρίας του Βυζαντίου, Κασσιανής.

Από τον βυζαντινό χρονογράφο Συμεών Μάγιστρο (990 μ.Χ) μαθαίνουμε ότι η Ευφροσύνη, μητέρα του αυτοκράτορα Θεόφιλου και κόρη του Κωνσταντίνου του ΣΤ’, στην προσπάθειά της να παντρέψη το γιο της, το έτος 830μ.Χ, διοργάνωσε στην μεγαλόπρεπη αίθουσα Τρικλίνιο των ανακτόρων της Κωνσταντινούπολης, μεγάλη σύναξη από τις πιο όμορφες κοπέλες της Αυτοκρατορίας. Η προσέλευση υπήρξε μεγάλη από «καλλίστας παρθένους». Κι όταν παρατάχθηκαν στη σειρά, καθισμένες πάνω σε πολυτελή ανάκλιντρα, ο αυτοκράτορας Θεόφιλος περιήλθε μπροστά τους να διαλέξη την μέλλουσα σύζυγό του και αυτοκράτειρα, δίνοντας σε όποια διάλεγε ένα χρυσό μήλο.

Η ομορφότερη ήταν η Κασσιανή, που η ομορφιά της θάμπωσε το νεαρό Θεόφιλο και σ’ αυτήν επρόκειτο να δώση το μήλο, σύμβολο της προτίμησής του. Θέλοντας όμως να διαπιστώση αν και η εξυπνάδα της ήταν ανάλογη με την ομορφιά της, της είπε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» («Από τη γυναίκα ξεκινούν τα κακά πράγματα»), υπονοώντας την Εύα. Η Κασσιανή όμως δεν ξαφνιάστηκε και θέλοντας να δείξη και την εξυπνάδα της απάντησε: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττονα» («Και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα, τα ευγενέστερα»), υπονοώντας την Παναγία, που έφερε στον κόσμο το μεγαλύτερο αγαθό.

Αυτή όμως η πράγματι έξυπνη απάντηση χαρακτηρίσθηκε από τον Θεόφιλο ότι περιείχε και κάποια προπέτεια και επιπολαιότητα, οπότε έδωσε το μήλο στην Θεοδώρα.

Η Κασσιανή απογοητεύθηκε από την αποτυχία της και πήρε την απόφαση να αποτραβηχτή από τον κόσμο και να μονάση. Έκτισε με δικά της χρήματα ένα μοναστήρι, που πήρε αργότερα το όνομά της, ντύθηκε το μοναχικό σχήμα και αφιερώθηκε στη λατρεία του Χριστού και στην ποίηση, συνδυάζοντας έτσι τη βαθειά ευσέβεια και την κλίση της στα γράμματα. Λέγεται μάλιστα ότι μετά την αποτυχία της είπε: «Επειδή δεν έγινα βασίλισσα του προσκαίρου τούτου κόσμου, θα γίνω υπήκοος της αιωνίας Βασιλείας του Χριστού».

Εκεί στο μοναστήρι εκδηλώθηκε και το έμφυτο καλλλιτεχνικό της ταλέντο και το βαθύ θρησκευτικό της συναίσθημα συνθέτοντας εκκλησιαστικούς ύμνους, τροπάρια, Ιδιόμελα. Εκεί στην ήσυχη και υποβλητική ατμόσφαιρα του μοναστηριού συνέθεσε και το περίφημο Ιδιόμελο «Τροπάριο της Κασσιανής» από το όνομά της, που αργότερα η Ορθόδοξη Εκκλησία το καθιέρωσε ως Δοξαστικό των Αποστίχων του Όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης.

Φαίνεται καθαρά ότι η Κασσιανή εμπνεύστηκε το Ιδιόμελο αυτό τροπάριο από τα λόγια των Ευαγγελιστών, που δεν αναφέρονται στη Μαρία τη Μαγδαληνή, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά στην ανώνυμη αμαρτωλή γυναίκα, τη μοιχαλίδα, που ο Χριστός έσωσε από βέβαιο λιθοβολισμό του έξαλλου πλήθους των Φαρισαίων για το ηθικό της παράπτωμα, με εκείνα τα λόγια Του: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω επ’ αυτήν». Και όταν αργότερα ο Χριστός βρέθηκε στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου του λεπρού, η αμαρτωλή εκείνη γυναίκα αισθάνεται την ανάγκη να πάη να εκφράση την ευγνωμοσύνη και αφοσίωσή της στον Σωτήρα Χριστό. Αγοράζει αρώματα, ντύνεται ταπεινά και σεμνά και ταπεινωμένη και συντετριμμένη, με δάκρυα στα μάτια, έρχεται και πλένει τα πόδια του Χριστου και τα σκουπίζει με τα ξέπλεκα μαλλιά της. Τα δάκρυά της εκείνα ήταν δάκρυα ελέους και συντριβής και κλαίει με πάθος να την ευσπλαχνιστή ο Θεός της αγάπης και της συγχώρεσης.

Και την πληγωμένη και πονεμένη καρδιά της Κασσιανής δεν ήταν δυνατόν να μην αγγίξη ο κραδασμός εκείνης της αμαρτωλής γυναίκας. Και διατυπώνει στο αριστουργηματικό εκείνο τροπάριο, που φέρει το όνομά της, με λυρική έξαρση και υποβλητικότητα τον δικό της ψυχικό κραδασμό.

Η αγία μας Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη της Οσίας Κασιανης στις 7 Σεπτεμβρίου.

http://www.saint.gr/5/texts.aspx

Κηρύγματα για τις Προηγιασμένες της Μ. Εβδομάδος, Μ. Δευτέρα και Μ. Τρίτη. Η δευτέρα παρουσία του Χριστού. Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου

Όλα τα γεγονότα που συνδέονται με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού λέγονται εσχατολογικά, γιατί αναφέρονται στην εσχάτη ημέρα, δηλαδή σε όσα θα συμβούν μετά το τέλος του παρόντος κόσμου. Συνήθως ομιλούμε για το τέλος της ιστορίας, αλλά αυτό δεν εκφράζει πλήρως την πραγματικότητα, αφού η Ιστορία δεν εξαντλείται μόνον στα ιστορικά γεγονότα, αλλά αναφέρεται και στην ζωή των αγίων. Ή ζωή των αγίων μετά θάνατον, καθώς επίσης και η ζωή των ανθρώπων μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού δεν αποτελούν την λεγομένη μεταϊστορική εποχή, αλλά είναι ιστορική εποχή, πρόκειται για την ιστορία των αγίων.

Όπως ο κόσμος δεν καταστρέφεται, αλλά ανακαινίζεται, όπως ο άνθρωπος δεν αφανίζεται, αλλά μεταμορφώνεται, έτσι και η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, αλλά αλλάζει περιεχόμενο και ζωή.

Όταν, λοιπόν, κάνουμε λόγο για εσχατολογικά γεγονότα, εννοούμε κυρίως όλα εκείνα που θα συμβούν με την Δευτέρα έλευση του Χριστού για να κρίνει τους ανθρώπους. Επομένως, αναμένουμε αυτά τα εσχατολογικά γεγονότα, αλλά μπορούμε ακόμη να πούμε ότι από πλευράς τρόπου ζωής τα έσχατα ήδη είναι παρόντα, αφού οι άγιοι απολαμβάνουν την Βασιλεία του Θεού από την παρούσα ζωή. Όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια, οι άγιοι από τώρα προγεύονται όλα εκείνα που πρόκειται να αποκαλυφθούν στους λεγόμενους έσχατους καιρούς. Χρονικά περιμένουμε τα έσχατα, τροπικά τα έσχατα έρχονται και βιώνονται από τους αγίους.

Στο κεφάλαιο αυτό θα ασχοληθούμε με τρία συγκεκριμένα θέματα, που συνδέονται με τα εσχατολογικά αυτά γεγονότα, που έχουν σχέση με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Πρώτον θα αναφερθούμε γενικά στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, δεύτερον θα αναπτύξουμε την θεολογική αλήθεια περί της αναστάσεως των σωμάτων και τρίτον θα δούμε τα γεγονότα της κρίσεως, η οποία συνδέεται με την έλευση του Χριστού και την ανάσταση των σωμάτων.

Η ένδοξη έλευση του Χριστού

Σε όλη την Βιβλικοπατερική παράδοση λέγεται ότι ο Χριστός πρόκειται να έλθει εκ νέου στον κόσμο για να κρίνει τους ανθρώπους. Είναι μια αλήθεια που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους Χριστιανούς. Ο Ίδιος ο Χριστός στην περικοπή της μελλούσης κρίσεως κάνει λόγο για την εκ νέου ένδοξη έλευση Του. Λέγει: «όταν έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού» (Ματθ. κε'. 31). Το «όταν» δεν είναι υποθετικό, αλλά χρονικό, που σημαίνει ότι θα υπάρξει χρόνος κατά τον οποίο θα έλθει ο Χριστός στον κόσμο και μάλιστα με δόξα πολλή. Και σε άλλο σημείο ο Χριστός είπε: «και τότε όψονται τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλαις» (Μάρκ. ιγ'. 26).

Στις Πράξεις των Αποστόλων, όπου περιγράφεται ή ανάληψη του Χριστού, λέγεται ότι οι άγγελοι είπαν στους έκπληκτους μαθητές: «άνδρες Γαλιλαίοι τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ' υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, όν τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πράξ. α', 11). Ο τρόπος με τον όποιο αναλήφθηκε θα είναι ο ίδιος με τον οποίο θα επανέλθει στην γη.

Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει ότι όσοι ζουν τότε, όταν θα έλθει ο υιός του ανθρώπου, και μάλιστα όσοι είναι δίκαιοι, θα αρπαγούν «εν νεφέλαις εις άπάντησιν του Κυρίου εις αέρα» (Α' θεσ. δ', 17). Και στην Αποκάλυψη είναι γραμμένο: «Ιδού έρχεται μετά των νεφελών και όψεται αυτόν πάς οφθαλμός» (Αποκ. α', 7).

Τα χωρία αυτά, που είναι αντιπροσωπευτικά, δηλώνουν ότι οι πιστοί πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Χριστός θα έλθη στην γη για να κρίνει τους ανθρώπους, όταν θα έλθει το τέλος αυτού του κόσμου και η αρχή της νέας ζωής. Γι' αυτό στο Σύμβολο της Πίστεως δίνουμε την ομολογία: «και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος».

Στην Αγία Γραφή υπάρχουν πολλές εκφράσεις που δηλώνουν την έλευση του Χριστού, θα παρουσιάσουμε μερικές από αυτές, τις πλέον ενδεικτικές. Κατ' αρχάς η δευτέρα έλευση του Χριστού χαρακτηρίζεται ημέρα, και μάλιστα ημέρα του Κυρίου και ημέρα της Κρίσεως. Ο Απόστολος Πέτρος γράφει: «Ήξει δε η ημέρα Κυρίου» (Β' Πέτρ. γ', 10). Ο Απόστολος Παύλος αλλού την χαρακτηρίζει ημέρα «του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α' Κορ. α'. 8), αλλού «ημέρα Χριστού» (Φιλιπ. α', 10) και αλλού ημέρα η οποία θα δηλώσει τα πάντα (Α' Κορ. γ', 13). Ο δε Ευαγγελιστής Ιωάννης την ονομάζει ημέρα της κρίσεως (Α' Ιω. δ', 17). Λέγεται ημέρα, γιατί αυτή σε σχέση με την παρούσα ζωή, που είναι σκότος, εκφράζει μια νέα πραγματικότητα. Η εικόνα της ημέρας δεν είναι άσχετη με την εικόνα του ηλίου. Επειδή ο Χριστός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο Οποίος τότε θα εμφανιστεί, γι' αυτό λέγεται ημέρα.

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συνδέει την ημέρα αυτή με τα έσχατα και την χαρακτηρίζει εσχάτη ημέρα. Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο ο Ίδιος ο Χριστός κάνει λόγο για την εσχάτη ημέρα. Σε ένα σημείο λέγει ότι θα αναστήσει τον άνθρωπο «εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιω. στ'. 39), και σε άλλο ότι ο λόγος Του θα κρίνει τους ανθρώπους «εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιω. ιβ', 48). Εδώ η λέξη ημέρα, που συνδέεται με το εσχάτη, δείχνει περισσότερο την τελευταία ημέρα πριν την έναρξη της Βασιλείας του Θεού. Οπότε συνδέεται περισσότερο με το τέλος της παρούσης ζωής.

Η ημέρα του Κυρίου συνδέεται αναπόσπαστα με την παρουσία του Χριστού. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο χρησιμοποιούνται και άλλες εκφράσεις για να δηλώσουν αυτήν την πραγματικότητα. Χαρακτηρίζεται ως ημέρα της επιφανείας της δόξης του Θεού (Τιτ. 6', 13). Επίσης λέγεται ημέρα «της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α' Τιμ. στ', 14). Άλλοτε συνδέεται με την λέξη παρουσία, γιατί θα παραστεί ο Χριστός. Οι μαθητές ρώτησαν τον Χριστό: «και τι το σημείον της σής παρουσίας και της συντέλειας του αιώνος;» (Ματθ. κδ', 3). Κατά την ημέρα εκείνη θα γίνει η αποκάλυψη της δόξης του Θεού και όλοι οι άνθρωποι, και αυτοί που την αγνοούσαν προηγουμένως, θα την δουν. Ο Απόστολος Πέτρος κάνει λόγο για την αποκάλυψη της δόξης του Θεού. (Α' Πέτρ. δ', 13) και ο Απόστολος Παύλος για την αποκάλυψη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού «απ’ ουρανού μετ' αγγέλων δυνάμεων αυτού» (Β' θεσ. α', 7).

Τα χωρία αυτά. τα οποία μνημονεύσαμε προηγουμένως, δείχνουν την πίστη της Εκκλησίας, η οποία στηρίζεται τόσο στους αποκαλυπτικούς λόγους του Ιδίου του Χριστού, όσο και στην βεβαιότητα των Αποστόλων ότι θα έλθη, οπωσδήποτε, η ημέρα κατά την οποία θα γίνει η συντέλεια αυτού του κόσμου και θα έλθει ο Χριστός να κρίνει τους ανθρώπους, οι οποίοι θα έχουν αναστηθεί, αφού οι ψυχές τους θα εισέλθουν εκ νέου στα σώματα και θα παρουσιασθούν στο φοβερό βήμα του Κριτού.

Ενώ είναι βέβαιο ότι θα έλθει ο Χριστός για να κρίνει τους ανθρώπους, εν τούτοις, όπως φαίνεται στην Αγία Γραφή, είναι άγνωστη η ημέρα αυτή, η μεγάλη και επιφανής. Ο ίδιος ο Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Περί δε της ημέρας εκείνης ή της ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ει μη ο Πατήρ» (Μάρκ. ιγ', 32). Και όταν μετά την Ανάσταση Του οι μαθητές νόμισαν ότι ήλθε η ημέρα εκείνη, Ο Χριστός ελευθερώνοντας τους από εσφαλμένες αντιλήψεις, τους είπε: «ουκ υμών εστί γνώναι χρόνους ή καιρούς ους Ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία...» (Πράξ. α'. 7).

Βέβαια, όταν λέγει ο Χριστός ότι κανείς άλλος δεν γνωρίζει την ώρα εκείνη, εκτός από τον Πατέρα, δεν εννοεί ότι την αγνοεί και ο Ίδιος ως Θεός. Το γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι και οι άγγελοι την αγνοούν. Αλλά όσα γνωρίζει ο Πατήρ γνωρίζει και ο Υιός. Ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, ερμηνεύοντας αυτό το γεγονός, λέγει: «ουδείς οίδεν ει μη μόνη η Αγία Τριάς, η μία και αδιαίρετος Θεότης». Ο Τριαδικός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, που έχουν κοινή ουσία και φύση, γνωρίζουν την ώρα που θα γίνει η συντέλεια του κόσμου και θα έλθει ο Χριστός. Ο λόγος του Χριστού, ότι ο Υιός αγνοεί την ώρα αυτή, «κατά την της ανθρωπότητας αυτού φύσιν είπεν άγνοειν, ου κατά την της Θεότητας». Δηλαδή, εδώ ο Χριστός αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση και όχι στην Θεότητά Του, και σαφώς ήθελε να δείξη ότι το κτιστό δεν μπορεί να γνωρίζει την ώρα και την ημέρα της συντέλειας του κόσμου και της ελεύσεώς Του. Η ημέρα και η ώρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού όχι μόνον είναι άγνωστη, αλλά θα έλθει και αιφνιδιαστικά. Ο Χριστός, αποκαλύπτοντας αυτήν την αλήθεια, λέγει ότι θα γίνει κατά τον τρόπο της αστραπής. Όπως η αστραπή εμφανίζεται ξαφνικά από την μια άκρη στην άλλη, «ούτως έσται και ο υιός του ανθρώπου εν τη ημέρα αυτού» (Λουκ. ιζ', 24).

Ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί άλλη εικόνα για να δείξει το αιφνίδιο της ελεύσεως του Χριστού. Η εικόνα αυτή προέρχεται από την ληστεία. Όπως ο κλέπτης δεν προειδοποιεί, αλλά εντελώς αιφνιδιαστικά εισέρχεται στο σπίτι, το ίδιο θα γίνη με την ημέρα εκείνη: «οίδατε ότι η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται» (Α' Θεσ. ε'. 1-2). Κατά τον κατάλληλο καιρό «δείξει ο μακάριος και μόνος δυνάστης, ο βασιλεύς των βασιλευόντων και ο κύριος των κυριευόντων...» (Α' Τιμ. στ', 15) την ημέρα της επιφανείας Του.

Το αιφνιδιαστικό της ημέρας εκείνης φαίνεται και σε άλλα χωρία της Αγίας Γραφής. Διδάσκοντας ο Χριστός για το άγνωστο της μεγάλης ημέρας της επιφανείας Του λέγει ότι δύο άνθρωποι θα είναι στον αγρό και ο ένας θα παραληφθή ενώ ο άλλος θα αφεθεί. Δύο γυναίκες θα είναι στον μύλο και θα αλέθουν. Η μία θα παραληφθεί και η άλλη θα αφεθεί (Ματθ. κδ', 40-41).

Ο Απόστολος Παύλος, αναφερόμενος σ' αυτήν την πραγματικότητα, λέγει ότι, όσοι την ημέρα εκείνη ζουν και δεν έχουν πεθάνει, θα αλλαγούν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, όσο αρκεί για να ανοίξει και να κλείσει το βλέφαρο του ματιού. «Πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα. εν ατόμω, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι» (Α' Κορ. ιε'. 51-52).

Παρά το άγνωστο και αιφνίδιο της ημέρας εκείνης, υπάρχουν μερικά γνωρίσματα, που δηλώνουν τον ερχομό της. Στην εντέλεια κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αυτό το γεγονός, αλλά κατά τον βαθμό της ετοιμότητας, της νήψεως, μπορεί να καταλάβει κανείς την κρισιμότητα των καιρών από εξωτερικά γνωρίσματα. Αυτά περιγράφονται από τον Ίδιο τον Χριστό (Ματθ. κδ').

Τα βασικά σημεία, όπως τα περιγράφει ο Χριστός, είναι ότι θα κηρυχθεί το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση, θα επικρατεί στην οικουμένη μεγάλη αποστασία των ανθρώπων και θα εμφανισθούν πολλοί ψευδοπροφήτες. Ο αντίχριστος, με τα θαύματα και τα σημεία που θα επιτελεί, θα επιδιώκει να πλανά ακόμη και τους εκλεκτούς, θα επικρατούν πόλεμοι, διωγμοί, λιμοί, σεισμοί, κ.λ.π. Πρέπει όμως να πούμε ότι και από αυτά τα γεγονότα είναι δύσκολο να κατανοηθεί το τέλος του κόσμου και η έλευση του Χριστού. Η Εκκλησία καλλιεργεί το εσχατολογικό κήρυγμα, αλλά ταυτόχρονα καθορίζει ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση να ερμηνεύονται τα γεγονότα κάθε γενεάς. Μόνον όσοι είναι φωτισμένοι και έχουν αποκάλυψη εκ μέρους του Θεού γνωρίζουν αμυδρώς ότι πρόκειται περί γεγονότων που προηγούνται της παρουσίας του Χριστού, με μοναδικό σκοπό να οδηγήσουν τον λαό στην μετάνοια και την επιστροφή στον Θεό. Αποτελεί, επομένως, πεποίθηση της Εκκλησίας ότι ο Χριστός πρόκειται να έλθει πάλι για να κρίνει τους ανθρώπους, αλλά όμως είναι άγνωστη αυτή η ημέρα και ώρα. Μόνον όσοι έχουν φωτισμένο νου μπορούν αμυδρώς να γνωρίζουν από τα διάφορα γεγονότα ότι πλησιάζουν οι ήμερες, αλλά και πάλι αγνοούν την έλευση αυτής της ημέρας, κατά την ρητή βεβαίωση του Χριστού. Γι' αυτό στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποφεύγουμε να καθορίζουμε χρόνους και καιρούς, κατά τους οποίους νομίζουμε ότι θα συμβούν αυτά τα εσχατολογικά γεγονότα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κινούνται και οι άγιοι Πατέρες. Στην συνέχεια θα αναφέρουμε μερικά σημεία από την πατερική διδαχή, πολύ ενδεικτικά.

Πρώτον. Ο λόγος για την κρίση των ανθρώπων, που θα επακολούθηση της ελεύσεως του Χριστού, είναι «δυσερμήνευτος», κατά τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο, γιατί δεν πρόκειται για γεγονότα παρόντα και βλεπόμενα, αλλά για μελλοντικά και αόρατα. Γι’ αυτό, εκείνοι που ομιλούν και εκείνοι που ακούν έχουν ανάγκη πολλής προσευχής, πολλής σπουδής, πολλής καθαρότητας του νοός. Και αυτό είναι απαραίτητο, ώστε όσοι ομιλούν να τα γνωρίζουν καλά, όσοι δε ακούν να μπορέσουν να τα ακούν συνετώς.

Ο λόγος αυτός του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου, που θα τον υπενθυμίσουμε και αργότερα, όταν θα αναφερθούμε στο μελλοντικό δικαστήριο, που θα στηθεί με την έλευση του Χριστού, έχει αρκετό ενδιαφέρον, γιατί γίνονται πολλά λάθη ως προς το θέμα αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν για τα εσχατολογικά γεγονότα αρκετά ανθρωποκεντρικά και διαστρέφουν εν πολλοίς τα χωρία της Γραφής και των Πατέρων, και έτσι δημιουργούν πλάνες, αλλά και απελπισία στους ανθρώπους. Όπως υπάρχουν άλλοι που τον λόγο των Γραφών και των Πατέρων τον αντιλαμβάνονται κατά τις αντιλήψεις τους. Γι' αυτό χρειάζεται πνευματική σύνεση, πολλή διάκριση για να γίνει κατανοητός ο λόγος αυτός και να οδηγήσει σε μετάνοια. Γιατί, ό,τι οδηγεί σε ψυχολογικό φόβο και κατά άνθρωπο απόγνωση δεν είναι Ορθόδοξο. Αντίθετα, το αληθινό και Ορθόδοξο οδηγεί τον άνθρωπο, δια του πνευματικού φόβου, στην κατά Θεόν ελπίδα, στην μετάνοια και την προσευχή.

Δεύτερο. Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος λέγει ότι η ημέρα της ελεύσεως του Χριστού ονομάζεται ημέρα του Κυρίου, όχι γιατί είναι η τελευταία από τις επίγειες ήμερες, ούτε γιατί πρόκειται κατά την ημέρα αυτή να έλθει ο Χριστός, ούτε ακόμη γιατί την ημέρα αυτή θα γίνει η κρίση των ανθρώπων, «αλλ' επειδή αυτός ο των απάντων Θεός και δεσπότης λάμψει τηνικαύτα τη δόξη της ιδίας Θεότητας». Οπότε, η ημέρα αυτή λέγεται ημέρα Κυρίου για την λάμψη του φωτός της Θεότητας, και όχι για μια απλή παρουσία. Όπως κατά την διάρκεια της ημέρας όλα τα αστέρια σβήνουν από την λάμψη του αισθητοί ήλιου, το ίδιο θα συμβεί και κατά την ημέρα εκείνη. Όλα τα ορατά θα υποχωρήσουν και θα δώσουν τόπο στον ποιητή του ουρανού και της γης. Και αυτός που τώρα είναι σε όλους αόρατος, τότε θα είναι ο μόνος «ημέρα τε και Θεός». Και έτσι για τους αγίους θα είναι ημέρα αϊδίου χαρμάνης. Για τους αμαρτωλούς, οι όποιοι δεν είδαν αυτό το φως στην ζωή τους δια της καθάρσεως ο Χριστός θα είναι απρόσιτος και στο μέλλον.

Τρίτον. Στην Αγία Γραφή, όταν γίνεται λόγος για την έλευση του Χριστού, αναφέρονται αστραπές, νεφέλες, σάλπιγγες, θρόνοι και άλλες εικόνες. Ο άγιος Γρηγόριος Ο Παλαμάς λέγει ότι ο λόγος περί της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού είναι συγκαταβατικός. Όλα αυτά τα γεγονότα, βέβαια, υπερβαίνουν τον ανθρώπινο νου, την ανθρώπινη λογική και αίσθηση. Ο Χριστός γνωρίζει επακριβώς όλα αυτά που πρόκειται να συμβούν, αλλά όμως «συγκαταβαίνει τη δυνάμει των διδασκομένων, συμμέτρους τους λόγους αποδιδούς».

Η ανθρώπινη φύση έχει εξοικειωθεί με τα ανθρώπινα αυτά και αισθητά γεγονότα, και έτσι μπορεί να κατανοήση τα εσχατολογικά γεγονότα. Γι' αυτό και ο Χριστός από συγκατάβαση χρησιμοποιεί τέτοιες εικόνες και παραστάσεις. Θα υπάρχει, βέβαια, κρίση, θα υπάρχει ευφροσύνη των δικαίων και οδύνη των αμαρτωλών, θα υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος, αλλά αυτά δεν θα είναι αισθητά, αφού ξέρουμε πολύ καλά από την πατερική παράδοση ότι δεν πρόκειται περί κτιστών πραγμάτων. Ακόμη και το πυρ της Κολάσεως δεν είναι κτιστό και αισθητό, αλλά άκτιστο. Ο αναγνώστης πρέπει να κάνη υπομονή έως ότου μελετήση το σχετικό κεφάλαιο του παρόντος βιβλίου με τίτλο «Παράδεισος και Κόλαση», για να διαπιστώσει πώς νοούνται όλες αυτές οι πραγματικότητες. Έτσι δεν πρέπει να στεκόμαστε στα αισθητά παραδείγματα και να χάνουμε την ουσία των λεγομένων. Ούτε, βέβαια, να βλέπουμε απλώς την ουσία των πραγμάτων αυτών, περιφρονούντες τα παραδείγματα. Γιατί, αφού ο Χριστός τα χρησιμοποίησε, πρέπει να παραμένουμε σε αυτά και να εξηγούμε το βαθύτερο νόημα τους, οδηγώντας τους ανθρώπους στην μετάνοια και όχι στην αφοβία.

Τέταρτον. Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού αντιπαρατίθεται προς την πρώτη παρουσία Του. Όταν ομιλούμε για Πρώτη Παρουσία, εννοούμε την ενανθρώπηση του Χριστού και όταν κάνουμε λόγο για την Δευτέρα Παρουσία, εννοούμε την έλευση του Χριστού για να κρίνει τους ανθρώπους. Υπάρχει δε σαφής διαφορά μεταξύ Πρώτης και Δευτέρας Παρουσίας.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρουσιάζει την διαφορά μεταξύ αυτών των δύο Παρουσιών, λέγει ότι κατά την πρώτη Παρουσία κρυπτόταν η δόξα της Θεότητας Του κάτω από την σάρκα, που ανέλαβε από μας και για την σωτηρία μας... Τότε όμως, κατά την Δευτέρα Παρουσία Του, «πάσαν εκκαλύπτει την δόξαν». Τότε θα φανεί λαμπρός, περιαυγάζοντας τα πέρατα της οικουμένης με τις ακτίνες της Θεότητός Του. Και ερμηνεύοντας τον λόγο του Χριστού, «όταν έλθει ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ' αυτού», λέγει ότι κατά την πρώτη έλευσή Του έφερε τους αγγέλους και περιβαλλόταν από τα αγγελικά τάγματα, αλλά αφανώς, και συγκρατούσε τον ζήλο τους, εναντίον των θεομάχων. Όμως κατά την Δευτέρα Παρουσία θα έλθει φανερά με τους αγγέλους, με όλη Του την δόξα και μεγαλοπρέπεια.

Πέμπτον. Στα έργα του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου μπορούμε να βρούμε και μια άλλη αλήθεια σχετικά με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, και ιδίως με την κρίση των ανθρώπων. Ο άγιος Συμεών διεξοδικώς αναλύει ότι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και η μελλοντική δίκη θα γίνει κυρίως για τους αμαρτωλούς, που ζουν μέσα στα πάθη και την αμαρτία, όχι όμως για τους άγιους, οι οποίοι από τώρα βιώνουν την Παρουσία του Χριστού. Όσοι είναι τέκνα του φωτός εκείνου και όσοι γίνονται υιοί της μελλούσης ημέρας, «επ' αυτούς η ημέρα Κυρίου ουδέποτε επελεύσεται», θα έλθει, βέβαια, ο Χριστός για να κρίνει τους ανθρώπους, αλλά αυτοί έχουν κριθή από την ζωή αυτή και δεν θα ακολουθήσει δικαστήριο. Η παρουσία του Χριστού θα είναι υπόθεση χαράς και ευφροσύνης. Όταν ο Χριστιανός τηρεί εν φόβω και τρόμω τις εντολές του Χριστού και ζει με μετάνοια συγγενεύει με το φως εκείνο, και έτσι στην πραγματικότητα από αυτήν ακόμη την ζωή περνά από την κρίση. Ο Θεούμενος βαπτίζεται από το θειο πυρ και το Άγιον Πνεύμα «και γίνεται όλος καθαρός, όλος αμόλυντος, υιός φωτός και ημέρας, και ουχί έκτοτε ανθρώπου θνητού». Θα παραθέσω ένα καταπληκτικό χωρίο του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου, γιατί δεν μπορώ να το προσπεράσω ασχολίαστο, αλλά και δεν είναι δυνατόν να παρουσιασθεί με δικά μου λόγια. «Ο τοιούτος εν τη μελλούση κρίσει και δίκη ου κρίνεται, προκέκριται γαρ· ουδέ υπό του φωτός εκείνου ελέγχεται, προπεφώτισται γαρ, ουδέ εν τούτω τω πυρί εισερχόμενος δοκιμάζεται ή καίεται, προδεδοκίμασται γαρ· ουδέ ως τότε φανείσαν ημέραν Κυρίου λογίζεται, όλος γαρ εκ της ομιλίας και της συνουσίας Θεού ημέρα φαεινή και λαμπρά γέγονεν».

Ο λόγος του αγίου Συμεών είναι καταπληκτικός. Θα ήθελα να σχολιάσω το γεγονός ότι η κρίση ουσιαστικά γίνεται από την ζωή αυτή, Ο άνθρωπος που βλέπει το φως, βαπτίζεται με το Άγιον Πνεύμα και δεν λογίζεται την ημέρα του Κυρίου, γιατί με την συνουσία του με τον Θεό, ολόκληρος είναι ημέρα φαεινή και λαμπρά. Πρέπει να σημειώσουμε την λέξη «συνουσία», που δείχνει την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Πραγματικά, αφού ολόκληρος ο άνθρωπος είναι φαεινή και λαμπρά ημέρα, αφού ολόκληρος είναι φως, δεν μπορεί να ξεχωρίσει την έλευση της ημέρας. Η ημέρα αυτή είναι δικό του υπαρξιακό γεγονός. Έτσι, λοιπόν, η Δευτέρα Παρουσία θα φανεί κυρίως στους αμαρτωλούς, που έζησαν κατά την διάρκεια της παρούσης ζωής με τα πάθη και δεν τήρησαν τις εντολές του Θεού. Για τους αγίους είναι φυσική κατάσταση, που την βιώνουν από τώρα. Βέβαια, και οι άγιοι περιμένουν την Δευτέρα έλευση του Χριστού, για να αναστηθούν και τα σώματα τους, τα οποία και τώρα ζουν την αφθαρσία, ώστε ολόκληρος ο άνθρωπος να γευθεί τα πλούσια δώρα της μεγάλης ημέρας και ενδόξου επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Επομένως, η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού είναι γεγονός αναντίρρητο, αφού μαρτυριέται από τον αποκαλυπτικό λόγο του Θεού, από την επιβεβαίωση των Αποστόλων και από τα βιώματα των αγίων, οι όποιοι από τώρα ζουν την Βασιλεία του Θεού.

Από το βιβλίο: "Η ζωή μετά τον θάνατο".http://www.oodegr.com/oode/esxata/elpida/2_parousia1.htm

Τῌ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΤΕΤΑΡΤῌ Εἰς τὴν Λειτουργίαν Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον κστ΄ 6 - 16

14Τότε πορευθεὶς εἷς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης, πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς εἶπε· 15Τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; οἱ δὲ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια. 16καὶ ἀπὸ τότε ἐζήτει εὐκαιρίαν ἵνα αὐτὸν παραδῷ.

Γιατί ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού;

Απάντηση: Ενώ δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι γιατί ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού, κάποια πράγματα είναι βέβαια. Πρώτον, αν και ο Ιούδας εκλέχτηκε να είναι ένας εκ των δώδεκα (Ιωάννης 6:64), η συνολική ευαγγελική μαρτυρία δείχνει προς το γεγονός ότι ποτέ δεν πίστεψε πως ο Ιησούς είναι Θεός. Ακόμη είναι ενδεχόμενο να μην πείστηκε πως ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας (όπως ο Ιούδας αντιλαμβανόταν τον όρο). Σε αντίθεση με τους άλλους μαθητές που Τον αποκαλούσαν «Κύριο», ο Ιούδας δεν χρησιμοποίησε ποτέ αυτόν τον όρο για τον Ιησού και Τον αποκαλούσε «ραβί», που σημαίνει πως Τον αναγνώριζε ως δάσκαλο και τίποτα περισσότερο. Ενώ άλλοι μαθητές έκαναν κατά καιρούς σπουδαίες ομολογίες πίστης και αφοσίωσης (Ιωάννης 6:68, 11:16), ο Ιούδας ποτέ δεν έκανε κάτι τέτοιο και εμφανίζεται να μένει σιωπηλός. Αυτή η έλλειψη πίστης στον Ιησού αποτελεί το θεμέλιο όλων των υπολοίπων σκέψεων που ακολουθούν παρακάτω. Το ίδιο αληθεύει και για μας. Αν αποτυγχάνουμε ν' αναγνωρίσουμε τον Ιησού ως Θεό ενσαρκωμένο, και συνεπώς τον μοναδικό που μπορεί να χαρίσει άφεση αμαρτιών -και την αιώνια σωτηρία που την συνοδεύει- θα υποκείμεθα σε αρκετά άλλα προβλήματα που προέρχονται από εσφαλμένη αντίληψη του Θεού.

Δεύτερον, ο Ιούδας όχι μόνο δεν έδειχνε πίστη στον Χριστό αλλά και η σχέση του μαζί Του ήταν αδύναμη ή ανύπαρκτη. Όταν οι συνοπτικοί ευαγγελιστές καταγράφουν τους δώδεκα, η σειρά είναι πάντοτε η ίδια μ' ελαφρές παραλλαγές (Ματθαίος 10:2-4, Μάρκος 3:16-19, Λουκάς 6:14-16). Πιστεύεται πως η γενική σειρά δείχνει την εγγύτητα της προσωπικής σχέσης των με τον Ιησού. Παρά τις κάποιες παραλλαγές, ο Πέτρος και τα αδέλφια Ιάκωβος και Ιωάννης αναφέρονται πάντοτε πρώτοι, στοιχείο συνεπές με τη σχέση που είχαν με τον Χριστό. Ο Ιούδας πάντοτε αναφέρεται τελευταίος, που ενδέχεται να σημαίνει τη σχετική έλλειψη προσωπικής σχέσης με τον Χριστό. Επιπρόσθετα, ο μόνος καταγραμμένος διάλογος μεταξύ του Ιησού και του Ιούδα, δείχνει τον Ιησού να ελέγχει τον Ιούδα στην παρατήρηση που έκανε για τη Μαρία (την αδελφή του Λαζάρου), ένεκα της φιλαργυρίας του (Ιωάννης 12:1-8). Στον Ματθαίο 26:25 ο Ιούδας αρνείται την προδοσία Ματθ. 26,25 ἀποκριθεὶς δὲ Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν εἶπε· μήτι ἐγώ εἰμι, ῥαββί; λέγει αὐτῷ, σὺ εἶπας. - Ελαβε δε τον λόγον ο Ιούδας, ο οποίος και τον παρέδωσε, και είπε· “μήπως είμαι εγώ, διδάσκαλε;” Απήντησε εις αυτόν ο Ιησούς· “Συ είπες, ότι είσαι συ”. (φράσις που σημαίνει· Το είπες μόνος σου, όπως είπες, έτσι είναι· συ πράγματι είσαι αυτός που θα με παραδώση).

και στον Λουκά 22:47 έχουμε το γεγονός της προδοσίας(Ἔτι δὲ αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ ὄχλος, καὶ ὁ λεγόμενος Ἰούδας, εἷς τῶν δώδεκα, προῆγεν αὐτούς, καὶ ἤγγισε τῷ Ἰησοῦ φιλῆσαι αὐτόν· τοῦτο γὰρ σημεῖον δεδώκει αὐτοῖς· ὃν ἂν φιλήσω, αὐτός ἐστιν).

Τρίτον, η απληστία κατέτρωγε τον Ιούδα σε τέτοιο βαθμό που όχι μόνο πρόδωσε τον Ιησού αλλά επίσης τους συμμαθητές του, όπως βλέπουμε στον Ιωάννη 12:5-6. Ο Ιούδας είναι πιθανό να είχε την επιθυμία ν' ακολουθήσει τον Ιησού απλώς διότι είδε πολύ κόσμο ν' ακολουθεί και πίστεψε πως μπορούσε να επωφεληθεί απ' ό,τι η ομάδα συγκέντρωνε. Το γεγονός ότι ο Ιούδας ήταν υπεύθυνος της θήκης προς φύλαξη των χρημάτων της ομάδας, δείχνει το ενδιαφέρον του για τα χρήματα (Ιωάννης 13:29).

Επιπρόσθετα, ο Ιούδας, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι εκείνου του καιρού, πίστευε πως ο Μεσσίας θα ανέτρεπε τη ρωμαϊκή κατοχή και θ' αναλάμβανε θέση εξουσίας στο έθνος του Ισραήλ. Ο Ιούδας μπορεί ν' ακολούθησε τον Ιησού ελπίζοντας να ωφεληθεί συνδεόμενος μαζί Του, ως η νέα κυβερνώσα πολιτική δύναμη. Χωρίς αμφιβολία προσδοκούσε να βρίσκεται μέσα στην ηγετική αφρόκρεμα μετά την επανάσταση. Ενώ πλησίαζε η ώρα της προδοσίας του Ιούδα, ο Ιησούς είχε κάνει σαφές ότι σχεδίαζε να πεθάνει κι όχι να ξεκινήσει μια επανάσταση εναντίον της Ρώμης. Έτσι ο Ιούδας θα μπορούσε να υποθέσει –όπως ακριβώς έκαναν οι Φαρισαίοι- πως από τη στιγμή που δεν ανατρέπει τους Ρωμαίους, δεν πρέπει να είναι αυτός ο Μεσσίας που προσδοκούσαν.

Υπάρχουν λίγα εδάφια στην Παλαιά Διαθήκη που δείχνουν την προδοσία, κάποια περισσότερο συγκεκριμένα από κάποια άλλα. Να δύο από αυτά:

«Κι αυτός ακόμα ο άνθρωπος, μαζί με τον οποίο ζούσα ειρηνικά, στον οποίο είχα ελπίσει, αυτός που έτρωγε το ψωμί μου, σήκωσε εναντίον μου τη φτέρνα.» (Ψαλμός 41:9, δες την εκπλήρωση στον Ματθαίο 26:14, 48-49). Επίσης, «Τους είπα: Αν σας φαίνεται καλό, δώστε μου τον μισθό μου· ειδάλλως, αρνηθείτε τον. Και έστησαν τον μισθό μου 30 αργύρια. Και ο Κύριος είπε σε μένα: Ρίξε τα στον κεραμέα, την πολύτιμη τιμή, με την οποία τιμήθηκα απ' αυτούς. Και πήρα τα 30 αργύρια και τα έριξα στον οίκο τού Κυρίου, στον κεραμέα.» (Ζαχαρίας 11:12-13, δες Ματθαίος 27:3-5 για την εκπλήρωση της προφητείας του Ζαχαρία). Οι προφητείες αυτές της Παλαιάς Διαθήκης δείχνουν πως η προδοσία του Ιούδα ήταν γνωστή στον Θεό και κυρίαρχα σχεδιασμένη εκ των προτέρων ως το μέσο εκτέλεσης του Ιησού.

Αλλά αν η προδοσία του Ιούδα ήταν γνωστή στον Θεό, είχε ο Ιούδας δυνατότητα επιλογής και είναι υπεύθυνος για το μέρος του στην προδοσία; Είναι δύσκολο για πολλούς να ταιριάξουν την έννοια της «ελεύθερης βούλησης» (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι την αντιλαμβάνονται) με την πρόγνωση του Θεού μελλοντικών γεγονότων, κι αυτό συμβαίνει κυρίως με βάση την περιορισμένη εμπειρία μας στην πορεία μας μέσα στο χρόνο σε σειρά. Αν δούμε τον Θεό να υπάρχει εκτός χρόνου, καθώς Αυτός δημιούργησε τα πάντα πριν ο «χρόνος» υπάρξει, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πως ο Θεός βλέπει την κάθε στιγμή στο χρόνο ως παρόν. Εμείς έχουμε ως εμπειρία τη γραμμική ροή του χρόνου – βλέπουμε τον χρόνο ως ευθεία γραμμή και μεταβαίνουμε από το ένα σημείο στο άλλο βαθμιαία, ενθυμούμενοι το παρελθόν που ήδη έχουμε διανύσει αλλά ανίκανοι να δούμε το μέλλον που πλησιάζουμε. Ο Θεός όμως που είναι ο αιώνιος Δημιουργός και του χρόνου, δεν βρίσκεται «εντός χρόνου» στη δική μας γραμμική ροή αλλά έξω απ' αυτήν. Ίσως μας βοηθούσε να σκεφτούμε τον χρόνο (σε σχέση με τον Θεό) σαν έναν κύκλο όπου ο Θεός βρίσκεται στο κέντρο και συνεπώς εξίσου κοντά σε όλα τα σημεία του.

Σε κάθε περίπτωση, ο Ιούδας είχε πλήρη τη δυνατότητα επιλογής –τουλάχιστον μέχρι το σημείο που «ο Σατανάς μπήκε μέσα του» (Ιωάννης 13:27)- και η πρόγνωση του Θεού (Ιωάννης 13:10, 18, 21) με κανένα τρόπο δεν αντικατέστησε την ικανότητα του Ιούδα να κάνει οποιαδήποτε επιλογή. Μάλλον, αυτό που τελικά θα επέλεγε ο Ιούδας, ο Θεός το είδε ως μια παρούσα παρατήρηση, και ο Ιησούς το έκανε σαφές πως ο Ιούδας ήταν υπεύθυνος για την επιλογή του και θα καθίστατο υπόλογος γι' αυτήν. «Σας διαβεβαιώνω ότι ένας από σας θα με παραδώσει, ένας που τρώει μαζί μου.» (Μάρκος 14:18) Σημείωσε πως ο Ιησούς χαρακτηρίζει τη συμμετοχή του Ιούδα ως προδοσία. Και αναφορικά με την ευθύνη αυτής της προδοσίας ο Ιησούς είπε, «αλίμονο, όμως, σ' εκείνον τον άνθρωπο, διαμέσου του οποίου ο Υιός τού ανθρώπου παραδίνεται· ήταν καλό σ' εκείνον τον άνθρωπο, αν δεν γεννιόταν.» (Μάρκος 14:21) Ο Σατανάς, επίσης, είχε μέρος σε όλο αυτό, καθώς βλέπουμε στον Ιωάννη 13:26-27, και είναι επίσης υπεύθυνος για τα έργα του. Ο Θεός μέσα στη σοφία Του μπορουσε, όπως πάντοτε, να χειριστεί ακόμη και την ανταρσία του Σατανά προς όφελος του ανθρωπίνου γένους. Ο Σατανάς συνέδραμε στο να οδηγηθεί ο Χριστός στο σταυρό, όπου η αμαρτία και ο θάνατος νικήθηκαν, και τώρα η παροχή της σωτηρίας του Θεού προσφέρεται δωρεάν σε όλους όσους δέχονται τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα, εντός της Αγίας μας Εκκλησίας.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΠΡΩΙ

ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ

Σε κάθε θεία Λειτουργία ο ιερεύς καλεί τους πιστούς να συμμετάσχουν στην Τράπεζα της Ζωής μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης. Με την πρόσκλησή του αυτή ο ιερεύς μᾶς υποδεικνύει την ψυχική και σωματική προετοιμασία που πρέπει να κάνουμε για να παρακαθήσουμε στο Δείπνο του Χριστού.

Λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Όταν πρόκειται να προσέλθετε στη θεία αυτή και φρικτή Τράπεζα, να προσέρχεστε με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή, χωρίς να θορυβείτε και να ποδοπατάτε και να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτή η αταξία είναι δείγμα της πιο μεγάλης παραφροσύνης και περιφρονήσεως των αγίων Μυστηρίων. Γι’ αυτό επιφέρει κόλαση και τιμωρία σε όσους τα κάνουν αυτά». Η θεία Κοινωνία, συνεχίζει ο άγιος Ιωάννης, «είναι φάρμακο σωτήριο των τραυμάτων μας, είναι πλούτος αιώνιος, πρόξενος της Βασιλείας των ουρανών. Ας αισθανθούμε, λοιπόν, φρίκη όταν πλησιάζουμε να κοινωνήσουμε... Ας δακρύσουμε και ας πενθήσουμε για τις αμαρτίες που κάναμε... Και αφού καθαρίσουμε τον εαυτό μας, ας πλησιάσουμε να κοινωνήσουμε με την ησυχία και ευταξία που αρμόζει, γιατί πλησιάζουμε τον Βασιλέα των ουρανών.

Και αφού δεχθούμε την άμωμη και αγία θυσία — δηλαδή το άγιο Σώμα και Αίμα του Χριστού — ας την καταφιλήσουμε, ας την αγκαλιάσουμε με τα μάτια μας, ας γεμίσουμε με θέρμη πνευματική την διάνοια μας ώστε η σύναξη μας στον Ναό να μην γίνεται αιτία κατακρίσεως και καταδίκης, αλλά να μας οδηγεί στην σωφροσύνη της ψυχής μας, στην αγάπη, στην αρετή, στην συμφιλίωση προς τον Θεό, στην σταθερή ειρήνη. Να γίνεται η σύναξή μας θεμέλιο μυρίων αγαθών, ώστε και τους εαυτούς μας να αγιάσουμε και τους πλησίον μας να στερεώσουμε στην πίστη»...

Πρέπει όμως στο σημείο αυτό να αναφέρουμε και ένα άλλο άτοπο που συμβαίνει στην θεία Κοινωνία από τις γυναίκες: Πλησιάζουν το Ποτήριον της Ζωής με τα χείλια βαμμένα και δείχνουν έτσι ότι δεν έχουν συναίσθηση τι σημαίνει θεία Κοινωνία. Δεν θα έπρεπε ποτέ βέβαια να βάφονται οι γυναίκες και να αλλοιώνουν το φυσικό τους κάλλος. Κατεξοχήν όμως κατά την θεία Κοινωνία με το βάψιμο των χειλιών υβρίζουν τον Κύριο... Ο Χριστός δεν ευχαριστείται με αυτά τα χρώματα, αλλά επιθυμεί άλλη ομορφιά... την ομορφιά της ψυχής». Με αυτή την ψυχική ομορφιά πρέπει η γυναίκα να προσέρχεται στην θεία Κοινωνία.

Στην Τράπεζα του Κυρίου πρέπει να παρακαθήσουμε ενδεδυμένοι το ένδυμα του γάμου. Και το κύριο στολίδι του ενδύματος του γάμου είναι η αγάπη...

Εάν χρειάζεται προετοιμασία για να προσέλθουμε στην θεία Κοινωνία κατά το δυνατόν αξίως, χρειάζεται ανάλογα αγώνας και μετά την θεία Λειτουργία, για να μην φανούμε ανάξιοι της δωρεάς του Χριστού. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει: Δεν σας αναγκάζω να νηστεύετε και μετά την Θεία Μετάληψη, αν και θα ήταν καλό αυτό για σας. Όμως και να μην παραδίδεσθε σε φαγοπότια και απολαύσεις. «Ενώ έλαβες τον άρτον της Ζωής, λέει ο Άγιος, πράττεις έργον θανάτου και δεν φρίττεις; Δεν γνωρίζεις πόσα άτοπα εισέρχονται στην ζωή μας από τις απολαύσεις; Γέλια παράκαιρα, λόγοι άτακτοι, αστειότητες ολέθριες, ανόητες φλυαρίες και άλλα που δεν είναι καλό ούτε να τα αναφέρουμε.» Και αυτά τα πράττεις ενώ έχεις απολαύσει την Τράπεζα του Χριστού, κατά την ήμερα εκείνη που αξιώθηκες να εγγίσεις με την γλώσσα σου την αγία σάρκα Του... Όταν παραθέτεις τράπεζα υλική, ύψωσε τον νουν σου προς την Τράπεζα εκείνη, προς το Δείπνο του Κυρίου, προς την αγρυπνία των μαθητών Του την ιερή εκείνη νύχτα... Και η παρούσα ζωή είναι νύχτα. Ας αγρυπνούμε, λοιπόν, μαζί με τον Δεσπότη Χριστό, ας κατανυγούμε μαζί με τους Μαθητές Του...

Άκουσες στον Ναό ύμνους ιερούς, απόλαυσες την βασιλική Τράπεζα, γέμισες από το Άγιον Πνεύμα, συνέψαλες με τα Σεραφείμ, έγινες κοινωνός των ουρανίων Δυνάμεων.

Λοιπόν, μην πετάξεις τόση χαρά, μην διασκορπίσεις τον θησαυρό». Ας είναι τα έργα μας μετά την θεία Κοινωνία αντάξια της αγάπης του Χριστού. Με τον τρόπο αυτό θα έχουμε πάντα μέσα μας τον Χριστό.

«Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ» Ιερομ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

http://www.pigizois.net/tefxi_filadia/101_150/104.htm

ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟΝ. Γιατί κατέβηκε ο Χριστός στον Άδη.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (Λουκ. ιη΄, 10-14)

«Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι»

Στη σημερινή περιλάλητη παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, ο Κύριος στα πρόσωπα των δύο αυτων αντιθέτων τύπων της διηγήσεως έβαλε δίπλα – δίπλα την υπερηφάνεια και την ταπείνωσι, την ακρόπολη των αμαρτημάτων και την μητέρα των αρετων. Απ΄τη μια μεριά ο Φαρισαιος υπερηφανευόταν για τις αρετές του, όπως π.χ. την ελεημοσύνη και τη νηστεία και από την άλλη ο Τελώνης συντριβόταν για τα αμαρτήματα που διέπραξε.

Η ταπείνωση έχει πολλές μορφές. Ας δουμε μία από αυτές.

Μιά μορφή ταπεινώσεως ειναι και η αυτομεμψία. Να μέμφεται κάποιος τον εαυτό του για τις αμαρτίες του. Ο σημερινός τελώνης ειχε αυτομεμψία, «έτυπτεν εις το στηθος αυτου λέγων, ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλω». Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει πως δεν υπάρχει καλλίτερο φάρμακο για τη συγχώρηση των αμαρτημάτων μας, «ως η συνεχής αυτων ανάμνησις και η διηνεκής αυτων κατηγορία». Η συνεχής ανάμνηση των αμαρτημάτων μας και η αδιάκοπη κατηγορία του εαυτου μας, ότι δηλ. φταίξαμε, μας ωφελει πάρα πολύ και μας κάνει να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό και να λάβουμε τη συγχώρεση. Έτσι ο τελώνης ξεφορτώθηκε τα ανομήματά του.

Ο άνθρωπος που γνωρίζει την αμαρτωλή του κατάσταση, δεν έχει παρρησία απέναντι στο Θεό. Ο τελώνης φοβόταν να σηκώση το κεφάλι του και να αντικρύση τον Κύριο του ουρανου «ως ολίγον φροντίσας των αυτου νόμων», γιατί λίγη επιμέλεια έδειξε για τους νόμους του Θεου. Αφου παρέβη τις εντολές του Θεου, ένοιωθε ενοχές και δεν ειχε θάρρος να μιλήση στο Θεό κατά πρόσωπο, λέγει ένας από τους Πατέρες.

Επίσης ο άνθρωπος, που αναγνωρίζει τα αμαρτήματά του, δεν στενοχωριέται όταν οι άλλοι του φανερώνουν την κατάστασί του. Ο τελώνης αναγνώρισε το λόγου του Φαρισαίου, όταν του ειπε πως ειναι άρπαγας, άδικος και μοιχός. Δεν διαμαρτυρήθηκε εναντίον του Φαρισαίου. Αντίθετα, δεν ειπε λέξη στον υβριστή του, κτυπουσε το στηθος και έλεγε «ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλω». Παρακαλουσε να γίνη ίλεως ο Θεός στην κατάστασή του. Κτυπουσε το στηθος του για να δείξη πως, εάν ειναι για κάτι άξιος, αυτό ειναι η τιμωρία. «Εμαυτόν απελπίζω, εννοων τα έργα μου, Κύριε», δηλ. όταν εννοήσω τα έργα μου απελπίζομαι, Κύριε, λέγει ένα τροπάριο της Εκκλησίας μας.

Εδω θα μπορούσαμε να πουμε και τα ακόλουθα. Πόσο μεγάλος παράγων για τη σωτηρία μας ειναι η διάθεσι της καρδιας μας και τα λόγια της μετανοίας μας. Η διάθεσι της καρδιας, το σχημα του σώματος, τα λόγια της μετανοίας, η κατάγνωσι του εαυτου μας, τα δάκρυα της μετανοίας και της μεταμέλειας, η έλλειψη υπερηφάνειας και η αυτομεμψία μπορουν να οδηγήσουν τον αμαρτωλό στη σωτηρία. Λίγα λόγια ειπε ο τελώνης, αλλά υπολογίστηκαν τα λόγια αυτά ως πολλων ετων δικαιοσύνη. Αυτός, που μέμφεται τον εαυτό του, δεν κατηγορει κανέναν άλλο παρά τον ίδιο. «Όχημα γαρ εστίν η ταπείνωσις της προς τον Θεόν αναβάσεως», γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμας. Πράγματι η ταπείνωσι ειναι όχημα, που μας ανεβάζει στον ουρανό.

Η Αγία Γραφή μας λέγει πως κάθε άνθρωπος έχει αρετές και χαρίσματα. Όσες αρετές κι αν έχουμε, εάν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον Θεό, δεν είμαστε τίποτε. Για τίποτε δεν πρέπει να υπερηφανευόμαστε και να κομπορημονουμε. Μπορει να εισαι δίκαιος και να κατακριθης για τις αρετές σου, εάν υπερηφανευθης, «έστι δίκαιος απολλύμενος εν δικαίω αυτου», μας λέγει η Αγία Γραφή.

Να έχουμε την αυτομεμψία. Ο ίδιος ο Κύριος μας διδάσκει πως έστω κι αν κάνουμε όλα τα διατεταγμένα, να λέμε πως είμαστε αχρειοι δουλοι, «ό ωφείλομεν ποιησαι πεποιήκαμεν». Έτσι δεν θα υπερηφανευθουμε ποτέ.

Να δώση ο Θεός να αποκτήσουμε τέτοια ταπείνωσι. Αμήν. (Ο.Ε.Ι.)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ. Ἡ μεγάλη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. ‹‹Ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν››

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου, ποὺ διαβάζεται σήμερα στὶς Ἐκκλησίες, χαρακτηρίζεται ἀπὸ τοὺς ἑρμηνευτὲς ὡς ἕνα μαργαριτάρι ἀνάμεσα στὶς παραβολὲς ἢ ὡς Εὐαγγέλιο ἀνάμεσα στὸ Εὐαγγέλιο. Μερικοὶ τὴν ὀνομάζουν παραβολὴ τοῦ πρεσβύτερου (μεγαλύτερου) υἱοῦ. Πράγματι, χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ στάση τοῦ πρεσβύτερου υἱοῦ, ὅταν ἦλθε στὸ σπίτι καὶ πληροφορήθηκε τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ νεότερου ἀδελφοῦ του.Δὲν ἤθελε νὰ μπεῖ καὶ κατηγοροῦσε τὸν πατέρα του ὅτι τάχα τὸν ἀδικεῖ. Ἡ κατηγορία ἑστιαζόταν στὸ ὅτι αὐτὸς δούλευε νύχτα καὶ ἡμέρα καὶ δὲν ἀμειβόταν ἐπαρκῶς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἄσωτο υἱὸ ποὺ ἔφαγε τὸ βίο του μετὰ πορνῶν, καὶ στὸ τέλος, ὅταν γύρισε, ἔτυχε καὶ καλῆς ὑποδοχῆς. Ἂς δοῦμε τὸν πρεσβύτερο υἱὸ τῆς παραβολῆς.

Ποιὸς εἶναι ὁ πρεσβύτερος υἱός;

Οἱ περισσότεροι ἑρμηνευτὲς λέγουν πὼς ὁ μεγαλύτερος υἱὸς ἦσαν οἱ Φαρισαῖοι.Ἐπειδὴ οἱ τελῶνες κι οἱ ἁμαρτωλοὶ πλησίαζαν τὸν Χριστὸ καὶ Τὸν ἄκουγαν, καὶ προφανῶς μερικοὶ μετανοοῦσαν, αὐτὸ δὲν ἄρεσε στοὺς Φαρισαίους. ‹‹Διεγόγγυζον οἳ τε Φαρισαῖοι καὶ οἱ γραμματεῖς λέγοντας ὅτι οὗτος ἁμαρτωλοὺς προσδέχεται καὶ συνεσθίει αὐτοῖς›› (Λουκ.15,2). Ἡ κατηγορία αὐτὴ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἦταν μόνιμη καὶ διαρκῆς, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς μὲ τέτοιου εἴδους παραβολές, ὅπως τοῦ χαμένου προβάτου καὶ τῆς χαμένης δραχμῆς, προσπάθησε νὰ τοὺς ἀλλάξει τὴν ἀντίληψη. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος γράφει πὼς ‹‹πάντα ἐστὶν φορητὰ διὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀδελφού››, δηλ. ὅλα εἶναι ἐπιτρεπτὰ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ μας. Τόσο περισπούδαστη εἶναι ἡ ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου ἀπέναντι στὸ Θεό, ὥστε νὰ θυσιάσει καὶ τὸν Υἱό Του, τὸ μόσχο τὸ σιτευτό, γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Μία ἄλλη ἑρμηνεία τοῦ πρεσβύτερου εἶναι καὶ ἡ ἀκόλουθη. Ὁ υἱὸς αὐτὸς συμβολίζει τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ Ἅγιοι αὐτοί, ποὺ βάσταξαν τὸ βάρος καὶ τὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας καὶ ποὺ δούλεψαν στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου ἀπ’ τὴν πρώτη ὥρα, αὐτοὶ ποὺ ὑπάκουσαν στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἀπαιτοῦν νὰ ἐφαρμοσθεῖ δικαιοσύνη. Νὰ ἀμείψει ὁ Θεὸς τοὺς εὐσεβεῖς ἢ νὰ καταδικάσει τοὺς ἀσεβεῖς. Οἱ Ἅγιοι μένουν κατάπληκτοι μπρὸς στὴ μεγάλη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος συγχωρεῖ ἀμέσως αὐτοὺς ποὺ ἐπιστρέφουν μετανοώντας σ’Αὐτόν. Μάλιστα τοὺς δίνει τὰ ἴδια δῶρα ποὺ χαρίζει καὶ στοὺς Ἁγίους. Σὰν νὰ διαμαρτύρονται οἱ Ἅγιοι (παραβολικὰ βέβαια ὅλα αὐτὰ κι ὄχι πραγματικά), ποὺ ὁ Θεὸς δείχνει μία ‹‹σκανδαλιστική›› συμπεριφορὰ ἐλέους καὶ εὐσπλαχνίας στοὺς ἁμαρτωλούς. Ἀποδεικνύεται ἔτσι πὼς ἡ δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

Μία παρανόηση τῶν εὐσεβῶν ἀνθρώπων

Πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐργάζονται πνευματικὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία, αἰσθάνονται μία ὑπεροχὴ ἀπέναντι στοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ δὲν μποροῦν νὰ παραδεχθοῦν πὼς μπορεῖ κι οἱ ἁμαρτωλοὶ νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἀλλάξουν ζωὴ καὶ στὸ τέλος νὰ σωθοῦν. Νομίζουν πὼς ἔχουν περισσότερα δικαιώματα ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπέναντι στὸ Θεό. Ἔχουν, λένε, κάνει καλὰ ἔργα καὶ δὲν πρόδωσαν ποτὲ τὴν ἐμπιστοσύνη τους στὸ Θεό. Ὅμως ἔρχεται ὁ Κύριος καὶ τονίζει πὼς ἡ μετάνοια εἶναι πιὸ σπουδαία ἐργασία ἀπὸ τὰ νομιζόμενα καλά μας ἔργα. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, λέγει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, εἶναι χάρισμα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο καὶ δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα πολλῶν ἢ λίγων καλῶν πράξεων.

Ἄλλα τὰ μέτρα τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ κρίνει καὶ καταδικάζει σύμφωνα μὲ αὐτὰ ποὺ βλέπει, καὶ ἄλλα τὰ μέτρα τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μὲ τὰ ἀνθρώπινα κριτήρια ὁ ληστὴς ἢ ἡ πόρνη ἢ ὁ τελώνης ἢ καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν πρέπει νὰ σωθοῦν. Ὁ Θεὸς ὅμως μὲ τὴν ἀπέραντη ἀγάπη Του καὶ μὲ τὸ μέτρο τῆς δικαιοσύνης Του τοὺς σώζει. Ὁ ἀββᾶς Ἰσαὰκ ἔλεγε: ‹‹Μπορεῖ ὁ θεὸς νὰ ὀνομάζεται δίκαιος, ἀλλὰ περισσότερο εἶναι χρηστὸς καὶ ἀγαθός››. Ἀπὸ μᾶς ζητάει νὰ Τοῦ δώσουμε τὸν ἑαυτό μας. Νὰ Τοῦ δώσουμε ὅλην τὴν πνευματικὴ ἰκμάδα καὶ ζωντάνια μας. Ἕνας ἀναστεναγμὸς ἔχει μεγαλύτερη βαρύτητα, ὅταν προέρχεται ἀπὸ τὸ βάθος τῆς καρδιᾶς μας, παρὰ ἕνα δοχεῖο συναισθηματικὰ δάκρυα, ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος. Ἂς πλησιάσουμε τὸν Θεὸ μὲ ταπείνωση καὶ μὲ διάθεση συντριβῆς τοῦ ἐγωισμοῦ μας, γιὰ νὰ σωθοῦμε.

http://nefthalim.blogspot.gr/

Κυριακή της Απόκρεω, Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ (Ματθ 25, 31-46)

«Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε»

Στὶς παραβολὲς ποὺ χρησιμοποιοῦσε ὁ Κύριος, ἔλεγε τὴ φράση ‹‹ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν›› (Ματθ. 22,2), δηλ. Παρομοιάζεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ δέκα παρθένες, μὲ πολύτιμο μαργαρίτη, μὲ ἀγρὸ ἢ μὲ χαμένη δραχμὴ κ. ἄ. Στὸ σημερινὸ ὅμως Εὐαγγέλιο δὲν ὁμιλεῖ παραβολικά, ἀλλὰ ἀποκαλύπτει μιὰ κατάσταση πραγματικὴ καὶ δείχνει ἀποκαλυμμένο τὸν ἑαυτό Του, γι’ αὐτὸ καὶ λέγει ‹‹ὅταν ἔλθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ› (25,31), ποὺ σημαίνει πὼς ἡ περικοπὴ ἐκφράζει πλήρως τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν τελικὴ Κρίση τῶν ἀνθρώπων.

Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τῶν ἀνθρώπων

Μία ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ ἔλεός Του. Μᾶς καταδιώκει συνεχῶς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος, ὁ πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἔχει πολλὰ κοινὰ σημεῖα μὲ τὸ Δημιουργό του, ἀλλὰ κατ’ ἐξοχὴν ἡ ἰδιότητα τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς εὐεργεσίας τοῦ πλησίον εἶναι ἐκείνη ποὺ τὸν κάνει νὰ πλησιάζει τὸν Κύριο. Ὁ Χριστὸς διῆγε τὴ ζωὴ Του κάνοντας διαρκῶς εὐεργεσίες στοὺς ἄλλους καὶ ‹‹ἰᾶτο πάντας›› (Λουκ. 6,19). Ἀκόμη καὶ τὸν ἑαυτὸ Του ἔδωσε ‹‹λύτρον ἀντὶ πολλῶν›› (Μάρκ. 10,45), ὡς δεῖγμα καὶ καρπὸ τῆς μεγάλης Του ἀγάπης πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Οἱ φτωχοὶ ἀδελφοί μας, εἴτε εἶναι πεινασμένοι εἴτε ἄρρωστοι καὶ ἐνδεεῖς, εἶναι ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ τὸν ἔχουν ‹‹ἐνδυθεῖ››, ‹‹κατὰ τὸν ἔσω ἀνθρωπον››, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸ Θεολόγο. Ἔχουν τὸ ἴδιο βάπτισμα μέ μᾶς, μετέχουν στὴν ἴδια χάρη, ὑπακούουν στοὺς ἴδιους νόμους τοῦ Θεοῦ, μετέχουν στὴν ἴδια θεία Εὐχαριστία κι ἔχουν τὶς ἴδιες μὲ μᾶς ἐλπίδες. Πολὺ ὡραῖα τὸ τονίζει αὐτὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ‹‹ἀδελφὸν γὰρ τὸ βάπτισμα ἐργάζεται καὶ ἡ τῶν θείων μηστηρίων κοινωνία››. Ἡ ἐλεήμων καρδία κάνει τὸν ἄνθρωπο κληρονόμο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ κι ὄχι τόσο τὰ μεγάλα χαρίσματα, ὅπως π.χ. τὰ θαύματα, τὸ προορατικὸ χάρισμα, ἡ μεγάλη σοφία τοῦ νοῦ κ.λ.π.

Ἕνας μεγάλος ἀσκητὴς τῆς ἐρήμου, ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, περιγράφει πῶς πρέπει νὰ εἶναι μία ἐλεήμων καρδιά, δηλ. πῶς γίνεται ὁ ἄνθρωπος φιλάνθρωπος. Ὀφείλει νὰ καίγεται ἡ καρδιά του ἀπὸ ἀγάπη γιὰ ὅλη τὴν κτίση. Νὰ ἀγωνιᾶ ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων, ὑπὲρ τῶν ὀρνέων, ὑπὲρ τῶν ζώων, ἀκόμη καὶ ὑπὲρ τῶν δαιμόνων, ἂν εἶναι δυνατόν. Στὸν ἄνθρωπο ποὺ έχει τέτοια καρδιά, τὰ δάκρυα εἶναι ἀσταμάτητα. Δὲν μπορεῖ ν’ ἀκούσει δυστυχία ἢ νὰ δεῖ κάποια βλάβη καὶ νὰ μὴ συγκλονισθεῖ, νὰ μὴ δακρύσει. Προσεύχεται μὲ δάκρυα καὶ ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν του ἀκόμη καὶ ὑπὲρ τῆς φύσεως. Ὅλοι κι ὅλα νὰ ἐλεηθοῦν ἀπ’τὸ Θεό. Βλέπουμε, λοιπόν, πὼς ἕνα δάκρυ μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ κάνουμε δική μας τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Πῶς ἐκδηλώνεται ἡ ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἄλλους;

ἁπλὰ περιστατικὰ τῆς καθημερινῆς ζωῆς μας θὰ μᾶς κρίνουν. Ὄχι σοφία, ὄχι πολιτικὴ ἐξουσία καὶ δύναμη, ὄχι ὑλικὸς πλοῦτος καὶ χρήματα, ὄχι σωματικὴ ρώμη καὶ ὡραιότητα. Δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ ἔχουν ἀξία ἐκείνη τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἀλλὰ γεγονότα ἁπλά, ὅπως τὰ βλέπουμε στὴν καθημερινὴ ζωή. Ἕνα πιάτο φαγητοῦ, μιὰ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση στὸν ἄλλο, μία συμπαράσταση σὲ κεῖνον ποὺ περνάει δύσκολες ὧρες, μία ἁπλὴ ἐπίσκεψη στὸν πονεμένο. Ὅλα αὐτὰ γίνονται μὲ ἀθόρυβο τρόπο, χωρὶς τυμπανοκρουσίες καὶ δημοσιεύσεις. Ὁ χριστιανὸς ποὺ πιστεύει καὶ ἐνεργεῖ τὴν πίστη του, ἀποφεύγει τὶς θεαματικὲς ἐκδηλώσεις κι ἐκείνους τοὺς πομπώδεις τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς ἔχει συνηθίσει ἡ ἐποχή μας. Τὸ μοναδικὸ πράγμα ποὺ θὰ πάρουμε στὴν ἄλλη ζωὴ εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ὁποία γίνεται συνήγορος γιὰ μᾶς στὸ Θεό.

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀπευθύνεται σ’ ὅλους ἐμᾶς ποὺ τιμᾶμε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ λησμονοῦμε νὰ τιμήσουμε τὴν ἔμψυχη εἰκόνα Του ποὺ εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἂς ἀκούσουμε τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸ Θεολόγο ποὺ μᾶς προτρέπει: ‹‹Πλούτισον μὴ περιουσίαν μόνον, ἀλλὰ καὶ εὐσέβειαν...››, δηλ. ἄς πλουτίσουμε ὄχι μόνον σὲ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ καὶ σὲ εὐσέβεια. Ἄς γίνουμε ἐμεῖς στὸν κάθε πτωχὸ ποὺ θὰ συναντήσουμε ὅ,τι εἶναι ὁ Θεὸς γιὰ ὅλους μας, γιὰ νὰ βροῦμε κι ἐμεῖς ἔλεος.

http://nefthalim.blogspot.gr/

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ.ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλῆ καὶ εὐλογημένα,

Διὰ τῆς θεοπνεύστου ρήσεως τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Κυρίου καὶ τῶν κριμάτων αὐτῆς, εἰσάγει καὶ ἐφέτος πάντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς εἰς τὸ «μυστήριον» τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρκοστῆς ὁ ἱερὸς Ψαλμῳδὸς ἀναφωνῶν: «Ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις» (Ψαλμ. 102, 6). Διότι ὁ Κύριος «ἐμπιπλᾷ ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν μας καὶ ἀνακαινίζει ὡς ἀετοῦ τὴν νεότητά μας» (πρβλ. ὅ. π. 5).

Ὡς γνωστόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἕκαστος ἄνθρωπος, πλασθεὶς κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἀποτελεῖ ναὸν Κυρίου. Πολὺ δὲ περισσότερον ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθημεν καὶ ἐχρίσθημεν διὰ τοῦ Ἁγίου Μύρου καὶ ἐνεκεντρίσθημεν εἰς τὴν καλλιέλαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴμεθα ναοὶ τοῦ ἐν ἡμῖν οἰκοῦντος Ἁγίου Πνεύματος, ἀκόμη καὶ ἐὰν διὰ ποικίλων ἁμαρτιῶν, ἑκουσίων ἢ ἀκουσίων, ἀπομακρυνώμεθα ἀπὸ τοῦ Κυρίου: «εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει» (Β΄ Τιμ. β΄, 13).

Διὰ τοῦ ρύπου ὅμως τῆς ἁμαρτίας κωλύεται ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ ἐνεργῇ ἐν ἡμῖν, ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὥρισε τὴν ἀρχομένην περίοδον τῶν νηστειῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἵνα κατ᾿ αὐτὴν καθάρωμεν ἑαυτοὺς διὰ τῆς μετανοίας καὶ γενώμεθα ἄξιοι νὰ ὑποδεχθῶμεν τὰ ζωοποιὰ Πάθη καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν λαμπροφόρον Ἔγερσιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Δεῦρο τάλαινα ψυχή, σὺν τῇ σαρκί σου τῷ πάντων Κτίστῃ, ἐξομολογοῦ∙ καὶ ἀπόσχου λοιπόν, τῆς πρὶν ἀλογίας, καὶ προσάγαγε Θεῷ, ἐν μετανοίᾳ δάκρυα», καλεῖ πάντας τοὺς πιστοὺς ὁ ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Κανόνος Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης (τροπάριον α΄ᾠδῆς).

Ἡ Ἐκκλησία, μεριμνῶσα διὰ τὴν σωτηρίαν καὶ πνευματικὴν τελείωσίν μας, ἀνοίγει εἰς πάντα τὰ μέλη αὐτῆς τὸν παρόντα καιρὸν τῆς μετανοίας, προτρέπουσα συγχρόνως αὐτὰ νὰ πολεμήσουν τὸν φιλόϋλον καὶ φιλοκτήμονα βίον, ὁ ὁποῖος ὡς «βαρὺς κλοιός» κρατεῖ τὴν ψυχὴν χοϊκὴν καὶ συρομένην ἐπὶ γῆς, μὴ δυναμένην νὰ ἀνοίξῃ τὰς πτέρυγας αὐτῆς πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν καθαρτικῶν δακρύων, ἐνδυόμεθα καὶ πάλιν τὸ πρωτόκτιστον κάλλος καὶ τὴν θεοΰφαντον στολήν, τὴν ὁποίαν ἀπωλέσαμεν μετὰ τὴν πτῶσιν, περιβληθέντες «τὸν στολισμὸν τῆς αἰσχύνης, καθάπερ φύλλα συκῆς».

Ἀποτελεῖ, ταυτοχρόνως, ἡ νηστεία καὶ ἡ ἀποχὴ ἀπὸ βρωμάτων καὶ ἀπὸ «διαλογισμῶν ματαίων καὶ ἐνθυμήσεων πονηρῶν» ἀφετηρίαν διὰ τὴν ὀρθήν, μεμετρημένην καὶ σώφρονα διαχείρισιν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, μὲ προοπτικὴν τὴν κοινὴν ὠφέλειαν, οὕτως ὥστε νὰ ἐκμηδενίζωνται αἱ ἀρνητικαὶ καὶ διὰ τὸ κοινωνικὸν καὶ φυσικὸν περιβάλλον ἐπιπτώσεις ἐκ τῆς ἀλόγου χρήσεώς των καὶ νὰ παραμένῃ μόνον ἡ «νηστεία τῆς ἐλεημοσύνης», ἡ ὁποία νὰ μὴ «γίνηται κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις», ἀλλὰ ἔλεος καὶ χάρις καὶ ἀνακούφισις εἰς αὐτοὺς καὶ διὰ τὴν πορείαν μας πρὸς τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Μέγας Βασίλειος).

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς ἐγκρατοῦς χρήσεως, ἁγιάζεται καὶ ἡ ὕλη καὶ ἡ ζωὴ μας, καθότι ἡ φθαρτὴ ὕλη ἀποτελεῖ οὐχὶ τὸν αὐτοσκοπόν, ἀλλὰ τὸ μέσον τοῦ ἁγιασμοῦ…

Πέραν ὅμως τούτων, δὲν πρέπει νὰ λησμονῆται, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, τὸ ἀληθὲς πνεῦμα τῆς νηστείας καὶ τῆς ἐγκρατείας, τὸ ὁποῖον καθιστᾷ ταύτας εὐαρέστους τῷ Κυρίῳ, καθὼς διδάσκει ὁ ἀδελφόθεος Ἀπόστολος Ἰάκωβος, λέγων: «θρησκεία καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανοὺς καὶ χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου» (Ἰακ. α΄, 27)...

Ὅταν ἡ νηστεία μας συνοδεύηται ἀπὸ τοιαύτην αὔξησιν τῆς φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης μας πρὸς τὸν ἐλάχιστον ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου, τότε αὕτη θὰ ἀναβαίνῃ ἀπ᾿ εὐθείας εἰς τὸν θρόνον τοῦ Θεοῦ ὡς θυμίαμα εὔοσμον καὶ ἄγγελοι θὰ συμπαρίστανται εἰς ἡμᾶς νηστεύοντας, ὅπως διηκόνουν τὸν Κύριον εἰς τὴν ἔρημον.

Αὐτοῦ ἡ Θεία Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ὥστε ἐν τοιούτῳ εὐαγγελικῷ φρονήματι χαρισθῇ ἡμῖν ἡ ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ… † Ὁ Κωνσταντινουπόλεως, διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Tί είναι η Oρθοδοξία; H αληθινή πίστη δέν είναι μία ανθρώπινη φιλοσοφία, πού δέν χάνουμε τίποτε αν δέν τήν γνωρίζουμε. H πίστη δέν είναι ούτε μία περιττή πολυτέλεια, ώστε νά ζούμε αδιαφορώντας γι΄ αυτήν, αλλά είναι είδος πρώτης ανάγκης. Διότι όλοι οι άνθρωποι, γιά νά ζήσουμε, έχουμε απόλυτη ανάγκη τή χάρη του Θεού καί τίς ευλογίες Tου, όπως ειρήνη, χαρά, ελπίδα, προστασία, ανάπαυση πνευματική καί ψυχική κ.λπ.

H Oρθοδοξία δέν είναι ένα ανθρώπινο καπρίτσιο σέ πείσμα των πλανεμένων αιρετικών, αλλά είναι η μοναδική οδός, πού μέ κάθε ασφάλεια οδηγεί στήν αιώνια σωτηρία. Γι΄ αυτό καί έχει πολεμηθεί από τόν διάβολο μέ πάρα πολλούς τρόπους, μέ διωγμούς καί αμαρτίες, μέ σχίσματα κι αιρέσεις, ή μέ τήν αδιαφορία γιά τήν κατόρθωση της αιώνιας ζωής. Aλλά καί μόνο η Oρθοδοξία έχει αναδείξει Aγίους: Mάρτυρες, Oσίους καί Oμολογητές. Γι΄ αυτό καί δέν είναι γνήσιος Oρθόδοξος, όποιος -σύμφωνα μέ τό πρότυπο των Aγίων- δέν υπομένει, δέν ασκητεύει, δέν πολεμά τίς αδυναμίες του, δέν μετανοεί διαρκώς, δέν ταπεινοφρονεί ισοβίως, δέ νηστεύει καί δέν προσεύχεται. Mόνο η Oρθοδοξία μας καλεί όχι σέ μία μετά θάνατον σωτηρία μόνο, αλλά καί μας βοηθά νά βιώσουμε τή σωτηρία μας απ΄ αυτήν εδώ τήν επίγεια ζωή.

H τήρηση των ευαγγελικών εντολών δέν εξαρτάται μόνο από τή θέληση του ανθρώπου, αλλά χρειάζεται καί τή δύναμη του Xριστού, ο Oποίος είπε: «χωρίς τή βοήθειά μου, δέν μπορείτε νά κάνετε τίποτε». Kαί τή δύναμη αυτή τήν ευρίσκουμε μέσω της χάριτος του Θεού, πού μόνο η Oρθοδοξία μπορεί νά μας προσφέρει. Λέγοντας δε Oρθοδοξία, εννοούμε τήν ορθή πίστη, τά Mυστήρια της Eκκλησίας, τήν παράδοση των Πατέρων καί τήν καθοδήγηση από ζώντες Aγίους.

Tί είναι οι κτιστές καί οι άκτιστες ενέργειες του Θεού; Mόνο η Oρθοδοξία είναι σέ θέση νά μας βοηθήσει αποτελεσματικά στήν πνευματική μας τελείωση καί τή σωτηρία της ψυχής μας. Διότι μόνη αυτή μας ανοίγει τό δρόμο πρός τή θέωση, μας δίνει τή δυνατότητα νά ενωθούμε μέ τόν Θεό καί νά Tόν γνωρίσουμε διά των ακτίστων Tου ενεργειών, νά γίνουμε κατά χάριν θεοί.

Mας είναι τελείως αδύνατον νά γνωρίσουμε τήν ουσία του Θεού, διότι αυτό ξεπερνά τή λογική μας καί διότι δέ μπορεί τό άπειρο νά χωρέσει μέσα στόν περιορισμένο μας νου. O Θεός έχει δημιουργήσει μέ μόνο τό λόγο Tου πάρα πολλές κτιστές ενέργειες: Eίπε καί έγιναν όλα όσα υποπίπτουνε στίς αισθήσεις μας, καθώς καί τούς Aγγέλους.

΄Oμως υπάρχουνε καί οι άκτιστες ενέργειές Tου, πού περιβάλλουνε τή θεία ουσία, χωρίς νά τίς έχει δημιουργήσει μέσω κάποιας εντολής Tου. Δέν είπε π.χ. θέλω νά κτισθεί-δημιουργηθεί η αγάπη, η αρετή, η πίστη, η κατάνυξη, η ευλάβεια, ο ζήλος, τό θείο φως, η πνευματική χαρά, ή τά πολλά άλλα χαρίσματα του Θεού. Aυτές οι άκτιστες ενέργειες υπάρχουν από μόνες τους ως ιδιότητες της θείας Oυσίας, οι οποίες βιώνονται μέσω του πνευματικού αγώνα καί της θείας Xάριτος. ΄Oσων περισσότερων ακτίστων ενεργειών μετέχουμε, τόσο πιό πολύ μπορούμε νά γνωρίσουμε τόν Θεό.

Γιά νά καταλάβουμε τά περί ακτίστων θείων ενεργειών, μπορούμε νά χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα τόν ήλιο· αυτήν τή φλεγόμενη μάζα πού είναι αδύνατον νά τήν πλησιάσουμε όχι μόνο λόγω αποστάσεως, αλλά κυρίως λόγω του υπερβολικού της θερμότητας καί της λαμπρότητάς του. Aλλά καί δέ μπορούμε νά ζήσουμε χωρίς τή θέρμη καί τόν φωτισμό των ηλιακών ακτίνων, πού μας στέλνει αυτό τό μεγάλο φλεγόμενο αστέρι.

Tό ανάλογο συμβαίνει καί στά του Θεού. H θεία ουσία είναι απρόσιτη, όπως καί η μάζα του ηλίου· αλλά μας είναι πολύ αναγκαίες οι άκτιστες θείες ενέργειες τόσο, ώστε είναι αδύνατον νά ζήσουμε χωρίς αυτές. Kαί μπορεί, βέβαια, νά μας οικονομεί ο Θεός χαρίζοντάς τες μας, έστω κι αν αγνοούμε ή περιφρονούμε τή θεία Πηγή τους, όμως υπάρχει καί τό χρονικό όριο, μέσα στό οποίο περιμένει νά Tόν σεβαστούμε καί νά Tόν υπακούσωμε.

΄Oποιος λοιπόν θέλει νά γνωρίσει τόν Θεό, γιά νά χαρεί καί νά βοηθηθεί στόν αγώνα του υπέρ της ψυχικής του τελειοποιήσεως καί σωτηρίας, οφείλει όχι μόνο νά λέγεται ορθόδοξος, αλλά καί ν΄ αξιοποιεί αυτό τό ουράνιο κάλεσμά του καθημερινά, γιά νά λαβαίνει συνέχεια τά άκτιστα χαρίσματα του Θεού καί έτσι νά μπορέσει νά μοιάσει του Θεού.

AΠO TO BIBΛIO «ΠIΣTH KAI ZΩH» TOY AΓIOPEITOY IEPOMONAXOY MAΞIMOY

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. O Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο Παραλυτικός

«και έρχονται προς αυτόν παραλυτικόν φέροντες, αιρόμενον υπό τεσσάρων…» («Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέροντας ένα παράλυτο, που το βάσταζαν τέσσερις άνθρωποι…» (Μαρκ. β’ 3)

Την Β’ Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία καθώρισε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, σαν συνέχεια της Κυριακής της Ορθοδοξίας. Πράγματι σήμερα ακούσαμε τον απόηχο της προηγούμενης Κυριακής, αφού ο άγιος Γρηγόριος ήταν άξιο τέκνο της Εκκλησίας, που συνετέλεσε στον θρίαμβο της Ορθοδοξίας σε μια δύσκολη εποχή.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεγάλος ησυχαστής, και έπειτα Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, εκφράζοντας την εμπειρία όλων των αγίων Πατέρων, πολέμησε τον Ορθολογισμό του 14ου αιώνος και διεφύλαξε την Ορθόδοξο Πίστη από τον κίνδυνο του αγνωστικισμού και του πανθεϊσμού, αναπτύσσοντας την θεμελιώδη αλήθεια της Εκκλησίας, γύρω από το μυστήριο της αδιαιρέτου διαιρέσεως της ουσίας και της ενεργείας του Θεού. Η διδασκαλία αυτή είναι απαραίτητη για την εποχή μας, γιατί πολλοί έχουν προσωπική άγνοια της ενεργείας του Θεού, με αποτέλεσμα να την συγχέουν με τα κτίσματα, ενώ άλλοι ομιλούν στοχαστικά για τα μεγάλα αυτά θέματα της πίστεως.

Τιμώντας λοιπόν την μνήμη του μεγάλου αυτού Πατρός της Εκκλησίας, θα παρουσιάσουμε την ερμηνεία που κάνει της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που περιγράφει την θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ. Είναι παρμένα από την ομιλία που έκανε ο άγιος την ημέρα αυτή στο Ποίμνιό του.

Οι άγιοι Πατέρες αλάνθαστοι ερμηνευτές των Γραφών

Κατ’ αρχάς πρέπει να υπογραμμίσουμε την μεγάλη σημασία της πατερικής ερμηνείας της Αγίας Γραφής. Κατά την Ορθόδοξη διδασκαλία η Αποκάλυψη δεν ταυτίζεται με την Αγία Γραφή. Αυτό γίνεται από τους Προτεστάντας με αποτέλεσμα να πέφτουν σε πολλές αιρέσεις. Οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι η Αγία Γραφή δεν είναι η Πεντηκοστή. Πεντηκοστή είναι οι άγιοι, ενώ ο λόγος των αγίων είναι λόγος περί της Πεντηκοστής. Έτσι όσοι έχουν μέσα τους την αγιαστική ενέργεια της θείας Χάριτος μπορούν να αντιληφθούν τους αποκαλυπτικούς λόγους των Προφητών, Αποστόλων και προγενεστέρων τους αγίων. Αυτοί είναι οι αλάνθαστοι ερμηνευταί των Αγίων Γραφών, γιατί έφθασαν στον φωτισμό του νου.

Έτσι η καλύτερη «επιστημονική» προσέγγιση της Αγίας Γραφής είναι δια των αγίων. Κάθε ρήμα της Γραφής έχει «εγκεκρυμμένην εν εαυτώ δύναμιν πνευματικήν», την οποίαν αντιλαμβάνεται αυτός που έχει το Άγιον Πνεύμα. Η ερμηνεία της Αγίας Γραφής δεν είναι υπόθεση γραμματικών, φιλολογικών γνώσεων ή ιστορικών μόνον, αλλά κυρίως θεωρίας Θεού. Ο νους του αγίου καθαρίζεται, φωτίζεται και βλέπει καθαρά όλο το βάθος κάθε ρητού. Κατά τον άγιον Ισαάκ όσοι, φωτιζόμενοι από την θεία Χάρη, οδηγούνται στην τελειότητα της ζωής, πάντοτε αισθάνονται σαν να προέρχεται μια νοητή ακτίνα μέσα από τους στίχους των γεγραμμένων και η οποία διαχωρίζει με πνευματική γνώση το νόημα των ψιλών λόγων από τα πράγματα των λεγομένων. Γι’ αυτό έχει ειπωθεί ότι και αν ακόμη χαθούν όλα τα βιβλία της Αγίας Γραφής και τα πατερικά συγγράμματα, υπάρχουν Πατέρες που μπορούν να τα ξαναγράψουν, αφού η ζωή δεν χάνεται.

Θεραπεία παραλύτου ψυχής

Ο παραλυτικός «αιρόμενος υπό τεσσάρων» έφθασε στην οικία, όπου δίδασκε ο Χριστός. Επειδή ο κόσμος ήταν πολύς τον ανέβασαν στην οροφή, «απεστέγασαν την στέγην» και κατέβασαν τον παραλυτικό μαζί με το κρεββάτι μπροστά στον Χριστό, που του χάρισε την ίαση και θεραπεία της ψυχής και του σώματος.

Ο άγιος Γρηγόριος προσαρμόζει αυτήν την πράξη στην θεραπεία της παραλύτου ψυχής. Κάθε ένας που πρόσκειται στις ηδονές είναι παράλυτος στην ψυχή κείμενος επάνω στο κρεββάτι της ηδυπαθείας και της σαρκικής ανέσεως. Η ψυχή είναι παράλυτη, καθηλωμένη σε ένα σώμα που υπηρετεί τις ηδονές. Χρειάζεται η παράλυτη ψυχή να επιστρέψει στον Χριστό για να θεραπευθεί. Την βοηθούν τέσσερεις παράγοντες ήτοι «η οικεία κατάγνωσις» (αυτομεμψία), η «εξαγόρευσις των προημαρτημένων» (εξομολόγηση), «η υπόσχεση αποχής των κακών» (υπόσχεση για διόρθωση) και «η δέησις προς Θεόν» (προσευχή). Απαιτείται όμως να αποστεγάσουν την στέγη, την οροφή. Οροφή είναι το λογιστικό μέρος της ψυχής, που είναι φορτωμένο από υλικά, που προέρχονται από την σχέση προς τα γήϊνα και τα πάθη και χωρίζουν την ψυχή από τον Χριστό. Όταν καθαρισθεί ο λογισμός τότε μπορούμε να ταπεινωθούμε, να προσπέσουμε και να προσεγγίσουμε τον Χριστό. Αμέσως τότε ο παράλυτος νους ακούει την γλυκυτάτη λέξη «τέκνον» και λαμβάνει άφεση των αμαρτιών. Επίσης λαμβάνει και δύναμη για να σηκώσει το κρεββάτι. Δηλαδή ο υγιής νους άγει και διευθύνει το σώμα στα έργα της μετανοίας και δεν διευθύνεται από αυτό, όπως γινόταν προηγουμένως. Έτσι ο άνθρωπος ανασταίνεται και ζει την εν Χριστώ ζωή.

Αυτά τα λίγα μας φανερώνουν ότι για να μελετούμε την Αγία Γραφή πρέπει απαραίτητα να έχουμε την καθοδήγηση των παλαιών και συγχρόνων αγίων Πατέρων. Να την διαβάζουμε μέσα στην ατμόσφαιρα της Εκκλησίας. Τότε η ανάγνωση θα ανάπτει τον πόθο για την κοινωνία με τον Χριστό και θα ανασταίνεται η ψυχή από την νέκρωσή της.

«Όσοι Πιστοί», Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά) http://img.pathfinder.gr//clubs/files/74432/11.doc

Γ΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μοναδικὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, ‹‹Τὶ δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;››

‹‹Ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ ὑποκείμενον, τὰ γύρω του εἶναι τὰ ‹‹ἀντικείμενα››. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πρόσωπον, ὅλα τὰ γύρω του εἶναι πράγματα καὶ χρήματα, δηλ. ἤ ἀποτελέσματα τῶν πράξεων τοῦ ἀνθρώπου ἢ μέσα πρὸς χρῆσιν τοῦ ἀνθρώπου››. Ἂν γελασθοῦμε καὶ μεταθέσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴν ἐλπίδα μας στὰ πράγματα ποὺ μᾶς περιβάλλουν, χάσαμε τὴ δύναμή μας καὶ τὴ θέση μας. Οὐδέποτε πρέπει νὰ ξεχάσουμε πὼς ἔχουμε ψυχή, ποὺ ἀξίζει περισσότερο ἀπ’ ὅλα ὅσα ἔχει ὁ κόσμος γύρω μας. Αὐτὲς τὶς ἀλήθειες ἐκφράζει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο καὶ μάλιστα τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ποὺ πιστοποιοῦν τὴν ἀξία τῆς ψυχῆς μας.

Ὁ κόσμος καὶ ἡ ψυχή μας

Εἶναι ἀδύνατο ἕνας ἄνθρωπος νὰ κερδίσει ὅλο τὸν κόσμο. Ἀκόμη κι ἂν αὐτὸ ἦταν κατορθωτό, δὲν εἶχε νὰ ὠφεληθεῖ τίποτε. Ὁ κόσμος εἶναι πεπερασμένος ἐνῶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, συνδεδεμένη μὲ τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ, παραμένει ἀθάνατη. Μὲ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου ἔχουμε μιὰ τέρψη πρόσκαιρη, ἐνῶ μὲ τὴν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς μας μιὰ κόλαση αἰώνια. Ὅλη τὴν Οἰκουμένη νὰ ἔχουμε, δὲν ἀξίζει οὔτε ζυγίζει ὅσο ἡ ψυχή μας, δηλ. ἡ ὕπαρξή μας. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς κάνει μία ἀνάλυση σπουδαία πάνω στὸ σημεῖο αὐτό. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι διπλός. Ὁ ἐκτός, δηλ. τὸ σῶμα, καὶ ὁ ἐσωτερικὸς ἄνθρωπος, ‹‹ἡ ψυχὴ δηλονότι››. Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἐκτὸς ἄνθρωπος παραδώσει τὸν ἑαυτό του στὸ θάνατο, ‹‹ἀπόλλυσι τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν χωριζομένην αὐτοῦ››, δηλ. χάνει καὶ τὴν ψυχή του, ποὺ χωρίζεται ἀπ’αὐτόν. Ὁ φιλόζωος, ἐπειδὴ ἀγαπᾶ τὸν παρόντα αἰώνα καὶ ὅσα πράγματα ἔχει ὁ αἰώνας αὐτός, ζημιώνει τὴν ψυχή του καὶ τὴν ἀποστερεῖ, ‹‹τῆς ὄντως ζωῆς››.

Ἡ ἄρνηση τῆς θυσίας νὰ σηκώσουμε τὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε, δὲν ἰσοσταθμίζεται οὔτε μὲ τὴν κατάκτηση ὅλου τοῦ κόσμου. Τὴν ὄντως ζωή, γιατί αὐτὸ σημαίνει ψυχὴ στὸ σημεῖο αὐτό, ποὺ μᾶς παρέχει ὁ Χριστός, δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ἀντικαταστήσουμε μὲ τίποτε.

Προϋποθέσεις γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ

Ἡ ἄρση τοῦ Σταυροῦ εἶναι μία πορεία πρὸς ἐκτέλεση. Ἐὰν ὁ Σταυρὸς ἀναμένει τὸ Σωτήρα, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ εἶναι διαφορετικὴ ἡ τύχη τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ κι ὅλων ὅσοι θὰ πιστεύσουν στὸ πρόσωπό Του στὸ μέλλον. Ὁ πιστὸς μαθητής ἀκολουθεῖ καὶ μιμεῖται τὸ διδάσκαλό του ὄχι μόνο στὴ ζωὴ ἀλλὰ καὶ στὸ θάνατο. Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι βασικὴ προυπόθεση γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Σημαίνει τὴν ἀπονέκρωση τοῦ ἐγώ μας, τῶν ἐπιθυμιῶν μας καὶ τῆς δαιμονικῆς αὐτάρκειας τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἐπίσης ἡ ὑποταγή μας στὸ Χριστὸ ἀπαιτεῖ, ἐφ’ ὅσον τὸν ἀκολουθήσουμε, τὴ θετικὴ ἐργασία τῶν ἐντολῶν Του.

Ὅλα αὐτὰ τὰ λόγια του Κυρίου ἴσως φαίνονται δυσέφικτα καὶ ἀκατανόητα γιὰ τὴν ἐποχή μας. Πολλοὶ ἴσως τὰ θεωροῦν καὶ οὐτοπικά. Εἶναι λάθος αὐτό. Ὅσοι ἀγωνίζονται πνευματικὰ γνωρίζουν πὼς εἶναι ἐφαρμόσιμα καὶ ἀληθινά. Εἴμαστε στηριγμένοι στὰ πάθη μας, ποὺ ἐμποδίζουν νὰ πάρουμε μέσα μας τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτὸ μᾶς φαίνονται δύσκολα τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἂς ἀρχίσουμε νὰ κάνουμε μικρὲς προσπάθειες μὲ τὴν προσευχή, τὴν ἐκκοπὴ τοῦ θελήματός μας, τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν, καὶ τότε θὰ δοῦμε τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα. Ἡ δειλία εἶναι κατάσταση ποὺ τὴν καλλιεργεῖ ὁ διάβολος. Ὁ ἀββὰς Ἰσαὰκ ἔλεγε πὼς μία μικρὴ προσπάθεια ποὺ γίνεται κάθε μέρα, φέρνει πολὺ καρπό. Ἀντίθετα ἡ ραθυμία γιὰ μιὰ σωστὴ πνευματικὴ ζωὴ φέρνει τὸ θάνατο.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος μᾶς ὑπενθυμίζει πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πρότυπο τῆς ζωή μας κι Αὐτὸν ὀφείλουμε νὰ ἀκολουθήσουμε: ‹‹Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ἡμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ›› (Α’ Πέτρ. 2,21).

http://nefthalim.blogspot.gr/

Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ.

Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στην Παλαιστίνη γύρω στα 523. Μόνασε από νεαρή ηλικία (16 ετών). Παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως. Στην ζωή της ερήμου Σινά αξιοποίησε την σοφία του και ανέβηκε σε υψηλές κορυφές αγιότητας. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας.

Σε μεγάλη ηλικία έγινε ηγούμενος της μονής του Σινά. Συνέγραψε τριάντα λόγους περί αρετής, όπου ο καθένας λόγος περιλαμβάνει και μια αρετή, ξεκινώντας από τις πιο πρακτικές και ανεβαίνοντας σαν σκαλοπάτια κατέληξε στις θεωρητικά υψηλές. Στη πνευματική ζωή έχουμε βαθμίδες χαμηλές και υψηλές, καταστάσεις κατώτερες και ανώτερες. Γι' αυτό και το σύγγραμμα ονομάζεται Κλίμακα των αρετών.

Στο έργο του αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει συστηματικά τις ιδέες του για την κοινοβιακή κυρίως, αλλά και για την ερημική ζωή, ταξινομώντας αυτές κατά τρόπο που δείχνει πορεία προς την ηθική τελείωση. Είναι γραμμένο σε κομψή ελληνική γλώσσα, καλοδουλεμένη μέ χάρη και μελωδικότητα. Εχει διαύγεια, γλαφυρότητα, παραστατικότητα και παρουσιάζει πλούτο εκφράσεως, καλαισθησία και ευγένεια. Στη διακόσμηση του λόγου με εικόνες και παρομοιώσεις ο ιερός συγγραφέας είναι απαράμιλλος. Πάσης φύσεως σχήματα λόγου αναδύονται καθώς και ωραίες και επιτυχημένες προσωποποιήσεις. Οι διδασκαλίες του είναι ολοκάθαρα νάματα που προέρχονται από αγιασμένη πηγή. Είναι ένα θεόπνευστο κείμενο.

Οι σύγχρονοι ψυχολόγοι θαυμάζουν τον συγγραφέα της Κλίμακας για την βαθύτητα των ψυχολογικών του γνώσεων και παρατηρήσεων, και διαπιστώνουν ότι τα τελευταία αξιόλογα πορίσματα της ψυχολογίας του Βάθους ήταν γνωστά στους Πατέρες της ερήμου.

Ο Άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου το 603, σε ηλικία ογδόντα ετών. Από την αρχή της Σαρακοστής το σύγγραμμά του διαβάζεται σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια. Επειδή είναι παγκόσμιο κειμήλιο αναλύσεως όλων των παθών και των αρετών, η Εκκλησία τιμά ιδιαίτερα σε αυτή τη πνευματική περίοδο τον συγγραφέα άγιο Ιωάννη της Κλίμακας και το προτείνει για ανάγνωσμα. www.ecclesia.grΤῌ ΤΕΤΑΡΤῌ ΚΥΡΙΑΚῌ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ , Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον θ΄ 17 - 31 Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. ΙΒ΄Λουκᾶ, ιζ΄ 12 – 19, «… Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς…εἷς…ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, 16καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ…» ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΟΓΔΟΟΣ, Περὶ προσευχῆς(Διὰ τὴν ἱερὰν προσευχήν, τὴν μητέρα τῶν ἀρετῶν, καὶ διὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ παρίσταταί τις εἰς αὐτὴν νοερῶς καὶ σωματικῶς)

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ὡς πρὸς τὴν ποιότητά της, εἶναι συνουσία καὶ ἕνωσις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεόν καὶ ὡς πρὸς τὴν ἐνέργειά της, σύστασις καὶ διατήρησις τοῦ κόσμου, συμφιλίωσις μὲ τὸν Θεόν, μητέρα τῶν δακρύων, καθὼς ἐπίσης καὶ θυγατέρα, συγχώρησις τῶν ἁμαρτημάτων, γέφυρα ποὺ σῴζει ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, τοῖχος ποὺ μᾶς προστατεύει ἀπὸ τὶς θλίψεις, συντριβὴ τῶν πολέμων, ἔργο τῶν Ἀγγέλων, τροφὴ ὅλων τῶν ἀσωμάτων, ἡ μελλοντικὴ εὐφροσύνη, ἐργασία ποὺ δὲν τελειώνει, πηγὴ τῶν ἀρετῶν, πρόξενος τῶν χαρισμάτων, ἀφανὴς πρόοδος, τροφὴ τῆς ψυχῆς, φωτισμὸς τοῦ νοῦ, πέλεκυς ποὺ κτυπᾶ τὴν ἀπόγνωσι, ἀπόδειξις τῆς ἐλπίδος, διάλυσις τῆς λύπης, πλοῦτος τῶν μοναχῶν, θησαυρὸς τῶν ἡσυχαστῶν, μείωσις τοῦ θυμοῦ, καθρέπτης τῆς πνευματικῆς προόδου, φανέρωσις τῶν μέτρων, δήλωσις τῆς πνευματικῆς καταστάσεως, ἀποκάλυψις τῶν μελλοντικῶν πραγμάτων, σημάδι τῆς πνευματικῆς δόξης ποὺ ἔχει κανείς. Ἡ προσευχὴ εἶναι γι᾿ αὐτὸν ποὺ προσεύχεται πραγματικὰ δικαστήριο καὶ κριτήριο καὶ βῆμα τοῦ Κυρίου, πρὶν ἀπὸ τὸ μελλοντικὸ βῆμα.

4. Ὅταν ξεκινᾶς νὰ σταθῆς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ἂς εἶναι ὁ χιτὼν τῆς ψυχῆς σου ὑφασμένος ἐξ ὁλοκλήρου μὲ τὸ νῆμα ἢ μᾶλλον μὲ τὸ λῆμμα τῆς ἀμνησικακίας. Εἰδεμὴ τίποτε δὲν πρόκειται νὰ ὠφεληθῆς ἀπὸ τὴν προσευχή. Ὅλο τὸ ὕφος καὶ τὸ λεκτικὸ τῆς προσευχῆς σου ἂς εἶναι ἀνεπιτήδευτο, διότι ὁ τελώνης καὶ ὁ ἄσωτος μὲ ἕναν μόνο λόγο συμφιλιώθηκαν μὲ τὸν Θεόν.

6. Πρὶν ἀπ᾿ ὅλα ἂς βάλωμε στὸν κατάλογο τῆς δεήσεώς μας τὴν εἰλικρινῆ εὐχαριστία. Στὴν δεύτερη σειρά, τὴν ἐξομολόγησι τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ τὴν συντριβὴ τῆς ψυχῆς μας μὲ συναίσθησι. Καὶ ἐν συνεχείᾳ ἂς ἀναφέρωμε τὰ αἰτήματά μας πρὸς τὸν Παμβασιλέα. Ὁ τρόπος αὐτὸς τῆς προσευχῆς εἶναι ἄριστος, ὅπως ἀπεκαλύφθη σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς ἀπὸ Ἄγγελον τοῦ Κυρίου.

28….Θεέ μου, «τί γὰρ μοὶ ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ»; Τίποτε! «Καὶ παρὰ σοῦ τί ἠθέλησα ἐπὶ τῆς γῆς»; (πρβλ. Ψαλμ. οβ´ 25). Τίποτε! Παρὰ μόνο τὸ νὰ προσκολλῶμαι πάντοτε σ᾿ Ἐσένα ἀπερίσπαστα μέσῳ τῆς προσευχῆς. Μερικοὶ ζοῦν μὲ τὴν ἐπιθυμία τοῦ πλούτου, ἄλλοι μὲ τῆς δόξης καὶ ἄλλοι μὲ κάποιου ἄλλου κτίσματος. «Ἐμοὶ δὲ τὸ προσκολλάσθαι τῷ Θεῷ ἐπιθυμητόν ἐστι, τίθεσθαι ἐν αὐτῷ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀπαθείας μου» (πρβλ. Ψαλμ. οβ´ 28).

63. Δὲν μποροῦμε νὰ διδαχθοῦμε τὸ πῶς νὰ βλέπωμε, διότι ἐκ φύσεως τὸ γνωρίζομε μόνοι μας. Παρόμοια δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίσωμε μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ ἄλλου τὸ κάλλος τῆς προσευχῆς. Διότι ἡ προσευχὴ ἔχει ὡς διδάσκαλό της τὸν Θεόν, «τὸν διδάσκοντα ἄνθρωπον γνῶσιν, καὶ διδόντα εὐχὴν τῷ εὐχομένῳ καὶ εὐλογοῦντα ἔτη δικαίων» (Ψαλμ. Ϟγ´ 10 - Α´ Βασ. β´ 9). Ἀμήν.

Ε΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ. "Τους δοξάσαντάς με αντιδοξάσω"

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Κυριακή Ε΄ των Νηστειών σήμερα και ο Ευαγγελιστής Μάρκος με την σημερινή ευαγγελική περικοπή, που ακούσαμε, μας προετοιμάζει δια την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα των Αγίων Παθών του Εσφαγμένου Αρνίου της Αποκαλύψεως.

Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος έγινε άνθρωπος δια να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και να τον οδηγήσει στην ζωή την αληθινή, ακολουθούμενος από τους μαθητές Του ανηφορίζει τον δρόμο προς την Ιερουσαλήμ.

Και ενώ βαδίζει μετά των μαθητών Του τον δρόμο προς την Ιερουσαλήμ, ο απαθείς την θεότητα, ο Νυμφίος, ο κάλλει ωραίος παρά πάντας ανθρώπους τους λέγει «τα μέλλοντα αυτώ συμβαίνειν».

Ο Πράος και Γλυκύς, Μέγας Διδάσκαλος λέγει στους μαθητές του εκείνα τα παράδοξα που θα συμβούν μετά από λίγες μέρες στο πρόσωπό Του, ότι «ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους Αρχιερείς και στους Γραμματείς και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους εθνικούς, θα τον εμπαίξουν, θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί».

Ο των όλων Κύριος ομιλεί για τρίτη φορά περί του θανάτου Του στους μαθητές Του και αυτοί δεν κατανοούν τα θεία λόγια Του. Δεν αντιλαμβάνονται το υψηλό και σωτήριο έργο Του. Δεν κατανοούν πλήρως την παρουσία Του στο κόσμο και ιδιαιτέρως την θεία αποστολή Του.

Οι αυτάδελφοι Ιάκωβος και Ιωάννης, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, σκέπτονται ανθρώπινα και επιθυμούν τιμές και δόξες, ζητούν πρωτοκαθεδρίες, ζητούν θέσεις και οφίκια: «διδάσκαλε, θέλουμε εκείνο που θα σου ζητήσουμε να μας το κάνεις` να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου και ο άλλος στα αριστερά σου εν τη δόξη σου».

Και ο τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων γνωρίζων Κύριος τους λέγει: «ουκ οίδατε τί αιτείσθε», δεν ξέρετε τί ζητάτε. Αυτό που ζητάτε δεν είναι δικαίωμά μου να το δώσω, «ουκ έστιν εμόν δούναι, αλλ΄οις ητοίμασται».

Λόγια τα οποία μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα διαχρονικά στις ψυχές των ταπεινών ανθρώπων, εκείνων των ανθρώπων που επιζητούν το έλεος και την ευσπλαχνία του πανοικτίρμονα Θεού.

Η χάρη και η ευλογία του Πανάγαθου Θεού έρχονται στους ταπεινούς στην καρδιά ανθρώπους, έρχονται σε εκείνους τους ανθρώπους που απαρνούνται τον εαυτό τους και δεν υψηλοφρονούν, διότι «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν».

Ο ταπεινός και πράος στην καρδιά άνθρωπος, όταν παραδοθεί ανεπιφύλακτα στον Θεό και αφήσει τις επιθυμίες του και αφοσιωθεί ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι, στο θέλημα του Θεού, τότε θα πλημμυρίσει την καρδία του ειρήνη, χαρά και ευλογία και η ένωσή του με τον Πανάγαθο Θεό θα είναι πραγματικότητα.

Αυτή την ταπείνωση, αυτή την πραότητα, αυτήν την αυταπάρνηση στα του κόσμου τούτου πράγματα, αυτή την αφοσίωση επέδειξε στην επι γής ζωή του και ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας, ο της Νήσου Καλύμνου θείος φρουρός και Δωδεκανήσου απροσμάχητος βοηθός.

Οι λόγοι του Σωτήρα Χριστού προς τους μαθητές Του, Ιάκωβο και Ιωάννη, «ουκ οίδατε τι αιτείσθε», ήταν πάντοτε φλογεροί και πάντοτε νωποί στην ταπεινή καρδιά του μοναχού Σάββα.

Πράος και ταπεινός, σώφρων και αγάπης έμπλεος δεν ζήτησε θέσεις και πρωτοκαθεδρίες, αξιώματα και υστεροφημίες αλλά, αφού εγκατέλειψε άπαντα τα του βίου τερπνά και πρόσκαιρα, στους ισχνούς ώμους του σήκωσε τον δικό του σταυρό και ζήτησε να βρεί, «ως η διψώσα έλαφος παρά τας διεξόδους των υδάτων», τον φραγγελωμένο, σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό.

Το Άγιον Όρος, οι Άγιοι Τόποι, η Παλαιστίνη, η Αθήνα, η Αίγινα, η Πάτμος, τόποι περισυλλογής και προσευχής, και τέλος η μυροβόλος Κάλυμνος, με την χάρη του Τριαδικού Θεού, έγινε τόπος εγκαταβίωσης και ανάπαυσης της ψυχής του πράου και ταπεινού στη καρδία αγίου ανδρός.

Ο Όσιος Σάββας, της Θράκης ο θεόδοτος βλαστός και της Καλύμνου ο πολύτιμος θησαυρός όλη του την καρδία την έδωσε σε Εκείνον, ο Οποίος σήμερα ανεβαίνει προς τα Ιεροσόλυμα και προλέγει τα μέλλοντα σ’ Αυτόν συμβαίνειν.

Ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας της Καλύμνου, ο Μέγας Ασκητής, όλα τα συναισθήματά του τα κατάθεσε κάτω από τον Σταυρό Εκείνου, ο οποίος εμπαιγμούς και εμπτυσμούς και μάστιγας και κολαφισμούς και θάνατο υπέμεινε δια την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.

Ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών Σάββας, των Ιερέων το καύχημα, των Μοναζόντων το κλέος, της μετανοίας ο διδάσκαλος, έμπλεος αγάπης προς πάντα άνθρωπο, αγάπησε τον Νυμφίο της Εκκλησίας Χριστό και έτυχε παρ’ Αυτού δόξης αφθάρτου και έγινε κρουνός θείων θαυμάτων ανεξάντλητος.

Αυτήν την Αγία Μορφή, τον ταπεινό και πράο εργάτη του αμπελώνα του Κυρίου, φιλέορτοι Πατέρες και αδελφοί, εορτάζει σήμερα των Καλυμνίων η Νήσος και μετ’ αυτής σύμπασα η Ορθοδοξία.

Αυτόν τον επί γης ισάγγελο και θαυματουργό Άγιο με ύμνους και ωδές πνευματικές τον παρακαλούμε και τον ικετεύουμε από την χαριτόβρυτο λάρνακά του να περιφρουρεί και να σώζει από πάσης επιβουλής εναντίας την νεολαία μας και μετά του ψαλμωδου ας ψελλίσουμε και εμείς:

«Ευχαρίστοις άσμασι, των Καλυμνίων η νήσος, προσκαλείται σήμερον των Ορθοδόξων τα πλήθη, μέγιστον νεοφανέντα εγκωμιάσαι, καύχημα ορθοδοξίας αναφανέντα, Σάββα τον θείον, τον ρύστην ταύτης ομού και πρόμαχον». ΑΜΗΝ. Ο Λ.Κ.Α. Παΐσιος

ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ. Ε' Κυριακή Νηστειών και 1 Απριλίου. Σταυροαναστάσιμη βιοτή ή της μετανοίας το θαύμα

Το μυστήριο του θανάτου είναι ένα γεγονός που πάντοτε απασχολούσε τον άνθρωπο. Πολλά κείμενα έχουν γραφεί και αρκετές ερμηνείες έχουν δοθεί από διάφορες θρησκείες, αλλά και από στοχαστές και φιλοσόφους γύρω από το θέμα αυτό.

Ένα είναι σίγουρο, όπως πολύ εύστοχα έχει λεχθεί, ότι ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος δημοκράτης. Και αυτό γιατί δεν κάνει διακρίσεις και μπροστά του είμαστε όλοι ίσοι. Σε ένα τροπάριο της Ακολουθίας της κηδείας τονίζεται αυτή η αλήθεια. “Άρα τις εστι, βασιλεύς ή στρατιώτης ή πλούσιος ή πένης ή δίκαιος ή αμαρτωλός;”.

Ο θάνατος πάντοτε προκαλούσε δέος και τρόμο. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι θεωρούσαν τον θάνατο σαν κάτι το φοβερό. Ο Αριστοτέλης έλεγε: “ο θάνατος φοβερώτατον”.

Στον Χριστιανισμό βλέπουμε μια άλλη αντιμετώπιση. Οι άγιοι δεν τον φοβούνται, αλλά τον θεωρούν κέρδος· “εμοί γαρ το ζην Χριστός και το αποθανειν κέρδος”. (Απόστολος Παύλος). Και τον βλέπουν έτσι, διότι με τον θάνατον δεν διακόπτεται η ζωή και τα αγαθά της βασιλείας του Θεού, που από αυτή την ζωή προγεύονται, αλλά θα τα απολαύσουν κατά τρόπο τελειότερο. Ο θάνατος, που δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά αποτέλεσμα της αμαρτίας, καταργήθηκε με τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. “Ο τον Άδην σκυλεύσας και τον θάνατον καταργήσας τη Αναστάσει σου Χριστέ” (στιχηρόν των αίνων, ήχου δ’). Και όσοι βιώνουν την κατά Χριστόν ζωή τον νικούν και τον υπερβαίνουν στα όρια της προσωπικής τους ζωής.

Για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς η Ανάσταση είναι η πιο λαμπρή γιορτή. Την πανηγυρίζουμε, την ψάλλουμε, αλλά και την τραγουδούμε σε όλους τους τόνους. Όλα τα ρωμαίϊκα τραγούδια είναι βγαλμένα μέσα από την ψυχή του λαού μας που βιώνει αυτή την παράδοση, γι’ αυτό μιλούν για αγάπη και για θάνατο. Και αυτό, γιατί η αυθεντική αγάπη είναι θυσία και σταυρός, δηλαδή θάνατος, αλλά ταυτόχρονα και υπέρβαση του θανάτου, αληθινή ζωή. Η γεύση όμως αυτής της ζωής, περνάει μέσα από την βίωση της αληθινής μετάνοιας. Μέσα από το πένθος και το κλάμα για τις πτώσεις και τις αμαρτίες μας.

Η οσία Μαρία η Αιγυπτία με την μετάνοια κατόρθωσε να ξεφύγη από την παρά φύσιν ζωή της αμαρτίας και στην συνέχεια να υπερβή και αυτή την φύση και να φθάση στο υπέρ φύσιν. Είναι γνωστή η ζωή της. Ήταν επίσημη πόρνη της Αλεξάνδρειας και παρέσυρε πολλούς στην αμαρτία. Κάποτε βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα στην εορτή της υψώσεως του τιμίου Σταυρού και θέλησε από περιέργεια να μπή και αυτή στον Ναό. Όταν όμως πλησίασε στην είσοδο, δεν μπορούσε να εισέλθη σαν να υπήρχε κάποιο αόρατο τείχος που την εμπόδιζε. Δοκίμασε επανειλημμένως, αλλά στάθηκε αδύνατο. Έβλεπε τους άλλους να περνούν δίπλα της και να εισέρχονται και τότε σαν να φωτίστηκε ο νούς της και κατάλαβε. Παρακάλεσε την Παναγία να της επιτρέψη να εισέλθη, ενώ ταυτόχρονα υποσχέθηκε ότι θα αλλάξη ζωή.

Πράγματι, τήρησε την υπόσχεσή της και πήγε στην έρημο του Ιορδάνου όπου έζησε με πολλές στερήσεις και με εγκράτεια. Δεκαεπτά χρόνια έζησε στην αμαρτία, δεκαεπτά χρόνια ταλαιπωρήθηκε από τον διάβολο και τις επαναστάσεις της σάρκας. Μετά σταμάτησε ο πόλεμος και άρχισε να ανεβαίνη πνευματικά. Έφθασε στην απάθεια και το πρόσωπό της έλαμπε. Ο άγιος Ζωσιμάς, που πήγε για να την κοινωνήση προς το τέλος της ζωής της, έμεινε έκθαμβος από το θέαμα. Έβλεπε ένα πρόσωπο φωτεινό, αγγελικό. Έβλεπε έναν άνθρωπο, που βίωνε την νίκη εναντίον του θανάτου και την προσωπική του ανάσταση.

Η αυθεντική μετάνοια, που συνδέεται με την προσπάθεια για την απελευθέρωση από τα πάθη είναι σταυρός. Σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία υπάρχουν τρεις σταυροί. Ο πρώτος είναι τα διάφορα δυσάρεστα περιστατικά της ζωής, οι πειρασμοί και οι θλίψεις. Ο δεύτερος είναι ο αγώνας για την μεταμόρφωση των παθών και ο τρίτος η θεωρία του Θεού, που είναι γεύση της όντως ζωής.

Ο εορτασμός του αληθινού Πάσχα, επομένως, δεν γίνεται με εξωτερικά σχήματα και γεγονότα, που και αυτά χρειάζονται, αλλά κυρίως με την ένταση της εσωτερικής ζωής και την αληθινή μετάνοια. Η μεγάλη Τεσσαρακοστή, που προηγείται, μας βοηθά πολύ σε αυτό. Άλλωστε αυτό τον σκοπό έχει. Με τις κατανυκτικές ακολουθίες, την νηστεία και την όλη ατμόσφαιρά της ενισχύει την προσπάθεια για εντονότερη πνευματική ζωή, για περισσότερη προσευχή, για σταύρωση της σάρκας, δηλαδή του σαρκικού φρονήματος και κάθαρση από τα πάθη.

“Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα”. Η λέξη Πάσχα είναι εβραϊκή και σημαίνει διάβαση. Οι Ισραηλίτες γιόρταζαν την κατά τρόπο θαυμαστό διάβαση της ερυθράς θαλάσσης. Ο νέος Ισραήλ της Χάριτος, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γιορτάζουμε την διάβαση “εκ του θανάτου εις την ζωήν”. Μακάρι να γίνη προσωπικό μας βίωμα ο νικητήριος παιάνας, το “Χριστός Ανέστη”.

www.parembasis.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ.

Οι άρχοντες και ο λαός, «όχλος πολύς..έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτού» (Ιω. ιβ’ 12-13) «πήραν κλαδιά φοινικιάς και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν».

Εισερχόμενος ο Κύριος στα Ιεροσόλυμα για να πάθει υπέρ όλου του κόσμου επευφημείται από τον λαό ως νικητής του θανάτου, λόγω της αναστάσεως του Λαζάρου. Το εκπληκτικό είναι ότι ο λαός που επευφημεί τώρα τον Χριστό, αυτός ο ίδιος θα ζητήσει μετά λίγες μέρες την καταδίκη Του. Ο ενθουσιασμός υπέρ του Χριστού σύντομα θα μεταβληθεί σε οργή εναντίον Του. Μάλλον δεν θα μεταβληθεί, αλλά θα του το μεταβάλλουν οι άρχοντές του. Είναι μια, από τις τόσες πολλές που υπάρχουν στην ιστορία, χαρακτηριστική περίπτωση αλλοιώσεως της γνώμης, της θελήσεως και του πραγματικού συμφέροντος του λαού από τεταγμένους να τον κυβερνήσουν. Ας δούμε λίγο πλατύτερα το θέμα γιατί είναι αρκετά ενδιαφέρον και επίκαιρο.

Ο Χριστός και ο λαός. (ο λαός του Θεού)

Αντίθετα με τους άρχοντες του Ισραήλ ο Χριστός αγάπησε πολύ αυτόν τον λαό. Τον είδε ως μη έχοντα ποιμένα. «Ιδών δε τους όχλους ευσπλαχνίσθη περί αυτών, ότι ήσαν εκλελυμένοι και ερριμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Ματθ. θ’ 39). Έτσι το πρόβλημα του λαού για τον Χριστό είναι πρόβλημα ποιμένων-αρχόντων. Και ο Κύριος υπήρξε ο πραγματικός Ποιμήν του, γι’ αυτό διεκήρυξε: «Εγώ ειμί ο Ποιμήν ο καλός, ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» (Ιωαν. ι’ 11).

Πράγματι ο Κύριος, όπως επανειλημμένα τονίζεται στα άγια ευαγγέλια, ευσπλαχνίσθη τον λαό, τον δίδαξε, τον θεράπευσε, του ικανοποίησε τις υλικές του ανάγκες, απέθανεν γι’ αυτόν. Επίσης στους μαθητάς Του είπε να μην τον κατεξουσιάζουν, όπως το κάνουν οι «άρχοντες των Εθνών», αλλά να τον διευθύνουν με ταπείνωση, ως δούλοι του. Θα ακούσουμε αυτήν την Μεγάλη Εβδομάδα την Εκκλησία να ψάλλει: «ου κλήρος γαρ εμόν τυραννίς δε γνώμη αυθαίρετος» που ερμηνεύεται «δεν είναι θεσμός και νόμος ιδικός μου η αυθαιρεσία, αλλά των τυράννων». Και ο Χριστός δεν είναι τύραννος, αλλά ο πραγματικός άρχοντας. Τέτοιος Ποιμένας δεν παρουσιάσθηκε άλλος στην ανθρωπότητα. Ο Κύριος με όλο Του το έργο, τον άβουλο όχλο, που ήταν το θύμα των επιγείων αρχόντων, τον έκανε λαό του Θεού, άγιο Σώμα Του.

Έτσι μέσα στην Εκκλησία ζούμε αυτήν την οικειότητα με τον αιώνιο και πραγματικό άρχοντά μας. Έχουμε προσωπική επικοινωνία με τον Θεό, αποκαθίσταται η ελευθερία μας. Μέσα στην Εκκλησία δεν καταργείται το πρόσωπο, ούτε μαζοποιείται ο άνθρωπος. Το καθολικό βίωμα της Εκκλησίας βιώνεται από το συγκεκριμένο πρόσωπο και το προσωπικό στοιχείο έχει αναφορά στην καθολική αλήθεια της Εκκλησίας. Έτσι διατηρείται άριστα η καθολικότης και διαφυλάσσεται συγχρόνως η ελευθερία του προσώπου.

Όταν λέμε λαό του Θεού δεν εννοούμε απλώς του λαϊκούς ή την λαοκρατία (λαϊκοκρατία), ούτε τους Κληρικούς ή την Κληρικοκρατία, αλλά την εν Χριστώ ενότητα Κληρικών και λαϊκών. Οι Λαϊκοί δεν είναι ούτε το ανεξάρτητο ούτε το παθητικό στοιχείο μέσα στην Εκκλησία, αλλά το χαρισματούχο, που μαζί με τους Κληρικούς αποτελούν το ένδοξο και τετιμημένο λαό του Θεου. Έτσι το πολίτευμα της Ορθοδοξίας δεν είναι δημοκρατικό με την συνηθισμένη έννοια του όρου, αλλά ιεραρχικό. Υπάρχει ιεραρχία και σεβασμός.

…Ο Χριστός πολέμησε με την αγάπη Του και τον Σταυρό το πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής Του. Είναι ο «Ποιμήν ο καλός» που ελευθέρωσε τον άνθρωπο και από άβουλο όχλο τον έκανε λαό Του. Ο ρόλος της Εκκλησίας σήμερα, όπως πάντα, είναι να βοηθά τον άνθρωπο να αποφεύγει την εξαφάνιση, την αλλοτρίωση και τον μηδενισμό του.

«Όσοι Πιστοί», Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Λιβαδειά)

https://www.youtube.com/user/KERMENI

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΕΟΡΤΩΝ ΠΟΥ ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΜΕ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΠΕΤΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ

(1-9, 14-9,

26-9/8-5 (Διακαινήσιμο

εκτός Παρασκευης), 18-10,

16-11, 21-11, 30-11, 25-12, 1-1, 6-1, 7-1,

30-1 (εκτός Τριωδίου), 2-2, 25-3, 24-6,

29-6, 30-6, 6-8, 15-8, 29-8)

https://www.youtube.com/user/KERMENI

(βλέπε στις πληροφορίες: τα αρχεια μου -για δωρεάν κατέβασμα-, μπλογκ, φέισμπουκ)

1-9, Ἀρχή της ινδίκτου (ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ

ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ)(βλέπε κήρυγμα

για Μεσσία ιγ’Ματθαίου)

ΤΟ ΑΥΡΙΟ (1-9, 1-1 και τις πρωτες μέρες του έτους)

Από την στιγμή που θα καταλάβη ο άνθρωπος τον εαυτό του είναι στραμμένος προς το αύριο. Αύριο θα μεγαλώσω και θα έχω θέσι στην κοινωνία. Αύριο θα πιάσω δουλειά και δεν θα έχω ανάγκη κανέναν. Αύριο θα παντρευτω και θα ολοκληρωθω. Αύριο θα μεγαλώσουν τα παιδιά, θα τα αποκαταστήσουμε, θα τα βοηθήσουμε. Αύριο θα αυξηθουν τα χρήματά μας στην Τράπεζα. Αύριο θα ξεπεράσω τα προβλήματα υγείας και θα συνεχίσω να απολαμβάνω τις ηδονές της ζωης.

Κοιμαμαι διότι αύριο έχω δουλειά και πρέπει να ξεκουραστω. Χτενίζομαι πλένομαι, διότι σε λίγο θα έρθω σε επαφή με ανθρώπους. Δουλεύω αλλά η ώρα περνα και σε λίγο θα πάω για ξεκούρασι. Ξεκουράζομαι αλλά σε λίγο πρέπει να ετοιμαστω για την έξοδό μου. Ειμαι έξω αλλά σε λίγο πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι, με περιμένουν.

Το αύριο αρχίζει από το σήμερα, από το τώρα. Το αύριο νοηματοδοτει το σήμερα και «τιμα τα πρωτα», το παρελθόν. Ζουμε σε πορεία, ζουμε καθ΄οδόν, όπως οι Εβραιοι στην έρημο. Ειμαστε περαστικοί, περάτες.

Αλλά αύριο έρχεται και ο θάνατος. Αν το καλοσκεφτουμε, επιθυμωντας να έλθη το αύριο, ελπίζοντας ότι το αύριο θα είναι καλλίτερο από το σήμερα, στην πραγματικότητα φανερώνουμε την μεταθανάτια αγωνία μας, την αγωνία των εξετάσεων του θανάτου. Αύριο θα πεθάνουμε και θα παμε να συναντήσουμε τον Χριστό!

Να, λοιπόν, γιατί μας αρέσει το αύριο. Διότι αύριο θα συναντήσουμε τον Χριστό. Δεν έχει σημασία το παρελθόν παρά μόνο στο βαθμό που δεν μας είναι εμπόδιο στο να συναντήσουμε τον Χριστό. Το σήμερα έχει αξία διότι με την προσευχή και την άσκησι ετοιμαζόμαστε για την συνάντησι με τον Χριστό. Το αύριο έχει αξία διότι θα αυξήσουμε τις μετοχές μας μέσω της προσευχης, της Μυστηριακης ζωης και θα είμαστε περισσότερο έτοιμοι από σήμερα για την συνάντησι με τον Χριστό.

Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που ζουν στο σήμερα και για το σήμερα και δεν τους ενδιαφέρει το αύριο. Αυτοί ή θα είναι άνθρωποι της αμαρτίας «φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκομεν» ή θα είναι άνθρωποι της μετανοίας, της προσευχης, της αναμονης των εσχάτων. Ο Χριστιανός ζη στην γη αλλά συγχρόνως ζη και στον Ουρανό. Έτσι ζη με τον Χριστό από τώρα, στο σήμερα, οπότε δεν τον ενδιαφέρει το αύριο. Αύριο θα είναι πάλι με τον Χριστό, σήμερα είναι με τον Χριστό, οπότε έχουμε κατάργησι του χρόνου!

Οι άνθρωποι των ηδονων που είναι προσκολλημένοι στο σήμερα, θα βρεθουν αργά ή γρήγορα προ εκπλήξεως, διότι οι ηδονές έχουν ημερομηνία λήξεως. Οι άνθρωποι, όμως, της προσευχης ζουν την «ατέλεστον τελειότητα» από τώρα και αυτή η κατάστασι δεν θα σταματήση ούτε μετά θάνατον!

Να, γιατί αξίζει από τώρα να αφιερώνουμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται από την ζωή μας στον Χριστό. Είναι μία επένδυσι στον Ουρανό. Όταν πεθάνουμε θα έχουμε προϋπηρεσία στην σχέσι μας με τον Χριστό και αυτό θα μας βοηθήση να «εγκλιματιστουμε» πιο εύκολα στον Παράδεισο.

Να, γιατί ο μοναχικός βίος είναι ανώτερος από τον κοσμικό. Οι Μοναχοί ζουν από τώρα αυτό που θα ζουμε συνέχεια μετά θάνατον, όσοι παμε στον Παράδεισο. Βέβαια, τα πράγματα δεν τόσο απλά. Ο Μοναχός «φτύνει αιμα», κατά το κοινως λεγόμενον, αλλά ο Χριστός ανταμοίβει ανάλογα αυτούς που απαρνουνται τον κόσμο για την αγάπη Του.

Φυσικά, και οι εν τω κόσμω Χριστιανοί, αν ασκουνται σωστά, μπορουν να ξεπεράσουν ακόμα και πολλούς από τους μοναχούς στα πνευματικά ή τουλάχιστον να ζουν την χαρά του Αγίου Πνεύματος ανάλογα με τον αγωνα τους. Ο Θεός αμοίβει τον καθένα ανάλογα με τον προσωπικό του αγωνα.

Ας ζουμε, λοιπόν, κάθε μέρα όπως την θέλει ο Θεός και το αύριο σίγουρα θα είναι καλλίτερο, αφου με το πέρασμα του χρόνου αυξάνονται τα πνευματικά αγαθά, όταν ασκούμεθα νομίμως, και από τα πνευματικά μας πλούτη θα ωφεληθουμε και εμεις προσωπικά και θα βοηθήσουμε και το περιβάλλον μας. Αμήν.

http://apologhtika.blogspot.gr/2015/08/blog-post_30.html

14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

«ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΣΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΔΕΣΠΟΤΑ»

Η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού έτους. Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της. Πηγές της εκκλησιαστικής μας ιστορίας αναφέρουν ότι η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης είχε καθιερωθεί από τα αρχαία χρόνια, ίσως μάλιστα να είχε καθιερωθεί και από αυτόν τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330 μ.Χ.

Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι γεμάτες από χωρία με τα οποία ο μέγας απόστολος εξαίρει τον ρόλο του Σταυρού στην διαδικασία της σωτηρίας του κόσμου. Πρώτος ο Παύλος ομίλησε για την καύχηση του Σταυρού του Χριστού. Οι αποστολικοί Πατέρες ομιλούν και αυτοί με σεβασμό και τιμή προς το ιερό σύμβολο, μέσω του οποίου έγινε η καταλλαγή με το Θεό και επιτεύχθηκε η σωτηρία με την απολυτρωτική θυσία του Χριστού.

Οι κατακόμβες είναι γεμάτες από χαραγμένους σταυρούς. Οι διωκόμενοι χριστιανοί από τους φανατικούς ειδωλολάτρες θεωρούσαν τους εαυτούς τους τύπους του αδίκως παθόντος Κυρίου Ιησού Χριστού. Πίστευαν ότι εξαιτίας της πίστεώς τους στο Χριστό έφεραν και αυτοί το δικό τους σταυρό, γι΄ αυτό το ιερό αυτό σύμβολο ήταν τόσο αγαπητό σε αυτούς. Αυτό τους εμψύχωνε και τους έδινε τη δύναμη του μαρτυρίου.

Η δύναμη του Τιμίου Σταυρού φάνηκε στο θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στα 312, ενώ βάδιζε εναντίον του Μαξεντίου κοντά στη Ρώμη. Ο Κωνσταντίνος εξέφραζε την νέα εποχή, σε αντίθεση με τους συναυτοκράτορές του, οι οποίοι εξέφραζαν και προσπαθούσαν να συντηρήσουν τον παλιό κόσμο, που κατέρρεε ραγδαία. Ο μεγάλος αυτοκράτορας είδε στον ουρανό, ημέρα μεσημέρι, το σημείο του σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», επίσης σχηματισμένη με αστέρια. Ήταν η 28η Οκτωβρίου 312. Από εκείνη την ώρα έδωσε διαταγή το σημείο αυτό να γίνει το σύμβολο του στρατού του. Χαράχτηκε παντού, στις ασπίδες των στρατιωτών, στα κράνη, στα λάβαρα, και αλλού.

Ο εχθρός κατατροπώθηκε και ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτωρ του απέραντου κράτους. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι η δύναμη του Σταυρού του είχε χαρίσει αυτή την περήφανη νίκη, γι΄ αυτό προσέγγισε τη νέα ανερχόμενη θρησκευτική πίστη των χριστιανών. Κατάλαβε ο μεγάλος και διορατικός εκείνος άνδρας ότι το μέλλον της ανθρωπότητας ανήκε στον Χριστιανισμό, όπως και έγινε. Έτσι έδωσε αμέσως διαταγή να σταματήσουν οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών, καθώς και όλων όσων διώκονταν για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Με το γνωστό «Διάταγμα των Μεδιολάνων» κατοχυρώθηκε η ανεξιθρησκία στο κράτος. Παράλληλα υιοθέτησε τις ευαγγελικές αρχές για να γίνουν η βάση του δικαίου και της νομοθεσίας του (κατάργηση δουλείας, κοινωνική πρόνοια, αργία Κυριακής, κλπ). Για να είναι δίκαιος με όλους τους υπηκόους παρέμεινε προστάτης και της εθνικής θρησκείας (Μέγας Αρχιερεύς).

Το 326 αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους η ευσεβής χριστιανή μητέρα του αγία Ελένη. Με την γενναία επιχορήγηση του Κωνσταντίνου άρχισε το κτίσιμο λαμπρών ναών επί των ιερών προσκυνημάτων. Επίκεντρο ήταν ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου. Στο σημείο εκείνο ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε κτίσει το 135, κατά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ναό της Αφροδίτης. Πρώτη ενέργεια της αγίας Ελένης ήταν η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού, ο οποίος είχε ριχτεί από τους ρωμαίους σε παρακείμενη χωματερή. Σύμφωνα με την παράδοση οδηγήθηκε εκεί από ένα αρωματικό φυτό που φύτρωνε στο μέρος εκείνο, το γνωστό μας βασιλικό. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές τελικά βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών. Οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί Φιλοστόργιος και Νικηφόρος αναφέρουν ότι ο Σταυρός του Κυρίου εντοπίσθηκε ύστερα από θαύμα, τοποθετήθηκε πάνω σε νεκρή γυναίκα και αυτή αναστήθηκε!

Η πιστή βασιλομήτωρ, με δάκρυα στα μάτια παρέδωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Πατριάρχη Μακάριο, ο οποίος στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 335 τον ύψωσε στον φρικτό Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον πανίερο και περικαλλή ναό της Αναστάσεως, τον οποίο είχε ανεγείρει η αγία πάνω από τον Πανάγιο Τάφο και ο οποίος σώζεται ως σήμερα. Το σημαντικό αυτό γεγονός σημάδεψε την ζωή της Εκκλησίας και γι΄ αυτό άρχισε να εορτάζεται ως λαμπρή ανάμνηση. Έτσι καθιερώθηκε η μεγάλη εορτή της Παγκόσμιας Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Όμως την αγία αυτή ημέρα εορτάζουμε και την δεύτερη ύψωση. Στα 613 οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφεραν στη χώρα τους. Η παράδοση αναφέρει ότι άπειρα θαύματα γίνονταν εκεί. Οι πυρολάτρες Πέρσες θεώρησαν το Τίμιο Ξύλο μαγικό και γι΄ αυτό το φύλασσαν και το προσκυνούσαν, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική του φύση και ιδιότητα! Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος μετά την νίκη του εναντίον των Περσών παρέλαβε τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ. Ο Πατριάρχης Ζαχαρίας τον ύψωσε εκ νέου στο ναό της Αναστάσεως. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 626.

…Ο Σταυρός του Κυρίου μας είναι το καύχημά μας, το νικηφόρο λάβαρο κατά του μεγαλύτερου εχθρού μας, του διαβόλου, το αήττητο όπλο κατά του πολυπρόσωπου κακού. Με ένα στόμα και με μια καρδιά ψάλλουμε τον υπέροχο παιάνα το τροπάριο της μεγάλης εορτής: «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου…».

http://www.apostoliki-diakonia.gr/GR_MAIN/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=selides_katixisis/contents_Ypsosis.asp&main=kat005&file=page1.htm

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ (8 Μαΐου και 26 Σεπτεμβρίου. ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟ ΠΛΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ)

Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης είναι ο υψιπέτης αετός της Θεολογίας. Έγραψε το θεολογικότερο των Ευαγγελίων. Η Εκκλησία του απένειμε την προσωνυμία του Θεολόγου και στην αγιογραφία εικονίζεται με έναν αετό κοντά στο κεφάλι του. Είναι όμως και ο Ευαγγελιστής της αγάπης. Όχι μόνο γιατί αναφέρεται συνεχώς στην αγάπη, αλλά κυρίως γιατί την βίωνε και την εξέφραζε. Ήταν ο “μαθητής “όν ηγάπα ο Ιησούς”, αλλά και αυτός αγαπούσε πολύ τον Διδάσκαλό του. Τον ακολούθησε και στις πιο δύσκολες ώρες της επίγειας ζωής Του. Όταν οι άλλοι μαθητές ήσαν κρυμμένοι “διά τον φόβον των Ιουδαίων”, αυτός ήταν παρων στην σύλληψή Του, στην “δίκη” και στον Γολγοθά, όπου κάτω από τον Σταυρό του εμπιστεύθηκε ο Χριστός την μητέρα Του. Μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον Πέτρο αποτελούσαν την τριάδα τον μαθητών που έλαβε μαζί του ο Χριστός στην ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, στο όρος Θαβώρ, όπου “μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών”, καθώς και στην Γεθσημανή, όπου προσευχήθηκε πριν από το πάθος Του.

Αγαπούσε και όλο τον κόσμο, γιατί όποιος αγαπά τον Θεό αγαπά και ό,τι Αυτός δημιούργησε και κυρίως τους συνανθρώπους του. Όλους ανεξαιρέτως, εχθρούς και φίλους χωρίς διακρίσεις. Με μια αγάπη αληθινή απαλλαγμένη από ιδιοτέλειες και συμφέροντα, που είναι γνωρίσματα ακαθάρτων και εμπαθών ανθρώπων. Οι άγιοι ως απαθείς και κεκαθαρμένοι, βιώνουν την αυθεντική αγάπη που αγκαλιάζει και τους εχθρούς. Στην νήσο Πάτμο όπου βρισκόταν εξόριστος, εξ αιτίας αυτής του της αγάπης, αξιώθηκε να δη και να καταγράψη την Αποκάλυψη. Συνέγραψε, επίσης, και τρεις θαυμάσιες επιστολές.

Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίο αρχίζει να αφηγείται τα της ζωής του Χριστού, στο Ευαγγέλιο που συνέγραψε. “Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος· πάντα δι’ αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν· ...Αρχίζει με την θεμελειώδη αλήθεια ότι ο Λόγος, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, είναι τέλειος Θεός και υπήρχε πάντοτε ενωμένος με τον Πατέρα. Δεν υπήρξε περίοδος που δεν υπήρχε. Γεννάται αϊδίως από το Πατέρα και είναι άναρχος και ατελεύτητος. Υπήρχε προ της δημιουργίας, αφού αυτός είναι ο δημιουργός του κόσμου, με την έννοιαν ότι όλα τα δημιουργήματα, ορατά και αόρατα, έγιναν δι’ αυτού. Δηλαδή τα πάντα δημιούργησε ο Τριαδικός Θεός “ο Πατήρ δι’ Υιού εν Πνεύματι Αγίω”. Ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι η ζωή και το φώς, που φωτίζει τους ανθρώπους, εννοείται τους δεκτικούς φωτισμού. Αυτούς που έχουν τις προϋποθέσεις να δούν αυτό το φώς, που δεν είναι κτιστό και αισθητό, αλλά άκτιστο. Ο Θεός είναι άκτιστος και επομένως και οι ενέργειές Του είναι άκτιστες. Και υπάρχει χαώδης διαφορά μεταξύ κτιστού και ακτίστου. Το κτιστό είναι πεπερασμένο, υπόκειται στην φθορά και στον θάνατο, δεν δύναται να αναγεννήση και να σώση, ενώ το άκτιστο, ο άγιος Τριαδικός Θεός, είναι άναρχος και ατελεύτητος, είναι το φως και η ζωή των ανθρώπων. Όσοι ζουν στο σκότος των παθών δεν μπορούν ούτε να αντιληφθούν την ύπαρξη αυτού του φωτός, που δεν μπορεί να το κατανικήση κανένα σκοτάδι αμαρτίας ή πλάνης ή αίρεσης. Αυτό το φώς, που είναι η δόξα του Χριστού, το είδε ο Ιωάννης στο όρος Θαβώρ, μαζί με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, “καθώς ηδύνατο”. Μαρτυρεί και ομολογεί για αυτά που είδε, άκουσε, αισθάνθηκε, οσφράνθηκε και βίωσε σε όλη του την ύπαρξη, η οποία μεταμορφώθηκε. Γιατί στο Θαβώρ έχουμε μεταμόρφωση του Χριστού αλλά και μεταμόρφωση των μαθητών. Μεταμορφώθηκαν τα αισθητά τους μάτια, για να μπορέσουν να δούν εκείνο το φώς. “Το φως εκείνο δεν ήταν αισθητό, ούτε οι ορώντες έβλεπαν με απλούς αισθητούς οφθαλμούς. Οι οφθαλμοί των μαθητών μετασκευάσθηκαν με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Για την θέα του Φωτός εκείνου “τυφλοί εισιν οι κατά φύσιν ορώντες οφθαλμοί”. Γι’ αυτό και οι Μαθηταί “ενηλλάγησαν και ούτω την εναλλαγήν είδον”. Έχουμε λοιπόν μεταμόρφωση και των Μαθητών για να αξιωθούν να δούν την δόξα του Θεού στην ανθρώπινη φύση του Λόγου” (Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ως αγιορείτης, β’ έκδ., σελ.345-346).

Υπάρχουν και σήμερα άγιοι που έχουν εμπειρίες ανάλογες με εκείνες των αγίων Αποστόλων. Βιώνουν, δηλαδή, τα τρία στάδια της πνευματικής ζωής, ήτοι την κάθαρση της καρδιάς, τον φωτισμό του νού και την θεωρία του ακτίστου φωτός. Η Ορθόδοξη Εκκλησία διασώζει ανόθευτη την πίστη, όπως την παρέδωσαν ο Χριστός και οι Απόστολοι, καθώς και τον τρόπο θεραπείας της ψυχής από τα πάθη. Οι εμπαθείς δεν μπορούν να αγαπούν αληθινά, γιατί ανακατεύουν την αγάπη με την ιδιοτέλεια και το συμφέρον. Και είναι γνωστό από την Ιστορία ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρωπότητα έχουν διαπραχθεί στο όνομα της αγάπης και του δικαίου. Η αυθεντική αγάπη έχει σχέση με την ορθή πίστη και την εσωτερική καθαρότητα και δεν εκφράζεται “λόγω μηδέ τη γλώσση, αλλ’ εν έργω και αληθεία” (Α’ Ιωάν. γ,18).

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα http://www.parembasis.gr/1999/99_05_06.htm

18 Οκτ. O Άγιος Ευαγγελιστής και Απόστολος Λουκάς

(ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗ)

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς είναι ο πρώτος γιατρός του χριστιανικού κόσμου και το καύχημα των γιατρών όλων των αιώνων , διότι αυτός αξιώθηκε από το Θεό να γράψει, στο ιερό ευαγγέλιο του, για τη ζωή, τον θάνατο και την ανάσταση αυτού του ιδίου του Κυρίου και Θεού μας ΄Ιησού Χριστού.

…Ο Άγιος Λουκάς καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και όπως φαίνεται ήταν ελληνικής καταγωγής, δηλαδή οι πρόγονοί του ήταν Έλληνες που είχαν εγκατασταθεί από χρόνια στην Συρία. Όπως ήταν φυσικό μέχρι την νεανική του ηλικία πίστευε στην ειδωλολατρική θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων, την οπoία είχε διδαχθεί από τους γονείς του. Από μικρός ήταν πολύ έξυπνος και φιλομαθής. Αγαπούσε πολύ τα γράμματα και έμαθε εκτός από τα ελληνικά και άλλες δύο γλώσσες: τα εβραϊκά και τα συριακά. Στην περίφημη για την εποχή εκείνη Σχολή της Ταρσού εσπούδασε την εθνική παιδεία κατά τα Ελληνικά πρότυπα. Είχε επίσης μεγάλο ταλέντο στην ζωγραφική. Ακόμα εσπούδασε την ιατρική επιστήμη που του άρεσε πολύ και έγινε ένας καλός γιατρός.

…Το κήρυγμα της αγάπης του Θεανθρώπου, οι γλυκείς λόγοι του Ναζωραίου, που άκουσε από τον Παύλο, και γενικά η φιλοσοφία της νέας Θρησκείας τον αιχμαλώτισαν. Έτσι γίνεται γρήγορα πιστός οπαδός του Χριστιανισμού, εγκαταλείποντας την πατρική του Θρησκεία και συγχρόνως γίνεται στενός ακόλουθος του κορυφαίου Αποστόλου. Και επειδή ο Άγιος Παύλος υπήρξε εκ φύσεως φιλάσθενος, ο Λουκάς σαν γιατρός που ήταν, προσέφερε σ’ αυτόν τις ιατρικές του υπηρεσίες (Β΄ Κόρινθ. ιβ΄ 7).

...Αλλά ο Λουκάς ήταν ακόμα μαζί με τον Απόστολο Παύλο τόσο κατά την πρώτη φυλάκισή του, όσο και κατά την δεύτερη, που αυτός υπήρξε μόνος μαζί με τον Απόστολο. Μετά το μαρτυρικό θάνατο του Αποστόλου Παύλου στην Ρώμη κατά τον διωγμό του Νέρωνα το 64 μ.Χ. ο Άγιος Λουκάς αφού πρώτα του δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσει τους αυτόπτες μάρτυρες και Απόστολους έρχεται στην Αχαΐα της Πελοποννήσου για να γράψει εκεί το περίφημο Ευαγγέλιό του. Τις πλούσιες και πολύτιμες εμπειρίες του τόσων χρόνων, από αυτά τα θαυμάσια και κοσμοσωτήρια που άκουσε και είδε θέλει να τα καταγράψει λεπτομερώς για να διασωθούν και να μείνουν αναλλοίωτα εις τους αιώνες.

…Επίσης στο κείμενο των δύο υπέροχων βιβλίων του, γίνεται χρήση ιατρικών όρων και ιατρικών εκφράσεων, οι οποίες συνήθως βρίσκονται σε ιατρικούς συγγραφείς. Ολα αυτά δείχνουν ότι ο συγγραφέας αυτών των βιβλίων υπήρξε γιατρός. Και το Ευαγγέλιο του και τις Πράξεις των Αποστόλων ο Άγιος Λουκάς τα γράφει για χάρη κάποιου επίσημου προσώπου, του Θεόφιλου, τον όποίον ονομάζει “κράτιστον” και που ήταν τότε ηγεμόνας της Αχαΐας.

…Όμως ο Άγιος Λουκάς δεν υπήρξε μόνον ο Ευαγγελιστής, αλλά και ο σπουδαίος Απόστολος, γιατί δεν αρκέστηκε μόνο να γράψει το ιερό Ευαγγέλιο του, αλλά θέλησε και να το κηρύξει με την ζωντανή παρουσία του σε διάφορα σημεία της Ευρώπης. …

Ο απέραντος θαυμασμός και σεβασμός του προς το πρόσωπο της Παναγίας, της αγνής κόρης της Ναζαρέτ που καταξιώθηκε από το Θεό να γίνει μητέρα του Θεανθρώπου Ιησού τον έκανε να φιλοτεχνήσει μερικές ωραίες εικόνες της Θεοτόκου που φέρει στις αγκάλες της το Θείο βρέφος. Η αγάπη του επίσης και ή αφοσίωση του προς τον αγαπητό του διδάσκαλο Παύλο, που αυτός ήταν ή αιτία να ασπασθεί τον χριστιανισμό και για αρκετά χρόνια τον ακολούθησε στα περιπετειώδη ιεραποστολικά ταξίδια του και στο τέλος έφυγε από αυτήν την ζωή με μαρτυρικό θάνατο, τον έκαναν να τον ζωγραφίσει σε εικόνα μαζί με τον άλλο κορυφαίο επίσης, Απόστολο Πέτρο. Το ωραίο παράδειγμα του Αγίου Λουκά να απεικονίζει τις μορφές των Αγίων σε εικόνες, το μιμήθηκαν κατόπιν πολυάριθμοι χριστιανοί καλλιτέχνες δια μέσου των αιώνων και δημιούργησαν περίφημoυς καλλιτεχνικούς Θησαυρούς, μέχρι σήμερα. Ετσι ο Λουκάς υπήρξε ο πρώτος καλλιτέχνης ζωγράφος της Χριστιανικής Θρησκείας και μπορεί να θεωρηθεί ο ιδρυτής της χριστιανικής αυτής τέχνης. Ακόμα και σήμερα ύστερα από τόσους αιώνες σώζονται άγιες εικόνες του.

…Ενταφιάστηκε στην Θήβα της Βοιωτίας μέσα σε μια μαρμάρινη λάρνακα που σώζεται μέχρι σήμερα και στον ιερό τάφο του σύμφωνα με την παράδοση κάθε χρόνο την ημέρα της μνήμης του, στις 18 Οκτωβρίου, γινότανε πολύ σπουδαία θαύματα θεραπείας πολλών ασθενών από οφθαλμικές παθήσεις και με τα οποία ο Χριστός έδειξε στον κόσμο την αγιότητα του.

…Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Λουκά στις 18 Οκτωβρίου, την δε κατάθεση των τιμίων λειψάνων του στο Ναό των Αγίων Αποστόλων Κωνσταντινουπόλεως εορτάζει στις 20 Ιουνίου.

http://www.imlemesou.org/index.php/2014-10-17-07-20-03/181-18-o

16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ:ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ, (ΕΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ)

«ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣ ΗΚΟΛΟΥΘΗΣΕΝ ΑΥΤΩ «Ακολούθει μοι»

1.Στη ζωή ορισμένων ανθρώπων υπήρξαν στιγμές αποφασιστικές, μεγάλοι σταθμοί γι΄ αυτούς, άλλά και για την ιστορία της άνθρωπότητας. Τέτοια ήταν η στιγμή πού ο Κύριος στην αρχή του κοσμοσωτήριου έργου του, έφθασε στην Καπερναούμ, πλησίασε τον Ματθαίο και του απηύθυνε τις δυο υπέροχες λέξεις: «ακολούθει μοι». Και τότε ο τελώνης «αναστάς ηκολούθησεν αυτώ» για νά γίνει μία μεγάλη μορφή τής Χριστιανοσύνης.

2.Δεν χρειάζεται νά τονίσουμε τί ήταν ο έως χθες τελώνης. Στην εποχή εκείνη τελώνης και αμαρτωλός είχαν καταντήσει νά σημαίνουν το ίδιο πράγμα.

Αλλά μόλις ο Κύριος καλεί τον Ματθαίο η ψυχή του φλογίζεται και κάνει μία πράξη αληθινού ηρωισμού. Χωρίς νά ζητήσει μία πίστωση χρόνου για νά σκεφθεί, χωρίς νά εκφράση δισταγμό ή την παραμικρή επιφύλαξη, χωρίς νά υπολογίσει το προσοδοφόρο επάγγελμά του ή τα σχόλια ορισμένων συναδέλφων του, «καταλυπών άπαντα, αναστάς ηκολούθησεν αυτώ», σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς.

Και ας σημειωθεί ότι ή αυταπάρνηση του Ματθαίου, ήταν μεγαλύτερη των άλλων μαθητών, λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Διότι, εκείνοι, όταν ήθελαν μπορούσαν νά επανέλθουν στα πλοία και στα δίχτυα, ενώ ο Ματθαίος δεν θα ήταν δεκτός πια στους κύκλους των τελωνών, επειδή οι θέσεις ήσαν ελάχιστες και άλλοι αμέσως έσπευδαν νά τις καταλάβουν.

Όλα αυτά θα πέρασαν από το μυαλό του και όμως τα εγκαταλείπει όλα, αφήνει την θέση του, τα πλούτη του, βάζει στο περιθώριο φίλους και κοινωνικές γνωριμίες, κόβει κάθε δεσμό με τις ως τότε συνήθειές του και τον τρόπο ζωής. για νά χαράξει νέα γραμμή. Είχε πράγματι μεγάλη θέληση για νά τα περιφρονήση όλα ο Ματθαίος και νά ακολουθήσει τον Χριστό.

Γίνεται από την πρώτη στιγμή ο θερμός και αφοσιωμένος μαθητής του. Τρία χρόνια παρακολουθεί τον θείο Διδάσκαλο, συμμετέχει στις στερήσεις και στους κόπους των συνεχών οδοιποριών, παρακολουθεί το θείο δράμα. Δέχεται την χάρη του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή και εργάζεται 15 χρόνια μεταξύ των Ιουδαίων. Κατόπιν μεταδίδει το μήνυμα του Ευαγγελίου ως τα βάθη τής Αφρικής. Πολλοί αναφέρουν ότι τελείωσε τη ζωή του με μαρτυρικό θάνατο.

Το έργο του Ματθαίου δεν περιορίσθηκε στο προφορικό κήρυγμα. Συνέγραψε και το θεόπνευστο Ευαγγέλιό του, με το όποιο διδάσκει, φωτίζει, μορφώνει πνευματικά τούς ανθρώπους όλων των αιώνων.

Πράγματι πόσο μεγάλη ηθική επίδράση άσκησε και ασκεί ένας τέως τελώνης και κατόπιν Απόστολος και Ευαγγελιστής! Μακράν του Χριστου θα ήταν άγνωστος ο Ματθαίος και θα ήταν ίσως ένα αρνητικό στοιχείο στην κοινωνία. Όταν συνεδέθη όμως με τον Χριστό έγινε οικουμενικός Απόστολος και μεγάλη ηθική προσωπικότης.

3. Άλλά και εμείς σήμερα έχουμε ήδη νιώσει τής θείας κλήσεως το κάλεσμα. Έχουμε, με διάφορους τρόπους, ακούσει την πρόσκληση: Ακολούθει μοι! Και έχουμε ίσως πει ένα ναι.

Αλλά μέσα μας έχει η πίστη ανάψει μία τέτοια φωτιά, ώστε ν' αναπλάσει έναν νέο κόσμο; Έχουμε δεχθεί τις απαιτήσεις της ιερής μας κλήσεως; Έχουμε προβεί σε συγκινητικές ενέργειες και ηρωικά διαβήματα; Οι περισσότεροι δεν θα αφήσουν πλούτη και επάγγελμα για ν' αφοσιωθούν στο έργο τού Θεού. Ό δρόμος αυτός είναι για τούς λίγους, μα εκλεκτούς.

Αλλά και από τους πολλούς η κλήση τού Θεού έχει απαιτήσεις ιερές. Θέλει νά ακολουθήσουμε την αληθινή χριστιανική ζωή. Νά γίνουμε «νέοι άνθρωποι έν Χριστώ Ιησού». Άνθρωποι ανεκτικότητας και αγάπης, άνθρωποι ειλικρίνειας και δικαιοσύνης, τιμιότητας και αγνότητας. Απαιτεί η κλήση μας και η γνωριμία μας με τον Ιησού νά παράγει καρπούς πνευματικούς, έργα αγάπης. Και συγχρόνως πρώτοι στα έργα τής ιεραποστολής. Δεν θα γυρίσουμε εμείς πόλεις και χώρες μάκρυνες, θα παρουσιάσουμε όμως την αλήθεια τού Θεού με το παράδειγμα μας και το λόγο μας στο οικογενειακό μας περιβάλλον, στο μαγαζί μας, στο γραφείο μας, παντού, όπου κι αν βρεθούμε.

4. Αληθινή γιορτή των Αποστόλων και ευαγγελιστών, των ηρώων τής πίστεως μας, είναι ή μίμηση της ζωής τους. Στα ίχνη τού Διδασκάλου τους βάδισαν αυτοί. Τα ίχνη τους ας προσπαθήσουμε ν' ακολουθήσουμε κι εμείς. Θέλει κόπο και αγώνα μία τέτοια πορεία. Οδηγεί όμως στην αληθινή προσφορά: Παρουσιάζει τον ζωντανό Χριστιανισμό.

Τούτο απαιτεί ο ουρανός! Τούτο ζητάει η εποχή μας!

http://orfeasfm.googlepages.com/%CE%B5%CE%B4%CF%89

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, (21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ) (ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ)

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μη μπορώντας να κατατάξει τη Θεοτόκο είτε στην άκτιστη είτε στην κτιστή δημιουργία την αποκαλεί “σύνορο μεθόριον ακτίστου και κτιστού” «Χαῖρε κλίμαξ πού στηρίζεσαι στή γῆ καί φτάνεις στόν οὐρανό, μέσω τῆς ὁποίας ἔγινε ἡ κάθοδος πρός ἡμᾶς καί ἡ ἄνοδος πρός τούς οὐρανούς τοῦ Κυρίου, κατά τόν μεγάλο πατριάρχη Ἰακώβ» (βλ. Γεν. κη´ 12). Σε μια ομιλία του για την Είσοδο στα Άγια των Αγίων της Πανυπεράγνης Δέσποινάς μας Θεοτόκου την χαρακτηρίζει σαν καρποφόρο δέντρο το οποίο ετοιμάζεται να δώσει καλόν καρπό:

Ἐάν τό δένδρο ἀναγνωρίζεται ἀπό τόν καρπό, καί τό καλό δένδρο παράγει ἐπίσης καλόν καρπό (Ματθ. 7, 16. Λουκ. 6, 44), ἡ μητέρα τῆς αὐτοαγαθότητος, ἡ γεννήτρια τῆς ἀΐδιας καλλονῆς, πῶς δέν θά ὑπερεῖχε ἀσυγκρίτως κατά τήν καλοκαγαθία ἀπό κάθε ἀγαθό ἐγκόσμιο καί ὑπερκόσμιο; Διότι ἡ δύναμις πού ἐκαλλιέργησε τά πάντα, ἡ συναΐδια καί ἀπαράλλακτη εἰκών τῆς ἀγαθότητος, ὁ προαιώνιος καί ὑπερούσιος καί ὑπεράγαθος Λόγος, ἀπό ἀνέκφραστη φιλανθρωπία κι᾽ εὐσπλαγχνία γιά χάρι μας ἠθέλησε νά περιβληθῆ τήν ἰδική μας εἰκόνα, γιά νά ἀνακαλέση τήν φύσι πού εἶχε συρθῆ κάτω στούς μυχούς τοῦ ἅδη καί νά τήν ἀνακαινίση, διότι εἶχε παλαιωθῆ, καί νά τήν ἀναβιβάση πρός τό ὑπερουράνιο ὕψος τῆς βασιλείας καί θεότητός του. Γιά νά ἑνωθῆ λοιπόν μέ αὐτήν καθ᾽ ὑπόσταση, ἐπειδή ἐχρειαζόταν σαρκικό πρόσλημα καί σάρκα νέα, συγχρόνως καί ἰδική μας, ὥστε νά μᾶς ἀνανεώση ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους, ἐπί πλέον δέ ἐχρειαζόταν καί κυοφορία καί γέννα σάν τή δική μας, τροφή μετά τή γέννα καί κατάλληλη ἀγωγή, γινόμενος πρός χάριν μας καθ᾽ ὅλα σάν ἐμᾶς, εὑρίσκει γιά ὅλα πρέπουσα ὑπηρέτρια καί χορηγό ἀμόλυντης φύσεως ἀπό τόν ἑαυτό της αὐτήν τήν ἀειπάρθενη, ἡ ὁποία ὑμνεῖται ἀπό μᾶς καί τῆς ὁποίας σήμερα ἑορτάζομε τήν παράδοξη εἴσοδο στά ἅγια τῶν ἁγίων. Διότι αὐτήν προορίζει πρίν ἀπό τούς αἰῶνες ὁ Θεός γιά τή σωτηρία καί ἀποκατάσταση τοῦ γένους, καί τήν ἐκλέγει ἀνάμεσα ἀπό ὅλους, ὄχι ἁπλῶς τούς πολλούς, ἀλλά τούς ἀπό τούς αἰῶνες ἐκλεγμένους καί θαυμαστούς καί περιβοήτους γιά τήν εὐσέβεια καί σύνεσι, καθώς καί γιά τά κοινωφελῆ καί θεοφιλῆ συγχρόνως ἤθη καί λόγια καί ἔργα.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, από τους βασικούς Πατέρες της θεομητορικής θεολογίας την χαρακτηρίζει “ όντως αγνή μετά τον Θεό και πάνω από όλους”.

Ο δε Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος την αποκαλεί “υπέραγνον και υπεράμωμον σε σχέση με μας και τους τότε ανθρώπους∙ ως πρός τον Νυμφίον της και τον Πατέρα Εκείνου” την λέγει “άνθρωπον”.

Η Παναγία μας, όντως άνθρωπος, ἦταν ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κάθε κακία μας περιγράφει ο Νικόλαος Καβάσιλας: τὸ ὅτι εἶχε εἰσέλθει στὸ ἁγιώτατο τμῆμα τοῦ Ναοῦ, τὰ Ἅγια των Ἁγίων ποὺ ἦσαν ἄβατα καὶ γιὰ τὸν Ἴδιο τὸν Ἀρχιερέα, ἂν προηγουμένως δὲν εἶχε καθαρισθῆ ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, μὲ τὸν τρόπο βέβαια ποὺ ἦταν δυνατὸν νὰ καθαρίζωνται τότε οἱ ἁμαρτίες. Γιατί μὲ τὸ ὅτι δὲν εἶχε ἀνάγκη γιὰ ἐξιλαστήριες θυσίες καὶ ἄλλους καθαρισμοὺς ἀπέδειξε ὅτι δὲν εἶχε τίποτε γιά νά καθαρίση. Καί δὲν εἰσῆλθε ἁπλῶς στὰ Ἅγια των Ἁγίων μὲ αὐτὸν τὸν τὸσο παράδοξο τρόπο, ἀλλὰ καὶ κατοίκησε ἐκεῖ ἀπὸ βρέφος μέχρι τὴν νεανική της ἡλικία. Δὲν ὑπῆρξε ἔτσι ἀνάγκη γιὰ καθαρτήριες θυσίες οὔτε κατὰ τὴ γέννηση οὔτε κατὰ τὴν ἀνάπτυξή της. Καὶ τὸ ἐκπληκτικὸ εἶναι ὅτι καὶ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦσαν ἐκεῖνα τά χρόνια δὲν φαινόταν νὰ ἀντιβαίνη σὲ κανέναν ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς θεσμοὺς αὐτό τό πρᾶγμα, τό νὰ φρίττη δηλαδὴ καὶ νὰ τρέμη ὁ Ἀρχιερεὺς νὰ διασχίση τὴν εἴσοδο, κι αὐτὸ μιὰ φορά τό χρὸνο καὶ χωρὶς νὰ ἔχη παραλείψει τὶς ἐξιλαστήριες θυσίες, ἡ δὲ Παρθένος νὰ χρησιμοποιῆ τά Ἅγια τῶν Ἁγίων σὰν κατοικία Της καὶ νὰ τρώγη καὶ νὰ κοιμᾶται καὶ νὰ περνᾶ ἐκεῖ ὁλόκληρη τὴ ζωή Της. Συμμετεῖχε, λοιπὸν, ἡ Παρθένος στὰ ἀνθρώπινα, ἀλλὰ κατὰ ἕναν τρόπο ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀφοῦ τά ἀναγκαῖα γιὰ τὴν τροφή Της δὲν εἶχε ἀνάγκη νὰ τῆς τὰ προσφέρουν ἄνθρωποι, ἀλλὰ Ἄγγελος ἑτοίμαζε τὸ τραπέζι Της. Ἀποδεικνύεται λοιπόν τό πὸσο ἦταν ἀνώτερη ἀπὸ κάθε ψόγο καὶ καθαρώτερη ἀπὸ τὸ νὰ χρειάζεται τὶς καθαρτήριες τελετές τοῦ νόμου, πρᾶγμα ποὺ ἦταν φανερὸ στὰ μάτια ὄχι μόνο Ἐκείνου ποὺ βλέπει τά κρυφά, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων. Τόσο ἡ ἀρετὴ Της ἦταν μεγάλη καὶ λαμπρή, ὥστε νὰ εἶναι ἀδύνατον νὰ μείνη κρυμμένη. Καὶ μολονότι ἡ ἡλικία Της καὶ τὸ γένος Της καὶ ἡ ζωή Της δὲν μποροῦσαν νὰ διακηρύξουν τὴν ἀρετή Της, καὶ μάλιστα σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἦσαν ἀκόμη τυφλοὶ καὶ βουτηγμένοι στὸ βαθὺ σκοτάδι - ἀφοῦ ὁ Ἥλιος της δικαιοσύνης δὲν εἶχε ἀκόμη φανῆ- τίποτε δὲν ἐμπόδιζε τό φῶς ἐκεῖνο τῆς Παρθένου νὰ λάμψη καὶ τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς Της νὰ κάμη, ξεπερνώντας ὅλα τα ἐμπόδια, αἰσθητὴ στοὺς τυφλοὺς τὴν ἀκτίνα ποὺ εἶχε φθάσει στὴ γῆ. Τὸ ὅτι πάλι κατοίκησε στὸν ἂβατο ἐκεῖνο χῶρο δὲν εἶναι κάτι ποὺ τιμᾶ τὴν Παρθένο, ἀλλὰ μᾶλλον ἐκεῖνο τό χῶρο. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ τὸ παλαιὸ Πάσχα τιμᾶται ἀπὸ τὴν προσθήκη τῆς σφαγῆς ἐκείνης ποὺ συμβόλιζε, καὶ τὸ βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου ἀπὸ τὸ πνευματικὸ βάπτισμα καὶ τὰ ὑπόλοιπα σύμβολα ἀπὸ τὶς ἀληθινὲς πραγματικότητες. Γιατί, ἂν ἄλλα σύμβολα συμβόλιζαν καὶ ὁδηγοῦσαν σὲ ἄλλες πραγματικότητες, τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ὁδηγοῦσαν ἀσφαλῶς στὴν παναγία Παρθένο. Τὸ γεγονὸς πράγματι ὅτι ἡ εἴσοδος στὰ Ἅγια των Ἁγίων ἐπιτρεπόταν μόνο στὸν Ἀρχιερέα κι αὐτὸ μιὰ φορά τό χρὸνο κι ἐνῶ εἶχε προηγουμένως καθαρισθῆ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ὑποδηλοῦσε τὴν μυστηριώδη κυοφορία τῆς Παρθένου, ποὺ ἔφερε μέσα Της τὸ μόνον ἀναμάρτητο, Ἐκεῖνον ποὺ μὲ μιὰ μόνη ἱερουργία καὶ μιὰ φορὰ μέσα στοὺς αἰῶνες ἐξάλειψε ὅλη τὴν ἁμαρτία. Καὶ τὸ ὅτι πάλι τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἦσαν ἄβατα σὲ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πιὸ ἱερὸ ἀπὸ ὅλους, ἦταν σημεῖο ποὺ φανέρωνε πὼς ἡ μακαρία Παρθένος οὐδέποτε ἔφερε στὴν ψυχὴ Της κάτι ποὺ νὰ μὴν ἦταν ἐξ ὁλοκλήρου ἅγιο. Ἦταν δὲ τόσο πολὺ σεβαστὸς ὁ ναός, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἐπρόκειτο νὰ δεχθῆ μέσα του Ἐκείνη, ἀφοῦ τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὑπῆρχαν μέσα του δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ τοῦ δώση αὐτὴ τὴ μεγαλειώδη σεμνότητα.

Η είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προαγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας οικονομίας για την σωτηρία του κόσμου.

«Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ», Ιερομ. ΜΑΞΙΜΟΥ, http://www.neotita.gr/eisodia05.htm

ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ (ΕΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΚΑΜΠΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ)

«ΕΥΡΗΚΑΜΕΝ ΤΟΝ ΜΕΣΣΙΑΝ»

1. Οι δύο μαθηταί του Ιωάννου του Προδρόμου, ο Ανδρέας και ο Ιωάννης, κινούμενοι από μία ακαταμάχητη εσωτερική δύναμη, αφήνουν τον διδάσκαλο τους και σπεύδουν νά ακολουθήσουν τον Μεσσία. Και ο Καρδιογνώστης τούς ρωτάει: «Τί ζητείτε;» Αυτοί ξαφνιάζονται και τον ρωτούν πού μένει. Ήταν κι αυτό μία έκφραση πόθου νά επικοινωνήσουν με τον Σωτήρα. Τον προσδοκούσαν. Τον περίμεναν. Και τώρα που ο Πρόδρομος Ιωάννης τους έδειξε τον Μεσσία, έτρεξαν κοντά Του.

Άλλά ο Πρωτόκλητος δεν μένει ως εδώ. Δεν του είναι αρκετό ότι βρήκε αυτός τον Μεσσία. Θέλει νά κάνη μετόχους τής -χαράς του και άλλους. Βρίσκει τον αδελφό του Σίμωνα και του λέει: «Εύρήκαμεν τόν Μεσσίαν».

2. Πολλές καταπληκτικές και εκθαμβωτικές εφευρέσεις έκανε, δια μέσου των αιώνων και κάνει ο άνθρωπος. Άλλά αυτό πού βρήκε ο Ανδρέας θα παραμείνει στους αιώνες ασύγκριτη ανεύρεση. Βρήκε τον Μεσσία! Ό,τι μέγα και πολύτιμο ήταν δυνατό νά ποθήσει και νά βρει ο άνθρωπος. Ό σύγχρονος όμως άνθρωπος άλλα διψάει, άλλα ποθεί. Λίγο ή καθόλου δεν αναζητά τον Κύριο και Θεό του. Αν όμως με όση δίψα επιδιώκει τόσες άλλες εφευρέσεις, ζητούσε νά βρει και τον Μεσσία, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος! Διότι ή γνωριμία με τον Κύριο και ο σύνδεσμος του άνθρωπου με τον Ιησού, τον μεταμορφώνει, τον αλλάζει. Τον κάνει ομολογητή, γεμάτο αυταπάρνηση και αυτοθυσία, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Πρωτόκλητου.

3. Ό Πρωτόκλητος Ανδρέας, όταν έγινε μαθητής του Κυρίου και δέχθηκε την χάρη την ήμερα τής Πεντηκοστής, ανεδείχθη διδάσκαλος τής Οικουμένης. Με ζήλο και εν μέσω σκληρών διωγμών, διαδίδει το μήνυμα του Ευαγγελίου στην 'Ασία, περνάει από το Βυζάντιο, ευαγγελίζεται την ηπειρωτική Ελλάδα και καταλήγει στην Πάτρα. Εδώ προσφέρει στον βωμό τής πίστεως και αυτή την ζωή του με σταυρικό θάνατο.

4. Ή άγια ζωή του, οι θυσίες του και το ένδοξο μαρτύριο του, θα παραμείνουν, σαν το πιο εύγλωττο κήρυγμα του. Ένα κήρυγμα, πού διασαλπίζει σ' όλους μας, ότι δεν αρκεί νά γνωρίσουμε τον Μεσσία, άλλά πρέπει νά Τον ακολουθούμε και στον δρόμο τής αυταπαρνήσεως και τής θυσίας. Από εμάς δεν θα ζητηθεί νά χύσουμε το αίμα μας. Ζητούνται όμως καθημερινές μικρές θυσίες. Ζητείται νά συγχωρήσουμε τον εχθρό μας, νά ανεχθούμε τις ιδιοτροπίες των συγγενών μας, νά ζήσουμε με δικαιοσύνη και τόσα άλλα.

Ζητείται από εμάς νά προσφέρουμε κάτι στον αδελφό μας. Νά βοηθήσουμε κάποιον που έχει ανάγκη, νά συμπαρασταθούμε στον άρρωστο, στον φτωχό, στο ορφανό, στη χήρα. Κι' αυτά θα μας ζητήσουν κάποια θυσία χρημάτων, ανέσεων. 'Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από τις μικρές θυσίες. Είναι και αυτές ευπρόσδεκτη προσφορά στον Θεό!

http://orfeasfm.googlepages.com/%CE%B5%CE%B4%CF%89

Ἀριθμ. Πρωτ. 1172, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ

Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ, ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ γλυκύτης τῆς Ἁγίας Νυκτὸς τῶν Χριστουγέννων περιβάλλει καὶ πάλιν τὸν κόσμον. Καὶ ἐν μέσῳ τῶν ἀνθρωπίνων καμάτων καὶ πόνων, τῆς κρίσεως καὶ τῶν κρίσεων, τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐχθροτήτων, τῶν ἀνησυχιῶν καὶ τῶν ἀπογοητεύσεων, προβάλλει μὲ τὴν ἰδίαν ὡς καὶ ἄλλοτε γοητείαν, πραγματικὸν καὶ σύγχρονον ὅσον ποτέ, τὸ μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, προτρεπόμενον ἵνα «δικαιοσύνην μάθωμεν οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (πρβλ. Ἠσ. κς΄, 9), ὅτι «ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ» (Λουκ. β΄, 11).

Ὁ Κύριος προσελάβετο ἅπασαν τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν καὶ ἡγίασεν αὐτήν. Ὁ προαιώνιος Θεὸς κατεδέχθη νὰ γίνῃ δι᾿ ἡμᾶς ἔμβρυον καὶ νὰ κυοφορηθῇ εἰς τὴν γαστέρα τῆς Θεοτόκου. Οὕτως ἐτίμησε καὶ τὴν ἀνθρωπίνην ζωὴν ἐκ τοῦ πρωταρχικοῦ σταδίου αὐτῆς καὶ ἐδίδαξε τὸν σεβασμὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τῆς ἀρχῆς τῆς κυήσεως αὐτοῦ. Ὁ τὰ πάντα Δημιουργήσας συγκατέβη νὰ γεννηθῇ ὡς Βρέφος καὶ νὰ γαλακτοτροφηθῇ ὑπὸ τῆς Παρθένου. Οὕτως ἐτίμησε τὴν παρθενίαν καὶ τὴν μητρότητα, τὴν πνευματικὴν καὶ τὴν φυσικήν. Διὰ τοῦτο ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος προτρέπει: «γυναῖκες παρθενεύετε, ἵνα Χριστοῦ γένησθε μητέρες» (Λόγος ΛΗ“, Εἰς τὰ Θεοφάνεια, PG 36, 313A).

Καὶ ὥρισεν ὁ Κύριος τὴν συζυγίαν τοῦ ἄρρενος καὶ τοῦ θήλεος ἐν τῇ εὐλογημένῃ οἰκογενείᾳ. Αὐτὸς ὁ θεσμὸς τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας ἀποτελεῖ τὸ κύτταρον τῆς ζωῆς καὶ τὴν θερμοκοιτίδα τῆς ὑγιοῦς ψυχικῶς καὶ σωματικῶς ἀναπτύξεως τῶν τέκνων. Ὡς ἐκ τούτου, ἀποτελεῖ ὀφειλὴν τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ καθῆκον τῆς ἡγεσίας ἑκάστου λαοῦ ἡ διὰ ποικίλων τρόπων ἐνίσχυσις τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας.

Διὰ νὰ ἀναπτυχθῆ ἓν παιδίον ὑγιῶς καὶ ὁμαλῶς ἀπαιτεῖται μία οἰκογένεια ὅπου ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ζοῦν ἁρμονικῶς, ὡς ἓν σῶμα, μία σάρξ, μία ψυχή, ὑποτασσόμενοι ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλον.

Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι πάντες οἱ πνευματικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέται, ὡς ἄλλοι ἀγραυλοῦντες ποιμένες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἰθύνοντες τὰ τοῦ κόσμου, γνωρίζουν καὶ ἀποδέχονται τὴν θείαν ἀλήθειαν καὶ πραγματικότητα ταύτην, τὴν ὁποίαν διακηρύττομεν ἀπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ κατὰ τὰ ἐφετεινὰ Χριστούγεννα. Πάντες ὀφείλομεν νὰ ἐνθαρρύνωμεν τὴν δημιουργίαν καὶ τὴν λειτουργίαν τῶν φυσιολογικῶν οἰκογενειῶν διὰ νὰ ἀναπαράγουν ὑγιεῖς ψυχικῶς καὶ χαρούμενους πολίτας, πλήρεις αἰσθημάτων ἀσφαλείας, στηριζομένους εἰς τὸ αἴσθημα τῆς προστασίας τοῦ ἰσχυροῦ καὶ προστατεύοντος πατρὸς καὶ τῆς στοργικῆς καὶ ἀγαπώσης μητρός. Οἰκογενείας, εἰς τὰς ὁποίας θὰ ἀναπαύεται ὁ Θεός. Προσκαλοῦμεν καὶ προτρεπόμεθα ἅπαν τὸ πλήρωμα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ὅπως πολιτευόμενον ἀξίως τῆς ἧς ἐκλήθη κλήσεως πράττῃ πᾶν τὸ δυνατὸν διὰ τὴν στήριξιν τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας.

Ἀδελφοί, «ἡ νύξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἥμερα ἤγγικεν» (Ρωμ. ιγ΄ 12). Ἤδη οἱ ποιμένες πορεύονται πρὸς τὴν Βηθλεέμ τὸ θαῦμα ἀνακηρύττοντες καὶ προσκαλοῦν ἡμᾶς νὰ τοὺς ἀκολουθήσωμεν, ὡς ἄλλοι «ἀστεροσκόποι μάγοι χαρᾶς πληρούμενοι» (τροπάριον δ΄ ᾠδῆς Ὄρθρου Ἑορτῆς Χριστουγέννων), «δῶρα τίμια» προσάγοντες Αὐτῷ «χρυσὸν δόκιμον, ὡς Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, καὶ λίβανον ὡς Θεῷ τῶν ὅλων, ὡς τριημέρῳ δὲ νεκρῷ σμύρναν τῷ ἀθανάτῳ» (Ἀνατολίου, Στιχηρὸν ἰδιόμελον Ἑσπερινοῦ Ἑορτῆς Χριστουγέννων). Δηλαδὴ τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς πίστεώς μας καὶ τῆς δοκιμῆς μας ὡς χριστιανῶν καὶ μάλιστα ὀρθοδόξων εἰς τὸ ἦθος καὶ τὴν παράδοσιν, τὴν οἰκογενειακήν, τὴν πατερικήν, τὴν ἐκκλησιαστικήν, τὴν ὀρθοπράττουσαν πάντοτε ἀνὰ τοὺς αἰῶνας καὶ συνέχουσαν μέχρι σήμερον τὴν εὐλογημένην κοινωνίαν μας, τῆς ὁποίας κύτταρον κατὰ Θεὸν βιοτῆς καὶ αὐξήσεως εἶναι, ἐπαναλαμβάνομεν, ἡ οἰκογένεια.

Ἡ χάρις καὶ τὸ πλούσιον ἔλεος τοῦ Βρέφους Ἰησοῦ εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν!

Χριστούγεννα ‚βι…† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Χριστούγεννα!!!

Ερώτηση: Ακούμε την φράση «ον προκατήγγειλαν οι προφήτες…». Όσον αφορά το ιστορικό αυτό γεγονός της γεννήσεως τι έχει προφητευθή και από ποιούς;

Απάντηση: Η Γέννηση του Χριστού προαναγγέλθηκε από τους Προφήτας με καθαρό τρόπο. Ο Προφήτης Ησαΐας, που αποκαλείται ο μεγαλοφωνότατος των Προφητών και πέμπτος Ευαγγελιστής, προείδε την γέννηση του Χριστού εκ της Παρθένου. Ο Προφήτης Μιχαίας προείδε τον τόπο της Γεννήσεως, την Βηθλεέμ. Ο Προφήτης Ιερεμίας προείδε την σφαγή των νηπίων. Ο Προφήτης Ωσηέ προείδε την φυγή του Χριστού στην Αίγυπτο. Ο Προφητάναξ Δαβίδ προείδε την προσκύνηση των Μάγων κλπ. Όλα έχουν προφητευθή στην Παλαιά Διαθήκη.

Ερώτηση: Τι σημαίνει ο ύμνος που έψαλλαν οι Άγγελοι την ώρα της γεννήσεως «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία»; Ποιάν ειρήνη εννοούν οι Άγγελοι εδώ και τι σημαίνει η λέξη «ευδοκία»;

Απάντηση: Η ειρήνη την οποίαν ανύμνησαν οι άγγελοι κατά την γέννηση του Χριστού είναι η ένωση θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο Πρόσωπο του Λόγου. Ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση στο Πρόσωπό Του και την θέωσε, οπότε ειρήνευσε ολόκληρη η ανθρώπινη φύση από την ταλαιπωρία της πτώσης και έτσι δόθηκε σε κάθε άνθρωπο η δυνατότητα να μετάσχη σε αυτήν την ειρήνη, ζώντας μέσα στην Εκκλησία, με τα μυστήρια και την ασκητική ζωή. Η Εκκλησία είναι ο «χώρος» μέσα στον οποίον ο άνθρωπος βιώνει την αγάπη και την ειρήνη του Θεού. Η λέξη ευδοκία, κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, που χρησιμοποίησε διάφορα πατερικά χωρία, όπως του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, σημαίνει ότι η πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από τον Χριστό ήταν το αρχικό-προηγούμενο θέλημα του Θεού για την θέωση του ανθρώπου (το κατ' ευδοκίαν θέλημα). Η θέωση του ανθρώπου δεν μπορούσε να γίνη, αν δεν υπήρχε η υποστατική ένωση θείας και ανθρώπινης φύσεως, ακτίστου και κτιστής φύσεως. Όμως, ο νόμος δια του Μωϋσέως, οι λόγοι των Προφητών κλπ. ήταν ατελή (κατά παραχώρησιν θέλημα) λόγω της πτώσεως, αλλά τελειώθηκαν δια της ενανθρωπήσεως του Χριστού. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του κατ' ευδοκίαν και κατά παραχώρησιν θελήματος. Η ενανθρώπηση του Χριστού ήταν στο αρχικό σχέδιο του Θεού, στο κατ' ευδοκίαν. Εκείνο που εισήχθη, μετά την πτώση του Αδάμ, είναι ο Σταυρός και ο θάνατος.

Ερώτηση: «Αεί γεννάται ο Χριστός», και ο Χριστός γεννάται μέσα μας. Η δική σας άποψη.

Απάντηση: Ο Χριστός, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, μια φορά γεννήθηκε σωματικά, αλλά πάντοτε γεννάται πνευματικά σε αυτούς που ενώνονται μαζί Του. Η Γέννηση του Χριστού μέσα μας, που βιώνεται ως δική μας αναγέννηση, γίνεται με την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, κυρίως με την θεία Κοινωνία, όταν όμως κοινωνούμε με τις απαραίτητες προϋποθέσεις που είναι η προσευχή, η μετάνοια, η ησυχαστική ζωή, αυτό που ονομάζουμε νηπτική παράδοση της Εκκλησίας. Γι' αυτό ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάνει λόγο για «αεί Χριστούγεννα», «αεί Πεντηκοστή».

Όταν διαβάζη κανείς τα έργα του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, αντιλαμβάνεται τι σημαίνει γέννηση του Χριστού μέσα μας. Ο άνθρωπος πρέπει να αισθανθή μέσα του τα «βρεφοπρεπή σκιρτήματα» του Χριστού, όπως η έγκυος γυναίκα αισθάνεται τα σκιρτήματα του εμβρύου που έχει μέσα της. Η ένωσή μας με τον Χριστό δεν γίνεται με αφηρημένο τρόπο, αλλά υπαρξιακά και πνευματικά, και βιώνεται ψυχοσωματικά. Αισθάνεται κανείς μέσα του μετάνοια, αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, αίσθηση ζωής αιωνίου, μεταμόρφωση των παθών, αδιάλειπτη προσευχή και τέλος δε, αν ο Θεός το επιτρέψη, ο άνθρωπος βλέπει τον Θεό στο άκτιστο Φως. Η γέννηση του Θεού πρέπει να προξενήση την προσωπική μας πνευματική αναγέννηση. Αν δεν το βιώσουμε αυτό, είναι ωσάν να μη γεννήθηκε ο Χριστός για μας. Και είναι φοβερό να εορτάζουμε την Γέννηση του Χριστού, χωρίς να αισθανθούμε την αναγέννησή μας. Είναι ωσάν να εορτάζουμε την γέννηση ενός βρέφους που είναι απών.

http://www.parembasis.gr/2007/07_11_12.htm Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

1-1. Ἡ Περιτομὴ τοῦ Χριστοῦ

Ὁ Μωσαϊκὸς νόμος διέταζε τὴν περιτομὴ τῶν ἀρσενικῶν παιδιῶν (Ἐξοδ. ΙΒ´ 43-49), (Γεν. ΙΖ´ 9-19), ἡ ὁποία γινόταν κατὰ τὴν ὀγδόη ἡμέρα ἀπὸ αὐτὴ τῆς γεννήσεως τοῦ παιδιοῦ (Λευϊτ. ΙΓ´ 3). Ἡ τελετὴ αὐτὴ ἐλάμβανε χώρα μέσα σὲ κτίριο τῆς Συναγωγῆς, τὸ πρωί, παρουσία δέκα τουλάχιστον προσώπων.

Ἔτσι καὶ ἡ περιτομὴ τοῦ βρέφους Ἰησοῦ ἔγινε στὴ Συναγωγὴ τῆς Βηθλεέμ. Ἡ χειροποίητος αὐτὴ περιτομὴ στὸ σῶμα ἦταν τύπος, ποὺ συμβόλιζε τὴν περιτομὴ τῆς καρδιᾶς, ἐνεργούμενης ἀπ᾿ εὐθείας ὑπὸ τοῦ Θεοῦ (Δευτ. Γ´ 16, Λ´ 6).

Γιὰ τὴν δεύτερη αὐτὴ περιτομή, τὴν ἀχειροποίητο, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει: «περιτμηθήκατε καὶ μὲ περιτομὴ πνευματική, ποὺ ἐνεργεῖται ἀπ᾿ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ συνίσταται στὸ γδύσιμο καὶ τὴν ἀποβολὴ τοῦ σώματος, ποὺ δούλεψε στὶς ἁμαρτίες τῆς σάρκας. Τὸ γδύσιμο δὲ αὐτὸ εἶναι ἡ περιτομή, ποὺ πήρατε ἀπὸ τὸν Χριστό, ὅταν θαφτήκατε μαζί Του, διὰ τοῦ Ἅγιου Βαπτίσματος (Κολ. Β´ 11-12).

Τὸ Βρέφος ὅμως τῆς φάτνης, ἀφοῦ γεννήθηκε μὲ τὸν Παλαιὸ Νόμο, ἔπρεπε νὰ ὑποβληθεῖ καὶ Αὐτὸ στὸν τύπο, ὁ ὁποῖος εἶχε δικαίωμα νὰ ἰσχύει μέχρι τῆς καταργήσεώς του.

Ὁ Μέγας Βασίλειος

«... τὰ τῶν ἀνθρώπων ἤθη κατεκόσμησας». - Μὲ τὴν φράση αὐτή, τὸ ἀπολυτίκιο, ἀπόλυτα ἐπιτυχημένα, τονίζει τὴν κοινωνικὴ προσφορὰ τοῦ Αγίου Βασιλείου, ποὺ μὲ τὴν θεία διδασκαλία του στόλισε μὲ ἀρετὲς τὰ ἤθη καὶ τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Μέγας αὐτὸς πατέρας καὶ διδάσκαλος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γεννήθηκε τὸ 330 στὴ Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου, σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ φίλου του, Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Τὰ δὲ ἐγκυκλοπαιδικὰ λεξικὰ ἀναφέρουν σὰν πατρίδα τοῦ Μ. Βασιλείου τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας.

Οἱ γονεῖς του Βασίλειος (καὶ αὐτός), ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου καὶ Ἐμμέλεια, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία, ἂν καὶ κατὰ κόσμον εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι, εἶχαν συγχρόνως καὶ ἀκμαιότατο χριστιανικὸ φρόνημα. Αὐτοὶ μάλιστα ἔθεσαν καὶ τὶς πρῶτες -καθοριστικῆς σημασίας- πνευματικὲς βάσεις τοῦ Ἁγίου. Μὲ ἐφόδιο αὐτὴ τὴν χριστιανικὴ ἀνατροφή, ὁ Βασίλειος ἀρχίζει μία καταπληκτικὴ ἀνοδικὴ πνευματικὴ πορεία. Ἔχοντας τὰ χαρίσματα τῆς εὐστροφίας καὶ τῆς μνήμης, κατακτᾷ σχεδὸν ὅλες τὶς ἐπιστῆμες τῆς ἐποχῆς του. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, κατακτᾷ τὴν θεία θεωρία τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ τὴν κάνει ἀμέσως πράξη μὲ τὴν αὐστηρὴ ἀσκητικὴ ζωή του.

Ἂς ἀναφέρουμε ὅμως, περιληπτικά, τὴν πορεία τῶν δραστηριοτήτων του. Μετὰ τὶς πρῶτες του σπουδὲς στὴν Καισάρεια καὶ κατόπιν στὸ Βυζάντιο, ἐπισκέφθηκε, νεαρὸς ἀκόμα, τὴν Ἀθήνα, ὅπου ἐπὶ τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τὶς σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, ἀστρονομία καὶ ἰατρική, ἔχοντας συμφοιτητές του τὸν Γρηγόριο τὸν Ναζιανζηνὸ (τὸν θεολόγο) καὶ τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη. Ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ἐπέστρεψε στὴν Καισάρεια καὶ δίδασκε τὴν ρητορικὴ τέχνη. Ἀποφάσισε ὅμως, νὰ ἀκολουθήσει τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ γι᾿ αὐτὸ πῆγε στὰ κέντρα τοῦ ἀσκητισμοῦ, γιὰ νὰ διδαχθεῖ τὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας στὴν Αἴγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία καὶ Μεσοποταμία.

Ὅταν ἐπέστρεψε, ἀποσύρθηκε σὲ μία Μονὴ τοῦ Πόντου, ἀφοῦ ἔγινε μοναχός, καὶ ἀσκήθηκε ἐκεῖ μὲ κάθε αὐστηρότητα γιὰ πέντε χρόνια (357-362). Ἤδη τέλεια καταρτισμένος στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Καισαρείας Εὐσέβιο. Ὁ ὑποδειγματικὸς τρόπος τῆς πνευματικῆς ἐργασίας του δὲν ἀργεῖ νὰ τὸν ἀνεβάσει στὸ θρόνο τῆς ἀρχιερωσύνης, διαδεχόμενος τὸν Εὐσέβιο στὴν ἐπισκοπὴ τῆς Καισαρείας (370).

Μὲ σταθερότητα καὶ γενναῖο φρόνημα, ὡς ἀρχιερέας ἔκανε πολλοὺς ἀγῶνες γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Μὲ τοὺς ὀρθόδοξους λόγους ποὺ συνέγραψε, κατακεραύνωσε τὰ φρονήματα τῶν κακοδόξων. Στοὺς ἀγῶνες του κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ ἀναδείχτηκε ἀδαμάντινος, οὔτε κολακεῖες βασιλικὲς τοῦ Οὐάλεντα (364-378), ποὺ πῆγε αὐτοπροσώπως στὴν Καισάρεια γιὰ νὰ τὸν μετατρέψει στὸν Ἀρειανισμό, οὔτε οἱ ἀπειλὲς τοῦ Μοδέστου μπόρεσαν νὰ κάμψουν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ Ἁγίου. Ὑπεράσπισε μὲ θάῤῥος τὴν Ὀρθοδοξία, καταπλήσσοντας τὸν βασιλιὰ καὶ τοὺς Ἀρειανούς.

Ἀκόμα, ἀγωνίστηκε κατὰ τῆς ἠθικῆς σήψεως καὶ ἐπέφερε σοφὲς μεταῤῥυθμίσεις στὸ μοναχισμό. Ἡ δὲ ὑπόλοιπη ποιμαντορικὴ δράση του, ὑπῆρξε ἀπαράμιλλη, κτίζοντας τὴν περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα μὲ εὐαγῆ Ἱδρύματα, ὅπως πτωχοκομεῖο κ.ἄ., ὅπου βρῆκαν τροφὴ καὶ περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ἡλικίας, γένους καὶ φυλῆς.

Νὰ ἀναφέρουμε ἐπίσης ὅτι ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἔργων του, ἔγραψε καὶ Θεία Λειτουργία, πού, μετὰ τὴν ἐπικράτηση αὐτῆς τῆς συντομότερης τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τελεῖται 10 φορὲς τὸ χρόνο: τὴν 1η Ἰανουαρίου (ὅπου γιορτάζεται καὶ ἡ μνήμη του), τὶς πρῶτες πέντε Κυριακὲς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὶς παραμονὲς τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανείων, τὴν Μ. Πέμπτη καὶ τὸ Μ. Σάββατο.

Στὰ πενήντα του χρόνια ὁ Μέγας Βασίλειος, ἐξαιτίας τῆς ἀσθενικῆς κράσεώς του καὶ τῆς αὐστηρῆς ἀσκητικῆς ζωῆς του (ὁρισμένες πηγὲς λένε ἀπὸ βαριὰ ἀῤῥώστια τοῦ ἥπατος ἢ τῶν νεφρῶν), τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 379 ἐγκαταλείπει τὸ φθαρτὸ καὶ μάταιο αὐτὸ κόσμο, ἀφήνοντας παρακαταθήκη καὶ Ἱερὴ κληρονομιὰ στὴν ἀνθρωπότητα ἕνα τεράστιο πνευματικὸ ἔργο.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/01/01.htm

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ (5+6/1)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ Α) ΑΝ ΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ Ή ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ (ΟΧΙ), Β) ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΝΗΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΗΝ 5η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ Ή ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΗΣ 6ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ (ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ) ΚΑΙ Γ) ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΠΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΗΣ 5ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ (ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ).

Α) Μπορεῖ ὁ Μέγας Ἁγιασμός νά φυλάσσεται στό σπίτι καί νά πίνουν ἀπ' αὐτόν σέ καιρό ἀσθένειας ἤ γιά ἀποτροπή βασκανίας καί κάθε σατανικῆς ἐνέργειας;

τό ἱερό κείμενο τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ προβλέπει «ἵνα πάντες οἱ ἀρυόμενοι καί μεταλαμβάνοντες ἔχοιεν αὐτό (τό ἡγιασμένον ὕδωρ...) πρός ἰατρείαν παθῶν, πρός ἁγιασμόν οἴκων, πρός πᾶσαν ὠφέλειαν ἐπιτήδειον», καί δή καί «δαίμοσιν ὀλέθριον, ταῖς ἐναντίαις δυνάμεσιν ἀπρόσιτον» (πρβλ. καί τή συναφή εὐχή σέ βασκανία· «φυγάδευσον καί ἀπέλασον πᾶσαν διαβολικήν ἐνέργειαν, πᾶσαν σατανικήν ἔφοδον καί πᾶσαν ἐπιβουλήν... καί ὀφθαλμῶν βασκανίαν τῶν κακοποιῶν ἀνθρώπων»).

Ἀναντίρρητα χειραγωγεῖται μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ πιστός νά ἀποφεύγει ἄλλες διεξόδους («ξόρκια», μαγεῖες καί ἄλλες μεθοδεῖες τοῦ πονηροῦ), καί νά καταφεύγει στά ἔγκυρα «ἁγιάσματα» τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι ὁ Μέγας Ἁγιασμός, ἀλλά καί ὁ «μικρός» λεγόμενος Ἁγιασμός, ὡς συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ταμειούχου τῆς θείας χάριτος, καί μέτοχος τῶν ἁγιαστικῶν της μέσων.

(ΔΗΛΑΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ» ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ «ΑΠΕΙΛΟΥΝ» ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ «ΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΩΣΕΤΕ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΙΑΣΜΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ, ΣΑΤΑΝΙΚΑ, ΒΟΥΝΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ». Ή ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΟΤΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ «ΞΟΡΚΙΑ, ΜΑΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΜΕΘΟΔΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΗΡΟΥ», ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ.

ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΙΑΣΜΟ.)

Β) Ποιά ἡ σχέση νηστείας καί Μεγάλου Ἁγιασμοῦ;

Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων - ὅπως τήν παραμονή τοῦ Πάσχα καί τῆς Πεντηκοστῆς - γινόταν ἡ βάπτιση τῶν Κατηχουμένων, δηλ. τῶν νέων χριστιανῶν. Τά μεσάνυχτα τελοῦνταν ὁ ἁγιασμός τοῦ ὕδατος γιά τήν τελετή τοῦ Βαπτίσματος...Ἀργότερα ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ ἀπομονώθηκε ἀπό αὐτή τοῦ Βαπτίσματος και παρέμεινε ἡ συνήθεια οἱ πιστοί νά παίρνουν ἀπό τό ἁγιασμένο νερό «πρός ἁγιασμόν οἴκων», ὅπως ἀναφέρει ἡ καθαγιαστική εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ.

Νωρίς ἐπικράτησε ἡ συνήθεια τῆς νηστείας πρίν ἀπό τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων. Πρίν ἀπό κάθε Δεσποτική ἑορτή προηγοῦνταν νηστεία γιά τήν ψυχική καί σωματική κάθαρση τῶν πιστῶν. Ἄς θυμηθοῦμε πώς ἡ νηστεία ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τοῦ πένθους γιά τίς ἁμαρτίες. Ἔτσι ὅταν χώρισαν οἱ δύο ἑορτές, ἡ νηστεία πού προηγοῦνταν ἀκολούθησε τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων· γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία ὅρισε νά νηστεύουμε μόνο τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων σάν προετοιμασία γιά τήν ἑορτή.

ἀρχαία συνήθεια ἦταν ἐπίσης αὐτοί πού θά βαπτίζονταν νά νηστεύουν καί μαζί μέ αὐτούς οἱ Ἀνάδοχοι, οἱ συγγενεῖς, ἀλλά καί ἄλλοι χριστιανοί οἱ ὁποῖοι τηροῦσαν ἐθελοντικά νηστεία «ὑπέρ τῶν βαπτιζομένων». Δέν ἦταν λοιπόν δύσκολο στή συνείδηση τῶν χριστιανῶν νά συνδεθοῦν ἡ πόση τοῦ ἁγιασμοῦ καί ἡ νηστεία.

Γ) …Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ τακτικῶς μεταλαμβάνοντες τῶν ἁγίων Μυστηρίων καί τηροῦντες τίς νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως καί τῆς 5ης Ἰανουαρίου, εἶναι ἤδη ἕτοιμοι ὥστε νά πιοῦν ἀπό τό Μεγάλο Ἁγιασμό τῆς 5ης καί 6ης Ἰανουαρίου. (ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικοδήμου. Ἀρχικῶς αὐτή δημοσιεύθηκε στά ΔΙΠΤΥΧΑ τοῦ ἔτους 1999 (σσ. οη΄-π΄), πρός ἐνημέρωση τῶν εὐλαβέστατων Ἐφημερίων καί πληροφόρηση τῶν πιστῶν.

[Ο Μέγας Αγιασμός "τα δευτερεία επέχει των θείων μυστηρίων" (Ευχολόγιον, κωδ. Βατοπαιδίου, 1538), είναι, δηλαδή, το δεύτερο μετά την Θεία Κοινωνία ιερώτατο μυστηριακόν είδος (Ι.Μ.Φουντούλης). Γι αυτό και στον μεγάλο Αγιασμό πρώτα μεταλαμβάνουμε των Αχράντων Μυστηρίων, μετά πίνουμε αγιασμό και μετά τρώμε αντίδωρο, ενώ στον μικρό αγιασμό (της πρωτομηνιάς) πρώτα κοινωνάμε, μετά τρώμε αντίδωρο και μετά πίνουμε αγιασμό. http://www.orthodox-answers.gr/mikros-megalos]

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΟΣΟΙ ΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ ΤΗΝ 5η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΙΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΠΙΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΗΝ 6η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΝΗΣΤΕΨΟΥΝ ΤΗΝ 5η ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ. ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΕΝ ΚΡΑΤΑΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΙΑΣΜΟ.

Κήρυγμα γιά τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, 6-1 (Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς)

Σήμερα ἡ φύση τῶν ὑδάτων καθαγιάζεται. Σήμερα ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ βαπτίζεται στά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνη, χωρίς νά ἔχει ἀνάγκη ὁ Ἴδιος νά ἐξαγνιστεῖ, ἀλλά προκειμένου νά ἐξαγνιστεῖ τό ἁμαρτωλο ἀνθρώπινο γένος ἀπό τόν ρύπο.

Σήμερα οἱ οὐρανοί ἀνοίγουν καί ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ Πατέρα ἀκούγεται: «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέρχεται πάνω στόν Σωτήρα τοῦ κόσμου, ὁ Ὁποῖος στέκεται στόν Ἰορδάνη γιά νά ἐπιβεβαιώσει ὅτι πράγματι Αὐτός εἶναι ὁ ἐνσαρκωμένος Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἁγία Τριάδα εὐκρινῶς φανερώνεται καί ἀποκαλύπτεται στόν κόσμο.

Τά ὕδατα τοῦ Ἰορδάνη καθοσιώνονται καί ταυτόχρονα ὅλα τά ὕδατα τῆς δημιουργίας, ἡ ἴδια ἡ φύση τοῦ ὕδατος. Τό ὕδωρ παρέχει τή δύναμη γιά νά ἐξαγνιστεῖ ὄχι μόνο τό σῶμα, ἀλλά καί ὁλόκληρη ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου· νά ἀναγεννηθεῖ ὁ ὅλος ἄνθρωπος σέ μιά καινή ζωή μέσω τοῦ Βαπτίσματος.

Μέσω τοῦ ὕδατος ὁλόκληρη ἡ φύση ἐξαγνίζεται· ἀπό τό ὕδωρ ἐξῆλθε ὁ κόσμος· τό ὕδωρ διεισδύει παντοῦ, διαποτίζει τά πετρώματα σέ κάθε μέρος τῆς γῆς ζωοποιώντας τά πάντα στή φύση. Χωρίς αὐτό οὔτε ζῶα οὔτε φυτά μποροῦν νά ὑπάρξουν.

Τά ὕδατα καθαγιάζονται καί μέσω αὐτῶν ὁλόκληρος ὁ κόσμος, σέ προετοιμασία τῆς ἀναγέννησης τῆς μέλλουσας αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Κάθε χρόνο αὐτή τήν ἡμέρα ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται, ἐπαναλαμβάνοντας καί ἐπιβεβαιώνοντας ὅ,τι ἐπιτελέστηκε κατά τό Βάπτισμα τοῦ Χριστοῦ.

Ξανά οἱ οὐρανοί ἀνοίγουν, ξανά τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέρχεται. Δέν τό βλέπουμε μέ τά σωματικά μας μάτια, ἀλλά αἰσθανόμαστε τήν ἐνέργειά Του.

Κατά τήν τελετή τοῦ Ἁγιασμοῦ, τά ὕδατα, τά ὁποῖα καθαγιάζονται ἀπό τό γεγονός τῆς καθόδου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μεταμορφώνονται· γίνονται ἄφθαρτα καί διατηροῦν τήν ἐνέργειά τους γιά πολλά χρόνια.

Ὁ καθένας μπορεῖ νά τό ἀντιληφθεῖ αὐτό – πιστοί καί ἄπιστοι, σοφοί καί ἀγράμματοι.

Ἀπό ποῦ, ὅμως, τά ὕδατα ἀποκτοῦν αὐτή τήν ἰδιότητα; Εἶναι ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Ἐκεῖνοι πού μέ πίστη πίνουν αὐτά τά ὕδατα καί χρίονται μ’ αὐτά λαμβάνουν ἀνακούφιση καί θεραπεία ἀπό πνευματικές καί σωματικές ἀρρώστιες.

Οἱ κατοικίες καθαγιάζονται μέσω αὐτῶν τῶν ὑδάτων, ἡ δύναμη τῶν δαιμόνων καταστέλλεται, ἡ θεία Χάρη κατέρχεται σέ ὁ,τιδήποτε ραντίζεται μέ τά ὕδατα αὐτά. Μέσω τῆς καθοσίωσης τῶν ὑδάτων ἡ θεία Χάρη ξανά παρέχεται σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο, καθαίροντάς τον ἀπό τίς ἁμαρτίες πού ἔχουμε διαπράξει καί προφυλάσσοντάς τον ἀπό τίς μηχανορραφίες τοῦ διαβόλου.

Σήμερα, τό Ἅγιο Πνεῦμα, μέ τήν κάθοδό Του στά ὕδατα ὅπου βυθίζεται ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου, κατέρχεται σέ ὁλόκληρη τή φύση, ἐκτός ἀπό τόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος δέν τό ἐπιθυμεῖ.

Ἄς ἀνοίξουμε τίς καρδιές μας καί τίς ψυχές μας γιά νά λάβουμε Ἐκεῖνον καί μέ πίστη ἄς ἀναφωνήσουμε ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας: «Μέγας εἶ Κύριε, καί θαυμαστά τά ἔργα σου, καί οὐδείς λόγος ἐξαρκέσει πρός ὕμνον τῶν θαυμασίων σου».

(Ἀπό το βιβλίο: Ὁ Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, ἐκδ. Μυριόβιβλος, σσ. 285-287)

Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος , (7 Ιανουαρίου), (όταν η 7-1 πέση Κυριακή, το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος ειναι του Προδρόμου) Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ο Τίμιος Πρόδρομος είναι το πρόσωπον εκείνο, το οποίον εγκωμίασε ο Χριστός περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο. “Μείζων εν γεννητοίς γυναικών προφήτης Ιωάννου του Βαπτιστού ουδείς εστι” (Λουκ. ζ' 28). Είναι ο μεγαλύτερος των Προφητών, όχι ως προς την ηλικία, αφού έζησε μόνον τριάντα χρόνια, αλλά ως προς την χάρη και την δόξα, γιατί αξιώθηκε όχι μόνον να ιδή, αλλά και να βαπτίση “τον κηρυττόμενον” Μεσσία. Στην συνέχεια, όμως, ο Χριστός τόνισε ότι ο μικρότερος στη Βασιλεία των Ουρανών είναι μεγαλύτερος από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Και το είπε αυτό, σύμφωνα με την ερμηνεία του ιερού Χρυσοστόμου, για να μη παρασυρθούν οι όχλοι από την υπερβολή των επαίνων και θεωρήσουν τον Ιωάννη ανώτερον από τον Θεάνθρωπο Χριστό. Αλλά και σύμφωνα με μια άλλη ερμηνεία, του εκκλησιαστικού Συγγραφέως του 4ου μ.Χ. αιώνος Διδύμου του Τυφλού, ο μικρότερος από τους Αγίους Αποστόλους, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, είναι μεγαλύτερος του Προδρόμου, αφού οι Απόστολοι είναι ανώτεροι από τους Προφήτας....

Είναι γέννημα στείρας γυναικός και καρπός προσευχής. Από έμβρυο έξι μηνών στην μήτρα της Ελισάβετ έλαβε την χάρη του Αγίου Πνεύματος και σκίρτησε όταν η Παναγία συνάντησε την μητέρα του και με το στόμα της προφήτευσε και ονόμασε την Μαρία Μητέρα του Θεού. Το όνομα Ιωάννης, που έλαβε, ήταν και αυτό δώρο του Θεού, όπως και ο ίδιος.

Η ασκητική του ζωή σκανδάλισε πολλούς από τους συγχρόνους του, που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τον αγγελικό τρόπο της ζωής του, και τον κατηγορούσαν ότι είναι δαιμονισμένος. Βέβαια, το γεγονός αυτό, δηλαδή το να κατηγορούν οι άνθρωποι κάποιον συνάνθρωπό τους, επειδή θέλει να ζήση όχι όπως εκείνοι, αλλά με διαφορετικό τρόπο, συνέβαινε και σε άλλες εποχές, όπως συμβαίνει και στις ημέρες μας, αφού και σήμερα υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν με την δική τους λογική. Εκτός όμως από το “καταλαβαίνω” υπάρχει και το “αισθάνομαι”. Δηλαδή, πέρα από την λογική υπάρχει και η καρδιά, που όταν μεθά από το δυνατό κρασί της άκτιστης χάρης του Αγίου Πνεύματος, απαρνείται όλες τις ψευτοχαρές της εφήμερης αυτής ζωής. Αυτή την μέθη οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν νηφάλια. Όταν κάποιος γευτή την αγάπη του Θεού, τότε περιφρονεί όλες τις άλλες αγάπες, προς τα υλικά πράγματα εννοείται, γιατί τις βρίσκει ψεύτικες.

Ο Τίμιος Πρόδρομος προετοίμασε τους ανθρώπους να δεχθούν τον Χριστό. Το κήρυγμά του ήταν κήρυγμα μετανοίας. Ο λόγος του ήταν γεμάτος ανδρεία και δύναμη. Δεν δείλιασε και δεν δίστασε να τα βάλη με το κατεστημένο της εποχής του. Ήλεγξε την παρανομία του βασιληά Ηρώδη. Αλλά και τους Φαρισαίους, που καταδυνάστευαν τον λαό φορτώνοντάς τον φορτία βαρειά και δυσβάστακτα, τους αποκάλεσε φίδια και γεννήματα εχιδνών.

Προπορεύθηκε του Χριστου και στον Αδη και μάλιστα με χαρά, όπως ψάλλουμε στο Απολυτίκιό του, για να κηρύξη στους απ’ αιώνος θανόντας “Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί”.

κατηγορήθηκε ως δαιμονισμένος γιατί η ζωή του, που την είχε αφιερώσει στον Θεό, ήταν διαφορετική από εκείνη των πολλών. Δεν έμενε στην πόλη, αλλά έφυγε στην έρημο, όπου ζούσε ασκητικά. Δεν έτρωγε φαγητό, αλλά τρεφόταν με ακρίδες, δηλαδή με τις τρυφερές άκρες των φυτών, και με μέλι άγριο.

Αν ήλεγξε την παρανομία του Ηρώδη και την υποκρισία των Φαρισαίων, το έκανε από αγάπη και όχι από εμπάθεια, αφού ήταν απαθής και “πλήρης Πνεύματος Αγίου”. Σκοπός του δεν ήταν η διαπόμπευσή τους, αλλά η διόρθωση και η θεραπεία τους.
Τα γεγονότα της ζωής του, ο Τίμιος Πρόδρομος, ευχάριστα και οδυνηρά, τα θεωρούσε ότι προέρχονται κατ’ ευθείαν από τον Θεό, αφού χωρίς την θέλησή Του τίποτα δεν μπορεί να συμβη. Και πράγματι, όχι μόνον η γέννηση και τα άλλα περιστατικά της ζωής του έγιναν επειδή το θέλησε ο Θεός, αλλά και αυτός ο θάνατός του έγινε θεϊκή Οικονομία, για να κηρύξη και “τοις εν άδη”.

ταις αυτου αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημας. αμήν.

http://thriskeftika.blogspot.com/2011/01/blog-post_4559.html

30-1, Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχες

(εκτός Τριωδίου και το Ευαγγέλιον ειναι των αγίων)

Ἡ γιορτὴ αὐτὴ καθιερώθηκε ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 11ου αἰῶνα, γιὰ νὰ σταματήσουν οἱ φιλονικίες σχετικῶς μὲ τὸ ποιὸς εἶναι ἀνώτερος. Ὁ Μέγας Βασίλειος; ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος; ἢ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος; Στὰ νεώτερα ὅμως χρόνια καθιερώθηκε ὡς ἑορτὴ τῶν Γραμμάτων καὶ γενικὰ τῆς Παιδείας.

Τὸ ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ τάλαντο τοῦ καθενὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς δὲν ἦταν, βέβαια, ἐντελῶς τὸ ἴδιο. Φιλοσοφικότερος καὶ ἀλύγιστος στὴν ἄμυνα ὁ Βασίλειος. Θεολογικότερος καὶ ποιητικότερος ὁ Γρηγόριος. Εὐγλωττότερος καὶ ἡγέτης τολμηρότατος ὁ Χρυσόστομος. Ἀλλὰ καὶ οἱ τρεῖς εἶχαν σὲ μεγάλο βαθμὸ εἰλικρινῆ καὶ θερμὴ πίστη, ὑπέρλαμπρη εὐγλωττία, μεγάλη παιδεία, πλήρη ἀφοσίωση στὴ σημαία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀγάπη στὸ ποίμνιο, ἀφοβία στοὺς ἄρχοντες, ἀνεξάντλητη φιλανθρωπία, διαρκὴ νηφαλιότητα, ἄμεπτη σωφροσύνη, συνεχὴ ἀγῶνα γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν καὶ τὸ θρίαμβο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος καὶ ὁ Χρυσόστομος λάμπουν μέσα στοὺς αἰῶνες καὶ ἀποδεικνύουν ὅτι τὰ μεγάλα πνεύματα γνωρίζουν νὰ συνδέουν τὴν ἐφήμερη σοφία τοῦ κόσμου μὲ τὴ βαθύτερη καὶ ἀληθινὴ πίστη στὸ Σωτῆρα μας Χριστό. Ὁ δὲ Ἑλληνισμὸς ἔχει ἀθάνατο καύχημα τὸ ὅτι ἀπὸ τὰ σπλάγχνα του βγῆκαν αὐτοὶ οἱ μεγάλοι φωστῆρες. Οἱ κυρίως μνῆμες τους εἶναι: τοῦ Μ. Βασιλείου 1 Ἰανουαρίου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου 13 Νοεμβρίου καὶ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου 25 Ἰανουαρίου.

http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/01/30.htm

Τούς τρεῖς μεγίστους φωστήρας

…Τό ἔτος 330 μ.Χ. στήν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας γεννήθηκε στό ἀρχοντικό σπίτι τοῦ Βασιλείου καί τῆς Ἐμμέλειας τό πρωτότοκο παιδί τους, τό ὁποῖο ὠνόμασαν Βασίλειο, ἡ Ἐκκλησία «Ἅγιον, οὐρανοφάντορα τοῦ Χριστοῦ, μύστην τοῦ Δεσπότου καί φωστήρα τόν φαεινόν», ἡ δέ Ἱστορία «Μέγα».

Ἕνα χρόνο ἐνωρίτερα τό 329 στό ἐπισκοπικό σπίτι τῆς Ἀριανζοῦ ἐβλάστησε σάν καρπός τῆς προσευχῆς τῆς Νόνας ὁ Γρηγόριος, τοῦ ὁποίου ἀπαραίτητο συμπλήρωμα ἔγινε τό «Θεολόγος», γιατί ὑπῆρξε «ὁ οὐράνιος θεῖος νοῦς τό στόμα τό μυρίπνουν, ἡ σάλπιγξ τῆς εὐσεβείας, ἡ πηγή τῆς Θεολογίας».

Ὕστερα ἀπό λίγα χρόνια (347), ἕνα στρατηγικό σπίτι τῆς Ἀντιοχείας, ἀποκτοῦσε ἕνα γιό, τόν ὁποῖο οἱ γονεῖς του Σεκοῦνδος καί Ἀνθοῦσα ὠνόμασαν Ἰωάννη ἀλλά οἱ αἰῶνες θά τόν γνωρίσουν ὡς Χρυσόστομο, γιατί πράγματι ὑπῆρξε «Χρυσορρήμων» στή γλώσσα, ὁ «διαυγέστατος φωστήρ», «ἡ ἀκένωτος πηγή τῆς Θεολογίας», ὁ Δημοσθένης τῆς Ἐκκλησίας.

Καί ἐνῶ οἱ δυό πρῶτοι, ὁ Βασίλειος καί ὁ Γρηγόριος, εἶχαν τήν εὐτυχία νά ἀπολαύσουν τήν πατρική ἀγάπη καί στοργή, ὁ Ἰωάννης ἀναγκάσθηκε νά παρασταθῆ στό φέρετρο τοῦ πατέρα του πολύ μικρός ἀκόμη καί νά βρέξει μέ τά ἀθώα παιδικά του δάκρυα τό πρόσωπο ἐκεῖνο πού τόν ἔφερε στή ζωή.

Στά γόνατα τῶν εὐσεβῶν μητέρων γεύονται τό ἀνόθευτο γάλα τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ἀρετῆς.

Βασική ἀρχή καί τῶν τριῶν μεγάλων Πατέρων καί Ἱεραρχῶν ἦταν «Δεῖ γενέσθαι φῶς καί εἶτα φωτίσαι, δεῖ καθαρθῆναι καί εἶτα καθάραι, δεῖ ἁγιασθῆναι καί εἶτα ἁγιᾶσαι».

Ἡ Ἀλεξάνδρεια, ἡ Ἀντιόχεια, ἡ Κων/λη καί τό κλεινόν τῆς Παλλάδας ἄστυ εἶναι τά κέντρα μαθητείας αὐτῶν καί τά πνευματικά ὁπλοστάσια ἀπό τά ὁποία ὁπλίζονται τήν κοσμική σοφία καί ἐπιστήμη.

Καί ὅπως οἱ μέλισσες ἐπισκεπτόμενες τά ἄνθη ἀποφεύγουν τά ἀγκάθια καί παίρνουν τό νέκταρ, ἔτσι καί οἱ τρεῖς σπουδαστές παρέλαβαν ὅ,τι ἦταν ὠφέλιμο γιά τόν ἐπιστημονικό καταρτισμό τους, ὅπως ἀναφέρει ὁ Γρηγόριος «πάντα τά εἴδη μορφώσεως διῆλθον καί μάλιστα μέθ΄ ὑπερβολῆς».

Ἀπό τή στιγμή ὅμως πού κατετάγησαν στό στρατόπεδο τοῦ Χριστοῦ αἰθάνονται τήν ἀνάγκη νά συμπληρώσουν τίς γνώσεις τους μέ τή μελέτη τῆς Ἁγ. Γραφῆς καί τῶν συγγραμμάτων τῶν πρό αὐτῶν πατέρων, μέ τήν ἄσκηση καί τήν προσευχή.

Μέχρι τώρα ἀσχολήθηκαν μέ τούς Ἕλληνες συγγραφεῖς, ἀπ΄ ἐδῶ ὅμως καί πέρα θά ρίξουν τό βάρος στήν Ἁγ. Γραφή. Ἐκεῖ εἶχαν βρεῖ πολλά καλά, ἐδῶ ἔβρισκαν τό πᾶν. Ἐκεῖ ψήγματα χρυσοῦ ἐδῶ χρυσωρυχεῖο. Ἐκεῖ δροσοσταλίδες, ἐδῶ ἀστείρευτη κρυστάλλινη πηγή. Ἐμβαθύνουν στό λόγο τοῦ Θεοῦ καί συλλέγουν πολύτιμα πετράδια μέ τά ὁποῖα στολίζουν τόν πύργο τῆς καρδιᾶς τους καί ὁλοκληρώνουν τόν πνευματικό τους καταρτισμό.

…Ο Μ. Βασίλειος μέ τά λόγια «Πάτερ μου εἰς χεῖρας σου παραθήσομαι τό πνεῦμα μου» φεύγει ἀπό τοῦτο τόν κόσμο τήν 1 Ἰανουαρίου τοῦ 379.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος φορώντας τή λευκή στολή του, εὐρισκόμενος στήν ἐξορία, παραδίδει τή λευκή ψυχή του λέγοντας τήν ἀγαπητή του φράση «Δόξα τῷ Θεῷ, πάντων ἕνεκεν» (407 μ.Χ.).

Καί ὁ Θεολόγος Γρηγόριος κάτω ἀπό τό γλυκό οὐρανό τῆς πατρίδας του, γράφοντας στίχους ἔκλεισε γιά πάντα τά μάτια του το 389. http://www.imsamou.gr/keimena2.php?id=29

π. Ἰωάννης Μακράκης

2-2. (ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΚΤΟΣ ΤΡΙΩΔΙΟΥ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ)Υπαπαντή και Σαραντισμός

Ἡ προσαγωγὴ τῶν παιδιῶν στὸν Ναὸ τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἦταν ἑορτὴ καθαρισμοῦ. Ἡ μητέρα καὶ τὸ παιδὶ ἔπρεπε νὰ καθαρισθοῦν ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς γεννήσεως.

Βεβαίως, ἡ γέννηση τῶν παιδιῶν εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δὲν πρέπει νὰ ἁγνοῆται ὅτι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὀποῖο γεννᾶται ὁ ἄνθρωπος εἶναι καρπὸς καὶ ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως, εἶναι οἱ λεγόμενοι δερμάτινοι χιτῶνες, ποῦ φόρεσε ὁ Ἀδὰμ μετὰ τὴν πτώση καὶ τὴν ἀπώλεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Μέσα στὰ πλαίσια αὐτὰ πρέπει νὰ δοῦμε τὸ ψαλμικό: «Ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ μὲ ἡ μήτηρ μου» (Ψάλμ. 50, 7).

…Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ἑορτὴ ποῦ ἀναφέρεται ἁπλῶς στὸν Δεσπότη Χριστὸ καὶ ὑποδηλώνει ἕναν ἀπὸ τοὺς σταθμοὺς τῆς θείας Οἰκονομίας, ἀλλὰ καὶ μία ἑορτὴ τοῦ ἄνθρωπου ποῦ ζῆ μὲ τὸν Χριστό.

Ἡ Ἐκκλησία τὴν ἑορτὴ τοῦ σαραντισμοῦ τοῦ Χριστοῦ τὴν ἔκανε καὶ τελετή, ἀκολουθία σαραντισμοῦ κάθε ἄνθρωπου, μετὰ τὴν γέννησή του. Τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴν γέννηση προσφέρεται τὸ βρέφος στὸν Ναὸ ἀπὸ τὴν μητέρα του.

Αὐτὴ ἡ προσφορὰ ἔχει διπλὴ σημασία καὶ ἔννοια. Πρῶτον, εὐλογεῖται ἡ μητέρα γιὰ τὸ τέλος τοῦ καθαρισμοῦ της ἀπὸ τὰ αἵματα τῆς λοχείας.

Ἠ Ἐκκλησία, ὅπως εὔχεται γιὰ κάθε ἀσθένεια, ἔτσι καὶ εὔχεται γιὰ τὴν γυναῖκα ποὺ γέννησε καὶ εἶναι φυσικὸ νὰ αἰσθάνεται κόπο καὶ σωματικὴ ἀδυναμία. Προσεύχεται νὰ τὴν καθαρίση καὶ γιὰ τὸν λόγο ὅτι ὁ τρόπος γεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως τὸν γνωρίζουμε σήμερα, εἶναι μεταπτωτικός.

Δεύτερον, εἶναι τελετὴ εὐχαριστήρια γιὰ τὴν γέννηση ἑνὸς παιδιοῦ.

Ἐπειδὴ ἡ σύλληψη καὶ ἡ γέννηση ἑνὸς ἄνθρωπου δὲν εἶναι ἁπλῶς ἔργο τῆς φύσεως, ἀλλὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ αἰσθανόμαστε ὅτι ἀνήκει στὸν Θεό. Ἔτσι, τὸ προσφέρουμε στὸν Θεὸ καὶ Ἐκεῖνος διὰ τοῦ Ἱερέως μας τὸ παραχωρεῖ ἐκ νέου γιὰ νὰ τὸ μεγαλώσουμε. Ὅμως στὴν πραγματικότητα ἀνήκει στὸν Θεό.

http://anavaseis.blogspot.com/2011/02/blog-post_1758.html#more

Μόλις πέρασαν σαράντα ημέρες από την γέννηση του Θεανθρώπου, προσεφέρθη ο Κύριος στο ιερό υπό Μητρός Παρθένου, και υπεδέχθη Αυτόν ο πρεσβύτης Συμεών. Κατά τη διάταξη του Μωσαϊκού νόμου «παν άρσεν πρωτότοκον έσται αφιερωμένον τω Θεώ, και την εις τούτον νενομισμένην θυσίαν προσενέγκη, ζεύγος τρυγόνων, ή δύο νεοσσούς περιστερών». Δηλαδή, κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί ήταν αφιερωμένο στο Θεό, και προς τούτο γινόταν μία συγκεκριμένη τελετή στο ναό, περιλαμβάνουσα και προσφορά δύο τρυγόνων ή περιστεριών.

Λαβών δε ο πρεσβύτης Συμεών τον Κύριο της δόξης στα χέρια του είπε το «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη…». Τώρα, δηλαδή, Κύριε, ας πεθάνω, αφού είδα το Σωτήρα του κόσμου. Διότι αυτό περίμενε χρόνια ο δίκαιος Συμεών˙ να δει με τους οφθαλμούς του τον Κύριο και Θεό του. Και πλέον ευτυχισμένος μπορούσε να υπάγει εις τα αγκάλας του Θεού.

…Η γυναίκα λοιπόν, κατά το πρότυπο της Παναγίας, έπειτα από σαράντα ημέρες πηγαίνει το βρέφος στο ναό για δυο λόγους. Πρώτον, για να εισάγει το βρέφος στο ναό, ώστε αυτό να μπορεί στη συνέχεια να βαπτισθεί και να συμμετάσχει στην εν Χριστώ λατρευτική ζωή, και δεύτερον για να καθαρισθεί και αυτή (καθώς οι ευχές του σαραντισμού αναφέρονται και στον καθαρισμό της γυναικός).

Παρατηρούμε ότι, όταν η γυναίκα έρχεται στο ναό για να λάβει υπο του ιερέως την ευχή του σαραντισμού, ο ιερεύς δεν την αφήνει να μπει στον κυρίως ναό, διότι θεωρείται ακόμα ακάθαρτη. Ακάθαρτη και όχι αμαρτωλή, όπως το συγχέουν πολλοί άνθρωποι στις ημέρες μας. Η γυναίκα δεν διέπραξε καμία αμαρτία, αντιθέτως έφερε στον κόσμο έναν άνθρωπο. Ακαθαρσία θεωρείται ό,τι αποβάλλεται από τον ανθρώπινο οργανισμό, δια τούτο και παραμένει η γυναίκα έπειτα από την κύηση στον οίκο της για σαράντα ημέρες, ώσπου να καθαριστεί πλήρως και να μπορεί να συμμετάσχει και πάλι στη λατρευτική ζωή της εκκλησίας. Γι΄αυτό το λόγο και διαβάζει ο ιερεύς την ευχή στον πρόναο του ναού και έπειτα καθώς λαμβάνει στα χέρια του το βρέφος και το εισάγει στον κυρίως ναό, τότε και η γυναίκα, αφού έχει καθαρισθεί από τις ευχές, ασπάζεται μετ’ ευλαβείας τις εικόνες. Όλα αυτά γίνονται προς μίμηση του σαραντισμού του Κυρίου.

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/agiavarvara/periodiko/Teuxos3/Ypapanti-Sarantismos.htm

25-3, Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ.Ιεροθέου (ΕΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

Η εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι Δεσποτικοθεομητορική εορτή. Αυτό σημαίνει ότι είναι Δεσποτική επειδή αναφέρεται στον Δεσπότη Χριστό, ο οποίος συνελήφθη στην γαστέρα της Θεοτόκου, και θεομητορική εορτή επειδή αναφέρεται στο πρόσωπο εκείνο που συνετέλεσε στην σύλληψη και την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία. Η Θεοτόκος Μαρία έχει μεγάλη αξία και σπουδαία θέση στην Εκκλησία, ακριβώς γιατί ήταν το πρόσωπο εκείνο που περίμεναν όλες οι γενεές, και αυτή έδωσε στον Λόγο του Θεού την ανθρώπινη φύση. Έτσι, το πρόσωπο της Θεοτόκου συνδέεται στενά με το Πρόσωπο του Χριστού. Και η αξία της Παναγίας δεν οφείλεται μόνον στις αρετές της, αλλά κυρίως στον καρπό της κοιλίας της. Γι' αυτό, η Θεοτοκολογία συνδέεται στενώτατα με την Χριστολογία. Όταν κάνουμε λόγο για τον Χριστό δεν μπορούμε να αγνοήσουμε αυτήν που του έδωσε σάρκα, και όταν κάνουμε λόγο για την Παναγία, αναφερόμαστε ταυτόχρονα και στον Χριστό, γιατί από Αυτόν αντλεί Χάρη και αξία. Αυτό φαίνεται καθαρά στην ακολουθία των Χαιρετισμών, στην οποία υμνείται η Θεοτόκος, αλλά πάντοτε εν συνδυασμώ με το ότι είναι μητέρα του Χριστού: "Χαίρε ότι υπάρχεις βασιλέως καθέδρα, χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα". Αυτός ο σύνδεσμος Χριστολογίας και Θεοτοκολογίας φαίνεται και στην ζωή των αγίων. Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των αγίων, που είναι τα πραγματικά μέλη του Σώματος του Χριστού, είναι ότι αγαπούν την Παναγία. Είναι αδύνατον να υπάρχη άγιος ο οποίος δεν την αγαπά.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών. Στο απολυτίκιο της εορτής ψάλλουμε: "σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ' αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις...". Το περιεχόμενο της εορτής αναφέρεται στο γεγονός κατά το οποίο ο αρχάγγελος Γαβριήλ – ο άγγελος εκείνος με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού – επισκέφθηκε με εντολή του Θεού την Παναγία και την πληροφόρησε ότι έφθασε ο καιρός της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού, και ότι αυτή θα γίνη η μητέρα Του. (βλ. Λουκά α', 26-56). Η λέξη "ευαγγελισμός" αποτελείται από δύο επί μέρους λέξεις, ήτοι εύ και αγγελία, και δηλώνει την καλή είδηση, την καλή αγγελία. Πρόκειται για την πληροφορία που δόθηκε δια του αρχαγγέλου ότι ο Λόγος του Θεού θα ενανθρωπήση για την σωτηρία του ανθρώπου. Ουσιαστικά πρόκειται για την εκπλήρωση της υποσχέσεως του Θεού, που δόθηκε μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας (βλ. Γεν. γ', 15), η οποία λέγεται πρωτευαγγέλιο. Γι' αυτό, η πληροφορία της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού είναι η μεγαλύτερη είδηση μέσα στην ιστορία. Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, το ευαγγέλιο του Θεού είναι πρεσβεία του Θεού και παράκληση στους ανθρώπους δια του σαρκωθέντος Υιού Του. Παράλληλα είναι και η καταλλαγή των ανθρώπων με τον Πατέρα, ο Οποίος δίνει ως μισθό την αγέννητη θέωση σε αυτούς που υπακούουν στον Χριστό. Η θέωση λέγεται αγέννητη γιατί δεν γεννάται, αλλά φανερώνεται στους αξίους. Επομένως, η θέωση που προσφέρεται δια του ενανθρωπήσαντος Χριστού δεν είναι γέννηση, αλλά φανέρωση δια της ενυποστάτου ελλάμψεως σε αυτούς που είναι άξιοι αυτής της αποκαλύψεως. Η καλή αγγελία, το ευαγγέλιο, ο ευαγγελισμός είναι διόρθωση των γεγονότων που έγιναν στην αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, στον αισθητό Παράδεισο της Εδέμ. Εκεί από γυναίκα άρχισε η πτώση και τα αποτελέσματά της, εδώ από γυναίκα άρχισαν όλα τα αγαθά. Έτσι, η Παναγία είναι η νέα Εύα. Εκεί υπήρχε ο αισθητός Παράδεισος, εδώ η Εκκλησία. Εκεί ο Αδάμ, εδώ ο Χριστός. Εκεί η Εύα, εδώ η Μαρία. Εκεί ο όφις, εδώ ο Γαβριήλ. Εκεί ο ψιθυρισμός του δράκοντος-όφεως στην Εύα, εδώ ο χαιρετισμός του αγγέλου στην Μαρία (Ιωσήφ Βρυένιος). Με αυτόν τον τρόπο διορθώθηκε το σφάλμα του Αδάμ και της Εύας.

http://clubs.pathfinder.gr/panagia/1027686

24-6. (ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ) ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ. Στήν εικόνα του Γεννεσίου του Προδρόμου η Ελισάβετ βρίσκεται πάνω σε μεγαλόπρεπο και υψηλό κρεβάτι. Τα ενδύματά της περιβάλλουν με σεμνότητα όλο το γηρασμένο σώμα της. Είναι λεχώ, δηλαδή μόλις γέννησε το παιδί της, τον Πρόδρομο Ιωάννη. Μολονότι τον απέκτησε στο βαθύ γήρας της, στο πρόσωπό της διακρίνουμε πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της συστολής και της σεμνής σωφροσύνης, παρά τα χαρακτηριστικά της έξαλλης χαράς που ήταν φυσικό να συνέβαινε σε μια άλλη συνηθισμένη γυναίκα. Η Ελισάβετ δόξαζε τον Θεό και στον καιρό της ατεκνίας της και τώρα πού παρ' ελπίδα έγινε Μητέρα. Πίσω της διακρίνουμε ένα καταστόλιστο μαξιλάρι, για την ανάπαυση του σώματός της μετά τις ωδίνες του τοκετού καί ακόμη πιό πίσω τήν οικία της σεμνή και επιβλητική. Η οροφή της οικίας είναι σκεπασμένη με κόκκινο ένδυμα πού συμβολίζει τό κάλυμα του νόμου. Πλάι της στέκονται οι θεραπαινίδες, που ετοιμάζουν την τράπεζα του φαγητού και της προσφέρουν από τα παρατιθέμενα εδέσματα, για την ενδυνάμωση του σώματός της.

Στο κάτω μέρος της εικόνας άλλη θεραπαινής γνέθει νήμα και με την άκρη του ποδιού της κινεί τον λίκνο, δηλαδή την κούνια του νεογέννητου Ιωάννη. Η κούνια σκεπασμένη με λευκό ύφασμα, φυλάει τον θησαυρό, δηλαδή το βρέφος που θα δώσει τέλος στη σκιά του νόμου και θα οδοποιήσει τήν ημέρα του φωτός και της χάριτος. Ο Ιωάννης είναι τυλιγμένος με τα σπάργανα όπως τα συνηθισμένα βρέφη, αλλά φορεί και φωτοστέφανο. Το πρόσωπό του λάμπει από χάρη, γιατί έχει ήδη γεμίσει από το Αγιο Πνεύμα, όπως προανήγγειλε ο Αγγελος Κυρίου. Δίπλα του, από τα δεξιά βλέπουμε τον πατέρα του τον Ζαχαρία, να κάθεται σε κάθισμα ωραίο, με ταπεινό αλλά και λαμπρό υποπόδιο και να γράφη σε πινακίδα, με τον κάλαμό του, την λέξη Ι ω ά ν ν η ς. Είναι το όνομα που θα δοθεί στο βρέφος.

Γιατί οι συγγενείς και ολοι οι γνωστοί και γείτονες που είχαν συναθροισθεί στην οικία του Ζαχαρία, περίμεναν να δοθεί στο βρέφος - όπως ήθελε η παράδοση - το όνομα του πατέρα του δηλαδή «Ζαχαρίας». Αλλά η Ελισάβετ έλεγε ότι θα ονομασθεί Ιωάννης. Όλοι απορημένοι ζήτησαν και τήν γνώμη του Ζαχαρία και εκείνος σαν βουβός και αλαλος που ήταν, εγραψε σε πινακίδα το όνομα Ιωάννης, προξενώντας θαυμασμό σε όλους τους παρευρισκομένους. Τότε με θαυμαστό τρόπο λύθηκε ο δεσμός της γλώσσας του και είπε την θαυμάσια ωδή, που διαβάζομε στό α΄ κεφάλαιο του κατά Λουκάν Αγίου Ευαγγελίου (Λουκ. α΄, 68-79): «Ας είναι ευλογημένος ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, γιατί ήρθε και λύτρωσε το λαό του.

Για χάρη μας έστειλε ένα δυνατό σωτήρα από τη γενιά του Δαβίδ, του δούλου του, όπως ακριβώς είχε πει αιώνες πριν με το στόμα των αγίων προφητών του.

Μ’ αυτόν μας έσωσε από τους εχθρούς μας και από την εξουσία όλων όσοι μας μισούσαν.

Έδειξε την ευσπλαχνία του στους πατέρες μας κι επλήρωσε την άγια διαθήκη του˙ τήρησε τον όρκο που έδωσε στον πατέρα μας τον Αβραάμ, να μας αξιώσει, αφού γλιτώσουμε απ’ τα χέρια των εχθρών, να τον λατρεύουμε σαν άνθρωποι που του ανήκουμε και κάνουμε το σωστό ενώπιόν Του σ’ όλη μας τη ζωή.

Κι εσύ, παιδί μου θα ονομαστείς προφήτης του ύψιστου Θεού, γιατί θα προπορευτείς πριν από τον Κύριο για να ετοιμάσεις το δρόμο του, να κάνεις γνωστή στο λαό του τη σωτηρία με τη συχώρεση των αμαρτιών τους.

Επειδή ο Θεός μας είναι γεμάτος ευσπλαχνία, θα κάνει ν’ ανατείλει για μας ένα φως από ψηλά, για να φωτίσει αυτούς που ζουν στο σκοτάδι και κάτω από τη σκιά του θανάτου, και να οδηγήσει τα βήματά μας στο δρόμο της ειρήνης».

Όντως τα λόγια του Ζαχαρία ειναι θαυμάσια και χαροποιά. Κανενός ανθρώπου η γέννηση δεν συνδυάσθηκε με τέτοια γεγονότα και μηνύματα, όπως του Ιωάννου. Γι’ αυτό και είναι για όλους ο λύχνος που φωτίζει, η αυγή πού μαρτυρεί τον Ήλιο Χριστό, ο τελευταίος Προφήτης που είδε με τα μάτια του τον Μεσσία και τον κήρυξε και τον βάπτισε στον Ιορδάνη ποταμό. Αυτός που προσκύνησε τον Χριστό από την μήτρα της μητέρας του Ελισάβετ, όταν την επισκέφθηκε η Θεοτόκος φέροντας στην κοιλιά της τον Δεσπότη Χριστό. «Ένδοθεν γαρ ο δούλος αινούσε τον Δεσπότην», όπως σημειώνει ο υμνωδός.

Αυτός ο Ιωάννης είδε το Αγιο Πνεύμα, εν είδει περιστεράς να κατεβαίνει προς τον Κύριο, και να επισφραγίζει την φωνή του Θεού Πατρός, που ακούστηκε εξ Ουρανού: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ηυδόκησα Αυτού ακούετε».

«Προφήτα και Πρόδρομε της παρουσίας Χριστού, αξίως ευφημήσαι σε ουκ ευπορούμεν ημείς οι πόθω τιμώντες σε, στείρωσις γαρ τεκούσης και πατρός αφωνία, λέλυνται τη ενδόξω και σεπτή σου γεννήσει και σάρκωσις Υιού του Θεού κόσμω κηρύττεται».

http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/art/art_timia_exodos.htm

29-6, Oι Πρωτοκορυφαίοι (ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ)

Γράφει ένας σοφός ιεράρχης της Εκκλησίας μας ότι οι διάφορες θεωρίες και ιδεολογίες μάλλον εξελίσσονται παρά στρέφονται προς τις πηγές τους. Δεν ισχύει, όμως, αυτό για το Χριστιανισμό. Διότι εκεί, στις πηγές, στέκει Εκείνος, «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», ο Χριστός, η αναλλοίωτη Aλήθεια, και Τον ακολουθούν οι άγιοι Aπόστολοι. Πρώτοι ανάμεσά τους οι κορυφαίοι Πέτρος και Παύλος. Σ΄αυτούς τους γνήσιους μαθητές τού Χριστού, στη ζωή και στο κήρυγμά τους, ας εγκύψουμε με πνεύμα μαθητείας. Ο λόγος τους είναι σοφός, χαριτωμένος και πάντα επίκαιρος.

Καταρχήν, όλο το έργο τους είναι μιά διαρκής μαρτυρία τού Θεανθρώπου Χριστού, καθώς προβάλλει Εκείνον ως το τέλειο πρότυπο τού ανθρώπου. Τους ακούμε από τα βάθη των αιώνων να διαλαλούν: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού», (Α΄ Κορ. ια΄ 1). Ο Aπόστολος των εθνών γράφει για τους χριστιανούς όλων τών εποχών: «Εί τις εν Χριστώ καινή κτίσις» και ο απόστολος Πέτρος συμπληρώνει: «κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε», (Α΄ Πέτρ. α΄ 15). Ο αληθινός Χριστιανός δεν είναι απλώς ένας «καλός» άνθρωπος, αλλά βιώνει με όλη του την ύπαρξη το «προσκλητήριο αγιότητος» τών Aποστόλων: «... ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης... ως φωστήρες εν κόσμω». Μα μπορεί κανείς να αγιάσει σήμερα, στην εποχή της σαρκολατρίας, της μόδας, του άγχους, της απληστίας; Ναι, λέγει ο απόστολος Πέτρος, εάν καταθέσετε τον αγώνα και τη θέλησή σας, ενθυμούμενοι κάθε στιγμή ότι «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει», τότε «τελείως ελπίσατε», ελπίσατε χωρίς τον ελάχιστο δισταγμό, πως θα λάβετε τη Χάρη του Θεού, που θα αναπληρώσει κάθε σας έλλειψη.

Άσβεστη φλόγα πίστεως και αγάπης διακατείχε τους Πρωτοκορυφαίους. Ο απόστολος Πέτρος είναι «η ασάλευτη πέτρα της πίστεως», πρότυπο για μας θάρρους, τόλμης και ομολογίας της πίστεως, κάτι που φθίνει στις μέρες μας. H δε ζωή του αποστόλου Παύλου είναι μία διαρκώς θυσιαζόμενη αγάπη, «τοις πάσι τα πάντα». Συχνά ο απόστολος Παύλος γράφει για όλους τους συναγωνιστές του Χριστιανούς: «...την αυτήν αγάπην έχοντες, σύμψυχοι, το εν φρονούντες, αλλήλους ηγούμενοι υπερέχοντες εαυτών... μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά τα ετέρων...» (Φιλιπ. Β΄) και ο απόστολος Πέτρος: «ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαχνοι, μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού...», (Α΄ Πέτρ. γ΄). Πόσο ελέγχει την εποχή μας το πνεύμα της αδελφοσύνης, της άμιλλας, της διακονίας, της ανιδιοτέλειας, πού στέλνει το μήνυμά του σαν σάλπισμα εγερτήριο στη σημερινή παγκόσμια πνευματική και ηθική κατάπτωση; Οι Aπόστολοι μας καλούν να αντιδράσουμε στην αρρωστημένη φιλαυτία μας και να γίνουμε από Σαύλοι (=ζάλη, εξαιτίας του μίσους προς τους πλησίον μας) Παύλοι (=ανάπαυλα, ανάπαυση για τους αδελφούς μας).

«Δούλος Iησού Χριστού» ήταν ο αγαπημένος τίτλος των Aποστόλων. Ταπεινοί διάκονοι και υπηρέτες τού Κυρίου και τών πιστών, ποτέ δεν επεδίωξαν τιμές, πρωτεία, εξουσίες. «Ουκ εγώ, αλλ΄η χάρις του Θεού η σύν εμοί» τόνιζε με έμφαση ο Παύλος εκείνον τον καιρό αλλά και σήμερα ως αντίβαρο στην αυτάρκεια και την αυθάδεια του σύγχρονου ανθρωποκεντρισμού.

Αγρυπνοι συνιστά να είμαστε ο απόστολος Πέτρος, γιατί "ο διάβολος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη", (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8) σα να βλέπει προφητικά τα πλήθη των θυμάτων τών συγχρόνων αιρέσεων, ειδωλολατριών, μαγειών κ.λπ. Στους θλιμμένους αδελφούς δίνει κουράγιο και ελπίδα, που πηγάζει από την Aνάσταση του Χριστού, ενώ ο απόστολος Παύλος παράλληλα απευθύνει το χαιρετισμό: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ χαίρετε» και συνεχίζει: «η ειρήνη του Θεού φρουρήσει τας καρδίας υμών» (Φιλ. δ΄). Ως αντίδοτο για τήν αγχωτική κοινωνία μας γράφει: «μηδέν μεριμνάτε» (με αγωνιώδη φροντίδα), παραδίδοντας πρώτος αυτός τη ζωή του στην πρόνοια του Θεού και λέγοντας: «το θέλημα του Κυρίου γενέσθω» (Πράξ. κα΄ 14) μπροστά στις πολλές δοκιμασίες.

Οι μεγάλοι Ποιμένες της Εκκλησίας Πέτρος και Παύλος, οι Aπόστολοι, οι θεολόγοι, οι ασκητές, οι στύλοι τού χριστιανικού πολιτισμού, οι ακάματοι εργάτες του Ευαγγελίου, απευθύνουν ιδιαίτερη πρόσκληση προς όλους μας: να αφήσουμε τη νωθρότητα, τήν παθητικότητα και τήν ανοχή μας στό ρεύμα της αμαρτίας, πού μας παρασύρει, ως πρόσωπα, ως Έλληνες, ως κατοίκους της πολύπαθης γής μας, ώστε πολιτευόμενοι με ιερό ζήλο και ενθουσιασμό, «θερμοί» και όχι «χλιαροί», να μεταμορφωθούμε, να αναγεννηθούμε και μαζί τους να ομολογήσουμε: « ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Εμπνευστές μας εκείνοι. Πρότυπό μας Εκείνος...

AΠO THN I. MONH ΠAMMEΓIΣTΩN TAΞIAΡXΩN, ΠHΛIOY, http://www.imd.gr/html/gr/section01/media/plirophorisis/2004/0506.htm

30-6. Οἱ 12 Ἀπόστολοι (ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΑΝ) (ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΚΤΟΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ)

1. Πέτρος. Σταυρώθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Νέρωνα κατακέφαλα, (πάνω τὰ πόδια - κάτω τὸ κεφάλι), ὅπως ὁ ἴδιος τὸ ζήτησε καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ ἄφθαρτο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, μεταξὺ τῶν ἐτῶν 66 καὶ 69.

2. Ἀνδρέας. Στὴν Πάτρα ἐνήργησε πολλὰ θαύματα καὶ ἐπειδὴ πολλοὶ ἐπίστευαν στὸν Χριστὸ ὁ Ἀνθύπατος τῆς πόλεως Αἰγεάτης κάρφωσε τὸν Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ σὲ ἕνα Σταυρὸ ἀνάποδα κι᾿ ἐκεῖ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του.

3. Ἰάκωβος τοῦ Ζεβεδαίου. Ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο σ᾿ ὁλόκληρη τὴν Ἰουδαία. Ὁ Ἡρῴδης Ἀγρίππας ὅμως γιὰ τὴν πολλὴ παρρησία ποὺ εἶχε, τὸν ἐθανάτωσε μὲ μαχαίρι τὸ 44 μ.Χ. καὶ ἔτσι ἔγινε ὁ δεύτερος μάρτυρας τῆς πίστεώς μας μετὰ τὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανο ( 43 μ.Χ.).

4. Ἰωάννης τοῦ Ζεβεδαίου. τον εβαλαν σε μία τεράστια λεκάνη με βραστό λάδι στη διάρκεια ενός κύματος διωγμών στη Ρώμη. Ωστόσο, ελευθερώθηκε θαυματουργικά και απέφυγε το θάνατο. Έπειτα καταδικάστηκε να δουλεύει σε ορυχεία στο νησί της Πάτμου, όπου έγραψε το προφητικό βιβλίο της Αποκάλυψης του.

…Στὴν Ἔφεσο ἀναπαύθηκε ἐν εἰρήνῃ (περίπου 95 χρονῶν).

5. Φίλιππος. Μαρτύρησε τρυπημένος στοὺς ἀστραγάλους καὶ καρφωμένος σ᾿ ἕνα ξύλο στὴν Ἱεράπολη. Λόγω σεισμοῦ ποὺ ἀκολούθησε οἱ συνοδοί του ἀφέθησαν ἐλεύθεροι.

6. Βαρθολομαῖος. Ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Ἰνδούς, οἱ ὁποῖοι ὀνομάζονταν Εὐδαίμονες καὶ τοὺς παρέδωσε τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον. Ἀπὸ τοὺς ἀπίστους ὅμως σταυρώθηκε στὴν Οὐρβανούπολη. Ἐκεῖ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του καὶ ἔλαβε τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

7. Θωμᾶς. Ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στοὺς Πάρθους, Μήδους, Πέρσες καὶ Ἰνδούς. Ὁ Βασιλεὺς τῶν τελευταίων, ἐπειδὴ ὁ Θωμᾶς ἐβάπτισε καὶ τὸν υἱό του, τὸν φυλάκισε καὶ τελικὰ τὸν καταδίκασε σὲ θάνατο: Οἱ στρατιῶτες τὸν κατατρύπησαν μὲ τὶς λόγχες τους.

8. Ματθαῖος τοῦ Ἀλφαίου. Ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στοὺς Πάρθους καὶ Μήδους στοὺς ὁποίους ἵδρυσε Ἐκκλησία, μετὰ ἀπὸ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔκανε σ᾿ αὐτούς. Τελικὰ θανατώθηκε ἀπὸ τοὺς ἄπιστους διὰ πυρᾶς.

9. Ἰάκωβος τοῦ Ἀλφαίου. Κηρύττοντας καὶ ἐλέγχοντας τοὺς ἀπαίδευτους λαοὺς κρεμάστηκε σὲ σταυρὸ καὶ ἔτσι παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Θεό.

10. Σίμων ὁ Κανανίτης. Ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὴ Μαυριτανία καὶ γενικὰ στὴν Ἀφρική. Τελικὰ μαρτύρησε μὲ σταυρικὸ θάνατο.

11. Ἰούδας Θαδδαῖος ἢ Λεββαῖος. Ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Μεσοποταμία καὶ ἐφώτισε τὰ εὑρισκόμενα στὴ χώρα αὐτὴ ἔθνη. Πῆγε καὶ στὴν Ἐδεσσα, ὁποῦ ἐθεράπευσε τὸν Τοπάρχη. Τελικὰ τὸν κρεμάσανε καὶ τὸν θανάτωσαν μὲ ἐκτοξευόμενα βέλη.

12. Ματθίας. Ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στὴν Αἰθιοπία καὶ ἀφοῦ ὑπέμεινε πολλὰ βασανιστήρια ἀπὸ τοὺς ἀπίστους παρέδωσε τὴν ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Λατρευτικὸ Ἐγχειρίδιο», π. Γεώργιος Κουγιουμτζόγλου http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/leitoyrgika/apostles.htm

Παύλος βασανίστηκε και μετά αποκεφαλίστηκε από τον Αυτοκράτορα Νέρωνα στη Ρώμη το 67 μ.Χ..

Το μαρτυρικό τέλος των Μαθητων και Αποστόλων του Κυρίου και Θεου και Σωτηρος ημων Ιησου Χριστου είναι μέγιστη απόδειξι της Αναστάσεώς Του, διότι κανένας δεν δίνει και την ζωή του για ένα ψέμα που ο ίδιος κατασκεύασε, κανένας δεν παρατάει την οικογένειά του για να γυρίζει σε διάφορά μέρη κηρύττοντας την Ανάστασι ενός Μεσσία των Εβραίων, και μάλιστα χωρίς να συνοδεύεται αυτή η ταλαιπωρία από κοσμική δόξα ή απόλαυσι ή απόκτησι χρημάτων αλλά να καταλήγη και στον θάνατο!

Οι Αποστολοι εκήρυξαν τον ζωντανό, τον αληθινό Θεό, τον Χριστό.

6-8. Η Μεταμόρφωση του Χριστοῦ (ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ)

Η Μεταμόρφωση του Χριστού επάνω στο όρος Θαβώρ έγινε λίγο προ του Πάθους Του, και συγκεκριμένα σαράντα ημέρες πριν πάθει και σταυρωθεί. Ἄλλωστε, ο σκοπός της Μεταμορφώσεως ήταν να στηριχθούν οι Μαθητές στην πίστη ότι αυτός είναι ο Υιός του Θεού και να μη κλονισθούν για όσα θα έβλεπαν τις ημέρες εκείνες.

Επομένως, κανονικά η Μεταμόρφωση του Χριστού έπρεπε να εορτάζεται τον μήνα Μάρτιο, ανάλογα με το πότε εορτάζεται κάθε χρόνο το Πάσχα. Επειδή, όμως, ο χρόνος αυτός συμπίπτει με την περίοδο της Τεσσαρακοστής και δεν θα μπορούσε να εορτασθεί πανηγυρικά, γι' αυτό η εορτή μεταφέρθηκε στην 6ην Αυγούστου. Η ημερομηνία αυτή δεν είναι τυχαία, αφού προηγείται σαράντα ημέρες από την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου), η οποία είναι σαν την Μ. Παρασκευή.

Η λέξη μεταμόρφωση δηλώνει την αλλαγή της μορφής. Δηλαδή σε μια συγκεκριμένη στιγμή ο Χριστός αποκάλυψε αυτό που κρυπτόταν, φανέρωσε την δόξα της θεότητος, με την οποία ήταν ενωμένη η ανθρώπινη φύση από την στιγμή της συλλήψεως στην κοιλία της Θεοτόκου. Ο Χριστός με την μεγάλη Του φιλανθρωπία κάλυπτε αυτό που είχε πάντοτε, ώστε να μη «καούν» οι Μαθητές, λόγω της ακαταλληλότητός τους, επειδή δεν είχαν ακόμη προετοιμασθεί.

Ο Χριστός εκείνη την ώρα μεταμορφώθηκε, «ουχ ό ουκ ην προσλαβόμενος, ουδέ εις όπερ ουκ ην μεταβαλόμενος, αλλ' όπερ ην τοις οικείοις μαθηταις εκφαινόμενος» (αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός). Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστός δεν προσέλαβε κάτι που δεν είχε, ούτε μεταβλήθηκε σε κάτι που δεν ήταν, αλλά φανέρωσε στους Μαθητές Του αυτό που ήταν. Ουσιαστικά όταν κάνουμε λόγο για Μεταμόρφωση εννοούμε ότι έδειξε την δόξα της θεότητός Του, που την κρατούσε αφανή στο φαινόμενο σώμα, επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να την αντικρύσουν.

…Η μεταμόρφωση ΚΑΙ των Μαθητών έγινε σε όλη τους την ψυχοσωματική ύπαρξη. Οι Μαθητές δεν είδαν το θεῖο φως μόνο με τον νου τους, που είναι ο οφθαλμός της ψυχής, αλλά και με αυτές τις σωματικές αισθήσεις, οι οποίες όμως προηγουμένως δυναμώθηκαν από την άκτιστη ενέργεια του Θεού και μεταμορφώθηκαν για να τον δουν. Οι σωματικοί οφθαλμοί είναι τυφλοί ως προς το φως του Θεού, επειδή οι οφθαλμοί του ανθρώπου είναι κτιστοί και δεν μπορούν να δουν το άκτιστο Φως. Γι' αυτό και αλλοιώθηκαν από την ενέργεια του Θεού και αξιώθηκαν να δουν την δόξα του Θεού (άγ. Γρηγόριος Παλαμάς).

Οι Πατέρες, μιλώντας για την Μεταμόρφωση του Χριστού και την μέθεξη της θείας δόξης, κάνουν λόγο για προσωπική ανάβαση στο όρος της θεοπτίας. Συνεχής είναι η κραυγή της Εκκλησίας: "λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς το φως σου το αΐδιον". Και σε μια σχετική ευχή κατά την πρώτη ώρα αισθανόμαστε την ανάγκη να παρακαλέσουμε τον Χριστό: "Χριστέ, το φως το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψόμεθα φως το απρόσιτον".

Χρειάζεται διαρκής άνοδος και εξέλιξη. Στην Εκκλησία ομιλούμε για εξέλιξη του ανθρώπου, όχι από τον πίθηκο στον άνθρωπο αλλά από τον άνθρωπο στον Θεό. Και αυτή η εκκλησιαστική θεωρία της εξελίξεως δίνει νόημα ζωής και ικανοποιεί όλα τα εσωτερικά προβλήματα και τις υπαρξιακές ανησυχίες του ανθρώπου.

Η Μεταμόρφωση του Χριστού μας δείχνει τί ακριβώς είναι η ορθόδοξη θεολογία. Από την διδασκαλία της Εκκλησίας γνωρίζουμε ότι η θεολογία δεν είναι στοχασμός και εγκεφαλικές γνώσεις, αλλά μέθεξη της θεοποιού ενεργείας, θεωρία του ακτίστου Φωτός καί θέωση του ανθρώπου. Όταν κάνουμε λόγο για θεολογία εννοούμε εμπειρία και θεοπτία.

Συμπερασματικά πρέπει να πούμε ότι, η Μεταμόρφωση του Χριστού αποτελεί κεντρικό γεγονός στην ζωή του Χριστού, αλλά και βασικό σημείο στην ζωή του ανθρώπου. Γι’ αυτό δεν μπορεί να αναλυθή με καλές, ηθικές σκέψεις και συναισθηματικές εξάρσεις, αλλά μέσα στα πλαίσια της ορθοδόξου θεολογίας. Άλλωστε, ζούμε μέσα στην Εκκλησία και δεν επιδιώκουμε απλώς να γίνουμε καλοί άνθρωποι, αλλά κατά Χάριν θεοί. Σε αυτό το ύψος μας καλεί η εκκλησιαστική ζωή και η ορθόδοξη θεολογία.

Από το βιβλίο «Οι Δεσποτικές Εορτές», Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου Ιεροθέου http://www.piles.gr/modules.php?t=172&file=viewtopic&name=Forums

15-8.(ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ). Η Θεοτόκος αρχή και τέλος της σωτηρίας των ανθρώπων

Ο βίος της Παναγίας

Η Κυρία Θεοτόκος ήταν 59 ετών, όταν έμελλε να αποθάνει. Η Παναγία όταν πήγε στο Ιερόν ήταν τριών χρόνων. Στο Ιερό έμεινε δώδεκα έτη και έως να γεννήσει τον Χριστό, πέρασε άλλο ένα έτος. Έζησε και με τον Χριστό άλλα 32 έτη και μετά τη Σταύρωση και την Ανάσταση έζησε άλλα ένδεκα χρόνια. Συνολικά δηλαδή έζησε 59 έτη.

Τρεις ημέρες λοιπόν πριν από την Κοίμησή Της, φανερώθηκε σ’ αυτή ο Αρχάγγελος Γαβριήλ με κλαδί φοινικιάς στο χέρι και της λέγει. Να γνωρίζεις, Κυρία Θεοτόκε, ότι μετά τρεις ημέρες πρόκειται να μετατεθείς από τη γη στους ουρανούς. Γι’ αυτό ευτρέπισε τον εαυτό σου, ετοίμασε τα επιτάφιά σου και ανέμενε την κοίμησή Σου, γιατί έρχεται ο Υιός Σου να παραλάβει την Αγία Σου ψυχή. Αμέσως μετά το άκουσμα αυτό, η Παναγία σηκώθηκε και ανέβηκε στο όρος των Ελαιών, εκεί όπου αναλήφθηκε ο Υιός Της για να προσευχηθεί.

Όλα τα δέντρα του βουνού εκείνου τότε, κατά θαυμαστό τρόπο, έπεσαν και προσκύνησαν αυτήν, τη στιγμή που σήκωσε τα χέρια Της και προσευχόμενη είπε: «Υιέ μου μονογενές και αγαπημένε, όπου καταδέχθηκες να έλθεις επί της γης, να σαρκωθείς από τα αίματά μου, εσύ παράλαβέ με και στην βασιλεία Σου. «σώνει με ο χωρισμός σου, σώνει με η στέρησίς σου. Υιέ μου, ωσάν ώρισες, ούτω και ποίησον. όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός, αυτό λέγω και εγώ, εκεί όπου είσαι εσύ, Υιέ μου ηγαπημένε, εκεί με αξίωσαι να έλθω, ότι η καρδία μου είναι θλιμμένη δια την αγάπην σου».

Αυτά τα λόγια είπε η Παναγία και κατέβηκε από το όρος και πήγε στο σπίτι Της στο χωριό Γεθσημανή. Η Παναγία είχε δυο φουστάνια, το ένα το φόρεσε για την κοίμησή της και το άλλο το χάρισε σε μία πτωχή γειτόνισσα.

Οι Απόστολοι κηδεύουν τη Θεοτόκο

Ο Απόστολος Πέτρος και ο Ιωάννης ο Θεολόγος ήταν σε κοντινά μέρη και δεν απομακρύνονταν από την περιοχή, όσο ζούσε η Κυρία Θεοτόκος. Ο Απόστολος Πέτρος είχε πολλή πίστη στην Θεοτόκο, ενώ ο Ιωάννης ήταν υιοθετημένος γιος της. Δεν πήγαιναν λοιπόν πολύ μακριά, για να υπηρετούν την Παναγία.

Την τρίτη ημέρα, μετά το μήνυμα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, εκεί που δίδασκαν, τους άρπαξε κάποιο σύννεφο και τους μετέφερε στη Γεσθημανή στο σπίτι της Παναγίας. Κατά παρόμοιο τρόπο μεταφέρθηκαν και οι άλλοι Απόστολοι. Στη Γεθσημανή μεταφέρθηκαν ο Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης και ο διδάσκαλός του Άγιος Ιερόθεος.

Μόλις τους είδε η Παναγία χάρηκε και τους είπε: «Παιδιά μου καθίστε να σας αποχαιρετίσω, γιατί σήμερα μεταβαίνω στον αγαπημένο μου Υιό. Γιατί ο Άγγελος Γαβριήλ, όπου μου ανήγγειλε τη σύλληψη του Υιού μου, ήλθε πάλι και μου έδωσε αυτό το κλαδί της φοινικιάς και μου είπε πως μετά τρεις ημέρες θα μεταβώ στα ουράνια, γι΄ αυτό ευχαριστώ τον Υιό μου και Θεό, επειδή σας μάζεψε όλους, προκειμένου να σας δω».

Οι Απόστολοι άρχισαν να κλαίνε. Τότε δακρυσμένος ο Ιωάννης λέγει. «Κυρία Θεοτόκε και μητέρα μου, όταν ο αγαπημένος Υιός σου ήταν μαζί μας τον είχαμε για παρηγοριά. Όταν ανελήφθη στους ουρανούς άφησε ως παρηγοριά εσένα. Τώρα που μας αφήνεις και εσύ, ποιόν θα έχουμε παρηγοριά; Ποιός θα μας διδάσκει και θα μας καθοδηγεί;

Τότε η Παναγία κλαίγοντας λέγει: Μη κλαίτε παιδιά μου και με κάνετε και εμένα να λυπούμαι. Μην λυπάσθε για το θάνατό μου. Γιατί μπορεί να μετατεθώ από τη γη, φίλοι του Υιού μου, αλλά δεν πρόκειται να χωρισθώ τόσο από εσάς, όσο και από όλους αυτούς που με επικαλούνται. «αμή εγώ θέλω να είμαι πρέσβυς και μεσίτρια στον αγαπημένο μου Υιό για όλο το χριστιανικό γένος. Μη κλαίτε αλλά κοιτάξτε να με ενταφιάσετε.

…Αυτά είπε και άλλα πολλά η Παναγία προς τους Αποστόλους και ευθύς έκλεισε τους αγίους της οφθαλμούς και φώναξε δυνατά: «Υιέ μου, εις χείρας σου παρατίθημι το πνεύμα μου». Και κοιμήθηκε Καί την μεν αγία της ψυχή δέχθηκε ο Υιός της στα χέρια του. Το δε άγιο και θεοδόχο σώμα της το πήραν στους ώμους τους οι μαθητές για να το ενταφιάσουν. Από τη μία μεριά το κρατούσε ο Ιωάννης ο Θεολόγος, από την άλλη ο Πέτρος, από τη τρίτη μεριά ο Ιάκωβος ο αδελφός του Ιωάννη και από την άλλη ο Παύλος. Οι υπόλοιποι Απόστολοι ακολουθούσαν ψάλλοντες και υμνούντες.

Τότε κάποιοι φθονεροί Ιουδαίοι ακούγοντας τους αγγελικούς ύμνους των Αποστόλων επιχείρησαν να πάνε να γκρεμίσουν το κρεβάτι της Παναγίας με το άγιο σώμα της. Όσοι κινήθηκαν εναντίον του σκηνώματος και των Αποστόλων τυφλώθηκαν! Στον πιο τολμηρό εξ αυτών, που πήγε να πιάσει το κρεβάτι, παρενέβη Άγγελος Κυρίου και αοράτως έκοψε τα χέρια του. Κατόπιν αυτών οι Ιουδαίοι βλέποντας το θαύμα μετανόησαν και ικέτευαν τους Αποστόλους να τους γιατρέψουν. Οι Απόστολοι διαπίστωσαν ότι μετανόησαν και πήραν το κλαδί της φοινικιάς, άγγιξαν το πρόσωπο των τυφλωμένων και τα αποκομμένα χέρια του άλλου, και με τη βοήθεια της Παναγιάς όλοι γιατρεύτηκαν.

Η μετάσταση της Θεοτόκου

Τρεις ημέρες και νύκτες παρέμειναν οι Απόστολοι δίπλα στον τάφο της Παναγίας. Έλειπε μόνο ο Απόστολος Θωμάς, όπως και στην Ανάσταση του Κυρίου. Την τρίτη ημέρα σύννεφο τον αρπάζει και αυτόν και τον πήγε στον τάφο της Παναγίας...Παρακαλούσε δε τους μαθητές να ανοίξουν τον τάφο, για να ασπασθεί και να αποχαιρετίσει την Παναγία. Όταν οι Απόστολοι άνοιξαν τον τάφο, διαπίστωσαν πως το σώμα απουσίαζε, μετετέθη στους ουρανούς. Μετά λίγες ημέρες η Παναγία φανερώθηκε ολόσωμη στους Αποστόλους σε μία σύναξη που είχαν.

Αυτή τη γιορτή πανηγυρίζομε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Και πρέπει να τη γιορτάζουμε με δοξολογίες και ευχαριστίες και με καθαρά την καρδιά μας, και όχι να τη γιορτάζουμε με πολυφαγίες, χορούς και μεθύσια, πράγματα που αρέσουν στους δαίμονες.

Παναγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών.

(Θεοπούλα Παναγιώτου)Αποσπάσματα από το βιβλίο "Ο θησαυρός του Δαμασκηνού", http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=399

29-8. (ΟΤΑΝ ΠΕΣΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ) «Το έμψυχον της Χάριτος όργανον»

«Ο γαρ Ηρώδης εφοβείτο τον Ιωάννην, ειδώς αυτόν άνδρα δίκαιον και άγιον».

Στο Ευαγγέλιο είδαμε το μεγάλο έγκλημα της αποκεφαλίσεως του Ιωάννου του προδρόμου «της των οσίων και δικαίων κορυφαίας ακρότητος». Το δε φοβερό είναι ότι ο Ηρώδης, ο διαπράξας αυτό το έγκλημα, «εφοβείτο τον Ιωάννην, ειδώς αυτόν άνδρα δίκαιον και άγιον».

Χάρη και έλεγχος

Είναι γνωστά τα περιστατικά που οδήγησαν τον Προφήτην στο μαρτυρικό τέλος. Ο Πρόδρομος ήλεγξε δριμύτατα την παρανομία του Ηρώδη λέγοντας «ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου» και αυτό δημιούργησε το μίσος της Ηρωδιάδος με αποτέλεσμα τον θάνατο του Προφήτου.

Αυτήν την ενέργεια του Βαπτιστού χρησιμοποιούν πολλοί για να δικαιολογήσουν τις δικές τους ελεγκτικές ενέργειες. Όσοι σήμερα έχουν σκοπό της ζωής τους να ελέγχουν διαρκώς τα κακώς κείμενα στην κοινωνία και την Εκκλησία, καθώς επίσης και υψηλά ισταμένους ανθρώπους, φέρνουν σαν παράδειγμα την περίπτωση του Ιωάννου αγνοώντας ίσως ότι αυτή η περίπτωση είναι εναντίον της νοοτροπίας τους. Και να γιατί.

Ο Τίμιος Πρόδρομος ήταν γεμάτος από Άγιον Πνεύμα. Έλαβε το Άγιον Πνεύμα, ενώ ήταν ακόμη εξ μηνών έμβρυον στην κοιλία της μητέρας του Ελισάβετ. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ είπε στον πατέρα του Ζαχαρία: «και Πνεύμα Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού» (Λουκά α’ 15). Και πράγματι. Όταν η Παναγία μετά τον Ευαγγελισμό της, επισκέφθηκε την Ελισάβετ που περνούσε τον έκτο μήνα της κυήσεώς της, «εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής (ο Τίμιος Πρόδρομος) και επλήσθη Πνεύματος Αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε…» (Λουκά α’ 41).

Καθώς βλέπουμε ο Τίμιος Πρόδρομος από την μήτρα της μητέρας του εδέχθη «την τελειότητα του μέλλοντος αιώνος» και αναγνωρίζει εν Αγίω Πνεύματι τον Χριστό. ...όλη η ζωή του Προδρόμου υπήρξε θαυμαστή. «Υπέρ άπαντας θαύμα θαυμάτων εστίν». Επιγραμματικά να ενθυμηθούμε ότι από μικρή ηλικία ζούσε στην έρημο, ότι αξιώθηκε της μεγάλης τιμής να βαπτίσει τον Κύριο, ότι επαινέθηκε από τον Χριστό και ότι έδωσε τους μαθητάς του στον Κύριο. Έτσι προετοίμασε το έδαφος, ετοίμασε τον δρόμο για το ευαγγελικό κήρυγμα.

Μπορεί ο Τίμιος Πρόδρομος να αποτελέσει υπόδειγμα για εκείνους που δεν έχουν λάβει αισθητά το Πανάγιον Πνεύμα, που δεν είναι «χαριτωμένοι», αλλά τις περισσότερες φορές ελέγχουν από δική τους εσωτερική ανασφάλεια και ψυχική ασθένεια; Μπορεί δηλ. ο καθένας, όντας άγευστος της πνευματικής ζωής και μη έχοντας πνευματική εμπειρία να ασχολήται με τον έλεγχο προσώπων και πραγμάτων; Αυτό το έργο το κάνει η Εκκλησία δια των αγίων της, όταν χρειασθεί, και τότε ο έλεγχος ωφελεί και θεραπεύει, ειρηνεύει.

Χάρη και ηλικία

Συνήθως ενθυμούμενοι την μεγάλη αυτή προφητική μορφή ο νους μας πηγαίνει σε ένα γέροντα Προφήτη και αγνοούμε ότι ο Πρόδρομος μαρτύρησε γύρω στα 30 του χρόνια. Επίσης, όπως είδαμε προηγουμένως, έλαβε το Άγιο Πνεύμα από την κοιλιά της μητέρας του, πριν έλθει στον κόσμο.

Χωρίς να παραγνωρίζουμε την αξία της γενικής και πνευματικής πείρας για την χριστιανική ζωή, εντούτοις ξέρουμε καλά ότι η πνευματική ζωή είναι έλευση του Παρακλήτου στην καρδιά του ανθρώπου. Και το Πανάγιο Πνεύμα «όπου θέλει πνει». Έτσι είναι δυνατόν ένα μικρό παιδί να έχει μεγάλη Χάρη και να θεολογεί από την ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος, ενώ ένας μεγάλης ηλικίας Χριστιανός να αγνοεί όλη αυτή την πορεία της θείας Χάριτος. Επομένως δεν είναι απαραίτητη η σύνδεση της Χάριτος με την ηλικία. Υπάρχουν άνθρωποι που από την αρχή της πνευματικής τους ζωής αξιώθηκαν μεγάλων χαρισμάτων του Παναγίου πνεύματος, που άλλοι δεν αξιώθηκαν ποτέ ή αξιώθηκαν στο τέλος της ζωής τους. Έτσι εξηγείται ότι μέσα στην λατρεία και κατά την διάρκεια των μυστηρίων είναι δυνατόν τα παιδιά να καταλάβουν πολλά πράγματα που αδυνατούν να κατανοήσουν οι μεγαλύτεροι στην ηλικία.

Χάρη και θάνατος

Η αποκεφάλιση του Τιμίου Προδρόμου, δηλ. η βίαιη έξοδός του από την ζωή αυτή ήταν η πιο φυσική κατάσταση. Πως εξηγείται αυτό; Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά ο Πρόδρομος «δεν έπρεπε να υποστεί τον φυσικό θάνατο, διότι αυτός είναι η καταδίκη της παραβάσεως του Αδάμ, της οποίας δεν ήταν οφειλέτης ο υπηρέτης της εντολής, ο υπήκοος στον Θεό από την μήτρα της μητρός του. …

όταν ο άνθρωπος λαμβάνει την θεία Χάρη τότε όλα αλλάζουν. Τα πιο παράξενα γίνονται τα πιο φυσικά. Ο έλεγχος γίνεται θεραπεία και ευλογία. Η μικρή ηλικία γίνεται άμβωνας ουράνιας διδασκαλίας. Το μαρτύριο και ο θάνατος γίνονται ύμνος και δόξα.

Ας έχουμε τις ευχές του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου.

«Όσοι Πιστοί», Εκδόσεις Ι.Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου

(Λιβαδειά) http://clubs.pathfinder.gr/Arxontariki/581085?file=35&folder=74432

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ (2)

2-9, 4-9, 8-9, 2-10, 26-10, 28-10, 8-11, 9-11, 25-11, 5-12, 6-12, 9-12 και 25-7, 12-12, 5-1, 17-1,18-1,10-2, 5-5, 21-5, 7-6, 11-6, 7-7, 12-7, 20-7, 26-7, 27-7, 23-8, 27-8

https://www.youtube.com/user/KERMENI

(βλέπε στις πληροφορίες: τα αρχεια μου -για δωρεάν κατέβασμα-, μπλογκ, φέισμπουκ)

2-9, Ὁ Ἅγιος Μάμας. Γεννήθηκε στὴ Γάγγρα τῆς Παφλαγονίας τὸ 260 μ.Χ., ἀπὸ γονεῖς χριστιανούς, τὸν Θεόδοτο καὶ τὴν Ρουφίνα, ὅταν αὐτοὶ ἦταν μέσα στὴ φυλακή, ὅπου πέθαναν προσευχόμενοι. Ὁ Μάμας, βρέφος ἀκόμα, ἔμεινε ὀρφανός. Ὅμως, μία πλούσια χριστιανὴ γυναῖκα, ἡ Ἀμμία, τὸν υἱοθέτησε καὶ τὸν ἀνέθρεψε μὲ στοργὴ μητρικὴ καὶ σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐπειδὴ δὲ ὀνόμαζε τὴν θετή του μητέρα συνεχῶς μάμα, δηλ. μαμά, ὀνομάστηκε Μάμας. Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, πιάστηκε ἀπὸ εἰδωλολάτρες, διότι χωρὶς φόβο, δημόσια, ὁμολογοῦσε τὸν Χριστό. Τότε τὸν χτύπησαν ἀλύπητα. Κρέμασαν στὸ λαιμό του μολυβένιο βαρίδιο καὶ τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα. Ὅμως μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ σώθηκε. Ἔπειτα τὸν ξανασυνέλαβαν καὶ τὸν ἔριξαν σὲ ἀναμμένο καμίνι καὶ μετὰ τροφὴ στὰ θηρία. Ἀλλὰ ἐπειδὴ καὶ ἀπ᾿ αὐτὰ σώθηκε θαυματουργικά, διαπέρασαν τὴν κοιλιά του μὲ τρίαινα. Καὶ ἔτσι μαρτυρικὰ καὶ ἔνδοξα ἀναχώρησε ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ζωή.

Πώς υπέμεναν οι Μάρτυρες τα βασανιστήρια και πώς αντιμετώπιζαν το θάνατο

Η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να αποδεχθεί γεγονότα, που έρχονται σε αντίθεση με τον ορθό λόγο. Έτσι είναι φυσικό, ο σημερινός άνθρωπος, που επιδιώκει την άνεση και τον εύκολο τρόπο ζωής και αποφεύγει τον κόπο, τον πόνο και τη θυσία, να δυσκολεύεται να πιστέψει όλα αυτά τα μαρτύρια, που αντιμετώπιζαν οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

…Ανθρωπίνως είναι αδύνατον να εξηγηθεί, πώς έβρισκαν τη δύναμη αθώα πρόσωπα, άνθρωποι ακόμα και ασθενικοί ή υπερήλικες ή νεαρά παιδιά όχι μόνον να αντέχουν τα βασανιστήρια αλλά και να αντιμετωπίζουν τον θάνατο με τον τρόπο με τον οποίον τον αντιμετώπιζαν. Το φαινόμενο παραμένει «υπεράνω πάσης εξηγήσεως». Μόνον με τη δύναμη της πίστεως μπορεί να εξηγηθεί.

Οι Μάρτυρες μπροστά στους βασανιστές τους συμπεριφέρονται με τόση ψυχραιμία και ηρεμία, ώστε να σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι δεν γνωρίζουν πως αυτοί είναι οι μέλλοντες να υποστούν το μαρτύριο.

…Ποια άλλη δύναμη, εκτός από την πανίσχυρη δύναμη της πίστεως, ήταν δυνατόν να καταστήσει τους μάρτυρες ικανούς, να υφίστανται με τέτοιον τρόπο τα βασανιστήρια; Φαίνονταν ότι κατά τις σκληρές εκείνες ώρες των βασάνων τους δεν αισθάνονταν καν αίσθημα πόνου. Έδιναν την εντύπωση ότι είχαν αποδημήσει από το σώμα και ότι πλέον ήσαν άγγελοι. Πράγματι, όσα υπέφερε το σώμα των Μαρτύρων ηταν ξένα γι' αυτούς, διότι η ψυχή τους βρισκόταν πλέον στον ουρανό.

…Με το ακαταμάχητο εφόδιο των Αχράντων Μυστηρίων οι Μάρτυρες αναδεικνύονταν νικητές. Ο Αγωνοθέτης Κύριος, που έφεραν μέσα τους, τους παρείχε πολλά δείγματα της αγάπης Του. Τους ενίσχυε με ουράνια φωνή. Με Αγγέλους Του θεράπευε τα τραύματά τους. Έσβηνε τη φωτιά στην οποία τους είχαν ρίξει. Και με ποικίλους άλλους τρόπους τους βεβαίωνε ότι είναι κοντά τους.

Σε πολλές περιπτώσεις ο Κύριος ενίσχυε τους Μάρτυρες, με οράματα. Αυτά τα θεία οράματα αποτελούσαν τον αντικατοπτρισμόν του Αγίου Πνεύματος, την ζώσαν μετά του Θεού επικοινωνία, την οποίαν αισθάνονταν τόσο βεβαία, ώστε να δίνει σ' αυτούς τη θαυμαστή εκείνη σταθερότητα και τη δύναμη να αντιμετωπίζουν θαρραλέα και τις σατανικές ακόμη εφευρέσεις των διωκτών τους.

…Κάτι ακόμα (που διαφοροποιεί τους Μάρτυρες της πίστεως από τους οπαδούς οποιασδήποτε ιδεολογίας, που θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους) που συγκλόνιζε τους διώκτες των χριστιανών ήταν οι προσευχές τους γι' αυτούς, να τους συγχωρήσει ο Θεός για τα εγκλήματά τους…

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα και πολλοί από τους ειδωλολάτρες, που παρακολουθούσαν σε δημόσιους χώρους τα μαρτύρια των χριστιανών, αλλά ακόμη και οι δήμιοι να αναφωνούν: «Μέγας ο Θεός των χριστιανών». Πίστευαν στον Χριστό και ζητουσαν να κατηχηθούν και βαπτισθούν…

Κατόπιν αυτών η Εκκλησία, αντί να σμικρύνεται με τη θανάτωση εκατομμυρίων μελών της, παρουσίαζε καταπληκτική εξάπλωση σε όλες τις χώρες του γνωστού τότε κόσμου. Άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης, ακόμα και από τα περιβάλλοντα των ρωμαίων αυτοκρατόρων, γίνονταν χριστιανοί.

Έτσι, οι όποιοι καλόπιστοι σημερινοί «λογικοι» προβληματισμοί για το μεγαλειώδες «περικείμενον ημιν νέφος Μαρτύρων» της Εκκλησίας μάς, καταλήγουν σίγουρα στη νικητήρια διαπίστωση: «Τίς Θεός μέγας ώς ο Θεός ημών!».

http://pateress.blogspot.gr/2011/07/blog-post_31.html

4-9, Οσιος Ανθιμος ο εν Αστυπαλαία (+1782) (ο Κουρούκλης), ''Ο αόμματος φλογερός Ιεραπόστολος''

Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς στα 1717 από την ευσεβή οικογένεια του ναυτικού Ιωάννη και της Αντζουλέττας Κουρούκλη – Ψωμά. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος.

Όντας παιδί ακόμη χτύπησε θλίψη τη ζωή του, προσβλήθηκε από τη φοβερή, για την εποχή εκείνη, ασθένεια της ευλογιάς, η οποία τον τύφλωσε.

Η ευσεβής μητέρα του εναπόθεσε τις ελπίδες της στο Θεό, η οποία προσευχόταν με θέρμη και κάνοντας σαρανταλείτουργα για την ίαση του παιδιού της.

Ο Θεός άκουσε τις προσευχές της. κάποια μέρα, σε λειτουργία στο ναό των Αγίων Αποστόλων στη Μονή Κορωνάτου, έγινε το θαύμα. ο μικρός Αθανάσιος ξαναβρήκε το φως του, την ώρα που ο ιερέας είπε: «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε»!...

Όταν ενηλικιώθηκε, ακολούθησε τον πατέρα του στο ναυτικό επάγγελμα. Όμως μέσα του έκαιγε η φλόγα να υπηρετήσει το Θεό.

Γι’ αυτό έφυγε από τα καράβια και επέστρεψε στην Ιερά Μονή των Λεπέδων, κοντά στο σεβαστό του πνευματικό πατέρα και δάσκαλο, όπου ντύθηκε το μοναχικό σχήμα και πήρε το μοναχικό όνομα Άνθιμος.

Εκεί, παρ’ όλο το νεαρό της ηλικίας του, έδειξε προχωρημένη πνευματική ωριμότητα και φάνηκαν ενωρίς οι αρετές του.

Στα 1747 αναχώρησε για το Άγιον Όρος, στη Μονή Ιβήρων, όπου έλαβε το Μέγα Αγγελικό Σχήμα. Τον συνεπήρε η αγία μορφή της Παναγίας της Πορταΐτισσας, προσευχόμενος μπροστά στην Ιερή Της Εικόνα, ώρες ολόκληρες. Αγρυπνούσε νήστευε και μελετούσε θεοφιλή αναγνώσματα, αποκτώντας το χάρισμα του ιεροκήρυκα.

Μετά από καιρό αποφάσισε να βγει από το Άγιο Όρος, να στερηθεί ο ίδιος την ησυχία του Άθωνος και να κηρύξει το σωτήριο λόγο του Θεού στους υπόδουλους, κατατρεγμένους και ακατήχητους αδελφούς του. Διάλεξε τα νησιά του Αιγαίου πελάγους για το ιεραποστολικό του έργο.

Επισκέφτηκε αρχικά τη Χίο, όπου εγκαταστάθηκε στο ναό της Αγίας Ματρώνας και δίδασκε ανελλιπώς για έναν χρόνο. Κατόπιν έφυγε για τη Σίφνο, την Πάρο, τη Νάξο, την Ίο και το Καστελόριζο, όπου δίδασκε με πάθος και φλόγα το λόγο του Θεού...

Στα 1760 πήγε στην Αστυπάλαια, όπου και εκεί κήρυξε και έκτισε τη Ιερά Μονή της Παναγίας Πορταΐτισσας. κατά τρόπο θαυματουργικό, γεγονός που μαρτυρεί επιγραφή, η οποία βρίσκεται εντοιχισμένη στην είσοδο της Μονής. Σε αυτή τη Μονή έδωσε την ψυχή του.

Ιδιαίτερη μέριμνά του υπήρξε η ιστόρηση της εικόνας της Παναγίας Πορταϊτισσας, την οποία πήγε να την παραγγείλει και να τη φέρει από το Άγιον Όρος.

Ανέβηκε στη γνώριμή του Μονή των Ιβήρων και παρακάλεσε κάποιον μοναχό αγιογράφο να του ζωγραφίσει αντίγραφο της Παναγίας Πορταΐτισσας, προστάτιδας της αγιορείτικης αυτής Μονής. Ο μοναχός δεν ήταν πρόθυμος να ικανοποιήσει το αίτημά του, προσποιούμενος τον πολυάσχολο.

Τότε ο όσιος πήρε μια σανίδα, την ακούμπησε επάνω στη θαυματουργική εικόνα και, ω του θαύματος, αποτυπώθηκε η μορφή της στη σανίδα!

Πήρε με ευλάβεια την εικόνα και την πήγε στην Αστυπάλαια και την έκανε εφέστια εικόνα της Μονής.

Η Ιερή εικόνα σώζεται ως τα σήμερα, θεωρείται θαυματουργή και είναι η προστάτιδα της Αστυπάλαιας. Εκεί έμεινε πολλά χρόνια, κηρύττοντας και κάνοντας πολλά θαύματα. Κάποτε έσωσε το νησί από πληθώρα φαρμακερών φιδιών, τα οποία αποδεκάτιζαν ανθρώπους και ζώα!

Όμως οι εξοντωτικές περιοδείες του και η αυστηρότητα της άσκησής του κλόνισαν την εύθραυστη υγεία του και κύρια άρχισαν τα προβλήματα με την όρασή του, την οποία εν τέλει έχασε τελείως. Αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να συνεχίζει την ιεραποστολή με τον ίδιο ζήλο, αν και αόμματος!

Στα 1766-67 έγινε ένας φοβερός σεισμός στην Κεφαλονιά. Αυτό τον οδήγησε να πάρει την απόφαση στα 1769 να γυρίσει στο Ληξούρι και να εγκατασταθεί στη Μονή των Λεπέδων, την οποία ανακαίνισε από τις ζημιές των σεισμών του 1766, με τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου Σωφρονίου Κουτούβαλη.

Όταν αποπερατώθηκαν οι εργασίες και την επάνδρωσε, αποφάσισε να επισκεφτεί και άλλα μέρη, για να κηρύξει το λόγο του Θεού, με ορμητήριο τη Μονή των Λεπέδων.

Περιόδευσε κηρύττοντας και θαυματουργώντας σε πολλά μέρη. Τα έτη 1770, 1773 και 1775 ιδρύει αντίστοιχα τις Ι. Μονές του Αγίου Αντωνίου στα Σφακιά της Κρήτης, του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο Λιβάδι των Κυθήρων και της Ζωοδόχου Πηγής στη Σίκινο των Κυκλάδων.

Σε ηλικία 55 ετών, τσακισμένος από τη σκληρή ασκητικότητα, που υπέβαλλε τον εαυτό του, αλλά και από τη σκληρή δουλειά, ασθένησε από ίκτερο και κοιμήθηκε ειρηνικά στις 4 Σεπτεμβρίου 1781 στη Μονή των Λεπέδων. Εκεί σώζεται ως σήμερα το σπήλαιο, όπου προσευχόταν. Θεωρείται ο προστάτης άγιος της Αστυπάλαιας.

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1974, κατόπιν ενεργειών των Μητροπολιτών Λέρου και Κεφαλληνίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον κατέταξε στη χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας.

Η μνήμη του τιμάται την ημέρα της κοιμήσεώς του, στις 4 Σεπτεμβρίου.Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου https://www.romfea.gr/pneumatika/16742-agios-anthimos-kourouklis-o-aommatos-flogeros-ierapostolos

ΟΡΙΣΜΟΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ. 1.Ο Αγιος υπάρχει μέσα στην ορθόδοξη Εκκλησία μόνο. Έξω από την ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να υπάρχουν πολύ καλοί άνθρωποι αλλά δεν υπάρχουν οι Αγιοι, με την έννοια που εμείς γνωρίζουμε. Γιατί ο Αγιος δεν είναι αυτός που έχει απλώς αρετές ή αυτός ο οποίος με μια άσκηση μπόρεσε να κυριαρχήσει στον εαυτό του και να έχει έναν έλεγχο πάνω στις ψυχοσωματικές του δυνάμεις. Δεν είναι έτσι. Αλλά πώς είναι; Ο Άγιος είναι αυτός ο οποίος έχει μια οργανική σχέση με το Χριστό. Βαφτίστηκε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Πέρασε μια περίοδο ασκήσεως, μια περίοδο υπομονής και προχώρησε από τη μετάνοια στην καθαρότητα και από την καθαρότητα στην τέλεια ταπείνωση.

2.Άγιος είναι ένας χριστιανός όταν φτάσει σε κατάσταση «θεωρίας του Θεού», δηλ. στο φωτισμό ή στη θέωση. Τότε, ενώνεται με το Θεό. Το να μπορέσει κάποιος να φτάσει σ' αυτή την κατάσταση, απαιτείται μια ολόκληρη θεραπευτική διαδικασία. Την διαδικασία αυτή γνωρίζει και διαθέτει μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία. Ορθοδοξία είναι ο ορθός τρόπος θεραπείας του ανθρώπου. Αίρεση, κατ΄ ουσία είναι ο λανθασμένος τρόπος θεραπείας του ανθρώπου, που τελικά τον οδηγεί στον θάνατο. Οι αιρέσεις, δεν θεραπεύουν την ψυχή του ανθρώπου, επειδή ακολουθούν λανθασμένες διαδικασίες θεραπείας. Γι' αυτό οδηγούν στην κόλαση. Η αγιότης είναι μία έννοια θεολογική. Σημαίνει την ένωση του ανθρώπου με τον Θεό! Για αγιότητα και αγίους μιλάνε και οι αιρετικοί. Αλλά, εννοούν τις έννοιες αυτές, όχι θεολογικά, αλλά ηθικά!

http://teivos.samos.aegean.gr/%7Ealex/Byz/Ev/Nikodemos.htm

Ἡ ἁγιότητα ἀνήκει στήν ἐμπειρία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι δέ θεοκεντρική καί ὄχι ἀνθρωποκεντρική. Ὁ "μόνος ἅγιος" εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός καί Αὐτός ἁγιάζει τούς ἐρχόμενους σ' Αὐτόν. Ἡ πηγή τοῦ ἁγιασμοῦ μας, συνεπῶς, εἶναι ὁ Θεός καί ἡ σχέση μας μαζί Του. Ἁγιάζει δέ μέσα στό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία. Χωρίς Χριστόν ἁγιότητα δέν εἶναι δυνατή. Μέ τό ἅγιον βάπτισμα ἐντάσσεται ὁ πιστός στήν τοπική Ἐκκλησία, γιά νά ἐπιτύχει τόν ἁγιασμό του μέσα ἀπό τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς του, τόν φωτισμό τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί νά φθάσει τελικά στή θέωση, τόν μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ Χριστιανοῦ καί τόν μοναδικό λόγο τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἐν Χριστῷ κοινωνία, ἁγιάζει ἐντάσσοντας σέ ἕνα τρόπο ζωῆς (πνευματικότητα, μυστήρια), πού καθιστᾶ δυνατή τήν πρόσληψη τῆς ἄκτιστης Θείας Χάριτος καί τήν ἐπίτευξη τοῦ ἁγιασμοῦ. http://www.ekatontapyliani.gr/magazine.html?ID=14&IID=2&back=3&sub=9

8-9, ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΧΡΗΣΤΟΥ Γ. ΓΚΟΤΣH

Ὀλίγας ἡμέρας μετά τήν ἔναρξιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, τήν 8ην Σεπτεμβρίου, ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει «τό Γενέθλιον τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας»…

Ὅπως βλέπομεν εἰς ὅλα σχεδόν τά τροπάρια τῆς ἱερᾶς Ἀκολουθίας τοῦ Γενεθλίου τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, οἱ ἱεροί ὑμνογράφοι τονίζουν, παραλλήλως πρός τήν Γέννησιν τῆς Παναγίας, καί τόν ρόλον της ὡς Μητρός τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη εἰς τήν λύσιν τῆς στειρώσεως τῆς Ἄννης διαβλέπουν, κατά τήν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τήν λύσιν τῆς στειρώσεως τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἡ ὁποία θά ἀπολαύσῃ τούς καρπούς τῆς θείας Χάριτος. Ἡ Χάρις αὐτή «καρπογονεῖν λαμπρῶς ἀπάρχεται» μέ τήν Γέννησιν τῆς Θεοτόκου.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ «Ἡ Γέννησις τῆς Θεοτόκου»

Ὁ βυζαντινός ἁγιογράφος τῆς εἰκόνος τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου ἀκολουθεῖ εἰς τήν ἔνταξιν τῶν σχετικῶν σκηνῶν τό ἀπόκρυφον Πρωτευαγγέλιον τοῦ Ἰακώβου διά νά ὑπογραμμίσῃ τήν θαυματουργικήν Γέννησιν τῆς Θεοτόκου. Ταυτοχρόνως ὅμως μένει πιστός εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τήν βλέπομεν εἰς τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς. Διά τοῦτο ἐνῷ εἰκονίζει τήν Θεοτόκον ἐντός λίκνου, ὡς βρέφος ἐσπαργανωμένον, δέν παραλείπει νά ἐπιγράψῃ ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς της τά συνήθη συμπιλήματα ΜΡ- ΘΥ (Μήτηρ Θεοῦ).

Εἰς ὅλα σχεδόν τά τροπάρια τόσον τῆς ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου, ὅσον καί τῆς Συλλήψεως τῆς Ἁγίας Ἄννης (9 Δεκεμβρίου), τονίζεται ὅτι ἡ γεννηθεῖσα ἤ συλληφθεῖσα παιδίσκη εἶναι Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Εἰς τήν εἰκόνα, δεσπόζει ἡ μορφή τῆς Ἁγίας Ἄννης, πού εἰκονίζεται μισοκαθισμένη εἰς τό κρεββάτι. Μέ τήν ἀριστεράν της χεῖρα, πού μόλις προβάλλει ἀπό τό ὁλοκόκκινον μαφόριόν της, στηρίζει τήν κεκλιμένην κεφαλήν της. Αἱ εὐσεβεῖς σκέψεις, εἰς τάς ὁποίας ἔχει βυθισθῆ λόγῳ τοῦ παραδόξου θαύματος, διαβάζονται εἰς τήν λυπηράν ἔκφρασιν τοῦ προσώπου της.

Εἰς τό μέσον τῆς εἰκόνος εἰκονίζονται αἱ δοῦλαι, αἱ «παιδίσκαι», πού σπεύδουν νά δώσουν φαγητόν εἰς τήν λεχώ καί νά τήν περιποιηθοῦν. Ἡ μεσαία ἴσως νά εἶναι ἡ Ἰουδίθ, τήν ὁποίαν κατ᾽ ὄνομα ἀναφέρει τό Πρωτευαγγέλιον τοῦ Ἰακώβου. Μία ἀπό τάς δούλας μέ ριπίδιον κάμνει ἀέρα εἰς τήν Ἄννα.

Ἡ σκηνή εἰς τό ἄνω ἀριστερόν μέρος τῆς εἰκόνος ἔχει ἐμπνευσθῆ ἀπό τήν συνάντησιν τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης μετά τήν ἀναγγελίαν ὑπό τοῦ ἀγγέλου περί ἀποκτήσεως τέκνου. Οἱ δύο εὐτυχισμένοι γονεῖς ἐναγκαλίζονται καί ἀσπάζονται εἰς τήν πύλην τοῦ σπιτιοῦ των (ἤ κατά τόν Ψευδο-Ματθαῖον εἰς τήν Χρυσῆν πύλην τῆς πόλεως). Ἡ Ἁγία Ἄννα λέγει εἰς τόν ἄνδρα της κατά τό Πρωτευαγγέλιον: «Νῦν οἶδα ὅτι Κύριος ὁ Θεός εὐλόγησέ με σφόδρα…».

Εἰς τό δεξιόν μέρος τῆς εἰκόνος εἰκονίζεται ὁ Ἰωακείμ εἰς στάσιν προσευχῆς. Εἰς αὐτήν τήν ἱεράν στιγμήν τόν εὑρῆκεν ὁ ἄγγελος, πού τοῦ μετέφερε τήν χαρμόσυνον εἴδησιν. Ὁ Ἰωακείμ εὑρίσκεται ἀπέναντι ἀπό τήν Θεοτόκον, ἔχει ἐστραμμένον τό βλέμμα του πρός αὐτήν καί συνομιλεῖ μαζί της. Πλησίον τῆς νεογεννήτου Παναγίας κάθηται γνέθουσα μία παιδίσκη.

Εἰς τήν ὅλην εἰκόνα κυριαρχεῖ ὁ τόνος τῆς χαρᾶς. Τά χρώματα τῶν ἐνδυμάτων καί τῶν ἀρχιτεκτονημάτων εἶναι ζωηρά, τά πρόσωπα φωτεινά, ὅπως ἄλλωστε ταιριάζει εἰς τήν γέννησιν τέκνου ὕστερα ἀπό πολλά χρόνια ἀναμονῆς.

Κλείομεν τήν ἀνάλυσιν τῆς εἰκόνος τῆς Γεννήσεως τῆς Θεοτόκου μέ ἀπόσπασμα ἀπό τόν λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ εἰς τό Γενέσιον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου:

«Ὦ ζεῦγος λογικῶν τρυγόνων Ἰωακείμ καί Ἄννα τό σωφρονέστατον. Ὑμεῖς τόν τῆς φύσεως νόμον, τήν σωφροσύνην, τηρήσαντες τῶν ὑπέρ φύσιν κατηξιώθητε· τετόκατε (=ἔχετε γεννήσει) γάρ τῷ κόσμῳ Θεοῦ μητέρα ἀπείρανδρον. Ὑμεῖς εὐσεβῶς καί ὁσίως ἐν ἀνθρωπίνῃ φύσει πολιτευσάμενοι, ὑπέρ ἀγγέλους καί τῶν ἀγγέλων δεσπόζουσαν νῦν θυγατέρα τετόκατε. Ὦ θυγάτριον ὡραιότατον καί γλυκύτατον· ὦ κρίνον ἀναμέσον τῶν ἀκανθῶν ἐκφυέν ἐξ εὐγενεστάτης καί βασιλικωτάτης ρίζης δαβιτικῆς… Ὦ ρόδον ἐξ ἀκανθῶν τῶν Ἰουδαίων φυέν καί εὐωδίας θείας πληρῶσαν τά σύμπαντα. Ὦ θύγατερ Ἀδάμ καί μήτηρ Θεοῦ. Μακαρία ἡ ὀσφύς καί ἡ γαστήρ ἐξ ὧν ἀνεβλάστησας· μακάριαι αἱ ἀγκάλαι αἵ σε ἐβάστασαν καί χείλη τά τῶν ἁγνῶν φιλημάτων σου ἀπολαύσαντα, μόνα τά γονικά, ἵνα ᾖς ἐν πᾶσιν ἀειπαρθενεύουσα».

http://www.imkby.gr/theomitorika/gkotsi_2.htm

2-10, ΑΓΙΟΙ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΣΤΙΝΗ

Στις 2 Οκτωβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Ιερομάρτυρος Κυπριανού και της Παρθενομάρτυρος Ιουστίνης. Ο Κυπριανός ήταν μάγος, δηλαδή διώκτης του Χριστού και υπηρέτης των δαιμόνων. “Δαιμόνων ήν θεραπευτής και διώκτης Χριστού πικρότατος” (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Έκανε όμως το έργο αυτό όχι συνειδητά, αλλά από άγνοια, επειδή νόμιζε ότι δεν υπάρχει ανώτερος και ισχυρότερος από τον διάβολο. Όταν αργότερα κατάλαβε (εξ αιτίας κάποιου περιστατικού, που θα διηγηθούμε παρακάτω) ότι ο Χριστός είναι πιο δυνατός και νικά και καταισχύνει τον διάβολο, έκαψε τα μαγικά του βιβλία, βαπτίστηκε και στην συνέχεια χειροτονήθηκε, αλληλοδιαδοχικά, Διάκονος, Ιερεύς και Επίσκοπος. Μάλιστα αξιώθηκε να χύση και το αίμα του για τον Χριστό και γι’ αυτό ονομάζεται Ιερομάρτυς. Από υπηρέτης του σκότους και του ψεύδους έγινε κήρυκας του Φωτός και “μέγας της αληθείας αγωνιστής”.

Η Ιουστίνη ήταν “μία παρθένος από άρχοντας και επισήμους, γνησία νύμφη του Χριστού, άγαλμα έμψυχον, αφιέρωμα ασύλητον, ιερόν απαραβίαστον, κήπος κλεισμένος και σφραγισμένος, πηγή που εφυλάσσετο μόνο για τον Χριστό” (άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Αυτήν, που ήταν σε όλα απόρθητη και σεμνή, ερωτεύθηκε ένας ειδωλολάτρης και επειδή ήταν αδύνατο να την κάνη δική του, εσκέφτηκε έναν τρόπο σατανικό για να μπορέση να την αποκτήση. Παρακάλεσε τον Κυπριανό να της αλλάξη τα μυαλά με τις μαγείες του και να την φέρη κοντά του. Ο Κυπριανός που είχε κάνει κι’ άλλα τέτοια, το θεώρησε εύκολο πράγμα, αφού πίστευε ότι η δύναμη των δαιμόνων είναι ακατανίκητη. Όμως παρά τις προσπάθειές του, αυτή την φορά απέτυχε. Η Ιουστίνη με την καθαρότητα της ζωής της και την δύναμη της προσευχής της έδιωχνε τους δαίμονες, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να την βλάψουν στο ελάχιστο. Γύρισαν νικημένοι και ντροπιασμένοι και δήλωσαν στον Κυπριανό ότι δεν μπορούν τίποτε να κάνουν, αφού η κοπέλα αυτή προστατεύεται από δύναμη ανώτερη από την δική τους. Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον Κυπριανό και έγινε η αιτία να εγκαταλείψη τα είδωλα και την μαγεία, να γνωρίση και να βιώση την ζωή της Εκκλησίας και έτσι να απαλλαγή από την καταδυνάστευση του διαβόλου και να αισθανθή την πραγματική ελευθερία, “τήν ελευθερία των τέκνων του Θεού”.

Όποιος υπηρετεί τον Χριστό και τηρώντας τις εντολές Του προσπαθεί να νικήση και να μεταμορφώση τα πάθη του, αυτός ελευθερώνεται από την τυραννία των παθών και του διαβόλου και αποκτά την εσωτερική ελευθερία, που είναι και η αληθινή ελευθερία. Άλλωστε το έργο της Εκκλησίας είναι να καταργήση τα έργα του διαβόλου. Ο Χριστός, το δεύτερον πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, έγινε και τέλειος άνθρωπος, για να λυτρώση τον άνθρωπο από την καταδυναστεία του διαβόλου και του θανάτου.

Η ενασχόληση με την μαγεία υποδουλώνει τον άνθρωπο στον διάβολο. Βέβαια, όσοι ασχολούνται με την μαγεία υποστηρίζουν ότι υπάρχει λευκή και μαύρη μαγεία, καλά και κακά πνεύματα. Όμως αυτό δεν ισχύει, αφού σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας δεν υπάρχουν καλοί και κακοί δαίμονες, αλλά οι δαίμονες είναι όλοι κακοί. Στην αρχή ήσαν άγγελοι, αφού ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό. Λόγω της υπερηφάνειάς τους, “εξέπεσαν της ουρανίου φρονήσεως”, απέβαλαν την αϋλία, απόκτησαν υλική παχύτητα και έγιναν νεκρά πνεύματα, που νεκρώνουν όσους τους πλησιάζουν. Σύμφωνα με την Πατερική διδασκαλία υπάρχουν πονηρά και πονηρότερα πνεύματα. Είναι οι λεπτότεροι δαίμονες που πολεμούν την ψυχή του ανθρώπου δια των λογισμών, των επιθυμιών κ.λ.π. και οι υλικότεροι που πολεμούν ιδιαιτέρως το σώμα με τα σαρκικά πάθη, ώστε με τον τρόπο αυτό να αιχμαλωτισθή η ψυχή.

Σήμερα είμαστε μάρτυρες πολλών εκδηλώσεων σατανισμού και σατανολατρείας. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει πολλά είδη μαγείας, που μπορούν να χωριστούν σε τρία βασικά: 1) στον λεγόμενο σατανισμό, με τον οποίον οι άνθρωποι έρχονται σε επικοινωνία με τους δαίμονες, 2) στην οιωνοσκοπία, κατά την οποίαν εξετάζουν τα ζώα, τα πουλιά, τον ήλιο το φεγγάρι κ.λ.π., για να διακρίνουν το μέλλον των ανθρώπων και 3) στην αστρολογία με την οποία ασχολούνται δυστυχώς πάρα πολλοί άνθρωποι, αφού προβάλλεται και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και αναφέρεται παραπλανητικά ως επιστήμη, ενώ στην πραγματικότητα είναι μαντική τέχνη. Επιστήμη είναι η αστρονομία που είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.

Πολλοί επισκέπτονται τους αστρολόγους και άλλους διαφόρους μάγους από περιέργεια, άλλοι για να λύσουν, όπως νομίζουν, κάποια προβλήματά τους και άλλοι πάλι για να μάθουν το μέλλον. Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι ο διάβολος δεν λύνει, αλλά αντίθετα δημιουργεί πολλά προβλήματα και προξενεί πολλούς και ποικίλους πειρασμούς, και ότι κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον παρά μόνο ο Θεός. Η Εκκλησία είναι εκείνη που δίνει απάντηση σε όλα τα μεγάλα θέματα που απασχολούν τον άνθρωπο, και λύνει όλα του τα προβλήματα και κυρίως τα λεγόμενα υπαρξιακά, όπως είναι ο σκοπός της ζωής, το μυστήριο του θανάτου, η ύπαρξη κολάσεως και παραδείσου κ.λ.π. Και ο βασικός λόγος που πολλοί συνάνθρωποί μας πέφτουν θύματα των σατανιστών, των πνευματιστών, των μάγων, είναι η άγνοια της ζωής της Εκκλησίας και του πλούτου της Ορθοδόξου Παραδόσεως, καθώς και η έλλειψη εμπιστοσύνης στην αγάπη και την πρόνοια του Τριαδικού Θεού. Έχουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί μια ζωντανή και πλούσια παράδοση και εμείς δυστυχώς την αγνοούμε ή αλαζονικά την περιφρονούμε και περιφερόμαστε σαν νηστικοί επαίτες ζητώντας να τραφούμε από τα ύποπτα παρασκευάσματα της υποκουλτούρας και τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας.

Στις ημέρες μας παρατηρείται και τούτο. Υπάρχει μια μαγική αντίληψη για όλα τα θέματα. Ο άνθρωπος θέλει να λύνη όλα του τα προβλήματα με μαγικό τρόπο, χωρίς να θέλη να καταβάλλη καμμιά προσπάθεια και κανένα κόπο. Ακόμη και τα Μυστήρια της Εκκλησίας τα αντιλαμβάνεται σαν μαγικές τελετές, που λύνουν όλα όσα τον απασχολούν χωρίς την δική του συμβολή και τον προσωπικό του αγώνα. Ο διάβολος εκδιώκεται με την προσευχή “ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους”, την βίωση των Μυστηρίων της Εκκλησίας και την εν χάριτι άσκηση. Δηλαδή με τον προσωπικό αγώνα για μεταμόρφωση των παθών και απόκτηση προσωπικής κοινωνίας με τον προσωπικό Θεό της Εκκλησίας.

Η εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού και η βίωση της ζωηφόρου παραδόσεως της Εκκλησίας χαρίζει την δυνατότητα της απαλλαγής από την τυραννία των παθών, την καταδυναστεία του διαβόλου και τον φόβο του θανάτου.Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα http://img.pathfinder.gr//clubs/files/46665/22.html

Η μνήμη θανάτου: δώρον Θεού. Οι άγιοι Πατέρες μας διδάσκουν ότι, η μνήμη του θανάτου αφ’ ενός μας συγκρατεί από την αμαρτία, αφ’ ετέρου μας παρακινεί να εργασθούμε τις αρετές. Λέγει σχετικά ο αββάς Ησαΐας: «Τρία πράγματα αποκτά με δυσκολία ο άνθρωπος, και είναι αυτά που συντηρούν όλες τις αρετές: Το πένθος, τα δάκρυα για τις αμαρτίες του και η ενθύμηση του θανάτου του. Διότι όποιος καθημερινά συλλογίζεται τον θάνατο και λέγει στον εαυτό του "Μόνο την σημερινή μέρα έχω να ζήσω σ' αυτόν τον κόσμο", ούτος ποτέ δεν θα αμαρτήσει ενώπιον του Θεού, ενώ εκείνος που ελπίζει να ζήσει πολλά χρόνια, θα μπλεχτή σε πολλές αμαρτίες»….

Η ωφέλεια από την εργασία αυτή είναι πολύ μεγάλη και για τους εν τω κόσμω Χριστιανούς. Α. Ο θάνατος είναι ο καλύτερος δάσκαλος της ακτημοσύνης. Ο Χριστιανός που διδασκόμενος από τον θάνατο θα καταλάβει το νόημα της ζωής, ούτε για χρήματα θα στεναχωρεθεί, ούτε για κληρονομικά θα μαλώσει, ούτε όταν με οποιονδήποτε τρόπο αδικηθεί θα λυπηθεί για τον εαυτό του. Γνωρίζει ότι τα υπάρχοντά του δεν είναι δικά του, αφού σύντομα θα τα αποχωριστεί. Του δόθηκαν για να τα διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να αγοράσει με τα φθαρτά χρήματα τα άφθαρτα αγαθά. Κατά τον άγιο Συμεών, όλα «τα πράγματα και τα χρήσιμα αντικείμενα που υπάρχουν στον κόσμο είναι κοινά για όλους, όπως ακριβώς το φως και ο ίδιος ο αέρας που αναπνέουμε... Τα πάντα είναι σε όλους κοινά ως προς την χρήση της απολαύσεως, αλλ’ ως προς την κυριότητα δεν ανήκουν σε κανέναν. Όμως η πλεονεξία, αφού εισήλθε σαν τύραννος στην ζωή, μοίρασε με διάφορους τρόπους στους υπηρέτες της αυτά που δόθηκαν από τον Δεσπότη κοινά σε όλους... και αποστέρησε τους άλλους ανθρώπους από την απόλαυση των αγαθών του Θεού. Βέβαια οι υπηρέτες και δούλοι αυτής της τυράννου (της πλεονεξίας), διαδοχικά με την σειρά του ο καθένας, δεν γίνονται κύριοι των υπαρχόντων και των χρημάτων, αλλά πονηροί δούλοι και φύλακες», διότι με τον θάνατο τους αφήνουν αναγκαστικά τους θησαυρούς τους σε άλλους. Όποιος λοιπόν απωθεί την ιδέα του θανάτου και προσκολλάται με όλη του την ψυχή στα φθαρτά, υπάρχει ο φόβος να ακούσει κάποια μέρα τον φοβερό λόγο: Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού, α δε ητοίμασας τίνι έσται;

Β. Η μνήμη του θανάτου προξενεί στον πιστό Χριστιανό την υπομονή στην κάθε θλίψη που συναντά. Γνωρίζει ότι ουκ έχει ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητεί, και γι' αυτό όχι μόνο δεν γογγύζει στις δοκιμασίες και αδικίες του προσωρινού αυτού κόσμου, αλλά και ευχαριστεί τον Θεό που με τα μέσα αυτά του εξασφαλίζει την αιωνία ζωή. Όποιος φιλοσοφεί σωστά το μυστήριο του θανάτου, αντιμετωπίζει σωστά και όλα τα περιστατικά της ζωής του. Λέγεται ότι ο τετραήμερος Λάζαρος μετά την ανάσταση του δεν γέλασε ποτέ, ενθυμούμενος τα όσα αντίκρισε στον Άδη. Μόνο μια φορά γέλασε όταν είδε κάποιον να κλέβει μια στάμνα, και είπε: Ό ένας πηλός κλέβει τον άλλο πηλό!

Γ. Τέλος, η μελέτη του θανάτου είναι η καλύτερη προετοιμασία για την αναχώρηση από την ζωή αυτή. Το Άγιο Πνεύμα μας διδάσκει: Πάντων το τέλος ήγγικε, σωφρονήσατε ουν και νήψατε εις τας προσευχάς. Η γνωστή φράση "Πρέπει να πεθάνεις πριν πεθάνεις, για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις" δεν είναι απλό λογοπαίγνιο. Εκφράζει μια βαθειά αλήθεια. Πριν από τον σωματικό μας θάνατο πρέπει να προηγηθεί η νέκρωση των παθών και η αποκόλληση από την ματαιότητα του κόσμου, αν θέλουμε να αποφύγουμε τον αιώνιο θάνατο.

Ιερομονάχου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, «Γίνεσθε έτοιμοι»,http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=562

Ἐξαγορά τοῦ χρόνου

Ὁ χρόνος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, ὁ «παλαιός τῶν ἡμερῶν», ὑπῆρχε πρό τοῦ χρόνου, εἶναι ὑπέρ τοῦ χρόνου καί ἀποτελεῖ τόν αἴτιο τοῦ χρόνου.

Ὁ χρόνος εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ, διότι ὅταν ἀξιοποιηθεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο ἐξασφαλίζει τη σωτηρία του.

Ὁ χρόνος ἀξιοποιεῖται, ὅταν ἐπιτευχθεῖ μέσα στο χρόνο ἡ βίωση τῆς ζωῆς καί παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Τότε οἱ πράξεις αἰωνοποιοῦνται, γιατί Αἰωνιότητα δέν εἶναι ἡ πέρα ἀπό τό χρόνο ζωή, ἀλλά ἡ μέσα στο χρόνο κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βιώνει καθημερινά την ὀρθόδοξη ἀσκητική καί μετέχει τῆς Μυστηριακῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιτυγχάνει τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς, τόν φωτισμό τοῦ νοῦ, τή θέωση. Τότε γίνεται πρόσωπο, ὑπερβαίνει τό χρόνο καί ζεῖ τό αἰώνιο, τον Ἴδιο τόν Θεό.

Ἡ ὑπέρβαση τοῦ χρόνου ἐπιτυγχάνεται μέ την ἀνάπτυξη ἐπικοινωνιακῆς σχέσης ἀνθρώπου και Θεοῦ, τήν προσευχή.

Ἡ καρδιακή προσευχή σέ συνάρτηση μέ την ἄσκηση καί τή μετοχή στή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιφέρει τήν ἕνωση μέ τόν Θεό.

Ὁ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς καί τῆς ἄσκησης, τῆς λατρείας καί τῆς Μυστηριακῆς μετοχῆς εἶναι ἀπελεύθερος τῶν δεσμῶν τοῦ χρόνου, ἐξαγιάζει το χρόνο καί ἐξαγιάζεται μέσα σ΄ αὐτόν. Ζεῖ στιγμές αἰωνιότητος ἀπό ἐδῶ στή γῆ, ἐμπειρίες μοναδικές, πλήρεις εὐλογιῶν.

Ἡ ὅλη ζωή στή γῆ, μέ τίς ποικίλες ἐκφάνσεις καί δραστηριότητες, ἀπαιτεῖται νά διαδραματίζεται κάτω ἀπό τό πρίσμα τῆς αἰωνιότητας, γιά νά εἶναι σωτήρια. Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς στή γῆ ἐξασφαλίζει τον Παράδεισο ἤ τήν Κόλαση.

Ἡ δική μας βιοτή μέ τήν ἐξαγορά τοῦ χρόνου προκαλεῖ ἀνοίγματα πρός τόν Θεό μέ διηνεκεῖς προεκτάσεις, ἐνῶ ἡ ἀπώλεια τοῦ χρόνου προξενεῖ τήν αἰώνια καταδίκη μας.

Ἡ ἐπιλογή δική μας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΛΕΙΔΩΝΙΑΡΗ, Ἐκπαιδευτικόςhttp://www.imsamou.gr/mag.php?f=0&id=118

Πως απήντησαν οι Γέροντες Πορφύριος και Παΐσιος στο δίλημμα γάμος η παρθενία

Σ’ ένα φίλο, που αντιμετώπιζε δίλημμα γάμου η παρθενίας, ο Γέροντας πρόσφερε πολλές προοπτικές σωτηρίας και τον απάλλαξε από το άγχος του διλήμματος, πριν ακόμη διαλέξει οτιδήποτε, λέγοντάς του:

«Μην ταλαιπωρείσαι άδικα, καταπιέζοντας τον εαυτό σου ν’αποφασίσεις τώρα να διαλέξεις. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο από την επίμονη αυτή σκέψη και δώσε όλη την προσοχή σου, πως να αγαπήσεις το Χριστό, που σε αγαπά. Όλα του Χριστού είναι, παρελθόν, παρόν και μέλλον μας, όπου φανερώνεται η Πρόνοιά Του, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια της ζωής μας.

Μπορεί να κάνεις οικογένεια, μπορεί να πας όπου σου αρέσει να αφιερωθείς. Μπορεί όμως και να μην κάνεις τίποτε απ’ αυτά, να μείνεις στο σπίτι σου, όπως είσαι τώρα. Πάλι σώζεσαι, φτάνει ν’ αγαπάς τον Χριστό. Ο Χριστός θα φέρει τη λύση που σου ταιριάζει περισσότερο, που θα μιλήσει καθαρά στην ψυχή σου. Μη στενοχωρείσαι. Και τώρα επάνω στο δρόμο του Χριστού είσαι».

– Γέροντα, τι πρέπει να απαντήση κανείς σε νέα παιδιά που ρωτούν αν η μοναχική ζωή είναι ανώτερη από την έγγαμη;

Κατ’ αρχάς πρέπει να τους δώσει να καταλάβουν ποιός είναι ο προορισμός του ανθρώπου και ποιό είναι το νόημα της ζωής. Ύστερα να τους εξηγήση ότι και οι δύο δρόμοι που έχει χαράξει η Εκκλησία μας είναι ευλογημένοι, γιατί και οι δύο μπορούν να τους οδηγήσουν στον Παράδεισο, αν ζήσουν κατά Θεόν.

Ας υποθέσουμε ότι δύο άνθρωποι ξεκινούν να πάνε σε ένα Προσκύνημα. Ο ένας πηγαίνει με το λεωφορείο από τον δημόσιο δρόμο και ο άλλος πηγαίνει με τα πόδια από κάποιο μονοπάτι. Και οι δύο όμως έχουν τον ίδιο σκοπό. Ο Θεός και το ένα το χαίρεται και το άλλο το θαυμάζει. Κακό είναι, όταν αυτός που πάει από το μονοπάτι κατακρίνει μέσα του τον άλλον, που πάει από τον δημόσιο δρόμο, η και το αντίστροφο. http://www.diakonima.gr

ο δυνάμενος χωρειν χωρείτω." (Ματθ. ιθ' 9-12)

Οι μαθητές λένε στον Κύριο, ότι δεν συμφέρει να παντρεύεται κάποιος, αφού έτσι δένεται οριστικά με μία γυναίκα και δεν μπορεί να την χωρίσει παρά μόνο για λόγους πορνείας, και ο Κύριος συμφωνεί (ότι δηλαδή δεν συμφέρει), αλλά τονίζει ότι αυτό μπορούν να το κάνουν (να μην παντρεύονται) μόνο όσοι έχουν το χάρισμα.

Έτσι, για όποιον/α έχει την κλίση - και μπορεί με την αγάπη του Χριστού ν' αντιμετωπίσει του σαρκικούς πειρασμούς ισοβίως, χωρίς να έχει ανάγκη από σύζυγο - είναι προτιμότερο να στρέφεται στον μοναχισμό, για να έχει έτσι περισσότερο χρόνο ν' ασχολείται με τα πνευματικά του καθήκοντα παρά με τις βιοτικές μέριμνες.

Ερωτικές σχέσεις των νέων και αντιμετώπιση τους

Θα πρέπει κατ’ αρχήν να έχουμε κατά νουν ότι στη διάρκεια της εφηβείας οι βιολογικές ορμές (γενετήσιες ή επιθετικές) μπορεί να είναι ισχυρότερες από κάθε άλλη περίοδο της ζωής. ΄Ενα μεγάλο και συχνά δύσκολο καθήκον σ’ αυτά τα χρόνια, είναι να μπορέσει κανείς να ελέγξει αυτές τις ορμές και να τις εκφράζει, όταν χρειαστεί, με αποδεκτό τρόπο.

Το πρόβλημα στη μέση εφηβεία γίνεται οξύτερο, επειδή ο νεός δεν φαίνεται να διαθέτει ακόμη αυτούς τους μηχανισμούς αυτοελέγχου, και θα πρέπει εμείς να τον βοηθήσουμε να το πετύχει (ηθικές αρχές, όρια).

Πόσο όμως βοηθάει σήμερα το κοινωνικό περιβάλλον; Οι σχέσεις των ανθρώπων διέπονται πλέον από μια ελευθεριότητα και συχνά χυδαιότητα που είναι αποτέλεσμα της έκπτωσης των ηθικών αξιών της κοινωνίας μας. Παράλληλα έχουμε μια τηλεόραση που υποδαυλίζει όχι μόνο τις ορμές των νέων αλλά και των ενηλίκων και των γερόντων ακόμα! Ελεύθερος έρωτας, αχαλίνωτο σέξ, αλλά και διαστροφή πάσης φύσεως, προσπαθούν να μας καθηλώσουν στις οθόνες μας «πάση θυσία»…

΄Επειτα έχουμε και τα περιοδικά. ΄Οχι ένα και δύο, αλλά ολόκληρη η πρόσοψη και οι πλαϊνές πλευρές κάποιων περιπτέρων είναι γεμάτες από πορνογραφικά περιοδικά, που τα εξώφυλλα και μόνο να δεις φτάνει για να «κολαστείς», δεν είναι ανάγκη να τα αγοράσεις …

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, και μάλιστα όταν υπάρχουν τηλεοπτικές εκπομπές που διαφημίζουν την ερωτική ζωή των εφήβων, έχουμε ένα πρόβλημα μεγάλων διαστάσεων και στην ελληνική κοινωνία.

Πάντως στην ηλικία αυτή συχνά το αντίθετο φύλο αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο σεξουαλικό και οι νέοι βλέπουν την ερωτική τους σχέση σαν ευκαιρία για κοινωνική επίδειξη και χειραφέτηση. Γι’ αυτό ο βαθμός ελκυστικότητας αλλά και η φήμη του συντρόφου μετράει πολύ για την αυτοεκτίμηση του εφήβου.

Μερικοί έφηβοι μπορεί να έχουν πολλούς ερωτικούς συντρόφους την ίδια χρονική περίοδο ή να αλλάζουν συχνά το σύντροφό τους. Αυτό είναι σίγουρα παθολογική συμπεριφορά (όπως και σε έναν ενήλικα φυσικά) και δείχνει ότι ο έφηβος συναντάει ιδιαίτερες συναισθηματικές δυσκολίες στην ανάπτυξή του.

Για παράδειγμα, ένας έφηβος με χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να επιδιώκει να έχει πολλούς ερωτικούς συντρόφους, για να επιβεβαιώσει ότι είναι ελκυστικός, ή μια κοπέλα που δεν τα πάει καλά με το σπίτι της μπορεί να καυχάται για τις ερωτικές της επιτυχίες στην προσπάθειά της να ανταγωνιστεί τους γονείς της ή να αναπληρώσει συναισθηματικά κενά.

Με λίγα λόγια η σεξουαλική δραστηριότητα μπορεί να επιδιώκεται για λόγους μη σεξουαλικούς όπως επιθετικότητα, εξέγερση, αυτοκαταστροφή, κατάθλιψη ή μια γενικότερη ανάγκη του νέου για θαλπωρή και αγάπη, που λείπουν από το σπίτι.

Είναι φανερό λοιπόν πόσο μεγάλο θετικό ρόλο μπορεί να παίζει ένα ζεστό οικογενειακό κλίμα, γεμάτο κατανόηση και αγάπη προς τον έφηβο. Αντίθετα μπορεί η συμπεριφορά των γονιών και το οικογενειακό κλίμα να σπρώξουν τον έφηβο στις πρώιμες εξωοικογενειακές εμπειρίες πάσης φύσεως (σεξουαλικές, ναρκωτικά, καταστροφικές λατρείες, κλπ.)

π. Αντώνιου Ι. Στυλιανάκη http://forum.athos.gr/index.php?topic=416.0

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μεγαλομάρτυρας καὶ Μυροβλύτης (Ὀκτώβριος 26)

Ὁ Μεγαλομάρτυς Δημήτριος, γόνος τῆς ἔνδοξης πόλης Θεσσαλονίκης, ἦταν στρατιωτικὸς στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ (284-305). Γενναῖος καὶ ἀτρόμητος στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ καὶ κήρυκας τῆς χριστιανικῆς πίστης, εἶναι παράδειγμα χριστιανοῦ μάρτυρος.

Θὰ λέγαμε ὅτι ὑπῆρξε ὁ πρῶτος κατηχητὴς τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι χωρὶς τὸν παραμικρὸ φόβο κατηχοῦσε τοὺς νέους τῆς πόλης, ἐμπνέοντος σ΄ αὐτοὺς τὴ χριστιανικὴ πίστη.

Ἡ δραστηριότητα τοῦ Δημητρίου καταγγέλθηκε στὸν Διοκλητιανό, ὁ ὁποῖος τὸν κάλεσε στὰ ἀνάκτορα. Ὁ Δημήτριος δήλωσε στὸ Διοκλητιανὸ ὅτι πράγματι εἶναι Χριστιανός, διότι μόνο ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ παρέχει ἠθικὴ λύτρωση καὶ αἰώνια ζωή.

Τότε ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴ φυλακή. Ἀλλὰ τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες γίνονταν στὴ Θεσσαλονίκη ἀγῶνες. Οἱ εἰδωλολάτρες, ἐκμεταλλευόμενοι τὴν δύναμη κάποιου Λυαίου, προκαλοῦσαν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουν.

Τότε ἕνας νεαρὸς χριστιανός, ὁ Νέστωρ, ἀφοῦ πῆρε τὴν εὐχὴ τοῦ Δημητρίου μέσα ἀπὸ τὴν φυλακή, μπῆκε στὸ στάδιο καὶ νίκησε τὸ σωματώδη Λυαῖο.

Ὁ Διοκλητιανὸς ὅταν ἔμαθε τὴν αἰτία τῆς ἥττας τοῦ Λυαίου ἔστειλε στρατιῶτες στὴ φυλακὴ καὶ μὲ τὴν λόγχη σκότωσαν τὸ Δημήτριο καὶ τὸ Νέστορα. Ἡ δὲ μητέρα Ἐκκλησία περιβάλλεται «ὡς πορφύραν καὶ βύσσον τὰ αἵματα τῶν μαρτύρων της», διότι αὐτὰ τὰ τέκνα της ἀποτελοῦν τὸ καύχημά της.

http://www.phys.uoa.gr/%7Enektar/orthodoxy/agiologion/10/26.htm

Ο Ἅγιος Δημήτριος έφιππος

Στην εικόνα αυτή ο άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται καβαλάρης με στρατιωτική στολή πάνω σε κόκκινο άλογο φονεύοντας με το δόρυ του τον τσάρο των Βουλγάρων Σκυλογιάννη. Πρόκειται για το θαύμα που έγινε τον Οκτώβριο του 1207 έξω από τα τείχη της Θεσσαλονίκης. Ο τσάρος των Βουλγάρων Ιωαννίτζης που οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν Σκυλογιάννη, φονεύτηκε κατά την παράδοση από τον άγιο Δημήτριο, όταν εκείνος πολιορκούσε τη Θεσσαλονίκη. Στο πρόσωπο του αγίου Δημητρίου η Θεσσαλονίκη βλέπει πάντοτε τον προστάτη της, το στήριγμά της. (Η απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους το 1912 συνέπεσε με την ημέρα της γιορτής του αγίου μας). Δίκαια ο άγιος Δημήτριος αποκαλείται από τον υμνωδό της Εκκλησίας «ο μέγας φρουρός της Θεσσαλονίκης, ο ρύστης εν τοις κινδύνοις ο εξαίρετος, πρόμαχος ο κράτιστος» (Κανών δεύτερος).

Σ’ έναν άλλο Κανόνα, που συνέθεσε ο Συμεών Θεσσαλονίκης, ο άγιος Δημήτριος φέρεται να λέει στην προστατευόμενή του πατρίδα Θεσσαλονίκη’ «...μη φοβού ουν, πατρίς μου, εμέ κατέχουσα, τους εχθρούς σου γαρ πάντας πατάξω εν Χριστώ και φυλάξω σε την τιμωσαν με».

Δίκαια παρατηρήθηκε, πως από όλες τις εικόνες του Αγίου Δημητρίου, η εικόνα του έφιππου αγίου αγαπήθηκε περισσότερο, γιατί ενσαρκώνει τα ελληνικά ιδεώδη της παλληκαριάς και της λεβεντιάς.

Στη συνείδηση των πιστών ο άγιος Δημήτριος δεν εἶναι μόνο, κατά τον υμνωδό, «κρηπίς ακατάβλητος και θεμέλιος άρρηκτος και πολιούχος, οικιστής και υπέρμαχος» της πόλεως της Θεσσαλονίκης και «εν πολλοίς και πολλάκις κινδύνοις χαλεποίς των Θεσσαλονικέων προϊστάμενος», αλλά και ο μέγας υπέρμαχος της οικουμένης.

Για τούτο ψάλλει η Εκκλησία μας, «Μέγαν εὔρατο, ἐν τοῖς κινδύνοις, σέ ὑπέρμαχον, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τά ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὐν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίω θαρρύνας τόν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμῖν τό μέγα ἔλεος».

Από το βιβλίο Ο Μυστικός κόσμος των Βυζαντινών Εικόνων (τόμος πρώτος) Χρήστου Γ. Γκότση Εκδ. Αποστολική Διακονία http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=37&Itemid=2

28-10, Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. «Νεφέλη γαρ Κυρίου ην επί της Σκηνής ημέρας, και πυρ ην επ' αυτοίς νυκτός εναντίον παντός Ισραήλ». (Έξοδος κεφ. μ' 36)

Δέσποινα Θεοτόκε, το κειμήλιον των αρετών, η σκέπη και η καταφυγή πάντων των Χριστιανών, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου και λύτρωσαι ημάς εκ των ορατών και αοράτων εχθρών.

Θεοτόκε Παρθένε, η των ουρανών Πλατυτέρα, εσύ είσαι η κλίμαξ ην ο Ιακώβ εθεάσατο. Δια των ιδικών σου πρεσβειών ανερχόμενοι οι Άγγελοι αναφέρουν εις τον Άγιον Θεόν τας προσευχάς των Χριστιανών. κατερχόμενοι δε μεταφέρουν εις αυτούς την χάριν και τας δωρεάς Αυτού.

Νεφέλη οδηγούσε και εσκέπαζε τους Ισραηλίτας, όταν εβάδιζον εις την έρημον και νεφέλη εκάλυπτεν την Σκηνήν του Μαρτυρίου. Όλα αυτά όμως ήσαν τύπος και σκιά της χάριτος του Θεού.

Όταν όμως ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο Ιησούς Χριστός εσκήνωσεν εν σοι, δια της ενσάρκου οικονομίας αυτού, τότε εσύ Θεοτόκε έγινες η φωτεινή Σκηνή του Αγίου Πνεύματος, φωτίζουσα, σκέπουσα, περιθάλπουσα και οδηγούσα τον νέον Ισραήλ εις τον Παράδεισον, εις την Βασιλείαν των ουρανών.

Πώς να μη σε ευχαριστήσωμεν Πάναγνε διότι με την αστραπόμορφον Σκέπην σου πλημμυρίζεις τας ψυχάς των ευσεβών Χριστιανών με θεία νοήματα; Εσύ Παναγία μας, ως φιλόστοργος Μήτηρ στολίζεις τις ψυχές μας δια των πολλών σου χαρίτων και τας καθιστάς ευαρέστους ενώπιον του Αγίου Θεού.

Η αισχύνη της ψυχικής γυμνότητος δια των πολλών σου χαρίτων καλύπτεται. Δια του ιερού σου Μαφορίου σκεπάζεις τις ψυχές μας αι οποίαι στερούνται ενδύματος γάμου και δεν ημπορούν να εισέλθουν εις την Βασιλείαν των Ουρανών.

Πολυύμνητε Κόρη, το ταμείον των θείων δωρεών μη παρίδης τας δεήσεις των πτωχών δούλων σου. Κάθε ψυχή στερουμένη έργων αγαθών προς Σε ανατρέχει. επιποθούσα δε της θείας Χάριτος προς Σε καταφεύγει. Εσύ είσαι η σκέπη και η ευπρέπεια πάντων των εις Σε προστρεχόντων.

Η ευσπλαγχνία σου Θεοτόκε, ωσάν θάλασσα ανεξάντλητος επικαλύπτει πάντας τους αμαρτωλούς και επιχέει προς τους δεομένους ιάματα των ψυχών και των σωμάτων.

Κάθε ψυχή, εφ' όσον επικαλείται την βοήθειάν σου Δέσποινα, όσον άμορφη κι αν έχη καταστή ένεκα της αμαρτίας δεν θα παραμείνη εις την ακοσμίαν αυτής, αλλά αι πρεσβείαι σου θα ελκύσουν επ' αυτήν την χάριν του Αγίου Πνεύματος.

Άνευ των ιδικών σου πρεσβειών και της ιδικής σου προστασίας και Σκέπης ουδείς λυτρούται εκ των ακαθάρτων λογισμών και ουδείς αναβαίνει άνευ των θερμών δεήσεών σου προς τον Θεόν και Πατέρα ημών.

Ω θαυμαστή πρεσβεία πάντων των Ορθοδόξων Χριστιανών! Των προφητών εκπλήρωμα, Αποστόλων δόξα, Μαρτύρων εγκαλλώπισμα, της Παρθενίας το καύχημα και παντός του κόσμου πανθαύμαστος Σκέπη!

Ως όρνις σκέπασον υπό τας αγίας πτέρυγάς σου και περιφρούρησον τα πιστά τέκνα σου, Θεοτόκε Παρθένε.

Καθ' ημέραν πράττομεν τα πονηρά και παροργίζομεν τον δίκαιον Θεόν. Ένεκα των πολλών αμαρτιών μας, υποπίπτομεν εις πολλούς πειρασμούς και θλίψεις. «Πολλαί αι θλίψεις του αμαρτωλού» (Ψαλ. λα' 10).

Πρόφθασον Δέσποινα και δώρησαι μετάνοιαν εις την πατρίδα μας και περίσκεπε αυτήν εκ των επαπειλούντων αυτήν εχθρών. «Εκύκλωσάν με κύνες πολλοί, συναγωγή πονηρευομένων περιέσχον με» (Ψαλ. κα' 17).

Δεν θα υπήρχωμεν επί της γης Θεοτόκε, εάν δεν προέφθανον αι πρεσβείαι σου να εξευμενίσουν τον Άγιον Θεόν, προς τον οποίον καθ' ημέραν αμαρτάνομεν.

Παναγία μας, η παραμυθία πάντων των ευσεβών Χριστιανών, λύτρωσαί μας εκ της επικειμένης ημίν δικαίας του Θεού παιδεύσεως.

Σκέπε πάντοτε εκ πάσης απειλής ημάς Δέσποινα, ότι μετά Θεόν τας ελπίδας σοί αναθέμεθα.

Ταις της Πανυπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου πρεσβείαις, της ακαταμαχήτου ημών προστασίας, σώσον την κληρονομίαν σου Κύριε, ίνα απροσκόπτως και ελευθέρως δοξάζομεν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά Σου, εις το οποίον πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.

ΜΟΝΑΧΟΥ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΥ http://frgewrgios.blogspot.gr/2015/10/blog-post_65.html

Στην εορτή των αγ. Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, 8-11

«Λέγω γαρ υμίν ότι χαρά γίνεται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι», ο Χριστός μας λέει: ότι χαρά γίνεται, πανηγύρι γίνεται στον ουρανό από τους αγγέλους του Θεού όταν δούν να μετανοεί ένας χριστιανός και να αφήνει τη ζωή της αμαρτίας.

Γιατί ο άνθρωπος, όπως λέει η Εκκλησία μας, δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται, το σώμα δηλαδή, αλλά είναι κι αυτό που δεν φαίνεται. Κι αυτό είναι η ψυχή μας. Και την ψυχή την φροντίζουν ο Θεός και οι άγγελοί Του. Όταν βαπτιστήκαμε ο καθένας από μας πήρε ως φύλακα της ζωής του έναν άγγελο. Γι’ αυτό, όταν ο Σατανάς προσπαθήσει να μας μπλέξει στα δίχτυα της αμαρτίας, ο φύλαξ άγγελός μας μας οδηγεί στο σωστό δρόμο, μας δείχνει τον δρόμο της ευσεβείας. Μας διώχνει από τον δρόμο της ασεβείας, της πλάνης, της αμαρτίας. Ο φύλαξ άγγελός μας μας προστατεύει. Όπως, βεβαίως, μας προστατεύουν και οι αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, των οποίων την Σύναξη εορτάζει σήμερα η αγία μας Εκκλησία.

Οι άγιοι αυτοί αρχάγγελοι μας καθοδηγούν στην ορθή πίστη του Χριστού. Όπως, δηλ., ο αρχάγγελος Μιχαήλ, την ώρα που ο Εωσφόρος έπεφτε εξαιτίας της υπερηφάνειάς του, είπε «στωμεν καλώς, στωμεν μετά φόβου» - για να μην πέσει στην υπερηφάνεια κανένα άλλο από τα υπόλοιπα 9 τάγματα των Αγγέλων - έτσι και εμεις να προσέχουμε να μην πέφτουμε με την θέλησή μας στην αμαρτία. «Είδον τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ.10,18) λέει ο Κύριος. Γι’ αυτό άς προσέχουμε να μην είμαστε υπερήφανοι άνθρωποι, αλλά ταπεινοί.

Ποιο είναι όμως το έργο των αγγέλων; Οι άγγελοι είναι οι υπηρέτες του σχεδίου της Θείας Οικονομίας. Όπως λέει η Γραφή, οι άγγελοι είναι «λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομειν σωτηρίαν». «Παρεμβαλει άγγελος Κυρίου κύκλω των φοβουμένων αυτών» (Ψαλμ. 34,7) λέει ο Ψαλμωδός Δαυίδ.

Στην Παλαιά Διαθήκη οι Άγγελοι φώτιζαν τους Προφήτες να πουν αυτά που είπαν, τις προφητείες τους, δηλαδή. Δεν έχουμε όμως μόνο στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης αγγελικές εμφανίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Τέτοιες έχουμε και στα χρόνια της Καινής Διαθήκης.

Πριν γεννηθεί ο Κύριος ο αρχάγγελος Γαβριήλ εμφανίστηκε στον ύπνο του Ιωσήφ λέγοντάς του να πάρει υπό τη προστασία του την Παναγία. Ο ίδιος αρχάγγελος εμφανίστηκε στον Ιωσήφ λέγοντάς του να φύγει στην Αίγυπτο για να γλιτώσει από το μαχαίρι του Ηρώδη τον Χριστό. Νωρίτερα ο αρχάγγελος Γαβριήλ εμφανίστηκε στην Παναγία, στο σπίτι της στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γίνει μητέρα του Ιδίου του Θεού. Επίσης, ο ίδιος αρχάγγελος εμφανίστηκε την ώρα του Θυμιάματος στον πατέρα του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, στον Ζαχαρία, και του είπε ότι η γυναίκα του Ελισάβετ θα τεκνοποιήσει. Αυτά είναι ορισμένα από τα παραδείγματα εμφανίσεων αγγέλων στην Αγία Γραφή.

Οι άγγελοι είναι φύλακες των χριστιανών. Ο Κύριος δια πρεσβειών των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και πασών των επουρανίων Δυνάμεων Ασωμάτων, να χαρίζει σε όλους μας πίστη, μετάνοια, να μας έχει στολισμένους με αρετές, για να κερδίσουμε όλοι από κοινού τη βασιλεία των Ουρανών. Αμήν!

http://www.aegeantimes.gr/pigizois/orthod_latria/agiologio/arx_mixail_gavriil.htm

9-11, Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΣΤΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ

Δεν θα παύση η Αγία του Χριστού Εκκλησία, να αναδεικνύη αγίους έως της συντελείας του αιώνος. Χαίρει η Εκκλησία διά τους νεοφανείς αγίους, εξαιρέτως δε διά το νέκταρ το γλυκύτατον της εναρέτου ζωής, το πολύτιμον σκεύος των δωρεών του Παναγίου Πνεύματος, τον Θεοφόρο Ιεράρχη, τον Άγιο Νεκτάριο επίσκοπο Πενταπόλεως.

Ο Άγιος του Θεού, γεννήθηκε την 1 Οκτωβρίου του 1846 στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης κι έλαβε το όνομα Αναστάσιος. Οι γονείς του ήταν ο Δημοσθένης Κεφαλᾶς και η Μαρία. Η μητέρα του ήταν πολύ ευσεβής και όταν ο Άγιος ήταν πέντε ετών του δίδαξε τον ν' (50ο) ψαλμό του Δαβίδ. Όταν ο Αναστάσιος έφθανε στο στίχο "διδάξω ανόμους τας οδούς σου" τον επαναλάμβανε πολλές φορές, σαν να ήξερε πόσο καθοριστικός θα ήταν ο ρόλος του αργότερα.

Για λόγους οικονομικούς αφού τελείωσε το Δημοτικό και το Σχολαρχείο στην πατρίδα του, έφυγε σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών για την Κωνσταντινούπολη, και προσελήφθη ως υπάλληλος σε συγγενικό κατάστημα με μόνη αμοιβή στέγη και τροφή. Παρά τις δύσκολες συνθήκες βρίσκει καταφύγιο στη μελέτη (τη μόνιμη στη ζωή του συντροφιά)· όσα από τα ρητά τα θεωρούσε ωφέλιμα για τους αγοραστές του, τα σημείωνε στα περιτυλίγματα του καπνού. Αργότερα εργάστηκε ως παιδονόμος στο Αγιοταφικό Μετόχι της Πόλης, όπου διευθυντής ήταν ο θείος του. Αγαπούσε και συμμετείχε σχεδόν κάθε ημέρα στις εκκλησιαστικές ακολουθίες. Ο πόθος γιά την Μοναχική Πολιτεία ήταν διακαής.

Το 1868 σε ηλικία είκοσι ετών φεύγει από την Πόλη και μεταβαίνει στη Χίο και υπηρετεί ως γραμματοδιδάσκαλος στο Λιθί, έως το 1873, όπου προσέρχεται στην Νέα Μονή και μετά από τριετή δοκιμασία λαμβάνει, στις 7 Νοεμβρίου 1876, το αγγελικό σχήμα με το όνομα Λάζαρος. Στις 15 Ιανουαρίου του 1877 χειροτονείται διάκονος από τον μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο και μετονομάζεται σε Νεκτάριο. Στην Χίο φοιτά στο Γυμνάσιο, αλλά ο σεισμός του 1881 τον αναγκάζει να έρθει στην Αθήνα, όπου στο Βαρβάκειο δίνει τις απολυτήριες εξετάσεις, ως κατ' οίκον διδαχθείς και παίρνει το απολυτήριο.

Το 1881 ταξιδεύει στην Αλεξάνδρεια, όπου συναντά τον πατριάρχη Σωφρόνιο, ο οποίος τον παροτρύνει να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, κάτι που γίνεται εφικτό με την οικονομική υποστήριξη των αδελφών Χωρέμη. Το 1882 πήρε την υποτροφία του κληροδοτήματος Α.Γ. Παπαδάκη. Πήρε το πτυχίο του τον Οκτώβριο του 1885 με βαθμό "καλώς".

Στις 23 Μαρτίου του 1886 χειροτονείται πρεσβύτερος από τον Αλεξανδρείας Σωφρόνιο. Στις 6 Αυγούστου του ιδίου έτους χειροθετείται Μέγας Αρχιμανδρίτης και Πνευματικός και τοποθετείται στην Πατριαρχική Αντιπροσωπεία Καΐρου. Εργάζεται συνεχώς με ζήλο και αυταπάρνηση. Η Εκκλησία της Αλεξανδρείας τον αμείβει με το ύπατο αξίωμα. Στις 15 Ιανουαρίου του 1889 χειροτονείται μητροπολίτης Πενταπόλεως, στον Άγιο Νικόλαο Καΐρου (ο οποίος ανακαινίστηκε ριζικώς υπό του Αγίου), από τον Πατριάρχη Σωφρόνιο, τον πρώην Κερκύρας Αντώνιο και τον Σιναίου Πορφύριο. Ως μητροπολίτης συνέχισε να ασκεί τα ίδια καθήκοντα, χωρίς μάλιστα να πληρώνεται, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης του Πατριαρχείου. Έλαβε ενεργό μέρος για τις εκδηλώσεις της 50ετηρίδος της αρχιερατείας του ευεργέτη και προστάτη του Πατριάρχη, που έμελλε να γίνει διώκτης του. Με μεγάλη ταπείνωση δέχτηκε το αξίωμα της αρχιερωσύνης…

Οι αρετές του Αγίου διαδόθηκαν παντού και όλοι μιλούσαν με θαυμασμό για το θησαυρό που τους χάρισε ο Θεός. Όμως ο δημιουργός της κακίας, ο διάβολος, δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή του. Πράγματι κάποιοι στο περιβάλλον του ενενηντάχρονου Πατριάρχη διέβαλαν τον Άγιο, ότι δήθεν ξεσηκώνει το λαό και επιδιώκει να αναλάβει τον Θρόνο της Αλεξανδρείας…

Οι πιστοί εθλίβησαν που στερήθησαν τον " συμπαθέστατον των Αρχιερέων και τον αγαθώτατον και δραστηριώτατον των κληρικών".

…Μετά από αγώνες καταφέρνει να πάρει μία θέση ιεροκήρυκος στην Εύβοια… Τον Μάρτιο του 1894 αναλαμβάνει την διεύθυνση της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής. ..Η προσευχή του ήταν το σημαντικότερο λίπασμα για την άνθηση της σχολής. Παράλληλα ασκούσε και λειτουργικό, κηρυκτικό, εξομολογητικό και φιλανθρωπικό έργο. Σχετίζεται με τον παπα-Νικόλαο Πλανά και παίρνει μέρος στις αγρυπνίες στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισαίου, όπου έψαλαν οι Παπαδιαμάντης και Μωραϊτίδης.

Τον Ιούλιο του 1898 επισκέπτεται για πρώτη φορά το Άγιον Όρος. Διέμεινε για ένα μήνα και επισκέφτηκε τα κυριότερα μοναστήρια και σκήτες. Συνδέθηκε ιδιαίτερα με τον Γέροντα Δανιήλ με τον οποίο διατήρησε μία πολύχρονη φιλία. Επίσης συνεδέθη με τον π. Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη, ο οποίος αργότερα διαδέχθηκε τον Άγιο Σάββα της Καλύμνου στην πνευματική καθοδήγηση της μονής στην Αίγινα…

Το 1904 έγινε πραγματικότητα η επιθυμία του για ίδρυση γυναικείας μοναστικής αδελφότητος, αρχικά αποτελουμένης από τέσσερις αδελφές. Ο Άγιος δεν έπαυε να τις κατευθύνει πνευματικά, να τις στηρίζει ηθικά και οικονομικά. Στις 7 Φεβρουαρίου του 1908 υπέβαλε την παραίτησή του από την διεύθυνση της Ριζαρείου λόγω ασθενείας.

Αφοσιώνεται στην καθοδήγηση των μοναχών, στην ανοικοδόμηση της Μονής, στη συγγραφή και στην πνευματική και οικονομική στήριξη των αδυνάτων κατοίκων του. Οι δοκιμασίες όμως δεν σταμάτησαν. Για ποικίλους λόγους η επίσημη αναγνώριση της Μονής δεν ήλθε, παρά μόνο όταν ο Άγιος είχε κοιμηθεί. Επιπλέον, κατηγορήθηκε για ανηθικότητα από τη μητέρα μίας κοπέλας που κατέφυγε στη Μονή να μονάσει. Όλες αυτές τις δοκιμασίες τις βίωνε με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό και είναι χαρακτηριστικό πως μία από τις προσφιλείς ασχολίες του ήταν η φιλοτέχνηση σταυρών στους οποίους έγραφε " Σταυρός μερίς του βίου μου".

Η υγεία του Αγίου ήταν πάντα εύθραυστη…Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου του 1920, προς το μεσονύκτιο παρέδωσε πλήρης ουρανίου γαλήνης την μακαρία ψυχή του εις χείρας Θεού ζώντος, τον οποίο αγάπησε εκ νεότητος και δι' όλου του βίου εδόξασεν, σε ηλικία 74 ετών. Το τίμιο λείψανο του Αγίου ευωδίαζε και ευώδες μύρον έκβλυζε από το πρόσωπό του. Αυθημερόν μεταφέρθηκε στην Αίγινα κι εψάλη η εξόδιος ακολουθία και ετάφη εν συρροή κλήρου και λαού….

Όντως ο Άγιος Νεκτάριος είναι ο Άγιος του αιώνος μας, ο γλυκύς, ο πράος, ο ανεξίκακος, ο ταπεινός και διά τούτο έλαβε και λαμβάνει τόση χάρη από τον Κύριο της Δόξης.

Ο συμπαθής Άγιος να παρέχει ενί εκάστω, εν παντί και πάντοτε την πατρική και σωστική αντίληψί του και βοήθεια. Αμήν.http://www.i-m-patron.gr/agiosnektarios/

ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Η ΠΑΝΣΟΦΟΣ, (25 Νοεμβρίου)

Στα συναξάρια και τα υμνολογικά κείμενα, η Αγία Αικατερίνη ονομάζεται πάνσοφος, όχι απλώς σοφή, αλλά πάνσοφος. Είχε σπουδάσει και γνώριζε σχεδόν όλες τις Επιστήμες της εποχής της, πράγμα πολύ σπάνιο και για εκείνη την εποχή. “Αύτη πάσαν παιδείαν Ελληνικήν και Ρωμαΐκήν άκρως εκγυμνασθείσα, Ομήρου τε και Βιργιλίου του Ρωμαίων μεγίστου Ποιητού, Ασκληπιού τε και Ιπποκράτους και Γαληνού των Ιατρών, Αριστοτέλους τε και Πλάτωνος, Φιλιστίωνός τε και Ευσεβίου των Φιλοσόφων και όση Ρητορική εφευρέθη τω κόσμω, ου μην δέ, αλλά και πάσαν λέξιν γλωσσών μεμαθηκυία, εις έκπληξιν έφερεν ου μόνον τους ορώντας αυτήν, αλλά γε και τους ακούοντας περί της φήμης και σοφίας και παιδείας αυτής”. Αυτό όμως πού, κατ’ εξοχήν, φανερώνει το πλήρωμα της παιδείας που κατείχε δεν είναι μόνο τα όσα προαναφέρθηκαν και τα οποία είναι πράγματι θαυμαστά, αλλά κυρίως ο πλούτος της καρδιάς της. Ήταν κάτοχος της “άνωθεν σοφίας”, η οποία δεν φουσκώνει τα μυαλά, αλλά πλαταίνει την καρδιά έτσι που να χωρά όλη την οίκουμένη. Καλωσυνάτη και ταπεινή καθώς ήταν είχε απλότητα στους τρόπους, αλλά και σταθερότητα στις αποφάσεις της και αυτό φάνηκε καθαρά τον καιρό του μαρτυρίου της. Με την αληθινή σοφία που κατείχε εξευτέλισε τους ειδωλολάτρες ρήτορες και άφησε να φανή καθαρά ότι η πίστη τους είναι ψεύτικη και τα λόγια τους σκέτη φλυαρία. “Και ρητόρων έπαυσας τας φληνάφους ρήσεις πολύαθλε”, ή σε άλλο ύμνο, “τω Χριστώ την ευχαριστίαν εν νυκτί και ημέρα προσέφερεν· τα δε είδωλα καθείλε και τους ταύτα αφρόνως λατρεύοντας, ρητόρων την γνώσιν καταπτύσασα”.

Οι γνώσεις γύρω από τα ανθρώπινα επιτεύγματα σε όλους τους τομείς είναι χρήσιμες, όπως και η μελέτη και ενασχόληση με τα βιβλία, διότι ακονίζει το μυαλό και ανοίγει νέους ορίζοντες. Ιδιαίτερα κρίνεται απαραίτητη η γνώση της Ιστορίας και κατά κύριο λόγο της Ιστορίας του τόπου μας αφού, όπως έχει πολύ σωστά λεχθεί, “έθνος που δεν γνωρίζει την Ιστορία του είναι καταδικασμένο να αποθάνη”. Όμως για τα λεγόμενα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου, όπως π.χ. γιατί γεννηθήκαμε, ποιός είναι ο σκοπός της ζωής μας, γιατί πεθαίνουμε, τί υπάρχει μετά θάνατον, το αν υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος κ.λ.π., δεν είναι σε θέση να προσφέρη λύση η ανθρώπινη γνώση, αλλά μόνον η Θεολογία, δηλαδή η Αλήθεια που μας αποκάλυψε ο Ίδιος ο Τριαδικός Θεός και βιώνεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ορθόδοξη Θεολογία προσφέρει λύση σε όλα τα προβλήματα του ανθρώπου. Του παρέχει ουσιαστική βοήθεια, αφού του μαθαίνει τον τρόπο να τα αντιμετωπίζη και τελικά να τα υπερβαίνη.

Η Αγία Αικατερίνη ως φορέας της ανθρώπινης σοφίας και παιδείας, αλλά πρωτίστως και κυρίως της κατά Θεόν, φανερώνει καθαρά με την φωτεινή ζωή της, ότι αληθινή παιδεία είναι εκείνη η οποία δεν παρέχει απλώς ξερές γνώσεις, αλλά κυρίως πλάθει ψυχές, δημιουργεί ήθος και τελικά μεταμορφώνει την ύπαρξη.

http://www.parembasis.gr/1997/97_11_06.htm

Η Αγία Αικατερίνα Πολιούχος της Ιεράς Μονής Σινά

Αξιοζήλευτο δώρο του Θεού στη Μονή αποτελούν τα Ιερά Λείψανα της αγίας Αικατερίνης, τα οποία βρέθηκαν στο Παρεκκλήσιο της κορυφής του όρους που φέρει σήμερα το όνομά της. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 294 μ.Χ. από αριστοκρατική ειδωλολατρική οικογένεια και πήρε το όνομα Δωροθέα. Σπούδασε στις εθνικές σχολές της εποχής φιλοσοφία, ρητορική, ποίηση, μουσική, μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική. Το απαράμιλλο σωματικό της κάλλος, η εκπληκτική της μόρφωση, η αριστοκρατική της καταγωγή και η αρετή με την οποία ήταν στολισμένη, την έκαναν περιζήτητη νύφη. Αυτή όμως αρνιόταν κάθε παρόμοια πρόταση, έως ότου κάποιος Μοναχός της γνώρισε τον αληθινό Νυμφίο των ψυχών, τον Ιησού Χριστό. Βαπτίσθηκε και ονομάσθηκε Αικατερίνα, που κατά μία εκδοχή σημαίνει Στεφανία ή Πολυστεφανία.

Κατά την διάρκεια των διωγμών του Αυτοκράτορα Μαξιμίνου, στις αρχές του 4ου αιώνα, ομολόγησε την πίστη της στον Ιησού Χριστό και δημοσίως κατηγόρησε τον Αυτοκράτορα για τις θυσίες του προς τα είδωλα. Εκείνος διέταξε πενήντα ρήτορες από όλη την αυτοκρατορία να την μεταπείσουν, αλλά αντιθέτως αυτοί πείσθηκαν από εκείνη, από τα ρητά των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, τα σχετικά με τον αληθινό Θεό, και επίστευσαν στον Ιησού Χριστό. Μετά από αυτό η Αγία βασανίσθηκε σκληρά, αλλά αντί να καμφθεί το ηθικό της κατόρθωσε με το ένθεο παράδειγμά της να προσελκύσει στη Χριστιανική πίστη τη σύζυγο του Αυτοκράτορα και άλλα μέλη της Αυτοκρατορικής Αυλής.

Κατά την παράδοση, μετά από τον αποκεφαλισμό της, άγγελοι παρέλαβαν το σώμα της και το μετέφεραν στην κορυφή του υψηλότερου όρους του Σινά, το οποίο σήμερα φέρει και το όνομά της. Ανάμεσα στον 8ο με 9ο αιώνα η ύπαρξη του αγίου λειψάνου αποκαλύφθηκε σε όνειρο Μοναχών της Μονής, οπότε και έγινε η ανακομιδή και η τοποθέτησή του στο Άγιο Βήμα του Καθολικού της Μονής, μέσα σε μία μαρμάρινη λάρνακα. Το μύρο που ανάβλυζε και ακόμη αναβλύζει από την Αγία Κάρα της Αγίας είναι ένα συνεχές θαύμα. Η ευλάβεια προς την αγία Αικατερίνα και το όνομά της διαδόθηκε στη Δύση από τους Σταυροφόρους, και από τον 11ο αιώνα και μετά η Μονή του Θεοβαδίστου Όρους Σινά άρχισε να γίνεται γνωστή και ως Μονή της Αγίας Αικατερίνης .

http://www.sinaimonastery.com/index.php?lid=29

5-12, ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓ.ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ (Αγ.Λουκα, Επισκ. Κριμαίας).

Ο άγιος πού γιορτάζουμε σήμερα, είναι φωστήρας μεγάλος, ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της ευσέβειας. ..

Ήταν μεγάλος ασκητής καί υπήρξε ιδρυτής της Λαύρας. Η Λαύρα του, η οποία βρισκόταν κοντά στα Ιεροσόλυμα, υπήρχε για πολλούς αιώνες μεγάλο κέντρο του μοναχισμού καί πρότυπο της μοναχικής ζωής. Ήταν πάρα πολύ αυστηρό μοναστήρι, μάλλον το πιο αυστηρό άπ' όλα στην εποχή του. Δεν ήταν σαν τα συνηθισμένα μοναστήρια τα όποια έχουν στο κέντρο τους καθολικό και γύρω γύρω μοναστηριακά κτίρια.

Το μοναστήρι του αγίου Σάββα βρισκόταν μέσα σε βράχο. Σέ μία σπηλιά μεγάλη βρισκόταν το καθολικό της μονής καί γύρω σε σπήλαια πιο μικρά τα κελλιά των μοναχών. Τον τόπο οπού θα έπρεπε να χτιστεί η εκκλησία τον έδειξε στον όσιο ο ίδιος ο Θεός με μία πύρινη στήλη. ..Δεν μπορούσε οποιοσδήποτε άνθρωπος να μπει στη Λαύρα του Οσίου. Για να βρεθεί μέσα, έπρεπε ν' ανεβεί τα σχοινιά, πού τα πετούσαν οι μοναχοί από πάνω. Εκεῖ μέσα στα σπήλαια ζοῦσε ό άγιος Σάββας με τους μοναχούς του. Η ζωή τους ήταν πάρα πολύ δύσκολη, πιο δύσκολη από τη ζωή των μοναχών σε άλλα μοναστήρια. Υπήρχε πάρα πολύ έντονο το στοιχείο της προσευχής. Την προσευχή του Ιησού, πού συνήθως στα μοναστήρια οι μοναχοί την κάνουν 500 φορές την ημέρα, στην Λαύρα του αγίου την έκαναν 1500 φορές καί με πολλές μετάνοιες.

Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για τη ζωή του μεγάλου αυτοῦ αγίου του Θεού. Θα διηγηθώ μόνο ένα περιστατικό πού μαρτυρεί για τη γενναιότητα του πνεύματός του. Ό άγιος Σάββας ζούσε στα τέλη του πέμπτου καί το πρώτο μισό του έκτου αιώνα. Το 451 στη Χαλκηδόνα συνήλθε η τετάρτη Οικουμενική σύνοδος, η οποία καταδίκασε την αίρεση του μονοφυσιτισμοῦ. Αρχηγός της αιρέσεως αυτής ήταν ό αρχιμανδρίτης Ευτύχιος, ο οποιος δίδασκε ότι, μετά την ένωση στον Χριστό υπάρχει μόνο μία φύση, η θεία. Γι'αυτό, κατά τον Ευτυχή, ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι μόνο Θεός καί όχι Θεάνθρωπος.

Παρ' ό,τι η Σύνοδος καταδίκασε την αίρεση, υπήρχαν πολλοί πού δεν δέχθηκαν τίς αποφάσεις της Συνόδου καί θεωρούσαν τη διδασκαλία του Ευτυχή ορθόδοξη. Ό πατριάρχης Ιεροσολύμων έστειλε επιστολή στον αυτοκράτορα οπού τον παρακαλούσε να βάλει τέλος στην εξάπλωση της αιρέσεως του μονοφυσιτισμου. Στό γράμμα του ό πατριάρχης έγραψε ότι στην αποστολή πού θα φέρει το γράμμα θα είναι καί ο Μέγας Σάββας. Αφού διάβασε την επιστολή ό αυτοκράτορας, ζήτησε να δει τον άγιο Σάββα. Εν τω μεταξύ οι αυλικοί δεν τον άφησαν να παρουσιαστεί μπροστά στον αυτοκράτορα, επειδή όλο το ράσο του ήταν μπαλωμένο. Φώναξαν αμέσως τον άγιο Σάββα. Ο αυτοκράτορας Αναστάσιος όταν τον είδε έμεινε κατάπληκτος. Μπροστά του στεκόταν ένας άνθρωπος μεγαλοπρεπής καί ταυτόχρονα ταπεινός, με πρόσωπο πού έλαμπε από τη θεία χάρη. Ο αυτοκράτορας σηκώθηκε από το θρόνο του καί έβαλε στον άγιο βαθιά μετάνοια. Του υποσχέθηκε ότι θα κάνει όλα όσα ζητάει ό πατριάρχης καί ότι θα σταματήσει την αίρεση.

Παρ' όλ' αυτά ο αυτοκράτορας πολύ γρήγορα ξέχασε τίς υποσχέσεις του. Στόν πατριαρχικό θρόνο της Αντιοχείας τοποθέτησε τον αιρετικό Σεβήρο, έδιωξε από τη θέση του τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Κοσμά, τον όποιο έστειλε εξορία, καί αντί αυτού έβαλε τον Ιωάννη. Ο Ιωάννης όμως αρνήθηκε να έχει κοινωνία με τον Σεβήρο καί δεν τον άφησε να μπει στον ναό του Παναγίου Τάφου. Ο αυτοκράτορας, όταν το έμαθε, ξέσπασε με οργή. Τί κάνει τότε ο μεγάλος αυτός, ο όσιος Σάββας; Μια μέρα μετά το τέλος της θείας Λειτουργίας ο πατριάρχης Ιωάννης μαζί με τον άγιο Σάββα και με έναν άλλο μεγάλο άγιο, τον Θεόδωρο, ανεβαίνουν στον άμβωνα καί από εκεί απαγγέλλουν το ανάθεμα εναντίον του Σεβήρου και του αυτοκράτορα Αναστασίου. Βλέπετε την μεγαλοψυχία, την ανδρεία καί την δύναμη της πίστης;

Ο αυτοκράτορας έδωσε διαταγή να συλληφθούν αμέσως οι τρεις γενναίοι ομολογητές και να κλειστούν στη φυλακή. Είχε σκοπό να τους στείλει αργότερα στην εξορία. Ο Κύριος όμως δεν άφησε τον Αναστάσιο να πραγματοποιήσει το σχέδιο του. Πολύ σύντομα πέθανε. Ο νέος αυτοκράτορας, πού ανέβηκε στο θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως έβαλε τέλος στην αίρεση του μονοφυσιτισμου καί οι τρεις αγωνιστές της αλήθειας αποφυλακίστηκαν.

Την υπόλοιπη ζωή του ο όσιος Σάββας την πέρασε με αυστηρή νηστεία καί προσευχή. Η νηστεία πού τηρούσε ο άγιος σε μας σήμερα μάλλον φαίνεται απίθανη' πέντε ημέρες την εβδομάδα δεν έτρωγε τίποτα και μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές, όταν πήγαινε στο μοναστήρι, εκεί έτρωγε λίγο. Στή σπηλιά πού ζούσε, ασχολιόταν μόνο με την προσευχή καί τη χειρωνακτική εργασία πλέκοντας καλάθια.Πέθανε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 94 χρονῶν. ταις αυτου αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημας. αμην.

http://proskynitis.blogspot.com/2010/12/blog-post_5536.html

6-12, Ό Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας της Μικράς Ασίας γύρω στα 230 με 250 μ.Χ. Πότε ακριβώς γεννήθηκε δεν είναι γνωστό. Πάντως κατά το έτος 300 μ.Χ., την εποχή των ασεβών αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, ήταν Αρχιερέας των Μυραίων. Έζησε δε και μέχρι τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Οι γονείς του ήταν ευσεβείς χριστιανοί και η οικονομική τους κατάσταση ήταν πολύ καλή. Γι΄αυτό οι φωτισμένοι γονείς του, μόρφωσαν πρώτα την απαλή ψυχή του παιδιού τους με τη θρησκεία του Χριστού μας και ύστερα τον έστειλαν στο σχολείο για να μάθει γράμματα. Από μικρός ο Άγιος Νικόλαος έδειχνε την αφοσίωσή του και την αγάπη του στο Θεό, περνώντας την ημέρα του με προσευχές και νήστευε την Τετάρτη και την Παρασκευή. Ακόμα και όταν ήταν βρέφος σύμφωνα με μια παράδοση δεν ήθελε να θηλάσει Τετάρτη και Παρασκευή, παρα μόνο μετά τη δύση του ηλίου.

Όταν μεγάλωσε μισούσε τις απρεπείς και τις κακές συνομιλίες και συναναστροφές ...Εκείνο τον καιρό Αρχιεπίσκοπος της Λυκίας ήταν ο θείος του. Αφού εκτίμησε τις αρετές και τη μεγάλη του πίστη τον κάλεσε στην υπηρεσία του Κυρίου και τον χειροτόνησε ιερέα της Επισκοπής. ..Ο ΄Αγιος Νικόλαος ήταν άνθρωπος των έργων και όχι των λόγων.

Οι μέρες του Αγίου περνούσαν με νηστεία, προσευχή και πολλές ελεημοσύνες. Άγρυπνα γονάτιζε και παρακαλούσε τον Χριστό να του δίνει δύναμη, υπομονή και θάρρος για να μη λυγίσει στους πειρασμούς του σατανά... Κοντά στα Πάταρα, σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων, ήταν μια μικρή πόλη που την έλεγαν Μύρα. Η πόλη Μύρα είναι στην Μικρά Ασία, αργότερα έγινε πρωτεύουσα της Λυκίας. Εκεί πέθανε ο Μητροπολίτης της πόλης και ήθελαν να βρούν κάποιον άξιο για να τον αντικαταστήσει.

Τότε μαζεύτηκαν οι Επίσκοποι και οι κληρικοί της επαρχίας των Μύρων για να εκλέξουν Αρχιερέα. Εκεί που συνεδρίαζαν, σηκώθηκε ένας από τους επισκόπους και είπε στους άλλους, να παρακαλέσουν τον Θεό να τους φωτίσει, για να κάνουν καλή επιλογή. Τη νύκτα, όλοι οι επίσκοποι είδαν στον ύπνο τους έναν άγγελο, που τους είπε να πάνε το πρωί στην Εκκλησία και όποιος μπεί πρώτος μέσα, αυτόν να κάμουν επίσκοπο. Πράγματι έτσι έγινε. Ο πρώτος που μπήκε στο Ναό ήταν ο Νικόλαος. Έτσι χειροτονήθηκε ο Νικόλαος Αρχιεπίσκοπος Μύρων.

Η φιλανθρωπική του δράση μεγάλωσε πολύ όταν έγινε Αρχιερέας. Ίδρυσε φτωχοκομείο, ξενωνα, νοσοκομειο και άλλα ιδρύματα...

Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, πήραν μέρος 318 Πατέρες και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο Μέγας Αθανάσιος και άλλοι. Όταν σε κάποια στιγμή ο Αρειος έφερε σε αδιέξοδο τους Αγίους Πατέρες, ο Άγιος Σπυρίδωνας έκανε το θαύμα με το κεραμίδι. Δηλαδή έβαλε ένα κομμάτι κεραμίδι στη χούφτα του, το έσφιγξε και αυτό χωρίστηκε στα τρία: σε χώμα, νερό και φωτιά. Με αυτό τον θαύμα απέδειξε τον Τριαδικό Θεό (Πατέρας - Υιός - Άγιο Πνεύμα). Ο Άρειος όμως λόγω του εγωισμού του δεν πείστηκε και με την ρητορική του ικανότητα, γιατί ήταν πολύ μορφωμένος και μιλούσε με θάρρος και παρρησία, είπε ότι το θαύμα αυτό είναι δαιμονικό. Τότε, ο Άγιος Νικόλαος αγανακτισμένος, δεν κρατήθηκε, σηκώθηκε από τη θέση του και έδωσε ένα δυνατό χαστούκι στον Άρειο...

Η Σύνοδος, καταδίκασε τον Άρειο ως αιρετικό και οι Πατέρες γύρισαν στις επαρχίες τους. Έτσι ο Άγιος Νικόλαος επέστρεψε στα Μύρα.

Σε ηλικία 100 χρόνων περίπου, αρρώστησε και σε λίγο κοιμήθηκε περί το έτος 333 μ.Χ. για να πάει να βρει τον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε. Προτού πεθάνει, την ώρα που προσευχόταν, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό και είδε αγγέλους που έρχονταν, για να παραλάβουν την αγιασμένη ψυχή του.

Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου στις 6 Δεκεμβρίου και τον κατέταξε μεταξύ των μεγαλυτέρων και επισημοτέρων Αγίων. Η Πέμπτη μέρα της εβδομάδας είναι αφιερωμένη σ΄αυτόν. Επίσης χαρακτηρίζει τον Άγιο και ως ισαπόστολο, για το μεγάλο του έργο. Θεωρείται και σαν ένας από τους μεγάλους προστάτες του Ελληνικού Έθνους, γιατί ο μεγάλος αυτός ιεράρχης, με τα άπειρα θαύματά του, αναδείχθηκε ο προστάτης άγιος των θαλασσινών και των ναυτιλλομένων.

http://anavaseis.blogspot.gr/2010/12/blog-post_06.html

9-12 Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ. «Οὐχ ὥσπερ Εὔα σὺ τίκτεις ἐν λύπαις, χαρὰν γὰρ ἔνδον Ἄννα κοιλίας φέρεις» (Ἀπὸ τὸ Συναξάρι)

Ἡ Ἁγία Θεοπρομήτωρ Ἄννα ἀνήκει εἰς τὰ ἱερὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα ἐκλήθησαν νὰ ὑπηρετήσουν τὴν θεία βουλὴ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων μέ τὴ σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Θυγατέρα τοῦ Ματθᾶν, ἀπὸ τὴ φυλὴ Λευὶ, καὶ τῆς Μαρίας. Εἶχε δύο ἀδελφές, τὴν Μαρία, μητέρα τῆς Σαλώμης καὶ τὴν Σοβή, μητέρα τῆς Ἔλισσαβετ, ἡ ὁποία γέννησε τὸν Πρόδρομο. Ἡ Ἄννα ἦλθε εἰς γάμον μὲ τὸν Ἰωακείμ, ὁ ὁποῖος καταγόταν ἀπὸ τὴ φυλὴ τοῦ Ἰούδα. Εὐσεβεῖς καὶ οἱ δύο, με φόβον Θεοῦ. Προσέχουν στὴ ζωή τους καὶ ρυθμίζουν τὶς πράξεις τους σύμφωνα μὲ τὸν θεῖο νόμο. Ζοῦν μὲ ταπείνωση στὴν ἀφάνεια. Ἡ ἀρετὴ ὅμως ὅσο κι ἂν σκεπασθῆ ἀπὸ τὴ μετριοφροσύνη, γίνεται φανερή, ὅπως φανερὸ γίνεται καὶ τὸ ἀόρατο ἄρωμα τοῦ λουλουδιοῦ.

Ἡ παράδοση μᾶς πληροφορεῖ γιὰ τὴν κατοικία τους, ὅτι ἦταν ἐκεῖ κοντὰ στὴν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἔτσι ἡ Ἄννα εἶχε κοντά της, γιὰ νὰ ἱκανοποιεῖ τὴν δίψα τῆς ψυχῆς της μὲ τὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ, τὸ Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, τὸν ὁποῖον, ἄλλοι, γιὰ νὰ τὸν ἀπολαύσουν, ἔπρεπε νὰ ἔλθουν μὲ κοπιαστικὸ ταξείδι ἀπὸ μακρυά.

Ἀλλὰ τὸ ζεῦγος Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα δὲν εἶχαν παιδιὰ καὶ τὰ δῶρα τῶν ἄτεκνων δὲν ἐγίνοντο δεκτὰ στὸ Ναό. Μὴ φέροντας τὴ ντροπὴ αὐτὴ τῆς ἀτεκνίας ἡ Ἁγία Ἄννα, ἐπολιόρκησε μαζὺ μὲ τὸν Ἰωακεὶμ τὸν θρόνο τῆς θείας δωρεᾶς. Πολιορκία διὰ προσευχῆς ἐπίμονος, θερμὴ ἐπὶ χρόνια, μιὰ ὁλόκληρη ζωὴ προσευχή δικαίων ἀνθρώπων. Ὁ οὐρανὸς ὅμως σιωπᾷ. Ποιὸς γνωρίζει γιατί; «Τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου;» Ποιὸς εἶναι εἰς θέσιν νὰ γνωρίζει τὰ ἀνεξερεύνητα κρίματα τοῦ Θεοῦ; Ἡ Ἄννα κάνει τάμα «Τὸ γεννησόμενον δοτόν σοι προσάξωμεν». Ἂν μὲ ἀξιώσεις νὰ γίνω μητέρα, τὸ παιδὶ ποὺ θὰ μοῦ δώσης θὰ τὸ προσφέρωμε ἐγὼ καὶ ὁ Ἰωακεὶμ ἀφιέρωμα σὲ σένα Θεέ μου.

Ὁ οὐρανὸς ἐξακολουθεῖ νὰ μὴ δίδει ἀπάντηση. Ἡ Θεία βουλὴ ἔχει τὸ σχέδιό της. Οἱ δίκαιοι δοκιμάζονται, ὅμως δὲν ἀπελπίζονται, οὔτε γογγύζουν. Κι ὅταν φθάνουν στὴν ἡλικία τοῦ γήρατος καὶ μαραίνεται ἡ ἐλπίδα, καὶ τότε παραμένουν δοῦλοι τοῦ Θεοῦ μὲ ὑποταγὴ στὸ θέλημά του. Ἡ πανσοφία τοῦ Θεοῦ, δοκιμάζοντας τὴν ὑπομονὴ τῶν δικαίων, ἑτοιμάζει ἔργο θαυμαστό. Προετοιμάζει τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα τῆς μητέρας τοῦ Θεοῦ. Ἀφήνει τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα νὰ δοκιμασθοῦν «ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ», γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν «εὔχρηστα σκεύη ἐλέους», μὲ τὰ ὁποῖα σκεύη ὡς ὄργανα θὰ ἀπεργασθῆ ὁ Θεὸς τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι προσωπολήπτης. Τὸ ζεῦγος Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ἐξελέγη ὡς καλὴ ρίζα ποὺ θὰ δώση τὸ θαυμαστὸ βλαστὸ τῆς παρθενίας, ὄχι δι᾿ ἄλλον λόγον ἀλλὰ χάρις στὴν ὑπεροχὴ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς εὐσεβείας τους, καὶ γίνονται μὲ θαυμαστὸ τρόπο σὲ προκεχωρημένη ἡλικία γονεῖς.

«Ἔδει γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ ἄφραστον καὶ συγκαταβατικὴν σάρκωσιν προειδοποιηθῆναι τοῖς θαύμασιν». Ἔπρεπε, γράφει ὁ ἱερὸς Δαμασκηνός, ἡ συγκατάβασις τοῦ Θεοῦ, νὰ γίνῃ ἄνθρωπος, νὰ ξεκινήσῃ μὲ τὸ θαῦμα. Ἡ στείρα καὶ γερόντισσα Ἄννα γίνεται μητέρα. Καὶ ποίου τέκνου μητέρα! Ἔδωσαν ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα, ὡς ὁ πλέον καλλίκαρπος βλαστὸς τοῦ ἀνθρωπίνου δένδρου, τὸν ὡραιότερο καρπό, τοῦ ὁποίου ἡ χάρις καὶ ἡ εὐωδία ἔφερε τὸν οὐρανὸ στὴν γῆ.

«Ὢ μακάριον ζεῦγος Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὄντως πανάχραντον, ἀναφωνεῖ ὁ ἱερὸς πάλιν Δαμασκηνός, ἐκ τοῦ καρποῦ τῆς κοιλίας, ὑμῶν ἐπεγνώσθητε... καὶ εὐαρέστως καὶ ἀξίως τῆς ἐξ ὑμῶν τεχθείσης ἐπολιτεύσασθε». Καὶ συνεχίζει: «Ἐνώπιόν σας, ὦ μακαρία συζυγία εἶναι ὑπόχρεως ὅλη ἡ δημιουργία, διότι διὰ μέσου σας προσέφερεν εἰς τὸν Δημιουργὸν δῶρον ἀνεκτίμητον, μητέρα σεμνήν, ἀξίαν ἐκείνου ποὺ τὴν ἔκτισε. Ἔχετε τὰ πρωτεῖα ἀνάμεσα στοὺς φίλους τοῦ Θεοῦ, ὡς πρόγονοι τοῦ βασιλέως τῶν βασιλέων, ὡς μυστικὸν θησαυροφυλάκιον τῆς μακαρίας Τριάδος».

Ὅταν ἦλθε ὁ προσδιορισμὲνος καιρός, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα φέρουν «τὸ δεκτὸν δῶρον τους» στὸ Ναὸ τοῦ Κυρίου. Τηροῦν τὴν ἐντολὴ «ἀποδώσεις τῷ Κυρίῳ τὰς εὐχάς σου», καὶ ἐκπληρώνουν τὸ τάμα προσφέροντας τὴν τριετῆ θυγατέρα τους ἀφιέρωμα εἰς τὸν Θεόν.

Ἡ παράδοσις πληροφορεῖ ὅτι ἡ θεοπρομήτωρ Ἄννα ἀπέθανε εἰς ἡλικίαν 69 ἐτῶν καὶ ὁ Ἰωακεὶμ 80. Ἡ Θεοτόκος ἦταν 11 ἐτῶν ὅταν ἔμεινε ὀρφανὴ καὶ ἀπὸ τοὺς δυὸ γονεῖς της και βρισκόταν ἀκόμη στὸ Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων.

Στὸν ἑορταστικὸ κύκλο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἡ Ἁγία Ἄννα ἔχει μία ἰδιαίτερα τιμητικὴ θέση. Τρεῖς φορὲς τὸν χρόνο ἑορτάζεται ἡ μνήμη της: α) Στὶς 9 Σεπτεμβρίου μαζὺ μὲ τὸν θεοπροπάτορα Ἰωακείμ τὴν ἑπομένη τῶν γενεθλίων τῆς Θεοτόκου, γιὰ νὰ τιμηθοῦν οἱ γεννήτορες τῆς Ὑπεραγίας Μητρὸς τοῦ Κυρίου, β) Στὶς 9 Δεκεμβρίου ἑορτάζεται «ἡ παρ᾿ ἐλπίδα σύλληψις», τῆς Ἁγίας Ἄννης, καὶ γ) Στὶς 25 Ἰουλίου ἑορτάζεται ἡ ὁσία κοίμησίς της.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/agia_anna.htmπ. Κωνσταντῖνος Παλαιολογόπουλος

12-12, Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ὁ Θαυματουργός, ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος Κύπρου

Γεννήθηκε ἀπὸ οἰκογένεια βοσκῶν, ποὺ ἦταν κάπως εὔπορη, τὸ 270. Ἂν καὶ μορφώθηκε ἀρκετὰ στὴν πατρίδα του Κύπρο, ὅμως δὲν ἄλλαξε ἐπάγγελμα. Συνέχισε καὶ αὐτὸς νὰ εἶναι βοσκός. Ἦταν χαρακτήρας ἁπλός, ἀγαθός, γεμάτος ἀγάπη γιὰ τὸν πλησίον του. Τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς γιορτές, συχνὰ ἔπαιρνε τοὺς βοσκοὺς καὶ τοὺς ὁδηγοῦσε στοὺς ἱεροὺς ναούς, καὶ κατόπιν τοὺς ἐξηγοῦσε τὴν εὐαγγελικὴ ἢ τὴν ἀποστολικὴ περικοπή. Ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε νὰ γίνεται συχνὰ προστάτης χηρῶν καὶ ὀρφανῶν.

Νυμφεύθηκε εὐσεβῆ σύζυγο καὶ ἀπέκτησε μία κόρη, τὴν Εἰρήνη. Γρήγορα ὅμως, ἡ σύζυγός του πέθανε. Γιὰ νὰ ἐπουλώσει τὸ τραῦμα του ὁ Σπυρίδων ἀφοσιώθηκε ἀκόμα περισσότερο στὴ διδαχὴ τοῦ θείου λόγου. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς πιέσεις χειροτονήθηκε ἱερέας. Καὶ πράγματι, ὑπῆρξε ἀληθινὸς ἱερέας τοῦ Εὐαγγελίου, ἔτσι ὅπως τὸν θέλει ὁ θεῖος Παῦλος: «Ἀνεπίληπτον, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, τέκνα ἔχοντα ἐν ὑποταγῇ μετὰ πάσης σεμνότητος». Δηλαδὴ ἀκατηγόρητο, προσεκτικό, ἐγκρατῆ, σεμνό, φιλόξενο, διδακτικὸ καὶ νὰ ἔχει παιδιὰ ποὺ νὰ ὑποτάσσονται μὲ κάθε σεμνότητα.

Ἔτσι καὶ ὁ Σπυρίδων, τόσο σωστὸς ὑπῆρξε σὰν ἱερέας, ὥστε ὅταν χήρεψε ἡ ἐπισκοπὴ Τριμυθοῦντος στὴν Κύπρο, διὰ βοῆς λαὸς καὶ κλῆρος, τὸν ἐξέλεξαν ἐπίσκοπο. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ὁ Σπυρίδων προχώρησε τόσο πολὺ στὴν ἀρετή, ὥστε τὸν ἀξίωσε ὁ Θεὸς νὰ κάνει πολλὰ θαύματα. Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ὁ Ἅγιος Σπυρίδων μὲ τὸ κῦρος τῆς ἁγίας καὶ ἠθικῆς ζωῆς του στὴν Α´ Οἰκουμενικὴ σύνοδο, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας (Μικρὰ Ἀσία) καὶ στὴν ὁποία συμμετεῖχε, κατατρόπωσε τοὺς Ἀρειανοὺς καὶ ἀναδείχτηκε ἀπὸ τοὺς λαμπροὺς ὑπερασπιστὲς τῆς Ὀρθόδοξης πίστης.

Μάλιστα, ὅπως ἀναφέρει ἡ παράδοση, ἀφοῦ μίλησε γιὰ λίγο, κατόπιν ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ μὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι, ποὺ κρατοῦσε ἕνα κεραμίδι, εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶπε:«εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός» καὶ ἔκανε νὰ φανεῖ πρὸς τὰ ἐπάνω ἀπ᾿ τὸ κεραμίδι φωτιά, διὰ τῆς ὁποίας εἶχε ψηθεῖ αὐτό.Ὅταν δὲ εἶπε: «καὶ τοῦ Υἱοῦ», ἔῤῥευσε κάτω νερό, διὰ τοῦ ὁποίου ζυμώθηκε τὸ χῶμα τοῦ κεραμιδιοῦ. Καὶ ὅταν πρόσθεσε «καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ἔδειξε μέσα στὴν παλάμη του μόνο τὸ χῶμα ποὺ ἀπέμεινε.

Στὶς 12 Δεκεμβρίου τὸ 350 μ.Χ. ἀπεβίωσε. Τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸν Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀπ᾿ ὅπου, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, κάποιος ἱερέας τοῦ ναοῦ αὐτοῦ, μαζὶ μὲ ἄλλα ἱερὰ λείψανα, μετέφερε τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου στὴν Πάργα τῆς Ἠπείρου καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Κέρκυρα κατὰ τὸ 1456 καὶ στὴν ὁποία βρίσκεται μέχρι σήμερα καὶ γιορτάζεται μεγαλοπρεπῶς στὸν ὁμώνυμο Ἱερὸ Ναό.

ταις αυτου αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημας.

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΓΙΑΣΜΟΣ (5+6/1)

Ο Μεγάλος Αγιασμός της παραμονης των Θεοφανείων, (5-1), δεν πίνεται, μόνο τον ραντίζουμε στα σπίτια, στα χωράφια, τους κήπους κλπ.
Ο Μεγάλος Αγιασμός των Θεοφανειων και πίνεται, αφου νηστέψαμε την παραμονή, και ραντίζεται.
Δεν κραταμε Μεγάλο Αγιασμό στο σπίτι.
Ο Μεγάλος Αγιασμός ειναι λίγο πιό κάτω από την Θεία Κοινωνία.
Ο Μεγάλος Αγιασμός φυλάσσεται στο Ιερό Βημα και μας τον δίνει ο Ιερέας φορωντας πετραχήλι και αφου προηγηθει αυστηρή νηστεία μίας ημέρας.
Ο Μικρός Αγιασμός έχει λιγότερη “ποσότητα” Θείας Χάριτος από τον Μεγάλο. (αυτοί που λένε πως Μικρός και Μεγάλος Αγιασμός ειναι το ίδιο, γιατί αποτρέπουν την φύλαξη του Μεγάλου Αγιασμου στα σπίτια;).
Τον Μικρό Αγιασμό τον πίνουμε το πρωί νηστικοί και τον ραντίζουμε όλο το χρόνο, ενω τον Μεγάλο Αγιασμό τον ραντίζουμε μόνο τις δύο μέρες, παραμονή και 6-1.
Η νηστεία της παραμονης της 6ης Ιανουαρίου, γίνεται για τον Αγιασμό (και για την Εορτή. αν και υπάρχουν Δεσποτικές εορτές που δεν προηγειται νηστεία, π.χ. 1-1, 2-2, της Αναλήψεως, της Πεντηκοστης). παλιά η Θεία Λειτουργία και ο Μεγάλος Αγιασμός γινόταν το βράδυ της 5ης Ιανουαρίου, οπότε οι Χριστιανοί νήστευαν για να κοινωνήσουν και να πιουν τον Μεγάλο Αγιασμό. σήμερα η Θεία Λειτουργία της 5ης Ιανουαρίου τελειται το πρωί αλλά η νηστεία αυτης της ημέρας διατηρήθηκε (άρα η νηστεία γίνεται για τον Μεγάλο Αγιασμό).
Ο Μέγας Αγιασμός «τα δευτερεία επέχει των θείων Μυστηρίων» (Ευχολόγιον, κωδ. Βατοπεδίου, 1538), είναι δηλαδή το δεύτερο μετά την Θεία Κοινωνία, ιερώτατο μυστηριακόν είδος. (Ι.Μ.Φουντούλης). Γι αυτό και στον μεγάλο Αγιασμό, πρώτα θα πιούμε αγιασμό και μετά τρώμε το αντίδωρο, ενώ στον μικρό αγιασμό (της πρωτομηνιάς), τρώμε το αντίδωρο και μετά πίνουμε αγιασμό.

Περί τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ

Ὁ Μ. Ἁγιασμός προῆλθε ἀπό τό νερό τῆς Βαπτίσεως. Βλέποντας οἱ χριστιανοί ὅτι τό νερό αὐτό θεράπευε ἀρρώστιες, τό ἔπαιρναν στά σπίτια τους· τό κρατοῦσαν σάν «φυλακτό»· ράντιζαν τά χωράφια τους, τά δένδρα τους, τά ἀμπέλια τους. (Παν. Τρεμπέλα, Μικρόν Εὐχολόγιον, σελ. 53-57). Ἀπό τή μιά μεριά εἴχαμε τούς Κατηχουμένους, πού περίμεναν νά βαπτισθοῦν, καί ἀπό τήν ἄλλη, τούς χριστιανούς, πού περίμεναν μέ δοχεῖα στή σειρά γιά νά πάρουν ἀπό τό νερό τῆς Βαπτίσεως. Καί πρός ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν, ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας, Πέτρος ὁ Κναφεύς καθιέρωσε ὥστε τό ἀπόγευμα τῆς παραμονῆς νά γίνεται ὁ καθαγιασμός τῶν ὑδάτων, «τήν ἐπί τῶν ὑδάτων ἐν τοῖς Θεοφανίοις ἐπίκλησιν ἐν τῇ ἑσπέρᾳ γίνεσθαι» (P.G. 86:209), καί ἀνήμερα τῆς γιορτῆς οἱ Βαπτίσεις τῶν Κατηχουμένων.

Ἦρθε ἐποχή (6ος αἰ.) πού ἐπικράτησε ὁ νηπιοβαπτισμός, καί ἐξέλιπεν ὁ θεσμός τῶν Κατηχουμένων, ὁπότε ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων δέν γίνονταν Βαπτίσεις. Ὅμως, οἱ χριστιανοί εἶχαν ἤδη συνηθίσει νά παίρνουν «ἁγιασμένο νερό». Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία συνέχισε νά ἁγιάζει τό νερό, καί ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων. Ἤδη ὁ ποιητής Παῦλος Σιλεντάριος (συνεργάτης τοῦ Ἰουστιανιανοῦ), μᾶς πληροφορεῖ μέσα ἀπό ἕνα ποίημά του, ὅτι στήν ἐποχή του (6ος αἰ.) στό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας (Κων/πολη), ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ γινόταν ἔξω ἀπό τό Ναό, σέ εἰδική καί εὐρύχωρη φιάλη (P.G. 86b: 2142). Σύν τῷ χρόνῳ, ἡ ἑσπερινή Θ. Λειτουργία καί ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός, ἀπό τό ἑσπέρας τῆς παραμονῆς, «μεταφέρθηκαν» τό πρωί τῆς παραμονῆς. Παρόλο αὐτό, ἡ νηστεία τῆς παραμονῆς παρέμενε. Ὅμως, τότε, παραμονή, σταματᾶ καί ἡ κατάλυση εἰς πάντα, ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπό τή μέρα τῶν Χριστουγέννων! Καί γιατί σταματᾶ τήν παραμονή; Μέ ἄλλα λόγια, γιατί νά νηστεύουμε παραμονή τῶν Φώτων;

Λένε, πώς νηστεύουμε γιά τή γιορτή τῶν Φώτων. Δηλαδή; Σαράντα μέρες νηστεία γιά τά Χριστούγεννα, καί μόνο μία γιά τά Θεοφάνεια;! Καί καμία γιά τήν Ἀνάληψη ἤ τήν Πεντηκοστή;! Ἄν εἶναι δυνατόν!

Οἱ Κατηχούμενοι νήστευαν παραμονή τῶν Φώτων, ὄχι ἐπειδή ἦταν χονδροί (!) καί ἔπρεπε νά ἀδυνατίσουν (!), ὥστε νά «χωρέσουν» (!), στά Βαπτιστήρια, ἀλλά γιά νά δεχθοῦν τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γιά τόν ἴδιο, λοιπόν, λόγο νηστεύουμε καί ἐμεῖς: Ἐπειδή θά λάβουμε τή θεία χάρη πού εἶναι «κρυμμένη» μέσα στόν Μεγάλο Ἁγιασμό, «ἡ γάρ χάρις τοῦ Πνεύματος, τοῖς πιστῶς ἀντλοῦσιν, ἀοράτως ἐπιδίδοται, παρά Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ» (Τροπάριον Μεγάλου Ἁγιασμοῦ).

Αὐτό, ὅτι δηλαδή ἡ νηστεία τῆς παραμονῆς ἦταν ἀποκλειστικά γιά τή μετάληψη τοῦ Μ. Ἁγιασμοῦ, ἦταν κοινή πίστη τῶν πατέρων μας. Νήστευαν τήν παραμονή, «ἐπειδή μέλλει τῇ ἐπαύριον νά γίνῃ ἐκ τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ μετάληψις», ἔγραφε ἐν ἔτει 1972 ὁ θεολόγος Χρῆστος Ἐνισλείδης (Ὁ θεσμός τῆς νηστείας». «Ρηγόπουλος». 1972, σελ. 228). «Τήν παραμονή ὅλοι νήστευαν, γιά νά πιοῦν ἁγιασμό τό πρωί τῆς γιορτῆς», μᾶς πληροφορεῖ Μικρασιάτισσα Φιλιώ Χαϊδεμένου. (Φιλιώ Χαϊδεμένου, «Τρεις αιώνες, μια ζωή», εκδόσεις «Λιβάνη» σελ.64).

Καί αὐτό ἴσχυε μέχρι περίπου τή δεκαετία τοῦ 1980. Μετά ἄρχισε νά ἀλλάζει, ὅπως ἔχουν ἀλλάξει (πρός τό χειρότερο) καί ἄλλα πράγματα. Καί ἔχει σχεδόν γενικευθεῖ, νά πίνουν Μ. Ἁγιασμό καί τήν παραμονή, χωρίς δηλαδή νά ἔχει προηγηθεῖ ἡ σχετική νηστεία, πρᾶγμα ἀντίθετο μέ τή μακροχρόνια ἐκκλησιαστική, ὀρθόδοξη παράδοση.

Εἶναι καί αὐτό ἕνα «προϊόν» τῆς νέας ἐποχῆς.

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Β) Ποιά ἡ σχέση νηστείας καί Μεγάλου Ἁγιασμοῦ;

(με τον Μεγάλο Αγιασμό της παραμονης ραντίζουμε τα σπίτια, τα χωράφια, τους κήπους κλπ.- αλλά και τον πίνουμε, σύμφωνα με ορισμένες πηγές-. τον Μεγάλο Αγιασμό των Θεοφανείων τον πίνουμε: Της παραμονής «και χύνεται και πίνεται», της κυριωνύμου, χύνεται μόνο την ημέρα της τελέσεώς του, και ύστερα μαζεύεται σε καθαρό σκεύος και φυλάσσεται στο σκευοφυλάκιο, ή αλλού, πάντως μέσα στο ιερό βήμα.).

και ένα παράξενο, διαβάζουμε: “Με τον τρόπο αυτό χειραγωγείται ο πιστός να αποφεύγει άλλες «διεξόδους» (μαγείες, «ξόρκια», και άλλες μεθοδείες του πονηρού), και να καταφεύγει στα έγκυρα «αγιάσματα» της Εκκλησίας, όπως είναι ο Μέγας, αλλά και ο Μικρός Αγιασμός”.

σχόλιο στο ανωτέρω: δηλαδή υπάρχουν “χριστιανοί” οι οποιοι κάνουν μαγείες και ξόρκια και η Εκκλησία τους λέει “να πίνετε Μεγάλο ή Μικρό Αγιασμό αντί να κάνετε μάγια και ξόρκια”!!!!!!

Τέλος: “Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμὸς φυλάσσεται ὅλο τὸ χρόνο στό Ναό, σὲ εἰδικὴ φιάλη. Σκοπὸς τῆς πράξῃς αὐτῆς εἶναι ἡ διευκόλυνση τῶν πιστῶν καὶ ἡ ἐξυπηρέτηση τῶν ἀναγκῶν τους: ὅταν κάποιος εἶναι ἀσθενὴς «εἰς ἁγιασμὸν καὶ ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος» καὶ στήν περίπτωση πού κάποιος χριστιανὸς δέν μπορεῖ νά μεταλάβει τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, γιατὶ διατελεῖ κάτω ἀπὸ κάποιο παιδαγωγικὸ ἐπιτίμιο τοῦ Πνευματικοῦ του...Ὁ Ἁγιασμὸς εἶναι πράγματι ἕνα πολύτιμο καὶ ἱερότατο πνευματικὸ ἐφόδιο, τὸ ὁποῖο μὲ πολὺ σοφία προσφέρει ἡ Ἐκκλησία σὲ ὅλους μας. Μέσῳ αὐτοῦ ὁ πιστὸς ἐξαγιάζεται, χαριτώνεται καὶ ἐνδυναμώνεται στόν πνευματικὸ ἀγῶνα του”.

Ο Μεγάλος Αγιασμός των Θεοφανείων και πέντε επίκαιρες ερωτήσεις.

Γιατί νηστεύουμε πριν να πιούμε Μεγάλο Αγιασμό;

Πρώτα να πούμε ότι όταν λέμε Μεγάλο Αγιασμό, εννοούμε μόνο τον Αγιασμό που γίνεται την παραμονή και την ημέρα των Θεοφανείων. Νηστεύουμε την παραμονή προκειμένου να καταναλώσουμε την επόμενη μέρα από αυτόν τον αγιασμό.

Άρα είναι υποχρεωτικό να νηστέψει κάποιος για να πιει Μεγάλο Αγιασμό;

Ναι, είναι υποχρεωτικό και μάλιστα όχι μόνο τότε, αλλά και καθ’όλη την διάρκεια του έτους που θα χρειαστεί κάποιος να καταναλώσει από αυτόν, εκτός σε περίπτωση ασθενείας ή εφόσον έχει συγκεκριμένη οδηγία από τον πνευματικό του.

Επομένως, η νηστεία γίνεται για να πιούμε Μεγάλο Αγιασμό.

Ναι, αλλά δεν συνδέεται ακριβώς η νηστεία άμεσα με την κατανάλωση και εδώ υπάρχει η παρανόηση…

Ο Μέγας Αγιασμός συνδέεται άμεσα με το Μυστήριο της Μετανοίας και την Εξομολόγηση. Η νηστεία συνδέεται με την μετάνοια. Ειδικά λοιπόν για την εορτή των Θεοφανείων, επειδή το βάπτισμα του Ιωάννη, ήταν το λεγόμενο «βάπτισμα μετανοίας και εξομολογήσεως» και επειδή η νηστεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την μετάνοια, η παραμονή των Θεοφανείων είναι ημέρα αυστηρής νηστείας, χωρίς λάδι, (εκτός αν η παραμονή πέσει Σάββατο ή Κυριακή), είναι ημέρα που την περνάμε με πολλή ταπείνωση, με επίγνωση των αδυναμιών μας, ζητώντας το έλεος του Θεού. Έχοντας λοιπόν αυτό το πνεύμα, ο πιστός, δείχνει έτσι την προαίρεση του, ότι δηλαδή θέλει να διάγει τον βίο του, «εν μετανοία και εξομολογήσει».

Ο Αγιασμός της πρωτομηνιάς τι διαφορά έχει με το Μέγα Αγιασμό;

Ο Μικρός Αγιασμός δεν περιέχει αγιαστική ευχή, δηλαδή επίκληση της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αλλά ο Αγιασμός γίνεται μόνο με την κατάδυση του Τιμίου Σταυρού.

Άλλη διαφορά είναι ότι ο Μικρός Αγιασμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί καθ΄ὀλο το έτος για ραντισμό ανθρώπων, χώρων και αντικειμένων, ενώ ο Μεγάλος Αγιασμός χρησιμοποιείται για ραντισμό μόνο κατά τις ημέρες της παραμονής και της εορτής των Θεοφανείων.

Φυλάσσεται ο Μεγάλος Αγιασμός στο σπίτι μας;

Εφόσον συντρέχουν οι πνευματικές προϋποθέσεις, ναι. Ασφαλέστερο όμως είναι να φυλάσσεται στο Ιερό Βήμα του Ναού και από εκεί να τον ζητούμε και να τον χρησιμοποιούμε όποτε παραστεί ανάγκη.

Πρώτα αντίδωρο και μετά αγιασμό ή το αντίστροφο;

Ο Μέγας Αγιασμός «τα δευτερεία επέχει των θείων Μυστηρίων» (Ευχολόγιον, κωδ. Βατοπεδίου, 1538), είναι δηλαδή το δεύτερο μετά την Θεία Κοινωνία, ιερώτατο μυστηριακόν είδος. (Ι.Μ.Φουντούλης). Γι αυτό και στον μεγάλο Αγιασμό, πρώτα θα πιούμε αγιασμό και μετά τρώμε το αντίδωρο, ενώ στον μικρό αγιασμό (της πρωτομηνιάς), τρώμε το αντίδωρο και μετά πίνουμε αγιασμό.

Και αυτό, γιατί υπάρχει διαφορά αγιαστικής δυνάμεως η οποία διαφορά μας δίνει και την σειρά.. Α) Θεία Κοινωνία, Β) Μέγας Αγιασμός, Γ) Αντίδωρο, Δ) Μικρός Αγιασμός.

Η διαφορά αυτή δεν είναι ποιοτική, αλλά ποσοτική. Η ποιότητα της θείας Χάρης δεν διαφέρει, είναι πάντοτε ίδια, αλλά διαφέρει η ποσότητα.

Όπως για παράδειγμα ο Επίσκοπος με τον Πρεσβύτερο έχουν την ίδια ποιότητα Θείας Χάριτος, την ίδια ιερωσύνη, αλλά όχι την ίδια ποσότητα, και για αυτό υπάρχει και διαφορά στην ενέργεια των βαθμίδων της ιερωσύνης.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί το νερό του Μεγάλου Αγιασμού για να γίνει βάπτιση;

Ναι, γιατί το νερό του Μεγάλου Αγιασμού είναι ισοδύναμο με το νερό της Βαπτίσεως και για αυτό σε περίπτωση ανάγκης (π.χ. ετοιμοθάνατου βρέφους), χρησιμοποιείται Μ.Αγιασμός, προς συντόμευση της Ακολουθίας της Βαπτίσεως.

https://orthodoxanswers.gr

υπάρχει και αυτή η άποψη:

"Οι αγιασμοί, είτε είναι μικρός, είτε μεγάλος, δεν διαφέρουν ως προς την αγιαστική χάρη, αλλά είναι ίσοι. Είτε τελείται την παραμονή των Θεοφανείων, είτε ανήμερα, είτε άλλη ημέρα, πρόκειται για αγιασμένο νερό. Λέγεται μεγάλος, ο αγιασμός των Θεοφανείων, γιατί γίνεται με μεγάλη επισημότητα και τελετουργικότητα, λόγω της εορτής. Ο μικρός γίνεται ταπεινότερα. Αλλά είναι ίσοι μεταξύ τους. Και φυσικά δεν τίθεται θέμα συγκρίσεως με τη Θεία Κοινωνία η οποία είναι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ (Εορτάζεται στις 17 Ιανουαρίου)

Ο άγιος Αντώνιος, ο καθηγητής της ερήμου, είναι από τους λίγους που έλαβαν την προσωνυμία μέγας. Πραγματικά, υπήρξε μέγας αθλητής του πνευματικού στίβου και θριαμβευτής στους αγώνες εναντίον της πλάνης, της αμαρτίας, του διαβόλου και των πολυμόρφων παθών. Ο βίος του, που συνεγράφη από έναν άλλον μέγα, τον σύγχρονό του άγιο Αθανάσιο, Αρχιεπίσκοπο Αλεξανδρείας, είναι υπερθαύμαστος και αξιοζήλευτος. Η μελέτη του πρέπει να αποτελή εντρύφημα όλων εκείνων, οι οποίοι ποθούν να βιώσουν το μεγαλείο της κατά Χριστόν ζωής.

Ο μέγας Αντώνιος με την άσκηση και την αδιάλειπτη προσευχή έφθασε στην κορυφή της πνευματικής ζωής και απέκτησε την αληθινή σοφία. "Ονομάζει τον εαυτό του "ιδιώτην" και ήταν αγράμματος, είχε όμως διδάσκαλον την άνωθεν σοφίαν του Πνεύματος. Από την σοφία αυτή φωτισμένος και εμπνευσμένος έδωκε σοφότατες αποκρίσεις σε διαφόρους Χριστιανούς, που ζητούσαν να ωφεληθούν ψυχικά, όπως φαίνεται σε πολλά μέρη των "Γεροντικών" βιβλίων. Εκτός από αυτές άφησε και τα "εκατόν εβδομήκοντα κεφάλαια", που περιλαμβάνονται στην "Φιλοκαλία" και προσφέρουν μεγάλη ωφέλεια σε όσους τα διαβάζουν".

Άσκηση ονομάζεται η προσπάθεια που κάνει ο άνθρωπος να εφαρμόζη το θέλημα του Θεού στην ζωή του. Η προσπάθεια να μεταμορφώση τα πάθη του, να καθαρθή από τα πάθη, για να μπορέση να αγαπήση "εξ όλης ψυχής και καρδίας", τον Θεό και τον άνθρωπο. Γιατί είναι αδύνατο να αγαπά αληθινά όποιος εξουσιάζεται από τα πάθη και κυρίως από την φιλαυτία, που καταδυναστεύει τον άνθρωπο και κάνει την ζωή του δύσκολη. Φιλαυτία είναι η άλογη αγάπη προς τον εαυτό μας και από αυτήν, ως από μητέρα, γεννώνται όλα τα άλλα πάθη, όπως της υπερηφανείας, της κενοδοξίας, της φιληδονίας, της φιλαργυρίας κ.λ.π.

Στις ημέρες μας, συχνά γίνεται λόγος για την αγάπη, την ειρήνη και την φιλία μεταξύ των ανθρώπων και των λαών και για άλλα παρόμοια. Καλά είναι όλα αυτά, αλλά το ερώτημα είναι πώς μπορεί κανείς να αγαπά τους άλλους και να ειρηνεύη μαζί τους, την στιγμή που είναι υποδουλωμένος στα πάθη και δεν μπορεί να ειρηνεύση με τον ίδιο τον εαυτό του; Η αγάπη, κατά τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, είναι έκγονος απαθείας. Δηλαδή γεννάται και αυξάνεται μέσα σε μια καρδιά, η οποία έχει καθαρθή ή τουλάχιστον αγωνίζεται επίμονα και επίπονα να καθαρθή από τα πάθη. Τότε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και ανθεκτική στις αντιξοότητες και τις δυσκολίες. Δεν έχει ημερομηνία λήξης, αλλά διαρκεί και πέραν του τάφου, είναι "συνομήλικη με τους αιώνες". Αντίθετα, η εμπαθής αγάπη είναι ψεύτικη και διαρκεί όσον καιρό είναι σε θέση να υπηρετή και να τρέφη ή να τρέφεται από τα πάθη. Και πώς είναι δυνατόν να έχη αντοχή και διάρκεια, αφού οι συνθήκες ζωής αλλάζουν, τα συμφέροντα μεταβάλλονται και το ανθρώπινο σώμα φθείρεται και αλλοιώνεται;

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των μεταπτωτικών κοινωνιών είναι τα ανθρώπινα πάθη. Τα εμπαθή άτομα προξενούν τεράστια προβλήματα στο οικογενειακό και το κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά και πολέμους και ακαταστασίες σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν πρόκειται για άτομα που κατέχουν αξιώματα και εξουσία. "Η αμαρτία έχει κοινωνικές προεκτάσεις. Τα αρρωστημένα άτομα αρρωσταίνουν τους κοινωνικούς θεσμούς και στην συνέχεια οι κοινωνικοί θεσμοί αρρωσταίνουν περισσότερο τα άτομα". Επομένως, η αλλαγή των ανθρωπίνων κοινωνιών προς το καλύτερο, ή μάλλον η εξανθρώπισή τους, προϋποθέτει την πνευματική αναγέννηση των μελών τους, η οποία μπορεί να γίνη με την άσκηση, την προσευχή, την μυστηριακή ζωή και γενικότερα με την υπακοή στην Εκκλησία και τους εκκλησιαστικούς θεσμούς.

Ο άγιος Αντώνιος με τους σκληρούς αγώνες του εναντίον των πνευμάτων της πονηρίας και της υπερηφανείας, απέκτησε την υψοποιό ταπείνωση. ..

Η ταπεινοφροσύνη είναι μητέρα της αγάπης και όλων των άλλων αρετών. Ο Όσιος αγαπούσε θυσιαστικά τους πάντες και προσευχόταν για ολόκληρη την οικουμένη. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούσε με τους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τους πονεμένους ανθρώπους. Με την αρχοντική του αγάπη τους παρηγορούσε αληθινά και τους στήριζε.

τελειώνουμε με την συμβουλή - προτροπή του αγίου Αντωνίου: "Είναι ανάγκη να τρέχωμε να θεραπεύωμε τα πάθη της ψυχής, γιατί μέλλουμε να κριθούμε κατά πρόσωπον Θεού, για να μη βρεθούμε (εκεί) τιποτένιοι ή καταγέλαστοι".

Toυ Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα, πηγή:http://www.parembasis.gr

Οι Άγιοι Αθανάσιος και Κύριλλος (18 Ιανουαρίου)

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη δύο μεγάλων ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων, του αγίου Αθανασίου και του αγίου Κυρίλλου αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας. Και οι δυο, πρώτα ο άγιος Αθανάσιος κι υστέρα ο άγιος Κύριλλος, υπήρξαν από τους μεγάλους αγωνιστές κατά των αιρέσεων και πρόμαχοι της Ορθοδοξίας. Η Εκκλησία τους εορτάζει χωριστά, στις 2 Μαΐου τον άγιο Αθανάσιο και στις 9 Ιουνίου τον άγιο Κύριλλο, αλλά τους εορτάζει και τους δύο μαζί σήμερα. Απέχουν 80 χρόνια ο ένας από τον άλλον και ο άγιος Κύριλλος γεννήθηκε δυο χρόνια μετά το θάνατο του αγίου Αθανασίου. Έχουν σφραγίσει κι οι δυο με το πέρασμα τους από το θρόνο της Αλεξανδρείας την ιστορία και τη ζωή της Εκκλησίας.

Ο άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 295 από γονείς χριστιανούς. Μετά τις σπουδές του, έφυγε στην έρημο κι εκεί ασκήθηκε στην αρετή. Τότε γνώρισε και τον άγιο Αντώνιο, του οποίου ύστερα έγραψε το βίο. Όταν γύρισε από την έρημο, ο αρχιεπίσκοπος της Αλεξάνδρειας Αλέξανδρος τον χειροτόνησε διάκονο και τον πήρε μαζί του. Τότε φάνηκε η μεγάλη αίρεση του Αρείου κι ο άγιος Αθανάσιος στάθηκε άξιος και ικανός βοηθός του αρχιεπισκόπου. Όταν το 325 έγινε η πρώτη οικουμενική Σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη, ο άγιος Αθανάσιος ήταν εκεί μαζί με τον αρχιεπίσκοπο Αλέξανδρο και, αν και ήταν ακόμα διάκονος, υπήρξε ο στύλος της Συνόδου. Η νίκη της Εκκλησίας εναντίον του Αρείου ήταν κυρίως νίκη του αγίου Αθανασίου.

Το 326 ο άγιος Αθανάσιος διαδέχθηκε τον Αλέξανδρο στο θρόνο της Αλεξάνδρειας, αλλά οι αρειανοί, πού ήσαν πολλοί και επηρέαζαν ακόμα και τον αυτοκράτορα, δυσκόλεψαν πολύ το έργο του. Κατόρθωσαν και συγκάλεσαν τοπικές Συνόδους και καθαίρεσαν δυο φορές τον άγιο Αθανάσιο. Σαράντα χρόνια σχεδόν τα πέρασε στην εξορία, και το 366 πια γύρισε οριστικά στο ποίμνιο του και απέθανε το 373. Ο άγιος Αθανάσιος, παρ' όλο πού έζησε τόσα χρόνια εξόριστος από τόπο σε τόπο, έγραψε και μας άφησε σπουδαία θεολογικά συγγράμματα, πού είναι η βάση της ορθόδοξης θεολογίας. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αρχίζοντας τον επιτάφιο λόγο του στον άγιο Αθανάσιο, λέγει «Αθανάσιον επαινῶν, την αρετήν επαινέσομαι...».

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του αγίου Αθανασίου, το 375 γεννήθηκε ο άγιος Κύριλλος. Ήταν ανεψιός του αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας Θεοφίλου. Στην αρχή υπηρέτησε ως διάκονος κοντά στο θείο του, κι όταν εκείνος απέθανε, το 412, τον διαδέχθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Ο άγιος Κύριλλος, όπως κι ο άγιος Αθανάσιος, είναι από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας και οικουμενικούς διδασκάλους. Στα 32 χρόνια της αρχιερατείας του, μέχρι το 444 πού απέθανε, εργάσθηκε πολύ για να ξεκαθαρίση την Εκκλησία της Αλεξάνδρειας από τις αιρέσεις. Ο άγιος Κύριλλος υπήρξε ο αρχηγός στην τρίτη Οικουμενική Σύνοδο το 431 στην Έφεσο, πού κατεδίκασε το Νεστόριο. Η τρίτη Οικουμενική Σύνοδος εδογμάτισε και ωμολόγησε ότι η αγία Παρθένος είναι Θεοτόκος.

Ο άγιος Κύριλλος άφησε σπουδαία θεολογικά συγγράμματα, ερμηνευτικά και θεολογικά, πού είναι πολύτιμη πηγή για τη σπουδή της ορθόδοξης θεολογίας. Το «Θεοτόκος», πού εδογμάτισε η τρίτη Οικουμενική Σύνοδος, με βάση τη διδασκαλία του αγίου Κυρίλλου, είναι η λέξη κλειδί της Ορθοδοξίας. Απ' όλα τα ονόματα, με τα όποια η Εκκλησία εκόσμησε την Παναγία, το Θεοτόκος εκφράζει τέλεια το μυστήριο της σάρκωσης του θείου Λόγου. Η παρθένος Μαρία γέννησε το Θεό, πού έγινε άνθρωπος. Ο άγιος Κύριλλος διδάσκει «Ει γαρ εστί Θεός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, πώς ου Θεοτόκος η αγία Παρθένος;» αφού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι Θεός, πώς η αγία Παρθένος πού τον γέννησε δεν είναι Θεοτόκος;

Άλλος λόγος δεν υπάρχει, για να εορτάζωνται σήμερα μαζί ο άγιος Αθανάσιος και ο άγιος Κύριλλος παρά ότι και οι δυο είναι Αλεξανδρινοί και μεγάλοι πρόμαχοι της Ορθοδοξίας. Ο άγιος Αθανάσιος στην πρώτη και ο άγιος Κύριλλος στην τρίτη οικουμενική Σύνοδο πρωτοστάτησαν, ο ένας εναντίον του Αρείου και ο άλλος εναντίον του Νεστορίου, πού και οι δυο αρνούνται τη Θεότητα του Ιησού Χριστού. Ο Άρειος έλεγε ότι ο Υιός δεν είναι γέννημα, αλλά κτίσμα του Θεού, και ο Νεστόριος έλεγε ότι η αγία Παρθένος δεν είναι Θεοτόκος, αλλά Χριστοτόκος. Πολύ σωστά το τροπάριο των δυο μεγάλων Πατέρων και οικουμενικών διδασκάλων λέγει «Έργοις λάμψαντες ορθοδοξίας, πάσαν σβέσαντες κακοδοξίαν, νικηταί τροπαιοφόροι γεγόνατε...». Αμήν.

του μακαριστού Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης, (†)Διονυσίου Λ. Ψαριανού, από το βιβλίο του «Εικόνες έμψυχοι – Κηρύγματα αγιολογικά(Εξαπλά β΄)»,, Εκδόσεις Αποστολική Διακονία, http://logosparakliseos.blogspot.gr/2012/01/blog-post_18.html

ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ, (10 Φεβρουαρίου)

Ο άγιος Χαράλαμπος καταγόταν από την Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Γεννήθηκε στα τέλη του 1ου αιώνα μ. Χ. και μαρτύρησε σε ηλικία 113 ετών. Όταν ξέσπασε διωγμός εναντίον των Χριστιανών, στα χρόνια του Σεπτιμίου Σεβήρου, κάποια πνευματικά τέκνα του αγίου Χαραλάμπους προσπάθησαν να τον πείσουν να φύγη, για να μη συλληφθή. Εκείνος, φυσικά, αρνήθηκε, γιατί είναι αδύνατο στον καλό ποιμένα να εγκαταλείψη το ποίμνιό του την ώρα του κινδύνου και γιατί ήταν έτοιμος κάθε στιγμή για την ομολογία και το μαρτύριο. Συνελήφθη και βασανίσθηκε απάνθρωπα, αλλά αντιμετώπισε τα φρικτά βασανιστήρια με θαυμαστή ανδρεία, αφού προηγουμένως ομολόγησε με παρρησία την πίστη του. Αρκετοί στρατιώτες, από αυτούς που διατάχθηκαν να βασανίσουν τον γέροντα Ιερέα, βλέποντάς τον να υπομένη τα απάνθρωπα βασανιστήρια με τόση γενναιότητα, αλλά και με απίστευτη ηρεμία, καθώς και τα θαύματα που έγιναν με την προσευχή του, πίστεψαν στον Χριστό και τον ομολόγησαν Κύριο και Θεό τους. Ο έπαρχος θορυβήθηκε από την ομαδική μεταστροφή και διέταξε να τον αφήσουν ελεύθερο. Αργότερα, ο ίδιος ο Σεβήρος, μη μπορώντας να αντέξη την παρρησία και την ανδρεία του γέροντα, διέταξε τον αποκεφαλισμό του.

Λαμβάνοντας αφορμή από τον βίο και την πολιτεία του αγίου Χαραλάμπους, θα θέλαμε να τονίσουμε τα εξής:

Πρώτον. Το όνομα Χαράλαμπος είναι σύνθετο. Αποτελείται από το ουσιαστικό χαρά και το ρήμα λάμπω. Πραγματικά, ο άγιος Χαράλαμπος ήταν ένα φωτεινό πρόσωπο, στο οποίο ακτινοβολούσε η τέλεια χαρά. “Η τέλεια χαρά εδράζεται στην ταπεινοφροσύνη, ενώ η εισαγωγική χαρά δεν είναι απαλλαγμένη από την φαντασία” (άγιος Διάδοχος Φωτικής). Ήταν ειρηνικός, γαλήνιος και με χαρούμενη διάθεση, ακόμα και κατά την ώρα των φρικτών βασανιστηρίων.

Η χαρά δεν είναι απλό συναίσθημα, αλλά καρπός του Αγίου Πνεύματος, που δίδεται ως δωρεά σε εκείνους, οι οποίοι με την μυστηριακή ζωή και την άσκηση καθάρισαν τον νού και την καρδιά τους από τα πάθη και κατεσκήνωσε μέσα τους η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η χαρά συνδέεται στενά με την ταπεινοφροσύνη και την μετάνοια. Όταν ένας άνθρωπος μετανοή και επιστρέφη στον Θεό, τότε χαίρεται και πανηγυρίζει όλος ο ουρανός, οι Άγιοι και οι Άγγελοι. “Χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι”. Αλλά και ο ίδιος όταν μετανοή ειλικρινά λαμβάνει την άφεσιν των αμαρτιών του και γεύεται την χάρη του Αγίου Πνεύματος, ανάλογα με την δεκτικότητά του.

Η χαρά συνδέεται και με την ανιδιοτελή αγάπη, που είναι και αυτή καρπός του Αγίου Πνεύματος. Στην παραβολή του Ασώτου υιού, που είπε ο Χριστός, βλέπουμε καθαρά το πόσο στενά συνδέεται η χαρά με την αληθινή αγάπη. Όταν ο άσωτος υιός επιστρέφη στην πατρική οικία, την Εκκλησία, ο Πατέρας του, ο άγιος Τριαδικός Θεός, τρέχει να τον προϋπαντήση με ανοικτές αγκάλες. Τον ντύνει με την λαμπρή στολή της θεία Χάριτος, του δίδει το δακτυλίδι της υιοθεσίας, θυσιάζει το σιτευτό μοσχάρι, τον μονογενή Του Υιό, και χαίρουν και ευφραίνονται.

Όταν ο άνθρωπος κυριαρχείται από τα πάθη και κυρίως από το ολέθριο πάθος της υπερηφανίας, δεν μπορεί να χαρή πραγματικά την ζωή του. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης έλεγε ότι ο άνθρωπος θα υποφέρη στην ζωή του μέχρι να αποκτήση ταπείνωση. Ο μεγάλος αδελφός της παραβολής, στην οποία αναφερθήκαμε, δεν μπόρεσε να χαρή μαζί με τον Πατέρα του και τον αδελφό του, επειδή δεν αγαπούσε αληθινά. Η αγάπη του ήταν ψεύτικη και εμπαθής, αφού ήταν κυριευμένος από τα πάθη της υπερηφανείας και του φθόνου.

Δεύτερον. Ο άγιος Χαράλαμπος δεν εγκατέλειψε το ποίμνιό του την ώρα του κινδύνου. Έτσι συμβαίνει με τους γνήσιους μαθητές του Χριστού. Δεν θυσιάζουν τους άλλους για να ζήσουν αυτοί, αλλά θυσιάζονται υπέρ του ποιμνίου τους, για το οποίο, άλλωστε, κοπιούν καθημερινά με μεγάλη αυταπάρνηση και προθυμία.

Οι Άγιοι αντιμετωπίζουν στην ζωή τους πολλούς και μεγάλους πειρασμούς, αλλά και πενθούν για τα πάθη και τις αμαρτίες τους. Όμως δεν λυπούνται άμετρα χωρίς ελπίδα, ούτε και χαίρονται άμετρα, αλλά εγκρατεύονται και στην χαρά και στην λύπη, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι “η πολλή λύπη οδηγεί την ψυχή στην απελπισία, όπως και η πολλή χαρά την οδηγεί στην υπερηφάνεια. Και ότι το ενδιάμεσο μεταξύ της λύπης και της χαράς είναι η ελπίδα” (Άγιος Διάδοχος Φωτικής). Έπειτα, η Χάρις του Θεού παρηγορεί και ευφραίνει την ψυχή που ταπεινώνεται και θρηνεί για τις αμαρτίες της.

Πολλές φορές, “σκεπτόμενοι συνεχώς το μέλλον χάνουμε το παρόν και δεν χαιρόμαστε αληθινά την ζωή μας”. (Άγιος Νεκτάριος). Η εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού διώχνει την αγωνιώδη μέριμνα και το άγχος, που μας μαυρίζουν κυριολεκτικά την ζωή και δεν μας επιτρέπουν να χαιρόμαστε αληθινά.

Συνήθως παραπονούμαστε ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε, δεν μας επιτρέπει να χαρούμε αληθινά την ζωή μας, λές και φταίνε οι άλλοι για τα πάθη, τα λάθη και τις αποτυχίες μας. Εάν η ζωή μας είναι παράδεισος ή κόλαση γι’ αυτό δεν ευθύνονται οι άλλοι, αλλά εμείς οι ίδιοι, γιατί οι συνάνθρωποί μας δεν είναι η κόλασή μας, όπως υποστηρίζουν οι άθεοι υπαρξιστές, αλλά η χαρά μας. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, όταν συναντούσε κάποιον άνθρωπο τον αποκαλούσε χαρά του. Αντί άλλου χαιρετισμού, του έλεγε: “Χριστός Ανέστη, χαρά μου”.

Τέλεια χαρά δεν είναι δυνατόν να υπάρξη χωρίς την ταπείνωση και την αγάπη. Άλλωστε, η σωτηρία μας περνάει μέσα από την ταπείνωση, την μετάνοια και την ανιδιοτελή αγάπη για τους συνανθρώπους μας, τους ελαχίστους αδελφούς του Χριστού.

http://www.parembasis.gr/2004/04_02_06.htm Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

5-5, Ἡ Ἁγία Εἰρήνη ἡ Μεγαλομάρτυς

Μεγάλο παράδειγμα πίστης στὸν Ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεὸ ἀποτελεῖ ἡ Εἰρήνη. Γεννήθηκε στὴν πόλη Μαγεδῶν τῆς Περσίας καὶ τὸ πρῶτο της ὄνομα ἦταν Πηνελόπη. Ὁ πατέρας της ὀνομαζόταν Λικίνιος καὶ ἦταν ἔπαρχος, ἡ δὲ μητέρα της Λικινία.

Ἀπὸ ἕξι χρονῶν ἡ Πηνελόπη ἄρχισε τὴν γραμματική της ἐκπαίδευση, σ᾿ ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ σοφοὺς διδασκάλους τῆς ἐποχῆς της, τὸν Ἀπελλιανό. Τῆς ἔμαθε πολλὰ ὁ σοφὸς διδάσκαλος. Ἕνα, ὅμως, δὲν τῆς ἔμαθε. Γιὰ τὸ Χριστό. Καὶ αὐτὸ τὸ κατόρθωσε μία ἁπλὴ χριστιανὴ ὑπηρέτρια τοῦ Λικινίου, ποὺ μὲ τὴν θεία χάρη κατέκτησε τὴν καρδιὰ τῆς ἀρχοντοκόρης.

Ἡ Πηνελόπη ἔνιωσε μεγάλη χαρὰ ποὺ ἔμαθε τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια τῆς ζωῆς καὶ ἐπεδίωξε ἀμέσως νὰ βαπτισθεῖ χριστιανή. Πῆρε τὸ ὄνομα Εἰρήνη καὶ συγχρόνως τὸ σταυρὸ τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ἡ Εἰρήνη ἄρχισε μία πνευματικὴ πορεία, ποὺ περνᾷ διὰ μέσου πυρὸς καὶ σιδήρου. Ὁ ἴδιος ὁ πατέρας της τὴν ἔβαλε στὰ πόδια ἀγρίου ἀλόγου, νὰ τὴν σκοτώσει μὲ κλωτσιές. Ἀλλὰ τὸ ἄλογο στράφηκε ἐναντίον του καὶ σκότωσε αὐτόν. Τότε ἐπικράτησε μεγάλη σύγχυση μεταξὺ τῶν ἐκεῖ παρευρισκομένων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ ἡ Εἰρήνη τοὺς καθησύχασε μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι». Δηλαδή, ὅλα εἶναι δυνατὰ σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει. Καὶ πράγματι, μὲ θαυμαστὴ πίστη προσευχήθηκε, καὶ ὁ πατέρας της σηκώθηκε ζωντανός.

Τότε, οἰκογενειακῶς ὅλοι βαπτίσθηκαν χριστιανοί. Τῆς Εἰρήνης οἱ δοκιμασίες καὶ τὰ μαρτύρια ἦταν πολλά. Ἀλλὰ πάντα ἔβγαινε ζωντανὴ μέσα ἀπὸ αὐτά, διότι εἶχε μεγάλη καὶ ζωντανὴ πίστη. Περιόδευσε σὲ ἀρκετοὺς τόπους καὶ δίδαξε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἰδιαίτερα μὲ τὸ παράδειγμα τῆς ζωῆς της.

Ὁ Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Μεγαλομάρτυρας καὶ θαυματουργός

Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ γεννήθηκε στὶς 14 Σεπτεμβρίου 1384. Ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα σὲ μικρὴ ἡλικία μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα ἀδέλφια του, τὴν δὲ φροντίδα τους, μετὰ τὸν Θεό, ἀνέλαβε ἡ εὐσεβὴς μητέρα του.

Σὲ ἡλικία 14 ἐτῶν εἰσῆλθε στὴν ἀκμάζουσα τότε ἱερὰ Μονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ ὄρους τῶν Ἀμώμων (Καθαρῶν) τῆς Ἀττικῆς. Ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ἀκολούθησε μὲ ἔνθεο ζῆλο τὸν Χριστό, καὶ διέπρεψε μὲ τὴν λαμπρότητα τῆς ζωῆς του καὶ τοὺς πόνους τῆς ἀθλήσεώς του στὸ ὄρος τῶν Ἀμώμων Ἀττικῆς (Περιοχὴ Νέας Μάκρης). Ἀξιώθηκε ἀκόμα νὰ λάβει τὸ μέγα Μυστήριο τῆς ἱερωσύνης καὶ τὸ χάρισμα νὰ ὑπηρετεῖ τὸ ἅγιο θυσιαστήριο, σὰν ἄγγελος Θεοῦ, μὲ φόβο Θεοῦ καὶ πολλὴ κατάνυξη.

Στὶς 14 Σεπτεμβρίου, γιορτὴ τῆς ὕψωσης τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ 1425, ἐπιστρέφοντας ἀπὸ ἕνα ἀσκητήριό του στὴ Μονή, τὴν εἶδε τελείως κατεστραμμένη καὶ χωρὶς Πατέρες, (εἶχαν σφαγιασθεῖ ἀπὸ βαρβάρους Τούρκους), συνελήφθη καὶ ἄρχισαν τὰ μαρτύριά του, ποὺ τελείωσαν στὶς 5 Μαΐου 1426, ἡμέρα Τρίτη καὶ ὥρα 9.00 τὸ πρωί. Τὸν κρέμασαν ἀνάποδα σ᾿ ἕνα δένδρο, ποὺ σῴζεται ἀκόμα, τὸν κάρφωσαν στὰ πόδια καὶ τὸ κεφάλι, καὶ τέλος τὸ καταπληγωμένο καὶ μαρτυρικὸ σῶμα του τὸ διαπέρασαν μὲ ἀναμμένο ξύλο καὶ ἔτσι παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν στεφανοδότη Χριστό.

Ἡ εὕρεση τῶν μαρτυρικῶν του λειψάνων, ἔγινε στὶς 3 Ἰανουαρίου 1950. Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ γιορτάζεται δυὸ φορὲς τὸ χρόνο, στὶς 3 Ἰανουαρίου ἡ εὕρεση τῶν τιμίων λειψάνων του, καὶ στὶς 5 Μαΐου τὸ μαρτυρικό του τέλος.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/05/05.htm

21-5, Οι άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη

Την 21η του μηνός Μαΐου, η Εκκλησία γιορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη των αγίων Κωνσταντίνου και της μητέρας του Ελένης. Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε για τους δυο αυτούς Αγίους της Εκκλησίας και για το έργο τους. Η ιστορία τον άγιο Κωνσταντίνο τον ονόμασε Μέγα, γιατί το έργο του είναι πραγματικά μοναδικό και μεγάλο· είναι έργο, που άλλαξε το δρόμο της ιστορίας του κόσμου. Ο άγιος Κωνσταντίνος είναι ο Ρωμαίος αυτοκράτορας, που πριν απ’ όλα με δύο Διατάγματα στα 312 και 313 έβαλε τέρμα στους αρχαίους διωγμούς της Εκκλησίας.

Ο άγιος Κωνσταντίνος γεννήθηκε στη Ναϊσό, τη σημερινή Νίσσα της Σερβίας, και μεγάλωσε κρατούμενος ως όμηρος στην αυλή του Διοκλητιανού στη Νικομήδεια. Ο Διοκλητιανός, καίσαρας του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, είναι ο πιο σκληρός από τους διώκτες της Εκκλησίας. Μεγαλώνοντας στην αυλή του Διοκλητιανού, ο Κωνσταντίνος είδε από κοντά τα δεινοπαθήματα των χριστιανών. Αλλά και διαπίστωσε πως οι χριστιανοί ήσαν οι άνθρωποι στους οποίους θα μπορούσε να στηριχτεί η αναδιοργάνωση του κράτους, που βρισκόταν σε παρακμή. Δεν ήταν βέβαια χριστιανός, αλλά έβλεπε πού οδηγούσαν τα πράγματα και ποιό θα ήταν το μέλλον, από μια αλλαγή τακτικής απέναντι στους χριστιανούς.

Σε μια ευκαιρία που του δόθηκε, ο Κωνσταντίνος έφυγε από τη Νικομήδεια κι ήλθε στον πατέρα του Κωνστάντιο, που ήταν τώρα Καίσαρας του δυτικού κράτους στη Ρώμη. Από τότε άρχισε η ραγδαία εξέλιξή του, μέχρι που το 323 σε ηλικία 49 ετών ήταν μονοκράτορας σε Ανατολή και Δύση. Δεν μπορούμε βέβαια να ιστορήσουμε τώρα για τους πολέμους και για τις νίκες του αγίου Κωνσταντίνου εναντίον των αντιπάλων του. Αρκετό είναι να πούμε μόνο για το όραμα που είδε, όταν ετοιμαζόταν να πολεμήσει με έναν από τους εχθρούς του έξω από τη Ρώμη. Είδε τότε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού μέσα σ’ ένα ολόφωτο κύκλο με τις λέξεις «Εν τούτω νίκα».

Αυτό ήταν σημείο ότι τον καλούσε ο Θεός, οπλίζοντάς τον με τη δύναμη του Σταυρού. Ο Σταυρός από τότε είναι το εθνόσημο και το λάβαρο των χριστιανικών λαών. Έπειτα από σκληρούς διωγμούς δυόμιση αιώνων, η πίστη είχε νικήσει τον κόσμο, κι ο τίμιος Σταυρός γινότανε «όπλον ειρήνης» και «αήττητον τρόπαιον» της αυτοκρατορίας. Η αυτοκρατορία αυτή στην Ανατολή από Ρωμαϊκή έγινε Ελληνική κι έζησε χίλια εκατό χρόνια. Κι αυτό πριν απ’ όλα οφείλεται στον άγιο Κωνσταντίνο στα 330 εγκαινίασε τη νέα πρωτεύουσα του κράτους, που έκτισε στη θέση της αρχαίας αποικίας των Μεγαρέων, το Βυζάντιο, στις ακτές του Βοσπόρου και την ονόμασε Κωνσταντινούπολη.

Αλλά μας ενδιαφέρει κυρίως να πούμε για τη μεγάλη προσφορά του αγίου Κωνσταντίνου στην Εκκλησία. Όχι μόνο έπαψε τους διωγμούς και απάλλαξε την Εκκλησία από τους εξωτερικούς της εχθρούς, αλλά φρόντισε και για την εσωτερική της ειρήνη. Συγκάλεσε λοιπόν το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας την πρώτη οικουμενική Σύνοδο, η οποία καταδίκασε τη μεγάλη αίρεση του Αρείου. Στις συνεδριάσεις της Συνόδου αυτής, που είναι η αρχή του θεσμού των Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας, ήταν παρών κι ο άγιος Κωνσταντίνος, ως αρχηγός του κράτους κι όπως έλεγε ο ίδιος, ως «επίσκοπος των έξω». Το 337 σε ηλικία 65 ετών, ο άγιος Κωνσταντίνος σ’ ένα προάστιο της Νικομήδειας έλαβε το άγιο Βάπτισμα και σε λίγες μέρες πέθανε, φορώντας το λευκό χιτώνα του νεοφώτιστου.

Πολύ σπουδαίο υπήρξε το έργο και της αγίας Ελένης. Μετά το θάνατο του συζύγου της Κωνσταντίου, η αγία Ελένη έζησε μαζί με τον άγιο Κωνσταντίνο, που την υπεραγαπούσε και το 317 την ανακήρυξε Αυγούστα, δηλαδή βασίλισσα. Με επιθυμία δική της και του αγίου Κωνσταντίνου πήγε στα Ιεροσόλυμα, που έκανε ανασκαφές και ανακάλυψε τον τίμιο Σταυρό. Εργάστηκε πολύ και φρόντισε να κτισθούν μεγάλες και λαμπρές εκκλησίες στα Ιεροσόλυμα και στη Ρώμη, κάποιες από τις οποίες σώζονται ακόμα. Γεννήθηκε στο Δρέπανο της Βιθυνίας και πέθανε το 328 στη Νικομήδεια, σε ηλικία 80 ετών. Τους δύο ισαποστόλους αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη με τα εξής λόγια εγκωμιάζει η Εκκλησία στον Κανόνα της εορτής των· «Όντως μακαρία η γαστήρ… η σε βαστάσασα, Μέδων (=βασιλιά, προστάτη) κοσμοπόθητε, χριστιανών η χαρά». Αμήν.

(Επισκόπου Διονυσίου Ψαριανού (+), «Εικόνες έμψυχοι»)

http://vatopaidi.wordpress.com/

ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ. Περὶ ἀποταγῆς. (Διὰ τὴν ἀποταγὴν τοῦ ματαίου βίου)

10. Μοναχὸς εἶναι τάξις καὶ κατάστασις τῶν ἀσωμάτων ἀγγέλων ποὺ κατορθώνεται μέσα σὲ ὑλικὸ καὶ ρυπαρὸ σῶμα. Μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἀφοσιωμένος μόνο στὶς ἐντολὲς καὶ στοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἐφαρμόζει σὲ κάθε χρόνο καὶ τόπο καὶ πράγμα. Μοναχὸς εἶναι μία συνεχὴς βία τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καὶ μία ἀδιάκοπη φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων. Μοναχὸς εἶναι ἐξαγνισμένο σῶμα καὶ καθαρὸ στόμα καὶ φωτισμένος νοῦς. Μοναχὸς εἶναι καταλυπημένη ψυχή, ποὺ εἶναι ἀπησχολημένη μὲ τὴν συνεχῆ μνήμη τοῦ θανάτου, καὶ ὅταν εἶναι ξύπνια καὶ ὅταν κοιμᾶται.

12. Ὅλοι ὅσοι ἐγκατέλειψαν πρόθυμα τὰ βιοτικά, τὸ ἔπραξαν ἀναμφιβόλως ἢ γιὰ τὴν μέλλουσα βασιλεία ἢ γιὰ τὰ πολλὰ τοὺς ἁμαρτήματα ἢ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν κανεὶς ἀπὸ τοὺς τρεῖς αὐτοὺς σκοποὺς δὲν τοὺς παρακίνησε, τότε ἡ ἀναχώρησίς τους εἶναι παράλογος. Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ὁ καλός μας Ἀγωνοθέτης περιμένει νὰ ἰδῆ ποιὸ θὰ εἶναι τὸ τέρμα τοῦ δρόμου.

ΛΟΓΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ, Περὶ ἀπροσπαθείας

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ἀγάπησε πραγματικὰ τὸν Κύριον καὶ ἐπεζήτησε ἀληθινὰ νὰ κερδήση τὴν μέλλουσα βασιλεία, ἐκεῖνος ποὺ ἀπέκτησε πραγματικὸ πόνο γιὰ τὰ ἁμαρτήματά του καὶ ζωντανὴ ἐνθύμησι τῆς κολάσεως καὶ τῆς αἰωνίου κρίσεως, ἐκεῖνος ποὺ ξύπνησε ἀληθινὰ μέσα του τὸν φόβο τοῦ θανάτου του, δὲν θὰ ἀγαπήση πλέον οὔτε θὰ ἐνδιαφερθῆ οὔτε θὰ μεριμνήση καθόλου γιὰ χρήματα ἢ γιὰ κτήματα ἢ γιὰ τοὺς γονεῖς του ἢ γιὰ ἐπίγειο δόξα ἢ γιὰ φίλους ἢ γιὰ ἀδελφοὺς ἢ γιὰ τίποτε τὸ γήϊνο. Ἀλλὰ ἀφοῦ ἀποτινάξη ἀπὸ ἐπάνω του καὶ μισήση κάθε ἐπαφὴ καὶ κάθε φροντίδα γιὰ ὅλα αὐτά, ἐπὶ πλέον δὲ καὶ πρὶν ἀπ᾿ ὅλα ἀφοῦ μισήση καὶ τὴν ἴδια τὴν σάρκα του, ἀκολουθεῖ τὸν Χριστὸν γυμνὸς καὶ ἀμέριμνος καὶ ἀκούραστος, ἀτενίζοντας πάντοτε στὸν οὐρανὸ καὶ ἀναμένοντας τὴν ἐξ ὕψους βοήθεια, καθὼς τὸ εἶπε ἕνας Ἅγιος: «Ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου» (Ψαλμ. ξβ´ 9).

Καὶ καθὼς τὸ εἶπε πάλι ὁ ἀείμνηστος ἐκεῖνος Προφήτης: «Ἐγὼ δὲ οὐκ ἐκοπίασα κατακολουθῶν σοι καὶ ἡμέραν ἢ ἀνάπαυσιν ἀνθρώπου οὐκ ἐπεθύμησα, Κύριε» (Ἱερεμ. ιζ´ 16).

Ο δρόμος της ευτυχίας (Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως)

Τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο από την καθαρή καρδιά, γιατί μια τέτοια καρδιά γίνεται θρόνος του Θεού. Και τι είναι ενδοξότερο από το θρόνο του Θεού; Ασφαλώς τίποτα. Λέει ο Θεός γι’ αυτούς που έχουν καθαρή καρδιά: «Θα κατοικήσω ανάμεσά τους και θα πορεύομαι μαζί τους. Θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου». (Β’ Κορ. 6, 16).

Ποιοι λοιπόν είναι ευτυχέστεροι απ’ αυτούς τους ανθρώπους; Και από ποιο αγαθό μπορεί να μείνουν στερημένοι; Δεν βρίσκονται όλα τ’ αγαθά και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στις μακάριες ψυχές τους; Τι περισσότερο χρειάζονται; Τίποτα, στ’ αλήθεια, τίποτα! Γιατί έχουν στην καρδιά τους το μεγαλύτερο αγαθό: τον ίδιο το Θεό!

Πόσο πλανιούνται οι άνθρωποι που αναζητούν την ευτυχία μακριά από τον εαυτό τους, στις ξένες χώρες και στα ταξίδια, στον πλούτο και στη δόξα, στις μεγάλες περιουσίες και στις απολαύσεις, στις ηδονές και σ’ όλες τις χλιδές και ματαιότητες, που κατάληξή τους έχουν την πίκρα! Η ανέγερση του πύργου της ευτυχίας έξω από την καρδιά μας, μοιάζει με οικοδόμηση κτιρίου σε έδαφος που σαλεύεται από συνεχείς σεισμούς. Σύντομα ένα τέτοιο οικοδόμημα θα σωριαστεί στη γη...

Αδελφοί μου! Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον; Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους...

Δυστυχώς, εκείνος που παραμέλησε την καρδιά του, στερήθηκε όλα τ’ αγαθά κι έπεσε σε πλήθος κακών. Έδιωξε τη χαρά και γέμισε με πίκρα, θλίψη και στενοχώρια. Έδιωξε την ειρήνη και απόκτησε άγχος, ταραχή και τρόμο. Έδιωξε την αγάπη και δέχτηκε το μίσος. Έδιωξε, τέλος, όλα τα χαρίσματα και τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που δέχτηκε με το βάπτισμα, και οικειώθηκε όλες τις κακίες εκείνες, που κάνουν τον άνθρωπο ελεεινό και τρισάθλιο.

Αδελφοί μου! Ο Πολυέλεος Θεός θέλει την ευτυχία όλων μας και σ’ αυτή και στην άλλη ζωή. Γι’ αυτό ίδρυσε την αγία Του Εκκλησία. Για να μας καθαρίζει αυτή από την αμαρτία, να μας αγιάζει, να μας συμφιλιώνει μαζί Του, να μας χαρίζει τις ευλογίες του ουρανού.

Η Εκκλησία έχει ανοιχτή την αγκαλιά της, για να μας υποδεχθεί. Ας τρέξουμε γρήγορα όσοι έχουμε βαριά τη συνείδηση. Ας τρέξουμε και η Εκκλησία είναι έτοιμη να σηκώσει το βαρύ φορτίο μας, να μας χαρίσει την παρρησία προς το Θεό, να γεμίσει την καρδιά μας με ευτυχία και μακαριότητα...

Ο ΣΠΕΡΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ. Ο όρος «σπερματικός λόγος» πρωταρχικά συναντάται στους Στωικούς φιλοσόφους και νοείται είτε ως ο παγκόσμιος και καθολικός θείος λόγος (κάτι σαν απρόσωπη ψυχή του σύμπαντος, ΤΟ «ΜΠΡΑΧΜΑΝ» ΤΟΥ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΥ), ο οποίος δημιουργεί και διέπει όλα τα όντα· είτε ως ο επιμέρους λόγος ο οποίος ενυπάρχει σε όλα τα όντα. Ειδικότερα στον άνθρωπο ο σπερματικός λόγος, που ως μέρος του καθολικού – παγκόσμιου λόγου διαπερνά το σώμα του, ταυτίζεται με την ίδια την ψυχή.

Κατά τον β΄αιώνα μ.Χ χρησιμοποιείται από ένα χριστιανό φιλόσοφο, τον απολογητή Ιουστίνο, με εντελώς νέο περιεχόμενο. Ο σπερματικός λόγος του Ιουστίνου σχετίζεται με το Λόγο του Θεού για τον οποίο γίνεται λόγος στην αρχή του Ιωάννειου Ευαγγελίου. Σύμφωνα με τον Ιουστίνο ο σπερματικός λόγος είναι η έμφυτη δύναμη του Λόγου του Θεού η οποία ενυπάρχει και ενεργεί σε όλους τους ανθρώπους και δια της οποίας ο Λόγος φωτίζει και καθοδηγεί τον άνθρωπο στην αναζήτηση και ανεύρεση της αλήθειας. ...

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:1.Η περί «σπερματικού λόγου» θεωρία του πρώην πλατωνικού φιλοσόφου και μετά χριστιανού μάρτυρος Ιουστίνου (β' αι.) δεν σημαίνει κατάφαση σύνολης της ελληνικής φιλοσοφίας, άλλ’ αναγνώριση της θεοκίνητης αρετής πολλών Ελλήνων σοφών να αναζητούν την Αλήθεια.

http://www.egolpion.net/misellin_antisimitis.print.el.aspx

2.Ο «σπερματικός» λόγος δεν πρέπει να κατανοηθεί ως «σπέρματα» θείας Αποκαλύψεως, όπως εννόησαν οι αρχαίοι Απολογητές, που έρχονται δια της κτιστής νόησης του ανθρώπου, αλλά απλά και μόνο ως μικρά τμήματα αλήθειας που αφορούν το κτιστό, και τις πανανθρώπινες αξίες, οι οποίες και είναι κοινές για όλους. Αυτό δεν είναι όμως, προϊόν θείας Αποκάλυψης. Η θεία αποκάλυψη είναι «δοξασμός», είναι εμπειρία «φωτισμού και θεώσεως» που περνά από την κάθαρση, και όχι προϊόν μαντείας, φιλοσοφίας, διανοήσεως και στοχασμού.

7-6, Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ (ΠΑΝΑΓΗΣ ΜΠΑΣΙΑΣ) Γεννήθηκε τό 1801 στό Ληξούρι τῆς νήσου Κεφαλληνίας, ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Μιχαήλ καί τή Ρεγγίνα Τυπάλδου.

Ἀπέκτησε Ἑλληνική καί θεολογική μόρφωση, σπούδασε τή Γαλλική καί τήν Ἰταλική γλώσσα, ἐνῶ ὁμιλοῦσε καί τή Λατινική.

Ἀγάπησε πολύ τόν Κύριο καί τόν ἀκολούθησε.

Ἐκάρη μοναχός στήν Ἱερά Μονή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν, στό μικρό νησάκι τοῦ Διός (δίπλα στήν Κεφαλληνία), λαμβάνοντας τό ὄνομα Παΐσιος.

Τό 1836 χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος, ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας Παρθένιο Μακρή καί ἐγκαταστάθηκε στό Μονύδριο τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στό «γιαλό», ἐπιτελώντας τά ἱερατικά του καθήκοντα μέ εὐλάβεια καί φόβο Θεοῦ.

Ὑπῆρξε ἄριστος λειτουργός καί κήρυκας τοῦ Θείου Λόγου.

Ἔλεγχε τήν ἁμαρτία καί τήν ἀδικία καί λύτρωνε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ ἀσκητικότητα, ἡ ἐλεημοσύνη, καί ἡ διακριτικότητά του, προσέλκυαν τήν ἀγάπη τοῦ κόσμου.

Ὁ πάπα-Παναγῆς εἶχε λάβει ἀπό τό Κύριο, πλούσιο τό διορατικό χάρισμα, διά τοῦ ὁποίου προέλεγε τά μελλούμενα καί συμβούλευε καταλλήλως.

Παρ’ ὅλα αὐτά πολλές φορές προσποιούταν τό σαλό, γιά νά ἀποφύγει τούς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ Ληξουριῶτες καί γενικότερα οἱ Κεφαλλῆνες, πολλά διηγοῦνται ἀπό τή ζωή καί τή δράση παππούλη, τά ὁποία κινοῦν ἔκπληξη καί θαυμασμό.

Ἐκοιμήθη στίς 7 Ἰουνίου τοῦ 1888 καί ἐτάφη στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου.

Στίς 6 Ἰουνίου τοῦ 1976 ἔγινε ἡ ἀνακομιδή τῶν χαριτοβρύτων του Λειψάνων, τά ὁποία τοποθετήθηκαν στόν προαναφερθέντα Ναό πρός προσκύνηση καί ἁγιασμό τῶν προσερχομένων εὐσεβῶν χριστιανῶν. Τό 1986 μέ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατατάχθηκε στό Ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο. Ἡ μνήμη τοῦ ἑορτάζεται στίς 7 Ἰουνίου.

http://agiosharalabos.blogspot.com/2011/06/blog-post.html#ixzz33OQQYApc

Α) Μικρὸς τόπος τὸ Ληξοῦρι. Ντόπιος ὁ παπᾶ-Παναγῆς. Ἐγνώριζε μὲ ἀκρίβεια τοὺς κατοίκους καὶ τὶς ἀνάγκες των, ὑλικὲς καὶ πνευματικές, τὶς ὁποῖες καὶ προλάβαινε. Ἀναφέρεται ὅτι μιὰ χειμωνιάτικη νύχτα, κάποιος φτωχὸς ἱερεύς, εἶχε ἑτοιμόγενη τὴν πρεσβυτέρα του, ἀλλὰ δὲν εἶχε χρήματα γιὰ τὰ ἀναγκαία τοῦ σπιτιοῦ καὶ τὴν θέρμανσι. Σὲ αὐτὴν τὴν ὥρα τῆς δυσκολίας, κτυπάει ἡ θύρα καὶ ἐμφανίζεται ὁ παπᾶ-Παναγῆς καὶ τοῦ προσφέρει ἕξι μεξικάνικα τάλληρα καὶ τοῦ λέει: Πήγαινε νὰ ἀγοράσεις ὅ,τι ἔχεις ἀνάγκη. Αὐτὴν τὴν ὥρα τρέχει νὰ βρεῖ ἀνοικτὸ μαγαζί. Καὶ πράγματι βρίσκει κάποιον, καὶ τοῦ δίνει τὸ τάλληρο. Ὁ μαγαζάτορας ἔκπληκτος ἀναγνωρίζει ὅτι τὸ τάλληρο ἦταν δικό του. Καὶ ὁμολογοῦσε μὲ ἀπορία πῶς ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς ἐγνώριζε τὴν κρύπτη καὶ τὰ πῆρε, ποὺ μόνος αὐτὸς γνώριζε. Ἀλλὰ ἦταν καὶ στενοχωρημένος, διότι τὴν ὥρα ποὺ τὰ ἔπαιρνε, εἶπε στὸν ἰδιοκτήτη ὅτι πρέπει νὰ προετοιμασθῆ, νὰ ἐξομολογηθῆ, καὶ νὰ κοινωνήση, διότι πιθανὸν σὲ δέκα μέρες νὰ μὴν ὑπάρχει στὴν ζωή. Πράγματι, ὕστερα ἀπὸ δεκαπέντε μέρες, προετοιμασμένος ὅμως, ὁ παντοπώλης ἐκοιμήθη. Ἄς σημειωθῆ, ὅτι ἦταν τόσο τὸ κῦρος τοῦ παπᾶ-Παναγῆ, ὥστε κανεὶς δὲν τὸν ἠμπόδιζε νὰ πάρει ὅ,τι ἤθελε. Τὸ θεωροῦσαν εὐλογία νὰ μπεῖ στὸ σπίτι ἤ στὸ κατάστημα. Ποιος μποροῦσε νὰ ἀντισταθεῖ στὴν φλογερὴ ἀγάπη του. Πόσο διδάσκει τοὺς σημερινοὺς κληρικούς, τὸ παράδειγμα τῆς ἀνιδιοτέλειας καὶ διακονίας. Εἶναι ὁ μεγαλύτερος θησαυρὸς τοῦ ἱερέως. Εἶναι δὲ πρακτικὴ ἀπόδειξις πίστεως στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι συνέτρεχε στὶς ἀνάγκες τῶν ἀδελφῶν του χριστιανῶν ὁ παπᾶ-Μπασιᾶς. Β) Κάποιος κρεοπώλης, πῆγε στὴν στάνη ἑνὸς τσοπάνου καὶ ἀγόρασε τὰ ἀρνιά του. Μὲ ἐπιτηδειότητα πέταξε ἀζύγιαστα πρὸς τὸ μέρος του δύο ἀρνιά, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθῆ ὁ βοσκός. Ὅταν γύρισε στὸ Ληξοῦρι, ἔρχεται ὁ παπᾶ-Παναγῆς καὶ λέει στὸν κρεοπώλη: Πιάσε αὐτὸ καὶ αὐτὸ τὸ ἀρνί· καὶ τοῦ ἔδειξε τὰ κλεμμένα. Τὰ ἔχασε ὁ κρεοπώλης. Τὸν διέταξε νὰ σφάξη τὰ ἀρνιά, καὶ νὰ μοιράσει τὸ κρέας δωρεὰν στοὺς πτωχούς, διότι αὐτὰ δὲν τὰ ζύγιασε, οὔτε τὰ πλήρωσε, καὶ δὲν τοῦ ἀνῆκαν. Ὡμολόγησε τὴν κλεψιὰ ὁ κρεοπώλης καὶ ἔκανε ὅ,τι τοῦ εἶπε. Γ) Τὸ 1850 φοβερὴ ἐπιδημία χολέρας ἔπεσε στὸ Ληξοῦρι. Φόβος καὶ τρόμος εἶχε καταλάβει τοὺς ζωντανούς, διὰ τοὺς χολερικοὺς πεθαμένους. Εἰδικὰ συνεργεῖα ἔπαιρναν τοὺς νεκρούς, καὶ τοὺς ἔθαπταν στὰ Λέπεδα, στὴν Ἅγία Ἄννα. Ποῦ λόγος γιὰ κηδεία αὐτὲς τὶς ὥρες στοὺς χριστιανούς. Ἀγώνας νὰ φύγη τὸ θανατικὸ ἀπὸ ἀνάμεσά τους. Νὰ ὅμως καὶ ἕνας ποὺ στάθηκε κοντὰ στοὺς χολεριῶντας· Ὁ παπᾶ-Παναγῆς. Ὅσους μποροῦσε τοὺς ἔψαλλε τὴν νεκρώσιμον Ἀκολουθίαν. Ὅσους δὲν πρόφταινε, πήγαινε τὴν νύκτα μὲ τὸ λαδοφάναρό του καὶ διάβαζε στὰ μνήματα τὸ νεκρώσιμον τρισάγιον. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ἀστυνομικοὺς βλέποντας τὸ φῶς, νόμισαν πὼς εἶναι τυμβωρύχοι καὶ φύλαξαν νὰ τοὺς συλλάβουν. Τί ἔκπληξις ὅμως σὲ αὐτοὺς ὅταν ἀντίκρυσαν τὸν παπᾶ-Παναγῆ μὲ τὸ πετραχήλι νὰ προσεύχεται διὰ τοὺς κοιμηθέντας χριστιανούς.

7-6, ΑΓΙΟΣ Παΐσιος (ΠΑΝΑΓΗΣ ΜΠΑΣΙΑΣ): ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Τα Επτάνησα είναι κοιτίδα πολλών αγίων της Εκκλησίας μας. Ένας από αυτούς υπήρξε ο νεοφανής άγιος Παναγής Μπασιάς από το Ληξούρι της Κεφαλονιάς. Έζησε στην εποχή, όταν τα Επτάνησα άλλαζαν συνεχώς κατακτητές και η Εκκλησία μας στέναζε κάτω από τις αφόρητες πιέσεις των αιρετικών παπικών, οι οποίοι για ολόκληρες εκατονταετίες συνεργάζονταν στενά με τους κατακτητές δυτικούς για τον αφελληνισμό των κατοίκων και την υποταγή στον αιρεσιάρχη πάπα.

Γεννήθηκε στο Ληξούρι το 1801. Γονείς ήταν ο Μιχαήλ Τυπάλδος Μπασιάς και η Ρεγγίνα το γένος Δελλαπόρτα, ευσεβείς και ευκατάστατοι. Έλαβε σοβαρή γραμματική μόρφωση. Γνώριζε επίσης την Ιταλική, Γαλλική και Λατινική γλώσσα.

Αρχικά διορίστηκε γραμματοδιδάσκαλος και εξάσκησε το λειτούργημα του διδασκάλου, αλλά σύντομα εμπνεύστηκε από τα ριζοσπαστικά κηρύγματα των Κοσμά Φλαμιάτου και Ευσεβίου Πανά, μεγάλων εκκλησιαστικών αναστημάτων της εποχής, οι οποίοι υπεράσπιζαν την Ελλάδα και την Ορθοδοξία και συντάχτηκε μαζί τους. Οι άγγλοι (κυρίαρχοι της Επτανήσου) υποτιθέμενοι προστάτες, τυραννούσαν το λαό και επιβουλεύονταν το ορθόδοξο φρόνημά του. Άφησε λοιπόν το δημόσιο σχολείο, το οποίο προπαγάνδιζε την αγγλική κυριαρχία, και άρχισε να παραδίδει μαθήματα κατ’ οίκον.

Σε ηλικία 20 ετών, μετά τον θάνατον του πατέρα του, έχοντας έμφυτη κλίση για τον μοναχισμό και επηρεαζόμενος από την προσωπικότητα του Πολιούχου μεγάλου Ασκητού, Αγίου Γερασίμου και του γείτονά του, επίσης μεγάλου Ασκητού, Αγίου Ανθίμου, εγκατέλειψε τα πάντα και πήγε στο νησάκι «Ξηροσκόπελο», στην Κάτω Λειβαθώ, στη Μονή Βλαχερνών, τόπος εξορίας Κληρικών από τους Άγγλους. Εκεί συνάντησε και τον εξόριστο περίφημο Ζακύνθιο Κληρικό Νικόλαο Καντούνη και έλαβε το μοναχικός σχήμα και μοναχικό όνομα Παΐσιος.

Δεν έμεινε όμως εκεί πολύ διάστημα, διότι αναγκάστηκε να γυρίσει στο Ληξούρι να προστατέψει τη χήρα μητέρα του και την απροστάτευτη αδελφή του. Αν και ζούσε στον κόσμο, ολόκληρη η ζωή του αποδείχτηκε ένας συνεχής ασκητικός αγώνας και μια συνεπής βίωση των μοναχικών ιδεωδών και αρχών. Στα 1836 χειροτονείται διάκονος και Πρεσβύτερος από τον Αρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας Παρθένιο Μακρή. Στο εξής ζούσε για την Εκκλησία, για το Χριστό και για τους πιστούς αδελφούς του. Αρνήθηκε να διοριστεί σε ενορία και εγκαταστάθηκε στη μικρή Μονή του Αγίου Σπυρίδωνος. Για πενήντα χρόνια λειτουργούσε καθημερινά, κήρυττε με φλόγα ψυχής. Έτρεχε στα σπίτια των κατοίκων για να τους βοηθήσει υλικά και πνευματικά. Το πρόβλημα του καθενός γινόταν και δικό του πρόβλημα. Πούλησε όλα του τα υπάρχοντα και τα μοίρασε στους φτωχούς. Αναδείχτηκε επίσης εξαίρετος εξομολόγος. Πλήθη βασανισμένων ανθρώπων έτρεχαν για να πάρουν παρηγοριά και να ελαφρώσουν τα βαριά φορτία τους από τον αυτόν ενάρετο κληρικό.

Με την προσωπική του κάθαρση και αγιότητα, έλαβε από το Θεό το χάρισμα της προφητείας και προέλεγε τα μέλλοντα συμβαίνειν σε πρόσωπα, οικογένειες και γενικότερα της κοινωνίας. Αξιώθηκε επίσης να επιτελεί στο όνομα του Χριστού θαύματα.

Ταυτόχρονα είχε αναπτύξει και μια αξιοθαύμαστη εθνική και πατριωτική δράση. Στις 21 Μαΐου 1864 γεύτηκε τη χαρά της Ενώσεως της Επτανήσου με την Μητέρα Ελλάδα, για την οποίαν εργάστηκε και ο ίδιος με τον ιδικό του αντιστασιακό τρόπο, στο πλευρό των ηρώων ριζοσπαστών, διατηρώντας και καλλιεργώντας την Ορθόδοξη παράδοση, σε τόσο δύσκολες πολιτικές και κοινωνικές περιόδους.

Το 1867 με τους φοβερούς σεισμούς της Παλλικής γκρεμίστηκε το σπίτι του και έκτοτε φιλοξενήθηκε στο σπίτι του εξαδέλφου του Ιωάννου Γερουλάνου, πατέρα του γνωστού χειρουργού και ακαδημαϊκού Μαρίνου Γερουλάνου.

Ήταν ταπεινός. Δεν ήθελε να μιλούν γι’ αυτόν και για τούτο αποφάσισε να ασκήσει την αρχαία και μεγάλη αρετή της δια Χριστόν σαλότητας. Προσποιούταν τον πνευματικά ανάπηρο, να θεωρούν οι άλλοι τα πνευματικά του χαρίσματα και τις αρετές του ως προϊόντα ανθρώπου χαμηλής νοημοσύνης. Παρ’ όλα αυτά έχαιρε εκτίμησης από το σύνολο των κατοίκων, εκτός ελαχιστότατων περιπτώσεων. Ως και ο γνωστός ληξουριώτης αντικληρικός λογοτέχνης Ανδρέας Λασκαράτος τον συμπαθούσε και τον εκτιμούσε!

Από τις κακουχίες, τι στερήσεις και τον ασκητικό του αγώνα κλονίστηκε η υγεία του έμεινε πέντε χρόνια κλινήρης. Τον είχε επισκεφθεί στο σπίτι του ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γερμανός Καλλιγάς, του οποίου προείπε την εκλογή του ως Αρχιεπισκόπου Αθηνών! Κοιμήθηκε ειρηνικά, σε ηλικία 88 ετών, την 7η Ιουνίου 1888. Η κηδεία του έγινε πάνδημη. Τον αποχαιρέτισε όλος ο λαός της Κεφαλονιάς, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Γερμανό Καλλιγά.

Η φήμη του δεν έσβησε ποτέ από τις μνήμες των ευσεβών Κεφαλληνίων. Ώσπου η μητέρα μας Εκκλησία στα 1986 τον κατέταξε στα αγιολόγιά της. Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του υπήρξε μεγάλο γεγονός, των οποίων η ευωδία επιβεβαίωσε την αγιότητά του. Η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Ιουνίου, ημέρα της οσιακής κοίμησής του. Τα χαριτόβρυτα λείψανά του φυλάσσονται στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Ληξουρίου.

Από όλες τις αρετές του ξεχωρίζει η ταπείνωσή του, η οποία, εξυψώνει τον άνθρωπο και τον τοποθετεί κάτω από το θρόνο του Θεού. Σε αντίθεση με την υπερηφάνεια, η οποία γκρεμίζει τον άνθρωπο στα πιο βαθιά βάραθρα της κολάσεως. Η υπερηφάνεια είναι η αγιάτρευτη ρίζα του κακού στον άνθρωπο, η οποία τον κρατά μακριά από την αγιαστική χάρη του Θεού και πως η ταπείνωση είναι το σωτήριο αντίδοτο της καταστροφικής πορείας, που οδηγεί τον άνθρωπο η εγωπάθεια. Είναι το χειρότερο εμπόδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή η εγωιστική αυτάρκεια, ως μια λίαν νοσηρή κατάσταση εμποδίζει τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και τη διάθεση για μετάνοια. Εγωισμός και μετάνοια είναι δυο έννοιες εντελώς αντίθετες και ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Η μία αναιρεί την άλλη. Οι πύλες της ψυχής του εγωπαθούς ανθρώπου είναι ερμητικά κλειστές για τη θεία χάρη και κατά συνέπεια είναι αδύνατη η σωτηρία του, όσο εμμένει στην εγωιστική του περιχάραξη. Ο άγιος Παναγής, υπήρξε η ενσάρκωση της ταπεινοφροσύνης, ο οποίος δίδασκε την ταπεινότητα περισσότερο με τη ζωή του παρά με τα λόγια του.

Τέτοιους κληρικούς, σαν και τον άγιο Παναγή Μπασιά, έχουμε ανάγκη αυτές τις δύσκολες και αποκαλυπτικές ημέρες που ζούμε.

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ, Περὶ ἁγνείας

ΑΓΝΕΙΑ σημαίνει ἀπόκτησις τῆς ἀσωμάτου φύσεως. Ἁγνεία σημαίνει ζηλευτὸς οἶκος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐπίγειος οὐρανὸς τῆς καρδιᾶς. Ἁγνεία σημαίνει ὑπερφυσικὴ ἀπάρνησις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, μία ἀληθινὰ παράδοξη ἅμιλλα σώματος θνητοῦ καὶ φθαρτοῦ πρὸς τοὺς ἀσωμάτους ἀγγέλους. Ἁγνὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μὲ τὸν ἕνα ἔρωτα ἀπέκρουσε τὸν ἄλλο ἔρωτα, καὶ ἔσβησε τὸ ὑλικὸ μὲ τὸ ἄϋλο πῦρ.

20. Μὴν προσπαθῆς μὲ εὔλογα ἐπιχειρήματα καὶ ἀντιρρήσεις νὰ ἀποκρούσης τὸν δαίμονα τῆς πορνείας, διότι ἐκεῖνος ἔχει μὲ τὸ μέρος του τὶς εὐλογοφανεῖς προφάσεις, ἀφοῦ μᾶς πολεμεῖ μὲ σύμμαχο τὴν φύσι μας.

83. Μὲ ποιὰ μέθοδο καὶ μὲ ποιὸ τρόπο νὰ δέσω αὐτὸν τὸν φίλο μου, δηλαδὴ τὴν σάρκα, καὶ νὰ τὸν δικάσω, ὅπως καὶ τοὺς ἄλλους, δὲν γνωρίζω. Διότι πρὶν τὸν δέσω λύεται, καὶ πρὶν τὸν δικάσω συμφιλιώνομαι μαζί του. Καὶ πρὶν τὸν τιμωρήσω τὸν λυποῦμαι καὶ κάμπτομαι. Πῶς νὰ νικήσω αὐτὸν ποὺ ἐκ φύσεως ἀγαπῶ; Πῶς νὰ ἐλευθερωθῶ ἀπ᾿ αὐτόν, μὲ τὸν ὁποῖον εἶμαι συνδεδεμένος αἰωνίως; Πῶς νὰ καταργήσω ἐκεῖνο ποῦ θὰ ἀναστηθῆ μαζί μου; Πῶς νὰ μεταβάλω σὲ ἄφθαρτο ἐκεῖνο ποὺ ἔλαβε φθαρτὴ φύσι; τί λογικὸ ἐπιχείρημα νὰ τοῦ ἀντιτάξω, ἀφοῦ ἔχει μὲ τὸ μέρος του τὰ λογικὰ ἐπιχειρήματα ἀπὸ τὴν φύσι;

Ἂν δέσω τὸν φίλο μου αὐτὸν μὲ τὴν νηστεία, μόλις κατακρίνω τὸν πλησίον μου, πάλι παραδίδομαι στὰ χέρια του. Ἂν σταματήσω τὴν κατάκρισι καὶ τὸν νικήσω, ἀλλὰ ὑπερηφανευθῶ μέσα μου, πέφτω πάλι στὰ χέρια του. Εἶναι γιὰ μένα καὶ συνεργάτης καὶ ἐχθρός. Καὶ βοηθὸς καὶ ἀντίδικος. Καὶ ὑποστηρικτὴς μαζὶ καὶ ἐπίβουλος. Ὅταν δέχεται περιποιήσεις πολεμεῖ, καὶ ὅταν συνθλίβεται ἀτονεῖ. Ὅταν τὸν ἀναπαύωμε ἀτακτεῖ, καὶ ὅταν πάλι τὸν ἀποστρεφώμεθα καὶ τὸν ταλαιπωροῦμε, δὲν ἀντέχει. Ἂν τὸν λυπήσω, διατρέχω κίνδυνο. Ἂν τὸν πληγώσω, δὲν θὰ ἔχω μὲ ποιὸν νὰ ἀποκτήσω τὶς ἀρετές. Τὸν ἴδιο καὶ τὸν ἐναγκαλίζομαι καὶ τὸν ἀποστρέφομαι!

Ποιὸ εἶναι τὸ μυστήριο ποὺ μὲ περιβάλλει; Πῶς ἐξηγεῖται ἡ μεῖξις ποὺ παρατηρεῖται σ᾿ ἐμένα; Πῶς στὸν ἑαυτόν μου εἶμαι καὶ φίλος καὶ ἐχθρός; Λέγε μου, λέγε μου, ἐσὺ σύζυγέ μου, ἐσὺ φύσις μου, γιατί δὲν χρειάζεται νὰ μάθω τὰ περὶ σοῦ ἀπὸ ἄλλον. Πῶς θὰ μείνω ἄτρωτος ἀπὸ σένα; Πῶς θὰ κατορθώσω νὰ διαφύγω τὸν κίνδυνο τῆς φύσεως; Ἐπειδὴ ἔδωσα ὑπόσχεσι στὸν Χριστὸν νὰ εἶμαι ἐχθρός σου, πῶς θὰ νικήσω τὴν τυραννική σου ἐξουσία; Πῶς; Διότι ἀπεφάσισα νὰ ἀσκῶ βία ἐπάνω σου.

Καὶ ἡ σάρκα ἀφοῦ κατὰ κάποιον τρόπο ἀποκρίθηκε πρὸς τὴν ψυχή, φάνηκε ὅτι ἔτσι περίπου εἶπε: «Δὲν πρόκειται νὰ σοῦ εἰπῶ κάτι ποὺ ἐσὺ δὲν τὸ γνωρίζεις, ἀλλὰ κάτι ποὺ καὶ οἱ δυὸ τὸ γνωρίζομε. Ἐγὼ καυχῶμαι ὅτι ἔχω μητέρα τὴν (ἁμαρτωλὴ) ἀγάπη. Τὴν ἐξωτερικὴ πύρωσι τῆς σαρκὸς τὴν γεννῶ μὲ τὴν περιποίησι καὶ τὴν ἐν γένει καλοπέρασι. Ἡ δὲ ἐσωτερικὴ φλόγα καὶ ἔξαψις τῶν λογισμῶν ἔχουν ὡς ἀφορμὲς τὴν καλοπέρασι ποὺ προηγήθηκε καὶ τὶς αἰσχρὲς πράξεις ποὺ διεπράχθησαν. Ἐγὼ ὅταν συλλάβω, γεννῶ τὶς ἁμαρτωλὲς πτώσεις. Καὶ ἐκεῖνες πάλι ὅταν γεννηθοῦν, γεννοῦν μὲ τὴν σειρά τους τὸν θάνατο διὰ τῆς ἀπογνώσεως.

Ἂν γνωρίσης καλὰ τὴν ἰδική μου καὶ τὴν ἰδική σου μεγάλη ἀσθένεια, μοῦ ἔδεσες τὰ χέρια. Ἂν ταλαιπωρήσης τὸν λαιμό, μοῦ ἔδεσες τὰ πόδια, ὥστε νὰ μὴ μπορῶ νὰ προχωρῶ. Ἂν συζευχθῆς τὴν ὑπακοή, μὲ διεζεύχθης. Ἂν ἀποκτήσης ταπείνωσι, μὲ ἀπεκεφάλισες.

Δέκατο πέμπτο βραβεῖο! Ὅποιος ζωντας μὲ τὴν σάρκα τὸ κατέκτησε, ἀπέθανε καὶ ἀνεστήθη καὶ ἐγνώρισε ἤδη ἀπὸ ἐδῶ τὸ προοίμιο τῆς μελλοντικῆς ἀφθαρσίας.

11-6, Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός Επίσκοπος Συμφερουπόλεως της Κριμαίας(1877 – 11 Ιουνίου 1961)

Ο εν άγίοις πατήρ ημών Λουκάς ο νέος καταγόταν από την πόλη Κέρτς της Χερσονήσου της Κριμαίας. Πατέρας του ήταν ο Φέλιξ Βόινο-Γιασενέτσκι, ρωμαιοκαθολικός, και μητέρα του η Μαρία, ορθόδοξη. Το κοσμικό του όνομα ήταν Βαλεντίν.Μικρός, σύχναζε στη Λαύρα του Κιέβου, επισκεπτόταν για ώρες τα άγια λείψανα κι εκεί πήρε τα σπέρματα της θείας χάριτος και τα αύξανε μέσα στην καρδιά του.Όταν μεγάλωσε, σπούδασε την ιατρική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου, όπου αρίστευσε. Νυμφεύτηκε την Άννα Βασιλίγιεβνα κι απέκτησαν τέσσερα παιδιά.Ο Θεός πήρε πρόωρα τη γυναίκα του κι έτσι ο Βαλεντίν, ο ιατρός, χειροτονήθηκε ιερέας με το όνομα Λουκάς και αργότερα επίσκοπος. Είχε πάρη χάρη από το Θεό να χειρουργεί με μεγάλη επιτυχία και να σώζει από βέβαιο θάνατο πολλούς αρρώστους. Διέπρεψε στις εγχειρήσεις των οφθαλμών και στη θεραπεία των πυογόνων λοιμώξεων. Από τους ασθενείς του δεν έπαιρνε ποτέ χρήματα, ενώ έδινε και το μισθό του σε αγαθοεργίες.Έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τασκένδης στην έδρα της τοπογραφικής ανατομίας και χειρουργικής, δημοσίευσε σημαντικότατες επιστημονικές μελέτες και απέσπασε ανώτατα κρατικά βραβεία. Ως ιατρός και Ιεράρχης ομολόγησε θαρραλέα το όνομα του Ιησού Χριστού προ των δικαστικών βημάτων και ενώπιον αθέων ανδρών.Για την άφοβη πίστη του κλείστηκε σε φυλακές, γνώρισε διωγμούς και εξορίες, υπέμεινε μαρτύρια.Ενισχυόμενος από τη θεϊκή χάρη έμεινε ανυποχώρητος ομολογητής της ορθοδόξου πίστεως. Στα 70 χρόνια του έγινε αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας. Κοιμήθηκε εν ειρήνη στη Συμφερούπολη το 1961 και άφησε φήμη αγίου Ιεράρχη και σοφού ιατρού. Το 1995 ανακηρύχθηκε άγιος από την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία και το 1996 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του, που εξέπεμπαν μια άρρητη ευωδία και θεράπευσαν πολλούς ασθενείς. Η μνήμη του ορίστηκε να τιμάται στις 11 Ιουνίου, επέτειο της κοίμησης του. Ο τάφος του αγίου Λουκά, του Ρώσου, του ιατρού βρίσκεται στη Συμφερούπολη της Κριμαίας. Ο δικαιοκρίτης Θεός του χάρισε και εν ζωή και μετά το θάνατο του ενεργήματα θαυμαστά υπερφυσικών δυνάμεων.Τα θαύματα του μεγάλου νεοφανούς αγίου απλώνονται σ΄ όλο τον κόσμο.Να έχουμε τις πρεσβείες του.Θαύμα του Αγίου ΛουκάΤο Καλοκαίρι του 2001 ήλθε στην πόλη Θεοδοσία της Κριμαίας από το Σεβερομόρσκ (πόλη της Βόρειας Ρωσίας) ο δεκάχρονος Ναζάρ Σταντνιτσένκο, για να παραθερίσει με τη γιαγιά του. Ο Ναζάρ έπαιζε πολύ ωραίο πιάνο. Κάποια μέρα όμως το μικρό αγόρι πήγε να περάσει την πόρτα του σπιτιού, η πόρτα έκλεισε και του έπιασε τα δύο μεσαία δάχτυλα. Το τραύμα ήταν βαθύ.Το παιδί μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Θεοδοσίας και οι γιατροί διαπίστωσαν ότι οι δύο ονυχοφόρες φάλαγγες ήταν ακρωτηριασμένες.Το παιδί ήταν ιδιαίτερα λυπημένο και έλεγε κλαίγοντας: «Τώρα δεν θα ξαναπαίξω πιάνο…». Μετά την εγχείρηση, η μητέρα του Σβετλάνα έδεσε στο πληγωμένο χέρι του γιου της μια εικονίτσα του Αγίου Λουκά, παρακαλώντας τον να ελαφρύνει τον πόνο του παιδιού.Η διαδικασία της επούλωσης ήταν πολύ γρήγορη και λίγο καιρό μετά εκεί στις μετεγχειρητικές τομές, άρχισε το κολόβωμα των δακτύλων να μεγεθύνεται. Και προς έκπληξη όλων οι ακρωτηριασμένες φάλαγγες των δακτύλων άρχισαν να αναγεννιούνται. Σε λίγες μέρες αποκαταστάθηκαν πλήρως, μαζί με την αναγέννηση των δύο ονύχων, χωρίς μάλιστα να αφήσουν κανένα σημάδι η ελάττωμα!

http://www.diakonima.gr/

ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΣ ΚΥΡΙΑΚΗ. (7 Ιουλίου)

Η περίοδος της βασιλείας του Διοκλητιανού (3ος μ.Χ. αιώνας), ανέδειξε πολλούς Μάρτυρες, που λάμπουν σαν πολύφωτα αστέρια στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας του Χριστού. Ένα από αυτά είναι και η αγία Κυριακή. Μεγαλωμένη σε περιβάλλον ευλάβειας και αγάπης στον αληθινό Θεό ποτιζόταν με τα νάματα της ευαγγελικής ζωής και αναδείχθηκε, σύμφωνα με τον ιερό υμνογράφο, βρύση με πάρα πολύ νερό που επότισε την Εκκλησία και την έκαμε να καρποφορήση. “Ως βρύση πολύκρουνος παρθενομάρτυς Χριστού, κατήρδευσας πάνσοφε την Εκκλησίαν αυτού και ήθλησας άριστα...”. Γεννήθηκε την πρώτη ημέρα της εβδομάδος, που είναι αφιερωμένη στον Κύριο, γι’ αυτό και έλαβε το όνομα Κυριακή. Είναι καρπός προσευχής. Είναι δώρο του Θεού στον Δωρόθεο και την Ευσεβία, τους ευσεβείς γονείς της που ήσαν άτεκνοι και προσεύχονταν στο Θεό μέρα και νύκτα, με πολλή πίστη και αγάπη να τους χαρίση ένα παιδί. “Εκέκραξαν οι δίκαιοι και ο Κύριος εισήκουσεν αυτών και εκ πασών των θλίψεων αυτών ερύσατο αυτούς”, θα μας πη ο ιερός Ψαλμωδός. Σύμφωνα με την υπόσχεσή τους την ανέθρεψαν “εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου”, κατά τον Απόστολο Παύλο, και την πρόσφεραν σαν αντίδωρο στον Θεό. Αυτή η αφιέρωση και προσφορά, ασφαλώς, δεν έγινε παρά την θέλησή της. Οι γονείς της της είχαν εμπνεύσει την αγάπη προς τον Θεό και την βοήθησαν να βιώση εκείνο τον τρόπο ζωής που είναι κρυμμένος από τα μάτια των πολλών. Πέρα από τα φαινόμενα που πολλές φορές απατούν και απογοητεύουν υπάρχουν και τα μη φαινόμενα, η εσωτερική ζωή της ψυχής, που έχει άλλο σκοπό και άλλη προοπτική. Που στοχεύει ψηλά, “σέ άλλο γαλαξία”, όπως λέει και ο ποιητής και προξενεί άλλες χαρές και συγκινήσεις. Άλλωστε το Μαρτύριο, στο οποίο προχώρησε με προθυμία, δεν είναι αποτέλεσμα ισχυρής θέλησης και δυνατού χαρακτήρα, αλλά καρπός αυτής της ζωής της “κεκρυμμένης σύν τω Χριστώ εν τω Θεώ”. Είναι καρπός των χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος που κατοικεί στην καθαρή καρδιά των Αγίων. Η σαρκική ζωή έχει ως ύψιστο σκοπό την βίωση της ηδονής, που όμως είναι συνυφασμένη με την πίκρα και την οδύνη. Ο σύγχρονος άνθρωπος κουρασμένος και απογοητευμένος από τον τρόπο της ζωής του, αλλά και τις σκληρές κοινωνικές συνθήκες, δεν βρίσκει πάντα την σωστή διέξοδο προς τον αληθινό τρόπο και σκοπό της ζωής και στρέφεται στην ηδονή. Αυτή όμως προκαλεί περισσότερο πόνο και οδύνη με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Η μοναδική διέξοδος από αυτόν τον σύγχρονο λαβύρινθο είναι η ανακάλυψη και βίωση της άλλης ζωής, της καινής βιοτής, που βιώνεται με κόπο και πόνο, αλλά όμως προξενεί εσωτερική πληρότητα και την αληθινή χαρά που είναι καρπός του Πνεύματος. “Ο καρπός του πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης εγκράτεια” (Γαλ.5, 22-23). Η πνευματική ζωή είναι δύσκολη, γι’ αυτό άλλωστε και όμορφη. Δίνει ζωή στην ψυχή και υποτάσσει την σάρκα, δηλαδή το σαρκικό φρόνημα, στο πνεύμα. Στην θεολογική γλώσσα λέμε ότι διασώζει το «κατ’ εικόνα». “Εν σοί μήτερ ακριβώς διεσώθη το κατ’ εικόνα, λαβούσα γαρ τον σταυρόν ηκολούθησας τω Χριστώ και πράττουσα εδίδασκες, υπεροραν μεν σαρκός παρέρχεται γαρ, επιμελείσθαι δε ψυχής, πράγματος αθανάτου, διό και μετά αγγέλων συναγάλλεται οσία ... τω πνεύμα σου” (Απολυτίκιο Οσίων). Αντίθετα η αισθησιακή ζωή ζωώνει την σάρκα και νεκρώνει την ψυχή με αποτέλεσμα να μην υπάρχη δυνατότητα να τεθούν υψηλότεροι στόχοι για βίωση ανώτερης ζωής, που καταξιώνει τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική ύπαρξη. Η Μαρτυρία και το Μαρτύριο της αγίας Κυριακής ήταν επισφράγισμα αυτής της αληθινής βιοτής και επίτευξη του σκοπού της ζωής που είναι η θέωση, η ζωντανή κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό. Ο λαός του Θεού αγαπά πολύ τους Αγίους, τους αληθινούς φίλους του Θεού και τους τιμά με κάθε τρόπο και διάφορες εκδηλώσεις και κυρίως με τα πανηγύρια την ημέρα της μνήμης τους. ΤΑΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΙΣ ΤΗΣ ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΗΜΑΣ.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα.http://img.pathfinder.gr/clubs/files/46665/20.html

Τῇ ΙΒ´ τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ὀσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου.

Οὗτος ὁ πανθαύμαστος καὶ πολύφημος τῆς Ἐκκλησίας Ὅσιος Παΐσιος (Ἐζνεπίδης) ἐγεννήθη ἐν Φαράσοις τῆς Καππαδοκίας τῇ 25ῃ Ἰουλίου 1924 ὑπὸ χριστιανῶν γονέων λαβὼν κατὰ τὸ βάπτισμα αὐτοῦ τὸ ὄνομα Ἀρσένιος ὑπὸ τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου.

Ἐλθὼν μετὰ τῶν γονέων αὐτοῦ ἐν Ἑλλάδι, κατῴκησεν ἐν Κονίτσῃ τῆς Ἠπείρου διακριθεὶς ἀπὸ παιδὸς διὰ τὴν εὐλάβειαν καὶ πίστιν αὐτοῦ πρὸς τὸν Θεόν. Ἀνδρωθεὶς δὲ μετέβη εἰς τὸν Ἄθωνα καὶ ἐγένετο Μοναχὸς λαβὼν ἐν μὲν τῇ ῥασοευχῇ τὸ ὄνομα Ἀβέρκιος, εἶτα δὲ κατὰ τὴν εὐχὴν τοῦ μικροῦ σχήματος τὸ ὄνομα Παΐσιος.

Διὰ περισσοτέραν ἄσκησιν μετέβη καὶ εἰς τὸ Σινᾶ. Καταλήξας ἐν τῷ κελλίῳ Παναγούδα ἐν ταῖς Καρυαῖς τοῦ Ἄθωνος, πολλὰ σημεῖα ἐν ζωῇ ἐποίει τοῖς προσερχομένοις αὐτῷ. Ἔτι δὲ διὰ τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ μετέφερε πολλοὺς εἰς τὴν ὀρθὴν ὁδόν. Ἐγένετο καὶ πνευματικὸς καθοδηγητὴς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐν Σουρωτῇ.

Ἐν τέλει τοῦ βίου αὐτοῦ ἀσθενήσας βαρέως ἐτελεύτησεν ἐνταφιασθεὶς ἐν τῇ προμνημονευθείσῃ Μονῇ τῇ 12ῃ Ἰουλίου 1994. Πολλὰ σημεῖα ἐποίησε καὶ μετὰ τὴν ὁσίαν αὐτοῦ κοίμησιν.

Με τον πόνο μας επισκέπτεται ο Χριστός

Άνθρωπος που δεν περνάει δοκιμασίες, που δεν θέλει να πονάη, να ταλαιπωρήται, που δεν θέλει να τον στεναχωρούν ή να του κάνουν μια παρατήρηση, αλλά θέλει να καλοπερνάη, είναι εκτός πραγματικότητος. «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν», λέει ο Ψαλμωδός.

Βλέπεις, και η Παναγία μας πόνεσε και οι Άγιοί μας πόνεσαν, γι’ αυτό και εμείς πρέπει να πονέσουμε, μια που τον ίδιο δρόμο ακολουθούμε. Με την διαφορά ότι εμείς, όταν έχουμε λίγη ταλαιπωρία σ’ αυτήν την ζωή, ξοφλούμε λογαριασμούς και σωζόμαστε. Αλλά και ο Χριστός με πόνο ήρθε στην γη. Κατέβηκε από τον Ουρανό, σαρκώθηκε, ταλαιπωρήθηκε, σταυρώθηκε. Και τώρα ο Χριστιανός την επίσκεψη του Χριστού έτσι την καταλαβαίνει, με τον πόνο.

Όταν επισκέπτεται ο πόνος τον άνθρωπο, τότε του κάνει επίσκεψη ο Χριστός. Ενώ, όταν δεν περνάη ο άνθρωπος καμμιά δοκιμασία, είναι σαν μία εγκατάλειψη του Θεού. Ούτε ξοφλάει, ούτε αποταμιεύει. Μιλάω βέβαια για έναν ο οποίος δεν θέλει την κακοπάθεια για την αγάπη του Χριστού. Σου λέει: «Έχω την υγεία μου, έχω την όρεξή μου, τρώω, περνάω μια χαρά, ήσυχα...», και δεν λέει ένα «δόξα Σοι ο Θεός». Τουλάχιστον, αν αναγνωρίζη όλες αυτές τις ευλογίες του Θεού, κάπως τακτοποιείται η υπόθεση. «Δεν μου άξιζαν αυτά, να πη, αλλά, επειδή είμαι αδύνατος, γι’ αυτό ο Θεός με οικονομάει».

«Ον αγαπά Κύριος παιδεύει»

- Γέροντα, γιατί ο κόσμος υποφέρει σήμερα τόσο πολύ;

- Από την αγάπη του Θεού! Εσύ σαν μοναχή σηκώνεσαι το πρωί, κάνεις τον κανόνα σου, κάνεις κομποσχοίνια, μετάνοιες κ.λπ. Για τους κοσμικούς οι δυσκολίες που περνούν είναι ο κανόνας τους, οπότε εξαγνίζονται μ’ αυτές. Τους κάνουν μεγαλύτερο καλό από την κοσμική καλοπέραση, η οποία δεν τους βοηθάει ούτε να πλησιάσουν στον Θεό, ούτε να αποταμιεύσουν μισθό ουράνιο. Γι’ αυτό πρέπει να τις δέχωνται ως δώρα από τον Θεό.

Ο Καλός Θεός με τις δοκιμασίες παιδαγωγεί σαν καλός Πατέρας τα παιδιά Του, από αγάπη, από θεία καλοσύνη, και όχι από κακότητα ούτε από κοσμική, νομική, δικαιοσύνη, γιατί θέλει να επιστρέψουν κοντά Του. Επειδή δηλαδή θέλει να σώση τα πλάσματά Του και να κληρονομήσουν την ουράνια Βασιλεία Του, επιτρέπει τις δοκιμασίες, για να παλέψη ο άνθρωπος, να αγωνισθή και να δώση εξετάσεις στην υπομονή στους πόνους, ώστε να μην μπορή να Του πη ο διάβολος: «Πως τον ανταμείβεις αυτόν ή πως τον σώζεις, αφού δεν κοπίασε;». Τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρει αυτή η ζωή, αλλά η άλλη. Πρώτα μας φροντίζει για την άλλη ζωή και ύστερα γι’ αυτήν.

…Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο· ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.

Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλοσύνη του Θεού. Και, όσο θα προχωράη πνευματικά, τόσο θα βλέπη την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνη από την αγάπη Του.

http://www.psyche.gr/churchpaisios1.htm

20-7, ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ, Ο ΖΗΛΩΤΗΣ ΚΑΙ ΠΥΡΙΠΝΟΥΣ

Έζησε τον 9ο αι. π.Χ. και προφήτευσε εικοσιπέντε χρόνια. Καταγόταν από την φυλή του Ααρών και από την πόλη Θέσβη, η οποία είχε δοθή από τον Θεό στους Ιερείς. Ήταν ζηλωτής, και με την προσευχή του έκανε πολλά θαύματα. Όταν ο Χριστός μετεμορφώθη στο Όρος Θαβώρ, ήταν εκεί παρών μαζί με τον Μωϋσή. “Και ιδού δύο άνδρες συνελάλουν αυτώ, οίτινες ήσαν Μωϋσής και Ηλίας, οἵ οφθέντες εν δόξη έλεγον την έξοδον αυτού, ήν έμελλε πληρούν εν Ιερουσαλήμ” (Λουκ. θ’, 30-31).

Ο Προφήτης Ηλίας ήταν ζηλωτής και πυρίπνους. Είχε ζήλο Θεού “κατ’ επίγνωσιν”, διότι υπάρχει και ζήλος χωρίς επίγνωση, ο οποίος δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στο Σώμα της Εκκλησίας και γενικότερα της κοινωνίας. Ο αληθινός ζήλος είναι αυτός που συνδέεται με την πνευματική ζωή και τον εσωτερικό αγώνα που κάνει ο άνθρωπος για να καθαρθή από τα πάθη, να συναντήση τον Θεό και να αποκτήση κοινωνία μαζί Του. Αυτή η διδασκαλία φαίνεται καθαρά στα Πατερικά κείμενα και στην Ορθόδοξη υμνογραφία.

Στο πρώτο κάθισμα της Λιτής του Εσπερινού της Εορτής του Προφήτη Ηλία ψάλλουμε: “Ηλίας ο ζηλωτής και των παθών αυτοκράτωρ ... ούτος γαρ εν σώματι άγγελος και άσαρκος άνθρωπος δέδεικται τοις κατορθώμασιν ...”.

Ο αληθινός ζηλωτής είναι εκείνος που μπορεί να κυβερνά τα πάθη του και όχι αυτός που άγεται και φέρεται από αυτά. Αυτός που με τα πνευματικά του κατορθώματα έχει γίνει εφάμιλλος των αγίων αγγέλων και, ενώ ζη στην γή, πολιτεύεται στον ουρανό. Είναι άγγελος με σώμα και άνθρωπος χωρίς σάρκα, δηλαδή χωρίς το σαρκικό φρόνημα.

Τί σημαίνει σαρκικό φρόνημα μας το εξηγεί ο Απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του: “Έτι γαρ σαρκικοί εστε· όπου γαρ εν υμίν ζήλος (=ζήλεια) και έρις, ουχί σαρκικοί εστε και κατά άνθρωπον περιπατείτε;” (Α’ Κορ. γ’, 3). Ζήλεια, διχόνοιες, θυμοί και καυγάδες δεν μπορούν να έχουν σχέση με τον Θεό, διότι ο Θεός είναι Αγάπη, είναι Θεός της ειρήνης.

Ο Προφήτης Ηλίας, ζώντας στην εποχή και το πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης, εφόνευσε, όπως είναι γνωστό, τους “ιερείς της αισχύνης”, ο Θεός όμως του έδωσε να καταλάβη ότι έκανε λάθος με το παράδειγμα του δυνατού αέρα, του σεισμού, της φωτιάς και της λεπτής αύρας, λέγοντάς του ότι ο Θεός δεν ευρίσκεται στον άνεμο ή στον σεισμό και την φωτιά, αλλά “εν τη φωνή της λεπτής αύρας”, ότι δηλαδή δεν αγαπά την βία, αλλά την ηρεμία, την ειρήνη και την πραότητα (Γ’, Βασιλ. 11-12).

Ο φανατισμός δεν μπορεί να έχη σχέση με τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ούτε με τον πραγματικό ζήλο για τον Θεό. Ο φανατισμός επικρατεί στις θρησκείες και τις οργανώσεις ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα, που δημιουργούν κλίμα φανατισμού και πόλωσης, για να δημιουργούν και να διατηρούν οπαδούς. Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, με την έννοια των ανθρωποκεντρικών θρησκειών, αλλά Εκκλησία. Είναι αποκάλυψη του Θεού και όχι ανακάλυψη του ανθρώπου. Δεν έχει οπαδούς, αλλά μέλη, τα οποία είναι όλοι “οι βεβαπτισμένοι και βεβαιόπιστοι”, όσοι έχουν βαπτισθεί στο Όνομα της Αγίας Τριάδος και ζουν ή αγωνίζονται να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Η ομαδική αποστασία από τον Θεό, που παρατηρείται και στις ημέρες μας, αλλά και η παρουσία πολλών αιρέσεων μας κάνει μερικές φορές να απελπιζόμαστε και να τα βλέπουμε όλα μαύρα, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε στην εξαγωγή λανθασμένων συμπερασμάτων. Ένα από αυτά είναι ότι δεν υπάρχουν σήμερα άγιοι, αυτό όμως δεν είναι αληθινό. Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι του Θεού, επομένως και στις ημέρες μας. Πάντα υπάρχουν οι αληθινοί προσκυνητές, αυτοί που ζουν με την προσευχή, την ανιδιοτελή αγάπη, την προσφορά και την θυσία.

Όταν ο Προφήτης Ηλίας ολιγοψύχησε βλέποντας πολύ κόσμο να τρέχη πίσω από τον ψεύτικο θεό Βάαλ και νόμισε ότι έμεινε μόνος αυτός πάνω στην γη λάτρης και Προφήτης του αληθινού Θεού, ο Θεός του αποκάλυψε ότι υπάρχουν επτά χιλιάδες άνδρες που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ, αλλά παρέμειναν πιστοί στον Θεό των Πατέρων τους. Επομένως, χρειάζεται πάντοτε ψυχραιμία και απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Αληθινοί ζηλωτές είναι αυτοί που συνδυάζουν, όπως ο Προφήτης Ηλίας, τον ζήλο και την αγάπη προς τον Θεό με την προσευχή και την ησυχαστική ζωή. Αυτοί που αποφεύγουν τις ακρότητες, αφού βιώνουν την ταπείνωση του Χριστού, την πραότητα και την εσωτερική ειρήνη. Αυτοί που αισθάνονται πραγματικά και αληθινά την παρουσία του Θεού “εν τη φωνή της λεπτής αύρας”.

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα http://www.parembasis.gr/1997/97_07_06.htm

26-7, Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Πρωτοπρ. Βασίλειος Καλλιακμάνης, Μια γυναίκα αθλήτρια του Χριστού

Μια γυναίκα αθλήτρια του Χριστού

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

Στο αγιολόγιο της Εκκλησίας εκτός από άνδρες περιλαμβάνονται και γυναίκες, που διακρίθηκαν για τον ιεραποστολικό ζήλο, τη φιλανθρωπική δράση, το γενναίο φρόνημα και την ασκητική ζωή. Μπορεί ορισμένοι να θεωρούν ότι οι γυναίκες υποτιμήθηκαν από τον Χριστιανισμό, αλλά ήταν πρώτος ο Χριστός που υπερασπίστηκε τη μοιχαλίδα, συγχώρησε την πόρνη και κάλεσε κοντά του όχι μόνο μαθητές αλλά και μαθήτριες.

β) Στη συνέχεια ο Απόστολος Παύλος εξομοίωνε εκκλησιολογικά τους ανθρώπους λέγοντας ότι εν Χριστώ δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε Ιουδαίο και Έλληνα, δούλο και ελεύθερο, άνδρα και γυναίκα (βλ. Γαλ. 3,27 κ.ε.). Η θετική θεώρηση της γυναίκας, που απαντά στα πρώτα χριστιανικά κείμενα αλλά και στη θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας, γίνεται ευκρινέστερη εάν ληφθούν υπ’όψιν οι κοινωνικές αντιλήψεις της προχριστιανικής εποχής.

γ) Λ.χ. ο Θαλής ο Μιλήσιος θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό: «Πρώτον διότι έγινε άνθρωπος κι όχι θηρίο, άνδρας κι όχι γυναίκα, Έλληνας κι όχι βάρβαρος». Επίσης κάθε Ιουδαίος ευχαριστούσε τον Θεό διότι δεν τον έκανε εθνικό, δούλο ή γυναίκα.

δ) Τα παραπάνω γράφονται με αφορμή την εορτή της αγίας μεγαλομάρτυρος Παρασκευής, που εορτάζεται στις 26 Ιουλίου. Σύμφωνα με τον Συναξαριστή: «Aύτη η Aγία καταγομένη από ένα χωρίον της παλαιάς Pώμης, θυγάτηρ ούσα, γονέων Xριστιανών, οι οποίοι τας εντολάς του Kυρίου επιμελώς φυλάττοντες, ήτον άτεκνοι, διά τούτο και αδιαλείπτως παρεκάλουν τον Kύριον, ίνα δώση αυτοίς τέκνον. O δε Θεός, ο ποιών το θέλημα των φοβουμένων αυτόν, τους εχάρισε παιδίον θηλυκόν, το οποίον ωνόμασαν εις το Άγιον Bάπτισμα Παρασκευήν».

ε) «Aφ’ ου δε έμαθεν η Aγία τα ιερά γράμματα, πάντοτε ανεγίνωσκε τας θείας Γραφάς, και σχολάζουσα εν τη Eκκλησία του Θεού, εκαταγίνετο εις την αγίαν προσευχήν. Όταν δε απέθανον οι γονείς της, διεμοίρασεν όλα τα υπάρχοντά της, αυτή δε ενδυθείσα το σχήμα των Kαλογραίων, ευγήκεν εις τον κόσμον, κηρύττουσα το όνομα Xριστού του αληθινού Θεού».

στ) Δεν διασώθηκαν ασφαλείς πληροφορίες ούτε για τις χώρες που επισκέφθηκε και δίδαξε η παρθενομάρτυς Παρασκευή, ούτε για τον τόπο που μαρτύρησε. Σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει περιοχή της Ελλάδος όπου να μην έχει κτισθεί μικρή ή μεγάλη εκκλησία προς τιμήν της. Εξάλλου και πολλές περιοχές διεκδικούν τον τόπο του μαρτυρίου της. Έτσι, στο Καναλάκι της Πρέβεζας, στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής Πούντας, δείχνεται ο τάφος της. Άλλοι λένε ότι μαρτύρησε έξω από τα Γιαννιτσά, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι μαρτύρησε στα Τέμπη ή έξω από τη Θεσσαλονίκη, στο ομώνυμο χωριό, όπου σώζεται αγίασμα και υπάρχει η θέση «λαιμός».

ζ) Ίσως είναι ήσσονος σημασίας η εύρεση της ακριβούς τοποθεσίας του μαρτυρίου της Αγίας Παρασκευής. Είναι όμως υψίστης σημασίας το γεγονός ότι εκείνη, παρότι νεαρή γυναίκα, έδειξε ανδρείο φρόνημα, ομολόγησε τη χριστιανική πίστη και αρνήθηκε τη λατρεία των πάσης φύσεως ειδώλων, τα οποία προσκυνούνται με διάφορους τρόπους και σήμερα.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η Αγία Παρασκευή με τη ζωή και το ηρωικό της μαρτύριο παραπέμπει στον εσταυρωμένο Κύριο, στην άκρα ταπείνωση, στη Μεγάλη Παρασκευή, την οποία ακολουθεί η ζωηφόρος Ανάσταση.

http://thriskeftika.blogspot.gr/2012/07/blog-post_8545.html

27-7, Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

Αθληφόρος οπλίτης, ζηλωτής του καλού κατά Χριστόν αγώνος ο εορταζόμενος στις 27 Ιουλίου Άγιος Παντελεήμων, ο ιατρός ψυχών και σωμάτων και μιμητής του Χριστού.

Αποκλήθηκε επάξια Παντελεήμων, διότι εφάρμοσε τη φιλανθρωπία και γεμάτος αρετή και ευσέβεια αναδείχθηκε στη συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας στεφανηφόρος και αήττητος στρατιώτης του Θεού.

Ο άγιος Παντελεήμων γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας από πατέρα ειδωλολάτρη, τον Ευστόργιο, ο οποίος αργότερα ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, και μητέρα χριστιανή, την Ευβούλη, η οποία καταγόταν από ευσεβή οικογένεια. Διδάχθηκε την ιατρική από τον Ευφρόσυνο, κατηχήθηκε δε στο Χριστιανισμό από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο.

Θεράπευσε ως ιατρός θαυματουργικώς κάποιο τυφλό, ο οποίος όταν οδηγήθηκε ενώπιον του βασιλιά Μαξιμιανού ευθαρσώς ομολόγησε την ίασή του από τον Παντολέοντα, έτσι λεγόταν τότε ο άγιος, και θανατώθηκε. Στη συνέχεια καλείται ο άγιος, ο οποίος ομολογεί την πίστη του στο Χριστό, και υποβάλλεται σε φρικτά και ανήκουστα μαρτύρια. Όλα αυτά τα υπομένει ο άγιος με θαυμαστή καρτερία και εξοργίζει τους βασανιστές του. Κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του, ακούγεται φωνή εξ ουρανού να αποκαλεί αυτόν Παντελεήμονα, αντί του Παντολέων.

Με θαυματουργό τρόπο καθώς επιχειρείται η θανάτωσή του με ξίφος, το ξίφος λιώνει σαν κερί και πολλοί από τους βασανιστές του πιστεύουν στο Χριστό. Μετά από λίγο διάστημα ο άγιος αποτέμνεται την κεφαλήν και η παράδοση αναφέρει, ότι αντί αίματος έτρεξε γάλα και η ελιά, στην οποία κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων του ήταν δεμένος, καρποφόρησε εκτός εποχής. ‘Έτσι τιμά ο Θεός τους πιστούς του μέχρι και θανάτου.

Ο άγιος Παντελεήμων ανάλωσε τη ζωή του για χάρη των συνανθρώπων του. Δέχθηκε τη χάρη των ιαμάτων από τον δωρεοδότη Χριστό και τη μετέδωσε προς όλους αφιλοκερδώς. Ολόκληρη η ζωή του υπήρξε χριστομίμητη.

Έτσι σήμερα καλούμαστε να μιμηθούθε τον άγιο, ο οποίος, όχι μόνο συνεχίζει να παρέχει ιάσεις, αλλά και πρεσβεύει αδιαλείπτως στον Κύριο για τη σωτηρία μας.

O άγιος Παντελεήμων αγωνίστηκε τον αγώνα τον καλό, μαρτύρησε για το Χριστό του και όπως τονίζει ο υμνογράφος της Εκκλησίας μας, “εν υψίστοις μετ’ αγγέλων χορεύει, αντάξια των πόνων του ειληφως τα άνω βασίλεια”.

Αυτά απολαμβάνει καθένας από εμάς, ο οποίος ζει και ενεργεί κατά την του Κυρίου φωνή. Τη φωνή εκείνη, η οποία καλεί όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους στην απόκτηση της Θείας Χάριτος, η οποία αναπότρεπτα οδηγεί στην κατά Θεόν σωτηρία. Ο άγιος Παντελεήμων, θεραπευτής των νοσούντων και διώκτης των παθών, αναδείχθηκε, αφού αγωνίσθηκε τον υπέρ της ευσεβείας καλό αγώνα, σε φωστήρα της οικουμένης και αστέρα της Εκκλησίας. Με πρεσβυτική και θεόφρονα σύνεση και ευπρέπεια ψυχής ενδύθηκε το Χριστό, κοσμήθηκε απ΄ Αυτόν με θείες αγλαΐες, δέχθηκε ως γη καλή και εύκαρπη το λόγο του Θεού και καρποφόρησε ο ίδιος καρπό εκατονταπλάσιο.

‘Ετσι απέβη μακάριος και καλός και απολαμβάνει την αποκείμενη στους ουρανούς για όλους μας ελπίδα. Αυτή την ελπίδα επιποθούμε όλοι μας. Όλοι εμείς, που σφραγιστήκαμε με τη σφραγίδα του Χριστού και προσδοκούμε τη βασιλεία Του. Όλοι εμείς που αγαλλόμενοι στην εορτή του αγίου, τον παρακαλούμε: Χάρισε σε μας την τόσο απαραίτητη υγεία ψυχής και σώματος, για να αποβούμε, συν Θεώ, σκεύη εκλογής Του.

http://www.athos.gr/index.php?option=com_saintbook&Itemid=250&task=view&sid=1815

23-8, ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΟΜΗΤΟΡΑ

Ὅταν ἡ ψυχή κατέχεται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε, ὤ, πῶς εἶναι ὅλα εὐχάριστα, ἀγαπημένα καί χαρούμενα. Αὐτή ἡ ἀγάπη ὅμως συνεπάγεται θλίψη· κι ὅσο βαθύτερη εἶναι ἡ ἀγάπη, τόσο μεγαλύτερη εἶναι κι ἡ θλίψη.

Ἡ Θεοτόκος δέν ἁμάρτησε ποτέ, οὔτε κἄν μέ τό λογισμό, καί δέν ἔχασε ποτέ τή Χάρη, ἀλλά κι Αὐτή εἶχε μεγάλες θλίψεις. Ὅταν στεκόταν δίπλα στό Σταυρό, τότε ἦταν ἡ θλίψη Της ἀπέραντη σάν τόν ὠκεανό κι οἱ πόνοι τῆς ψυχῆς Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτεροι ἀπό τόν πόνο τοῦ Ἀδάμ μετά τήν ἔξωση ἀπό τόν Παράδεισο, γιατί κι ἡ ἀγάπη Της ἦταν ἀσύγκριτα μεγαλύτερη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Ἀδάμ στόν Παράδεισο. Κι ἄν ἐπέζησε, ἐπέζησε μόνο μέ τή Θεία δύναμη, μέ τήν ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου, γιατί ἦταν θέλημά Του νά δῆ τήν Ἀνάσταση κι ὕστερα, μετά τήν Ἀνάληψή Του, νά παραμείνη παρηγοριά καί χαρά τῶν Ἀποστόλων καί τοῦ νέου χριστιανικοῦ λαοῦ.

Ἐμεῖς δέν φτάνουμε στήν πληρότητα τῆς ἀγάπης τῆς Θεοτόκου, καί γι᾽ αὐτό δέν μποροῦμε νά ἐννοήσωμε πλήρως τό βάθος τῆς θλίψεώς Της. Ἡ ἀγάπη Της ἦταν τέλεια. Ἀγαποῦσε ἄπειρα τόν Θεό καί Υἱό Της, ἀλλ᾽ ἀγαποῦσε καί τό λαό μέ μεγάλη ἀγάπη. Καί τί αἰσθανόταν τάχα, ὅταν ἐκεῖνοι, πού τόσο πολύ ἀγαποῦσε ἡ Ἴδια καί πού τόσο πολύ ποθοῦσε τή σωτηρία τους, σταύρωναν τόν ἀγαπημένο Υἱό Της;

Αὐτό δέν μποροῦμε νά τό συλλάβωμε, γιατί ἡ ἀγάπη μας γιά τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους εἶναι λίγη. Κι ὅμως ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας ὑπῆρξε ἀπέραντη καί ἀκατάληπτη, ἔτσι ἀπέραντος ἦταν κι ὁ πόνος Της πού παραμένει ἀκατάληπτος γιά μᾶς.

Ἄσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πές σ᾽ ἐμᾶς τά παιδιά Σου, πῶς ἀγαποῦσες τόν Υἱό Σου καί Θεό, ὅταν ζοῦσες στή γῆ; Πῶς χαιρόταν τό πνεῦμα Σου γιά τό Θεό καί Σωτῆρα Σου; Πῶς ἀντίκρυζες τήν ὀμορφιά τοῦ προσώπου Του; Πῶς σκεφτόσουν ὅτι Αὐτός εἶναι Ἐκεῖνος, πού Τόν διακονοῦν μέ φόβο καί ἀγάπη ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν;

Πολλά θαύματα καί ἐλέη εἶδα ἀπό τόν Κύριο καί τή Θεοτόκο, ἀλλά μοῦ εἶναι τελείως ἀδύνατο ν᾽ ἀνταποδώσω κάπως αὐτή τήν ἀγάπη.

Τί ν᾽ ἀναταποδώσω ἐγώ στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, πού δέν μέ περιφρόνησε ἐνῶ ἤμουν βυθισμένος στήν ἁμαρτία, ἀλλά μ᾽ ἐπισκέφθηκε σπλαγχνικά καί μέ συνέτισε; Δέν Τήν εἶδα, ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα μοῦ ἔδωσε νά Τήν ἀναγνωρίσω ἀπό τά γεμάτα χάρη λόγια Tης καί τό πνεῦμα μου χαίρεται κι ἡ ψυχή μου παρασύρεται τόσο ἀπό τήν ἀγάπη πρός Αὐτήν, ὥστε καί μόνη ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός Tης γλυκαίνη τήν καρδιά μου.

Ὅταν ἤμουν νεαρός ὑποτακτικός, προσευχόμουν μιά φορά μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος καί μπῆκε τότε στήν καρδιά μου ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ κι ἄρχισε ἀπό μόνη της νά προφέρεται ἐκεῖ.

Ἡ ψυχή μου γεμίζει ἀπό φόβο καί τρόμο, ὅταν ἀναλογίζωμαι τή δόξα τῆς Θεομήτορος.

Εἶναι ἐνδεής ὁ νοῦς μου καί φτωχή κι ἀδύναμη ἡ καρδιά μου, ἀλλά ἡ ψυχή μου χαίρεται καί παρασύρομαι στό νά γράψω ἔστω καί λίγα λόγια γι᾽ Αὐτήν.

Ἡ ψυχή μου φοβᾶται νά τό ἀποτολμήση, ἀλλά ἡ ἀγάπη μέ πιέζει νά μήν κρύψω τίς εὐεργεσίες τῆς εὐσπλαγχνίας Tης.

Ἡ Θεοτόκος δέν παρέδωσε στή Γραφή οὔτε τίς σκέψεις Tης οὔτε τήν ἀγάπη Tης γιά τόν Υἱό καί Θεό Tης οὔτε τίς θλίψεις τῆς ψυχῆς Tης, κατά τήν ὥρα τῆς σταυρώσεως, γιατί οὔτε καί τότε θά μπορούσαμε νά τά συλλάβωμε. Ἡ ἀγάπη Tης γιά τό Θεό ἦταν ἰσχυρότερη καί φλογερότερη ἀπό τήν ἀγάπη τῶν Χερουβείμ καί τῶν Σεραφείμ κι ὅλες οἱ Δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων ἐκπλήσσονται μ᾽ Αὐτήν.

Παρ᾽ ὅλο πού ἡ ζωή τῆς Θεοτόκου σκεπαζόταν, θά λέγαμε, ἀπό τήν ἅγια σιγή, ὁ Κύριος, ὅμως, φανέρωσε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας πώς ἡ Παναγία μας ἀγκαλιάζει μέ τήν ἀγάπη Tης ὅλο τόν κόσμο καί βλέπει μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς καί, ὅπως καί ὁ Υἱός Tης, ἔτσι κι Ἐκείνη σπλαγχνίζεται καί ἐλεεῖ τούς πάντες.

Ὤ, καί νά γνωρίζαμε πόσο ἀγαπᾶ ἡ Παναγία ὅλους, ὅσους τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, καί πόσο λυπᾶται καί στενοχωριέται γιά κείνους πού δέν μετανοοῦν! Αὐτό τό δοκίμασα μέ τήν πείρα μου.

Δέν ψεύδωμαι, λέω τήν ἀλήθεια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πώς γνωρίζω πνευματικά τήν Ἄχραντη Παρθένο. Δέν Τήν εἶδα, ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα μοῦ ἔδωσε νά γνωρίσω Αὐτήν καί τήν ἀγάπη Tης γιά μᾶς. Χωρίς τήν εὐσπλαγχνία Tης ἡ ψυχή θά εἶχε χαθῆ ἀπό πολύν καιρό.

Ἐκείνη ὅμως εὐδόκησε νά μ᾽ ἐπισκεφθῆ καί νά μέ νουθετήση, γιά νά μήν ἁμαρτάνω. Μοῦ εἶπε: «Δέν μ᾽ ἀρέσει νά βλέπω τά ἔργα σου». Τά λόγια Της ἦταν εὐχάριστα, ἤρεμα, μέ πραότητα καί συγκίνησαν τήν ψυχή. Πέρασαν πάνω ἀπό σαράντα χρόνια, μά ἡ ψυχή μου δέν μπορεῖ νά λησμονήση ἐκείνη τή γλυκειά φωνή καί δέν ξέρω πῶς νά εὐχαριστήσω τήν ἀγαθή καί σπλαγχνική Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Ἀξιοθαύμαστο κι ἀκατανόητο πράγμα. Ζῆ στούς οὐρανούς καί βλέπει ἀδιάκοπα τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν λησμονεῖ κι ἐμᾶς τούς φτωχούς κι ἀγκαλιάζει μέ τήν εὐσπλαγχνία Της ὅλη τή γῆ κι ὅλους τούς λαούς.

Κι Αὐτή τήν Ἄχραντη Μητέρα Του ὁ Κύριος τήν ἔδωσε σ᾽ ἐμᾶς. Αὐτή εἶναι ἡ χαρά καί ἡ ἐλπίδα μας. Αὐτή εἶναι ἡ πνευματική μας Μητέρα καί βρίσκεται κοντά μας κατά τή φύση σάν ἄνθρωπος καί κάθε χριστιανική ψυχή ἑλκύεται ἀπό τήν ἀγάπη πρός Αὐτήν.

Ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου Από το βιβλίο-Η ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ http://ahdoni.blogspot.com/2010/08/blog-post_02.htm

Ἁγιολόγιον - Αὔγουστος 27, Ὁ Ὅσιος Ποιμὴν

Μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα ἀδέλφια του ἔκαναν μικρὴ μοναχικὴ ἀδελφότητα σὲ μία μικρὴ σκήτη στὴν Αἴγυπτο. Ἡγούμενος αὐτῆς τῆς ἀδελφότητας ἦταν ὁ Ποιμήν, ποὺ εἶχε ὅλα τὰ προσόντα πραγματικοῦ ποιμένα ψυχῶν. Ἡ φήμη του εἶχε φθάσει σὲ μακρινὲς περιοχὲς καὶ πολὺς κόσμος ἐρχόταν νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν συμβουλευθεῖ. Αὐτός, ὅμως, δεχόταν μόνο τοὺς μικροὺς καὶ ταπεινούς. Ὅσοι ἔρχονταν ἀπὸ περιέργεια, δὲν τοὺς δεχόταν, ἔστω καὶ ἂν ἦταν ἄρχοντες. Κάποτε ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς θύμωσε ποὺ δὲν τὸν δέχθηκε. Καὶ ἐπειδὴ ἦταν δικαστής, συνέλαβε τὸ μοναχογιὸ τῆς ἀδελφῆς τοῦ ὁσίου, μὲ τὴν ἰδέα ὅτι τώρα θὰ ἐρχόταν ὁ ἴδιος ὁ Ποιμὴν σ᾿ αὐτόν. Ὁ ὅσιος, ὅμως, ἔγραψε πρὸς αὐτόν: «Ἐξέτασον τὸν ἀνεψιόν μου κατὰ τοὺς νόμους. Εἶναι ἔνοχος; Τιμώρησέ τον. Ἐὰν ὅμως δὲν εἶναι, κᾶμε ὅπως θέλεις». Ὁ δικαστὴς θαύμασε τὰ γραφόμενα τοῦ ὁσίου καὶ ἀμέσως ἀπέλυσε τὸν ἀνεψιό του. Ὅλα αὐτά, βέβαια, τὰ κατάφερνε ὁ Ποιμήν, διότι καλλιεργοῦσε τὸ θεμέλιο τῶν ἀρετῶν, τὴν ταπεινοφροσύνη. Συχνὰ μάλιστα ἔλεγε: «Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ταπείνωσιν, ὅσην ἀπὸ τὸν ἀέρα τὸν ὁποῖον εἰσπνέει. Ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ πνεύματος εἶναι ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς». Ὁ Ὅσιος Ποιμὴν πέθανε εἰρηνικά, προκύπτοντας σὲ ὅλες τὶς χριστιανικὲς ἀρετές.

Ὁ Ἅγιος Ὅσιος ἐπίσκοπος Κορδούης τῆς Ἱσπανίας

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν γενναία συμμετοχή του στοὺς ἀγῶνες ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Πῆρε μέρος στὴν Α´ Οἰκ. Σύνοδο, ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια, καθὼς καὶ σ᾿ αὐτὴ τῆς Σαρδικῆς τὸ ἔτος 347. Ἐπίσης συνέπραξε στὸ ν᾿ ἀθῳωθεῖ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀπὸ τὶς ἐναντίον του κατηγορίες ἐκ μέρους τῶν Ἀρειανῶν. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ αὐτοκράτορας Κωνστάντιος καταδίωκε ἀμείλικτα τὸν Ἀθανάσιο, τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ στὸν Ἱεράρχη τῆς Κορδούης Ὅσιο, ποὺ ὑπέβαλε σὲ πολλὲς ἐξορίες καὶ κακοπάθειες. Ὁ Ὅσιος ὅμως, κράτησε ὄρθιο τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά του μέχρι τέλους. Δίκαια λοιπὸν τὸν ἐγκωμιάζει γι᾿ αὐτὰ ὁ Θεοδώρητος, ὁ δὲ Μέγας Ἀθανάσιος τὸν τιτλοφορεῖ πατέρα τῶν Ἐπισκόπων.

Ὁ Ἅγιος Φανούριος ὁ Νεοφανής, ὁ Μεγαλομάρτυρας

Ἄγνωστος στοὺς ἀρχαίους Συναξαριστές. Ἔγινε γνωστὸς ἀπὸ τυχαία εὕρεση τῆς εἰκονας του τὸν 14ο αἰῶνα στὴ Ρόδο, ὅταν ἔσκαβαν παλιὰ σπίτια στὸ νότιο μέρος τοῦ παλιοῦ τείχους. Ἐκεῖ βρέθηκε ἀρχαῖος ναὸς μὲ πολλὲς κατεστραμμένες εἰκόνες καὶ μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἡ καλὰ διατηρημένη εἰκόνα ἐπὶ τῆς ὁποίας ὁ τότε μητροπολίτης Ρόδου Νεῖλος ὁ Β´ ὁ Διασπωρινός(;) (1355-1369) διάβασε τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ». Ὁ Ἅγιος παριστανόταν σὰν νεαρὸς στρατιώτης, κρατώντας στὸ δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στὸν ὁποῖο ἦταν λαμπάδα ἀναμμένη, γύρω δὲ ἀπὸ τὴν εἰκόνα τὰ 12 μαρτύρια του. Τὸν ἀρχαῖο αὐτὸ ναὸ ἀνοικοδόμησε ὁ Νεῖλος καὶ τὸν ἀφιέρωσε στὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Φανουρίου, ποὺ ὅπως φαίνεται συνέταξε καὶ τὴν Ἀκολουθία του.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/08/27.ht

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ

Πληροφορίες

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2025

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΕΟΡΤΩΝ

Κυριακή Β΄ Λουκά (Λουκ. 6,31-36),«35. πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». ΙΕ΄ΜΑΤΘ.+[ΛΟΓΟΣ ΤΡΙΑΚΟΣΤΟΣ, Περὶ ἀγάπης, (ἐλπίδος καὶ πίστεως)ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΚΑ]

ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ, Κυριακή Ε΄ Ματθαίου (Ματθ. 8,28-9,1) «οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων», Ι΄ΜΑΤΘ.

(Μάρκ. 8,34-9,1) «38. ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους

ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ

ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ

πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων».

«Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει· χαῖρε δι᾿ ἧς ἡ ἀρά ἐκλείψει».

Χαῖρε σύ, ἀπό τήν ὁποίαν θά ἐκλάμψει ἡ χαρά, χαῖρε

4-9, Οσιος Ανθιμος ο εν Αστυπαλαία (+1782) (ο Κουρούκλης), ''Ο αόμματος φλογερός Ιεραπόστολος''

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ετικέτες

Δημοφιλείς αναρτήσεις