Το περασμένο καλοκαίρι πηγα στην Βόρειο Ήπειρο. με φιλοξένησε ο π. Χρηστος Παππας στο χωριό Αλύκο. με καμάρι έλεγε πως στο χωριό μιλανε μόνο ελληνικά, δεν υπάρχει ούτε ένας Αλβανός. η πρεσβυτέρα, μία λεβέντισσα Ελληνίδα, μου ειπε πως δεν μιλάει καθόλου τα αλβανικά. μπορει να ξέρει κάποιες αλβανικές λέξεις, τόσες δεκαετίες που έχει σ'αυτόν τον κόσμο, αλλά μιλάει μόνο τα ελληνικά. αν κάποιος της μιλήσει αλβανικά, εκείνη απαντα στα ελληνικά! το παράπονό τους ειναι πως η Ελλάδα δεν τους βοήθησε όσο θα ήθελαν, ώστε να ελευθερωθουν από τους Αλβανούς. μου έλεγαν ιστορίες για το πως περνουσαν στην κομμουνιστική Αλβανία επί 40 περίπου χρόνια και μαύριζε η ψυχή μου...
ερώτησις: ειναι δυνατόν τέτοιοι άνθρωποι να θελήσουν να ακούσουν αλβανικά στο Ναό του χωριου τους;;;;;
η απάντηση θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την στάση των Βουλγάρων στα τέλη του 19 ου αι. αλλά και των συγχρόνων Ρώσων, που θέλουν να ακουνε στη γλωσσα τους από Ρώσους ιερεις τις ακολουθίες, στους Ρώσικους Ναούς ανά την οικουμένη. και φυσικά, ένας Έλληνας του εξωτερικου θα προτιμήσει να πάει πρωτα σε ελληνικό Ναό και αν δεν έχει, τότε και μόνον τότε, σε αλλόγλωσσο.
που ειναι το παράξενο;
για την ιστορία ας κάνουμε σύγκριση με τους Βούλγαρους, οι οποιοι πρωτα έκαναν δική τους Εκκλησία και αμέσως μετά κράτος:
Η δημιουργία της Βουλγαρικής Εξαρχίας
Ο Ιγνάτιεφ λοιπόν συνέβαλε, ασκώντας την επιρροή του, στην έκδοση από την Υψηλή Πύλη ενός φιρμανίου (28-2/11-3-1870), που αναγνώριζε την αυτόνομη βουλγαρική Εκκλησία, την επονομαζόμενη βουλγαρική Εξαρχία. Επιπλέον, σύμφωνα με αυτό, διευρύνονταν τα γεωγραφικά όρια της εκκλησιαστικής αυτονομίας των Βουλγάρων εν συγκρίσει με το πατριαρχικό σχέδιο επίλυσης του 1867, εφόσον σε μία περιοχή τα δύο τρίτα του τοπικού πληθυσμού επιθυμούσαν να ενσωματωθούν στη βουλγαρική Εξαρχία.
Ο Ιγνάτιεφ λοιπόν συνέβαλε, ασκώντας την επιρροή του, στην έκδοση από την Υψηλή Πύλη ενός φιρμανίου (28-2/11-3-1870), που αναγνώριζε την αυτόνομη βουλγαρική Εκκλησία, την επονομαζόμενη βουλγαρική Εξαρχία. Επιπλέον, σύμφωνα με αυτό, διευρύνονταν τα γεωγραφικά όρια της εκκλησιαστικής αυτονομίας των Βουλγάρων εν συγκρίσει με το πατριαρχικό σχέδιο επίλυσης του 1867, εφόσον σε μία περιοχή τα δύο τρίτα του τοπικού πληθυσμού επιθυμούσαν να ενσωματωθούν στη βουλγαρική Εξαρχία.
Το εν λόγω φιρμάνι υπήρξε η απαρχή (δημιούργησε τις προϋποθέσεις) για τη δημιουργία περαιτέρω προστριβών μεταξύ του ελληνικού και του βουλγαρικού στοιχείου. Έτσι ανοίχθηκαν οι ασκοί του Αιόλου, οι οποίοι οδήγησαν την έξαρση του ελληνοβουλγαρικού ανταγωνισμού. Έκτοτε περιοχές όπου συμβίωναν Έλληνες και Βούλγαροι έγιναν συχνά πεδίο συγκρούσεων, για το ποία από τις δύο εθνοτικές ομάδες θα επικρατούσε. Οι ιεράρχες του ευρύτερου βουλγαρικού χώρου που έπαιρναν το μέρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αντιμετώπιζαν την εχθρότητα των Βουλγάρων εθνικιστών και έτσι πολλοί από αυτούς εντάχθηκαν στην Εξαρχία, χαρακτηριζόμενοι ως Βούλγαροι, στρεφόμενοι πλέον κατά των Ελλήνων πατριαρχικών.
Όσοι λοιπόν εντάσσονταν στη βουλγαρική Εξαρχία θεωρούνταν Βούλγαροι, ενώ όσοι παρέμεναν πιστοί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο θεωρούνταν Έλληνες. Αυτό λοιπόν υπήρξε από το 1870 και έπειτα το βασικότερο κριτήριο εθνοτικού προσδιορισμού και διαχωρισμού μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων....
Όσοι λοιπόν εντάσσονταν στη βουλγαρική Εξαρχία θεωρούνταν Βούλγαροι, ενώ όσοι παρέμεναν πιστοί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο θεωρούνταν Έλληνες. Αυτό λοιπόν υπήρξε από το 1870 και έπειτα το βασικότερο κριτήριο εθνοτικού προσδιορισμού και διαχωρισμού μεταξύ Βουλγάρων και Ελλήνων....
http://www.naxostimes.gr/politismos/13566-i-ethniki-afypnisi-ton-voulgaron-kai-i-idrysi-tis-voulgarikis-eksarxias-tou-thanasi-kotsaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ευπρεπως...