αναίρεση της θέσης ότι η Εκκλησία ειναι κοντά στον κομμουνισμό

αναίρεση της θέσης ότι η Εκκλησία ειναι κοντά στον

κομμουνισμό

Εκκλησία και Αριστερά . Τι θα ψήφιζε ο Χριστός;

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ανέφερε ότι «η αρμονική συνύπαρξη των μελών σε μια κοινωνία είναι συνέπεια μια ασκητικής στάσης ζωής.» Δηλαδή, είτε πλούσιος είτε φτωχός και οι δυο πρέπει να έχουν ασκητικό βίο, επεξηγώντας το: «Ο πλούσιος να θεωρεί μηδαμινή την αξία των αγαθών και  έτσι ευκολότερα να προστατεύει τους φτωχούς και ο φτωχός δεν πρέπει να εποφθαλμιά τα πλούτη του πλουσίου γιατί αν αυτό προέρχεται από υλιστικό φρόνημα,  οδηγεί σε φθόνο… γιατί, εσύ φτωχέ, αν γνώριζες ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα, δεν θα τον φθονούσες, αλλά θα τον λυπόσουν»

Έτσι,  με λίγα λόγια και απλά, περιγράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την χριστιανική κοινωνία και την διακριτή θέση των μελών της. Ο Χριστιανισμός δεν καταργεί τους πλούσιους αλλά τους νουθετεί ότι, «δωρεάν λάβατε δωρεάν δότε»(Ματθαίος 10), και, «αλλ᾿ ος εὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος,  και ος εὰν θέλῃ υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος·»(Μάρκος 10,42-45) όποιος από σας θέλει να γίνει μεγάλος πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων.

Για τον πλούσιο.

Ο πλούτος δεν είναι εξ ορισμού κακός. Κακός μπορεί να γίνει αν ο τρόπος αποκτήσεως του ή ο τρόπος διαθέσεως του είναι άδικος. Οι αρχαίοι  Έλληνες δεν κατηγορούσαν το «πλουτείν» αλλά το « πλουτείν δολίως».

Πλούσιος μπορεί να είναι κάποιος από το αποτέλεσμα της εργασίας του και την αξιοποίηση των ταλάντων του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παραβολή των ταλάντων (Ματθαίος 25,14-30) όπου ο Θεός εμπιστεύεται τα τάλαντά του ανάλογα με την ικανότητα του καθενός. Στον ένα έδωσε 5 τάλαντα, στον άλλον 2 και στον τρίτο 1. Ο πρώτος τα εκμεταλλεύτηκε και τα έκανε 10. Ο δεύτερος τα έκανε 4 και ο τρίτος το 1 το επέστρεψε, όπως το πήρε. Στους δυο πρώτους την επόμενη φορά τους έδωσε περισσότερα. Τον τρίτο, όμως, τον αποκάλεσε ακαμάτη και τον επιτίμησε, γιατί δεν πήγε τα χρήματα ούτε στην τράπεζα, για να καρπωθεί έστω τον τόκο. Και παίρνει το τάλαντο που του έδωσε και το δίνει στον πρώτο με τα 10. Έπειτα τον εκδίωξε.

Τι σημαίνει η παραβολή αυτή; δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ο καθένας ανάλογα με την προσπάθειά του πρέπει να ανταμείβεται. Ο Θεός όσο βλέπει ότι κάποιος παράγει και εργάζεται του, δίνει ακόμα περισσότερα.

Για δε τον τεμπέλη, ο Απόστολος Παύλος ξεκαθαρίζει ότι «ει τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω», δηλαδή να μην τρώει, γιατί αν τρώει, τρώει εις βάρος κάποιου που εργάζεται σκληρά, για να βρίσκει να τρώει.

Όλα τα τάλαντα που έχει ο άνθρωπος είναι εκ Θεού. Απλά ο άνθρωπος καλείται να τα ανακαλύψει και να τα αξιοποιήσει. Όταν ο άνθρωπος πετυχαίνει τον στόχο του και δεν το αποδίδει στον Θεό, αλλά στον εαυτό του, οδηγείται στην αλαζονεία. Γι’ αυτό ο ψυχογνώστης Ιησούς Χριστός προειδοποιεί τους πλούσιους ότι «είναι πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα από το μάτι της βελόνας από ότι ένας πλούσιος την πόρτα του παραδείσου», όχι γιατί είναι πλούσιοι, έστω και με σκληρή εργασία, αλλά γιατί γαντζώθηκαν πάνω σ’ αυτόν και έγινε γι αυτούς νόημα ζωής.

Αυτό μας διδάσκει το περιστατικό με τον τίμιο πλούσιο και συνεπή στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, που βρέθηκε μπροστά στον Χριστό και του λέει, «ότι εγώ τα κάνω όλα, εκκλησιάζομαι, πιστεύω, κάνω ελεημοσύνες, τι άλλο μπορώ να κάνω για να κερδίσω την Αιώνια Βασιλεία;» και του απαντά ο Χριστός, «χάρισε τα όλα στους φτωχούς και ακολούθησε με». Και αυτός έφυγε σκυφτός και περίλυπος. Πόσο γαντζωμένος ήταν στα αλήθεια με τα εγκόσμια και πόσο η πίστη του για τον Θεάνθρωπο είχε ιδιοτελή όρια!!!

Ο Θεός της αγάπης, για να μην πέσουν σε αλαζονεία αυτοί που έχουν το χάρισμα να παράγουν πλούτο, τους προσγειώνει λέγοντας, «Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος σε δυο κυρίους….ή στον Θεό ή στο χρήμα»(Ματθαίος 6,24).

Δεν είναι τυχαίο που κατά την διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας ακούγεται η φράση «τα σα εκ των σων» δηλ., σου προσφέρω τα δώρα από τα δώρα σου. Πράγμα που σημαίνει ότι το χάρισμα να παράγω πλούτο εσύ μου το έδωσες και σε σένα το δίνω.

Για τον φτωχό.

Για τον φτωχό λέει ότι η λύση του προβλήματός σου δεν εξαρτάται από φιλανθρωπία του πλούσιου, ούτε από την κατάργησή του, αλλά από τη δική σου προσπάθεια στη ζωή (ἄξιος γάρ ἐστιν ὁ ἐργάτης τῆς τροφῆς αὐτοῦ. Ματθαιος 3,10). Δείτε τον δούλο στην παραβολή των ταλάντων, που έθαψε το τάλαντο και το απέδωσε στον Κύριό του, όπως το πήρε. Και τί έκανε ο Κύριός του; τον επιτίμησε σαν ακαμάτη, του το πήρε και το έδωσε στον πρώτο, που παρήγαγε τον περισσότερο πλούτο.

Συνήθως οι πλούσιοι ζώντας μες τον πλούτο διεγείρουν τον φθόνο των φτωχών και ευθύνονται για την μη σωτηρία τους, αλλά όπως λέει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «αυτό δεν πρέπει να τους εμποδίζει να σωθούν» και πως μπορούν  να τα χάσουν όλα,  αν κάνουν νόημα ζωής την κατάργηση των πλουσίων.

Ο Χριστιανισμός, λοιπόν, διδάσκει και στον φτωχό και στον πλούσιο ασκητική ζωή. Στον πλούσιο να δίνει και στον φτωχό να μην ζηλεύει.

Στο σύστημα του ατομοκεντρισμού ελλοχεύει ο κίνδυνος να αυξάνει ο άνθρωπος εγωιστικά τα κεφάλαιά του, με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους, και στο σύστημα του κοινωνισμού να επιδιώκει ο προλετάριος την βίαιη εξίσωση των τάξεων.

Ο κομμουνισμός επενδύει στην πάλη των τάξεων με τελικό νικητή την εργατική. Αυτό, όμως, για να επιτευχθεί, πρέπει να αναζωπυρώνει το ταξικό μίσος αενάως και αδιαλείπτως μέχρι του τελικού σκοπού της επανάστασης. Αλήθεια γίνεται επανάσταση χωρίς βία;

«O έχων δυο χιτώνες να δίνει τον έναν».

Μη σπεύσουν οι αγαπητοί φίλοι της Αριστεράς να χαρακτηρίσουν από αυτή τη φράση τον Χριστό σαν κομμουνιστή, γιατί υπάρχει μια σημαντική διαφορά στο ρήμα της. Ο Χριστός χρησιμοποιεί τη λέξη δίνω και όχι παίρνω, και αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του Χριστιανισμού με την Αριστερά, που είναι θεμελιώδης και δηλώνει τον πυρήνα των αξιών της κάθε θεωρίας. Αν η Αριστερά αλλάξει τον πυρήνα των αξιών της, απλά δεν θα είναι Αριστερά.

Η Εκκλησία είναι θεματοφύλακας των αξιών, που κατέθεσε ο Θεός στους ανθρώπους και δεν έχει καμία εξουσιοδότηση να τους αλλάξει ούτε για χάρη της Αριστεράς ούτε για χάρη της Δεξιάς. Αν ο κάθε άνθρωπος γίνεται τέλειος εν Χριστώ, τότε και η κοινωνία, που θα απαρτίζεται από τέτοια πρόσωπα, θα βελτιώνεται.

Για τον υλιστικό κομμουνισμό, το κακό συνυπάρχει με τις οικονομικοκοινωνικές αδικίες και φορείς αυτού, είναι οι έχοντες και κατέχοντες. Το κακό, λένε οι μαρξιστές, δεν αποτελεί επιλογή του ανθρώπου ως πρόσωπο με ελεύθερη βούληση, το κακό δεν προέρχεται από ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά ευδοκιμεί στην τάξη των πλουσίων, που εμποδίζει την τάξη των φτωχών να απολαύσει τα αγαθά που της ανήκουν.

(δεν έχουν, όμως, υπ’όψιν τους ότι το κακό προηλθε από την θέληση για αυτονομία του Αδάμ και της Εύας από τον Θεό. όλοι οι άνθρωποι φέρουν μέσα τους αυτό το μικρόβιο, όχι μόνο οι πλούσιοι. και οι φτωχοί, όταν πάρουν τα κεφάλια των πλουσίων, τα ίδια κάνουν).

Τα δύο συστήματα κοινωνικής οργάνωσης (Χριστιανισμός- Κομμουνισμός) δεν μπορούν ποτέ να συναντηθούν, γιατί έχουν διαφορετικό σύστημα αξιών. Ο Χριστιανισμός προτάσσει την αγάπη, η οποία θα γίνει μήτρα κάθε καλού επί της γης και ο κομμουνισμός μέσω του φθόνου και του ταξικού μίσους θα καταργήσει την αδικία και θα φέρει μια αταξική κοινωνία αλληλεγγύης, δηλαδή η αγάπη θα είναι αποτέλεσμα και όχι η γενεσιουργός αιτία της ευτυχίας του κόσμου.

(η αγάπη όμως αυτή, όπως την εννοουν οι κομμουνιστές, έχει σχέση με την καλοπέραση, την υγεία και ό,τι άλλο ευδαιμονικό. αλλά η πραγματικότητα λέει πως και όταν τα έχουν όλα οι άνθρωποι, πάλι συμπεριφέρονται σαν λύκοι προς τον διπλανό τους).

Τι θα ψήφιζε ο Χριστός;

Όλα τα οικονομικά συστήματα για να επιτύχουν τον σκοπό τους (ευημερία των ανθρώπων) χρειάζονται την Αγάπη σαν προαπαιτούμενο. Το σύστημα της ελευθερίας (φιλελευθερισμός) χρειάζεται απαραιτήτως την Αγάπη για να μην εξελιχθεί η ελευθερία σε ευκαιρία για αδικία. Αλλά  και στο σύστημα του κοινωνισμού (κομμουνισμός) είναι απαραίτητη η Αγάπη, γιατί αλλιώς η δικαιοσύνη θα μεταλλαχτεί σε εξίσωση.

Δυστυχώς, όμως, πουθενά δεν αναφέρεται στα κείμενα των ιδεολογικών κοσμοθεωριών η λέξη αυτή. Αν ο έχων τα μέσα παραγωγής πολλαπλασιάζει τον πλούτο του, χωρίς να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενούς του, έχει καλώς. Αν ο εργαζόμενος δουλεύει συνειδητά, χωρίς να ζει εις βάρος της επιχείρησης που εργάζεται, έχει καλώς. Αν οι εργαζόμενοι προσπαθούν όλοι μαζί με αλληλεγγύη, να αναπτύξουν την επιχείρηση που κατέχουν και διανέμουν πλεονάσματα δίκαια στα μέλη τους, πάλι  έχει καλώς. Τότε όλα τα συστήματα θα ήταν επιτυχημένα εφόσον το κίνητρο της προσπάθειάς τους δεν ήταν τα πάθη τους, αλλά η προσφορά στον συν-άνθρωπο.

Έτσι, λοιπόν, στο ερώτημα, τι θα ψήφιζε ο Χριστός; Η απάντηση αντιστρέφεται σε προτροπή, ότι όλοι πρέπει να «ψηφίζουμε» Χριστό.

https://fileleftheros1966.blogspot.com/2013/02/blog-post_7.html?showComment=1557776198775#c74210954179616


τα παρακάτω χωρία δεν πρέπει να ερμηνεύονται "κομμουνιστικά" αλλά με βάση την ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΗ κοινοκτημοσύνη.
αλλά πόσοι Χριστιανοί γίνονται Μοναχοί;
πόσοι Χριστιανοί ζουν με ένταση την αναμονή της Β'Παρουσίας του Κυρίου ημων Ιησου Χριστου;
η απάντηση σ'αυτό το ερώτημα δίνει και την απάντηση στο γιατί δεν κράτησαν πολύ οι "αγάπες" των πρώτων Χριστιανων.

Πράξεις 2,42 Ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς. 43 Ἐγένετο δὲ πάσῃ ψυχῇ φόβος, πολλά τε τέρατα καὶ σημεῖα διὰ τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο. 44 πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά, 45 καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε· 46 καθ᾿ ἡμέραν τε προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν ἐν τῷ ἱερῷ, κλῶντές τε κατ᾿ οἶκον ἄρτον, μετελάμβανον τροφῆς ἐν ἀγαλλιάσει καὶ ἀφελότητι καρδίας, 47 αἰνοῦντες τὸν Θεὸν καὶ ἔχοντες χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν. ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους καθ᾿ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ.42 And they continued stedfastly in the apostles' doctrine and fellowship, and in breaking of bread, and in prayers. 43 And fear came upon every soul: and many wonders and signs were done by the apostles. 44 And all that believed were together, and had all things common; 45 And sold their possessions and goods, and parted them to all men, as every man had need. 46 And they, continuing daily with one accord in the temple, and breaking bread from house to house, did eat their meat with gladness and singleness of heart, 47 Praising God, and having favour with all the people. And the Lord added to the church daily such as should be saved.
4,32 Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά. 33 καὶ μεγάλῃ δυνάμει ἀπεδίδουν τὸ μαρτύριον οἱ ἀπόστολοι τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, χάρις τε μεγάλη ἦν ἐπὶ πάντας αὐτούς. 34 οὐδὲ γὰρ ἐνδεής τις ὑπῆρχεν ἐν αὐτοῖς· ὅσοι γὰρ κτήτορες χωρίων ἢ οἰκιῶν ὑπῆρχον, πωλοῦντες ἔφερον τὰς τιμὰς τῶν πιπρασκομένων καὶ ἐτίθουν παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων· 35 διεδίδετο δὲ ἑκάστῳ καθότι ἄν τις χρείαν εἶχεν. 36 Ἰωσῆς δὲ ὁ ἐπικληθεὶς Βαρνάβας ὑπὸ τῶν ἀποστόλων, ὅ ἔστι μεθερμηνευόμενον υἱὸς παρακλήσεως, Λευΐτης, Κύπριος τῷ γένει, 37 ὑπάρχοντος αὐτῷ ἀγροῦ, πωλήσας ἤνεγκε τὸ χρῆμα καὶ ἔθηκε παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων.32 And the multitude of them that believed were of one heart and of one soul: neither said any of them that ought of the things which he possessed was his own; but they had all things common. 33 And with great power gave the apostles witness of the resurrection of the Lord Jesus: and great grace was upon them all. 34 Neither was there any among them that lacked: for as many as were possessors of lands or houses sold them, and brought the prices of the things that were sold, 35 And laid them down at the apostles' feet: and distribution was made unto every man according as he had need. 36 And Joses, who by the apostles was surnamed Barnabas, (which is, being interpreted, The son of consolation,) a Levite, and of the country of Cyprus, 37 Having land, sold it, and brought the money, and laid it at the apostles' feet.