στο ανωτέρω βίντεο ένας ιερέας μιλάει για τον άγιο Ιουδα τον Θαδδαιο, ο οποιος ειναι "αιμα, συγγενής του Χριστου" και "ο μεγαλύτερος άγιος των αγίων"!!!!!
και καλά, μπορει να ηταν συγγενής του Χριστου αλλά όχι και από το ίδιο αιμα!!! και όχι, φυσικά, ο μεγαλύτερος άγιος από όλους τους αγίους;!;!;!;!;!
Μέ ἀφορμή τήν ἑορτή τῆς μνήμης τοῡ Ἀγίου Ἰούδα τοῡ Θαδδαίου (19 Ἰουνίου) ἐπαναδημοσιεύουμε παλαιότερο ἂρθρο σχετικά μέ τήν περιβόητη αὐτή «προσευχή».
Ἐρώτηση:
Μοῦ ἔδωσαν ἕνα φυλλάδιο μέ μία προσευχή τό ὁποῖο σᾶς ἀποστέλλω, ἡ ὁποία τιτλοφορεῖται «Προσευχή στόν Ἅγιο Ἰούδα τό Θαδδαῖο». Ἐγγυᾶται ἀποτελέσματα γιά ὅ,τι ζητήσει κανείς. Δέν μοῦ ἀρέσει τό γεγονός ὅτι λέει πώς πρέπει «οἱ προσευχές νά ἀπαγγέλλονται 6 φορές τήν ἡμέρα ἐπί 9 ἡμέρες. Παρακαλῶ σχολιάστε, πρόκειται περί πλάνης; Εὐχαριστῶ ἐκ τῶν προτέρων.
«Αγιώτατε Απόστολε, Άγιε Ιούδα Θαδδαίε, πιστέ υπηρέτη και φίλε του Ιησού, η Ορθοδοξία, σ’ όλον τον κόσμο σε τιμά και σε επικαλείται ως Προστάτη των απελπισμένων υποθέσεων, αυτών για τις οποίες έχει χαθεί κάθε ελπίδα.
Προσευχήσου για μένα. Είμαι τόσο απελπισμένος/η και μόνος/η. Σε ικετεύω κάνε χρήση αυτής της ιδιαίτερης Χάρης που σου έχει δοθεί, να φέρνεις ορατή και γρήγορη βοήθεια όπου δεν υπάρχει καμμία σχεδόν ελπίδα βοηθείας. Βοήθησέ με τούτη την ώρα της ανάγκης, για να μπορέσω να λάβω την παρηγοριά και την βοήθεια της Αγίας Τριάδος, σ’ όλες μου τις ανάγκες, δοκιμασίες, και βάσανα – (εδώ εκφράζετε το αίτημά σας) – και να μπορώ να υμνώ τον Χριστό μαζί με σένα και με όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς.
Υπόσχομαι, ω ευλογημένε Άγιε Ιούδα Θαδδαίε, να ενθυμούμαι πάντοτε αυτή τη μεγάλη Χάρη. Να σε τιμώ πάντοτε, ιδιαίτερα ως τον πιο δυνατό προστάτη μου, και μ’ ευγνωμοσύνη να ενθαρρύνω την ευλάβεια προς εσένα, ΑΜΗΝ.
Είθε το όνομα της Αγίας Τριάδος να λατρεύεται και να υμνείται απ’ όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, στους αιώνες των αιώνων, ΑΜΗΝ.
Είθε το όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, να υμνείται και να δοξάζεται τώρα και παντοτεινά, ΑΜΗΝ.
‘Αγιε Ιούδα Θαδδαίε δεήσου για μας και άκουσε τις προσευχές μας, ΑΜΗΝ.
Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Ιησού Χριστού. Ας είναι ευλογημένο το όνομα της Υπεραγίας και Αειπαρθένου Μαρίας. Ας είναι ευλογημένος ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος.
Σ’ όλο τον κόσμο και σ’ όλους τους αιώνες, ΑΜΗΝ.
Πάτερ Ημών ……
Χαίρε Μαρία Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου.
Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ο Ιησούς.
Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών νυν και αεί και την ώρα του θανάτου ημών, ΑΜΗΝ».
«** Π Ρ Ο Σ Ε Υ Χ Η Ε Ν Ν Ε Α Η Μ Ε Ρ Ο Υ **
Αυτή η προσευχή λέγεται όταν συναντάμε προβλήματα ή όταν δεν φαίνεται να υπάρχει βοήθεια και έχουμε σχεδόν απελπιστεί.
Οι προσευχές του εννεαημέρου πρέπει να απαγγέλονται εξ (6) φορές την ημέρα, επί εννέα (9) συνεχείς ημέρες. Οι προσευχές εισακούγονται την εννάτη και πριν και ποτέ μέχρι τώρα δεν απέτυχαν. Θα λάβετε τη Χάρη που ζητάτε, όσο απραγματοποίητη κι αν φαίνεται. (υπογραμμίσεις δικές μας).
(Διαδώστε την ευλάβεια στον Άγιο Ιούδα τον Θαδδαίο). Ο Άγιος Απόστολος Ιούδας έχει γράψει μία Επιστολή η οποία ευρίσκεται στην Καινή Διαθήκη, πριν από την Αποκάλυψη του Ιωάννου. Την διαδίδετε και αυτή με την παρούσα Ευλογία».
Ἀπάντηση:
Ἀγαπητέ ἀναγνώστη, πρόκειται περί πλάνης. Ὁ Ἰούδας ὁ Θαδδαῖος, ἦταν ἕνας ἀπό τούς δώδεκα Ἀποστόλους καί, ἀπό ὅ,τι φαίνεται (εἶναι λίγα τά βιογραφικά στοιχεῖα πού ἔχουν διασωθεῖ), ἀδελφός τοῦ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἄρα καί κατά σάρκα ἀδελφός τοῦ Κυρίου.
Ἡ παροῦσα προσευχή μᾶς προβλημάτισε πολύ, γιά τέσσερις κυρίως λόγους:
- Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο «πρέπει» νά ἐκτελεῖται, καί μάλιστα μέ ἐγγυημένα ἀποτελέσματα.
- Τά λόγια καί ἡ μορφή της.
- Ἡ προέλευσή της, ἡ ὁποία δείχνει νά πηγάζει ἀπό προσευχή τῆς παπικῆς ἐκκλησίας.
- Ἡ ἐμμονή της σέ ἕνα ὄνομα «Ἰούδα», καί γενικότερα σέ ἀναβίωση «ἀγνώστων».
1. Προβληματισμός γιά τόν τρόπο ἐκτέλεσης τῆς προσευχῆς
Κατ’ἀρχάς ὅπως πολύ σωστά ἀναφέρεις, καμμία προσευχή δέν «ἐγγυᾶται» ἀποτελέσματα καί μάλιστα μέσα σέ ἕνα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, π.χ. σέ 9 συνεχεῖς ἡμέρες. Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ΠΟΤΕ ὁ Θεός θά ἀποφασίσει νά πραγματοποιήσει τό αἴτημά μας; Εἶναι σάν νά ἐκβιάζω τόν Θεό νά ἐνεργήσει α) ὁπωσδήποτε β) γιά ὁποιοδήποτε θέμα καί γ) ὅποτε θέλω ΕΓΩ. Ἄρα κατεβάζω τόν Θεό στά δικά μου μέτρα καί σταθμά.
α) ὁπωσδήποτε:
Ὁ Κύριος ὅταν προσεύχεται στήν Γεθσημανῆ αἰτεῖται στόν Θεό Πατέρα « .. εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο». Ἐδῶ δέν λέει «ὁπωσδήποτε», λέει «εἰ δυνατόν». Ἄρα μᾱς διδάσκει ὁ Κύριος στήν Γεθσημανῆ (μαζί καί μέ ἄλλα), ὅτι δέν ἐκβιάζουμε τόν Θεό, ἀκόμα καί ἄν εἴμαστε καί ἐμεῖς «θεοί». Ἀκόμα, τό αἴτημα τοῦ Κυρίου δέν ἔγινε δεκτό, ἀποδεχόμενος ὁ Ἴδιος τό θέλημα τοῦ Πατρός. Μέσῳ τῆς προσευχῆς λοιπόν:
- Αἰτούμεθα, δέν ἐκβιάζουμε,
- μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτό τό αἴτημά μας μπορεῖ καί ὄχι,(ἴσως καί νά μήν εἶναι γιά τό καλό μας - βλέπε καί ἑπόμενη παράγραφο),
- ἀποδεχόμαστε τό Θέλημα τοῦ Κυρίου.
β) γιά ὁποιοδήποτε θέμα:
Ὁ ἐμπνευστής τῆς «προσευχῆς» αὐτῆς προτείνει νά τήν λέμε «ὅταν συναντᾶμε προβλήματα, ὅταν δέν ἔχουμε βοήθεια καί ὅταν ἔχουμε ἀπελπισθεῖ».
Καί ἄν αὐτό τό ὁποῖο αἰτοῦμαι δέν εἶναι γιά τό καλό μου; Ἤ εἶναι γιά τό κακό τοῦ ἄλλου; Πάλι δουλεύει ἡ μυστήρια αὐτή «προσευχή τοῦ Ἰούδα»; Ἐγγυᾶται ἀποτελέσματα ἀνεξαρτήτως τοῦ αἰτήματος; Καί καλά, ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστινός πού ζεῖ μέσα στήν ἐκκλησία, πού ζεῖ ἐν μετανοίᾳ, ἐξομολογεῖται, μεταλαμβάνει τῶν ἀχράντων μυστηρίων … πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν ἔχει βοήθεια «ἀπό κανένα» ἤ νά «ἔχει ἀπελπισθεῖ»; Μήπως ἑπομένως αὐτή ἡ «προσευχή» προσπαθεῖ ἐντέχνως νά βρεῖ «ὀπαδούς» σέ ὅσους Ὀρθοδόξους ἔχουν χαλαρή σχέση μέ τήν ἐκκλησία; Καί ἄν εἶναι ἔτσι, καί οἱ Ἰεχωβάδες τήν ἴδια μέθοδο τῆς χαλαρῆς σχέσης μέ τήν ἐκκλησία δέν χρησιμοποιοῦν γιά νά προσεγγίσουν κάποιους ἀφελεῖς Ὀρθοδόξους;
γ) ὅποτε θέλω ΕΓΩ.
- Ὁ ἄνθρωπος σήμερα θέλει γρήγορες λύσεις σέ ὅλα. Ἐδῶ καί τώρα. Δέν λειτουργεῖ ἔτσι ἡ προσευχή. Ἔτσι λειτουργεῖ ἡ ματαιοδοξία καί πλεονεξία τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμα καί αὐτή ἡ μαγεία.
- Χρειάζεται πολύ μεγάλη ἁγιότητα γιά νά ἐνεργήσει ὁ Κύριος ἄμεσα σέ ἕνα αἴτημα, καί πάλι ἐάν ὁ Κύριος θελήσει. Μήπως εἴμαστε καί ἐμεῖς Ἅγιοι;
- Ἡ μοναδική στιγμή στήν Ἱστορία πού ἔγινε «προγραμματισμένη» ἐπίσκεψη τῆς Θείας Χάριτος ἦταν αὐτή τῆς Πεντηκοστῆς, διότι ὁ Κύριος εἶχε προειδοποιήσει τούς μαθητές του ὅτι θά τούς ἀποστείλει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτό πού ἀναφέρει τό φυλλάδιο ὅτι «θά λάβετε τήν χάρη πού ζητᾶτε ὅσο ἀπραγματοποίητη καί ἄν φαίνεται(!)» θά μποροῦσε νά παραπέμψει ἀκόμα καί σέ πλάνη τύπου πεντηκοστιανῶν. Δηλαδή ὅσο χάρη καί νά ζητήσω θά τήν λάβω; Ἄρα μπορῶ νά φτάσω καί στήν θέωση ἔτσι ἁπλά; Ἄρα τί χρειαζόμαστε τήν διδασκαλία τῶν πατέρων, τήν μετάνοια, τήν Θεία Κοινωνία, τήν ἴδια τήν ἐκκλησία τοῦ Κυρίου; Εἰσερχόμαστε στόν παράδεισο «Θεωμένοι» μέσα σέ 9 ἡμέρες!! Ἔ καί κάποιος ἄλλος ὑποσχέθηκε «Θέωση» στήν Εὕα σέ μία στιγμή, καί βρέθηκε ἐκτός παραδείσου.
- Ἕνας μεγαλόσχημος μοναχός κάνει δύο χιλιάδες ἤ καί περισσότερες μετάνοιες καθημερινά, χώρια τά κομποσκίνια, οἱ προσευχές κατ’ ἰδίαν, ἡ «ἀδιάλειπτη» προσευχή, ἡ συμμετοχή του στίς ἀκολουθίες κλπ. Γιά νά συγκρίνουμε τό «6 φορές τήν ἡμέρα ἐπί 9 ἡμέρες μέ τό π.χ 2000 μετάνοιες καί 100 κομποσκοίνια καί 2 ἀκολουθίες τήν ἡμέρα γιά 1,2, 10, 20, 50 χρόνια, ὅλη του τήν ζωή (τοῦ μοναχοῦ). Τί περιμένει; Νά τόν ἀκούσει ὁ Θεός τήν 1η ἡμέρα, τήν 10η, τόν 1ο χρόνο, πότε; Τήν Θεία Χάρη δέν μπορεῖ νά τήν ἐκβιάζει κανείς. Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ἔλαβε τήν χάρη σέ 2 μῆνες ἀπό τότε πού πῆγε στό Ἅγιο Ὅρος νά ἀσκητέψει, καί ὅταν πῆγε νά ἐξομολογηθεῖ στόν πνευματικό του γιά νά ἐπιβεβαιώσει ἄν τό ὅραμα πού εἶδε ἦταν ἐκ Θεοῦ ἤ ἐκ τοῦ Πονηροῦ, ὁ πνευματικός του, ἀφοῦ τοῦ ἐπιβεβαίωσε ὅτι ἦταν ἐκ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι τοῦ ἰδίου τοῦ εἶχε πάρει 40 χρόνια προσευχῆς γιά νά ἀξιωθεῖ τῆς Χάριτος. Σέ κάποιον λοιπόν παίρνει 2 μῆνες σέ κάποιον ἄλλο 40 χρόνια, σέ ἄλλον ποτέ …
2. Προβληματισμοί πού προκύπτουν ἀπό τά λόγια καί τήν μορφή τῆς ἰδίας τῆς προσευχῆς.
Ἐκ πρώτης ὄψεως ἡ προσευχή αὐτή δέν δείχνει κάτι τό ὕποπτο. Θά μποροῦσε ἐνδεχομένως κανείς, καλῇ τῇ πίστῃ, νά πεῖ αὐτή τήν προσευχή μία φορά στόν Ἅγιο Ἰούδα τόν Θαδδαῖο μέ τό αἴτημά του καί ἄν ὁ Κύριος ἀποφασίσει νά δώσει τήν ἀπάντησή του ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ, μέ τήν μεσιτεία τοῦ Ἁγίου Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου, ἄς εἶναι εὐλογημένο. Ὄχι ὅμως καί ἀκολουθώντας τίς ὁδηγίες περί 6 φορῶν τήν ἡμέρα ἐπί 9 ἡμέρες κλπ
Σημεῖα πού προξενοῦν ἐντύπωση:
- Ἡ χρήση τῆς δημοτικῆς γλώσσας (ὅταν ὅλες οἱ ἐπίσημες παρακλήσεις ἔχουν συνταχθεῖ στήν καθαρεύουσα). Ἀλλά ἄς ἦταν καί στήν καθαρεύουσα, γιατί οἱ λέξεις «Ὀρθοδοξία/Ὀρθόδοξοι» ἀναφέρονται ἐπίμονα 3 φορές στίς λιγοστές (12 περίπου) γραμμές τῆς «προσευχῆς»; Μήπως ὁ ἐμπνευστής τῆς προσευχῆς αὐτῆς ἔχει ἄγχος νά δώσει «ταυτότητα» Ὀρθοδόξου;
- Τό σημεῖο τῆς προσευχῆς : « .. νά σέ τιμῶ πάντα ὡς τόν πιό δυνατό προστάτη μου καί μέ εὐγνωμοσύνη νά ἐνθαρρύνω τήν εὐλάβεια πρός ἐσένα ..». Οὐδέποτε ἕνας Ἅγιος περιμένει ἀπό τόν πιστό ἀνταπόδοση, τί κερδίζει ὁ ὁποιοσδήποτε Ἅγιος ἀπό ἐμᾶς ἤ τήν ὑπόσχεσή μας νά τόν τιμοῦμε ἤ νά διαδίδουμε τό ὄνομά του; Ἔχει ἀνάγκη ἀνταπόδοσης, ἀναγνώρισης, ἤ δόξας; Ἰδιαίτερα «ἀνθρωποκεντρικό» καί ἐκκοσμικευμένο τό φρόνημα τοῦ συντάκτη τῆς προσευχῆς, ἐάν ὄχι ἑωσφορικό.
- Ἡ ὁποιαδήποτε προσπάθεια νά δημιουργήσει κανείς ἕναν «τύπο» προσευχῆς βάσει τῆς ὁποίας ὁ Θεός πρέπει νά λατρεύεται ἐν γένει ἀπό τούς πιστούς εἶναι ἐπικίνδυνο καί ἐκτός παραδόσεως τῆς Ὀρθόδοξου πίστεως. Σύγχρονοι ὑμνογράφοι σάν τόν μακαριστό Ἁγιορείτη Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, ἔλαβαν ἐπίσημα εὐλογία (ἄδεια), α) γιά νά συνθέσουν ακολουθίες και ὕμνους καί β) γιά νά τούς δημοσιεύσουν. Ἀλλιῶς θά ἦταν πολύ εὔκολο ὁ καθένας νά ἔκανε αὐθαιρέτως ὅ,τι ἤθελε (ὅπως καί οἱ προτεστάντες).
- Ἀναρωτιέται κανείς, χάθηκαν τόσες διαθέσιμες παρακλήσεις Ἁγίων, ἤ τῆς Παναγίας μας; Σέ ὅλο τό λατρευτικό μέρος τῆς ἐκκλησίας μας δέν μπορεῖ νά βρεῖ κανείς παρηγοριά, καί ὁ μόνος τρόπος γιά νά τήν βρεῖ εἶναι ἀπό ἕνα αὐθαιρέτως δημιουργημένο φυλλάδιο; Μία ἐγκεκριμένη παράκληση στό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου θά ἦταν ὁπωσδήποτε προτιμότερη καί μέσα στήν λειτουργική τάξη τῆς Ἐκκλησίας.
- Τό ὅτι ἡ προσευχή αὐτή ἐμφανίζεται ὡς πρόλογος σέ φυλλάδιο μίας τέτοιας παράκλησης πρός τόν Ἰούδα τόν Θαδδαῖο (ἐντέλει ὑπάρχει) καί φέρει τήν ἄδεια τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.(http://www.pigizois.net/latreia/paraklitikoi_kanones/index.htm). Πιθανότατα βρίσκεται ἐκεῖ ἀπό λάθος καί ἡ ἐν λόγῳ Ἱερά Μητρόπολη τῆς Ἰστοσελίδας «pigizois.net» δέν τό ἔχει προσέξει.
3. Ἡ προέλευσή της, δείχνει νά πηγάζει ἀπό προσευχή τῆς παπικῆς ἐκκλησίας.
- Προλογεῖ: “Προσευχή πρός τόν Ἅγιο Ἰούδα τόν Θαδδαῖο, εὐχαριστηθεῖτε ἀπό τίς παρηγορητικές λέξεις αὐτῆς τῆς παραδοσιακῆς Καθολικῆς προσευχῆς!” («Prayer to Saint Jude Thaddeus, Enjoy the comforting words of this traditional Catholic Prayer»).
- Τό Ἀγγλικό κείμενο εἶναι σχεδόν ἴδιο μέ τό Ἑλληνικό (!!!). Στό Ἑλληνικό ἔχει προστεθεῖ βέβαια «…ἡ Ὀρθοδοξία, σ’ ὅλον τόν κόσμο σέ τιμᾶ…», «…ὑμνεῖται ἀπ’ ὅλους τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς..». Φαίνεται δηλαδή νά πήραμε μία μή ὀρθόδοξη προσευχή καί νά τίς δώσαμε εὔκολα «ταυτότητα» ὀρθόδοξης !
Νομίζω πώς ὀφείλουμε νά συμπεράνουμε ὅτι ἡ προέλευση τῆς προσευχῆς αὐτῆς ΔΕΝ εἶναι Ὀρθόδοξη. Κάποιος τήν δανείστηκε ἀπό τούς αἱρετικούς, τήν μετέφρασε στήν νεοελληνική γλῶσσα καί τῆς ἔδωσε Ὀρθόδοξη «Ἰθαγένεια» !!
4. Ἡ ἐμμονή σέ ἕνα ὄνομα «Ἰούδα» καί γενικότερα σέ ἀναβίωση «ἀγνώστων».
Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι, ὅταν τοποθετήσει κανείς μερικά ἀπό τά κομμάτια τοῦ νεοεποχίτικου “puzzle”, βλέπουμε τά ἑξῆς:
- «Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα (Ἰσκαριώτου!!)»
- «Προσευχή τοῦ Ἰούδα (Θαδδαίου - Ἀδελφοθέου)».
- «Λειτουργία τοῦ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου». Θά πεῖτε ποιά ἡ σχέση τῶν παραπάνω; Ἡ ἀναβίωση τῆς λειτουργίας αὐτῆς στίς ἡμέρες μας ἀντιπροσωπεύει τίς τάσεις τῆς «Λειτουργικῆς Ἀνανέωσης» πού ὑπάρχει σήμερα. Ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, ἀδελφός κατά σάρκα καί τοῦ Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου καί οἱ δυό μαζί κατά σάρκα ἀδελφοί τοῦ Κυρίου. Σύμπτωση;
Ἐν τέλει, φαίνεται πώς ἡ Νέα Ἐποχή προσπαθεῖ νά μᾶς μπερδέψει μέ Ἰοῦδες καί ἀδελφούς τοῦ Κυρίου (μέ ὅλη τήν εὐσέβεια πού ὀφείλουμε στόν Ἰούδα τόν Θαδδαῖο καί τόν Ἀπόστολο Ἰάκωβο) πού κατά κάποιο τρόπο ἀντιπροσωπεύουν μία χαμένη πίστη ἤ μία χαμένη ἐκκλησία πού πρέπει νά ἀναβιώσει ἐπί τῶν ἡμερῶν μας γιά νά ἐπιστρέψουμε στίς δῆθεν ρίζες τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Λίγο ἀπόκρυφα εὐαγγέλια, λίγο κώδικας Ντα Βίντσι, λίγο ἀπό ὅλα …
Συμπέρασμα.
Πρόκειται περί πλάνης. Μία προσευχή χωρίς στοιχεῖα Ὀρθόδοξης προέλευσης, ἀντιθέτως μέ στοιχεῖα παπικῆς.
Ὁ τρόπος τοῦ ἐγγυημένου ἀποτελέσματος σέ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα παραπέμπει στήν καλύτερη περίπτωση σέ ἀνθρωποκεντρική ἐκκοσμικεύση ἤ, στήν χειρότερη περίπτωση, σέ λευκή μαγεία. Τό γεγονός ὅτι προλογεῖ τό βιβλιαράκι τοῦ παρακλητικοῦ κανόνα τοῦ Ἁγίου μᾶς προβληματίζει ἰδιαίτερα· ἡ μόνη λογική ἐξήγηση εἶναι ὅτι ὅποιος εἰσήγαγε τήν «προσευχή» αὐτή στό ἐπίσημο φυλλάδιο τοῦ παρακλητικοῦ κανόνα (πού φέρει τήν εὐλογία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) τό ἔκανε αὐθαίρετα – ἀφήνοντας νά ἐννοηθεῖ τάχα ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος ἔδωσε εὐλογία καί γιά αὐτό! Ἀσφαλέστερη ἡ ἀνάγνωση τοῦ παρακλητικοῦ κανόνα τοῦ Ἁγίου ἤ ἁπλά τό «Ἅγιε Ἰούδα Θαδδαῖε πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν – Ἀμήν» καί χωρίς νά περιμένει κανείς ἄμεσα ἀποτελέσματα ὅπως προαναφέραμε γιά νά μήν ἀποκτήσει ἑωσφορικό φρόνημα.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΚΑΙ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΚ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΣ ΤΟΥ "ΟΡΘΡΟΥ", ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ "Disqus".
1ον ΣΧΟΛΙΟΝ (με κόκκινα όπως υποβλήθησαν).
Ἀγαπητέ ἀναγνώστη, εὐχαριστοῦμε γιά τά σχόλιά σας.
Κατ᾿ ἀρχὰς, μπορεῖ νά κάνω λάθος, στίς παρατηρήσεις σας διακρίνει κανείς εἰρωνεία καί ἐπιθετικότητα μονολόγου. Ὡστόσο θά τό παραθεωρήσω, ἐπισημαίνοντας ὅτι θίγετε ὁρισμένα σημεῖα τοῦ ἐν λόγῳ σχολίου, καὶ μάλιστα ἀπομονώνοντας τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο χωρὶς νὰ προσπαθήσετε νὰ δεῖτε τὸ νόημα ποὺ προκύπτει ἀπὸ τόν συνδυασμό τους καί χωρὶς νὰ τοποθετηθεῖτε προσωπικὰ ὡς πρός τήν ἀποδοχή τῆς ἐν λόγῳ προσευχῆς ὡς πλάνης ἤ μή. Αὐτὸ θὰ βοηθοῦσε στὸ νὰ καταλάβουμε, ἂν συμφωνεῖτε ἐπὶ τῆς οὐσίας. Μὴ γνωρίζοντας λοιπὸν αὐτὸ θὰ προσπαθήσουμε ὡστόσο νὰ ἀπαντήσουμε στὰ ἐπὶ μέρους σχόλιά σας.
1. Ἐάν μᾶς ἐνοχλεῖ τόσο πολὺ τὸ ὄνομα Ἰούδας προτείνω νὰ τὸ ἀπαλλείψουμε γενικῶς καὶ ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ νὰ τὸ ἀντικαταστήσουμε μὲ ἕνα ἄλλο περισσότερο εὔηχο.
Δὲν μᾶς ἐνοχλεῖ τὸ ὄνομα Ἰούδας καὶ δὲν νομίζουμε ὅτι προκύπτει αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀρχική μας ἀπάντηση στὸ ἐρώτημά σας. Τὸ μόνο ποὺ θέλουμε νὰ ποῦμε γύρω ἀπὸ τὸ «Ἰούδας» εἶναι ὅτι κάποιοι προσπαθοῦν ἐσκεμμένα νὰ δημιουργήσουν σύγχυση (χαρακτηριστικό τῆς Νέας Ἐποχῆς) σὲ πρόσωπα καὶ πράγματα. Ὅπως ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος, ἡ μισὴ ἀλήθεια εἶναι χειρότερη ἀπὸ ἕνα μεγάλο ψέμα. Ὁ περισσότερος κόσμος (καλῶς ἢ κακῶς) στὸ ὄνομα «Ἰούδας» ἀναγνωρίζει τὸν Ἰούδα τὸν Ἰσκαριώτη, αὐτὸ εἶναι μία πραγματικότητα ποὺ νομίζω ὅτι οὔτε ἐσεῖς τὴν ἀρνεῖσθε. Τὸ ὅτι κάποιοι προσπαθοῦν νὰ πείσουν ὅτι π.χ. ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης ἔγραψε εὐαγγέλιο εἶναι τουλάχιστον οὐτοπία. Τὸ ὅτι ξαφνικὰ ἐμφανίζεται ἕνας ἄλλος Ἰούδας (ὁ Θαδδαῖος – ἄγνωστος στὸ εὐρὺ κοινό, καλῶς ἢ κακῶς!) μὲ μία ἄγνωστη προσευχὴ μέχρι τώρα πρὸς αὐτὸν καὶ μάλιστα βάσει τῆς ὁποίας Ο,ΤΙ καὶ νὰ ζητήσουμε θὰ γίνει 100%, ἐσᾶς τί σᾶς λέει; Ἐξ ἄλλου ὅπως ἀναφέρουμε καὶ στὸ σχόλιό μας ὁ κίνδυνος μὲ κάτι τέτοια εἶναι νὰ παραπλανηθοῦν ὅσoι ἔχουν χαλαρὴ σχέση μὲ τὴν ἐκκλησία· «Μήπως ἑπομένως αὐτή ἡ «προσευχή» προσπαθεῖ ἐντέχνως νά βρεῖ «ὀπαδούς» σέ ὅσους Ὀρθοδόξους ἔχουν χαλαρή σχέση μέ τήν ἐκκλησία»;
Σημείωση: θεωροῦμε ὅτι ἡ παρατήρησή μας αὐτή παρατίθεται ὡς δευτερεύουσα γιά νά προβληματισθοῦμε περί τῶν ἀπανωτῶν «συμπτώσεων» τῆς ἐποχῆς μας -τυχαῖο;- καθώς ἡ ἐρώτηση αὐτή περί τῆς «προσευχῆς» τοῦ Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου ἀρχικῶς τέθηκε ἀκριβῶς τήν ἴδια χρονική στιγμή πού ὑπῆρξε βομβαρδισμός νεοποχητικῶν μεθοδεύσεων ὄπως ὁ «Κώδικας Ντά Βίντσι», «ἡ ἀνακάλυψη τοῦ οἰκογενειακοῦ τάφου τοῦ Κυρίου !!», «ἡ ἀνακάλυψη τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Ἰούδα», ἡ ἐπιμονή τῆς ἀναβιώσεως τῆς λειτουργίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου (ἐξοικείωση μέ παπικά πρότυπα), κλπ...
2. Δεδομένου ὅτι οἱ προσευχὲς στὴν δημοτικὴ εἶναι ὕποπτες, προτείνω νὰ καταδικασθεῖ καὶ ἡ προσευχὴ τῶν μοναχῶν τῆς Ὄπτινα ποὺ ἔχω διαπιστώσει ὅτι κυκλοφορεῖ καὶ εἶναι γραμμένη ἐπίσης στὴν δημοτική.
Ἐὰν εἶστε λάτρης τῆς λειτουργικῆς ἀνανέωσης (συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς χρήσης τῆς δημοτικῆς γλώσσας σὲ λειτουργικὰ κείμενα), τότε δυστυχῶς δὲν νομίζω ὅτι μπορεῖτε νὰ δεχθεῖτε τὸν χαρακτηρισμὸ «ὕποπτες». Ἐὰν ὄχι, τότε τὸ παράδειγμα ποὺ ἀναφέρετε δὲν εὐσταθεῖ, διότι ἡ ἀπόδοση ὁποιασδήποτε προσευχῆς ἀπὸ τὰ Σλαβονικὰ ἢ ἄλλη γλώσσα στὴν δημοτικὴ δὲν καταδικάζει οὔτε ἀναιρεῖ τὴν ἁγιότητα πατέρων τῆς Ὄπτινα οὔτε τῶν προσευχῶν τους. Ἐὰν π.χ. ἡ προέλευση τῆς προσευχῆς τοῦ Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου (χωρὶς τὶς ὁδηγίες περὶ ἐννεαημέρου καὶ ἐγγυημένων ἀποτελεσμάτων) ἦταν (ὑποτεθείσθω) τῶν Πατέρων τῆς Ὄπτινα, τότε ἡ ἀπόδοση στὴν δημοτικὴ πιθανότατα δὲν θὰ ἐθεωρεῖτο «ὕποπτη». Ἡ μὴ ξεκάθαρη ἀναφορὰ ὅμως γιὰ τὴν προέλευσή της σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ χρήση τῆς δημοτικῆς γλώσσας, βεβαίως καί τὴν καθιστᾶ «ὕποπτη»!
3. Δεδομένου ὅτι κάθε τί ποὺ εἶναι ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία εἶναι ὕποπτο ὡς αἱρετικὸ, προτείνω νὰ ἀποκηρύξουμε καὶ ὅλους τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἐπίσης δέχεται.
Τί προσπαθεῖτε νὰ πεῖτε ἀκριβῶς; Τί θὰ πεῖ ὅτι ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία «δέχεται» κάποιους Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου; Ἐὰν τοὺς δεχόταν πραγματικὰ δὲν θὰ δεχόταν καὶ τὴν διδασκαλία τους καὶ τὴν δογματική τους; Ἀλλὰ σὲ μία τέτοια περίπτωση θὰ ἐξακολουθοῦσαν νὰ εἶναι αἱρετικοί; Πέραν τούτου, μᾶλλον ἀναφέρεσθε στοὺς Ἁγίους μας ποὺ προκύπτουν ὡς «κοινῶς ἀποδεκτοί» πρίν ἀπό τὸ Σχίσμα, διότι δὲν γνωρίζουμε Ὀρθοδόξους Πατέρες ποὺ «ἀναγνωρίσθηκαν» ἀπὸ τὸ Βατικανό, ἀλλὰ ... οὔτε καὶ Παπικοὺς πατέρες ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία - μετὰ τὸ Σχίσμα. Ἀλλὰ καὶ τὸ «κοινῶς ἀποδεκτοί» τί σημαίνει γιὰ τὴν Παπικὴ ἐκκλησία; Τὴν δυνατότητά της νὰ ἀναδείξει ἁγίους σήμερα, ἢ νὰ ἐμπνεύσει ἐν Πνεύματι Ἁγίω; Ἐσεῖς πιστεύετε ὅτι κατοικεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στὴν Παπικὴ Ἐκκλησία ἤ τὸ ἑωσφορικὸ πνεῦμα τῆς πλάνης; Καὶ ἐν πάσει περιπτώσει, ἀναφερόμαστε καὶ σὲ κάποιες (ἀπὸ τὶς πάμπολλες) ἀποδείξεις τοῦ διαδικτύου ποὺ πιστοποιοῦν τὴν παπική προέλευση αὐτῆς τῆς προσευχῆς. Ἐσεῖς θεωρεῖτε ὅτι ἡ προέλευσή της δὲν ἔχει καμμία σημασία; Δὲν τὸ θεωρεῖτε ἀνησυχητικό; Ὁ χαρακτηρισμὸς «ὕποπτη» εἶναι ποῦ σᾶς ἐνοχλεῖ; Ἂν ναί, ἂς ἀλλάξουμε τὸν χαρακτηρισμὸ ὡς «ἀθώα» - ἀλλάζει τὸ γεγονός τῆς παπικῆς προελεύσεώς της;
4. Δεδομένου ὅτι ὁ Θεὸς καὶ οἱ Ἅγιοι δὲν ζητοῦν ἀνταπόδοση, προτείνω νὰ ἀφαιρεθοῦν ἀπὸ ὅλα τὰ ἱερὰ καὶ λειτουργικά μας κείμενα ἀναφορὲς ποὺ δίδουν τὴν ἐντύπωση ἀνταπόδοσης. Π.χ. στοὺς ψαλμοὺς τοῦ Δαβὶδ συχνὰ ὁ ψαλμωδὸς ὑπόσχεται στὸν Θεὸ ὅτι θὰ ἀνταποδώσει αἰνώντας τὸν Κύριο, ἐξομολογούμενος τὴν εὐεργεσία του στὴν Ἐκκλησία κλπ. Κατανοῶ ἀπὸ τὰ ἐδῶ γραφόμενα ὅτι ὁ Προφήτης Δαβὶδ ἐπλανήθη.
Ἐδῶ φαίνεται νὰ μπερδεύετε ἐν ἀγνοίᾳ σας ἤ μᾶλλον νὰ ἀπομονώνετε τὴν ἔννοια τῆς «ἀνταπόδοσης» ἀπὸ αὐτὴν τῆς «ἐξασφάλισης» τοῦ ἀποτελέσματος, κάτι τὸ ὁποῖο εὔχομαι νὰ ἀποδόθηκε σωστὰ ἀπὸ ἐμᾶς καὶ κατὰ τὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ στὸ σχόλιό μας. Μόνη της ἡ «ἀνταπόδοση» καὶ ὑπὸ συνθῆκες (ὅπως αὐτὲς τοῦ Δαυΐδ) εἶναι ἕνα πράγμα. Ἄν ἀπομονώσουμε ὅμως τὴν «ἀνταπόδοση» ἀπὸ τὴν «ἐξασφάλιση» τοῦ ἀποτελέσματος τότε ἀλλοιώνεται τὸ νόημα. Ὁ συνδυασμὸς καί τῶν δύο εἶναι τὸ κακὸ καὶ πέραν τούτου ἡ «ἐξασφάλιση» καὶ ἀπὸ μόνη της σὲ πεπερασμένο καὶ ὁρισμένο χρονικὸ διάστημα (9 ἡμερῶν) παραπέμπει 100% στὴ λευκὴ μαγεία. Ἡ προέλευση τῶν ψαλμῶν τοῦ Προφήτη Δαβὶδ εἶναι ἀπολύτως γνωστή, καὶ ὅπως δείχνετε νὰ γνωρίζετε, δὲν ὑπάρχει ἀκολουθία τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ποὺ νὰ μὴν συμπεριλαμβάνει ἀποσπάσματα αὐτῶν. Ποιά εἶναι ὅμως κατ᾿ ἐσᾶς ἡ προέλευση τῆς προσευχῆς τοῦ Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου; Ἀπὸ ποῦ προκύπτει ἡ θεόπνευστη ἐγκυρότητά της; (ἀφοῦ καὶ ἐσεῖς ὁ ἴδιος ἀποδέχεσθε τήν ὀρθόδοξη ὑμνογραφία μέ τήν κτητική ἀντωνυμία ¨μας¨πού χρησιμοποιήσατε, ἀλλά καί ἐπειδή ἀντιπαραθέσατε τὸν Δαυΐδ, ἄρα ἀνεβάσατε ἀπό μόνος σας τὸν «πήχη»). Ποιὸς ἀποφασίζει γιὰ τὸ ἂν πρέπει ἢ ὄχι νὰ συμπεριληφθεῖ ἐπίσημα (ἔστω καὶ ὡς πρόλογος) σὲ ἕναν παρακλητικὸ κανόνα; Σίγουρα ἡ ἀπόφαση θά ἔπρεπε νά προέρχεται ἀπό ἁγίους Πατέρες σάν αὐτούς ποὺ συμπεριέλαβαν καὶ τοὺς ψαλμοὺς τοῦ Δαυΐδ στὶς ἀκολουθίες μας καί ὄχι ἀπό ἕναν κοσμικό νοῦ πού ἐνεργεῖ πολλάκις αὐθαιρέτως...
5. Δεδομένου ὅτι ἡ δημιουργία τύπου προσευχῆς εἶναι ἀνορθόδοξη προτείνω νὰ κάψουμε τὸ Ὡρολόγιο ποὺ εἶναι γεμάτο ἀπὸ τύπους προσευχῆς.
Θέλετε νὰ πεῖτε ὅτι στὶς προσευχὲς τοῦ Ὡρολογίου ὑπάρχει ἡ ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ ἐγγυήσεως ὅτι «θὰ λάβετε (ὁπωσδήποτε) τὴ Χάρη ποὺ ζητᾶτε, ὅσο ἀπραγματοποίητη κι᾿ ἂν φαίνεται (καὶ μάλιστα σὲ ἐννέα ἡμέρες)»; Διότι ἐμεῖς δὲν γνωρίζουμε νὰ συμπεριμβάνονται στὸ Ὡρολόγιο τέτοιου «τύπου» προσευχές.
6. Δεδομένου ὅτι τὸ νὰ αἰτούμεθα ἐκπλήρωση αἰτημάτων μας --ὄχι βεβαίως ἐφαμάρτων ἀλλὰ νομίμων-- εἶναι ἐγωιστικὸ καὶ πλανεμένο, προτείνω νὰ καταργηθοῦν οἱ παρακλήσεις πρὸς τὴν Παναγία μας διότι οὐσιαστικὰ δι᾿ αὐτῶν αἰτούμεθα ἀκριβῶς αὐτὸ -- ἐκπλήρωση προσωπικῶν αἰτημάτων.
Δείχνετε νὰ διαβάσατε τὸ ἄρθρο μας μᾶλλον ... βιαστικὰ – ἀναφέρουμε: «Ἀναρωτιέται κανείς, χάθηκαν τόσες διαθέσιμες παρακλήσεις Ἁγίων, ἤ τῆς Παναγίας μας; Σέ ὅλο τό λατρευτικό μέρος τῆς ἐκκλησίας μας δέν μπορεῖ νά βρεῖ κανείς παρηγοριά, καί ὁ μόνος τρόπος γιά νά τήν βρεῖ εἶναι ἀπό ἕνα αὐθαιρέτως δημιουργημένο φυλλάδιο; Μία ἐγκεκριμένη παράκληση στό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου θά ἦταν ὁπωσδήποτε προτιμότερη καί μέσα στήν λειτουργική τάξη τῆς Ἐκκλησίας». Ἐπιπλέον, γιὰ μία ἀκόμα φορά ἀπομονώνετε «τὸ νὰ αἰτούμεθα ἐκπλήρωση αἰτημάτων μας» - εὔχομαι ὄχι ἐσκεμμένα. Γιὰ μία ἀκόμα φορά καί ἐμεῖς σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι τὸ πρόβλημα ἔρχεται σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν «ἐξασφάλιση» τοῦ ἀποτελέσματος καὶ μάλιστα σὲ ἐννέα ἡμέρες, πού παραπέμπει σέ τεχνικές μαγείας.
Ἀκόμα, ἔχουμε τήν ἐντύπωση ὅτι σέ ὅλες τίς παρακλήσεις τῶν ἁγίων μας, ἤ τῆς Θεοτόκου, δέν ζητοῦμε συγκεκριμένα πράγματα καί χάρες παρά μόνο τήν συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν κατά τό «ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν». Μπορεῖ στίς παρακλήσεις νά ἀναφέρονται περιστατικά καί θαύματα ἤ καί «εἰδικότητες» τῶν ἁγίων ὅμως καί πάλι ἀναφέρονται κατά τρόπο ὥστε νά ποῦμε στόν Ἅγιο ἤ τήν Παναγία ἐμμέσως ὅτι «Ἐσύ πού ἔχεις κάνει πολλές φορές τό θαῦμα αὐτό, ἔχεις τή δύναμη νά τό κάνεις καί σέ ἐμένα». Ποτέ στίς παρακλήσεις δέ ζητᾶμε εὐθέως χάρες.
Ἐπίσης σέ ὅλες τίς παρακλήσεις εὐχόμαστε κυρίως διά τοῦ «Ἅγιέ τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν» ἀναγνωρίζοντας ὅτι ὁ ἅγιος δέν θαυματουργεῖ, ἀλλά ζητᾶ, πρεσβεύει, ἐνῶ ἡ «εὐχή» αὐτή δίνει στόν ἀπόστολο Ἰούδα «ἐξουσία» καί προτρέπει καί σέ λατρεία τοῦ ἴδιου του Ἁγίου.
7. Τέλος ἀφοῦ ἡ ἐκπλήρωση τῶν αἰτημάτων μίας προσευχῆς, ὅταν γίνεται ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν πληροῦν τὶς προδιαγραφὲς ἁγιότητος τοῦ συγγραφέως ἀποτελεῖ ἔνδειξη ὅτι αὐτὴ ἀποτελεῖ λευκὴ μαγεία, προτείνω νὰ στηλιτεύεται δημοσίως κάθε περίπτωση στὴν ὁποία ὁ Ἅγιος Ἰούδας ἀνταποκριθεῖ ἐν τέλει στὴν προσευχὴ ποὺ θὰ τοῦ ἀπευθύνει πιστὸς -- πρὸς γνώση καὶ συμμόρφωσή του.
Πρὸς ἀπάντησή σας, ἀναφέρουμε γιὰ μία ἀκόμα φορά ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἄρθρο μας, τὰ ὁποῖα δείχνετε νὰ ἀγνοεῖτε συστηματικά: «Ἀσφαλέστερη ἡ ἀνάγνωση τοῦ παρακλητικοῦ κανόνα τοῦ Ἁγίου ἤ ἁπλά τό «Ἅγιε Ἰούδα Θαδδαῖε πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν – Ἀμήν» καί χωρίς νά περιμένει κανείς ἄμεσα ἀποτελέσματα ὅπως προαναφέραμε γιά νά μήν ἀποκτήσει ἑωσφορικό φρόνημα».
Τό «Ἀσφαλέστερη» ὑπάρχει πρός ἀποφυγή πλάνης. Τά δέ «ἀνάγνωση τοῦ παρακλητικοῦ κανόνα τοῦ Ἁγίου» καί «Ἅγιε Ἰούδα Θαδδαῖε πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν – Ἀμήν», ἐκφράζουν τήν ἀποδοχή μας τοῦ Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου ὡς Ἀποστόλου καί Ἁγίου καθώς καί τήν ἱκετευτική μας προσευχή πρός αὐτόν γιά ὁποιοδήποτε αἴτημά μας, ὅμως «χωρίς νά περιμένει κανείς ἄμεσα (καί ἐκβιαστικά, καί σέ 9 ἡμέρες) ἀποτελέσματα ὅπως προαναφέραμε, γιά νά μήν ἀποκτήσει ἑωσφορικό φρόνημα»!
Δὲν θελήσαμε νὰ θέσουμε οὔτε νὰ «ἐπιδείξουμε» κάποιες προδιαγραφὲς ἁγιότητος καὶ τὸ σχόλιό σας μᾶς λυπεῖ. Διαβάζοντας ὅμως προσεκτικὰ ΟΛΟ τὸ ἄρθρο μας τελικὰ ἴσως νὰ προκύπτουν κάποιες «προδιαγραφές» ὅπως θέλετε νὰ τίς ἐννοεῖτε. Ἀναφέρουμε: «Σὲ κάποιον λοιπὸν (ἡ ἔλευση τῆς χάριτος) παίρνει 2 μῆνες σὲ κάποιον ἄλλο 40 χρόνια, σὲ ἄλλον ποτὲ …». Ἄρα, τελικὰ ναὶ ... ὑποσυνείδητα θέσαμε «προδιαγραφές»: Ἀπὸ 2 μῆνες ἕως 40 χρόνια, ἕως ποτέ· καλύψαμε δηλαδὴ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὸν πιὸ ἁμαρτωλὸ μέχρι καί τὸν πιὸ ἅγιο ... σέ αὐτήν τήν ἀνθρωπότητα ἀνήκουμε καί ἐμεῖς μέ δικαίωμα προσευχῆς!
Ἐὰν πιστεύετε ὅτι στίς συγκεκριμένες προτάσεις , ὅπως ἀκριβῶς λέει τό ἐν λόγῳ φυλλάδιο «οἱ προσευχὲς τοῦ ἐννεαημέρου πρέπει νὰ ἀπαγγέλλονται ἕξι (6) φορὲς τὴν ἡμέρα, ἐπὶ ἐννέα (9) συνεχεῖς ἡμέρες. Οἱ προσευχὲς εἰσακούγονται τὴν ἐνάτη καὶ πρὶν καὶ ποτὲ μέχρι τώρα δὲν ἀπέτυχαν. Θὰ λάβετε τὴ Χάρη ποὺ ζητᾶτε, ὅσο ἀπραγματοποίητη κι ἂν φαίνεται. (ὑπογραμμίσεις δικές μας)», δὲν ὑπάρχει ἔμμεση παραπομπή στὸν ἀποκρυφισμὸ ἢ στὴ λευκὴ μαγεία ... δὲν ἔχουμε νὰ προσθέσουμε κάτι ἄλλο, μᾶλλον ἀγνοεῖτε τίς πρακτικές μαγείας – τό ὁποῖο δέν εἶναι ἀπαραίτητα κατακριτέο!
Δέν μποροῦμε νά παραλείψουμε καί τό γεγονός ὅτι ὁ κληρικός ὁ ὁποῖος, ὅπως φαίνεται ἀπό τίς ἐπιστολές τοῦ ἁγίου Ἠλείας πρός τόν Ἱσπανίας νά εἶναι ὑπεύθυνος γιά τήν διάδοση τῆς εὐχῆς αὐτῆς (ἀπό τήν Ἀγγλική ἔκδοση τῆς προσευχῆς στήν Ἑλληνική) εἶναι ταυτόχρονα καί Βελονιστής ὅπως φαίνεται, ἀφοῦ ὑπογράφει ὡς «Πρωτοπρεσβύτερος π. Βαρθολομαῖος (Ἀθανάσιος) Ἀρσενίου, Νομικός, π. Μέλος τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Θεσ/νίκης, Ἰατρός, τ. Ἐπιμελητής Ε.Σ.Υ., Μέλος τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Θεσ/νίκης, Ἐξειδικευθείς στίς Ἄνοιες-Νόσο Alzheimer, στόν Χρόνιο Νευροπαθητικό Πόνο, Βελονιστής, Ὑψηλό Μέλος τῆς Βρετανικῆς Ἰατρικῆς Ἑταιρείας (BMAS-ICMART)».
Νομίζουμε ὅτι τό σημεῖο αὐτό εἶναι σημαντικό γιά νά καταδείξει ὅτι ὅταν πάσχεις περί τήν πίστη σέ ἕνα θέμα, πάσχεις γενικῶς, ἀφοῦ ἐπηρεάζεται τό βίωμά σου, τό ἦθος σου, μέ τό ὁποῖο τό δόγμα εἶναι ἀναπόσπαστο.
Κλείνοντας, θά ξαναθέσουμε τό ἐρώτημα «Μήπως ἑπομένως αὐτή ἡ «προσευχή» προσπαθεῖ ἐντέχνως νά βρεῖ «ὀπαδούς» σέ ὅσους Ὀρθοδόξους ἔχουν χαλαρή σχέση μέ τήν ἐκκλησία»;
Ὁ λόγος ἑπομένως (ἀπαντώντας ἀρχικὰ σὲ ἐρώτημα ἀναγνώστου μας) εἶναι περὶ ἀποφυγῆς πλάνης καὶ ὄχι περὶ καταδίκης τῆς ὁποιασδήποτε παρακλήσεως ἤ αἰτήματος ἑνὸς πιστοῦ, γιά τήν ὁποία (καταδίκη) καί ἀναρωτιόμαστε ἀπὸ ποῦ προκύπτει στὸ ἀρχικό μας ἄρθρο.
Σᾶς εὐχόμαστε ὁ Θεός, καί διά τῶν πρεσβειῶν τοῦ Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου, νά σᾶς εὐλογεῖ.
