“Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν” (Ἰωάν. 15, 5).

“Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν” (Ἰωάν. 15, 5).

Υπάρχει μία παγίδα στην οποία πέφτουν οι ηθικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι που θέλουν μόνο με τις δυνάμεις τους να εφαρμόσουν τις εντολές του Θεου.

Όμως αυτό είναι αδύνατον. Το περιβάλλον του κάθε ανθρώπου δεν είναι ιδανικό και η κληρονομικότητα του κάθε ανθρώπου το ίδιο. Έτσι σιγά σιγά συνειδητοποιει ότι «δεν κάνει τίποτα». Τότε μπορει να τα βάλει και με τον Θεό: «γιατί, Θεέ μου, δεν τα καταφέρνω; Γιατί δεν τιμωρεις άμεσα τους παραβάτες του Νόμου σου, ώστε να επιβεβαιωθω ότι πάω καλά;».

Αυτή η κατάσταση μας φέρνει σε ρίξη με τους άλλους γύρω μας. Οι άλλοι είναι πολλοί, βλέπουν τα ελαττώματά μας και μας βάζουν στη θέση μας: «γιατί, εσύ εφαρμόζεις αυτό, εκεινο, το άλλο;». Οπότε το θέμα δεν είναι να κολλήσουμε σε μία εξωτερική εφαρμογή κάποιων νόμων, έστω και από τον Θεό δοσμένων, αλλά να είμαστε ενωμένοι με τον Νομοδότη, τον Χριστό με το «Κύριε, Ιησου Χριστέ Υιέ του Θεου, ελέησόν με τον αμαρτωλόν».

Δεν πρέπει να κοιτάζουμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά αλλά τον Χριστό. Έτσι θα παίρνουμε δύναμη, θα γινόμαστε πράοι, θα εκπέμπουμε ή καλλίτερα θα αντανακλουμε την χάρη που θα μας δίνει ο Θεός.

Ο κόσμος δεν αλλάζει (μόνο) με κηρύγματα ή με πολέμους (όπως νομίζουν οι μουσουλμάνοι για παράδειγμα) ή με ηθικές πράξεις (όπως νομίζουν οι ηθικοί άνθρωποι). Ο κόσμος αλλάζει όταν αλλάζουν τα μάτια (μας) που τον κοιτάζουν, όταν καθαριζόμαστε από τα πάθη μας και ενωνόμαστε με τον Χριστό.

Έτσι δεν θα επικεντρώνουμε στα στραβά και ανάποδα αυτου του κόσμου και των συνανθρώπων μας αλλά στα καλά. Θα καλλιεργουμε το καλό μέσα μας και αυτό θα αυξάνεται και θα πληθύνεται.

Γι΄αυτό στην εισπνοή μας να λέμε «Κύριε, Ιησου Χριστέ Υιέ του Θεου» και στην εκπνοή «ελέησόν με τον αμαρτωλόν».