ΙΕΡΕΙΣ ΚΙΝΑΙΔΟΙ

ΙΕΡΕΙΣ ΚΙΝΑΙΔΟΙ

Η παπική «εκκλησία», ως ανθρώπινος οργανισμός που είναι, καταρρέει μετά την πρόοδο της επιστήμης, την αύξησι των ανέσεων και της καλοπέρασης. Οι παπικοί λένε πως «η υποκρισία είναι η τελευταια αρετή που μπορει και πρέπει να κρατήση ένας παπικός» αλλά, απ΄ό,τι φαίνεται η αυτονόμησι σήμερα είναι τέτοια ώστε δημόσια ομολογουν πλέον οι «ιερεις» τους ότι είναι ομοφυλόφιλοι και συνεχίζουν την ζωή τους ασκώντας κάποιο άλλο επάγγελμα.

Παλαιότερα ίσως βοηθουσε και η φτώχεια και κρατουσαν μυστικά τα σαρκικά τους αμαρτήματα. Σήμερα «λεφτά υπάρχουν», οπότε απομακρύνονται από την «εκκλησία» τους οι δυστυχεις αυτοί άνθρωποι.

Όταν η άσκησι δεν γίνεται σε σωστά Αγιοπνευματικά, Ορθόδοξα πλαίσια και όταν δεν βοηθα και το περιβάλλον, τότε έχουμε τέτοια αποτελέσματα. Κληρικοί πέφτουν σε σαρκικά αμαρτήματα και μετά απομακρύνονται και από την εκκλησία τους.

Εδώ βλέπουμε πως ο Μοναχισμός, η αγαμία για την αγάπη του Χριστου δεν είναι εύκολη υπόθεσι. Αυτά που παθαίνουν οι παπικοί μπορει να τα πάθη και ένας Ορθόδοξος, αν δεν ασκειται όπως προβλέπει η αγιοπνευματική παράδοσι της Εκκλησίας μας. Τότε ή θα συνεχίση να υποκρίνεται (μέχρι να αποκαλυφθη, οπότε θα τον καθαιρέσουν, αν είναι κληρικός) ή θα παραιτηθη και θα γίνη απλός μοναχός.

Ο Μοναχισμός δεν είναι για όλους, «ο χωρών χωρήτω», γι΄αυτό και η υποχρεωτική αγαμία φάνηκε καταστροφική για τους παπικούς αλλά και στον Ορθόδοξο χωρο θα πρέπη οι νέοι να προσέχουν ποιόν δρόμο θα διαλέξουν, τον γάμο ή τον Μοναχισμό.

Για να δουμε τι λέει η Κλίμακα για την αναισθησία και την θεραπεία της: +ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ, Περὶ ἀναισθησίας (Διὰ τὴν νέκρωσιν τῆς ψυχῆς καὶ διὰ τὸν
θάνατον τοῦ νοῦ, πρὸ τοῦ σωματικοῦ θανάτου).

ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ καὶ στὰ σώματα καὶ στὶς ψυχὲς εἶναι ἀπονεκρωμένη αἴσθησις, ἡ ὁποία ἀπὸ χρονία ἀσθένεια καὶ ἀμέλεια κατέληξε νὰ ἀναισθητοποιηθῆ.

2. Ἡ ἀναλγησία εἶναι πολυκαιρισμένη καὶ μονιμοποιημένη ἀμέλεια, ναρκωμένη σκέψις, γέννημα τῶν «προλήψεων». Εἶναι παγίδα τῆς πνευματικῆς προθυμίας, βρόχος τῆς ἀνδρείας, ἄγνοια τῆς κατανύξεως, θύρα τῆς ἀπογνώσεως. Εἶναι μητέρα τῆς λήθης, (λησμοσύνης τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἐντολῶν του), καὶ ἐν συνεχείᾳ θυγατέρα τῆς ἰδικῆς της θυγατέρας (1). Εἶναι ἀκόμη ἀπόκρουσις ἀπὸ τὴν ψυχὴ τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ….

«Οἱ ἰδικοί μου σύντροφοι (ΛΕΕΙ Η ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ) ἐνῷ βλέπουν νεκρούς, γελοῦν. Ἐνῷ παρίστανται στὴν προσευχή, εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου πετρώδεις καὶ σκληροὶ καὶ σκοτεινοί….«Ἐγὼ δὲν ἔχω μία μόνο γέννησι. Ἡ δὲ κυοφόρησίς μου εἶναι κάπως ποικίλη καὶ ἄστατη. Ἐμένα μὲ ἐνδυναμώνει ὁ χορτασμὸς τῆς κοιλίας. Ἐμένα μὲ αὔξησε ἡ πολυκαιρία. Ἐμένα μὲ ἔχει παγιώσει ἡ κακὴ συνήθεια· καὶ ὅποιος τὴν ἀπέκτησε, ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ ἐμένα. Ἐὰν μελετᾶς ἐπίμονα καὶ μὲ πολλὴ ἀγρυπνία τὴν αἰωνία Κρίσι, ἴσως μὲ κάνης νὰ χαλαρώσω ὀλίγο. Κοίταξε ἀπὸ ποιὰ αἰτία γεννῶμαι σ᾿ ἐσένα -δὲν ἔχω σὲ ὅλους τὴν ἴδια αἰτία-, καὶ ἀγωνίζου ἐναντίον τῆς μητέρας μου αὐτῆς. Νὰ προσεύχεσαι συχνὰ στοὺς τάφους, ζωγραφίζοντας ἀνεξίτηλα τὴν εἰκόνα τους στὴ καρδιά σου. Ἐὰν μάλιστα αὐτὴ δὲν ζωγραφισθῆ μὲ τὸν χρωστήρα τῆς νηστείας, δὲν πρόκειται νὰ μὲ νικήσης εἰς τὸν αἰώνα».

Νηστεία, λοιπόν, προσευχή και μνήμη του θανάτου και της Β΄Παρουσίας του Κυρίου είναι τα φάρμακα κατά της αναισθησίας. Με τον ίδιο περίπου τρόπο καταπολεμουνται όλοι σχεδόν οι δαίμονες, σε συνδυασμό, βέβαια, με την Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας (και όχι των αιρετικων παρασυναγωγων).