Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Διώξανε την γυναικα από το σπίτι, από την φροντίδα της οικογένειας, την βγάλανε στην αγορά εργασίας, όπως το λένε, και μετά αναρωτιουνται γιατί δεν πάει καλά η κοινωνία.

Όλοι παραποντουνται διότι υπάρχει ανεργία και κανένας δεν προτείνει να μείνουν οι γυναικες στο σπίτι, όπως γινόταν μέχρι την δεκαετία του 1960.

Οι δάσκαλοι παραπονιουνται διότι τα παιδιά δεν προσέχουν στο μάθημα και είναι άτακτα, αφου δεν κοιμήθηκαν σωστά, δεν ειχαν την παρέα της μητέρας τους αλλά της τηλεόρασης, δεν έπαιξαν ξέγνοιαστα αλλά περιμένοντας την μητέρα τους.

Οι ιερεις παραπονιουνται διότι τα παιδιά δεν πανε στην Εκκλησία, αλλά πώς να πανε όταν η μητέρα εργάζεται και θέλει να ξεκουραστει το Σαββατοκύριακο;

Οι γιατροί βλέπουν να αυξάνονται τα σωματικά και ψυχικά προβλήματα των νέων, εντοπίζουν το πρόβλημα στις σχέσεις μέσα στην οικογένεια, λένε στους γονεις να ασχολουνται περισσότερο με τα παιδιά τους αλλά όταν η μητέρα εργάζεται πως θα ασχοληθει με τα παιδιά της; Τώρα βρήκανε και το άλλο: «μπορει να μην αφιερώνει πολύ χρόνο στο παιδί της, αφιερώνει λίγο αλλά ποιοτικό»!

Οι δικαστές βλέπουν τις φυλακές να γεμίζουν από ανήλικους και σ΄αυτό φταίει η μητέρα που λείπει από το σπίτι. Είναι και άλλοι παράγοντες αλλά αν το κράτος φρόντιζε η γυναικα να μένει στο σπίτι και να κοιτάζει τα παιδιά της και τον άντρα της, δεν θα είχαμε φτάσει στην σημερινή κατάντια.

Οι αστυνομικοί παραπονουνται διότι έφηβοι τους ρίχνουν βόμβες μολότωφ και φυσικά, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι δεν φταίνε τα παιδιά αλλά φταίει η αγωγή που πηραν από το σπίτι (αν έχουν).

Οι νεκροθάφτες παρατηρουν ότι πολλοί νέοι σκοτώνονται με τα μηχανάκια τους ή λόγω χρήσης ναρκωτικων ή αυτοκτονουν και σ΄αυτό βέβαια φταίει ότι δεν ειχαν την στήριξη που θα έπρεπε από την οικογένεια, δηλαδή από την μητέρα τους, διότι ο πατέρας, αφου εργάζεται, λείπει τις περισσότερες ωρες.

Οι γυναικες δεν βρίσκουν εύκολα άντρα, διότι, όπως λένε οι ίδιες, «είναι μαμμόθρεφτα» και οι άντρες δυσκολεύονται να παντρευτουν και σ΄αυτό φταίει το ότι «οι γυναικες παρα έγιναν ανεξάρτητες και δεν κάνουν για σπίτι». Αλλά πώς να ωριμάσει ένας νέος και μία νέα για να φτιάξουν την δική τους οικογένεια, όταν λείπει η μητέρα από το σπίτι; Τι παραστάσεις έχουν για να πουν «θα μοιάσω της μητέρας μου που φροντίζει την οικογένειά της ή θα παντρευτω μία σαν την μητέρα μου»;

Δυστυχως η παγκοσμιοποίηση δεν θέλει ανθρώπους αλλά ρομπότ, τα οποια θα δουλεύουν για να δουλεύει το σύστημα συνέχεια, χωρίς διακοπές, χωρίς εορτές, χωρίς χαρά οικογενειακή, χωρίς τα γέλια και τα παιχνίδια των παιδιων.

Ο αγωνας μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι να ζουμε ασκητικά ώστε να μπορουμε να κάνουμε (και να διατηρήσουμε) την δική μας σωστή οικογένεια. Αν ζουμε ασκητικά, τότε θα μπορει η γυναικα να «κάθεται» στο σπίτι και να κοιτάζει τα παιδιά της και να υπάρχει η ευλογία του Θεου στο σπιτικό.