Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ
 ... πῆρα τὴν ἀπόφασι νὰ γράψω λίγα λόγια γιὰ τὸν π. Αὐγουστῖνο πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης.
Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα στὸ χωριὸ...  λίγους μῆνες πρὶν ἔλθη στὰ μέρη μας ὁ φλογερὸς κῆρυξ τοῦ θείου λόγου καὶ γνωστὸς ἀνὰ τὸ Πανελλήνιον πατὴρ Αὐγουστῖνος Καντιώτης. Καὶ μόνο αὐτή μου ἡ ἱδιότητα μοῦ δίνει τὴν δυνατότητα νὰ πῶ δυὸ λόγια γιὰ τὸν Γέροντα, διότι ἡ δράση του ἦταν τέτοια ποὺ ἀκόμη καὶ ἄν σιωποῦσαν οἱ ἄνθρωποι (θρησκευόμενοι καὶ μὴ), θὰ ἔκραζαν καὶ οἱ πέτρες τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας...
Ὅταν μαθητὲς τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου πηγαίναμε στὴν ἐκκλησία καὶ τύχαινε νὰ μᾶς ἐπισκεφθῇ ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος, οἱ ἐντυπώσεις ἦταν πολλὲς καὶ χαράσσονταν στὸ μυαλὸ καὶ τὴν καρδιά μας. Ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ π. Παναγιώτης ἀπὸ τὶς προηγούμενες μέρες ἐνημέρωνε ὅλους τοὺς κατοίκους ἀπὸ τὰ μεγάφωνα τοῦ Ναοῦ καὶ ἀπὸ στόμα σὲ στόμα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Δεσπότη, παρακινώντας τους νὰ ἔλθουν ὅλοι στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ δοῦν, νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐλογία του.
Ὅταν ἔφτανε τὸ αὐτοκίνητο χτυποῦσαν οἱ καμπᾶνες καὶ ἄρχιζε ἡ ὑποδοχή. Οἱ ψαλτᾶδες ἔδιναν τὴ θέση τους στὸν ἱεροψάλτη τοῦ Ἐπισκόπου καὶ ἀπόλυτη ἡσυχία καὶ τάξη ἐπικρατοῦσε μέσα στὸ Ναό.
Ὁ Ἐπίσκοπος ἦταν ἁπλὸς καὶ δὲν ἤθελε πολλὰ ¨εἰς πολλὰ ἔτη Δέσποτα¨ ἀλλὰ ὅταν ἐρχόταν ἡ ὥρα τοῦ κηρύγματος ἀφιέρωνε πολὺ χρόνο, διότι πάντοτε εἶχε νὰ πῇ πολλά…
Πρὶν ἀρχίσῃ τὸ κήρυγμα ρωτοῦσε τὸν ἱερέα πόσοι εἶναι μέσα στὸν Ναό καὶ ὅταν ἄκουγε ὅτι τὸ ποσοστὸ τῶν ἐκκλησιαζομένων χωρικῶν ἦταν μεγάλο ἔδινε συγχαρητήρια στὸ χωριὸ καὶ τὸν ἐφημέριό του. Ἐπειδὴ στὸ χωριό μου ζοῦσαν πρόσφυγες ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία, τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη καὶ τὸν Πόντο ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἔπαιρνε ἀφορμὴ καὶ θυμόταν τοὺς εὐσεβεῖς Ἔλληνες ποὺ ζοῦσαν σε ἐκεῖνα τὰ μέρη καὶ τὰ δεινὰ ποὺ ὑπέστησαν ἀπὸ τοὺς τσέτες τοῦ Κεμάλ καὶ τὴν ἀδιαφορία τῶν «μεγάλων δυνάμεων» τῆς ἐποχῆς. Στὸ κήρυγμά του ἀναφερόταν στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς καὶ ἔκανε τὶς ἀνάλογες προεκτάσεις ἀναφερόμενος στὰ κοινωνικὰ καὶ ἐθνικὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς (δεκαετία τοῦ ΄70 καὶ τοῦ ΄80). Τὴν ὥρα τοῦ Κοινωνικοῦ ἔβγαινε πάλι στὸν Δεσποτικὸ θρόνο καὶ ἔκανε δεύτερο κήρυγμα καὶ πολλὲς φορὲς ἀκολουθοῦσε καὶ τρίτο, λίγο πρὶν τὸ «δι’εὐχῶν»…
Θυμᾶμαι τὸν ἐνθουσιασμὸ ποὺ μᾶς μετέδιδε ὁ π. Αὐγουστῖνος καὶ ἔμοιαζε πραγματικὰ μὲ «λέοντα πῦρ πνέοντα». Σὰν νὰ σειόταν ὁ Ναὸς ἀπὸ τὴν δυνατὴ φωνὴ τοῦ Γέροντα καὶ ἕνα ρῖγος μᾶς διαπερνοῦσε ὅταν ἔλεγε κρατῶντας τὰ Ἅγια: «τῶν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρῖδος ἀγωνισαμένων, εὐσεβῶς καὶ ἡρωϊκῶς πεσόντων πατέρων καὶ ἀδελφῶν ἡμῶν μνησθείει Κύριος ὁ Θεὸς…».
Στὸ τέλος ἔλεγε: «ὅλοι μαζὶ, μία φωνή, τὰ δάχτυλα ἑνωμένα», καὶ λέγαμε κι ἐμεῖς: «δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς…».
Ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἦταν ἀσκητικὸς. Ποτὲ δὲν τὸν εἰδα νὰ κάθεται γιὰ φαγητὸ μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἡ ζωή του ἦταν ἕνας διαρκὴς ἀγῶνας γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἔθνος. Δὲν κράτησε τίποτα γιὰ τὸν ἑαυτό του οὔτε ἔκανε ὑποχωρήσεις… 
Ὅταν κάποιες φορὲς βρέθηκα στὸ γραφεῖο του συνοδεύοντας κάποιον ἱερομόναχο ἢ ἱερέα τῆς περιοχῆς, ἐνῶ πρὶν μποῦμε ἔνιωθα κάποια ἀγωνία, ὅταν μπαίναμε μέσα ἔνιωθα ἄνετα καὶ ἀφοῦ ἀκολουθοῦσαν κάποια λεπτὰ συνομιλίας μᾶς χάριζε κάποιο βιβλίο του καὶ ἀποχωρούσαμε ἱκανοποιημένοι χωρὶς νὰ καταλαβαίνουμε πού ὀφειλόταν αὐτὸ ποὺ νιώθαμε…
Κάποτε εἶπε γιὰ μὲνα μπροστὰ στὸν π. Σεβαστιανό: «νὰ τὸν κάνουμε ἱερομόναχο…», ἀλλὰ λίγο καιρὸ ἀργότερα ἀποφάνθηκε: «αὐτὸς εἶναι «κοσμικός». Λίγα χρόνια ἀργότερα σὲ ἐπίσκεψή μου μὲ τὸν π. Μάξιμο μὲ προέτρεψε νὰ νυμφευθῶ…Τελικὰ ἔγινα ἔγγαμος κληρικὸς…
Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὁ π. Αὐγουστῖνος ἤθελε δίπλα του ἀφιερωμένους καὶ ὄχι ἐγγάμους (χωρὶς νὰ λείπουν καὶ οἱ ἐξαιρέσεις). Αὐτὸ δὲν τὸ ἔκανε ἀπὸ ἀντιπάθεια πρὸς τὸν γάμο ἀλλὰ, λόγω τοῦ ζηλωτισμοῦ του, δὲν ἤθελε περισπασμοὺς.
Γιὰ ἕνα διάστημα ὄντας νεαρὸς φοιτητὴς Θεολογίας διαβάζοντας ἕνα βιβλίο τοῦ Γιανναρᾶ σκεφτόμουν μήπως ὁ π. Αὐγουστῖνος ἔχει «ἔλλειμα Ὀρθοδοξίας». Ὅταν ὅμως ἐπισκέφτηκα τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ διάβασα καὶ τὶς ἀπόψεις τοῦ π. Παϊσίου καὶ τοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου, κατάλαβα πὼς ὁ π. Αὐγουστῖνος ἦταν ἕνας Ἰωσήφ σπηλαιώτης (ὁ συντοπίτης του) ἐν τῷ κόσμω…
Μακάρι καὶ στὶς ἡμέρες μας νὰ εἴχαμε ἕναν πατέρα Αὐγουστῖνο (ἐν δράσει…). 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ευπρεπως...