ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ;

ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ ΞΕΡΕΤΕ;

1.  Από το 1830 η Ελλάδα, και μέχρι σήμερα, είναι ένα κρατίδιο υπό την προστασία των Βιομηχανικων κρατων (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία και Αμερική).

2.  Οι αποφάσεις για την πορεία της χώρας μας δεν παίρνονται στην Ελλάδα αλλά στο εξωτερικό, (π.χ. πότε θα καταργηθη η Μοναρχία, πότε θα γίνη Βασιλευόμενη Δημοκρατία, σε ποια συμμαχία θα μπουμε στον α΄παγκόσμιο πόλεμο, για το αν και πότε θα φύγη ο βασιλιάς, για το αν θα λάβουμε μέρος στον β΄παγκόσμιο πόλεμο, για το αν θα ακολουθήση ο εμφύλιος, για το αν θα επιβληθη δικτατορία και για πόσα χρόνια, για το αν και πότε θα έρθη στην εξουσία η κεντροαριστερά ή η αριστερά, για το πότε θα ανεβουν κεντροδεξιές κυβερνήσεις και για πόσο χρονικό διάστημα, για το αν και πότε θα έρθη το Δ.Ν.Τ. κλπ.).

3.  Οι πολιτικοί της Ελλάδας δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να «ενημερώνουν» τον λαό για τις τρέχουσες εξελίξεις στον διεθνή χωρο και για το ότι θα πρέπει να πάρουμε αυτή ή την άλλη θέσι, για να εξυπηρετήσουμε κι εμεις τα συμφέροντά μας. Ορισμένοι πολιτικοί «παίρνουν γραμμή» από την Αγγλία (π.χ, Τρικούπης, Βενιζέλος) άλλοι από την Γερμανία (π.χ, Βασιλιάς, Μεταξας), άλλοι από την Αμερική (π.χ. Παπαδόπουλος, Παπανδρέου Γ., Α., Γ., Σημίτης) και άλλοι εξυπηρετουν και τους ευρωπαίους και τους αμερικανούς (π.χ Καραμανλης Κ., Κ., Σαμαρας).

Η δουλειά, δηλαδή, των πολιτικων είναι να «ανεβάσουν» τον ελληνικό λαό στο επίπεδο που θέλουν τα ανεπτυγμένα κράτη. Αυτό γίνεται άλλοτε με το καλό (π.χ δάνεια, ρουσφέτια, μίζες), άλλοτε με το άγριο (π.χ. πόλεμοι, πτωχεύσεις, δικτατορίες). Το κωμικοτραγικό είναι ότι οι πολιτικοί μας παρουσιάζονται σαν να είναι αυτοί που κυβερνανε τον τόπο, που οδηγουν το έθνος, ενώ στην πραγματικότητα είναι κομπάρσοι, διορισμένοι υπάλληλοι με σύμβασι αορίστου χρόνου.

4.  Στις μέρες μας, που γνωρίσαμε ότι όλα ηταν ένα στημένο παιχνίδι, οι εκλογές έχουν χάσει την σημασία τους. Πλέον ενηλικιωθήκαμε και είναι αστειο να μας λένε «ψηφίστε μας γιατί είμαστε καλύτεροι από τους άλλους». Εμεις μπορουμε και πρέπει να τους πουμε «είσαστε όργανα των ανεπτυγμένων κρατων, της παγκοσμιοποίησης, και όποιον κι αν ψηφίσουμε - όσο κι αν φαίνεται απαισιόδοξο αυτό- θα γίνη αυτό που θέλει η παγκοσμιοποιημένη οικονομία.

Ακόμα κι αν ψηφίσουμε με βάσι το ποιος είναι πιο κοντά στην Εκκλησία, δεν θα βγη τίποτα, αφου η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων ψηφίζουν με βάσι το ποιος θα δώση περισσότερο φαγητό. Το περισσότερο, όμως, φαγητό ανταλλάσεται με έκπτωσι από τα υψηλά και τα ωραια και τα πνευματικά.

Αυτό που μένει να κάνουμε είναι να αγωνιζόμαστε με τα όπλα της Εκκλησίας μας: νηστεία, προσευχή, μυστηριακή ζωή. Έτσι επιβιώνει ο χριστιανός ανεξάρτητα από το αν στην εξουσία είναι οι Ρωμαιοι ή οι Τουρκοι ή οι Τροϊκανοί.